Na zdrowie

Przydarzyła mi się niecodzienna sytuacja, którą zamierzam krótko i zwięźle opisać. Krótko i zwięźle, bo i samo zdarzenie trwało jedynie kilka sekund i nie było niczym wielkim. W zeszłą sobotę, jako że miałem wolny weekend, do godziny 23.00 oglądałem jakiś kiczowaty horror. Gdy na ekranie pojawiły się długo wyczekiwane przeze mnie napisy końcowe, wyłączyłem telewizor i udałem się do sypialni. Pragnę tutaj zaznaczyć, że byłem w domu zupełnie sam. Moja dziewczyna męczyła się w tym czasie w pracy na drugiej zmianie i miała wrócić dopiero za pół godziny. Nie ma żadnych umiejętności modulacji głosu, nie należy też do osób lubiących żarty czy inne kawały i rzeczywiście, zgodnie z moimi przewidywaniami, wróciła do domu po mniej więcej pół godzinie od dziwnego, że tak to ujmę, incydentu. 

Wracając do meritum: przebrałem się w piżamę i umościłem wygodnie w łóżku. Po chwili załaskotało mnie w nosie i kichnąłem. Nagle z otaczającej mnie ciemności usłyszałem głęboki, męski głos mówiący: Na zdrowie!

Zamarłem, ciarki przeszły mi po plecach i oblał mnie zimny pot. Usiadłem, gapiąc się w mrok jak zahipnotyzowany. Nikogo nie dostrzegłem, zresztą obecność kogokolwiek nie wchodziła w grę. Wszystkie wejścia do domu były zamknięte na klucz, usłyszałbym włamywacza majstrującego przy zamkach, w końcu nie zmrużyłem nawet oka. Przez kilka minut siedziałem w bezruchu, serce waliło mi jak młotem. Kiedy pierwszy szok oraz przerażenie nieco ustąpiły, a silny sceptycyzm logicznie myślącego człowieka powrócił, wstałem i zapaliłem światło. 

Przeszukałem dokładnie sypialnię. Gdy nikogo ani niczego w niej nie znalazłem, ruszyłem na obchód całego domu – również nic i nikogo.

Zastanawiałem się nad tą dziwaczną sytuacją cały następny dzień. Postanowiłem przemilczeć temat podczas rozmowy z moją dziewczyną, nie chciałem, aby uznała mnie za wariata.

Następnej nocy spodziewałem się powtórki. Ponownie kichnąłem, lecz nie usłyszałem raz jeszcze tajemniczego głosu mówiącego: Na zdrowie! 

Rozczarowałem się, gdyż opracowałem prosty, acz skuteczny plan, który miał na zawsze rozwiać moje wątpliwości. Mianowicie, gdyby sytuacja się powtórzyła, natychmiast włączyłbym leżącą na stoliku obok latarkę (jedną z tych ledowych, o mocy ponad pięciuset lumenów, kupioną kiedyś w sklepie internetowym pod wpływem chęci samego posiadania) i dzięki temu natychmiast zlokalizowałbym właściciela głosu. Niestety, tym razem nie odezwał się, co podziałało na moją wrażliwą psychikę bardzo niekorzystnie.

Miałem do czynienia z duchem! Wniosek ten był niczym uderzenie łopatą w tył głowy. Próby logicznego wyjaśnienia niecodziennego zjawiska zawiodły. 

„Bardzo kulturalny duch”, jak teraz określałem go w myślach, objawiając się tylko raz, roztrzaskał mój sceptycyzm w mgnieniu oka. 

A może faktycznie jestem wariatem lub mam halucynacje słuchowe ze zmęczenia? 

Czuję się jak bohater opowiadania Guy de Maupassanta!

I tak doszedłem do rozczarowującego końca mojej opowieści, przepiszę ją do notatnika i zostawię na stoliku obok łóżka. Może duch przeczyta tę relację i wróci do mnie?

To bardzo miłe z jego strony, że powiedział nieznajomemu: Na zdrowie!

A poza tym już nieco przytłacza mnie ta cisza po każdym kichnięciu w środku nocy.