Danse macabre - Część I

Oto pierwsza część mojego opowiadania. Kolejne będę załączał wraz z postępem prac. Wszelkie opinie i krytyki mile widziane.

~ Taves

 

 

 

*

 

– Wiesz na co się piszesz? – burknął Unel. – To szaleństwo. Nie może ci się udać. Doskonale wiem na co cię stać, ale to o czym mówisz. – Przerwał na moment. – Pomyśl chwilę, idziesz się zabić, rozumiesz?

– Wiem – odparłem. – Cenię twoje zdanie, ale nie zrezygnuję. Nie proszę byś ze mną poszedł. -wyszeptałem, blado się uśmiechając.

– Tylko bym wwiózł cię do miasta – wycedził, krzyżując ręce na piersi. – Zastanów się jeszcze.

– Uznaj, że to rewanż za Vastre.

– Doskonale pamiętam. Nawet gdybyś się nie pojawił, to poradziłbym sobie… jakoś. Zresztą, niby jak to sobie wyobrażasz? Zaraz za bramą dobiorą się do ciebie gwardziści i skończą twoją szopkę.

Wstałem z kłody i przeciągnąłem się. Zatopiłem w myślach, odcinając do potoku jego słów. Miasto. Lochy. Potem ośnieżone szczyty, wrzosowiska… może.

– Wiem jak mnie przewieziesz – bąknąłem po chwili. – Może nawet coś zyskasz.

– Co ty knujesz? – Wbił we mnie ciężki wzrok. – Ech, wiedziałem, że zapłacę za tą znajomość.

– Nie chrzań. Jest sposób byś mnie wprowadził do miasta. Pomożesz?

– Niby jaki? – burknął gniewnie.

– Patrz – rzuciłem przez ramie.

Zaczął sapać i prychać pod nosem. Nie zwracając na niego uwagi, podszedłem do gniadego wierzchowca i rozwinąłem juki. Zacząłem przekładać rzeczy, aż znalazłem skórzane zawiniątko. Wróciłem do zwalonego konaru i cisnąłem nim w Unela. Spojrzał na mnie zdziwiony, ale posłusznie go rozpakował.

– Ty chędożony debilu! Nie będę brał udziału w…! – krzyknął, podrywając się na nogi.

– Skończ. Chodź tu, bo sam tego nie zrobię.

Ruszyłem do Avella, nie oglądając się za siebie.

 

*

 

– Wiesz, że będziesz tam zdany wyłącznie na siebie? – rzęził Unel. – Nieważne jakbyś się starał.

– Ciągle chcesz mnie od tego odwieść? Dałbyś sobie spokój.

– Próbuję cię uratować przed twoją głupotą i uporem – żachnął się.

– Więc możesz już skończyć.

– No tak. Czego innego można się spodziewać po tak szlachetnym elfie – zakpił.

– Będąc w mojej sytuacji, odpuściłbyś?

– W rzyć cię kopać.

Stukot kopyt niósł się po pustym gościńcu. Pomarańczowe słońce chyliło się ku zachodowi, a bliskiego horyzontu wyłaniało się Khessal, stolica południa.

Łajno nie stolica, pomyślałem ze wstrętem.

– Musiałeś mi wiązać dłonie na plecach?! Nie mogę odgarnąć tych przeklętych włosów!

– Tak jest wiarygodnie – mruknął złośliwie. – Sam tego chciałeś.

Spojrzał na mnie i ryknął gromkim śmiechem.

– Śmiej się śmiej. Ciesz się z niedoli kompana.

– Jaki tam kompan. Więzień jesteś i nie masz nic do gadania. Pospolity szubrawiec z ciebie, a ja, cnotliwy mąż, wiozę cię przed oblicze Kapłana.

– Taka z ciebie cnota, jak ze mnie krasnal.

– Zawsze wiedziałem, że coś z tobą nie tak – powiedział, drapiąc się po łysej potylicy. – No ale, nie martw się o nic. Kapłanom jedno, czy wrzucą do pieca elfa, mieszańca czy jakiegoś krasnala.

