Ręka Boga

Przed oczyma obraz zaczął mu się rozmywać a oddychanie przychodziło z wyraźnym trudem. Przywołał do siebie przyjaciela, siedzącego na taborecie obok łóżka. Przyciągnął jego głowę ku swojej twarzy.

– Powiedz mojej żonie… – Nie zdążył dokończyć, bo umarł. Żałował, że bóg nie dał mu jeszcze kilku sekund.

***

– …że i tak nie dostanie żadnego spadku – Wyrwało się z jego ust, gdy się ocknął.

Zdziwienie było pierwszym uczuciem, które go ogarnęło. Pojawił się w tym miejscu ot tak, w jednej chwili. Ciasny tunel, bo zauważył, że w czymś takim się znajduje, wykopany był w dziwnym materiale. Nie była to ziemia czy skała, a coś, co przypominało plastelinę na dodatek zieloną. Kanał, pod dużym kątem, biegł w górę. Tam dostrzec można było zimne białe światło. Po zdziwieniu pojawił się strach. W jednej chwili dotarło do niego, że umarł i został pochowany. Albo, co gorsza tylko to drugie. Dopiero, gdy za sobą dosłyszał sapanie odrzucił tę możliwość. Obejrzał się, choć było to dosyć utrudnione przez wymiary tunelu.

– Co się gapisz? – Głos należał do staruszki w wytartym szlafroku. – Do przodu grubasie! Spałeś na instruktażu?!

Przyszedł czas na uczucie trzecie, najbardziej naturalne dla Jana – wkurwienie. Nie dość, że umarłem to jeszcze to – Pomyślał.

– Na czym?! – Spytał, gdy starsza pani była tuż za nim.

– Na górze się dowiesz – Sapała jakby przebiegła maraton. – Rusz się, bo blokujesz!

Posłuchał. Wbijając palce w miękkie jak nie upieczone drożdżowe ciasto ściany tunelu zaczął się wspinać. Nie trwało to długo. Po kilku minutach znalazł się u wyjścia z ciasnego kanału. Wystawił głowę i rozejrzał się po powierzchni. Prawie wpadł tam skąd jeszcze dobrze nie wyszedł. Okazało się, że tuneli było znacznie więcej. Podobnie jak ludzi. Jan wyskoczył z dziury i zaniemówił z wrażenia. Zaraz za nim wygrzebała się babcia. Nie wyglądała na zdziwioną.

– Co to ten, instruktaż? – Spytał usiłując z wielotysięcznego tłumu wyłowić kogoś znajomego.

– Mówią ci wszystko, co i jak – rzekła. – Zaraz przyjdzie operator to ci wyjaśni.

– Już to widzę – Mruknął pod nosem.

Teraz dopiero dostrzegł, że wśród ludzi przewijają się dziwaczni osobnicy w białych kurtkach i czapkach z daszkiem. Zaraz też obok Jana zjawił się niewysoki może dwudziestoletni chłopak w białym stroju.

– Jan? – Spytał uśmiechając się.

Grubas tylko skinął głową.

– Panie operatorze – Wtrąciła staruszka. – On nie był na instruktażu.

– Dziękuję pani Basiu – Ręką wskazał jej kierunek – Proszę się udać do klepsydry.

Staruszka doskonale orientowała się, o co w tym wszystkim chodzi. Jan natomiast nie miał zielonego pojęcia, poza samym faktem, że umarł. Chłopak wyciągnął z kieszeni notes i długopisem coś w nim skreślił.

– Teraz zajmiemy się tobą drogi Janie – Popatrzył mu prosto w oczy. – Co chciałbyś wiedzieć?

– Umarłem – Stwierdził bez cienia smutku. – Jestem w niebie? – Tylko to przyszło mu do głowy.

– Nie wiem jak to się stało, że nie miałeś instruktażu – Chłopak zastanowił się. – No dobra, zrobię wyjątek.

