Wszystko przez Krzycha

 

 

 

۞۞۞۞۞

 

Wie­czór się udał. W do­brych hu­mo­rach wra­ca­li­śmy z knaj­py do aka­de­mi­ka. Cze­ka­nie na nocny au­to­bus wy­da­wa­ło nam się stra­tą czasu, więc raźno po­ma­sze­ro­wa­li­śmy w stro­nę kam­pu­su. Droga wy­pa­da­ła nam przez przej­ście pod­ziem­ne, wie­cie, to koło dwor­ca. Mówią, że no­ca­mi jest tam tro­chę nie­bez­piecz­nie, ale co to dla nas, trzech musz­kie­te­rów po czte­rech pi­wach. Śmia­ło wkro­czy­li­śmy do tu­ne­lu.

Plot­ki jak zwy­kle oka­za­ły się mocno prze­sa­dzo­ne. W zim­nym świe­tle le­do­wych lamp oświe­tla­ją­cych pasaż nie do­strze­gli­śmy ni­cze­go groź­ne­go. Bo prze­cież nie sta­no­wił żad­ne­go nie­bez­pie­czeń­stwa nie­wy­so­ki fa­ce­cik w śred­nim wieku, ubra­ny w szary pro­cho­wiec, opar­ty o ścia­nę i przy­pa­tru­ją­cy się ja­kiejś płach­cie pa­pie­ru. On na nas nie zwra­cał uwagi i my też po­win­ni­śmy zo­sta­wić go w spo­ko­ju, ale Krzy­siek oczy­wi­ście mu­siał za­ga­dać.

– Co tam tak oglą­dasz, ko­le­go?

– Nie twoja spra­wa. – Facet nawet nie pod­niósł wzro­ku znad ar­ku­sza.

Krzy­chu po­czuł się ura­żo­ny nie­uprzej­mą od­po­wie­dzią.

– No i czego się rzu­casz? Grzecz­nie pytam.

– Od­pieprz się! – Gość ob­ró­cił się do nas bo­kiem i naj­wy­raź­niej chciał odejść.

Zna­li­śmy Krzyś­ka na tyle do­brze, żeby roz­po­znać ten błysk w oku, ozna­cza­ją­cy wej­ście w tryb „you tal­kin’ to me?”. Rzu­ci­li­śmy się go po­wstrzy­mać, ale był szyb­szy. Zła­pał za kartę, pró­bu­jąc wy­rwać ją czło­wie­ko­wi z rąk. Tam­ten od­ru­cho­wo szarp­nął. Roz­legł się dźwięk roz­dzie­ra­ne­go pa­pie­ru i obaj po­le­cie­li dwa kroki w tył, każdy ze swoim ka­wał­kiem w rę­kach.

– O, sorry – wy­krztu­sił Krzy­chu z głu­pa­wym uśmiesz­kiem.

I wtedy stało się coś dziw­ne­go. Gość po­pa­trzył na nas z wście­kło­ścią, rzu­cił ja­kieś nie­zro­zu­mia­łe słowo i pu­ścił się bie­giem, a gdy już pra­wie zde­rzył się ze ścia­ną, wy­ko­nał szyb­ki ruch ręką. Krzyk­nął coś i… w murze zma­te­ria­li­zo­wa­ła się czar­na dziu­ra, w którą wpadł nie­zna­jo­my, a ta na­tych­miast znik­nę­ła.

Sta­li­śmy jak ska­mie­nia­li. Co jest grane? Prze­cież aż tyle nie wy­pi­li­śmy! Dobrą chwi­lę nic się nie dzia­ło i może do­szli­by­śmy do sie­bie i uzna­li, że pa­dli­śmy ofia­rą ja­kiejś zbio­ro­wej ha­lu­cy­na­cji, ale w tym mo­men­cie kil­ka­na­ście me­trów przed nami w ścia­nie znowu otwo­rzy­ła się czar­na dziu­ra i wy­biegł z niej ten sam czło­wiek. Ro­zej­rzał się do­oko­ła, zo­ba­czył nas, skrzy­wił się okrop­nie i po­now­nie wbiegł w ko­lej­ny por­tal, który po­ja­wił się tuż obok tej pierw­sze­go.

– Pa… nowie, co tu… jest gra… ne? – wy­du­kał Ma­ciek.

– Nie mam po­ję­cia – po­wie­dzia­łem – spie­przaj­my stąd!

Za­wró­ci­li­śmy w stro­nę bliż­sze­go wyj­ścia, ale le­d­wie zro­bi­li­śmy kilka kro­ków, facet w sza­rym pro­chow­cu znów wy­padł ze ścia­ny. Nawet nie pa­trzy­li­śmy, jak mio­ta­jąc ja­kieś nie­zna­ne nam słowa, znika w ko­lej­nej czar­nej dziu­rze. Rzu­ci­li­śmy się w prze­ciw­ną stro­nę, ale nie do­bie­gli­śmy nawet do po­ło­wy ko­ry­ta­rza, gdy cała se­kwen­cja z por­ta­la­mi po­wtó­rzy­ła się, tym razem na dru­gim końcu przej­ścia. Za­mar­li­śmy.

– Co teraz? – za­py­tał Ma­ciek lekko drżą­cym gło­sem.

– Do tam­te­go wyj­ścia! – Krzy­siek był bar­dziej zde­cy­do­wa­ny. 

– Gdzie się nie ru­szy­my, tam po­ja­wia się ten facet – wtrą­ci­łem.

– Nie­waż­ne, tu zo­stać nie mo­że­my! – Ma­ciek ewi­dent­nie bar­dzo chciał być już gdzie in­dziej.

Zanim jed­nak zdą­ży­li­śmy zro­bić choć krok, w murze, do­kład­nie na­prze­ciw nas otwar­ła się ko­lej­na czar­na dziu­ra i wy­sko­czył z niej nasz prze­śla­dow­ca. Przy­war­li­śmy do ścia­ny, spo­dzie­wa­jąc się ataku, ale tym razem nie­zna­jo­my wy­glą­dał bar­dziej na zre­zy­gno­wa­ne­go niż wście­kłe­go.

– Mu­si­my po­ga­dać – wy­ce­dził przez zęby.

– Nie pod­chodź! Mam gaz! – krzyk­ną­łem, bo nic lep­sze­go nie przy­szło mi do głowy.

Za­trzy­mał się trzy kroki od nas i przy­glą­dał się nam spo­koj­nie, choć bez sym­pa­tii.

– Od­daj­cie mi ten frag­ment mapy.

– Ja­kiej mapy? – spy­ta­li­śmy rów­no­cze­śnie.

– Tej, którą on ro­ze­rwał.