– Zarazo jedna! Tak to jest prosić kogoś o pomoc! Jak tylko się odwrócisz, kopie w rzyć i patrzy czy równo puchnie!

– Bo ci jeszcze knebel zasadzę.

– Dobrze mości cnoto – burknąłem po chwili. – Wieź mnie, gdzie ci dusza zapragnie.

Zza wystających skał i pojedynczych drzew wyłaniały się pierwsze chałupy. Żyjące tu chłopstwo, miało ciekawie, nie ma co. Pociągnąłem nosem, krzywiąc się z niesmakiem. Co za smród. Czy oni wszyscy boją się tej cholernej wody?!

Kilkaset jardów dalej zaczynały nieliczne poletka i skupiska chat. Tu fetor był nie do zniesienia. Stęchłe odchody, pot zwierząt, ludzi, smród padliny i gnijącej żywności. Zasrane przedmieścia, wylęgarnia chłopskiego bydła. Zasłonić się nawet nie mogę. Poczułem gulę żołądka podjeżdżającą do gardła.

– W dupę kopane, stado demonów i zaraza! Zaraz się uduszę!

– Zamknij się z łaski swojej – rzucił. – Ktoś do nas wyjechał.

– Niech czort go rżnie!

Unel westchnął teatralnie. Wyjechał na przód, łapiąc wodze Avella. Zwolniliśmy.

– Kogo wieziesz! – krzyknął obcy. Miał krwistą tunikę ze złotymi obszyciami. Gwardia.

– Ktoś ty? – odparł Unel.

– Nowy kapitan gwardii.

– A ze starym co jest?

– Miał mały wypadek – rzucił gwardzista, wyszczerzając zęby.

Czując na sobie jego spojrzenie, spuściłem głowę. Niech zacznie się bal.

– Co mu się przydarzyło? – dopytywał Unel.

– Zależy kto pyta – odparł wymijająco.

– Unel Thronnes. Starszy sierżant w Straży Miejskiej.

– Aa, Unel – powiedział, równając się z nim. – Wybacz, że nie poznałem od razu. Tyle się tu działo… Więc, jakieś trzy tygodnie temu, jedna dziewka postanowiła uciec z gmachu Jevleta. Pieprzony mieszaniec, rozumiesz. Jib miał na nieszczęście, rozkaz pilnowania jej. Kiedyśmy ją złapali, przy samiuśkich podwojach, to rzucała się jak dzika kocica. Przemówiliśmy jej do rozumu… dogłębnie – zarechotał.

Poderwałem głowę zapominając o wszystkim. Bezwolnie rozchyliłem usta, wbijając w niego wzrok.

– Całą straż znaleźliśmy, gdy zabrali ją pod twierdzę. Zarżnięci jak prosiaki. Tak to jest z półludźmi. – Plunął w bok. – Zamiast ich łapać, trzymać i sądzić, to z miejsca wyrżnąć.

– Taa. Ale tak właściwie, to nie przypominam sobie, byś był zastępcą kapitana w gwardii.

– Dobrze sobie przypominasz. Baumung został odwołany, a mnie wyniósł sam Kapłan.

– To wiele wyjaśnia – mruknął Unel, krzywiąc się.

– Byłeś przy tym? – wysyczałem do obcego. – Czy tylko powtarzasz?

– Nie założyłeś mu knebla? – Zamlaskał, patrząc przez ramie. – Cóż, rób z nim co chcesz do bram miasta. Później zabiorę go do celi.

– A to jakim prawem?

– Pozmieniało się trochę pod twoją nieobecność – powiedział gwardzista, paskudnie się uśmiechając.

– Wprawdzie nie było mnie przeszło miesiąc – zaczął Unel. – Barril dał mi listy do rady w Kann i dopiero co wracam. Tego tu spotkałem w przydrożnej oberży. Spił się, wszczął burdę. Wykopałem go na podjazd i spętałem. Wedle wszelkich praw jest w moim ręku. Nie powiesz mi chyba, że w tym czasie, aż tyle się zmieniło.

