Pogromca

Mika szła lasem, nio­sąc wi­kli­no­wy ko­szyk w zmar­z­nię­tej dłoni. Raz na jakiś czas otrze­py­wa­ła głowę jak zwie­rzak i zrzu­ca­ła śnie­żyn­ki, które z wielką chęcią przy­kle­ja­ły jej się do wło­sów. Miała wy­jąt­ko­wo dobry humor, więc, nie krę­pu­jąc się, gwiz­da­ła we­so­łą me­lo­dyj­kę i pod­ska­ki­wa­ła: z pra­wej nóżki na lewą, z lewej na prawą.

Gdy do­tar­ła do domu, za­czy­na­ło się ściem­niać, a oj­ciec zdą­żył wró­cić – jego osio­łek wy­cią­gnął głowę ze staj­ni i po­ka­zał Mice pysk pełen siana. Uśmiech­nę­ła się i pod­bie­gła do boksu z wy­cią­gnię­tą ręką. Na imię miał Kasz­tan; sama mu je nada­ła, nie­ste­ty była też je­dy­ną osobą, która je sto­so­wa­ła. Oj­ciec po pro­stu gwiz­dał na osła, matka nie mó­wi­ła nic – za­zwy­czaj zresz­tą nie mu­sia­ła się nim zaj­mo­wać.

Ostu­ka­ła bu­ci­ki i we­szła do domu. W kuch­ni stała mama. Miała rów­nie czar­ne włosy jak Mika, które za­ple­cio­ne w dwa war­ko­cze spły­wa­ły po jej ple­cach. Ko­bie­ta od­wró­ci­ła się, a jej cie­płe, brą­zo­we oczy padły na dziew­czyn­kę, która od razu po­de­szła się przy­tu­lić.

– Po­lew­ka. Ze żbika – po­wie­dzia­ła mama i się­gnę­ła po drew­nia­ną mi­secz­kę.

– Mniam.

Gdy łyżka do­tar­ła do dna, a Mika prze­łknę­ła ostat­nie­go ziem­nia­ka, drzwi się otwo­rzy­ły i wszedł oj­ciec. Wy­glą­dał jak drwal, mimo że pra­co­wał w por­cie – wiel­ki, zwa­li­sty, z równą, gęstą brodą i groź­nym spoj­rze­niem. Ścią­gnął kurt­kę, po­ca­ło­wał mamę i usiadł obok dziew­czyn­ki. Wi­docz­nie po­szedł jesz­cze do są­sia­dów, któ­rzy miesz­ka­li na ko­lej­nej po­la­nie.

– Mam złe wie­ści – po­wie­dział po­waż­nie. Żadna z nich mu nie prze­rwa­ła. – W mia­stecz­ku wy­bu­chła cho­ro­ba, coś w ro­dza­ju żo­pacz­ki, ale z ta­ki­mi bą­bla­mi na skó­rze, pa­skud­ne. Mówią, że da się to wy­le­czyć, ale ja tam nie wiem. Wi­dzia­łem za to całe ko­lej­ki do lecz­ni­cy i trupy. To nie wy­glą­da do­brze.

Mil­cza­ły. W końcu ode­zwa­ła się mama.

– Skąd to przy­szło? – Jej głos drżał. Wie­dzia­ła, że jeśli ktoś ma za­cho­ro­wać, to za­cho­ru­je ona; wie­dział to też oj­ciec, a nawet Mika. Mie­siąc temu, po in­fek­cji, kil­ku­mie­sięcz­ny czło­nek ich ro­dzi­ny – ma­lut­ki Teg – zmarł. Nie mia­ło­by to na mamę takiego skutku, gdyby nie to, że było to ostat­nie dziec­ko, jakie mogła uro­dzić. Po za­ko­pa­niu trum­ny na cmen­ta­rzu po­pa­dła w me­lan­cho­lię – cią­gle spała, a kiedy się bu­dzi­ła, to tylko po to, by po raz ko­lej­ny zalać po­dusz­ki łzami. Nie jadła, przez co strasz­nie schu­dła i osła­bła. Kilka dni temu udało jej się to po­ko­nać, ale jeśli w mia­stecz­ku sza­la­ła jakaś cho­ro­ba, wyczerpane ciało nie było w sta­nie z nią wal­czyć.

– Nikt nie wie. Po pro­stu się po­ja­wi­ło. – Oj­ciec wstał, wzdy­cha­jąc głę­bo­ko. – Chodź, Miko, po­rą­ba­łem drew­no, po­mo­żesz mi je po­zno­sić.

