Ostatni szelest

 

Ude­rzył nocny dzwon, pło­sząc z da­chów wrza­skli­we ptac­two. Mia­sto po­wo­li ci­chło, sty­gło po go­rą­cym dniu ni­czym ciel­sko prze­szy­te­go strza­łą je­le­nia. Hucz­ny jar­mark do­biegł końca. Uli­ca­mi u jego stóp, nie­mal­że pu­sty­mi, włó­czy­ła się pół­przy­tom­na para. W po­wie­trzu uno­si­ły się za­pa­chy z ku­piec­kich sto­isk – so­czy­stych mo­re­li, draż­nią­cych noz­drza przy­praw, od­szpun­to­wa­nych win przy­wie­zio­nych z da­le­kich za­kąt­ków świa­ta. La­tri­cię obej­mo­wa­ło słod­kie znu­że­nie.

Lon­son nie zwra­cał na to uwagi, za­pa­trzo­ny w po­bły­sku­ją­ce w świe­tle bal­ko­no­wych lam­pio­nów puz­der­ko. Je­dy­ną pa­miąt­kę po zmar­łej matce. Otwo­rzył je ge­stem peł­nym na­masz­cze­nia, by­naj­mniej nie z myślą o utra­co­nej ro­dzi­ciel­ce, gdyż ode­szła tak młodo, że pa­mię­tał ją je­dy­nie z opo­wie­ści. Wy­ście­lo­ne ak­sa­mi­tem wnę­trze skry­wa­ło dwa przed­mio­ty. Sza­fir pier­ścion­ka hip­no­ty­zo­wał, kształ­tem przy­po­mi­nał kocie oko. Obok złoty łań­cu­szek, który wła­śnie prze­lał się przy­jem­nym chło­dem mię­dzy pal­ca­mi Lon­so­na. Wy­obra­ził sobie bladą szyję, nagle szyb­ciej pul­su­ją­cą pod do­ty­kiem jego dłoni. Pod cię­ża­rem – nie wagi jako ta­kiej, lecz zo­bo­wią­zań – ame­ty­stu. Uśmiech ob­da­ro­wa­nej Maive, peł­ga­ją­cy po pięk­nym ob­li­czu, od zmy­sło­wych ust i wy­dat­nych po­licz­ków do przy­mru­żo­nych zie­lo­nych oczu.

Wsu­nął w but szty­let, ode­tchnął gę­stym po­wie­trzem. Był za­do­wo­lo­ny, że życie ukła­da mu się gład­ko ni­czym atłas na ki­bi­ci mło­dej dziew­czy­ny.

Pod nim roz­legł się hałas. To oj­ciec głę­bo­kim gło­sem na­wo­ły­wał Lon­so­na, żeby ten wresz­cie zszedł na par­ter. Chło­pak wes­tchnął, po­iry­to­wa­ny bra­kiem wy­czu­cia Octa­viu­sa. Ła­ska­wie przy­po­mniał sobie, że zaraz wy­jeż­dżam.

De­li­kat­nie odło­żył łań­cu­szek, za­mknął puz­der­ko, scho­wał je do skó­rza­nej torby wy­pa­ko­wa­nej wik­tu­ała­mi, pre­zen­ta­mi oraz per­fu­ma­mi, którą za­rzu­cił na ramię i żwa­wym kro­kiem wy­szedł z po­ko­ju. Z rzad­ka przy­by­wa­ją­cym tu go­ściom dę­bo­we scho­dy przy­po­mi­na­ły o wieku zbu­do­wa­ne­go dwa­dzie­ścia lat temu domu. Lon­so­no­wi bo­le­śnie ko­ja­rzy­ły się z po­skrzy­pu­ją­cą sto­do­łą. Octa­vius po­cho­dził ze wsi, skąd wy­pro­wa­dził się za młodu. Osiadł w La­tri­cii ćwierć wieku temu. Parał się wie­lo­ma za­ję­cia­mi, głów­nie wy­ma­ga­ją­cy­mi fi­zycz­nej siły, osta­tecz­nie jed­nak skoń­czył jako sza­no­wa­ny han­dlarz. Dzię­ki niemu miesz­kań­cy La­tri­cii mogli za­opa­trzyć się w eg­zo­tycz­ne albo luk­su­so­we dobra. Sza­fran, kur­ku­ma, je­dwa­bie – nie za­trzy­mu­jąc się, Lon­son ry­tu­al­nie zgar­nął po tro­chu wszyst­kie­go, co na­wi­nę­ło się pod rękę – to­wa­ry wy­peł­nia­ły nie­mal każdą szafę w każ­dym po­ko­ju, le­ża­ły także tutaj, na kre­den­sach w holu – i za­trzy­mał się przed wiel­kim jak becz­ka ojcem.

– I tak się spóź­nisz – po­wie­dział Octa­vius, od­sta­wia­jąc na kre­dens bu­tel­kę wina. Roz­ta­czał wokół sie­bie mdlą­cą mie­szan­kę al­ko­ho­lu, potu i kam­fo­ry. – Le­piej po­jedź jutro. Zaraz się ściem­ni.

Lon­son jedną ręką po­kle­pał ojca po barku, drugą chwy­cił smo­czy owoc i już stał przy drzwiach.

– Dzię­ku­ję za wszyst­ko, ojcze – po­wie­dział z uda­wa­nym smut­kiem. – Do­brze wiesz, że muszę je­chać. Nocą, pa­ra­dok­sal­nie, jest bez­piecz­niej. Poza tym bę­dzie za mną Schy­łek. Nie przej­muj się.

– Do­pie­ro drugi raz je­steś w domu w tym roku. – Octa­vius chwy­cił butlę wina i po­cią­gnął po­tęż­ny łyk. – Po­drep­tał do syna, bez­rad­nie roz­kła­da­jąc ręce. – Co ja bez cie­bie zro­bię? – Sztyw­no go przy­tu­lił.

Lon­son czuł na po­licz­ku szcze­ci­nę ojca, do oczu pra­wie wcho­dzi­ły mu su­mia­ste wąsy. Serce Octa­viu­sa biło jak dzwon. Oj­ciec wzbu­dzał w nim am­bi­wa­lent­ne od­czu­cia, z jed­nej stro­ny go ko­chał i był wdzięcz­ny za do­stat­ni byt, z dru­giej miał ser­decz­nie dosyć prza­śno­ści, płyt­kie­go świa­to­po­glą­du oraz wraż­li­wo­ści wła­ści­wej pro­sta­ko­wi miesz­ka­ją­ce­mu gdzieś na za­bi­tym strze­cha­mi od­lu­dziu. Tym wła­śnie był oj­ciec – par­we­niu­szem, dy­le­tan­tem i gbu­rem, dla któ­re­go kul­tu­ra i takt sta­no­wi­ły dobra de­fi­cy­to­we, oka­zy­wa­ne je­dy­nie pod­czas in­te­re­sów. Lord Fry­de­ryk sta­no­wił jego cał­ko­wi­te prze­ci­wień­stwo. Ale ro­dzi­ny się nie wy­bie­ra…

– Synku, zo­stań choć jedną noc jesz­cze. – Lon­son ode­pchnął go, wy­tarł z po­licz­ka nie swoje łzy. – Przy­go­to­wa­łem pysz­ną sar­ni­nę. Zjesz jutro, od­pocz­niesz… Nie po­ża­łu­jesz…

Wła­śnie za­czy­nam, że w ogóle przy­je­cha­łem, po­my­ślał Lon­son.

– Na świę­ta mnie nie bę­dzie – rzekł z po­wa­gą. – Przy­ja­dę za jakiś czas.

Octa­vius prze­tarł oczy, czer­wo­ne ze zdu­mie­nia.

– Cze­muż to? – za­py­tał ochry­ple. – Pro­szę cię, zo­stań. – Wyjął ha­fto­wa­ną złotą chu­s­tecz­kę i siąk­nął nosem. – To dla mnie ważne.

Lon­son skrzy­wił się.

– Co dla cie­bie jest ważne?

Ka­pra­we oczy za­mru­ga­ły. Octa­vius nie ro­zu­miał, o co cho­dzi sy­no­wi. Nagle jego twarz wy­krzy­wił gry­mas. Tra­cił cier­pli­wość.

– Twoja obec­ność prze­cież – rzekł zi­ry­to­wa­ny.

Moja obec­ność, czy ra­czej moje zdol­no­ści? – prze­szło chło­pa­ko­wi przez głowę. Odkąd Lon­son skoń­czył szko­łę w ro­dzin­nym mie­ście i udał się na szko­le­nie w Li­ber­tii, zy­skał w oczach Octa­viu­sa. Oka­za­ło się, że sta­no­wi nie­prze­ce­nio­ną pomoc pod­czas roz­mów z han­dlow­ca­mi, zwłasz­cza tymi przy­by­wa­ją­cy­mi z da­le­kie­go wscho­du, ku­ty­mi na czte­ry łapy, prze­bie­gły­mi du­si­gro­sza­mi.

