Nikodem

Migotliwe światło świecy stwarzało na ścianach komnaty fantazyjne cienie. Ściany komnaty nagle ożyły lekko drgającymi kształtami. Dzisiejsza wieczorna lekcja była niezwykła, więc pomimo szczerych chęci, Nikodem nie zwracał najmniejszej uwagi na powstające w ten sposób wzory. Całym jego światem był w tym momencie jego mentor Teodorus, który właśnie nachylony nad księgą szykował się, jak co wieczór, do kontynuacji swojego monologu.

– Widzisz mój młody uczniu, gdyby tak wznowić nasze rozważania o demonach należy dojść do wniosku, że dla maga przyzywającego takie istoty na naszą płaszczyznę istnienia najważniejszym problemem jest uzyskanie pełnej kontroli nad świadomością i poczynaniami przybysza. Walka rozpoczyna się w tym samym momencie, gdy czarodziej, używając prawdziwego imienia demona i odpowiednich inkantacji, nadaje mu kształt w naszym świecie. Nie jest to jednak pozbawione niebezpieczeństw, gdyż przyzywanie odwiecznej istoty i naginanie jej do naszej woli spotyka się z natychmiastowym oporem. Bez zapewnienia sobie stanu całkowitego poddania ze strony przyzwanej istoty nie można opuszczać kręgów ochronnych gwarantujących przyzywającemu dodatkowe zabezpieczenie. Każdy demonolog bowiem otacza się sferami, które gdy są prawidłowo wyrysowane, bądź wyryte, stanowią ochronę jego własnej jaźni przed chaotyczną naturą demona. Dlatego właśnie magowie często posługują się kręgami wyrytymi w posadzce, aby zminimalizować ryzyko błędu.

Nikodem czekał na dogodny moment do ataku. Mistrz nakazał mu wyraźnie odczekać do północy z rozpoczęciem infiltracji willi nieprzyjaciela. Tylko dzięki temu wszystkie założenia planu zostaną spełnione. Cisza miasta aż dzwoniła w uszach młodego maga, gdy ten chował się za załomem muru obserwując ukradkiem sytuację dookoła posiadłości. Ciemna noc powodowała, że ulice świeciły pustkami. Młodzieniec tylko raz zobaczył patrol straży miejskiej, jednak zdołał schronić się przed ich wzrokiem. Poza tym incydentem mógł on w spokoju obserwować posiadłość i powtarzać sobie wszystkie wskazówki mistrza. Nagle ciszę przerwał mentalny sygnał od Teodorusa oznaczający początek ataku.

– Nareszcie pozbędziemy się kolejnego ścierwa pogrywającego z istotami z innych wymiarów – pomyślał w duchu chłopak.

Szybkim susem przeskoczył mur otaczający posiadłość i zaczął skradać się do tyłu budynku chowając się między drzewami ogrodu. Poruszając się wzdłuż niskiego żywopłotu dotarł do wejścia kuchennego. Wiedział, że znajdzie tu drogę do wnętrza i faktycznie, tak jak mistrz mu wyłożył, jedno z okien było niedomknięte.

– Mistrz pomyślał o wszystkim – od razu myśl pojawiła się w głowie Nikodema. Widział bowiem skrupulatne przygotowania swojego protektora i długie godziny spędzone nad planami posiadłości, które pozwoliły na umiejscowienie zarówno fizycznych jak i magicznych barier. Uchylone okno nie było jednak magiczną sztuką Teodorusa, lecz wynikiem drobnego przekupstwa służby przeciwnika. Dzięki temu Nikodem mógł bez uruchamiania alarmów dźwiękowych dostać się do środka.

– Jak już wiesz, po złamaniu woli demona możliwa jest całkowita kreacja jego samoświadomości i postrzegania rzeczywistości – ciągnął starzec. – Jeżeli mag jest na tyle potężny i posiada odpowiednie umiejętności to może on wykreować światopogląd przyzwanej istoty w taki sposób, że ten nie będzie nawet świadomy, że jest przybyszem z innego wymiaru. Jest to ostateczne zwycięstwo maga, który nie dość, że zyskuje potężnego sługę, to przy odpowiednim szkoleniu może też przekształcić swojego podopiecznego w zdolnego czarodzieja mogącego stosować formuły niemożliwe do pojęcia przez śmiertelników. Konieczne jest jednak podtrzymywanie wszelkich tez przekazanych demonowi. Jeżeli już mag wygra walkę o wolę istoty, głupotą byłoby zaprzepaszczenie wysiłków przez zaniedbanie na przykład zewnętrznego wyglądu swojego protegowanego. Jedno spojrzenie w lustro może zniweczyć całą pracę. Powszechną praktyką w takiej sytuacji jest tworzenie większej iluzji mającej za zadanie zmylić demona i jeszcze bardziej utwierdzić go w przekonaniu narzuconemu przez demonologa. Dokładnie w ten sposób zostali potraktowani ci strażnicy…