Dziew­czyn­ka przy­tak­nę­ła, a jej dobry humor znik­nął, za­stą­pio­ny nie­po­ko­jem i stra­chem. Ubra­ła kurt­kę, wy­so­kie buty i czap­kę, którą wy­dzier­ga­ła dla niej bab­cia, po czym wy­szła na wie­czor­ny chłód.

Po­la­na, na któ­rej znaj­do­wa­ła się ich chat­ka, była na skra­ju lasu. W lecie kwi­tły tutaj pła­czą­ce kwia­ty i me­da­lii­ki, na wio­snę po­ja­wia­ły się dy­wa­ny fio­le­to­we­go mchu, a w zimie roiło się od fi­saa-ana­ta, czyli de­li­kat­nie świe­cą­cych, błę­kit­nych grzyb­ków, które były tak tru­ją­ce, że zje­dze­nie frag­men­tu wiel­ko­ści jej pa­znok­cia pro­wa­dzi­ło do śmier­ci.

– Ojcze? – za­ga­da­ła Mika, gdy po raz ko­lej­ny brała do rąk drew­no. – A czy takie cho­ro­by nie prze­cho­dzą tylko w lecie?

– Naj­wy­raź­niej nie – od­po­wie­dział krót­ko.

Po­ki­wa­ła głową i sku­pi­ła się na pracy.

Na­za­jutrz obu­dzi­ła ją roz­mo­wa ro­dzi­ców. Za­zwy­czaj nie miała pro­ble­mu ze spa­niem, gdy ktoś ha­ła­so­wał, jed­nak tym razem po­czu­ła dziw­ny przy­pływ ener­gii i od razu wy­sko­czy­ła z łóżka.

– Boję się, Joieh. – Usły­sza­ła głos mamy. – Jak­by­śmy mogli od­ciąć się od mia­stecz­ka…

– Do­brze wiesz, że wtedy stra­cę pracę i każdy z nas umrze z głodu.

– A może za­miesz­kał­byś w mia­stecz­ku na czas tego pa­skudz­twa? Nie przy­niósł­byś tego do domu?

– I kto bę­dzie dawał wam je­dze­nie? W zimie ani ni­cze­go nie zła­pie­cie, ani nie ze­rwie­cie. Nie da się od­ciąć od mia­stecz­ka. Nawet jeśli mie­li­by­śmy umó­wio­ne miej­sce, w któ­rym prze­ka­zy­wał­bym wam je­dze­nie, to na­praw­dę my­ślisz, że na tym je­dze­niu nie bę­dzie cho­ro­by?

Roz­le­gło się prze­cią­głe wes­tchnię­cie i po­ru­sze­nie. Mika przez szpa­rę doj­rza­ła, jak oj­ciec przy­tu­la mamę.

– Tio, wiem, że się boisz, ale bę­dzie do­brze.

Chwi­lę stali w mil­cze­niu – na tyle długo, że dziew­czyn­ka zdą­ży­ła w po­ło­wie się ubrać.

– Mar­twi mnie jesz­cze jedna rzecz. Ty­dzień temu Mika znowu ba­wi­ła się z le­śny­mi du­cha­mi. – Oj­ciec po­ca­ło­wał mamę w głowę i usiadł za sto­łem.

– Boże, jak­by­śmy nie mieli wy­star­cza­ją­co zmar­twień. My­ślisz, że to ja­kieś sza­leń­stwo umy­sło­we? Widzi ja­kieś cuda… Pa­mię­tasz, mia­łeś ją za­brać do świą­ty­ni?

– Prze­cież za­bra­łem ją. Ka­płan­ka po­wie­dzia­ła, że jak się nie uspo­koi, to trze­ba bę­dzie siłą…

Mika za­drża­ła w swoim po­ko­ju. Do­brze wie­dzia­ła, co to zna­czy „siłą” – we­pchnię­cie w jej oczy nożyc, by prze­ciąć coś w gło­wie. Po takim za­bie­gu sta­ła­by się wa­rzy­wem. Tak ra­dzo­no sobie z sza­leń­ca­mi. My­śla­ła jed­nak, że swo­jej ro­dzi­nie może ufać. A może fak­tycz­nie zwa­rio­wa­ła?

Do­koń­czy­ła ubie­ra­nie i we­szła do kuch­ni. Ojca już nie było – wy­szedł chwi­lę wcze­śniej. Mama po­wi­ta­ła ją cie­pło i po­da­ła jej wczorajszą po­lew­kę na śnia­da­nie.

