Ksiądz Maciej

Klęcząc przed niewielkim krzyżem na ścianie, modlił się o siłę. Dziś będzie jej potrzebował bardziej niż kiedykolwiek. Zdawał sobie sprawę z tego ile ryzykuje, ale takie miał zadanie i godził się na nie. Nie pierwszy raz, przyjdzie mu stanąć oko w oko z najgorszym paskudztwem wśród wszystkich demonicznych istot. Rzadko opowiadał o swojej posłudze. Dla mieszkańców Sulewa był tylko proboszczem Maciejem. Pogodnym pięćdziesięcioletnim kapłanem, zawsze służącym w potrzebie. Nawet nie zdawali sobie sprawy jak bardzo. Nie mógł nikomu zdradzić swojej tajemnicy. To, że poza odprawianiem mszy i nauczaniem w szkole, zajmował się też egzorcyzmowaniem, było jego sekretem. Nie wstydził się tego, lecz nie chciał niepotrzebnych pytań.

 

Szepcząc do Boga twarz schował w dłoniach. Potrzebował jego pomocy, bo przecież tylko na niego mógł liczyć. Starał się uspokoić swoje myśli, oczyścić umysł ze wszystkich niepotrzebnych emocji. Szczupła twarz kapłana w mrocznej kancelarii zdawała się trupio blada. Wiedział, że musi złożyć ofiarę, dlatego pościł od trzech dni. Pamiętał, że to wszystko zaowocuje podczas samego obrzędu egzorcyzmów. Dzięki sporemu doświadczeniu, jakiego nabrał przez prawie dwadzieścia lat, udawało mu się coś więcej niż tylko wypędzanie demonów. Gdyby tylko o to chodziło pewnie nie czułby lęku. Uwolnienie opętanego przy tym, co robił zdawało się dziecinnie proste.

 

Otworzył zielone oczy i westchnął cicho. Przez zasłonę w oknie przedostawało się niewiele światła. Dla pewności spojrzał na stary zegar ścienny. Wiedział już, że zbliża się odpowiedni czas. Wstał i z szuflady zamykanej na klucz wyciągnął niewielką książkę oprawioną w wytartą skórę. Dotykając jej poczuł dreszcz przeszywający całe ciało. Drobne kropelki potu zrosiły czoło księdza. Poprawił koloratkę i narzucił marynarkę, do bocznej kieszeni wsunął księgę. Wychodząc z pomieszczenia jeszcze raz spojrzał na figurę ukrzyżowanego Jezusa. "W Twoim imieniu Panie" – Szepnął zamykając za sobą drzwi.

 

Zmierzch był jego sojusznikiem. Gasnące słońce, co prawda dodawało demonom sił, lecz sprawiało też, że stawały się mniej czujne. Jadąc do sąsiedniej wioski nie widział dokładnie, czego się może spodziewać. Poprzedni egzorcyzm nie podziałał. Demon zdawał się rozpoznać jego zamiary i albo schował się gdzieś w swoim świecie albo najzwyczajniej uciekł. Maciej nie chciał, aby tak właśnie było. Potrzebował tego diabelskiego pomiotu bardziej niż kiedykolwiek.

Jego stary Peugeot dzielnie pokonywał dziury rozsiane po całej drodze. Kapłan myślami był gdzie indziej.

 

Gabrysia czuła się jeszcze gorzej niż wczoraj. Usiłowała wmówić sobie, że to tylko niestrawność, lecz intuicja, która raczej nie zawodziła, podpowiadała, że to coś poważniejszego. Jednak nie dopuszczała do siebie myśli, że to ma jakiś związek z ciążą. Przez siedem miesięcy błogosławionego stanu bywały ciężkie dni, ale te trzy ostatnie bardzo ją niepokoiły. Co prawda lekarz powiedział, że to normalne, lecz czarne myśli jej nie opuściły. Postanowiła, że jeśli do jutra to nie minie znów uda się do przychodni.

 

Gdyby dziecko w jej łonie, miało możliwość wypowiedzenia się w tym temacie, to serce Gabrieli zapewne by pękło. Lecz nie mogła usłyszeć wołania o pomoc, nienarodzonego syna. Ktoś inny mógł.

