Planeta Żab

Momitor, wypełniający całą ścianę na pokładzie pasażerskim kosmolotu, pokazywał błękitno-biały, przypominający Ziemię glob.

– Byłeś już na tej planecie, prawda? – spytałem stojącego obok kolegę. – Co takiego powinienem o niej wiedzieć, czego nie znajdę w przewodnikach?

– Tak, latałem na Vistulę, gdy byłem jeszcze kurierem w pewnej firmie przewozowej – odpowiedział Marek. – Nazywaliśmy ją wtedy Planetą Żab.

– Dlaczego? Czyżby pełna ona była tych płazów?

– Nie, chodziło o coś innego. Zresztą, opowiem ci o moim ostatnim na niej pobycie. Jak wiesz, dorabiałem sobie wtedy drobnym przemytem. Towar przewoziłem w kapsułkach, które łykałem przed podróżą, tak iż bezpiecznie przechodziły odprawę celną w moim żołądku. Kontrole na Vistuli nie były zbyt drobiazgowe, nie martwiłem się więc wpadką. Tym razem było jednak inaczej. Wychodzę z kosmodromu i chcę iść do punktu kontaktowego, a tu nagle wyrasta przede mną patrol policji i grzecznie zagaja we wspólnej mowie: Dzień dobry piedolony ciulu, proszę kulwa okazać dokumenty.

– Piedolony?, kulwa?, ciulu? Co to za język?! – Rozejrzałem się odruchowo. Na szczęście w pobliżu nie było innych pasażerów.

– Miejscowy dialekt. Vistulę zasiedlili koloniści z Ziemi, z jednego takiego kraju nad Wisłą.

– Rozumiem. I oni zawsze mówią w ten sposób? – Poczułem się nieswojo na myśl, że w kontaktach biznesowych z tubylcami też będę musiał się tak wyrażać.

– Zawsze. Pamiętasz, jak kilka lat temu furorę zrobił ten dwudziestowieczny film kung fu, odnowiony w wersji sześciowymiarowej?

– Pamiętam.

– Na Vistuli wydano go pod tytułem "Wejście dziebanego smoka".

– A jeśli chcą sobie zakląć, to co wtedy robią?

– Stosują słowne zbitki. Na przykład, gdy Vistulaninowi zepsuje się komputer, mówi wtedy mniej więcej coś takiego: Ja piedole kulwa, ten dziebany, spiedolony kuj mi się kulwa zdziebał do kuja.

– Ale to przecież bez sensu, takie ciągłe wtykanie wulgaryzmów do każdego zdania.

– Potrzebują ich do stymulowania pracy mózgu. Zresztą słuchaj dalej. Fioletowi – bo tam noszą fioletowe mundury – powiedzieli mi jakie mam prawa, zaprowadzili na pobliski komisariat i tam dokładnie przeszukali teczkę, którą wziąłem ze sobą. W pewnym momencie widzę, że jeden z nich wyciąga mój komunikator, a miałem wtedy najnowszy model, nieopatrznie go włącza, majstrując przy nim, a potem kładzie z dala ode mnie na biurku i bierze się za wypełnianie jakichś formularzy. Drugi policjant wyjął z szuflady biurka skaner ciała i zaczął go nastawiać.

– No to wpadłeś! Ile ci dali za przemyt?

– Nic, słuchaj dalej. Gdy obaj zajęci byli swoimi sprawami, skorzystałem z prawa do milczenia i zawołałem w stronę komunikatora: Statek, teleportuj kapsułki z mojego żołądka! Po mniej więcej minucie poczułem przyjemną lekkość w brzuchu, skaner zaś niczego nie wykrył.

– Ale jak to skorzystałeś z prawa do milczenia, jeśli krzyknąłeś?

– Po prostu bez odpowiedniej stymulacji nie byli w stanie mnie usłyszeć. Jak żaby, które widzą tylko to, co się porusza.