– Je­steś dla mnie ważny – mę­czył oj­ciec, ner­wo­wo po­pra­wia­jąc reszt­ki wło­sów na gło­wie.

Zatem za­uwa­żył syna, do­pie­ro kiedy ten na­uczył się ma­ni­pu­lo­wać ludź­mi. Wi­dział w nim na­rzę­dzie, dzię­ki któ­re­mu pod­pi­sze ko­lej­ne lu­kra­tyw­ne umowy i jesz­cze bar­dziej ob­ło­wi się do­bra­mi.

– Masz jutro ważne spo­tka­nie – po­wie­dział Lon­son, otwie­ra­jąc drzwi. Do środ­ka wpadł letni po­dmuch. – Wie­rzę, że sobie po­ra­dzisz w ne­go­cja­cjach. Je­steś twar­dy, tato. Nie po­trze­bu­jesz mnie.

Octa­vius klap­nął na zydlu jak smut­ny osio­łek. Wie­dział, że nic już nie wskó­ra. Tą pozą – bied­ne­go sta­re­go ojca cier­pią­ce­go z po­wo­du nie­czu­ło­ści syna – oczy­wi­ście chciał na Lon­so­na wpły­nąć.

Lon­son za­mknął drzwi bar­dzo cicho.

Ode­tchnął głę­bo­ko, rad, że nie musi tu dłu­żej zo­stać. Spoj­rzał w roz­gwież­dżo­ne niebo, uśmiech­nął się do księ­ży­ca. Cze­kał go dzień drogi na grzbie­cie Kasz­tan­ki. Gdyby mógł, ka­zał­by jej pę­dzić cwa­łem całą drogę, taki był spra­gnio­ny wi­do­ku dziew­czy­ny. Maive, och, Maive, słod­ka ni­czym nek­ta­ryn­ka, którą już nie­dłu­go ze­rwie z drze­wa. Na końcu cze­ka­ło na Lon­so­na spo­tka­nie z ci­chym lor­dem Fry­de­ry­kiem w znie­wa­la­ją­cej Li­ber­tii. Oraz, rzecz jasna, wy­staw­ny ban­kiet.

W domu zza uchy­lo­ne­go okna roz­le­gło się po­chra­py­wa­nie Octa­viu­sa. Za­snął pew­nie gdzieś na pod­ło­dze, mię­dzy bu­tel­ką wina a płó­cien­nym wor­kiem za­chod­nich przy­praw.

Z tyłu znaj­do­wa­ły się dwa boksy dla koni. Jeden pusty – rok temu koń zła­mał pę­ci­nę, oj­ciec kazał zwie­rzę dobić. W dru­gim cze­ka­ła na swego pana Kasz­tan­ka. Pięk­na klacz za­strzy­gła usza­mi, wi­dząc zbli­ża­ją­ce­go się Lon­so­na. Chło­pak osio­dłał przy­ja­ciół­kę – czę­sto do niej mówił pod­czas po­dró­ży – ob­ju­czył i się na nią wspiął.

 

 

***

 

 

Ko­py­ta za­stu­ka­ły na bru­ko­wa­nej ko­st­ce, roz­gnia­ta­jąc mo­re­le i jabł­ka. Wzmógł się lekki wia­te­rek. Mi­ja­li go­spo­dę, do któ­rej oj­ciec Lon­so­na zbyt czę­sto za­glą­dał. Rej­wach wylał się na cichą ulicę, kiedy z karcz­my, schy­la­jąc się pod nad­pro­żem, w bla­sku zło­te­go świa­tła wy­szedł nie­zwy­kle wy­so­ki czło­wiek. Oswo­bo­dził swo­je­go konia i, za­cho­wu­jąc dy­stans, ru­szył za nimi. Na głowę na­su­nął kap­tur. Kasz­tan­ka za­rża­ła, nie od razu roz­po­zna­jąc w ukry­ciu po­dą­ża­ją­ce­go za nimi Schył­ka. Chło­pak uspo­ko­ił ją, czule gła­dząc grzbiet i szep­cząc do ucha.

Nie­dłu­go póź­niej przez bramę wy­je­cha­li z jar­marcz­nej La­tri­cii na głów­ny trakt. Po­wie­trze stało się rześ­kie. Skrę­ci­li w lewo, na mniej uczęsz­cza­ną drogę bie­gną­cą wzdłuż pra­sta­re­go lasu. Ko­ro­ny drzew otu­la­ły sze­le­stem. Drogę oświe­tlał nad­gry­zio­ny majem księ­życ. W jego ską­pym świe­tle obok Lon­so­na po­ja­wił się czło­wiek na po­tęż­nym ogie­rze. Schy­łek, zwany też Rze­pem, zer­k­nął na chło­pa­ka spod kap­tu­ra i wy­sfo­ro­wał się na­przód spraw­dzić teren.

Myśli chło­pa­ka za­czę­ły krą­żyć wokół Maive. Nie mógł do­cze­kać się spo­tka­nia z tą nie­obli­czal­ną dziew­czy­ną. Za­wsze go czymś za­ska­ki­wa­ła. Chciał uj­rzeć Maive jak naj­prę­dzej, dla­te­go skrę­cił na węż­szą ścież­kę wio­dą­cą w głąb lasu. Skrót pro­wa­dził przez bujne ostę­py i drogę wkrót­ce po­chło­nę­ła ob­fi­tość le­śne­go po­szy­cia. Kasz­tan­ka zwol­ni­ła, ner­wo­wo za­rzu­ci­ła łbem, wy­czu­wa­jąc miesz­kań­ców ostoi. Lon­son mru­żył oczy, ob­ser­wu­jąc oto­cze­nie, ale w tej gę­stwi­nie nie mógł nic do­strzec. Sły­szał głów­nie mia­ro­wy tę­tent kopyt na su­chej ziemi, cza­sem od­le­głe wycie wilka, prze­my­ka­ją­cą po drze­wie wie­wiór­kę.

Za nim roz­legł się na­ra­sta­ją­cy dźwięk, po­ja­wi­ło się coś więk­sze­go. Gwał­tow­nie od­wró­cił się na sio­dle i ode­tchnął z ulgą. To tylko, a może aż, Schy­łek. Odbił w bok, wjeż­dża­jąc w gęstą pa­proć, aż nie­ustra­szo­ny ogier zrów­nał się z Kasz­tan­ką. Schy­łek zdjął kap­tur i spoj­rzał na Lon­so­na. Księ­ży­co­we świa­tło wrzy­na­ło się w las, srebr­ny­mi szty­le­ta­mi wy­do­by­wa­jąc z pół­mro­ku po­sęp­ne ob­li­cze. Rzep prze­cze­sał dłu­gie blond włosy i pro­mien­nie się uśmiech­nął.

– Pew­nie nie mo­żesz się do­cze­kać, aż sobie uży­jesz – po­wie­dział za­chryp­nię­tym gło­sem. – Mo­żesz sku­pić się tylko na niej. Wszyst­kim innym zajmę się oso­bi­ście.

Chło­pak za­sta­no­wił się nad sło­wa­mi męż­czy­zny. Czy można ufać komuś, kogo twarz tak nagle się zmie­nia – z maski śmier­ci w bez mała lico che­ru­bi­na? Schył­ka po­znał dwie wio­sny temu w Li­ber­tii po za­przy­się­że­niu na Za­rząd­cę. Wiel­ki męż­czy­zna zo­stał mu przed­sta­wio­ny i za­pro­po­no­wa­ny jako przy­bocz­ny przez Lorda Fry­de­ry­ka pod­czas ka­me­ral­ne­go spo­tka­nia. Na szczy­cie wieży usie­dli przy stole wraz z ar­cy­ka­pła­nem Ru­dol­fem Okari. Słoń­ce przy­pie­ka­ło, ale ła­go­dzi­ła je bryza mor­ska.

– Za­my­śli­łeś się – po­wie­dział Schy­łek, od­chy­la­jąc ga­łę­zie. – Pew­nie znowu coś sobie li­czysz.

Drew­nia­ne skrzy­nie pełne macic per­ło­wych, ostryg, kra­bów, ho­ma­rów, mątw i in­nych oce­anicz­nych fry­ka­sów przy­pły­wa­ją­cych na stat­ku w pre­zen­cie od ludu Wo­de­ni­xów. Wino le­ża­ku­ją­ce w becz­kach po bran­dy, wy­sy­ła­ne do są­sia­dów w za­mian za luk­su­so­we tka­ni­ny, w które przy­odzie­wa­li się w La­tri­cii szlach­cie, ary­sto­kra­ci, dumne damy i wy­so­cy ka­pła­ni. Mię­dzy in­ny­mi to prze­szło przez głowę Lon­so­na, tsu­na­mi wy­wo­ła­ne sło­wa­mi czło­wie­ka w czer­ni.