Krzy­chu po­wol­nym ru­chem wy­cią­gnął rękę, ale szyb­ko ją cof­nął.

– A co to za mapa? Dla­cze­go tak ci na niej za­le­ży? – Chyba od­zy­skał ani­musz, bo jego głos za­brzmiał mocno i pew­nie.

Wy­glą­da­ło na to, że nie­zna­jo­my za­sta­na­wia się, czy od­po­wie­dzieć na py­ta­nie. Na czole po­ja­wi­ła się głę­bo­ka zmarszcz­ka, a brwi zbli­ży­ły się do sie­bie.

– Mapa skar­bu. Wiel­kie­go skar­bu – rzu­cił wresz­cie.

Śmiech, który wy­buch­nął, od­bi­ja­jąc się dźwięcz­nie od skle­pie­nia tu­ne­lu, był naszą od­po­wie­dzią na jego słowa, a po czę­ści był też wy­ra­zem opa­da­ją­ce­go na­pię­cia. Mó­wiąc do­kład­nie, od­po­wie­dzią Krzyś­ka i moją, bo Ma­ciek się nie za­śmiał. Tym razem to jemu za­świe­ci­ły się oczy. Po­wiedz­my sobie szcze­rze, Ma­ciek miał coś, co Krzy­chu na­zy­wał „geld­cug”, czyli mó­wiąc wprost, lekką ob­se­sję na punk­cie kasy. Wspo­mnie­nie o skar­bie naj­wy­raź­niej trą­ci­ło tę czułą stru­nę w jego umy­śle.

– Skoro to taki wiel­ki skarb, to mapa jest sporo warta.

– To moja mapa! – od­pa­ro­wał facet w pro­chow­cu.

– Ale czę­ścio­wo w na­szym po­sia­da­niu – za­uwa­ży­łem.

– Za­bra­li­ście mi ją!

– To dzwoń na po­li­cję – za­kpił Krzych.

– Kogo?

Po­pa­trzy­li­śmy zdzi­wie­ni po sobie. Skąd on się urwał?

– Nie­waż­ne – cią­gnął gość – od­daj­cie mi ją.

– Mo­że­my ci ją sprze­dać. – Ma­ciek zwę­szył oka­zję na zysk.

– Ale ja nie mam ze sobą złota!

I wtedy Krzy­siek, któ­re­mu udzie­lił się na­strój ne­go­cja­cji, wy­pa­lił:

– To weź nas na wspól­ni­ków!

– W po­rząd­ku – zgo­dził się nie­zna­jo­my z ła­two­ścią, która po­win­na nam dać do my­śle­nia, ale nie dała.

– No, to umowa stoi. – Rów­no­cze­śnie wy­cią­gnę­li­śmy do niego ręce.

– Stoi – po­twier­dził, ści­ska­jąc po kolei nasze pra­wi­ce.

Za­pa­dła cisza, w któ­rej za­wi­sło nie­wy­po­wie­dzia­ne py­ta­nie: „ No dobra, i co teraz?”

– Na­zy­wam się Aga­mir. – Wła­ści­ciel mapy zde­cy­do­wał się w końcu prze­rwać mil­cze­nie. – Daj­cie mi ten ode­rwa­ny frag­ment, a resz­tę po­wiem wam już po tam­tej stro­nie, bo tu i tak mi nie uwie­rzy­cie.

Przyj­rzał się ka­wał­ko­wi, który podał mu Krzy­chu. Chwi­lę po­me­dy­to­wał, a potem po­szedł wzdłuż ścia­ny, li­cząc kroki. Za­trzy­mał się, od­mie­rzył czte­ry łok­cie od pod­ło­gi i z za­do­wo­lo­ną miną po­kle­pał mur. Na­stęp­nie wy­ko­nał gest, który już wi­dzie­li­śmy wcze­śniej i wy­po­wie­dział to samo słowo, które naj­wy­raź­niej otwie­ra­ło przej­ście w murze, bo oto przed nami na ścia­nie po­ja­wi­ła się czar­na dziu­ra.

– Za­pra­szam. – Za­chę­ca­ją­co ski­nął głową, a wi­dząc nasze nie­zde­cy­do­wa­nie, do­rzu­cił: – Nie ufa­cie wspól­ni­ko­wi?

Dzi­siaj już nie pa­mię­tam do­kład­nie, kto się wy­rwał jako pierw­szy, ale coś mi mówi, że to był Krzy­siek:

– Idzie­my pa­no­wie! Skar­by cze­ka­ją!

Sam nie wie­rząc, że to robię, wsze­dłem w ten nie­zwy­kły por­tal, a za mną ru­szył… No, to mu­siał być Ma­ciek.

Za­la­ło nas ła­god­ne świa­tło po­po­łu­dnio­we­go słoń­ca. Sta­li­śmy na zie­lo­nej łące. Po obu jej stro­nach wzno­si­ły się ła­god­ne, po­ro­śnię­te lasem zbo­cza. Środ­kiem pły­nę­ła rzeka, a wzdłuż niej bie­gła sze­ro­ka, wy­dep­ta­na ścież­ka, na któ­rej le­ża­ło sporo kro­wich plac­ków.

– Ani chybi ta droga pro­wa­dzi do mia­sta, w któ­rym jest targ by­dlę­cy.

Od­wró­ci­łem się i zdę­bia­łem. Przede mną stał kra­sno­lud! Taki jak z fil­mów Jack­so­na.

– Co się tak ga­pisz? Mó­wi­łem, że tam by­ście mi nie uwie­rzy­li.

– Aga­mir? Ale jak? Prze­cież byłeś czło­wie­kiem – wy­krztu­si­łem.

– W tam­tym wy­mia­rze tak, ale nie w tym. Przy przej­ściu wszyst­ko się zmie­nia. Zresz­tą po­patrz na sie­bie.

Spoj­rza­łem na swoje ręce i zo­ba­czy­łem szpo­nia­ste dło­nie po­kry­te zie­lon­ka­wą skórą i rzad­ką szcze­ci­ną. Nogi wy­glą­da­ły po­dob­nie, a na do­da­tek czu­łem się jakiś taki niż­szy.

– Tutaj je­steś go­bli­nem. Gdy­by­śmy nie byli wspól­ni­ka­mi, udu­sił­bym cię go­ły­mi rę­ka­mi. My, kra­sno­lu­dy nie prze­pa­da­my za wami. – Aga­mir uśmiech­nął się ale tak jakoś nie­we­so­ło.

– A kim w takim razie je­stem ja?