– Przykro mi – syknął złośliwie. – Teraz wszystko podlega woli Kapłana. Gwardia Świątynna pilnuje porządku w Górnym Mieście, a Najemna w dolnym, oczywiście wraz ze strażą.

– Rozumiem.

– Doskonale – powiedział obcy z uśmiechem. – Co z nim?

Unel obrócił się i zbladł w jednej chwili.

– Nowy kapitanie gwardii. Nie dosłyszałem twojej godności. Głupio tak gadać i nie wiedzieć z kim – wypalił szybko.

– Racja. Hymn, jestem Nhib von Gaeruv.

Zimne dreszcze telepały moim ciałem raz za razem. Zacisnąłem szczękę przygryzając język. Iniabelu, błagam, nie opuszczaj mnie teraz. Błagam cię.

– Za bramą go zabieram – skwitował Nhib. – Jedź do Barrila, pewnie śpieszno mu do widzenia z tobą.

– Jakoś się mu nie dziwie.

– Zadałem ci pytanie – wycedziłem jeszcze raz. – Nie słyszałeś?

Gaeruv powoli się obrócił. Jego twarz nabrzmiała purpurą, a kąciki ust podrygiwały.

– Ty arogancki śmieciu – wysyczał gwardzista. – Poczekaj, aż wylądujesz w celi. Tam nauczę cię potulności.

– Gadaj.

– Proszę bardzo. Byłem tym pierwszym – syknął. – Szkoda, że ona nie powie ci jak było.

O Iniabelu. Nie. Arue. Arue, błagam. Zacisnąłem powieki czując napływające łzy. Bezwolnie spuściłem głowę. Arue…

– Może jest skażony. Lepiej nie wieść go do miasta, jeszcze wybuchnie jakaś zaraza. Takie rzeczy często się tu zdarzają.

– Zabieram go tam – burknął Unel.

– Jak chcesz. – Poczułem ciężki oddech na twarzy. – Tam gdzie trafisz nie będzie gapiów – wycedził mi do ucha.

Wolno podniosłem głowę, rozchylając powieki. Wbiłem wzrok wprost w jego oczy. Odskoczył jak oparzony, a po sekundzie wykrzywił w grymasie nienawiści.

– Znajdę cię. Znajdę i pokażę, że śmierć jest najwyższym błogosławieństwem – wysyczałem.

– Ty zasrany mieszańcu! Wiedziałeś o tym?! – ryknął na Unela.

Ten nic nie odparł. Napiął wszystkie mięśnie, tępo wpatrując się w bramę. Jej ciemna sylwetka przysłaniała już cały krajobraz.

Jeszcze moment, powtarzałem w myślach. Tylko chwila. Przejedźmy przez bramę. Wjedźmy w gąszcz uliczek. Unel, błagam cię, uciekaj wtedy od nas. Ode mnie. Gdziekolwiek. Tylko nie jedź z nami. Proszę cię.

– Przy bramie jest oddział Najemnych – cedził twardo. – Ty, wielki sierżancie, porozmawiasz z Sauttem, a jego zabieram pod twierdzę. Idę do Kapłana. Pora stawiać szafot na te wypaczenia.

– Będziesz jechał z nim przez całe Dolne Miasto? – spytał cicho Unel.

– Obrzeżami. A zresztą, co ci do tego. Jesteś tylko rżniętym półczłowiekiem – rzucał w moją stronę. - Chodzącym gównem. Rzygać mi się chce na wasz widok. Zaraz poczujesz piętno Khessal, ostoi sprawiedliwości.

Niech to się już skończy. Ona nie może być martwa. Nie może. Żyje. Musi. Arue…

– To ja i Unel – usłyszałem jak z oddali. – I skurwysyński mieszaniec.

Zarżnę go. Zabije. Nikt nie ma prawa z niej drwić. Nikt.

– Ilu ci potrzeba?