Nikodem wiedział, że dom jest pilnowany od środka. Widział trzech uzbrojonych stróży znajdujących się przy bramie podczas obserwacji willi. Mistrz dowiedział się, że w nocy, gdy nieprzyjaciel pracował w swoim gabinecie wnętrze patrolowała jedynie dwójka strażników. Teodorus ostrzegł swojego ucznia, że demony ukryte pod iluzją ludzkich postaci to najpewniejsza straż w posiadłościach demonologów, dlatego młody Nikodem nie miał żadnych skrupułów. Wiedział, że musi pozbyć się tych istot bezszelestnie i jak najszybciej. Każdy krzyk lub poruszenie na pewno zwróciłoby uwagę wroga, co zaprzepaściłoby szanse na wygraną.

– Gdyby tylko mistrz nie musiał się ukrywać przed demonologami, to misja z nim przy boku byłaby o wiele prostsza – pomyślał młodzieniec. Jednak jak mu wytłumaczył stary arcymag jego aura jest wielokrotnie silniejsza niż tak młodego czarodzieja jak on i dlatego z pewnością zostałby wcześniej wykryty. Chłopak wyjrzał zza rogu i zobaczył dwóch strażników czujnie rozglądających się na boki, jednak szczęśliwie odwróconych do niego plecami. Po momencie obserwacji potwierdziło się to, co przewidział mistrz, czyli jeden z demonów był uzbrojony do walki, podczas gdy powłóczysta szata drugiego oraz liczne sakiewki przy pasie sugerowały jego umiejętności magiczne. Nikodem wycofał powoli głowę i rozpoczął szykowanie zaklęcia, które wcześniej żmudnie trenował. Upuścił sobie trochę krwi z palca, oczyścił umysł powoli formułując złożony ciąg słów, który przygotował dla niego Teodorus. Czuł pot ściekający po jego skroni, jednak wiedział, że przerwanie formuły spowodowałoby niespodziewane efekty. Gdy usłyszał kroki tuż za rogiem, w jego myślach wyklarowały się ostatnie słowa inkantacji. W tym samym momencie, w którym strażnicy ukazali się zza rogu i dostrzegli młodego maga na ich twarzach wymalowało się przerażenie. Jednak było za późno nawet na krzyk. Krótki błysk jaskrawoczerwonego światła był ostatnią rzeczą, którą zobaczyli na tym świecie.

– Dlatego właśnie nasza misja jest taka ważna – kontynuował monolog starzec. – Mając armię demonów obdarzonych nadprzyrodzonymi mocami, których jedynym celem jest wypełnianie woli demonologa, taki szaleniec może stanowić poważne zagrożenie dla całego kraju. Na szczęście żaden z naszych przeciwników nie zdołał przyzwać i spętać Większego Demona. Taka istota, o wielkiej mocy, oddana jedynie woli czarodzieja stanowi nie lada przeciwnika. Demony mogą, używając swojej międzywymiarowej więzi, korzystać z czarów niedostępnych zwykłym śmiertelnikom. Mają one prawie nieograniczone zdolności magiczne i moc potrzebną do rzucenia zaklęć, których czasem nie pojmie nawet grupa dobrze wyszkolonych magów. Mało kto może mierzyć się w walce z takim wrogiem. Pojedynek mentalny jest niemożliwy, gdyż umysł takiej istoty pracuje na zupełnie innych zasadach niż nasz.

 

Nikodem szybkim krokiem dostał się na piętro posiadłości. Mijając obrazy w pozłacanych ramach przedstawiające lokalne krajobrazy oraz poustawiane w korytarzach zdobne wazy, mag zdumiał się hipokryzją ich wroga.

– Cóż za potwór chełpi się wytworami sztuki i artystów jednocześnie chcąc całkowitego zniszczenia naszego ładu i porządku.

Nikodem wiedział, że nie może być żadnych półśrodków. Jedynie wyeliminowanie wroga dawało spokój jego ukochanego miasta. Wiedział z planów sporządzonych przez Teodorusa, że pracownia demonologa znajduje się na końcu korytarza. Poza nim i trzema nieświadomymi niczego strażnikami przy bramie willa była pusta. Zanim jednak mógł zbliżyć się do maga musiał jeszcze zająć się jedną sprawą. Nie chciał przecież, aby czarodziej skontaktował się mentalnie ze swoimi sojusznikami i teleportował ich do pomocy w walce. Chłopak rozsiadł się więc na marmurowej posadzce, wyjął z sakwy u boku proszek i rozpoczął kreślenie skomplikowanego symbolu blokującego komnatę przed wychodzeniem z niej jakichkolwiek sygnałów magicznych i dźwiękowych.