– Liczę głów­nie na sie­bie – po­wie­dział chło­pak, sta­ra­jąc się, aby ton jego po­brzmie­wał za­ra­zem dumą i obo­jęt­no­ścią. – Co do moich obo­wiąz­ków, zga­dza się, mam ich dużo, lecz czy nie by­ło­by zbrod­nią roz­trzą­sać to w tak pięk­nych oko­licz­no­ściach na­tu­ry? Spójrz na te wspa­nia­łe sosny, po­czuj na twa­rzy pa­ję­czy­ny roz­snu­te mię­dzy drze­wa­mi przez pa­ję­czych ar­ty­stów.

Schy­łek par­sk­nął śmie­chem.

– Na­da­jesz się do tej pracy, nie prze­czę – po­wie­dział. – Po­słu­gu­jesz się weł­nia­nym ję­zy­kiem z coraz więk­szą wpra­wą.

Lon­son schy­lił się pod ga­łę­zią wiel­kie­go dębu, lekko po­pę­dził Kasz­tan­kę. Był w do­brym, pra­wie eu­fo­rycz­nym na­stro­ju i przy­szło mu do głowy, aby Schył­ka wta­jem­ni­czyć tro­chę w swój świat. Mogę uchy­lić rąbka ta­jem­ni­cy.

– Za czte­ry dni roz­pocz­nie się wiel­ki ban­kiet w Li­ber­tii – mówił pod­nie­sio­nym tonem, do­pó­ki Schy­łek go nie do­go­nił. – To bę­dzie bar­dzo ważny czas dla mia­sta. Z róż­nych stron świa­ta przy­ja­dą lu­dzie pia­stu­ją­cy wy­so­kie sta­no­wi­ska.

– Jesz­cze wię­cej li­cze­nia – za­drwił Schy­łek. – Ile masz w tym cza­sie spo­tkań?

– Ofi­cjal­nie dwa.

– Aż dwa. – Za­cmo­kał, nie­umie­jęt­nie ma­sku­jąc zdzi­wie­nie. O dru­gim spo­tka­niu nie mógł wie­dzieć. – Każde pew­nie zaj­mie całe po­po­łu­dnie.

– Ale jeśli uda mi się pod­pi­sać ko­rzyst­ne umowy, to kon­se­kwen­cje bę­dziesz li­czył w la­tach. Ja­kość two­je­go życia nie­by­wa­le się po­lep­szy. – Za­milkł. Nie o tym chciał po­wie­dzieć po­stra­cho­wi Olen­dry. Kasz­tan­ka za­strzy­gła usza­mi. Pod ko­py­ta­mi trza­ska­ły ga­łąz­ki i szysz­ki. – Nie mydl mi oczu, wiel­ko­lu­dzie. Do­brze wiesz, z kim się spo­tkam na ban­kie­cie.

Schy­łek uśmiech­nął się krzy­wo. Wyjął zza poły płasz­cza cy­ga­ro. W wiel­kich dło­niach przy­po­mi­na­ło pa­ty­czek.

– Emi­sa­riusz im­pe­rium Er­ku­ny bę­dzie za­chwy­co­ny twoim wi­do­kiem – za­kpił. Nie wia­do­mo skąd skrze­sał iskrę i zaraz po­sma­ko­wał cy­ga­ro. Ruchy miał dzi­kie, pewne. – Szcze­niak z dwu­let­nim do­świad­cze­niem w pro­wa­dze­niu per­trak­ta­cji do­ty­czą­cych to­wa­rów przy­wo­żo­nych i wy­wo­żo­nych z Li­ber­tii. Bez urazy, lord Fry­de­ryk chyba prze­ce­nia twoje moż­li­wo­ści.

– Cóż, być może masz rację – od­parł bez­tro­sko Lon­son. – Tylko czas po­ka­że, czy po­ra­dzę sobie z Pa­blo­du­nem tak samo do­brze jak z tobą. Bez urazy.

– Ze mną? – Schy­łek spoj­rzał na niego z ukosa. – O czym ty mó­wisz?

Lon­son uśmiech­nął się sar­do­nicz­nie.

– Je­steś duży i silny. Gdy­byś chciał, zła­mał­byś mnie ni­czym za­pał­kę. Je­steś też szyb­ki, lecz… Cho­dzi o to, że masz szyb­kie nogi. I ręce. Ale umysł… Cóż, za­koń­czę na tym, że nie można na­zwać cię ułom­kiem.

Schy­łek we­tknął cy­ga­ro w zęby, mocno je przy­gryzł.

– Zdzi­wi­łeś się, kiedy po­wie­dzia­łem, że mam dwa ważne spo­tka­nia – kon­ty­nu­ował Lon­son – Pierw­sze fak­tycz­nie jest z emi­sa­riu­szem Pa­blo­du­nem. Dru­gie na­to­miast… O dru­gim nie wiesz, po­nie­waż nie ma go w pla­nach.

Schy­łek uniósł brwi.

Lon­son wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Bę­dzie spon­ta­nicz­ne – po­wie­dział, jakby miało to co­kol­wiek wy­ja­śnić. Pa­pro­cie i krze­wy usu­nę­ły się na bok, od­sła­nia­jąc ścież­kę.

Lon­son spiął konia i po­gnał przed sie­bie. Zo­sta­wi­li za sobą gęsty ma­tecz­nik, lecz ścież­ka wie­lo­krot­nie się roz­wi­dla­ła, z czego skwa­pli­wie ko­rzy­stał, wy­sta­wia­jąc Schył­ka na ko­lej­ną próbę. Po­trze­bo­wał obroń­cy, który za nim na­dą­ży. Kogoś, kto bę­dzie czuj­ny. Do tej pory Schy­łek za każ­dym razem zda­wał eg­za­min. Raz nawet ura­to­wał mu życie przed skry­to­bój­cą.

Kasz­tan­ka spię­ła mię­śnie, prze­sko­czy­ła nie­wiel­ką skar­pę. Kiedy czar­ny ogier mi­gnął gdzieś obok, Lon­son za­śmiał się, pełen po­dzi­wu dla Rzepa.

 

 

***

 

 

Je­cha­li truch­tem przez szu­mią­ce pola psze­nicz­nych kło­sów. Po­mię­dzy pulch­ny­mi zie­mia­mi peł­ny­mi owo­ców i wa­rzyw. Po­śród sło­mia­nych strzech, z któ­rych wy­ra­sta­ły uśpio­ne latem ko­mi­ny, a otwie­ra­ne przez cie­kaw­skich osad­ni­ków okna skrzy­pia­ły, pło­sząc z gan­ków zięby i droz­dy. Aż po ho­ry­zont cią­gnę­ły się sady ja­bło­ni. Sło­necz­ne świa­tło roz­mięk­cza­ło ten obraz, na­da­jąc mu idyl­licz­ne­go wy­mia­ru.

Schy­łek po­dą­żał za nim w coraz więk­szym dy­stan­sie. Lon­son nie chciał czuć się skrę­po­wa­ny pod­czas spo­tka­nia z Maive. Dziew­czy­na nawet nie miała po­ję­cia o ist­nie­niu Rzepa. Wyjął z przy­tro­czo­nej do boku konia torby fla­ko­nik i po­psi­kał sobie nim szyję i prze­gu­by.

Za­trzy­mał się pod przy­sa­dzi­stą chatą. Jesz­cze zanim ze­sko­czył z niej, Kasz­tan­ka po­de­szła do za­wie­szo­ne­go worka z ob­ro­kiem i wsa­dzi­ła weń pysk, zer­ka­jąc na po­idło pełne wody. Lon­son po­kle­pał ją ła­god­nie, zdjął z boku skó­rza­ny ple­cak i worek, nucąc pod nosem jakąś me­lo­dię. Kiedy tylko roz­sio­dłał konia, coś z im­pe­tem ude­rzy­ło w niego z tyłu.

Nagle oślepł.

Per­li­sty śmiech roz­legł się z jed­nej stro­ny głowy, potem z dru­giej.

– Pach­niesz!

– Nawet zdą­ży­łem się umyć – od­parł, czu­jąc na twa­rzy peł­za­ją­ce palce.

– Znowu w stru­my­ku w lesie?

– Znasz mnie.

Jej od­dech ła­sko­tał mu ucho, w które nagle go za­dzior­nie ugry­zła.

– Pew­nie pa­dasz na pysk. Przy­go­to­wa­łam ci łoże.

