Nowa Fantastyka

Jest to dziwny tekst. Podczas lektury, po pierwszych stronach, czułem podskórnie, że być może trafiłem na niesamowitą, wgniatającą w fotel, powalającą literacką wizję. Niestety przeczucie mnie zawiodło i trochę się rozczarowałem. Ale tylko trochę.

Zacznę od tego, że momentami tekst jest rewelacyjny, ale zdarzają się też fragmenty takie sobie. Nierówne opowiadanie. W ogóle pierwsza połowa tekstu bardziej mi się podobała, pod koniec wszystko stało sie zbyt chaotyczne i groteskowe (zupełna przemiana postrzegania świata przez Bernarda, która nie do końca mnie przekonała). Podniosę jeszcze jeden zarzut, a mianowicie moim zdaniem opowiadanie jest niestety dość przegadane. Prowadzisz ciekawe rozważania, ale chwilami zbyt rozwlekłe i dotykające zbyt wielu tematów, przez co gubi się trochę sedno opowiadania.

A teraz to, co mi się podobało. Przedstawiona przez ciebie wizja świata i przyszłości jej po prostu monumentalna i dla mnie po prostu magnetyczna. Bardzo mi się spodobała i myślę, że na jej podstawie mogłaby powstać całkiem niezła powieść. Scena w kościele - wspaniała. Aż sobie drugi raz przeczytałem.
Bardzo dobrze napisane, plastycznym, obrazowym językiem.

Podsumowując, pomimo pewnych wad jest to bardzo dobry tekst. Przeczytałem z prawdziwą przyjemnością, chociaż jak już wyżej zaznaczyłem, końcówka wydała mi się zbyt przerysowana i szalona. Ale może taki był zamysł?

Tekst wart przeczytania.

Pozdrawiam.

Ten tekst jest cząstką pewnej spójnej wizji, która znalazła już swój wyraz w powieści, którą wysłałem na konkurs NF. Roboty w kościele są efektem fascynacji wizjonerstwem Stanisława Lema. W jednym ze swoim opowiadań o Ijonie Tichym pisze on o zakonie robotów. Przedstawia to w sposób groteskowy, z przymrużeniem oko, ale moim zdaniem wyrażana w bardziej poważny sposób wizja ta daje dużo więcej do myślenia. Historia przedstawiona w powieści "Senfiliada" nie jest kontynuacją powyższego opowiadania, ale należy do tego samego uniwersum i opisuje wydarzenia dziejące się na ziemi około dwóch (może półtora) tysiącleci później. Należy pamiętać o tym, że w opowiadaniu Ziemia umiera, pogrąża się w marazmie. W powieści staje się dziwnym rezerwatem, pewnym przeszłych i przyszłych lęków, nie wiadomo po co i przez kogo stworzonym. Powieść jest mocna wypełniona treścią i niestety, jak obawiam się, również mocno nierówna. Brakuje jej także zakończenia wyjaśniającego przyczyny tej dziwnej niespójnej rzeczywistości. Zresztą była ona zamierzeniem, zupełnie zresztą nieświadomym, gdyż gdzieś w podświadomości to kołatało, stworzenia czegoś większego bardziej wizjonersko rozległego. Może kiedyś ten zamysł zostanie zrealizowany. Wiele tu zależy od szanownych Panów Redaktorów, odrobiny talentu, ciężkiej pracy, no i niestety dużej dawki szczęścia.
Dziękuje za recencję i czas poświęcony na lekturę.
Pozdrawiam
Autor od przypadku
Robert

Błędy przeze mnie wymienione odnoszą się do pierwszej części tekstu, jednak piszę je tutaj, aby zarazem podsumować opowiadanie:

"- Mówiłem o innej miłości! - staruszek zadygotał"
"- Jestem młodszy od ciebie - spomiędzy resztek zębów ciekła gęsta ślina."
"- Nie obchodzi mnie to - kosmonauta oblizał swoje kruche, wąskie wargi." - w takich przypadkach, po myślniku zdanie powinno zaczynać się dużą literą.

„Jak widzę twój umysł nie zepsuła do reszty religia." - to zdanie brzmi dziwnie - może „twojego umysłu nie zepsuła do reszty religia", albo „twój umysł nie został do reszty zepsuty przez religię"? I przydałby się w tym zdaniu jakiś przecinek.

„wmówić sobie, że nie miał miejsce ten incydent w kościele" - to też mi jakoś nie gra - moim zdaniem lepiej by było: „że ten incydent w kościele nie miał miejsca".

„Miał rudę włosy skręcone w długi warkocz..." - trzeba zmienić końcówki wytłuszczonych słów.
„Bernard upadł na ziemie, a raczej uklęknął."
„Ulica, które szedł była otoczona przez bastiony rozsypujących się ruder;"
„wpadliśmy w czaso-dziure „
„Wiem,że od momentu, w którym opuściłem Ziemie" - spacja, przed „że", co jakiś czas zdarza się gdzieś brakować spacji.
„Zalegalizowano wtedy eutanazja dla znudzonych życiem ludzi"

„- Kto zbudował tą twierdzę?" - czy tę twierdzę?

Ogólnie im bliżej było końca opowiadania, tym więcej zdarzało się przypadkowych literówek, braków przecinków, co zmieniało trochę sens niektórych zdań i braktowało też spacji. Ale generalnie, jak na tak długie opowiadanie, to i tak jest bardzo dobrze. A czysto fabularnie spodobało mi się bardzo. Jestem gotów przyznać, że jest to jeden z najlepszych tekstów na tej stronie, jakie miałem okazję przeczytać. Zgadzam się z Eferelinem, piszesz obrazowo i widać, że masz wyobraźnię pełną znakomitych pomysłów. Udało Ci się stworzyć świat, który wciąga czytelnika, intryguje. To opowiadanie zrobiło na mnie ogromne wrażenie.

Pozdrawiam.

Dzięki