Ob­ró­ci­li­śmy się jak na ko­men­dę. Przed nami stała wy­so­ka ko­bie­ta. Spod dłu­gich, czar­nych, ła­god­nie opa­da­ją­cych na ra­mio­na wło­sów wy­sta­wa­ły spi­cza­ste uszy.

 – Wy­glą­dasz mi na elfa, a ści­śle mó­wiąc na elfkę – bez­na­mięt­nie rzu­cił Aga­mir.

 – Co?! – Smu­kłe dło­nie elfki za­czę­ły ner­wo­wy ta­niec, a to ob­ła­pia­jąc pier­si, to znów sunąc po bio­drach, by po chwi­li opaść na po­ślad­ki. – Ale jak?!

– Nor­mal­nie. W tam­tym świe­cie je­steś… ? – Kra­sno­lud za­wie­sił głos.

– Krzy­siek! – pi­snę­ła elfka.

– No wła­śnie, tam je­steś Krzyś­kiem, a tutaj je­steś elfką. I już! Mó­wi­łem, wszyst­ko się zmie­nia – do­koń­czył Aaga­mir tak, jakby tłu­ma­czył naj­bar­dziej oczy­wi­stą rzecz pod słoń­cem.

W ogrom­nych, nie­bie­sko­zło­tych oczach Krzy­cha po­ja­wi­ły się łzy, a wargi za­czę­ły drżeć. Jesz­cze chwi­la, a nor­mal­nie by się roz­be­czał.

– A ja się nie zmie­ni­łem – po­wie­dział Ma­ciek, pod­cho­dząc do nas uśmiech­nię­ty od ucha do ucha.

– O cho­le­ra! – Aga­mir aż pod­sko­czył, a wi­dząc nasze py­ta­ją­ce spoj­rze­nia, do­rzu­cił ty­tu­łem ko­men­ta­rza: – Nie­do­brze.

– Co nie­do­brze? Wi­docz­nie na mnie nie za­dzia­ła­ło i dalej je­stem czło­wie­kiem.

– Chwi­lo­wo, jak sądzę. Za­cho­wa­łeś po­stać czło­wie­ka, ale nim nie je­steś.

– No to kim je­stem? – do­cie­kał Ma­ciek.

– Oba­wiam się, że wil­ko­ła­kiem. – Kra­sno­lud przy­glą­dał mu się uważ­nie. – Pew­ność uzy­ska­my przy naj­bliż­szej pełni, ale ra­czej się nie mylę. Oj, nie bę­dzie przy­jem­nie. – Głos kra­sno­lu­da za­brzmiał jak coś na­praw­dę nie­faj­ne­go.

Uśmiech spełzł z twa­rzy Maćka. Mnie też dreszcz prze­szedł po szcze­ci­nia­stym karku. Nawet Krzy­siek prze­stał się mazać.

– No już! Nie mar­tw­cie się. – Kra­sno­lud uznał, że musi nas pod­nieść na duchu. – Peł­nia bę­dzie, je­że­li mi się nic nie po­my­li­ło, do­pie­ro jutro, a my je­ste­śmy już pra­wie u celu. Zdą­ży­cie wró­cić do swo­je­go świa­ta i wszyst­ko bę­dzie nor­mal­nie.

– I znowu będę fa­ce­tem, praw­da? – za­py­tał ner­wo­wo Krzy­siek.

– Pew­nie tak, ale tro­chę szko­da, bo tyłek masz fan­ta­stycz­ny – za­śmia­łem się.

– Nie wku­rzaj mnie!

– Ale on ma rację – po­parł mnie, śmie­jąc się, Ma­ciek – na­praw­dę prima sort.

– A kopa w dupę chcesz?

– Coś ty Krzy­chu taki ner­wo­wy? Okres ci się zbli­ża? – Dałem mu lek­kie­go kuk­sań­ca w udo, bo wyżej nie się­gną­łem.

– Jesz­cze słowo…

Aga­mir przy­glą­dał się nam z nie­sma­kiem.

– Macie czas na takie głu­po­ty? Da­le­ko nie jest, ale jed­nak tro­chę czasu po­trze­bu­je­my, a ja was stąd nie wy­pusz­czę, zanim nie do­trze­my do skar­bu. Że o zbli­ża­ją­cej się pełni już nie wspo­mnę.

Jak skar­ce­ni ucznio­wie grzecz­nie usta­wi­li­śmy się wokół kra­sno­lu­da. Wresz­cie mo­gli­śmy spo­koj­nie przyj­rzeć się całej mapie. W tym świe­cie była wy­ry­so­wa­na na wy­pra­wio­nej skó­rze, nie na pa­pie­rze. Rzut oka na ode­rwa­ny ka­wa­łek wy­ja­śnił nam, dla­cze­go Aga­mi­ro­wi tak na nim za­le­ża­ło.

W na­szym przej­ściu pod­ziem­nym były za­zna­czo­ne wej­ścia do całej masy por­ta­li, z któ­rych tylko jeden za­zna­czo­no zie­lo­nym krzy­ży­kiem. Na­praw­dę, nie­ła­two by­ło­by go zna­leźć tak na chy­bił tra­fił.

Kra­sno­lud gru­bym pa­lu­chem po­ka­zał punkt na mapie.

– O, tu je­ste­śmy, a w tę stro­nę – mach­nął ręką – idzie się do mia­sta. Nam trze­ba w prze­ciw­ną.

Wziął drugi ka­wa­łek skóry i przy­ło­żył do tego, który trzy­mał przed ocza­mi.

– Rap­tem trzy mile stąd jest wej­ście do ja­ski­ni, potem ko­ry­tarz… – Przyj­rzał się uważ­niej. – Ja­kieś trzy, czte­ry sta­ja­nia. Potem ko­tlin­ka i wa­row­nia, a w niej skarb. Mó­wi­łem, że to już bli­sko.

– I to już wszyst­ko? Jakoś tak za łatwo, jak na wiel­ki skarb. – Ma­ciek za­czął być po­dejrz­li­wy.

– No… – zmie­szał się Aga­mir. – Tak cał­kiem łatwo to nie bę­dzie. Są pewne prze­szko­dy…

– I po to nas wzią­łeś na wspól­ni­ków? Że­by­śmy też nad­sta­wia­li karku? – obu­rzy­łem się.

– Oj nie prze­sa­dzaj­cie. Po pro­stu uzna­łem, że przy­da mi się pomoc. Zresz­tą, nie mo­że­cie się już wy­co­fać. W tym świe­cie kra­sno­ludz­ki honor ma swoją war­tość, a zła­ma­nie zo­bo­wią­za­nia nie­sie gor­sze kon­se­kwen­cje niż to, z czym przyj­dzie się nam zmie­rzyć.

