Żałoba

Żałoba

 

Ogromne jasne pomieszczenie, w którym nie ma okien. Jasność jest wszechobecna. Po środku ogromne biurko w kształcie półksiężyca, a za nim siedzący spokojnie anioł Gabriel.

-Witaj duszo -powiedział do siedzącej naprzeciw niego istoty.

-Witaj Gabrielu.

-Nadszedł czas, abyś powróciła na Ziemie.

-Aniele Gabrielu, mój opiekunie -zaczęła spokojnie dusza -mi tu jest tak dobrze, nie chciałabym opuszczać tego miejsca.

-Wiesz Duszo, że to nie ode mnie zależy.

-Wiem Aniele Gabrielu. Pewnie, że wiem. Mimo wszystko, proszę abyś pozostawił mnie w raju.

-Jak już mówiłem, nie ode mnie to zależy. Najwyższy zdecydował, że powinnaś wrócić na ziemie. -anioł mówił spokojnym, a zarazem zdecydowanym głosem.

Dusza najwyraźniej przybita tą wiadomością, siedziała ze spuszczonym wzrokiem. Po krótkiej chwili Gabriel mówił dalej.

-Musisz wrócić. Wiem, że twoje ostatnie wcielenie nie było miłym przeżyciem, nie oznacza to jednak, że teraz będzie podobnie?

-Tobie łatwo mówić Gabrielu, ciebie nie było jak moich rodziców rozstrzelano, a ja to widziałam na własne oczy. Nie widziałeś jak esesman gwałcił moją starszą siostrę i kazał mi się przyglądać. Ciebie nie było, jak kapo w obozie bił mnie do nieprzytomności.

-Mylisz się. Byłem z tobą, w końcu jestem twoim aniołem stróżem.

-Ja nie czułam twojej obecności! Czułam tylko cierpienie i ogromny ból. Moja niemoc tylko potęgowała te doznania, a ty mi mówisz, że byłeś ze mną w tych trudnych chwilach. -dusza z trudem panowała nad swoimi emocjami. -Wiem, że jestem w raju, ale nadal nie mogę tego pojąć. Czemu pozwalacie, aby na świecie było tyle zła?

-Tak jest skonstruowany ten świat. Dobro i zło musi się równoważyć. Gdyby istniało samo dobro, nie dostrzegłabyś różnicy między dobrem a złem, i nie doceniłabyś dobra. Musisz mieć porównanie. Po za tym, jak Bóg mógłby ocenić, kto tak naprawdę zasługuje na raj?

-Bóg powinien wiedzieć kto jest dobry, a kto zły. Przecież on jest absolutem, alfą i omegą. Wszechwidzącym i wszechwiedzącym. Po co nas wysyła na Ziemie i poddaje kolejnym próbom? -dusza mówiła z ogromnym żalem.

Gabriel wysłuchał w spokoju tych cierpkich i niestosownych do miejsca słów. Pozwolił na to, gdyż zdawał sobie sprawę, że dusza z którą rozmawia, za swojego ziemskiego życia wyjątkowo dużo wycierpiała. W końcu jednak powiedział.

-Duszo, są rzeczy których nie możesz zrozumieć. Co więcej, w sekrecie ci powiem, że pewnych rzeczy ja sam nie rozumiem. Jednak ufam niezbicie, i jestem o tym przekonany, że Bóg chce dla nas dobrze. To jest droga, którą musisz przejść, aby zrozumieć samą siebie.

-Tobie łatwo mówić. Siedzisz sobie w raju, i wszystko masz w nosie.

-Nie przesadzaj, bo moja cierpliwość się skończy. -powiedział ostrzejszym tonem.

Dusza spojrzała zaskoczona przyglądając się aniołowi, i po chwili powiedziała.

-Myślałam, że jesteście przepełnieni dobrocią. Grozisz mi Gabrielu?

Nastąpiła cisza, po chwili anioł jakby nie słysząc ostatnich słów powiedział.