 

Maciej zaparkował przed rozwalającym się domem na niewielkim wzniesieniu. Słońce schowało się już za odległym świerkowym lasem a w powietrzu zawisła delikatna, przynosząca chłód mgła. Sprawdził czy ma różaniec i niewielki krzyż. Szczerze powiedziawszy, bardzo rzadko ich używał. Demony nie obawiały się symboli wiary chrześcijańskiej. Samej wiary owszem. Wolał jednak mieć owe przedmioty ze sobą choćby po to by nieco uspokoić rodzinę opętanego.

 

Podszedł do drzwi wejściowych niespiesznym krokiem. Miał na sobie czarne, uprasowane w kantkę spodnie. Sutannę uważał za niewygodną i nosił ją tylko, gdy musiał. Wcisnął przycisk dzwonka. W środku rozbrzmiało głuche ding-dong. Cofnął się o krok schodząc z betonowego schodka, usłyszał jednocześnie szybkie kroki. Otworzyła niewysoka blondynka o raczej ładnej niż pięknej twarzy. Lecz brak makijażu w jakiś sposób dodawał jej uroku. Maciej uśmiechnął się do niej.

– Witaj Aniu. – Rzekł. Odpowiedziała uśmiechem.

– Nie wiem czy potrzebnie się ksiądz fatygował. – Zaprosiła go do środka.

Wchodząc czuł jednak, że ta wizyta jest niezbędna. Już od przestąpienia progu książka, którą trzymał w kieszeni zaczęła mu ciążyć. Jakby nagle zamiast niej pojawiła się ołowiana sztaba.

– Żadnych dziwnych zachowań moja droga? – Zaprzeczyła ruchem głowy. – Koszmary?

– Nic. – Zawahała się. – Kompletna cisza.

– Czasem tak jest.

Przeszli do niewielkiego salonu. Z zewnątrz dom nie wyglądał najlepiej, jednak tutaj panował niespotykany porządek. Dopiero dwa tygodnie temu bliżej się poznali jednak ich stosunki były prawie rodzinne. Choć młoda kobieta mogła myśleć, że ich spotkanie było przypadkowe, wcale tak nie było. Ksiądz od dawna już wyczuwał obecność sił, które jak to nazywał, nie życzyły człowiekowi dobrze. Z tą dziewczyną było podobnie jak z innymi opętanymi, których wyzwolił. Spotkał ją w sklepie niedaleko od jej domu i nie wahając się ani chwili zapytał czy nie potrzebuje pomocy. Zgodziła się bez namysłu.

– A gdzie Arek? – Spytał o jej męża.

– W piwnicy. – Rzuciła.

Maciej spojrzał na nią niepewnie. Siadając na krześle przy niewysokiej ławie nie mógł pozbyć się niepokoju. Dziewczyna zachowywała się tak jakby demon przestał ją nękać, ale wyraźnie czuł jego obecność.

– Czego się ksiądz napije? – Spytała opierając się framugę drzwi.

– Dziękuję, ale wpadłem tylko na chwilę.

– Jak zwykle zabiegany. – Uśmiech na jej twarzy przypominał teraz złośliwy grymas. – Zawsze w służbie innym!

Natychmiast stanął na równe nogi. Nie był wysoki, ale biła z niego ogromna siła duchowa. Pamiętał o zasadzie, której nauczył go brat Leon. Demonowi zawsze należy patrzeć prosto w oczy. Bez miejsca na słabość czy wahanie. W wyciągniętej dłoni trzymał już niewielki krzyż.

– W imię Jezusa Chrystusa! – Krzyczał Maciej. – Rozkazuję ci demonie! Pokaż się!

– Nie tak szybko ojczulku! – Dziewczyna zaczęła chichotać. – Nie wiesz chyba, do kogo się odzywasz! – Rozdrapała sobie policzki aż do krwi.

– W imię Zbawiciela wszystkich ludzi, Jezusa Chrystusa! – Pomiędzy kolejnymi rozkazami ksiądz szeptem wzywał kolejnych świętych. – Pokaż się diabli pomiocie!