Mijał dzień za dniem. Oj­ciec wra­cał ze strasz­ny­mi wie­ścia­mi – to pie­karz za­cho­ro­wał, to przy­ja­ciel ro­dzi­ny Diita, to szef portu. Licz­ba ofiar ta­jem­ni­czej cho­ro­by, którą w mia­stecz­ku na­zy­wa­no „po­grom­cą”, rosła z dnia na dzień. Mice od­wo­ła­no szko­łę, więc teraz spę­dza­ła cały czas w domu, po­ma­ga­ła mamie i cza­sem ba­wi­ła się w lesie z Tajio, Katoi i Luni. Za­ba­wa po­zwa­la­ła za­po­mnieć o cho­ro­bie i żyć jakby nigdy nic.

Jed­nak pew­ne­go dnia na­sta­ła środa, kilka dni po zi­mo­wym prze­si­le­niu. Mika obu­dzi­ła się i, tak jak co dzień, ubra­ła się w cie­płą, weł­nia­ną spód­ni­cę, pod­ko­la­nów­ki i ko­szu­lę. Gdy we­szła do kuch­ni, już wie­dzia­ła, że coś było nie tak.

Mamy nie było.

Pełna nie­po­ko­ju zaj­rza­ła do sy­pial­ni i zo­ba­czy­ła ją – spała za­ko­pa­na w po­ście­li, wy­sta­wa­ła tylko twarz, nie­na­tu­ral­nie blada. Mika krok po kroku po­de­szła do łóżka. Oczy mamy otwo­rzy­ły się, uka­zu­jąc żółte biał­ka i ból.

– Mamo – za­łka­ła dziew­czyn­ka, zda­jąc sobie spra­wę, co to zna­czy.

– Nie martw się… wyjdę z tego – po­wie­dzia­ła chro­po­wa­to, lecz w jej gło­sie nie było na­dziei.

Mika wy­bie­gła z po­ko­ju i za­kry­ła oczy, z któ­rych kro­pla po kro­pli wy­le­wa­ły się łzy. Nie chcia­ła pła­kać gło­śno – chcia­ła być dziel­na – ale nie była w sta­nie. Szlo­cha­ła, a z za­ka­ta­rzo­ne­go nosa spły­wa­ła roz­wod­nio­na wy­dzie­li­na.

Po­czu­ła dotyk i otwo­rzy­ła oczy. Mama, opa­tu­lo­na w koł­drę, trzę­sąc się okrop­nie, ocie­ra­ła jej katar.

– Mamo, idź do łóżka! – po­wie­dzia­ła za­wsty­dzo­na. Czuła się strasz­nie: osa­mot­nio­na, prze­ra­żo­na, zgu­bio­na.

Ko­bie­ta po­ki­wa­ła głową, wci­snę­ła jej w dłoń wil­got­ną chu­s­tecz­kę i wró­ci­ła do po­ko­ju. Mika usły­sza­ła cięż­ki ka­szel i poczuła jak ściskają się jej wnętrzności.

Nie była w sta­nie tego wy­trzy­mać. Ubra­ła się i wy­szła do lasu. Miała na­dzie­ję, że tak do­brze jej znane drze­wa po­zwo­lą jej za­po­mnieć – jak do­brzy przy­ja­cie­le za­bio­rą część bólu, a może nawet dadzą na­dzie­ję. Szła przed sie­bie, nie przy­sta­jąc, za­czer­wie­nio­ny­mi pal­ca­mi mu­ska­jąc korę drzew. Mó­wi­ła do nich wszyst­ko, co tylko przy­szło jej na myśl.

Gdy za­czę­ło się ściem­niać, zdała sobie spra­wę, że jest da­le­ko od domu. Bar­dzo da­le­ko. A jed­no­cze­śnie wy­peł­niał ją spo­kój. Znała tę część lasu, ale bojąc się, że po cał­ko­wi­tym za­cho­dzie słoń­ca nie pozna drzew, ru­szy­ła bie­giem.

W brzu­chu bur­cza­ło jej – za­uwa­ży­ła, że cały dzień nic nie jadła – bie­gła więc dalej, czu­jąc lo­do­wa­te po­dmu­chy na karku, pło­mie­nie na po­licz­kach i ostre szpi­le wbi­ja­ją­ce się w płuca.