– Uro­cza jak zwy­kle. – Zła­pał ją pod uda i wy­czuł, że ma na sobie su­kien­kę, pew­nie tę samą, którą dał jej w pre­zen­cie. – Dzię­ku­ję, zdrzem­ną­łem się w lesie.

Ze­sko­czy­ła mu z ple­ców i mocno się wtu­li­ła, gdy tylko od­wró­cił się przo­dem. Mięk­kość jej ciała spra­wi­ła, że serce za­bi­ło mu szyb­ciej. Pu­szy­ste włosy roz­ta­cza­ły woń kasz­mi­ru i miodu.

Zanim zdą­żył w pełni od­wza­jem­nić czu­łość, już się od­su­nę­ła i dźgnę­ła Lon­so­na pal­cem w pierś.

– Mia­łeś być wczo­raj!

Choć minę miała po­waż­ną, wciąż wy­glą­da­ła pięk­nie. Usta niby po­ziom­ki, oczy wiel­kie, cha­bro­we, żywe…

Smu­kłe palce nie prze­sta­wał go szty­le­to­wać, jakby w na­dziei, że w końcu prze­bi­ją serce. Po­my­ślał, że jesz­cze chwi­lę, a na ra­tu­nek przy­bę­dzie mi Schy­łek. Wy­obra­ził to sobie i par­sk­nął śmie­chem. Twarz dziew­czy­ny spo­chmur­nia­ła.

– Takie to za­baw­ne? – za­py­ta­ła, sztur­cha­jąc go pię­ścią w ramię. – Na pierd­nię­cie lorda Fry­de­ry­ka przy­był­byś o każ­dej porze!

– Mia­łem być wczo­raj lub dziś – od­parł, tra­cąc rezon. – Tak się uma­wia­li­śmy.

– Hmm, na­praw­dę? To cię tłu­ma­czy? – za­py­ta­ła, prze­chy­la­jąc głowę. – Wi­zy­tę z waż­nym dy­gni­ta­rzem je­steś w sta­nie za­pla­no­wać co do mi­nu­ty, a mi pal­cem w ka­len­da­rzu po­ka­zu­jesz dwa dni i mó­wisz: „O, tu gdzieś będę!”. Taki z cie­bie rach­mistrz? I ow­szem, po­wie­dzia­łeś mi wspo­mnia­ne słowa, ale nie pa­mię­tam, żebym się na twoją ła­ska­wą pro­po­zy­cję zgo­dzi­ła.

Przez mo­ment nie był w sta­nie oce­nić, czy Maive się dro­czy, czy fak­tycz­nie jest zła. Uciekł spoj­rze­niem, ro­zej­rzał się, jakby mógł gdzieś zna­leźć sen­sow­ną od­po­wiedź, choć­by u spo­koj­nie pi­ją­cej wodę Kasz­tan­ki. Naj­wy­raź­niej to Maive roz­luź­ni­ło, bo za­śmia­ła się, zła­pa­ła go za rękę i po­cią­gnę­ła za sobą.

– Chodź, po­ka­żę ci coś.

We­szli do chaty, Maive chwy­ci­ła szkla­ne na­czy­nie i szyb­ko wy­bie­gła z po­wro­tem na ze­wnątrz. Już nie trzy­ma­ła Lon­so­na. Wiatr wzbił ku­rza­wę na dro­dze, wzdął jej suk­nię, która zaraz zni­kła w kło­sach psze­ni­cy. Chło­pak wyjął z juków po­sre­brza­ne puz­der­ko, scho­wał je do kie­sze­ni i po­gnał za nią. Jeśli Rzep to widzi, musi mieć nie­zły ubaw.

Po­dą­żał za sze­le­stem w polu jak kot za myszą. Za ja­skra­wą bielą sukni oraz czer­nią dłu­gich wło­sów.

Wy­biegł z pola do sadu ja­bło­ni. Ani śladu Maive. Teo­re­tycz­nie, gdyż za jed­nym z więk­szych drzew doj­rzał rąbek sukni. Udał, że nic nie za­uwa­żył i dla nie­po­zna­ki za­czął na­wo­ły­wać dziew­czy­nę. Maive była nie­prze­wi­dy­wal­na, na­ro­wi­sta. Miała ocho­tę na za­ba­wy, dro­cze­nie, igrasz­ki, by póź­niej z po­wa­gą wła­ści­wą pu­stel­ni­cze­mu mę­dr­co­wi pod­jąć jakiś ważki temat.

Ka­wa­łek dalej stały dwa krze­sła i sto­lik, na któ­rym le­ża­ły różne przed­mio­ty. Lon­son ro­zej­rzał się i po­gwiz­du­jąc ru­szył w ich stro­nę. Na drew­nia­nym bla­cie znaj­do­wa­ły się dwie pięk­nie ob­szy­te skórą, opa­słe księ­gi. „Za­sa­dy na dwo­rach”. „Hi­sto­ria Olen­dry. Pryn­cy­pia han­dlu oraz ne­go­cja­cji”. Maive pró­bo­wa­ła nad­go­nić za­le­gło­ści w edu­ka­cji. Praw­dę mó­wiąc, nie wy­pa­da­ła go­rzej od prze­cięt­ne­go miesz­czu­cha.

Jabł­ko śmi­gnę­ło w po­wie­trzu, zła­pał je w ostat­niej chwi­li. Gdyby nie re­fleks, do­stał­by w głowę.

Maive opu­ści­ła kry­jów­kę z uśmie­chem na ustach. Wi­kli­no­wy ko­szyk nio­sła dum­nie w zgię­ciu łok­cia.

– Pro­szę spo­cznij, ja­śnie panie.

Po­słusz­nie zajął krze­sło i ugryzł owoc, nie spusz­cza­jąc z dziew­czy­ny spoj­rze­nia. Maive wy­ję­ła z ko­szy­ka i po­da­ła mu ta­lerz z krom­ką chle­ba ze smal­cem, wi­no­gro­na­mi i trój­ką­tem sera. Obok po­sta­wi­ła bu­tel­kę wina. Usia­dła na­prze­ciw, za­ło­ży­ła nogę na nogę, od­gar­nę­ła z czoła włosy i spló­tł­szy ra­mio­na, zmru­ży­ła cha­bro­we oczy.

– Pew­nie nie ta­kie­go po­wi­ta­nia się spo­dzie­wa­łeś.

– Nie na­rze­kam. Do­ce­niam po­si­łek. Dzię­ku­ję.

Sie­dzie­li w przy­jem­nym cie­niu naj­star­sze­go drze­wa. Ukry­te w zbo­żach cy­ka­ły świersz­cze, ci­szej, jakby nie­śmia­ło. Wiatr ła­god­nie prze­cze­sy­wał kra­inę, teraz jed­nak ko­ją­cy szum ustał. Je­stem po­środ­ku ni­cze­go, po­my­ślał Lon­son. To nie mój świat.

– Je­steś moją księż­nicz­ką – wy­pa­lił.

Maive bu­ja­ła nogą. Ele­ganc­kie trze­wi­ki, które po­da­ro­wał jej nie­daw­no, no­si­ły już ślady znisz­cze­nia; ząb czasu gryzł tu do­tkli­wiej. Lon­son po­my­ślał o lu­dziach pra­cu­ją­cych od świtu do nocy. Ży­ją­cych w znoju. W spie­ko­cie bez­li­to­sne­go słoń­ca latem. Przy­gar­bio­ne syl­wet­ki, twa­rze po­marsz­czo­ne ni­czym su­szo­ne śliw­ki. Wez­bra­ła w nim złość na ro­dzi­ców Maive – dla­cze­go ka­za­li dziew­czy­nie tyle pra­co­wać? To nie było życie dla niej.

– Sie­dzę tu w każ­dej wol­nej chwi­li i czy­tam o wiel­kim świe­cie – po­wie­dzia­ła, od­gar­nia­jąc włosy z czoła. – O zwy­cza­jach, kul­tu­rze, ety­kie­cie, ma­nie­rach. O tym, co wolno, co wy­pa­da, co na­le­ży. Za­ta­piam się w dzie­jach Olen­dry. – Spoj­rza­ła w bok, par­sk­nąw­szy. – O po­wsta­niu Li­ber­tii wiem chyba wszyst­ko.

– Nie mu­sisz tego robić dla mnie.

Ze­rwa­ła się z krze­sła i we­szła na stół.

– Robię to dla sie­bie. Wbrew temu, co mó­wisz, nie je­stem żadną księż­nicz­ką. Nie mam wła­snej ziemi, zamku, ani choć­by wieży, z któ­rej mógł­byś mnie ura­to­wać. Je­stem córką pro­stych ludzi. I chcę się z tego świa­ta wy­rwać. Przy­naj­mniej du­cho­wo.