 

– Miałem wielu uczniów Nikodemie – Rozpoczął po krótkiej przerwie z nutą rozrzewnienia starzec. – Wybrałem jednak ciebie spośród wszystkich, gdyż jesteś najbardziej oddanym i najsilniejszym z nich. Twoje zdolności magiczne i doskonała pamięć na pewno pozwolą ci na realizację naszego planu. Nasz cel jest szczytny i chwała, jaka na nas spadnie będzie niewyobrażalna.

 

Symbol zaświecił się bladoróżowym światłem lekko iluminując spód szaty Nikodema oraz masywne drzwi do pracowni wroga..

– Oto moment prawdy – pomyślał młodzieniec. Jeżeli zawiodę, to nie dość, że skażę cały plan mistrza na niepowodzenie, to na dodatek najpewniej zginę.

Stojąc przed drzwiami sięgnął do kieszeni i wyciągnął ciężki złoty klucz. Po dotknięciu zamka klucz lekko zadrżał, emitując coraz więcej ciepła.

– Skąd mistrz wiedział o tych wszystkich zaklęciach blokujących? – przemknęło przez myśl Nikodemowi.

Po paru chwilach klucz przestał wibrować i dał się wysunąć z zamka. Bezszelestnie chowając magiczny przedmiot do kieszeni mag nałożył na siebie wcześniej przygotowane zaklęcia ochronne i delikatnie dotknął klamki. Zamek ustąpił, a w szczelinie otwartych drzwi oczom młodego śmiałka ukazała się komnata wypełniona przeróżnymi sprzętami. Nie miał on jednak czasu na oglądanie alembików i retort z przeróżnymi płynami oraz uginających się pod ciężarem ksiąg półek. Na środku pomieszczenia stał cel. Odwrócony ku wielkiej księdze arcymag nie zauważył jeszcze intruza, co dało Nikodemowi moment na obserwację nieprzyjaciela i jego otoczenia. Nikodem miał jedynie nadzieję, że szpieg mistrza zgodnie z obietnicą przerwał magiczny krąg ochronny cienką, niemal niewidoczną nitką.

– Krąg ochronny uniemożliwiłby ci atak mój młody uczniu – zabrzmiały w głowie słowa Teodorusa.

W tym momencie czarodziej odwrócił się i zastygł w miejscu widząc Nikodema w swojej pracowni.

– Ty pomiocie… – zdążył jedynie szepnąć mag, gdyż w tym samym momencie Nikodem zaatakował go mentalnie. Nie powstały żadne błyski, ani żadne wyładowania magicznych, jedynie bitwa umysłowa toczyła się w umyśle arcymaga. Młody czarodziej zobaczył oczami świadomości bezmiar mocy swojego oponenta, jednak jego zaskoczenie i brak zaklęć ochronnych przyczyniły się do jego porażki. Gdyby nie wcześniejsza dywersja, blokada umysłu oponenta byłaby nieprzenikniona z każdej strony. Szybki nacisk ze wszystkich kierunków na świadomość starca odwrócił na sekundę jego uwagę. Wyprowadzony w tym samym momencie, wykorzystujący pełnię magicznych sił młodzieńca, atak blokujący funkcje życiowe momentalnie powalił demonologa na ziemię.

Gdy Nikodem podszedł do leżącego na podłodze starca, ten już nie żył. Jego twarz wykrzywiał koszmarny wyraz grozy. Nie był to przyjemny widok, jednak chłopak wiedział, że występki starca zasługiwały tylko na taką nagrodę. Młody czarodziej szybko zabrał opasły tom, który leżał otwarty na blacie przed magiem i pospiesznie opuścił komnatę.

 

– Wczorajszy sukces przybliżył nas do naszego celu. – Westchnął Teodorus i uśmiechnął się lekko. – Uwolniliśmy miasto od demonologa. Jest to twój wielki sukces Nikodemie. Zasłużyłeś na solidny odpoczynek. Ja muszę jeszcze pozostać i planować kolejne uderzenie w naszych wrogów.

Patrząc na wskroś przez nałożoną przez siebie iluzję Teodorus widział jak drgają mięśnie pod czerwoną skórą Większego Demona Nikodeorema, gdy ten wstawał i posłusznie oddalał się do swojej komnaty.

– A teraz zobaczymy jak według instrukcji z księgi tego starego ramola z gildii przyzwać więcej moich większych przyjaciół z zaświatów.