Mrok ogar­nął las i zmu­sił ją do za­trzy­ma­nia. Wie­dzia­ła, że noc w zi­mo­wym lesie jest skraj­nie nie­bez­piecz­na. Mogła za­mar­z­nąć albo skoń­czyć roz­szar­pa­na przez wy­głod­nia­łe dra­pież­ni­ki.

Skost­nia­ły­mi pal­ca­mi ufor­mo­wa­ła kulkę śnie­gu i wci­snę­ła ją sobie do ust – może to po­zwo­li żo­łąd­ko­wi na chwi­lę dać jej spo­kój.

Ro­zej­rza­ła się i zo­ba­czy­ła duże, igla­ste drze­wo. Nie miała po­ję­cia jakie, ale z ra­do­ścią wśli­zgnę­ła się pod nie i przy­war­ła do pnia. Tu nie było śniegu, więc była nadzieja, że nie zamarznie. Wie­dzia­ła tylko, że nie może za­snąć, bo może już się nie obu­dzić.

Z każdą go­dzi­ną było coraz zim­niej i coraz bar­dziej chcia­ło jej się spać. Zie­wa­ła, ocie­ra­ła dło­nie o sie­bie, wkła­da­ła je pod pachy. Na nic – czuła, jak po­wo­li traci kon­tro­lę. Gdy mi­nę­ła czwar­ta go­dzi­na, za­snę­ła.

Śniły jej się strasz­ne rze­czy: mama z żół­ty­mi biał­ka­mi i krwio­żer­czym uśmie­chem, tata po­kry­ty czer­wo­ny­mi pę­che­rza­mi, nawet Kasz­tan po­wo­li prze­sta­ją­cy się ru­szać. Cza­sa­mi wy­bu­dza­ła się, gdy nad­cho­dził kosz­mar – nie­ste­ty nie tym razem. Czuła się jak w la­bi­ryn­cie bez wyj­ścia, gdzie za każ­dym za­krę­tem czai się nowy po­twór.

Gdy po raz ko­lej­ny do­świad­czy­ła strasz­nych wizji, po­ja­wi­ło się coś. Duch. Nie wi­dzia­ła ich od dawna, ale do­brze wie­dzia­ła, kiedy jakiś do niej przy­cho­dził.

Był to wy­so­ki męż­czy­zna, od któ­re­go biło cie­pło i życz­li­wość. Łysy, z długą brodą sple­cio­ną w war­ko­czyk. Wy­cią­gnął pół­prze­zro­czy­stą dłoń w jej stro­nę – Mika chwy­ci­ła ją bez na­my­słu.

– Mika, Mika, nasza mała Mika. Jak to się stało, że teraz cię ra­to­wać trze­ba? – po­wie­dział cie­pło. – Za chwi­lę się obu­dzisz. Idź przed sie­bie – duchy po­pro­wa­dzą cię do domu.

Gdy skoń­czył mówić, świat za­wi­ro­wał. Dziew­czyn­ka usia­dła i od razu ude­rzy­ła głową w drze­wo.

– Au – jęk­nę­ła, wy­czoł­gu­jąc się spod ga­łę­zi. Mając w gło­wie słowa ducha, ru­szy­ła w głąb lasu, gdzie – jak są­dzi­ła – jest jej dom. Przy­szło jej do głowy, że może to wy­twór jej wy­obraź­ni, od­po­wiedź na wy­koń­cze­nie, ale sama z sie­bie by się nie obu­dzi­ła. A w do­dat­ku czuła krą­żą­ce po ciele cie­pło, któ­re­go nie po­tra­fi­ła wy­tłu­ma­czyć.

Zmu­sza­jąc ze­sztyw­nia­łe ciało, ru­szy­ła bie­giem. Nie wie­dzia­ła, czy bie­gnie w dobrą stro­nę, ale bie­gła dalej.

Po ja­kimś cza­sie po­ja­wił się duch – pięk­na, młoda dziew­czy­na z dłu­gi­mi wło­sa­mi i de­li­kat­ny­mi ry­sa­mi. Nad sze­ro­ko uśmiech­nię­ty­mi usta­mi wid­niał pie­przyk.

– Nie tam, sło­necz­ko. Chodź za mną – po­wie­dzia­ła i za­czę­ła sunąć w drugą stro­nę. Mika po­dą­ży­ła za nią. – Je­stem Gi­th­ler, pani tu­tej­szych lasów. A ty, moja ma­leń­ka, zgu­bi­łaś się. Po­zwól, że od­pro­wa­dzę cię do domu.