Przeszyła go dzikim spojrzeniem pełnym szaleństwa i zniecierpliwienia. Z jej gardła wydobywały się szarpane słowa w rozmaitych językach. Podskoczyła kilka razy a za ostatnim razem ciało dziewczyny zawisło kilkanaście centymetrów na ziemią. Rozłożyła szeroko ramiona i odchyliła głowę na lewy bok. Będąc w tej pozycji wystawiła język i zaczęła się śmiać. Nie przeszkodziło jej nawet to, że z przegryzionego języka polała się krew.

– Chcesz znać moje imię!? – Wykrzyczała niskim głosem. – Znam cię Skurwielu! Wszystkie diabły i szatany cię znają!

– Przez moc, którą napełnia mnie Jezus Chrystus…– Nie powinien się rozpraszać a jednak zawahał się przez jedną chwilę.

– Jam jest ten, który był od początku i będzie po sam kres świata! – Warczał diabeł przez usta Ani. – Jestem złem i gniewem, cierpieniem i żądzą!

Maciej musiał wyciągnąć książkę z kieszeni. Rzucił ją na podłogę Zaczęła parzyć i dymić. Po to tu przyszedł, ale gdy usłyszał imię demona, z którym miał do czynienia przeraził się. Nogi na chwilę ugięły mu się w kolanach. Teraz dotarło do niego, że wpadł w pułapkę zastawioną przez pierwszego demona, pierwotne zło, które dopiero przez ludzi nazywane było Szatanem.

– Idź precz Szatanie! – Parł do przodu na demona.

Jego imię nie może zapisać się w księdze. Wiedział o tym od dawna, jednak dał się podejść. Ręką dotykał już twarzy młodej dziewczyny. Na jej czole dostrzegł krwawe kropelki potu. W oczach wielkość największego z wrogów Boga.

– Za późno klecho! – Kobieta trzasnęła Macieja prosto w nos. Cofnął się o krok, ale nie upadł. – Zbyt wiele moich sług więzisz! Teraz już koniec!

Ksiądz patrzył na otwartą książkę, której stronice zapisywały się nieznanymi mu symbolami. Jednocześnie wszystkie wcześniejsze imiona demonów rozpływały się w powietrzu. Wszystko działo się tak szybko, że kapłan nie potrafił wypowiedzieć, żadnego z egzorcyzmów. Upadł na kolana. Dziewczyna zdawała się dostać drgawek, z ust pociekła jej biała piana zmieszana z krwią. Maciej w ostatniej chwili sięgnął po książkę. Choć parzyła jego drżące palce, zdołał wyrwać jedną nie zapisaną stronę. Wsunął ją do kieszeni, kątem oka patrząc na opętaną. Dziewczyna zwymiotowała a potem spadła na ziemię. Książka rozbłysła jasnym płomieniem i zmieniła się w kupkę popiołu. Wszystko ustało. Maciej na kolanach podszedł do leżącej Ani. Oddychała płytko, ale wyglądała już normalnie. To jednak nie było jego głównym zmartwieniem, bardziej obawiał się tego, co stało się z książką. Przecież nie trzymał tych demonów ot tak dla przyjemności. Cel był znacznie bardziej skomplikowany. Kapłan przetarł twarz chusteczką, jego spojrzenie zdawało się być nieobecne. Nie wiedział, co się teraz stanie, jednak coś podpowiadało mu, że mieszkańcy Sulewa nie będą mieć spokojnej nocy.

 

W barze siedziało kilkunastu mężczyzn. Żółte lampki przyczepione do ścian były jedynymi źródłami światła a przez to twarze klientów wyglądały niezdrowo. Chudy barman, choć już mocno posunięty w latach trzymał się nad wyraz dobrze. Zabawiał teraz trzech młodych mężczyzn kolejnym dowcipem, który zgorszyłby każdego. Przy stoliku pod oknem siedziało trzech facetów, którym w rubryce hobby śmiało można by wpisać – "chlanie piwa i gorzały". Gienek emerytowany górnik nigdy nie mówił za wiele. Należał do tych ludzi, którzy raczej słuchają opowieści innych i przytakują głową w odpowiednich momentach. Nie był jeszcze pijany, więc od razu rozpoznał auto księdza.

– A ten, co tak gna? – Spytał nie przerywając obserwacji.