Łyp­nął na nas groź­nie. Nie był duży, ale wy­glą­dał na ta­kie­go co po­tra­fi przy­ło­żyć raz i drugi, i trze­ci,i tyle razy, że­by­śmy gorz­ko po­ża­ło­wa­li nie­słow­no­ści.

– No, to ru­sza­my. – Nawet się przy tym uśmiech­nął.

– Panie przo­dem. – Ma­ciek za­chę­ca­ją­cym ge­stem wska­zał drogę.

– Pie­prz­nąć ci?

 

۞۞۞۞۞

 

Droga wio­dła dnem ską­pa­nej w pro­mie­niach za­cho­dzą­ce­go słoń­ca do­li­ny, wzdłuż spo­koj­nie pły­ną­cej rzeki. Jeśli po­mi­nąć licz­ne ślady po­zo­sta­wio­ne przez pę­dzo­ne na targ do mia­sta bydło, można by po­wie­dzieć, że jest wręcz uro­czo. Szło się wy­god­nie i tylko Krzy­chu co chwi­la po­pra­wiał kusą spód­nicz­kę, która w mar­szu pod­jeż­dża­ła mu do góry. Te trzy mile po­ko­na­li­śmy w nieco ponad go­dzi­nę. W miarę jak słoń­ce scho­dzi­ło niżej, Ma­ciek coraz bar­dziej ner­wo­wo pa­trzył w niebo, ale Aga­mir uspo­ko­ił go, mó­wiąc, że gdyby dziś miała być peł­nia, to już by coś było po nim widać.

Gdy do­tar­li­śmy do wej­ścia do ja­ski­ni, do­li­na to­nę­ła już w mroku. Tylko niebo nad nią było jesz­cze jasne, oświe­tlo­ne słoń­cem, które wła­śnie scho­wa­ło się za wznie­sie­nia­mi.

– Tutaj prze­no­cu­je­my, a rano pój­dzie­my już pro­sto do skar­bu – po­wie­dział Aga­mir i za­brał się za roz­pa­la­nie ognia. – Zrób­cie sobie ja­kieś po­sła­nia. Tam jest mięk­ki mech.

– A nie le­piej od razu przejść przez ja­ski­nię? – spy­ta­łem. – Prze­cież w środ­ku bę­dzie tak samo ciem­no za dnia jak i w nocy.

– Ow­szem, ale le­piej tro­chę od­po­cząć przed tym co nas jutro czeka.

– A co nas czeka? – za­in­te­re­so­wał się Krzy­chu.

– Le­piej nam po­wiedz coś o tym skar­bie – wtrą­cił się Ma­ciek.

Kra­sno­lud z uśmie­chem zi­gno­ro­wał py­ta­nie Krzyś­ka i zwró­cił się do Maćka.

– O, skarb. Oczy­wi­ście! – Ogień za­pło­nął ja­snym pło­mie­niem, więc kra­sno­lud do­ło­żył kilka pa­ty­ków, po czym usiadł opar­ty o ka­mień. – Że­la­zna ko­ro­na. Le­gen­da głosi , że kto ją zdo­bę­dzie, zo­sta­nie wład­cą wszyst­kich kra­sno­ludz­kich ple­mion.

– A takie bar­dziej uni­wer­sal­ne skar­by? Złoto, ru­bi­ny, dia­men­ty – za­nie­po­ko­ił się Ma­ciek.

Aga­mir po­pa­trzył na niego z nie­sma­kiem.

– Że­la­zna ko­ro­na, to naj­więk­szy skarb, o jakim marzą kra­sno­lu­dy. Tych bły­sko­tek, o któ­rych mó­wisz mamy dosyć. Ale nie martw się, we­dług pra­daw­nych opo­wie­ści ko­ro­na leży na sto­sie z ka­mie­ni szla­chet­nych i złota. To wszyst­ko bę­dzie wasze. Ja chcę tylko ko­ro­nę!

– Pa­su­je nam taki układ – wtrą­ci­łem się, wi­dząc, że Ma­ciek chce jesz­cze roz­ma­wiać o klej­no­tach. – A ze spraw bar­dziej przy­ziem­nych… Masz coś do je­dze­nia?

W tor­bie kra­sno­lu­da zna­la­zło się kilka ka­wał­ków wę­dzo­nej sło­ni­ny, są­dząc po za­pa­chu, nie­zbyt świe­żej. Krzy­chu po­pa­trzył na nie ze wstrę­tem i oświad­czył, że jemu wy­star­czy świa­tło gwiazd i źró­dla­na woda. Ma­ciek coś tam skub­nął, ale bez en­tu­zja­zmu. Resz­ta zo­sta­ła dla mnie i Aga­mi­ra.

 

۞۞۞۞۞

 

Na­za­jutrz wsta­li­śmy dosyć późno, bo trze­ba było ode­spać wy­da­rze­nia po­przed­nie­go dnia, a poza tym słoń­ce do do­li­ny zaj­rza­ło tak, na moje oko, po dzie­sią­tej. Potem trze­ba było jesz­cze coś prze­ką­sić i tak ze­szło nam do po­łu­dnia. Na szczę­ście nie mu­sie­li­śmy ni­cze­go pa­ko­wać. Po pro­stu ze­bra­li­śmy się i po­szliśmy do ja­ski­ni.

O dziwo, przez szcze­li­ny w skale do­cie­ra­ło do niej tro­chę świa­tła i coś tam było widać, zwłasz­cza gdy wzrok się już tro­chę przy­zwy­cza­ił. Cał­kiem spora ko­mo­ra wej­ścio­wa, w któ­rej po­ru­sza­li­śmy się bez pro­ble­mu, bar­dzo szyb­ko prze­kształ­ci­ła się w wąski i niski ko­ry­tarz. Dalej można było iść tylko gę­sie­go i to na czwo­ra­kach, ta­pla­jąc się w za­le­ga­ją­cym na dnie błoc­ku. Krzy­siek zaj­rzał do do dziu­ry.

– No, pa­no­wie! Który pierw­szy, od­waż­ny? – po­wie­dział z prze­ką­sem.

Aga­mir sap­nął tylko i wcią­ga­jąc brzuch prze­szedł koło Krzyś­ka, dep­cząc mu po sto­pach i za­czął wci­skać się skal­ną szcze­li­nę. Ma­ciek wzru­szył ra­mio­na­mi i ru­szył za nim.

– No, naj­gor­szy syf chło­pa­ki wytrą. – Krzy­chu uśmiech­nął się szel­mow­sko. – Teraz mogę iść.