Mika szła, Gi­th­ler uno­si­ła się nad zie­mią. W ten spo­sób prze­miesz­cza­ły się szyb­ko. Je­dy­nym świa­tłem oprócz księ­ży­ca, który krył się za chmu­ra­mi, były fi­saa-ana­ta. Dziew­czyn­ka od­kry­ła, że im bli­żej ducha, tym moc­niej­sze cie­pło czuje.

– Ten duch, który po­mógł ci wró­cić do świa­ta ma­te­rii, to mój mąż, wiesz? Przy­stoj­ny, praw­da? – Gi­th­ler za­chi­cho­ta­ła, za­sła­nia­jąc usta dło­nią. – Jest moim straż­ni­kiem, pil­nu­je mo­je­go lasu.

Mika po­ki­wa­ła głową.

Gdy słoń­ce wy­szło zza ho­ry­zon­tu, a Mika za­czę­ła po­zna­wać teren, Gi­th­ler po­sta­no­wi­ła ją opu­ścić. Zro­bi­ła na śnie­gu pi­ru­et, wpra­wia­jąc spód­ni­cę w ruch, i dy­gnę­ła de­li­kat­nie.

– Wyślę za tobą moje cie­pło, żebyś nie za­mar­z­ła, sło­necz­ko. A! I jesz­cze jedno! Pra­wie za­po­mnia­łam. Twoja mama jest chora, praw­da? – Dziew­czyn­ka ski­nę­ła, a jej uśmiech zgasł – na wszyst­ko w przy­ro­dzie jest le­kar­stwo. To żadna nowa cho­ro­ba. My ją do­brze znamy. To cza­ku­ra, którą leczy się fi­saa-ana­ta. Zbierz jed­ne­go grzy­ba, zrób z niego napar i po­wtórz na­stęp­ne­go dnia. Powtarzaj to przez trzy dni, a twoja mama wy­zdro­wie­je. Bywaj, dzie­cin­ko!

Znik­nę­ła, a Mika zo­sta­ła mię­dzy dwie­ma wiel­ki­mi, ośnie­żo­ny­mi jo­dła­mi z py­ta­niem: za­ufać sobie czy spo­łe­czeń­stwu?

W cha­cie było cicho i nie­przy­jem­nie. Oj­ciec jesz­cze nie wró­cił, a mama wi­docz­nie była w po­ko­ju. Mika wsłu­cha­ła się w tę nie­po­ko­ją­cą pust­kę i aż się wzdry­gnę­ła, gdy buty pac­nę­ły o po­sadz­kę.

– Mika? – Usły­sza­ła głos, który wydał jej się obcy, bar­dziej skrzek niż głos.

– Tak, to ja! Pew­nie się mar­twi­li­ście, bar­dzo prze­pra­szam, po pro­stu… – Sta­nę­ła w wej­ściu do po­ko­ju mamy i za­mil­kła.

Ko­bie­ta miała twarz usia­ną czer­wo­ny­mi bą­bla­mi. Nie­któ­re po­pę­ka­ły, zo­sta­wia­jąc krew, oso­cze i ró­żo­we mięso.

– Pójdę spać, ale po­roz­ma­wia­my póź­niej, do­brze? – po­wie­dzia­ła mama, choć widać było, że każde słowo jest męką.

Dziew­czyn­ka po­ki­wa­ła głową i za­mknę­ła drzwi. Wie­dzia­ła, co musi zro­bić, jeśli cho­ro­ba tak się roz­wi­nę­ła…

Wy­bie­gła boso na śnieg, za­ła­do­wa­ła go do wia­der­ka, a na ko­niec de­li­kat­nie ode­rwa­ła błę­kit­ne­go grzy­ba. Serce biło jej jak sza­lo­ne. Mu­sia­ła zdą­żyć, zanim oj­ciec wróci.

Szyb­ko na­pa­li­ła w piecu, po­ło­ży­ła na me­ta­lo­wej pły­cie że­liw­ny gar­nek ze śnie­giem. Bała się uży­wać noży, więc po­ła­ma­ła grzy­ba pal­ca­mi. Gdy woda za­wrza­ła, wrzu­ci­ła trzo­nek i ka­pe­lusz.

Drzwi huk­nę­ły. Do środ­ka wszedł oj­ciec, z pod­krą­żo­ny­mi ocza­mi, wy­czer­pa­ny.

– Mika… do­brze, że je­steś. Co tam go­tu­jesz? Ko­la­cję?

Po­krę­ci­ła głową.

– Nie. To… le­kar­stwo dla mamy.