-Pokaże ci twoich rodziców.

 

W tym momencie bez zapowiedzi, dusza znalazła się na ziemskim weselu.

-Widzisz tą parę? To twoi rodzice, zobacz jak się kochają.

Dusza spojrzała na tańczącą parę. Panna młoda w białej dziewiczej sukni, a pan młody w nieskazitelnie skrojonym garniturze. Tańczyli patrząc sobie w oczy, nie ulegało wątpliwości, że są w tym momencie szczęśliwi. Przynajmniej takie mieli odczucia. Gabriel spojrzał z satysfakcją na dusze i spytał.

-No i co dobrze ci wybrałem?

-Szczęście chwili nie równa się zadowoleniu z życia. -powiedziała sceptycznie.

-Tobie trudno dogodzić. -powiedział z rozczarowaniem, po czym dodał rzeczowym tonem. -jesteś totalną pesymistką.

-Nie Gabrielu. -odpowiedziała spokojnie -jestem tylko realistką. Pokazujesz mi krótkie chwile z życia moich przyszłych rodziców, i chcesz mi wmówić, że będę miała szczęśliwe życie. Pokaż mi jak będzie wyglądać moje życie za dziesięć lat?

-Wiesz, że nie mogę.

-Gówno prawda. Wszechmogący Bóg nie może mi pokazać, jak ta para, która tak zapamiętale się sobie przypatruje, będzie egzystowała za dziesięć lat?

-Nie bluźnij.

-Nie pouczaj mnie Gabrielu! -wy buchnęła złością, a po chwili z rezygnacją w głosie dodała -mam już dość tych gierek.

Nastąpiła cisza. Dusza z Aniołem przyglądały się weselu, nie ulegało wątpliwości, że para której się przyglądają jest w tym momencie niezmiernie szczęśliwa.

Jednak co nazywamy szczęściem? Chwile życia, czy całe życie? Ktoś kto ma chwile szczęścia, wygra w totka. Będzie bogaty i dozna szczęścia. Jednak może się zdarzyć, że pieniądze uderzą mu do głowy. Kupi sobie nowy samochód i zginie w wypadku. Może stwierdzi, że z takimi pieniędzmi stać go na wszystko, zmieni żonę, niekoniecznie na lepszą, albo popadnie w alkoholizm. Chwila szczęścia nie powinna nazywać się szczęściem, tylko fortuną.

Fortuną, która kołem się toczy.

 

Cisze przerwał Gabriel.

-Nic ci nie poradzę. Bóg postanowił, wracasz na ziemie, a to są twoi nowi rodzice.

Dusza nie odpowiedziała. Zdawała sobie sprawę, że decyzja jest nie odwołalna.

 

Wrócili do raju.

-Masz mało czasu. -powiedział Gabriel. -W ciągu paru dni twoje ciało zostanie poczęte, a ty zjednoczysz się z nim. Zdajesz sobie sprawę, że cała twoja świadomość zostanie wyczyszczona. Myślę, że dla ciebie, to akurat bardzo zbawienne.

Dusza nic nie powiedziała.

 

Po jakimś czasie nadszedł ten dzień.

 

-Kochanie, czy dzisiaj możemy? -pytał przyszły Ojciec.

-Kochanie nic nie mów, już teraz możemy. -odpowiedziała przyszła matka.

-Ale czy na pewno chcesz tego? Czy jesteśmy gotowi?

-No pewnie, że jesteśmy gotowi. Jesteśmy po ślubie.

-No tak. -odpowiedział nie pewnie przyszły ojciec, po czym przyśpieszył swoje ruchy.

 

Padał deszcz. To nie anioły płakały. Płakały dusze. Jedna z nich ich opuszcza aby ponownie powrócić na ziemie. Będzie cierpieć, a może będzie szczęśliwa. Niepewność to straszna tortura.

 

Nikt nie wie co ją czeka.

 

Kompletnie nikt nie tego wie…