Sta­nę­ła na pal­cach i ze­rwa­ła z ja­bło­ni naj­więk­sze jabł­ko. Lon­son przy­glą­dał się na­pię­tym, smu­kłym łyd­kom. Miał ocho­tę zła­pać Maive za te cu­dow­ne pę­ci­ny i ścią­gnąć ją na dół. Miał ocho­tę wyjąć z kie­sze­ni puz­der­ko i wrę­czyć jej pre­zent. Choć łań­cu­szek był czymś wię­cej, niż zwy­kłym po­dar­kiem, sta­no­wił bo­wiem sym­bol jego za­mia­rów wzglę­dem dziew­czy­ny.

Za­miast tego od­szpun­to­wał bu­tel­kę wina i po­cią­gnął so­lid­ny łyk. Po­trzy­mał płyn w ustach, aż język ścierpł. Prze­łknął, zer­ka­jąc na ety­kie­tę – wy­traw­ne z Sa­cy­nii, kra­iny sły­ną­cej z do­sko­na­łe­go wi­no­gro­na. Maive mu­sia­ła kupić je w Li­ber­tii, po­dob­nie jak ten drob­ny ka­wa­łek sera ple­śnio­we­go. Po­cią­gnął ko­lej­ny łyk. Chciał ukoić nerwy zwią­za­ne ze zbli­ża­ją­cym się wiel­ki­mi kro­ka­mi ban­kie­tem? A może za­to­pić wy­rzu­ty su­mie­nia w mgli­sty spo­sób łą­czą­ce się z Maive?

– W każ­dym razie ni­cze­go nie po­da­no mi na tacy – rze­kła, ze­sko­czyw­szy na zie­mię.

Lon­son ugryzł się w język, na końcu któ­re­go miał: „Le­piej, bo ja spa­dłem ci z nieba”. To by­ło­by nie na miej­scu, jesz­cze bar­dziej po­głę­bi­ło­by żal dziew­czy­ny. Wino lekko, przy­jem­nie za­szu­mia­ło w gło­wie. Lon­son chciał jej teraz oświad­czyć coś waż­ne­go, ale naj­pierw po­sta­no­wił zro­bić od­po­wied­ni pod­kład. Z tego miej­sca w sa­dzie mogli spoj­rzeć na mury Li­ber­tii. Wiel­kie por­to­we mia­sto wy­glą­da­ło pięk­nie jak obraz na szta­lu­dze.

– Za trzy dni roz­pocz­nie się ban­kiet w sto­li­cy – po­wie­dział, kie­ru­jąc tam za­my­ślo­ne spoj­rze­nie. – Obie­ca­łem lor­do­wi Fry­de­ry­ko­wi per­trak­to­wać z emi­sa­riu­szem im­pe­rium Er­ku­ny. Umowa, którą pod­pi­sze­my, bę­dzie nie­zwy­kle ważna. Poza tym spo­tka­niem oczy­wi­ście czeka mnie wiele in­nych. Na ban­kiet przy­bę­dą dzie­siąt­ki waż­nych oso­bi­sto­ści. Uro­czy­stość po­trwa trzy dni, każdy od rana do wie­czo­ra. To bę­dzie czas roz­mów i śmie­chu. Pod­stęp­nych pytań i za­wo­alo­wa­nych od­po­wie­dzi. – Za­wie­sił głos, prze­no­sząc spoj­rze­nie na Maive. Niebo za­snu­ły brze­mien­ne chmu­ry. Słu­cha­ła uważ­nie, wy­czu­wa­jąc cię­żar zbli­ża­ją­cej się pu­en­ty. Wol­nym ge­stem odło­żył bu­tel­kę wina na śro­dek sto­li­ka. – Każdy chciał­by móc uczest­ni­czyć w tym te­atrze masek. Pysz­ne dania, wy­bor­ne trun­ki, eg­zo­tycz­ni go­ście. La­ta­ją­cy Ogród, któ­re­go drze­wa jesz­cze nigdy nie py­li­ły. Wy­ku­sze i bal­ko­ny wy­cho­dzą­ce na nie­prze­by­ty ocean. Prze­past­ne sale, ka­me­ral­ne salki, al­ko­wy, an­tre­so­le… – Maive sze­rzej otwo­rzy­ła oczy, wy­obra­ża­jąc sobie te wszyst­kie wspa­nia­ło­ści. – Będą przy­stoj­ni męż­czyź­ni, ale także pięk­ne ko­bie­ty. W sie­dzi­bie lorda Fry­de­ry­ka bę­dzie wrzeć od plo­tek. Roz­pocz­ną się pod­cho­dy, a potem łowy, i nie mówię teraz o in­te­re­sach, a tych spo­tka­niach o ro­man­tycz­nym od­cie­niu, flir­tach i schadz­kach. – Lon­son wes­tchnął, na­chy­lił się do Maive. – Nie chciał­bym stać się celem ja­kiejś wy­so­ko uro­dzo­nej trzpiot­ki. Dla­te­go pro­szę cię, abyś mi to­wa­rzy­szy­ła.

Maive za­mru­ga­ła, zła­pa­ła za bu­tel­kę.

– Dro­czysz się ze mną.

Za­prze­czył sta­now­czym ru­chem głowy.

Wzię­ła kilka łyków wina, za­krztu­si­ła się.

– Jak to sobie wy­obra­żasz? – za­py­ta­ła, wy­cie­ra­jąc usta.

– Dam ci tro­chę monet. Jutro jadę spo­tkać się z lor­dem Fry­de­ry­kiem. – Lord po­wie­dział, że ma dla Lon­so­na pro­po­zy­cję. Jaką, chło­pak miał się do­wie­dzieć na­za­jutrz. – Po­je­dziesz ze mną do Li­ber­tii. Zo­sta­wię cię w dziel­ni­cy han­dlo­wej. Ku­pisz sobie coś na przy­ję­cie.

– Jeśli ktoś mnie roz­po­zna, jeśli ktoś się dowie, że po­cho­dzę z pleb­su… – Urwa­ła, scho­wa­ła twarz w dło­niach. – To bę­dzie skan­dal!

Lon­son wzru­szył ra­mio­na­mi. Wyjął z puz­der­ka łań­cu­szek z ame­ty­stem i pod­szedł do Maive. Sta­nął z tyłu. Wy­czu­wał, że jest na­pię­ta ni­czym stru­na. Dziew­czy­na ze­bra­ła smo­li­ście czar­ne włosy i unio­sła je, aby Lon­son mógł za­ło­żyć upo­mi­nek.

– Je­steś moją księż­nicz­ką – po­wie­dział cicho. Z tej po­zy­cji wi­dział biel de­kol­tu. Smu­kłe oboj­czy­ki wy­da­wa­ły się kru­che niby por­ce­la­na. Ame­tyst uło­żył się w za­głę­bie­niu po­mię­dzy nimi gład­ko; ne­nu­far na sta­wie.

Gdy Lon­son za­piął łań­cu­szek, nagle ze­rwał się wiatr, niebo pękło i runął deszcz. Po­pę­dzi­li do chaty, za­no­sząc się śmie­chem, jakby na­tu­ra – sąż­ni­ste kro­ple ude­rza­ły w świat – jed­nym ge­stem zmyła całe na­pię­cie.

 

 

***

 

 

Maive by­wa­ła wcze­śniej w Li­ber­tii, lecz za każ­dym razem mia­sto ją osza­ła­mia­ło. Teraz, za wy­so­kim na dwa­dzie­ścia me­trów murem, gdzie ni­czym dumny paw roz­kwi­ta­ła dziel­ni­ca han­dlu, spoj­rze­nie za­wie­si­ła na od­le­głych, strze­li­stych pi­na­klach skry­wa­ją­cych w swym cie­niu, stąd nie­wi­docz­ne, la­ta­ją­ce ogro­dy, la­bi­rynt i inne wspa­nia­ło­ści re­zy­den­cji lorda Fry­de­ry­ka. Znała je za­le­d­wie z bajek ro­dzi­ców, z opo­wie­ści snu­tych przez han­dla­rzy, jed­nak przede wszyst­kim z ust Lon­so­na. Przez rok zna­jo­mo­ści utkał w jej umy­śle mi­ster­ny go­be­lin nie tylko wy­glą­du tych­że miejsc, lecz rów­nież so­ju­szy, ani­mo­zji i ko­li­ga­cji pa­nu­ją­cych wśród wy­so­kich rodów.

– Już pra­wie – wy­rwał ją z za­my­śle­nia głos Lon­so­na.

Robił się tłocz­niej, dusz­niej. Maive przy­war­ła moc­niej do jego ple­ców.