– Siedmiu. Pogadaj z tym tu, Sautt – polecił jednemu. – A reszta ze mną, do koszar. Bocznymi uliczkami. Mamy tam coś do załatwienia. Dopiero potem na twierdzę – skwitował.

Dokoła rozległo się kilka rechotów. Przełknąłem ślinę, a metaliczny posmak nie chciał znikać.

W labiryncie Khessal, przed kaplicą, tylko chwila.

Ktoś uderzył Avella w zad. Zarżał głośno, ale posłusznie wydreptał na brukowane uliczki.

– Królewna się obudziła – zadrwił jeden z gwardzistów. – Pokaż te swoje śliczne oczka.

Odwróciłem się w jego stronę. Z włosów można mu było wyciskać łój, a na policzkach rozlewały się czerwone plamy. Śmierdział winem na kilka jardów. A przy każdym słowie pokazywał szczerbaty rząd zębów. Przechyliłem głowę i… uśmiechnąłem się.

– Co się tak krzywisz? Obić ci ryj?

– Zobaczymy, kto kogo obije.

– No patrzcie jaki żartowniś. Poczekaj tylko, aż trafisz do koszar zaropiały warchole.

– Stul pysk Cav – ktoś leniwie burknął za mną.

Kwaśny zapach wina, fetor szczyn i gówien wylewanych na ulice. Smród brudu i potu, nie gorszy niż na przedmieściach. Witamy w ostoi południa, jego stolicy, Khessal. Klejnot skalistych ziem, gdzie zdrada jest częstsza od kamieni. Enklawie wiary Ognia, kapłanów i piekielnej inkwizycji.

Prześliczne brukowane uliczki i place. Koślawe kamienice z odpadającym tynkiem. Z dachami przeżartymi przez robactwo. Gdzie w tych drewnianych była większość sklepów i tawern. Oto miejsca dla wojaków z żołdem. Ich burdele i browary, sale kaźni i orgii. A biedni robili im za dziwki, służących i kawały mięsa do roztłuczenia. Świat, gdzie pospólstwo dzieli się na rabusiów, złodziei, niewolników i konających.

Pierwszy jechał Nhib. Obok niego łysy byk, z szerokością dorównującą wysokości. Zatopieni w rozmowie, nie zwracali uwagi na resztę świata. Pozostali byli znużeni i zaspani. Czerwone twarze mówiły o nocnym pijaństwie. Wodze Avella okręcił na chudej dłoni podrostek, jadący przede mną.

– Chędożeni sprzedawcy ryb! Rżnięte i to gówno i ten smród! Niech stąd spieprzają i zabiorą ze sobą to całe skurwysyństwo – rozległo się z przodu.

Nhib głośno westchnął i zaprzeczył ruchem głowy.

Rybi targ. Dolne Miasto w całej okazałości. Dwa domy z kamienia, otoczone drewnianym rumowiskiem. Oto pałace kupców i kraina motłochu.

Banda głupców, myślałem. Uśmiechnąłem się, obnażając koniuszki zębów.

– Co się tak szczerzysz? – szczeknął Cav. – Za wesoło ci?

– O tak.

– Co? – odparł oniemiały.

Wbiłem pięty w boki konia, szarpiąc ciałem w tył. Avell poderwał się w górę, pociągając za sobą chudzielca. Reszta kordonu zamarła, patrząc w osłupieniu.

Wyrżnąłęm plecami o bruk, wypadając ze strzemion. Przeguby eksplodowały bólem. Ledwo się podniosłem i rzuciłem chwiejnie między stragany.

– Za nim! – darł się Gaeruv. – Łapać go!

Nie oglądając się, pędziłem po zastawionym placu. Ludzie uskakiwali, a na ich twarzach malował się strach przed razami i karami.

Spomiędzy stoisk wypadł jeden z Najemnych. Półtorak ciął powietrze. Rzuciłem się w przód. Przetoczyłem i skoczyłem w bok.

Wpadłem do dużego namiotu w centrum placu. Wnętrze było zalane półmrokiem. Nie myśląc, rzuciłem się za piramidę pustych beczek. Sekundy później, do środka wpadła dwójka gwardzistów.