– Może jakiś nagły przypadek. – Zgadywał Jakub, najmłodszy z całej trójki. – Umierający czy co.

– Może. Jechał dobrze ponad sto. – Nadal dziwił się Gienek. – Dziwne to trochę.

– No, ale pleban jest w porządku. – Stwierdził mały grubas.

– Jest, jest Jacusiu. – Westchnął zazwyczaj milczący staruszek. – Nie jednemu pomógł.

– Zdrowie księdza Macieja? – Uśmiech rozpromienił pijacką twarz Jakuba.

– Zdrowie.

– Zdrowie.

Nim wszyscy trzej zdążyli upić, choć po łyku piwa, Gienek wypuścił kufel z ręki, wyrżnął głową w stolik i stoczył się na ziemię. Potem zaczęło się piekło.

 

Gabrysia, choć mieszkała naprzeciw, nie słyszała krzyków dochodzących z baru. Leżała na kanapie przykryta cienkim kocem i płakała. Tylko na to miała siły. Ból paraliżował całe ciało, nie pozwalał nawet wstać by mogła wezwać pomoc. Czuła, że umiera a razem z nią jej dziecko. W umyśle wyobrażała sobie jego przerażenie. Nie wiedziała, że ktoś inny dokładnie w tym momencie myśli o tym samym.

 

Nie minęło pięć minut a jedyną osobą, która siedziała w barze był Jakub. Patrzył tępym wzrokiem na obraz jak po bitwie. Niezwykła kompozycja z poprzewracanych stołów, krzeseł, rozbitych butelek i kufli oraz kilkunastu ciał w rozmaitych pozycjach zdawała się nie robić na nim wrażenia. Tylko stary barman na czworakach chodził wśród tego całego bajzlu. Zawodził, co jakiś czas niczym ranny pies, kaleczył sobie dłonie a gdy natrafiał, na któreś z ciał cofał się szybko w tył. Jakub wstając uchwycił w dłoń masywną, szklaną popielniczkę. Dźwięki wydawane przez starca doprowadzały go do szału. Wolnym krokiem podszedł do mężczyzny. Ten chyba go nie widział a tylko słyszał. Skulił się wystraszony pies.

– Nie bój się. – Szepnął kucając. – To ja Jakub.

Starzec nic nie odpowiedział tylko pisnął cicho. Jakub zamachnął się popielniczką Uderzył ze wszystkich sił w skroń mężczyzny. Barman upadł nie wydając już choćby najcichszego jęku. Ostatni żywy klient baru wrócił do swojego stolika. Jeszcze tej nocy miał upić się i dołączyć do swoich towarzyszy.

 

Ksiądz Maciej założył sutannę i poprawił koloratkę. Robił to tylko wtedy, kiedy musiał, lecz dziś zdawało mu się, że powinien. To jego ostatnia posługa i powinien wyglądać jak wojownik Pana. Domyślał się, co teraz dzieje się w całej wiosce, albo, co bardziej prawdopodobne, już się stało. Wszystkie demony uwięzione w księdze zostały uwolnione a co za tym idzie ich moc rozpłynęła się jak chmury na wietrze. Jeszcze wczoraj to wszystko wydawało się takie proste. Złapać demona i dzięki jego mocy leczyć ludzi. Stojąc na krześle wpatrywał się w twarz ukrzyżowanego Chrystusa. Czekał na jakiś znak, skinienie głowy, choćby najmniejszy szept. Lecz tylko wiatr za oknem nucił żałobną pieśń. Maciej wykopnął krzesło spod nóg.

 

W jednej chwili poczuła się lepiej. Jakby ktoś wpompował w jej ciało nowe siły. Lecz wyczerpanie sprawiło, że zaraz zasnęła zdrowym snem. Trzymając rękę na brzuchu czuła miarowe bicie małego serduszka.

 

Z dłoni wisielca wypadła niewielka zapisana kartka. Opadając na drewnianą podłogę wykonywała przeróżne ewolucje. Gdyby Jezus na drewnianym krzyżu w jakiś niezwykły sposób otworzył oczy, zdołałby przeczytać kilka słów spisanych pochylonym pismem: "Ksiądz Maciej Sarnicki – Potępiony na wieki"