Szyl­dy skle­pów mie­ni­ły się w po­łu­dnio­wym słoń­cu. Wy­ro­by garn­car­skie, bi­żu­te­ria, tka­ni­ny, de­wo­cjo­na­lia, wszyst­ko wo­dzi­ło na po­ku­sze­nie. Li­chwia­rze wy­krzy­wia­li gęby w uśmie­chach, a ich złote zęby słały re­flek­sy nie­wy­po­wie­dzia­nej obiet­ni­cy. Że­bra­cy w łach­ma­nach płasz­czy­li się pod koń­ski­mi ko­py­ta­mi. Na do­mach po­wie­wa­ły ku­piec­kie flagi. Tłum gęst­niał. Wrza­wa nie miała końca.

Po da­chów­ce prze­biegł kot.

Maive chwy­ci­ła Lon­so­na moc­niej, gdy mi­ja­li pi­ja­nych ob­dar­tu­sów. Chło­pak uspo­ka­ja­ją­cym ge­stem do­tknął jej bio­dra. Kupcy ge­sty­ku­lo­wa­li żywo, za­chę­ca­li klien­tów do wy­da­nia paru srebr­ni­ków. Ktoś upu­ścił brze­mien­ny mie­szek; ma­te­riał pękł, mo­ne­ty za­brzę­cza­ły, roz­sy­pa­ły się ni­czym ziar­no wśród wy­głod­nia­łe­go ptac­twa. Zle­cie­li się, pa­ria­si i bio­rą­cy los w swe ręce drob­ni przed­się­bior­cy. Droga przed Kasz­tan­ką oczy­ści­ła się.

Ka­wa­łek dalej zro­bi­ło się ci­szej, czy­ściej.

– A jeśli ktoś mnie pozna? – usły­szał py­ta­nie tuż przy uchu. – Prze­cież twoja ka­rie­ra bę­dzie skoń­czo­na.

– Kup naj­lep­szą suk­nię – po­le­cił jej Lon­son. – Taką, o ja­kiej za­wsze ma­rzy­łaś. Tylko strój zdra­dza, że nie je­steś z wyż­szych sfer. Masz ma­nie­ry, oby­cie.

– Wszyst­ko wy­uczo­ne.

– Roz­le­głą wie­dzę hi­sto­rycz­ną.

– Sze­ro­ką i płyt­ką jak ka­łu­ża.

– Błysk in­te­li­gen­cji w oczach.

– Nie­wy­pa­rzo­ny język – do­da­ła, po czym we­pchnę­ła mu go w ucho.

Lon­son za­śmiał się, cho­wa­jąc głowę w ra­mio­nach.

– Skąd taka mała pew­ność sie­bie? – za­py­tał, za­trzy­mu­jąc konia pod skle­pem „Jasna Pani”.

– Aku­rat to jest po­czu­cie hu­mo­ru i dy­stans.

Lon­son ze­sko­czył z Kasz­tan­ki i po­mógł Maive zejść.

– Więc znów się mylę – po­wie­dział, te­atral­nie wzdy­cha­jąc.

– Taka dola – rze­kła Maive i nie po­zwo­li­ła mu na od­po­wiedź, bo nie­mal na­tych­miast znik­nę­ła za drzwia­mi skle­pu z suk­nia­mi.

Zo­sta­wiw­szy Maive w dziel­ni­cy han­dlo­wej, Lon­son ru­szył bru­ko­wa­ny­mi ulicz­ka­mi w górę mia­sta. Lu­dzie usu­wa­li się przed dum­nie kro­czą­cą Kasz­tan­ką. Droga me­an­dro­wa­ła mię­dzy bu­dyn­ka­mi o naj­róż­niej­szych kształ­tach i ko­lo­rach. Pi­la­stry, por­ta­le, ma­swer­ki, do­mo­stwa pysz­ni­ły się nie­zli­czo­ny­mi zdo­bie­nia­mi, fa­sa­dy sta­no­wi­ły wy­nio­słe świa­dec­two znaj­du­ją­ce­go się we­wnątrz prze­py­chu. Kiedy Lon­son minął wiel­ką po­sia­dłość ja­kie­goś ary­sto­kra­ty, za­czę­ła się piąć, gdyż Li­ber­tia czę­ścio­wo po­ło­żo­na była na wznie­sie­niu.

Wyżej, gdzie wznie­sie­nie się koń­czy­ło, po­czuł po­twor­ny smród. Na placu ze­brał się tłum ga­piów. Str­wo­że­ni lu­dzie szep­ta­li mię­dzy sobą, ko­men­tu­jąc wy­sta­wio­ne na pu­blicz­ny widok zwło­ki. Na­bi­te na pale ciała wży­na­ły się w czy­ste niebo. Znie­kształ­co­ne ob­li­cza, przy­po­mi­na­ją­ce owo­co­wą pulpę oczy. Wnętrz­no­ści wy­le­wa­ją­ce się z roz­pru­tych brzu­chów. Zgni­li­zna, ropa, bzy­czą­ce muchy. Lon­son wstrzy­mał od­dech i spiął Kasz­tan­kę ostro­ga­mi, chcąc jak naj­prę­dzej opu­ścić tę część mia­sta. Nikt nie roz­po­znał­by mar­twych ciał, ale on wie­dział, że były to osoby, które śmia­ły sprze­ci­wić się woli lorda Fry­de­ry­ka.

Zo­sta­wił konia przed po­sia­dło­ścią lorda, za­brał juki i wszedł wiel­ki­mi wro­ta­mi do prze­past­nej sali. Ka­mer­dy­ner Teo­dor, który przy­wi­tał go z prze­sad­nym sza­cun­kiem, wziął od Lon­so­na torby i wy­ście­ła­nym dy­wa­nem ko­ry­ta­rzem za­pro­wa­dził go do po­ło­żo­ne­go na par­te­rze ele­ganc­kie­go po­ko­ju.

– Nasz pan kazał mi prze­ka­zać – rzekł Teo­dor po dro­dze – że chce, abyś przed spo­tka­niem z nim ukoił nerwy po tru­dach po­dró­ży.

Lon­son uśmiech­nął się pod nosem, wspo­mi­na­jąc cie­płe łoże i Maive le­żą­cą obok. Je­dy­nym tru­dem był ten zwią­za­ny z tym­cza­so­wą roz­łą­ką.

– Je­stem wdzięcz­ny – po­wie­dział, od­bie­ra­jąc od star­sze­go męż­czy­zny torby.

Teo­dor po­cią­gnął wy­po­ma­do­wa­ne siwe wąsy, ukło­nił się i od­szedł, zo­sta­wia­jąc Lon­so­na przed uchy­lo­ny­mi drzwia­mi. Na środ­ku du­że­go po­ko­ju uwi­ja­ły się dwie służ­ki, przy­go­to­wu­jąc ką­piel w że­liw­nej wan­nie. Pierw­sza, z ru­dy­mi lo­ka­mi, bez krę­pa­cji spoj­rza­ła na jego przy­ro­dze­nie. Uśmiech­nę­ła się psot­nie, po czym zgar­nę­ła z pod­ło­gi ubra­nia Lon­so­na i wy­szła z po­ko­ju, cicho za­my­ka­jąc za sobą drzwi.

Za­nu­rzył się w cu­dow­nie go­rą­cej wo­dzie aż po szyję. Za­mknął oczy. Sły­szał drugą dziew­czy­nę, ja­sno­wło­są łanię. Cho­dzi­ła boso, żwawo, nie­mal­że bez­sze­lest­nie. Cho­dzi­ła, jakby ta kom­na­ta na­le­ża­ła do niej.

Usły­szał ci­chut­kie kap­nię­cia i gło­śniej­szy dźwięk, gdy Rose – tak zwała się służ­ka – wło­ży­ła do wody rękę i de­li­kat­nie za­mie­sza­ła. Pokój wy­peł­nił za­pach olej­ków ete­rycz­nych. Przez uchy­lo­ne drzwi na bal­kon, stłu­mio­ny, do­bie­gał z ogro­du trel pta­ków.

Tylko czy Rose była w isto­cie służ­ką? Wcze­śniej raz spo­tkał ją w ogro­dzie. Za­cho­wy­wa­ła się bez uni­żo­no­ści, śmia­ło, nawet pierw­sza za­ini­cjo­wa­ła roz­mo­wę. Mó­wi­ła wtedy, że jest tu nowa i żeby nie był zły, bo jeśli go czymś urazi, to nie­in­ten­cjo­nal­nie. Lon­son po­czuł się dziw­nie, nie­lo­jal­nie wobec Maive, jakby z Rose to była schadz­ka – te spoj­rze­nia dziew­czy­ny, te miny nie­udol­nie za­wo­alo­wa­ne w nie­śmia­łość – więc po­dzię­ko­wał, wstał i po­szedł do sie­bie. Zer­k­nął przez ramię; ku­ca­ła mię­dzy kwia­ta­mi – za­chwy­ca­ła się nimi czy je pie­lę­gno­wa­ła?