Tunel był na­praw­dę cia­sny. Mie­li­śmy wra­że­nie, że skały na­pie­ra­ją na nas ze wszyst­kich stron. Jako go­blin i tak nie mia­łem naj­go­rzej. Nie wiem jak po­ra­dzi­li sobie ci więk­si, ale łatwo na pewno nie mieli.

Po około go­dzi­nie zo­ba­czy­li­śmy w końcu wylot ja­ski­ni roz­świe­tlo­ny ośle­pia­ją­cym dla nas świa­tłem. Wy­czoł­ga­li­śmy się na ze­wnątrz, szczę­śli­wi, że ta mor­dę­ga się już skoń­czy­ła. Oczy z wolna przy­zwy­cza­iły się do bla­sku dnia i wtedy zo­ba­czy­li­śmy coś, co po­gor­szy­ło nam na­strój. Przed nami roz­po­ście­ra­ła się ko­tli­na o ska­li­stym dnie. Gdzie­nie­gdzie le­ża­ły ogrom­ne głazy, a po­śród nich cała masa ob­je­dzo­nych do czy­sta kości, świad­czą­cych o tym, że nie wszyst­kie krowy do­tar­ły do mia­sta na targ. Kiedy przyj­rze­li­śmy się im bli­żej, stwier­dzi­li­śmy, że rów­nież nie wszy­scy wła­ści­cie­le bydła wró­ci­li szczę­śli­wie do domów. Ma­ciek tro­chę zzie­le­niał na twa­rzy, a Krzy­chu zła­pał mnie mocno za ramię.

– Auć! – krzyk­ną­łem, bo wbił mi te swoje smu­kłe palce w skórę.

– Cicho! – syk­nął Aga­mir – bo smok nas usły­szy.

– Smok?! – krzyk­nę­li­śmy, nie ba­cząc na ostrze­że­nie. – Taki duży ze skrzy­dła­mi, co zieje ogniem i zżera ludzi, bydło i w ogóle wszyst­ko, co się rusza?

– Ten chyba aku­rat ogniem nie zieje, nic tu nie jest osmo­lo­ne, ale resz­ta się zga­dza…  Kra­sno­lud chyba chciał jesz­cze coś dodać, ale w tym mo­men­cie zza skał wy­szedł smok. Jasna cho­le­ra! Na­praw­dę był wiel­ki. Zie­mia aż dud­ni­ła, gdy po­wo­li szedł w naszą stro­nę, kru­sząc ła­pa­mi le­żą­ce na ziemi szkie­le­ty.

– W nogi! – wrza­snął Aga­mir. – Za tam­ten głaz!

Jesz­cze nie skoń­czył, a już by­li­śmy w peł­nym pę­dzie, gna­jąc ku wska­za­nej skale. Prze­kli­na­łem krót­kie, go­bli­nie nogi, bo dość szyb­ko zna­la­złem się na końcu staw­ki.

– Cze­kaj­cie!

Krzyk­ną­łem roz­pacz­li­wie. Nawet się nie obej­rze­li. Ko­le­dzy, psia­krew!

Do­pa­dli­śmy wresz­cie do skały i sa­piąc jak lo­ko­mo­ty­wy, scho­wa­li­śmy się za nią.

– Dla­cze­go nie za­cze­ka­li­ście na mnie? – spy­ta­łem roz­go­ry­czo­ny.

– A co by to po­mo­gło? – wy­dy­szał Ma­ciek.

– Może i nic, ale tak się nie robi.

– Za­mknij­cie się! – Aga­mir ostroż­nie wyj­rzał zza skały. – Smoki widzą tak sobie, ale świet­nie sły­szą. Jak bę­dzie­my cicho, to może się jakoś wy­mknie­my.

– Co tak po­ciem­nia­ło? – za­in­te­re­so­wa­łem się.

Za­dar­li­śmy głowy. Nad nami, na skale, do któ­rej przy­war­li­śmy, sie­dział smok z roz­po­star­ty­mi skrzy­dła­mi.

– Spa­da­my! – pi­snął Krzy­chu.

Pu­ści­li­śmy się bie­giem do na­stęp­nej skały.

– Nie! Z po­wro­tem do ja­ski­ni – za­ko­men­de­ro­wał kra­sno­lud.

Gad był tak za­sko­czo­ny gdy za­wró­ci­li­śmy i prze­bie­gli mu tuż przed py­skiem, że do­pie­ro po chwi­li ru­szył za nami w po­ścig. Już pra­wie nas miał. Ledwo zdą­ży­li­śmy wci­snąć się do tu­ne­lu, gdy o wej­ście do ja­ski­ni ude­rzy­ło coś ze strasz­ną siłą, a ze skle­pie­nia po­sy­pa­ły się ka­mie­nie.

– I co teraz? – wy­chry­piał Ma­ciek, krztu­sząc się od pyłu. – Prze­cież on tam się na nas za­sa­dzi.

– Nie wiem – od­parł kra­sno­lud. – Innej drogi nie ma. Mu­si­my go jakoś obejść.

– Łatwo po­wie­dzieć! Wi­dzia­łeś to bydlę? Zrobi z nas mia­zgę, jak tylko stąd wyj­dzie­my!

Za­pa­dła przy­gnę­bia­jąca cisza, w któ­rej sły­chać było tylko nasze cięż­kie od­de­chy.

– Aga­mir! – krzyk­ną­łem, bo nagle mnie oświe­ci­ło. – Pokaż mapę.

Kra­sno­lud podał mi plan. W jego oczach do­strze­głem py­ta­nie i na­dzie­ję.

– Tak! do­brze pa­mię­ta­łem – stwier­dzi­łem z sa­tys­fak­cją. – Tutaj, w ko­tli­nie jest za­zna­czo­ny por­tal, na lewo od wyj­ścia z ja­ski­ni.

– Chcesz nim uciec? Prze­cież wtedy nie do­trze­my do skar­bu.

Py­ta­nie po­zo­sta­ło, ale na­dzie­ja w oczach Aga­mi­ra zga­sła. Ma­ciek i Krzy­siek, też wpa­try­wa­li się we mnie, a unie­sio­ne brwi wy­raź­nie mó­wi­ły, że nie wie­dzą co mi cho­dzi po gło­wie.

Pod­eks­cy­to­wa­ny tym, że zna­la­złem roz­wią­za­nie, za­czą­łem szyb­ko tłu­ma­czyć swój plan.

– Nie chcę ucie­kać, ale tak sobie po­my­śla­łem, że skoro w tam­tym świe­cie nic nie jest tym, czym jest w tym, a w tym nie jest tym, czym w tam­tym.

– Cie­bie przy­pad­kiem smok ogo­nem po łbie nie zdzie­lił?– za­py­tał Krzy­chu. – Co ty beł­ko­czesz?

