Parkiet

Na parkiet wchodzę, klękają narody

Co słabsze damy potrzebują wody

Dla ochłody, bo oto wchodzę ja:

Poeta, mistrz, a także dziecko gwiazd

Już wiesz, że to wiersz nieidylliczny,

Że to twór autopanegiryczny,

Niebanalny, wysokoliryczny,

Brawurowy, autoironiczny

Tak mogę się bawić, jak robię to tutaj

Do rzeźbienia wersów nie potrzeba dłuta,

Nie narzucaj mi więc sztywnej ramy,

Bo twoje ramy pójdą w odłamy

Średniówka? Czemu w środku ma być średniówka?

Stać może dalej, niż tam, gdzie jest połówka

Przesunąć ją można – lekka jest jak mrówka

Co mówisz? Sylabizacja umyka?

To nie liryka, a jakaś muzyka?

Nie umyka – twórczo dosięgam Nieba,

Więc zejdź mi z drogi, gdy cię nie potrzeba

Nieczęsto przekraczam dwadzieścia linijek,

Ale muszę wstawić te parę docinek:

Poznajesz odcinek największego dzieła,

Więc nie myśl, że twych komentarzy mi trzeba