Po­czuł na ple­cach drob­ne a silne dło­nie Rosy. Miała naj­wi­docz­niej wpra­wę w ma­so­wa­niu, lecz Lon­son w jej do­ty­ku wy­czu­wał coś wię­cej niż do­świad­cze­nie.

– Nie spo­dzie­wa­łem się cie­bie – po­wie­dział.

Ści­snę­ła mu barki tak mocno, że drgnął. Na­stęp­nie za­czę­ła ma­so­wać szyję, ra­mio­na, pierś; za­sko­czo­ny otwo­rzył oczy i spoj­rzał na ręce Rose – do­sko­na­łe ni­czym por­ce­la­na.

– Od­po­czy­waj – po­wie­dzia­ła. – Nie­dłu­go masz spo­tka­nie z lor­dem.

Kiedy zsu­nę­ła dłoń niżej, do pod­brzu­sza, strą­cił ją.

 

 

Dłoń za­wi­sła w pół gestu, jakby ktoś za­trzy­mał czas. Czar­ne od atra­men­tu opusz­ki moc­niej za­ci­snę­ły się na pió­rze. Na prze­raź­li­wie dłu­gich pal­cach za­mar­ło świa­tło licz­nych pier­ście­ni. Trwa­ło to może kilka se­kund, w cza­sie któ­rych oko­lo­ne gę­sty­mi rzę­sa­mi piwne oczy lorda Fry­de­ry­ka prze­cię­ły go­ścia na wskroś. Lon­son ze­sztyw­niał; owad uwię­zio­ny w bursz­ty­nie.

– Cie­szę się, że je­steś. – Lord Fry­de­ryk za­nu­rzył pióro w in­kau­ście i wzno­wił pi­sa­nie ja­kie­goś do­ku­men­tu.

Lon­son cier­pli­wie cze­kał. Pró­bo­wał wy­czy­tać coś z tej sceny, ale wy­my­ka­ła się in­ter­pre­ta­cji. Po co lord go we­zwał? Spra­wa ban­kie­tu? Per­trak­ta­cje z emi­sa­riu­szem im­pe­rium Er­ku­ny? Naj­praw­do­po­dob­niej wła­śnie o to cho­dzi­ło. Lon­son czuł jed­nak, że pod tym wszyst­kim tętni coś głęb­sze­go. Kom­na­ta gęst­nia­ła od mil­cze­nia.

Chro­bot pióra ucichł. Fry­de­ryk znów znie­ru­cho­miał na kilka se­kund. Potem zwi­nął per­ga­min szyb­kim, ele­ganc­kim ru­chem – ni­czym pająk opla­ta­ją­cy ofia­rę. Chwy­cił stem­pel, wci­snął go w mięk­kie, czer­wo­ne laku, po czym za­mknął do­ku­ment i odło­żył na bok. Palce ryt­micz­nie za­bęb­ni­ły o dę­bo­wy blat.

Lon­son wie­dział, że to znak, aby pod­szedł i usiadł. Tak też zro­bił. Fry­de­ryk wsu­nął dło­nie pod brodę, two­rząc z pal­ców ostro za­koń­czo­ny na­miot i przyj­rzał się uważ­nie swemu pod­da­ne­mu.

– Ne­go­cja­cje są ważne, lecz… Są dla am­ba­sa­do­ra. Na­to­miast ty, chłop­cze… – Za­milkł, prze­su­nął wzro­kiem po twa­rzy Lon­so­na. – Ty je­steś tu z in­ne­go po­wo­du.

W po­wie­trzu uniósł się za­pach wosku i sta­re­go per­ga­mi­nu. Za oknem, da­le­ko w dole, roz­legł się dźwięk ja­dą­cych koni, gdzieś in­dziej roz­brzmia­ły roz­mo­wy ludzi – po­sia­dłość żyła wła­snym ży­ciem, lecz tu, w tej kom­na­cie, czas się za­wę­ził do dwóch od­de­chów.

– Są­dzi­łem, że chcesz, abym prze­ko­nał am­ba­sa­do­ra–

– Och, oczy­wi­ście, Lon­son – prze­rwał mu Fry­de­ryk. – To prio­ry­tet. Choć bar­dziej dla am­ba­sa­do­ra, niż dla nas.

– Nie ro­zu­miem, panie.

Piwne oczy Fry­de­ry­ka wpa­try­wa­ły się w Lon­so­na z nie­od­par­tą mocą. Po­cią­gła twarz, zwy­cza­jo­wo, nie wy­ra­ża­ła naj­mniej­szych emo­cji. Mimo to coś na tym gład­ko ogo­lo­nym licu wid­nia­ło. Za­sta­no­wie­nie. Re­flek­sja. Po­wzię­ta de­cy­zja.

– Pa­mię­tasz nasze po­cząt­ki? – za­py­tał lord.

Lon­son przy­po­mniał sobie, jak czte­ry lata temu Fry­de­ryk wy­pa­trzył go w tłu­mie w dziel­ni­cy han­dlo­wej.

– Tak, panie. Do­strze­głeś we mnie po­ten­cjał.

– I co dalej?

– Wzią­łeś pod swój dach.

Fry­de­ryk roz­ło­żył dło­nie w ge­ście sym­bo­li­zu­ją­cym hoj­ność.

– To wszyst­ko jest twoje – po­wie­dział ak­sa­mit­nym gło­sem. – Życie może być wspa­nia­łe.

Lon­son prze­łknął ślinę. Słu­żył lor­do­wi, ale za­wsze miał po­czu­cie, że jest gdzieś na obrze­żach tego wszyst­kie­go. Fry­de­ryk nie an­ga­żo­wał go w żadne spi­ski, nie opo­wia­dał o swo­ich wro­gach. Był jak oj­ciec, który wy­ma­ga od dziec­ka wy­ko­ny­wa­nia obo­wiąz­ków, lecz poza tym trzy­ma je pod ochron­nym klo­szem. Teraz coś się zmie­nia­ło. Co lord mógł mieć na myśli, mó­wiąc, że wszyst­ko jest jego? Tę kom­na­tę pełną atła­sów oraz mięk­kich sie­dzeń? Po­sia­dłość? A może coś me­ta­fi­zycz­ne­go?

– Po­do­ba­ła ci się ką­piel? – za­py­tał Fry­de­ryk.

Ta nagła zmia­na te­ma­tu zbiła Lon­so­na z tropu. Nie ro­zu­miał, do czego lord zmie­rza. Czuł, że się w sobie za­my­ka, nie­uf­ny wobec in­ten­cji swego pana. Po­sta­no­wił jed­nak to za­ka­mu­flo­wać. Ukryć świat we­wnętrz­ny za maską nie­do­myśl­no­ści.

– Tak, panie – od­parł swo­bod­nie. – Dzię­ku­ję. Po­dróż oka­za­ła się bar­dziej mę­czą­ca, niż są­dzi­łem. – Spoj­rzał w dół, uda­jąc zmar­twie­nie. – Choć tę­sk­nię za ojcem, chyba muszę rza­dziej wy­jeż­dżać.

– Do­sko­na­le cię ro­zu­miem. Po­trze­bu­jesz sta­bil­ne­go życia. I wy­god­ne­go. Nie wąt­pię, że za­ży­łeś przy­jem­no­ści w wan­nie. Dziew­czy­ny są nie­zwy­kle uzdol­nio­ne. Przy­naj­mniej tak sły­sza­łem. – Lord zła­pał jeden z pier­ście­ni i za­czął go prze­krę­cać. Sub­tel­ny ruch w prawo, nie­znacz­ny w lewo. – Rącz­ki Rose są nie­zwy­kłe, nie­praw­daż?

Lon­son przy­po­mniał sobie jej dło­nie. Takie de­li­kat­ne. Mi­mo­wol­nie uśmiech­nął się.

Lord wstał i na ty­ko­wa­tych no­gach wy­szedł zza biur­ka. Był ubra­ny dość skrom­nie, choć schlud­nie. Je­dy­nym prze­ja­wem bo­gac­twa były pier­ście­nie na pal­cach. Spló­tł­szy dło­nie za ple­ca­mi, Fry­de­ryk minął Lon­so­na i lek­kim kro­kiem ru­szył do wyj­ścia.

– Chodź, drogi chłop­cze. Mam ocho­tę na spa­cer.

