Inercja twórcza (short)

Poderwała się do ucieczki, niestety, zbyt późno. Kovalsky chwycił Catrine i cisnął z powrotem na fotel, z zainteresowaniem obserwując, jak wije się pod jego uściskiem.

Wpatrywał się zimnym, stalowym wzrokiem w szarpiącą się kobietę, zupełnie jak wąż hipnotyzujący ofiarę. Po czym chwycił pistolet za lufę i z rozmachem uderzył rękojeścią broni w jej szczękę. Z ust Catriny wytrysnęła strużka krwi wraz z kilkoma zębami.

Kobieta krótko krzyknęła, po czym bezsilnie opadła na siedzenie. Kovalsky chwycił jej głowę za podbródek i zwrócił w swoją stronę.

– A teraz…– zaczął z pozoru spokojnie.– Powiesz mi, jak brzmi hasło. Bardzo szybko i bardzo grzecznie.

Catrine pisnęła na poły histerycznie, na poły buntowniczo.

– Za późno.– Powietrze lekko świszczało między wybitymi zębami.– Nie zdążysz mnie do niczego zmusić. Zaraz cię dorwą, skurwielu!

Spodziewała się najgorszego. Obelg, ciosów, wyłamywania palców. Ale on tylko się uśmiechnął.

– Być może nie zdołałbym cię zmusić. Ale wiesz… mam coś lepszego.– Wskazał palcem na drzwi, przez które dwóch gwardzistów właśnie wciągało opierającego się mężczyznę.

Na nagle pobladłej twarzy Catriny jeszcze wyraźniej odzwierciedliły się purpurowe szlaczki krwi.

Żołnierze rzucili poobijanego jeńca na ziemię.

– Tommy– jęknęła Catrin.– Co ty tu robisz? Czemu zlekceważyłeś moje ostrzeżenie?

– Nie mogłem cię zostawić samej, ukochana– zacharczał zapytany.– Po prostu nie mogłem.

Kovalsky podszedł do więźnia i szybkim ruchem uderzył go w twarz. Odgłosowi upadającego ciała zawtórował krzyk kobiety.

A teraz– powiedział, przykładając lufę pistoletu do kolana Tommy'ego– twoja ukochana powie mi wszystko, co chcę wiedzieć, albo będzie zmuszona patrzeć, jak robię z ciebie kalekę.

Drzwi rozpadły się z hukiem. Obaj żołnierze zwrócili lufy karabinów w stronę sylwetki, jaka nagle pojawiła się w przejściu, jednak zanim zdążyli uczynić cokolwiek innego, odlecieli do tyłu z przestrzelonymi głowami. Kovalsky poczuł nagle silny ból w nadgarstku i z krzykiem upuścił pistolet. Popatrzył, jak spada razem z kroplami krwi na ziemię. Kiedy podniósł wzrok zobaczył przed sobą ciemną lufę rewolweru, trzymanego przez nieznajomego mężczyznę.

– To koniec, Kovalsky– powiedział napastnik, po czym odciągnął kurek rewolweru.

Huknął strzał.

Uratowani więźniowie z zaskoczeniem patrzyli na obcego człowieka.

– Jestem Lassar– powiedział, pomagając Tommy'emu podnieść się z podłogi.– I wyciągnę was z tego. A po drodze– wskazał palcem na Catrine.– Wstąpimy do dentysty.

W innym czasie, w innym miejscu i innym świecie Lassar przypatrywał się zapisanej kartce papieru. Chwycił ją w dłonie, z flegmą zmiął i celnie wrzucił do kosza. Celnie, ponieważ ruchem wielokrotnie przećwiczonym. Pojemnik był pełen zmiętych papierzysk.

- Nie ma co owijać w bawełnę, stary– rzekł sam do siebie.– Kolejny spieprzony tekst.