– Gdzie on jest, do kurwy nędzy! – wydzierał się Cav.

– Gdzieś tu – bąknął drugi.

– Kurwa! Kurwa! Kurwa mać!

Skoczyłem na beczki, wpadając na nie całym ciałem. Lawina drewna runęła wprost na dwa wieprze w czerwonych szatach.

– Cav! – krzyczał drugi. Udało mu się uciec spod rumowiska i stał z boku. Kręcił głową na wszystkie strony z buzdyganem gotowym do ciosu.

W kilku susach dopadłem do niego. Skoczyłem, wyżynając czołem w jego twarz. Leżąc na nim, oplotłem go nogami i zamachnąłem się po raz drugi. Jeszcze raz… i jeszcze. Cios za ciosem. Krew obryzgała wszystko dookoła. Moja, jego…

Wstałem i dopadłem do upuszczonego buzdyganu. Siadłem, zamachnąłem się przegubami i trafiłem w jeden z kolców. Rozdarta skóra pałała żywym ogniem.

Cav wygramolił się pod zwały beczek i biegł wprost na mnie. Podrzuciłem buzdygan.

Rzuciłem się w przód, pod powolnym cięciem. Całym ciałem pchnąłem. Buzdygan wbił się po nasadę stalowego czuba w jego udo. Runął na bruk, opętańczo wrzeszcząc. Chwyciłem jego miecz i wypadłem na zewnątrz.

– Psi synu! – wrzasnął kolejny gwardzista. – Tu jest! Chodźcie tu!

Rzucił się na mnie z klingą przed sobą.

Ludzie zaczęli się obracać się i cofać.

Skoczyłem. Odbiłem pałasz, wbijając miecz w jego pierś.

Nikt nie zdążył mrugnąć.

Złapałem opadający pałasz i pognałem dalej. Ludzie cofali się w niemym przerażeniu, a z gęstniejącego tłumu wypadła trójka Najemnych. Iskra i panika ogranie całą dzielnicę. Pora znikać.

– Stój! W imię Meula, Kapłana najwyższego Boga! Zatrzymać go! – darł się Gaeruv.

Zbita masa ludzi wypełniała wszystkie odnogi. Dopadłem do najbliższego stoiska, chwyciłem zadaszenie i podciągnąłem na nie.

– Na dachy! Gońcie go! Gdzie Jals!?

Złapałem równowagę na koślawej płycie i pognałem dalej. Przeskakując z dachu ma dach zbliżałem się do szarej kamienicy. Na ostatnim rozbiegłem się i skoczyłem.

Wyrżnąłem w ścianę, tracąc oddech. Kurczowo trzymając się gzymsu, zaparłem się i podciągnąłem.

Kilku strażników i gwardzistów próbowało przepychać się przez motłoch. Inni nieporadnie wdrapywali się na stragany.

– Do tej czynszówki! Wołajcie resztę! JALS!

Wślizgnąłem się przez okno i trafiłem do małego pokoiku. Żółte ściany, biurko, prycza – pokój kogoś z rodziny. Natychmiast dopadłem do przeciwległych drzwi. Wykopałem je i pognałem ciemnym korytarzem. Potem spiralne schody i w dół.

Po chwili wbiegłem do sali wejściowej. Schody rozdwajały się, spływając w dół przy ścianach, tworząc pośrodku galeryjkę. Z sufitu zwisał żeliwny żyrandol, a w ścianach tkwiły uchwyty z pochodniami. Wszystko martwe. Królowała ciemność.

Jednym susem przeskoczyłem balustradę, lądując na posadce. Poprawiłem miecz i ruszyłem w stronę wrót.

Jedno skrzydło odskoczyło nagle w tył, a do środka wpadła grupka strażników i gwardzistów.

– Ty zasrana kurwo! – wydarł się jeden. – Nawet nie drgnij!

– Zrób cokolwiek, a rozchlastamy cię jak wieprzka – syknął inny.

