Błąd Konstruktora

Wielki Konstruktor pociągnął za ozdobny, gruby sznur znajdujący się w zasięgu jego prawej ręki, tuż obok rzeźbionego oparcia tronu. Dźwięk kryształowego dzwonu rozniósł się po tysiącu komnat ogromnego pałacu. Echo srebrzystych tonów, wzmocnione wielokrotnym odbiciem uleciało w czarną przestrzeń rozciągającą się za murami i zanikło w dali.

Starzec podparł znużoną głowę dłońmi i zastygł w bezruchu czekając na przyjście Konserwatora. Nie był już tak pełen energii jak dawniej. Upłynęło sporo niczym nieodmierzanego czasu od chwili, kiedy ukończył swe największe dzieło. Dawniej, zainteresowany funkcjonowaniem precyzyjnej machiny, do której budowy wykorzystał cały swój geniusz twórczy, bez przerwy coś udoskonalał, poprawiał, przerabiał misterne elementy, przemieszczał źródła energii. Te czasy już dawno minęły. Teraz to, co stworzył tak wielkim nakładem sił, poniewierało się bezużyteczne w jednej z ponurych komnat bez okien, kilkanaście poziomów poniżej sali tronowej.

Tylko Konserwator czasem tam zaglądał czuwając nad sprawnym działaniem urządzenia. Po takich oględzinach stawał przed obliczem Wielkiego Konstruktora zdając relację z dokonanych zabiegów konserwacyjnych i ewentualnych napraw. Ostatnio właśnie stwierdził dziwaczne zachwianie równowagi zachodzące w jednym z układów.

Za uchyloną bramą sali tronowej zadudniły pośpieszne kroki. Konserwator  wszedł do komnaty taszcząc pokaźnych rozmiarów, owinięty ciemną powłoką pakunek.

– Oto jestem, Mistrzu! – zawołał od progu pełnym młodzieńczego zapału głosem: – Jestem i przynoszę pomyślne wieści, znalazłem błąd. – To mówiąc zdjął osłonę z przyniesionego przedmiotu.

Skomplikowany zespół większych i mniejszych kul nie wznosił się i nie opadał. Jakby zawieszone na niewidzialnych niciach wszystkie kule wirowały i krążyły wokół jednej, największej z nich. Wzrok Wielkiego Konstruktora zatrzymał się na punkcie wskazanym przez przybyłego. Była to trzecia, licząc od centrum układu kula.

– Jesteś pewien ? – zapytał.

– Nie mam najmniejszych wątpliwości. Tylko w tym jednym miejscu mogły pojawiać się anomalie. W tej błękitnej kuli, albo gdzieś na jej powierzchni tkwi błąd stanowiący problem.

Wielki Konstruktor stał przez chwilę w milczeniu, po czym nadspodziewanie energicznym ruchem pchnął jeden w poruszających się w poprzek układu okruchów materii.

– Ja nie popełniam błędów. Odnieś to z powrotem na właściwe miejsce – rzekł dobitnie.

Pchnięty gwałtownym ruchem odłamek roziskrzył się nagle jaskrawym światłem, po czym uderzył w powierzchnię błękitnej kuli i zgasł.

„ … I nadszedł jeden dzień i jedna noc okropna…”

 Myślenice, 11.01. 1989.