ETIUDA EGZYSTENCJALNO – TEOLOGICZNA

ETIUDA EGZYSTENCJALNO – TEOLOGICZNA

– Aniele Boży, stróżu mój…– dało się słyszeć bardzo cichy, wysoki głos dziecka. Prawie szept. W kącie pokoju, z głową zadartą do góry klęczała kruczowłosa dziewczynka, wypowiadająca słowa modlitwy. W pokoju znajdowało się pięć łóżek, na których spały dzieci. W sierocińcu obowiązywał podział wiekowy, starsze dzieliły pokoje z rówieśnikami, podobnie było w przypadku młodszych. Ośmioletnia Justyna należała do drugiej grupy.

– … zaprowadź mnie do żywota wiecznego – dziewczynka kontynuowała modlitwę.

– Amen – odpowiedział niski głos. Słowo zostało wyartykułowane przez mężczyznę, który pojawił się nagle w pomieszczeniu. Posiadał długie, jasne, opadające na ramiona włosy. Ubrany był w czarny, sięgający podłogi, jednoczęściowy strój. Przybysz był wysoki, wyglądał na ponad dwa metry wzrostu.

– Wstań, moje dziecko – rzekł do małej Justynki. Dziecko powstało z pozycji klęczącej, spojrzało ciemnymi oczami na mężczyznę i wyraźnie zadowolone powiedziało:

– Przyszedłeś. Wiedziałam, że przybędziesz, Marku.

– Oczywiście, maleństwo. To mój obowiązek. Dopóki nie uznam, że mnie nie potrzebujesz, dopóty będę zawsze w pobliżu, gotowy do niesienia pomocy.

Podszedł do dziewczynki i podał jej swą dłoń, po czym oboje udali się kierunku jedynego, wolnego łóżka. Justynka wyglądała na jeszcze niższą niż była w rzeczywistości, idąc obok olbrzymiego anioła. Mężczyzna podniósł oburącz dziecko, po czym delikatnie, powoli opuścił małą postać na posłanie.

– Znowu śniły mi się te straszne rzeczy…– powiedziała.

– Tak, wiem o tym. Przybyłem, aby pomóc ci zasnąć. Spowoduję też, że twój sen będzie spokojny i pozbawiony koszmarów – odrzekł.

– Czy ty naprawdę masz na imię Marek?

– Mam wiele imion, dziecko. Dla ciebie przybrałem właśnie takie.

– Mój tata tak się nazywał….– powiedziała Justyna i posmutniała. Rok temu dziewczynka jechała samochodem wraz z rodzicami na piknik poza miasto. Mieli wypadek. Rodzice zginęli na miejscu, dziecko przeżyło. Wszystko z powodu pijanego rolnika, który traktorem zajechał im drogę.

– Wiem, maleńka – rzekł współczującym tonem i pogłaskał podopieczną po włosach.

– Marku?

– Słucham?

– Dlaczego tak się mną opiekujesz? – zapytała

– Widzisz, każdy z nas ma prawo wybrać sobie jednego, szczególnego człowieka, którym musi się zaopiekować. Pomagamy wszystkim, ale najbardziej dbamy o wybrańców, takich jak ty. Pojawiamy się głosząc dobrą nowinę, przybywamy również wieszcząc nadejście nieszczęścia. A teraz zaśnij, dziecko – wyszeptał kilka słów w dziwnym języku. Dziewczynka usnęła.

…………………

Niebieskie audi mknęło po autostradzie. Kobieta siedząca za kierownicą lubiła dynamiczną jazdę, poza tym spieszyła się do redakcji. Miała ciekawy temat do opisania, prócz tego czekała na nią sterta tekstów do zredagowania. Trzydziestodwuletnia Justyna Sromecka była wiceprezesem i jednocześnie współwłaścicielem małej firmy wydawniczej „Angelus".

Zaczął padać deszcz, który wkrótce przeobraził się w gwałtowną ulewę. "Co za pogoda, akurat teraz musiało zacząć lać, kiedy jestem spóźniona". Nie zwolniła. W dalszym ciągu, pomimo rzęsistego deszczu, prowadziła samochód w szybkim tempie. Poprzez strugi wody spływające po przedniej szybie pojazdu, zauważyła pieszego, stojącego obok jezdni. „Co on robi w taką ulewę na poboczu autostrady?"– pomyślała. Mijając postać spojrzała w jej kierunku. Był to wysoki mężczyzna, ubrany na czarno, z długimi, jasnymi włosami. Wydawało się, że na jego twarzy pojawił się uśmiech. „To on, Marek!"– rozpoznała w nim opiekuna z dzieciństwa. Zwolniła i zjechała na pobocze. Zatrzymała auto. Bez namysłu opuściła samochód i ruszyła w kierunku miejsca, gdzie dostrzegła pieszego. Pogoda spowodowała, że nie mogła nagle hamować, więc miała do przejścia około pięciuset metrów. Zajęło jej to około trzech minut. Kiedy znalazła się na miejscu, nikogo nie zastała. Rozejrzała się dokoła z nadzieją, że dostrzeże znajomą postać. Bez rezultatu. „Chyba umysł splatał mi figla" – pomyślała, kierując się w stronę samochodu. Deszcz przestał padać. Wsiadła do pojazdu, wystukała numer w telefonie komórkowym.

– Cześć Robert. Nie, wszystko w porządku. Utknęłam w korku i chciałam cię uprzedzić, że się spóźnię. Dobrze, do zobaczenia wkrótce – zakończyła rozmowę. Uruchomiła silnik i ruszyła.

Przejechała około dwóch kilometrów, kiedy dostrzegła na jezdni wozy strażackie. Chwilę później zauważyła samochody policyjne, karetki i ludzi krzątających się w pobliżu. Podjechała bliżej. Policjant pokazał jej gestem, żeby opuściła szybę. Uczyniła to.

– Musi pani zatrzymać pojazd. Trzeba zaczekać do czasu, aż usuniemy zator. To trochę potrwa, jak sądzę.

Rzeczywiście, autostrada była zupełnie nieprzejezdna. Kilka aut było doszczętnie zniszczonych, na jezdni znajdowało się mnóstwo szkła. Justyna dostrzegła również zapakowane, czarne worki, położone nieopodal miejsca wypadku. „Ciała" – domyśliła się.

– Co się stało? – zapytała policjanta.

– Straszny karambol – odpowiedział – w którym brało udział pięć aut. Nikt nie przeżył. Wie pani jak to jest, ludzie ciągle się gdzieś spieszą, a tu jeszcze dodatkowo jazdę utrudniała ulewa – przerwał wypowiedź. Najwyraźniej uznał, że nie widzi powodów by mówić dalej.

„Pojawiamy się głosząc dobrą nowinę, przybywamy również wieszcząc nadejście nieszczęścia"– Justyna przypomniała sobie słowa, które usłyszała będąc dzieckiem.

Po pewnym czasie, służby drogowe umożliwiły przejazd czekającym kierowcom. Kobieta wrzuciła pierwszy bieg i powoli włączyła się do ruchu. Do końca jazdy, nie przekroczyła sześćdziesięciu kilometrów na godzinę.