– Cho­dzi mi o to – cią­gną­łem już spo­koj­niej – że przy przej­ściu przez por­tal wszyst­ko się zmie­nia na coś lub kogoś, kto może ist­nieć po dru­giej stro­nie.

 – No i… ? – do­cie­kał.

– No i jeśli uda nam się zwa­bić smoka do por­ta­lu i prze­go­nić go na drugą stro­nę, to wyj­dzie jako coś, co ist­nie­je w na­szym świe­cie. Coś, z czym ła­twiej sobie po­ra­dzi­my.

– Na przy­kład jako ty­grys – skrzy­wił się Ma­ciek.

– Masz lep­szy po­mysł?

Twarz kra­sno­lu­da roz­pro­mie­ni­ła się.

– To może się udać. Co­kol­wiek by to nie było, gor­sze od smoka nie bę­dzie. Bo u was nie ma smo­ków, praw­da?

– Nie, nie ma – za­pew­ni­łem.

– To mnie się plan po­do­ba! Do dzie­ła!

Cho­ciaż po­zo­sta­ła dwój­ka nie po­dzie­la­ła en­tu­zja­zmu niż­szych człon­ków dru­ży­ny, szyb­ko uło­ży­li­śmy plan dzia­ła­nia, nie­zbyt skom­pli­ko­wa­ny praw­dę mó­wiąc, i przy­stą­pi­li­śmy do dzia­ła­nia.

Naj­pierw, przedarł­szy się przez za­wa­lo­ne ka­mie­nia­mi, efek­tem smo­czej szar­ży, wyj­ście z ja­ski­ni ostroż­nie wyj­rze­li­śmy na ze­wnątrz, a upew­niw­szy się, że smoka nie ma, naj­ci­szej jak się dało ru­szy­li­śmy w stro­nę por­ta­lu. Wszyst­ko szło do­brze, by­li­śmy już bar­dzo bli­sko, gdy nagle usły­sze­li­śmy szum skrzy­deł. Cho­le­ra! Nie wiem czemu za­kła­da­li­śmy, że ga­dzi­na bę­dzie nas gonić na pie­cho­tę. Zro­bi­ło się ner­wo­wo.

– Gazu! – wy­dar­łem się ile pary w płu­cach.

Zu­peł­nie nie­po­trzeb­nie. Wszy­scy już od­sa­dzi­li się ode mnie o kilka kro­ków. Znowu!

Aga­mir do­padł do skal­nej ścia­ny, za­ma­chał rę­ka­mi i wy­krzy­czał za­klę­cie. Na­tych­miast po­ja­wi­ła się czar­na dziu­ra, do któ­rej wpa­dli moi, tak zwani, ko­le­dzy, zaraz potem ja i nie­mal w tej samej chwi­li do por­ta­lu wle­ciał smok z sze­ro­ko otwar­tą pasz­czą.

***

Jakiś czas póź­niej, mama opo­wia­da­ła mi z prze­ję­ciem, że tego dnia w ser­wi­sach in­for­ma­cyj­nych po­ka­zy­wa­no dziw­ny film z mo­ni­to­rin­gu w osie­dlo­wym skle­pie . Na na­gra­niu widać było owcę, wy­bie­ga­ją­cą z za­ple­cza, a zaraz za nią czte­rech fa­ce­tów, któ­rzy go­ni­li ją, wy­ma­chu­jąc rę­ka­mi, a gdy do­pa­dli, bez­ce­re­mo­nial­nie wy­rzu­ci­li ze skle­pu, sta­ran­nie za­mknę­li drzwi, za­sta­wi­li je skrzyn­ka­mi po piwie i bie­giem wró­ci­li na za­ple­cze. Ja­kość ob­ra­zu była kiep­ska i po­li­cja pro­si­ła o pomoc w iden­ty­fi­ka­cji spraw­ców tak okrut­ne­go trak­to­wa­nia zwie­rzę­cia.

***

– Ja pier­ni­czę, mie­li­śmy szczę­ście, że to nie był lew albo no­so­ro­żec – wy­dy­sza­łem, z tru­dem ła­piąc od­dech, opar­ty o skałę obok wyj­ścia z por­ta­lu w ko­tli­nie.

– Jest w tym jakaś spra­wie­dli­wość – sap­nął Ma­ciek. – Tutaj po­że­rał trzo­dę, a tam bę­dzie owcą.

– Dobra – Krzy­chu po­pra­wił spód­ni­cę – ro­zu­miem, że skarb jest zaraz za tą ko­tli­ną. Czego jesz­cze mamy się spo­dzie­wać?

– Do­kład­nie nie wiem. – Aga­mir roz­ło­żył ręce. – Ale ko­ro­ny pil­nu­je straż­nik, który za­da­je ar­cy­trud­ną za­gad­kę. Jeśli od­po­wiesz, do­sta­niesz ko­ro­nę, jeśli nie…

– Jasne, ro­zu­miem. Zbie­rać się pa­no­wie! Miej­my to już za sobą.

 

 

۞۞۞۞۞

 

 Po pra­wie trzech go­dzi­nach mar­szu ścież­ką mię­dzy ska­ła­mi, na­szym oczom uka­za­ła się sze­ro­ka, ka­mien­na brama. Sta­ran­nie ocio­sa­ne bloki skal­ne two­rzy­ły łuk, pod któ­rym prze­szli­śmy, wkra­cza­jąc na dzie­dzi­niec oto­czo­ny wy­so­kim murem. Na środ­ku stała biała wieża ozdo­bio­na mi­ster­nie ry­ty­mi w mar­mu­rze mo­ty­wa­mi ro­ślin­ny­mi.

Sta­li­śmy na dzie­dziń­cu, nie wie­dząc co dalej robić, gdy na scho­dach pro­wa­dzą­cych na wyż­sze pię­tra po­ja­wił się elf. Wy­so­ki, przy­stoj­ny, świet­nie zbu­do­wa­ny. Każ­de­go fa­ce­ta wpę­dził­by w kom­plek­sy, a go­bli­na to już w ogóle…

Spo­dzie­wa­jąc się ja­kie­goś ataku przy­ję­li­śmy po­sta­wy obron­ne. Wszy­scy, z wy­jąt­kiem Krzyś­ka, który uśmiech­nął się pro­mien­nie, wdzięcz­nym ru­chem ręki prze­cze­sał włosy i za­czął się bawić ko­smy­kiem, prze­pla­ta­jąc go mię­dzy pal­ca­mi.

– Krzych! Co ty ro­bisz do cho­le­ry? – wark­ną­łem.

– Siedź cicho – od­wark­nął przez za­ci­śnię­te zęby, a uśmiech ani na mo­ment nie znik­nął z jego twa­rzy.

