Diable wojaże. Rozmowa z dziadem.

Obrazek: Kuwas. Rodzimy diabeł ziemi podlaskiej – strażnik lasów.

Użytkownik nina1, onet.pl foto

 

 

 

 

 

 

 

– Co ci daje wiara?

 

– Wiara? – powtórzył spokojnie, zastanawiając się nad odpowiedzią. – Wiara nic mi nie daje. Zupełnie nic.

 

– Tak też przypuszczałem. Dogmaty wiary to tylko zbieranina ograniczeń. Po co to komu potrzebne. Nie rozumiem dlaczego tkwisz w tym idiotyzmie, skoro sam przyznajesz, że jest ci zgoła niepotrzebny.

 

– Tego nie powiedziałem.

 

– Ależ owszem, właśnie to zasugerowałem, a ty przytaknąłeś mojemu zdaniu.

 

– Zadałeś pytanie, to na nie odpowiedziałem, Kuwasie. Jestem prostodusznym człowiekiem i nie potrafię odczytywać skrzętnie skrywanych w wygłaszanych treściach znaczeń.

 

– Nie potrafisz czy nie chcesz? Obaj doskonale znamy odpowiedź.

 

– Zapewne, obaj, lecz każdy własną.

 

– Odpowiedź-prawda jest tylko jedna. Słuszność to nie moneta, posiada tylko jedno, samotne oblicze.

 

– Jakąż więc wartość ma słuszność na tym łzawym padole? Czyż nie pieniądz właśnie, włada dzisiejszym światem?

 

– Prawda, pieniądz. Pieniądz i naiwność, póki co. Ludzie wciąż ślepo wierzą w dobro. Ta cała moralność – pył na wietrze. Zdawałoby się nieistotny kurz, jednak tak bardzo ogranicza wam widoki na przyszłość. Nie dostrzegacie możliwości, przyjacielu.

 

– Co szkodzi wierzyć w wyśnioną moc. Jeżeli jest jedynie iluzją, niczym nie ryzykujemy. Skoro jednak okaże się być realna? Czyż nie lepiej grzać się w cieple ogniska, ufając, że ogień nie jest złudzeniem, niż spłonąć badając wiarygodność jego płomieni?

 

– Więc jednak masz wątpliwości…

 

– Najmniejszych.

 

– Czyżby?

 

– To nie ulega dyskusji.

 

– Jesteś więc głupcem!

 

– Nie przeczę. Lepiej być świadomym idiotą, niźli mienić się mentorem tego Świata.

 

– Waż swe słowa, bracie. Niektóre mogą zaciążyć bardziej, niż możesz przypuszczać. Pamiętaj, że twa dusza ledwie dryfuje na wodach życia. Dodatkowy balast może niechybnie przesądzić o twej egzystencji.

 

– Zaiste, unoszę się w toni ostatkiem sił. Nie sądź jednak, że zacisnę dłoń na brzytwie, którą mi tak chętnie podsuwasz. Siedź sobie na swej bezpiecznej tratwie, ja wolę utonąć, by odnaleźć na dnie królestwo niebieskie i pozostać w nim na wieki.

 

– Na wieki, prawisz. Tak, być może twoje szczątki doczekałyby wieczności, brodząc w mule jako odyniec. Jakiś sens w tym jest.

 

– Więc przyznajesz, że życie wieczne ma jednak rację bytu? Choć, Bóg mi świadkiem, słyszałem o zacniejszych jego postaciach.

 

– Coś ty się z bydlęciem na rozum zamienił?

 

– Siano mi jeszcze nie w głowie, drogi Kuwasie. Zdecydowanie, skłaniam się raczej ku winu i ludzkiej strawie.

 

– Ciekawe, że wspominasz o sianie…

 

– Teraz to ty mi uwłaczasz.

 

– Nie po raz pierwszy. Dziwię się, że dopiero teraz to dostrzegłeś. Przy całej twej światłości umysłu… najwyraźniej siano nie płonie zbyt długo i nie wiele blasku daje jego żar.

 

– Naj-wy-raź-niej… Skoro nazywasz mię głupcem, co tak cię zadziwia? Może własna niekonsekwencja?

 

– Stąpasz po cienkim lodzie. A na dnie czeka jedynie robactwo, niezależnie od tego co spodziewasz się tam ujrzeć. Dobrze ci radzę…

 

– Ile warta jest dobra rada kogoś, kto utrzymuje, że dobro nie istnieje, lub też jest bezwartościowe?

 

– Tyle, ile dobro znaczy dla osoby, ku której została skierowana. Chyba nie przestajesz w nie wierzyć?

 

– Wierzę niewzruszenie. Wiara jest jak opoka.

 

– Zbędny balast. Nie zapominaj, byłem już w głębinach. Nie ma tam nic prócz plugastwa i rozkładu.

 

– Błądziłeś w mroku. Ja zstąpię w jasności, gdyż drogę rozświetli mi ogień Pana.

 

– Posłuchaj tylko co rzeczesz. Jak chcesz ponieść ogień w odmęty jeziorne? Bredzisz, przyjacielu, bredzisz…

 

– Wiara czyni cuda.

 

– Wiara, wiara… Wszystko w czym pokładasz ufność to fikcja! Uświadom to sobie nim będzie za późno!

 

– Nawet jeżeli, to fikcja doskonała. A kto ma monopol na ideał, jak nie Pan?

 

– Nikt! W tym rzecz, że nic nie jest idealne.

 

– Nie na tym Świecie.

 

– Na żadnym świecie. Sami się oszukujecie.

 

– To tylko twoje zdanie. Cenię sobie wiarę w lepszy świat po stokroć bardziej niż twą osobistą opinię, Kuwasie.

 

– Odpowiedz więc: za co? Co ci daje ta twoja wiara?

 

– Mówiłem już, nic mi nie daje – uśmiechnął się łagodnie i wzniósł tęskne oczy ku niebu. – Wiara, mój zacny czorcie, to nie kolejny gość w oberży. Wiara jest przyjacielem, którego zawsze przyjmę pod swój dach, niczego w zamian nie oczekując. Nawet gdyby słano za nim listy gończe i grożono postronkiem za niesioną mu pomoc.