Jego oczy roz­bły­sły – nie na­dzie­ją, lecz gnie­wem. Pod­szedł i na­chy­lił się.

– Co ty wy­pra­wiasz?! Żarty sobie ro­bisz?! W takim mo­men­cie?!

Mika sku­li­ła się. Mil­cza­ła.

– Idę na­rą­bać drew­na – rzu­cił i wy­szedł. Był roz­trzę­sio­ny. Ale ona miała na­dzie­ję.

Wy­cią­gnę­ła z wody grzy­ba, prze­la­ła wywar do kubka. Mu­siał tro­chę osty­gnąć.

Cze­ka­ła – wy­da­wa­ło jej się, że go­dzi­na­mi. Wró­cił oj­ciec z drew­nem, usiadł przy stole.

– Ojcze, ja na­praw­dę mam lek dla mamy. Ze­bra­łam w lesie tro­chę… her­ba­tę zro­bi­łam. Prze­cież jej to nie za­szko­dzi bar­dziej… – wy­szep­ta­ła, ledwo po­wstrzy­mu­jąc łzy.

Ski­nął głową. Ulga za­la­ła dziew­czyn­kę. Po­cze­ka­ła chwi­lę i po­szła do mamy.

– Mamo, wypij to – ko­bie­ta roz­chy­li­ła usta, nie mając siły się sprze­ci­wiać. Mika poiła ją ły­żecz­ka po ły­żecz­ce.

– Stop! – Usły­sza­ła krzyk. W progu po­ja­wił się oj­ciec z wy­go­to­wa­ny­mi grzy­ba­mi. – Na­po­iłaś ją tym?! – Nie sły­sza­ła jesz­cze, by tak krzy­czał. Rzu­cił grzy­by na pod­ło­gę, chwy­cił ją za ra­mio­na. – Czy ty chcesz ją zabić?!

– Ojcze, to jej po­mo­że!

Uniósł ją bez trudu, wciąż krzy­cząc, i za­pro­wa­dził do kuch­ni.

– Coś ty zro­bi­ła! Wa­riat­ko! Już dawno wie­dzie­li­śmy, że trze­ba ci zro­bić ten za­bieg… może byś matki nie za­bi­ła!

Mika wy­ry­wa­ła się, pła­cząc. Łzy spły­wa­ły po po­licz­kach i wsią­ka­ły w ko­szu­lę ojca.

– Wynoś się z na­sze­go domu! Już nie je­steś moją córką! – wy­rzu­cił ją boso, bez kurt­ki, na śnieg.

Ale nie po­czu­ła zimna.

– Głup­cze, twoja córka wła­śnie ura­to­wa­ła two­jej żonie życie! – Roz­legł się ostry, ko­bie­cy głos – groź­ny jak szty­let.

– Gi­th­ler?

– Tak, sło­necz­ko. Oczy­wi­ście, że to ja. Idź do swo­jej mamy. Zo­bacz, jak bąble zni­ka­ją, jak go­rącz­ka ustę­pu­je – po­wie­dział mięk­ko duch.

Mika pod­nio­sła się i wbie­gła do chaty. Oj­ciec nie za­trzy­mał jej.

– Co? Czy ja już osza­la­łem? Kim je­steś, pani? – za­py­tał męż­czy­zna, jakby w prze­strzeń.

– Twoja córka to naj­sil­niej­sze ogni­wo two­je­go rodu. W niej gro­ma­dzi się moc. To ona widzi duchy, zjawy, de­mo­ny i upio­ry. Ona przy­szła na ten świat, by od­kryć swoją moc i za­cząć po­ma­gać lu­dziom. Ze­szła z nieba dla wa­szej bar­ba­rzyń­skiej rasy. Taki był jej wybór. – Skrzy­wi­ła się z obrzy­dze­niem. – Nie zro­zu­miem go nigdy, ale to jej de­cy­zja. Dla­te­go zo­sta­nie w tej cha­cie i zo­sta­nie uzdro­wi­ciel­ką. A ty spra­wisz, by nie miała w życiu żad­nych trud­no­ści. Bę­dziesz dbał o jej sza­cu­nek i prze­ba­cze­nie. Jest za dobra dla was wszyst­kich. Dbaj o moją sio­strę, moją gwiazd­kę.

Mó­wiąc to, Gi­th­ler znik­nę­ła, po­zo­sta­wia­jąc po sobie lekko świe­cą­ce­go, błę­kit­ne­go fi­saa-ana­ta.