Nie­zna­jo­my swo­bod­nym kro­kiem zszedł po scho­dach.

– Na­zy­wam się Er­len­jar. Je­stem straż­ni­kiem tego miej­sca. Czemu za­wdzię­czam wi­zy­tę tak mi­łych gości?

Zwra­cał się do nas, ale pa­trzył tylko na naszą elfkę, która… No słowo daję, Krzy­siek się za­ru­mie­nił.

– Przy­szli­śmy zmie­rzyć się z wy­zwa­niem ar­cy­trud­nej za­gad­ki i zdo­być że­la­zną ko­ro­nę kra­sno­lu­dów – grom­ko oznaj­mił Aga­mir.

– I po­zo­sta­łe skar­by też – do­rzu­cił Ma­ciek.

– Ach, tak. – Elf wresz­cie za­szczy­cił nas spoj­rze­niem, ale takim ra­czej obo­jęt­nym. – W takim razie za­pra­szam do po­miesz­cze­nia w przy­zie­miu. Wej­ście z dru­giej stro­ny wieży. Tam na ścia­nie jest wy­ry­ty tekst za­gad­ki. Na pul­pi­cie jest pa­pier i in­kaust. Od­po­wiedź na pi­śmie pro­szę przy­nieść do mnie.

– Słu­cham? – Kra­sno­lud wy­trzesz­czył oczy.

– No, muszę mieć pod­kład­kę. Ja się potem prze­cież muszę roz­li­czyć z wy­da­nych skar­bów i z tych pre­ten­den­tów, któ­rym się nie po­wio­dło.

Ręce nam opa­dły. Aura ro­man­tycz­nej przy­go­dy w ma­gicz­nym świe­cie jakoś przy­ga­sła.

– A wielu już pró­bo­wa­ło? – za­cie­ka­wi­łem się.

– Praw­dę po­wie­dziaw­szy, jesz­cze nikt się nie zgło­sił.

– Bo pew­nie od­pa­dli na eta­pie smoka – mruk­ną­łem, przy­po­mniaw­szy sobie ludz­kie i hu­ma­no­idal­ne czasz­ki w ko­tli­nie.

– I jesz­cze jedno – cią­gnął elf – ta salka na dole jest dosyć cia­sna. Pro­po­nu­ję, żeby pa­no­wie po­szli sami, a my z panią na was po­cze­ka­my i może zwie­dzi­my pię­ter­ko.

– Do­sko­na­le! – Kla­snął w ręce Krzy­siek – Tylko bym robił tłok. To zna­czy, ro­bi­ła.

– Zdraj­ca! – syk­ną­łem.

– No idź­cie już, idź­cie – za­ćwier­kał, po­sy­ła­jąc nam ob­łud­ne­go ca­łu­sa.

Co było robić? Po­szli­śmy na drugą stro­nę wieży pod­czas gdy para elfów udała się na górę.

– Co w niego wstą­pi­ło? – zży­mał się Ma­ciek

– Przy przej­ściu do dru­gie­go świa­ta zmie­niasz się bar­dzo, ale nie cał­ko­wi­cie – wy­ja­śnił kra­sno­lud. – Pełna prze­mia­na wy­ma­ga kilku dni ale po­stę­pu­je cały czas. Jesz­cze ty­dzień, dwa i wasz przy­ja­ciel byłby już stu­pro­cen­to­wą przy­ja­ciół­ką.

– Cie­ka­we czy to się cofa po po­wro­cie?

– Za­wsze coś zo­sta­je.

Tak roz­ma­wia­jąc, do­szli­śmy do ma­łych drzwi­czek na ty­łach wieży. Ze­szli­śmy po schod­kach do piw­nicz­ki. Rze­czy­wi­ście była dosyć cia­sna. Ro­zej­rze­li­śmy się do­oko­ła. Zaraz przy drzwiach stał pul­pit, a na nim kilka kart pa­pie­ru, pióro i ka­ła­marz. Był też ka­ga­nek, który oświe­tlał po­miesz­cze­nie. Na ścia­nie na­prze­ciw wej­ścia ru­na­mi wy­ry­to tekst za­gad­ki. Po­de­szli­śmy bli­żej.

– Aga­mir, umiesz to prze­czy­tać? – spy­ta­łem.

– No pew­nie. – Kra­sno­lud sta­nął na pal­cach, żeby le­piej wi­dzieć. – Wie­śniak musi prze­wieźć na drugi brzeg rzeki wilka, kozę i ka­pu­stę…

– Ty sobie jaja ro­bisz?! – krzyk­nął Ma­ciek. – To jest ta ar­cy­trud­na za­gad­ka? Każdy idio­ta ją roz­wią­że.

Być może spo­wo­do­wa­ły to emo­cje zwią­za­ne z bli­sko­ścią wy­ma­rzo­nej ko­ro­ny, a może coś zu­peł­nie in­ne­go, nie wiem. Wy­glą­da­ło bo­wiem na to, że dla kra­sno­lu­da pro­ble­mat wilka, kozy i ka­pu­sty za­li­cza się jed­nak do tych eks­tre­mal­nie trud­nych. Ścią­gnię­te brwi i wyraz głę­bo­kie­go sku­pie­nia na twa­rzy świad­czył o in­ten­syw­nym wy­sił­ku umy­sło­wym

– Do­brze. – Ma­ciek po­sta­no­wił tro­chę zła­go­dzić swoje słowa. – Może rze­czy­wi­ście trze­ba się chwi­lę za­sta­no­wić.

Mru­gnął do mnie okiem i przez jakiś czas uda­wa­li­śmy, że roz­my­śla­my się nad roz­wią­za­niem. Ko­lej­ne mru­gnię­cie i krzyk­ną­łem:

– Mam! Aga­mir! Bierz kart­kę i pisz.

Po­dyk­to­wa­łem kra­sno­lu­do­wi od­po­wiedź i całą trój­ką po­bie­gli­śmy na drugą stro­nę wieży. Pędem po­ko­na­li­śmy scho­dy i z im­pe­tem wpa­dli do sali na pierw­szym pię­trze.

– Już?! – Elf szyb­ko zdjął rękę z uda Krzyś­ka.

– Już?! – Krzych po­de­rwał się z jego kolan. – Szyb­ko wam po­szło.

– Wam też – wy­ce­dził Ma­ciek.

– Myśmy tam po­ten­cjal­nie ry­zy­ko­wa­li ży­ciem, a ty… – do­rzu­ci­łem.

Er­len­jar po­sta­no­wił się wtrą­cić.

– Już do­brze, do­brze, przejdź­my do za­sad­ni­czej spra­wy. Pro­szę po­ka­zać od­po­wiedź.

