Kropka nad i .

Karawana liter zjechała na śnieżnobiały dywan zapraszający do wypełnienia treścią pochodzącą znikąd. Kropek jak zwykle, niewymuszony pan sytuacji postawił się na końcu, oznajmiając wszem i wobec, że należy zakończyć ten bezsensowny słowotwórczy ciąg. Jednak pozostała część koalicji decyzję o odrzuceniu oddaliła.

• Dlaczego mamy słuchać kropka. Oburzył się przecinek.

• I tak zawsze wszystkich zamyka. Wtórował myślnik.

• Czy wy naprawdę jesteście na tyle bezmyślni, że nie dostrzegacie powagi sytuacji? Wtrącił pytajnik.

• Dziękuję za lojalność, ty jeden zawsze byłeś mi podporą w trudnych chwilach.

• Dość! Z decybelami w głosie wyskoczył wykrzyknik.

• Kropku jako twój generał jestem przygotowany do wojny. Długo obserwowałem wydarzenia minionego tygodnia, prowadząc oczywiście działania zaczepne i doszedłem do zaskakujących wniosków:

• Po pierwsze należy przegrupować siły.

• Po drugie dozbroić armię.

• Po trzecie wojnę rozpocząć natychmiast!

• Nie będzie żadnej wojny. Dwukropek, ojciec Kropka zakończył wojenną dyskusję.

• Ojcze wiem, że mogę już od dawna decydować o sobie, nie wtrącaj się.

• Jak mogę się nie wtrącać jeśli z matką staraliśmy się zaszczepić ci krainę łagodności a ty uparcie dążysz do klęski. Tabula rasa to rozwiązanie nie dla nas, wtedy nie istniejemy, nie ma nas. Rozumiesz?

Kropek zastanowił się przez chwilę, zrozumiał i natychmiast przekazał tę wiedzę swoim dzieciom…