Czarownica

"Pamiętajcie, że czynów popełnionych w imię miłości nie sposób rozsądzać ludzką miarą".

 

Mam 35 lat i jestem zwyczajny. Nie brzydki, nie ładny. Tylko wysoki i wysportowany. Zwyczajny. Nie tyle stary ile czasem taki… zmęczony. Pracuję w firmie z kapitałem zagranicznym. Spółce Akcyjnej. Ciężko jest. Dobrze płacą jednak. Naprawdę dobrze.

 

Ona była pierwsza. Nie pierwsza w ogóle i nie ostatnia nawet. Ale pierwsza ważna. Tak kiedyś myślałem. Dopóki nie zorientowałem się, że nie tylko pierwsza z ważnych, ale i ostatnia. Że po niej już żadnej nie może być ważniejszej. Że ona, ona i tylko ona.

 

Czy to dlatego, że kocham?

Czy też dlatego, że kocham…czarownicę?

 

Sam nie wiem, co nas trzymało przy sobie przez tyle lat. Może to była naprawdę miłość? A może bardziej nienawiść?

Nie! To musiały być czary: tylko to mogło mnie trzymać przy jednej osobie tyle lat. Jak w więzieniu.

 

Po studiach zamieszkaliśmy razem. Rodzice kupili nam mieszkanie. Moi rodzice – nasze mieszkanie. Chcieli mieć wkład w szczęście syna.

 

Wydawało by się, że raj. Ale zaczęły się nieporozumienia rodzinne. Bo za mało zarabiam. Bo ograniczam ją i niewolę. Bo tak się na nią patrzę. I w ogóle: marnuje życie ze mną. A jej zegar biologiczny tyka – cokolwiek by miała na myśli.

Powiedziałem jej, myśląc o tym zegarze:

– Musisz z tym coś zrobić.

Odwrzeszczała, że ja też coś muszę z tym zrobić. Nie chciałem jej robić przykrości i nie słuchać się. Wziąłem więc dodatkową robotę, by więcej zarabiać. Jej zresztą też nie było zwykle w domu. Bo w domu nudziła się: zaczęła wychodzić.

 

Na początku po zakupy tylko. Potem z psem. A na końcu na spacery. Sama. I nigdy nie wiedziałem, kiedy wróci. Zresztą tak samo było u niej w pracy. Też nudziła się. Też wychodziła. I też nikt nigdy nie wiedział, kiedy wróci. No to zwolnili ją, jak tylko pokazała się w robocie.

I dotarło do mnie dopiero po latach, po co wychodziła: uprawiać magię.

Wiem to dobrze, poznałem po piętnie czarownicy, które pojawiło się jej między łopatkami. Na plecach. Na nic zdało się jej tłumaczenie i wyjaśnianie sytuacji najcnotliwszymi kłamstwami.

 

Teraz tak zastanawiam się: może za wcześnie podjąłem decyzję o jej losie? Może wystarczyło z nią porozmawiać? Może wtedy nie doszłoby do tego?

 

A tak wróciła do domu na pełen etat. I dalej wychodziła po zakupy – choć ja jadłem w pracy. Z psem wychodziła dalej też – choć pies uciekł pół roku temu.

 

Wychodziła na długie spacery – chociaż na dworze było czasem 20 stopni mrozu.

I wracała coraz później i coraz rzadziej – na coraz krócej.

Najwyraźniej czciła wolność, zemstę i pieniądz.

No i sex pozamałżeński

 

Bardzo chciałem, żeby była szczęśliwa. Pracowałem coraz więcej i więcej, żeby nie mogła już powiedzieć, że "za mało zarabiam". I żeby była zadowolona.

Tak się teraz zastanawiam: może za dużo pracowałem? Czy może za mało?

Chyba nie, bo wczoraj, kiedy wróciła ze swojego czterodniowego spaceru, stanęła z podręczną torba podróżną w progu i powiedziała, że wróciła – to była taka jak kiedyś. Rozszerzone oczy, zaczerwienione policzki. Patrzyła się na mnie z taką miłością i oddaniem. Tak jak przed kupnem mieszkania: poczułem się, że ja, ja i tylko ja.

Tylko, że ja widziałem już przedtem w jej oczach jad zgniłych trupów. I wiedziałem, ze jej mózg został wyżarty, a sercu nie zostało nic więcej, tylko lodowata bezdenna otchłań.

