*Wycinek*

Witajcie,

Moi Drodzy, pracuję nad tekstem. I zdaję sobie sprawę, że oceniania wycinków nie jest łatwe. Po prostu zależy mi na tym, by poznać Wasze opinie chociażby co do warsztatu, usłyszeć, jak w Waszym mniemaniu się zapowiada. Naprawdę będę wdzięczny.

Dziękuję i życzę miłego dnia! ;)

– – – – –

MARTYROLOGIA

Ponury pił trzeci tydzień, wciśnięty w ten peerelowski fotelik, z czerwoną gębą i nabrzmiałym okiem. Był to wynik nocnych libacji ostatniego miesiąca.

– Kosiarzu! – zawyto od drzwi. Uchyliłem je więc, by odsłonić twarz gościa, i cholernie się zdziwiłem. Spojrzałem w lewo, w prawo, w górę, nic. I pewno zamknąłbym je znów, gdyby nie czyjś cichy skowyt. Spuściłem głowę, tuż pod moimi stopami merdał jakiś popielaty kundel. Od razu skojarzyłem go z opowieściami Ponurego, więc przepuszczony w drzwiach, mógł się swobodnie rozgościć. Wybrał kanapę, tuż obok swojego pana.

Pochyliłem się nad Kosiarzem i zapytałem, czy to oby na pewno ten czworonóg, którego tak często wspominał. A on pokiwał z głową i pociągnął spory łyk. – Bo widzisz – powiedział – tak naprawdę nie jest mój, ale mamy dobry kontakt.

Pozostała nam jeszcze nieco inna kwestia: skąd ta melancholia u Ponurego? Miał problem, rzuciła go dziewczyna, nie wiem, bał się o czegoś wyznać? Początkowo wyznawałem zasadę Szlag wie, mało naukową, lecz dość skuteczną.

Otóż ten jego smutek był spowodowany kwestią miłosną. Dla wielu uczucie to błahostka, bzdura, coś, czym nie warto się przejmować. Ale nie dla niego. Tym bardziej, że ryzykował nieco więcej niż, na przykład, ja, na co dzień używający loginu Przeciętny Śmiertelnik.

EROTYK PONUREGO

W pięćdziesiątym, o ile pamiętam, Ponury spodziewał się dziecka. Miał wtedy około trzydziestki (może odrobinę przesadziłem, to niewykluczone). Jego dziewczyna, niejaka Anna, urodzona parę ładnych lat później, mogła wiele stracić, jeżeli nie namówiłaby go na ślub. Kosiarz, co prawda, kochał ją nad życie i nie widział bólu w tym, by się z nią związać, lecz nie tak, jak mu nakazano – nominalnie.

– Wiesz, wyznaję zasadę, żeby nie działać wbrew własnym przekonaniom – opowiadał. – Ale nie miałem wyboru, w sprawę wmieszał się jej ojciec i dostałbym łomot, gdybym zrobił coś nie po jego myśli. A teraz sobie wyobraź, świeżo po elektryfikacji, pracujemy w polu, a tu przybiega umorusany szczeniak i krzyczy, że ktoś do mnie. No to pędzę ile sił, wpadam do sołtysa, podnoszę słuchawkę: – Pan Ponury? – wtedy nim nie byłem, stąd zaskoczenie. Zobaczyłbyś je, gdyby zachowała się jakaś pamiątka, taśma, zdjęcie, cokolwiek. Przytaknąłem. – Bo widzi pan, moja cora… zrobiłeś co zrobiłeś i przepraszam, że to powiem, ale jak ją zawiedziesz, to ci nogi z dupy powyrywam!

Musiałem się zgodzić.

– A co dalej? – dopytywałem. – Wspominałeś o zakazie.

– Zostając Ponurym musiałem przyrzec, że w czasie posługi nie znajdę innej kobiety. Bo kiedy już mnie zdetronizują, wrócę do swoich czasów. To znaczy nie wrócę, blefowali, ale wówczas w to wierzyłem. Te światłe idee, które otłuszczają serce, rozumiesz, bzdura – i gest obojętności z jego strony.