Wysoko do nieba

Generalnie tekst wziął udział w szortach z SFFH. To jeden z moich pierwszych tworów, zabawę w pisanie zacząłem niedawno. Jeśli wiec rozpoznacie u mnie niedopuszczalny stopień grafomanii, to dajcie proszę znać.

 

Cela jest ciemna i dodatkowo mała. Nie, żebym do tego wszystkiego był jakimś klaustrofobem, ale mogli dać więcej niż dwa na dwa kroki. Wzdycham, ale westchnienie zamienia się w kaszel. Przeziębiłem się już z tydzień temu, ale co to obchodzi takiego trupa jak ja? Chociaż, nawet trup ucieszyłby się z jakiegoś koca, żeby zasłonić to cholerne okno. Niemiłosiernie po nogach ciągnie, a nocą też po nerkach. Spoglądam na kraty, ale nie trudzili się nawet wystawianiem straży. Świr, heretyk, świr – powtarzali tyle razy, że wreszcie zacząłem sam siebie pytać:

– Czy ty aby nie zwariowałeś?

– Mam nadzieję, że nie – zwykłem wówczas odpowiadać

– Normalny człowiek nie gada sam do siebie – wygarniałem sobie z kolei innym razem.

– To przestań – ripostowałem. To była dobra, kończąca dyskusję odpowiedź.

Nareszcie przynieśli mi pióro i kałamarz, a do tego kilka kartek. Ostatnia wola i te sprawy.

Poprosiłem ich jeszcze o biurko i krzesło, ale tylko dziwnie spoglądali. Świr, heretyk, świr! Dobrze, że chociaż atrament udało mi się wybłagać.

"Ku chwale Pana" – piszę i zaraz skreślam. "Ku chwale Chrystusa Pana" – znowu piszę i znowu skreślam. "Ku chwale Kościoła Jedynego i Chrystusa, Pana waszego" – kreślę. Zamazuję "waszego" i zmieniam na "naszego". Na wszelki wypadek. Szybko uporałem się z ostatnią wolą i znowu biorę się za cyfry. Mam wszystko już w głowie poukładane, teraz tylko to zapisuję (po raz kolejny zresztą).

Kiedy świeca gaśnie, mam już wszystko gotowe. Świr, heretyk, świr. Wynik znowu widzę ten sam.

– Może i nie jestem do końca normalny – zagaduję – ale rację mam.

– Ano – odpowiadam krótko z braku weny.

Wszystko dzieje się nagle. Hałas (łubu-dubu, stuk, zgrzyt) i już prowadzą mnie korytarzem. Spoglądam w prawo – łysy, jednonogi piekarczyk, spoglądam w lewo – jednoręka, owłosiona żona piekarczyka. Sprawdzam dłonie i w jednej z nich znajduję pergamin. Chociaż coś. Wołam Boga.

– Boooożeeee!!! – ale nic nie zwiastuje jakiejkolwiek odpowiedzi.

Wychodzimy na zewnątrz, potrzebuję chwili, żeby przyzwyczaić oczy do światła. Zostawiamy za sobą kościół z lochami i kierujemy się do wsi. Domy puste, zapuszczone i w ogóle martwe jak ich właściciele, chociaż nie noszą tak widocznych śladów samej zarazy. Ciekawe, czy spotkam Starego Wilhelma? Oby nie.

Na środku ustawili gustowny stosik. Obok drewniane podwyższenie. Wokół niego ludność wsi, (dwie kobiety, koza, czterech mężczyzn, dziecko) a na nim syn Starego Wilhelma. Dziwnie wygląda w sutannie. Ma w dłoni jakieś dokumenty.

– Czyżbyś nauczył się czytać, mości sędzio? – pytam uprzejmie. Gniewa się, choć nie wiem czemu. Rzuca dokumenty na stos i wtedy widzę, że to moje notatki. Trudno. Patrzę w niebo – słońce zza cienkiej zasłony szarych chmur rozświetla czarny słup dymu, unoszący się gdzieś na horyzoncie. I moja pracownia… Dalej jest jakaś przemowa młodego.

– Tak, wysoki sędzio – odpowiadam czasem uprzejmie. – ale obiecaliście mi ścięcie – dodaję jeszcze na koniec. Młody dziwnie się patrzy. – i że nie spalicie moich notatek ani mojej pracowni – dorzucam, wskazując podbródkiem na czarne dymy unoszące się wysoko, wysoko do nieba. W wiosce panuje cisza i nawet psy nie skomlą. Może dlatego, że wszystkie zjedzono?

– Cisza! – drze się, kiedy pytam o czworonogi. – Niniejszym, w imieniu Pana, skazuję cię na spalenie na stosie! – tłum odpowiada wiwatem. A więc sadzają mnie na stosie, nawet nie przywiązują. Tak, przyznaję, jestem (a raczej byłem – myślę sobie) heretykiem i dziwakiem. Nikt przy zdrowych zmysłach nie pomyślałby nawet, że Ziemia może krążyć wokół …

– SŁOOOOOOOOOOOOOOOOŃCCCCCAAAAAAAAARRRRGHHHH!!!

Dym ze stosu był czarny i wznosił się wysoko, łącząc z ponurą chmurą znad pracowni.