Potem powiedziała:

– Mam dla ciebie, mój mężu, dwie wiadomości. Obydwie dobre.

-Tak? – zapytałem z niepewnością w głosie i z niedowierzaniem.

– Jutro mamy ognisko. Wiesz z naszymi najlepszymi przyjaciółmi. Od naszego wesela nie udało się ich zebrać wszystkich razem.

– A gdzie?

– Tam, w parku. Przycinali gałęzie ze służb komunalnych, więc o drzewo nie musimy się martwić. Jest cała kupa dodała rozpromieniona – Tylko benzyna, żeby zapalić.

– A druga wiadomość?

– Wiesz – zaczęła z niepewnością – Ostatnio nie układało się między nami. Miałam depresję. Taki narastający PMS damski. Brak wiary i takie tam.

Na chwilę zamilkła.

– No i poznałam kogoś. Kogoś, kto był ważny dla mnie. Dlatego tak często nie było mnie w domu. Ale to już przeszłość, kochanie. Bo on zawiódł moje zaufanie. On nie jest taki jak ty – dorzuciła – wielkoduszny, kochający, oddany. Zaopiekujesz się dzieckiem? – dodała niby bez związku.

 

Poczułem taki strach, ze nawet Bóg ukryłby się, gdyby go poczuł. Ja jednak wytrzymałem diabelską presję.

 

Nie mogłem odmówić żonie rozsądku w podjętych przez nią działaniach. Bo gdyby wszystkie odtrącone kobiety i wszyscy mężczyźni usiłowaliby dogonić swoje uciekające fascynacje, to wokół nas byłby obóz treningowy sprinterów. Nie dałoby się tam żyć. No kto by chciał wciąż biegać?

Natomiast, co do jej oczekiwań względem dziecka… cóż. Nawet się ucieszyłem. Bo urok świata dla mnie polega na tym, że jest on tak rozkosznie popierdolony i niezrozumiały. Oczywiście dla racjonalnie myślącego człowieka. To właśnie źródło jego urody, a mojej fascynacji światem.

Uśmiech, który zagościł na moich ustach, nie znikł aż do rozpoczęcia ogniska z przyjaciółmi. Bo wiedziałem, że już niedługo naostrzę rdzawy nóż losu, by wytoczyć krople przeznaczenia z serca diabła. I rozgrzeję swoje lędźwie w spełnieniu losu.

Żona także uśmiechała się przez cały czas, uspokojona moim szczęściem. Nawet, kiedy ją częstowałem ginem z dodanym – dla smaku – kwasem gamma-hydroksymasłowym (GHB).

 

Co miałem zrobić? Kochałem ją tak, jak tylko można kochać. Bardziej niż życie, bardziej niż powietrze, którym oddychałem. Serca biciem, ciepłem oddechu i krzykiem rozkoszy. Krzykiem bólu. Nie chciałem, żeby to uczucie, którego potęgi teraz doświadczałem, skończyło się sprzeniewierzeniem – ucieczką, nudą lub zdradą. No i zdałem sobie sprawę z tego, że tak jak oczekiwanie na miłość to już jest miłość, i tak jak żal za miłością to miłość – tak i nienawiść to miłość. Jak ja ją nienawidziłem!

Szukałem tylko znaku.

Spojrzałem na nią: słońce rozświetliło jej oczy. I jej policzki. Teraz wiedziałem, że to znak od Boga.

A potem…

 

Wszedł, trzymając żonę w ramionach, na szczyt kupy uciętych gałęzi. Położył ją u swoich stóp. Ci, co stali blisko, zobaczyli, że on uśmiecha się do zebranych przyjaciół. Bez lęku i trwogi. Pozdrowił zebranych uniesiona dłonią. I rzucił zapalona zapałkę na nasączone benzyną gałęzie. A potem rozgrzany stos zapadł się. Ci, co stali blisko mówili, że widzieli w jego oczach błyskające ogniki szczęścia.

 

Inni spośród przyjaciół utrzymywali jednak, że to tylko odbijały się w źrenicach płomienie…

 

Autor zaś wie, z racji funkcji pełnionej w tym opowiadaniu, ze w tym momencie w echu bożych zaklęć spłonął magiczny ból głównego bohatera. Bo poprzez moc ognia posiadł ten bohater, jak jego żona uprzednio, znajomość praw maga. I zjednoczył się zżoną bożym oddaniu.