Po­da­li­śmy mu kart­kę.

– Naj­pierw prze­wo­zi kozę – mam­ro­tał pod nosem. – Potem ka­pu­stę, wraca z kozą… tak, wilk… i wraca po kozę. No zga­dza się! Gra­tu­lu­ję!

Uści­skał każ­de­mu z nas rękę i z haka wbi­te­go w ścia­nę zdjął klucz za­wie­szo­ny a me­ta­lo­wym kółku.

– Chodź­my więc po skarb. Za­słu­ży­li­ście.

Wę­sząc w tym jakiś pod­stęp, po­wo­li ru­szy­li­śmy za nim.

– Śmia­ło, śmia­ło! Skarb jest wasz, zgod­nie z pra­wem.

Po­pro­wa­dził nas do ni­skie­go bu­dy­necz­ku w rogu dzie­dziń­ca. Wło­żył klucz do zamka i z pew­nym wy­sił­kiem prze­krę­cił. Otwie­ra­ne drzwi za­skrzy­pia­ły prze­raź­li­wie.

– Wil­goć – wy­ja­śnił elf, uśmie­cha­jąc się z za­kło­po­ta­niem.

We­szli­śmy do środ­ka, przy­świe­ca­jąc sobie lampą za­bra­ną z wieży. Na pod­ło­dze zo­ba­czy­li­śmy ka­wa­łek ja­kie­goś za­rdze­wia­łe­go me­ta­lu i kilka ka­mie­ni szla­chet­nych.

– A gdzie ko­ro­na?! – ryk­nął Aga­mir.

– Jak mó­wi­łem – od­po­wie­dział Er­len­jar – bar­dzo tu wil­got­no. Wszyst­kie że­la­zne ele­men­ty ko­ro­du­ją na po­tę­gę.

– A stosy dia­men­tów?! – krzyk­nął Ma­ciek.

– Zro­zum­cie pa­no­wie, utrzy­ma­nie tego miej­sca kosz­tu­je. Ja też mam swoje wy­dat­ki. Na wszyst­ko oczy­wi­ście mam kwity. – Wzru­szył ra­mio­na­mi. – Ale to, co zo­sta­ło, jest wasze.

– A ko­ro­na… ? Wład­ca wszyst­kich ple­mion – mam­ro­tał kra­sno­lud.

– Oba­wiam się, że spra­wa jest dawno nie­ak­tu­al­na. – Er­len­jar roz­ło­żył ręce. – Ja to już pięć­set lat temu zgła­sza­łem, że ko­ro­nę wła­ści­wie szlag tra­fił ale mi po­wie­dzie­li, żeby nic z tym nie robić, że oni ją wy­kre­ślą z listy ma­gicz­nych ar­te­fak­tów, ale bu­dyn­ki niech stoją, bo może się kie­dyś do cze­goś in­ne­go wy­ko­rzy­sta.

– Czyli ten gnom, co mi sprze­dał mapę… To zna­czy, że dałem się na­brać?

– Jak gówno na ło­pa­tę – po­twier­dził elf.

Aga­mir pa­trzył bez­rad­nie do­oko­ła. Aż nam się żal go zro­bi­ło.

– Le ty de­men­ty so nasze – zdu­szo­nym gło­sem po­wie­dział Ma­ciek.

Po­pa­trzy­li­śmy na niego. W wy­cią­gnię­tych rę­kach trzy­mał kilka błysz­czą­cych ka­my­ków.

– Ma­ciuś, co ty tak dziw­nie mó­wisz? I dla­cze­go się tak śli­nisz?

Sły­sząc to, kra­sno­lud otrzą­snął się z odrę­twie­nia.

– Jasna dupa! Słoń­ce już za­szło! On się zaraz prze­mie­ni!

– Szlag! – jęk­nął Krzy­siek. – Co teraz?

– Szyb­ko wra­caj­cie na swoją stro­nę, bo bę­dzie źle.

– Ale jak? Gdzie tu jest jakiś por­tal? – do­py­ty­wa­łem ner­wo­wo.

Er­len­jar, do­my­ślił się chyba o co cho­dzi, bo wska­zał prze­ciw­le­gły kąt dzie­dziń­ca.

– Tam! – Pu­ści­li­śmy się bie­giem we wska­za­nym kie­run­ku. – Pro­wa­dzi do ta­kie­go przej­ścia pod­ziem­ne­go koło dwor­ca.

– Co?! To nie trze­ba iść przez ko­tli­nę? – krzyk­nął Aga­mir.

– Przez ko­tli­nę? – zdzi­wił się elf. – Prze­cież tam jest smok.

– Jak dorwę tego gnoj­ka co mi sprze­dał mapę…

– Czego się spo­dzie­wa­łeś po mapie od gnoma? – Er­len­jar zro­bił zdzi­wio­ną minę.

Do­pa­dli­śmy do muru.

– Aga­mir otwie­raj por­tal! – krzyk­ną­łem, wi­dząc, że Mać­ko­wi z ust za­czy­na­ją wy­sta­wać ostre kły.

Nie było czasu się po­że­gnać. Wpa­dli­śmy z Krzy­chem do czar­nej dziu­ry, cią­gnąc za sobą na wpół prze­mie­nio­ne­go wil­ko­ła­ka.

 Kiedy wy­sko­czy­li­śmy już po na­szej stro­nie, z ulgą stwier­dzi­li­śmy, że wszy­scy je­ste­śmy sobą. Do­kład­nie tacy, jacy by­li­śmy, gdy za­czę­ła się ta cała awan­tu­ra, tylko trzeź­wi. Dia­men­ty z tam­te­go świa­ta, w na­szym oka­za­ły się fa­sol­ka­mi, ale nawet Ma­ciek spe­cjal­nie tego nie ża­ło­wał.

Cóż nam więc zo­sta­ło po tej przy­go­dzie? Nasz nie­do­szły wil­ko­łak bar­dzo lubi krwi­ste, pra­wie su­ro­we mięso. Krzy­cho­wi szklą się oczy gdy ktoś wspo­mni Er­len­ja­ra.

A ja? No cóż… Pa­mię­ta­cie to, kiep­skiej ja­ko­ści, na­gra­nie z mo­ni­to­rin­gu skle­po­we­go? Nie było takie złe. Po­li­cji udało się zi­den­ty­fi­ko­wać przy­naj­mniej jed­ne­go uczest­ni­ka zda­rze­nia.

Cho­le­ra! Je­stem chyba je­dy­nym fa­ce­tem na świe­cie, który do­stał grzyw­nę za znę­ca­nie się nad smo­kiem.