Klasnął w dłonie i wszystko znikło. Wszyscy ludzie, którzy jeszcze przed chwilą znajdowali się tuż obok rozpłynęli się w powietrzu. Jan spojrzał w dół i przeraził się. Nie stali na ziemi a na czymś, co przypominało taflę szkła. Pod nią zaś stała ogromna klepsydra. W górnej części znajdował się jakiś biały płyn, przypominający budyń śmietankowy. Z najcieńszego miejsca klepsydry, co chwila wyrywała się kropla białej cieczy i spadała w nicość. Dolna część klepsydry nie była zamknięta, zdawała się rozszerzać w nieskończoność.

– Fajne, co nie? – Zapytał operator zadowolony z efektu, jaki osiągnął.

– Co to jest?

– Maszyna – Chłopak opisując wskazywał mu poszczególne części. – Widzisz tu na powierzchni jest otwór. Jedyne wyjście z tego miejsca. Wpadasz tam i lądujesz w komorze. To ten biały płyn. Tam wszystko się rozpada na czynniki pierwsze. Wszystko. Pojmujesz?

– Po co niby?!

– Jak, po co? – Zdumiał się. – Ta kropelka, co chwila wypadająca z komory jest nowym życiem, duszą. Przypadkową mieszanką wszystkiego, co jest w owej komorze. – Uśmiechnął się.

– To gdzie my jesteśmy? Niebo? Piekło? Czy co tam jeszcze jest? – Jan nie wyglądał na zadowolonego.

Operator zastanawiał się chwilę jakby odpowiedź dopiero miała pojawić się w głowie.

– Właściwie to nie wiem. – Rzekł. – To jest maszyna i tyle.

– No ładnie. – Burknął. – Sprowadzacie mnie tutaj siłą! Na dodatek przerabiacie tu ludzi jak jakiś spirytus i mówisz mi, że nie wiesz, co to jest?!

Młodzieniec tylko wzruszył ramionami.

– Jestem tylko operatorem – Poprawił czapeczkę.

– No a gdzie bóg? Jezus? – Dopytywał się Jan. – Tego też nie wiesz?

– Na to pytanie akurat mogę ci odpowiedzieć – Znów klasnął w dłonie. – A raczej mogę pokazać.

Przed nimi pojawił się pomarszczony jak śliwka staruszek z rękami założonymi za plecy. Nosił taki sam strój jak młody operator.

– To jest Hubert – Przedstawił.

– To ma być bóg?! – Jan roześmiał się.

– Boga nie ma – Rzekł z powagą chłopak. – Ale zobacz tutaj. Pokaż Hubercie.

Starzec wyciągnął przed siebie obie ręce. W lewej brakowało dłoni.

– Teraz rozumiesz?

– Nie bardzo.

– Hubert kiedyś prawie wpadł do klepsydry. Biała ciecz wypełniała wtedy prawie całą komorę – Zaczął młody mężczyzna. – Wyciągnęliśmy go w ostatniej chwili. Niestety dłoń została rozbita na czynniki pierwsze. Zmieszała się z płynem.

– Tak było – Przytaknął starzec i zniknął.

– No i stąd Jezus i jemu podobni.

– Mówisz, że to wszystko, bo kikut jakiegoś starca wpadł do tego ulepku?

– Ręka boga Janie – Pokiwał głową. – Nie da się tego inaczej nazwać.

Jan usiadł na ziemi i chwycił się za głowę. To wszystko go przerastało. Czy nie powinien umrzeć jak normalny człowiek?

– Chcesz jeszcze coś wiedzieć?

– Też muszę tam wejść?

– Powinieneś.To raczej konieczność.

Wstał powoli i ruszył w kierunku jedynego otworu. Operator szedł kilka kroków za nim. Mężczyzna stanął nad dziurą może metrowej średnicy.

– Jako w niebie tak i na ziemi panie operatorze? – Spytał szykując się do skoku.

– Nie rozumiem?

Lecz Jan już spadał do komory. Dopiero po chwili do uszu operatora dobiegło echo słów mężczyzny.

– Burdel! Wszędzie burdel!

Koniec

to taki szort... Jakoś mi to chodziło po głowie odkąd ten wątek o szortalu się pojawił... jak wyszło oceńcie sami
pozdrawiam