Podwoje zamknęły się z głuchym jękiem. W sali znów zapanowała noc.

– Ruk, zapal coś – polecił brodaty mężczyzna. – Gówno tu widać.

– Won mi z drogi – wysyczałem. – Albo zarżnę.

Tuzin postaci zarechotał. Ciągle się zbliżali, zacieśniając półkole. Ich bronie nerwowo drżały. Jeden podpalił pochodnię i cisnął na środek sali.

– Zamknij ryj. Ręce do góry – wycedził zbliżający się strażnik.

– Wasza wola – wyszeptałem.

Uniosłem dłonie na wysokość twarzy. Najbliższy mężczyzna opuścił broń. Szybkim szarpnięciem zerwałem rzemień spinający płaszcz. Wyrwałem pałasz zza pleców, tnąc na odlew z dołu. Krew trysnęła spod brzechwy.

– Tokk!

– O Davialu – jęknął któryś.

– Brać go!

Wszyscy rzucili się w moją stronę. Jak świnie w błocie.

Wyminąłem główną grupę i doskoczyłem do osamotnionej trójki. Zamach z góry. Szrama przez twarz i gardło. Półobrót. Sztych. Klinga przeszła pod gardą. Chwyciłem mocniej rękojeść i wyszarpnąłem z truchła. Błyskawicznie dopadłem do ostatniego. Lawina cięć i pchnięć. Rozsiekane ciało gruchnęło o posadzkę.

– Zróbcie coś! – wydzierał się brodacz.

Stanąłem na płonącej pochodni, tłamsząc ogień.

– Witamy w krainie ślepców i cieni – wysyczałem. – Lśniących mętną zielenią.

– O mój panie – stękał brodaty, cofając się o krok. – O mój dobry panie.

Na twarzach pozostałych malowało się przerażenie. Runąłem na ich zbitą grupkę.

Szalony taniec pchnięć, cięć, fint, parad i uników. Kolejne ciała uderzające o posadzkę. Krew bryzgająca na ściany. I furkot stali.

Za wolno. Zbłąkana klinga rozorała moje lewe przedramię. Odskoczyłem pod ścianę, na wpół otępiony bólem.

Troje, myślałem, czując ściekającą krew po palcach. Dłoń dygotała spazmatycznie, a ból wrzynał się w głąb czaszki. Dyszeli, zalani potem. Kręcili się w kółko, nie mając pojęcia o niczym. Cisnąłem pałasz na bok i podniosłem jeden sztylet. Zakręciłem nim, zmuszając by tańczyło.

Głuchy warkot.

Skoczyłem na brodacza. Dźgając i tnąc zagoniłem go pod ścianę. Pozostała dwójka dopadła do mnie, gdy brodacz zastygł w kałuży czerwieni.

Piruet na ugiętych nogach. Nad głową świsnęło mi ostrze. Pchnąłem w odsłonięte podbrzusze. Wyprostowałem się i szarpnąłem, patrosząc jednym ruchem.

– Chodź tu – zamruczałem.

Ostatni odwrócił się i rzucił do wyjścia. Podrzuciłem sztylet, łapiąc za czubek i cisnąłem za nim. Wbiło się w kark po rękojeść. Podszedłem wolno do niego. Chwilę poruszałem wbitym sztyletem, aż nachyliłem się i skręciłem mu kark.

W sali zapanowała nienaturalna cisza.

Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Wróciłem do płaszcza i zarzuciłem go na siebie. Podniosłem sztylet i sejmitar, wciskając je za pas. Ruszyłem do wrót, czując rwący ból. Twarz wykrzywiał mi wściekły grymas, a krew czułem wszędzie.

Zarzuciłem kaptur i pchnąłem jedno skrzydło. Wyszedłem na boczną uliczkę Rybiego Targu. Na placu i okolicach straż tłumiła kolejne rozruchy. Ludzie biegali we wszystkie strony, wrzeszcząc, ocierając krew, pot i łzy. Stopiłem się z bezładnym tłumem i ruszyłem swoją drogą…

 

*