I tak za chwi­lę zna­leź­li się w ogro­dach. Świe­że po­wie­trze i ruch spra­wi­ły, że Lon­son tro­chę się roz­luź­nił. Szli ramię w ramię bru­ko­wa­ną ścież­ką mię­dzy ró­ża­mi, hia­cyn­ta­mi i kon­wa­lia­mi. Kwia­ty ugi­na­ły się pod cię­ża­rem bzy­czą­cych psz­czół. Po­sia­dłość lorda Fry­de­ry­ka znaj­do­wa­ła się na kli­fie, ogro­dy zaś oka­la­ły ją wła­śnie od stro­ny morza, więc sły­sze­li stłu­mio­ny szum mor­skich fal. Mil­cze­li. Lon­son my­śla­mi wró­cił do Maive, roz­ma­rzył się.

– Pięk­na po­go­da – po­wie­dział chwi­lę póź­niej Fry­de­ryk. – Cza­sem chciał­bym, żeby dzień za­wsze tak wy­glą­dał. Ale to prze­cież nie­moż­li­we. Burze też są po­trzeb­ne. Bez nich nie mo­gli­by­śmy cie­szyć się tym miej­scem.

– Życie nie jest usła­ne ró­ża­mi – od­parł Lon­son.

Na ra­mie­niu, bli­sko szyi, po­czuł dłoń Fry­de­ry­ka.

– Cie­szę się, że nie mu­si­my się kry­go­wać. – Czyż­by lord nie­znacz­nie się uśmiech­nął? – To wspa­nia­łe, że mo­że­my rzu­cać tru­izma­mi i wciąż do­brze się czuć we wła­snym to­wa­rzy­stwie. W grun­cie rze­czy uwa­żam, że je­ste­śmy do sie­bie bar­dzo po­dob­ni. Co uwa­żasz?

Lon­son ski­nął głową.

– Oby­dwaj prze­ni­kli­wi – kon­ty­nu­ował lord. – Mamy am­bi­cje. Nie cof­nie­my się przed ni­czym, żeby osią­gnąć cel.

Dalej ścież­ka bie­gła bli­sko kra­wę­dzi klifu. Była za­bez­pie­czo­na krze­wa­mi i ma­ły­mi drzew­ka­mi, przez które prze­bi­ja­ła bryza; nagle się wzmo­gła, za­sze­le­ści­ła li­ść­mi, zmierz­wi­ła włosy Lon­so­na.

– Jak było u Octa­viu­sa? – za­py­tał Fry­de­ryk.

Za­dzi­wia­ją­ce py­ta­nie. Lord nigdy wcze­śniej nie in­te­re­so­wał się jego wy­jaz­da­mi. Spoj­rzał na niego, pró­bu­jąc coś wy­czy­tać; oczy za przy­mru­żo­ny­mi po­wie­ka­mi przy­po­mi­na­ły sejf strze­gą­cy ta­jem­nic myśli.

Za­pra­gnąw­szy po­znać ten skar­biec, Lon­son po­sta­no­wił grać w otwar­te karty. Opo­wie­dział swemu panu o cza­sie spę­dzo­nym w domu ojca. O tym, że bar­dzo się róż­nią od sie­bie.

– Sądzę, że nawet fi­zycz­nie je­ste­śmy do sie­bie nie­po­dob­ni – za­koń­czył.

– Cóż, to zro­zu­mia­łe – w gło­sie Fry­de­ry­ka po­ja­wi­ła się tro­ska. – Octa­vius w pew­nym mo­men­cie prze­stał się roz­wi­jać. A ty je­steś zu­peł­nie innym czło­wie­kiem niż kilka lat temu. Choć ta ostat­nia róż­ni­ca, fi­zycz­na, jak ją okre­śli­łeś, wcale mnie nie dziwi.

Lon­son ze­sztyw­niał, zmil­czał.

Lord za­trzy­mał się, spoj­rzał na niego uważ­nie. Świa­tło słoń­ca skrzy­ło się w morzu, skrzy­ło w oczach Fry­de­ry­ka, które nagle zdały się chło­pa­ko­wi rów­nie bez­kre­sne.

– Drogi chłop­cze, za­wo­dzisz mnie – wes­tchnął. – Wiem, że Octa­vius nie jest twoim praw­dzi­wym ojcem. Przy­gar­nął cię z twoją matką z ulicy. Nic zatem dziw­ne­go, że macie inne ob­li­cza. Je­steś jabł­kiem bez ja­bło­ni.

– Octa­vius to mój oj­ciec – za­prze­czył Lon­son.

– Twoim ojcem może być każdy męż­czy­zna. A ty je­steś mi bli­ski ni­czym syn. Dla­te­go mam dla cie­bie pro­po­zy­cję. Zo­sta­niesz w Li­ber­tii i już wię­cej nie bę­dziesz z niej wy­jeż­dżał. Chyba że na moje po­le­ce­nie. Po­trze­bu­ję cię w tym mie­ście peł­nym żmij.

– Panie, czy uchy­bi­łem ci swym po­stę­po­wa­niem?

– Ależ skąd, drogi chłop­cze. Tak samo jak ja nie uchy­bi­łem w żaden spo­sób tobie. Za­wio­dłeś mnie je­dy­nie za­ta­je­niem praw­dy o oj­czy­mie. Mu­sisz zro­zu­mieć, że nasze losy, odkąd tu przy­je­cha­łeś, spla­ta­ły się, aż stały się nie­ro­ze­rwal­ne. Nie cho­dzi tylko o po­li­ty­kę. Pa­mię­tasz nasze wspól­ne chwi­le?

Tak, po­my­ślał Lon­son. Po­lo­wa­li­śmy, gra­li­śmy w sza­chy, dzie­li­li­śmy się wra­że­nia­mi na temat ob­ra­zów naj­wy­bit­niej­szych ma­la­rzy.

– Doj­rza­łeś przy mnie – mówił dalej lord. – Sta­łeś się męż­czy­zną. I moim synem.

Lon­son nie zdą­żył za­re­ago­wać, gdyż Fry­de­ryk roz­chy­lił ra­mio­na i go przy­tu­lił. Ta nie­spo­dzie­wa­na czu­łość, któ­rej nigdy nie za­znał od Octa­viu­sa, oszo­ło­mi­ła go. Od­wza­jem­nił gest, wta­pia­jąc się w ko­ści­ste ciało swego pana. Po­czuł ci­sną­ce się do oczu łzy. Prze­łknął je, my­śla­mi wra­ca­jąc do Maive.

Fry­de­ryk wresz­cie go pu­ścił i jak gdyby nigdy nic ru­szył dalej. Lon­son brał głę­bo­kie wde­chy i wolne wy­de­chy, po­wo­li uspo­ka­ja­jąc szyb­ko bi­ją­ce serce.

Wkro­czy­li w bujny kwie­ci­sty szpa­ler, któ­rym do­tar­li do La­ta­ją­ce­go Ogro­du. Był gar­gan­tu­icz­ny. Kwi­tło tu mnó­stwo ro­ślin – kwia­tów, krze­wów, bylin – ale naj­więk­sze wra­że­nie ro­bi­ły dzie­siąt­ki wy­so­kich i roz­ło­ży­stych drzew. Pra­cow­ni­cy lorda przez bli­sko rok na wo­zach przy­wo­zi­li zie­mię, która z cza­sem dała życie flo­rze. Se­da­cje, owe pięk­ne drze­wa o żół­ta­wej korze, wpiły się w nią ko­rze­nia­mi splą­ta­ny­mi ni­czym ażur.

– Za­sa­dzo­no je pięt­na­ście lat temu. – Fry­de­ryk oglą­dał dłu­gie, wiot­kie ga­łąz­ki opa­da­ją­ce nie­mal do ziemi. – Na­sio­na sta­no­wi­ły dar i dowód przy­ja­znych za­mia­rów Im­pe­rium Er­ku­ny. Nie tylko ich wy­gląd jest nie­zwy­kły. Zresz­tą, wiesz, co mam na myśli.

Lon­son ski­nął głową.

– Czy to jed­nak moż­li­we, aby drze­wa nie py­li­ły? – za­py­tał.

– Ow­szem, ale do­ty­czy to je­dy­nie żeń­skich drzew dwu­pien­nych – od­po­wie­dział Fry­de­ryk. – I owa­do­pyl­nych. Se­da­cje są wia­tro­pyl­ne.

– Czy to ja­kieś czary?

Lord par­sk­nął.

– Ra­czej na­tu­ra. Na­tu­ra jest nie­prze­wi­dy­wal­na.

Fry­de­ryk usiadł na ławce. Lon­son, czu­jąc się na­iw­nie, usiadł obok. Lord ze­rwał z by­li­ny dwa li­ście mięty. Jeden podał jemu, drugi wło­żył do ust.

– Spró­buj – po­wie­dział. – Po­zwa­la oczy­ścić umysł.

Ze­rwał się moc­niej­szy wiatr. Otu­lił ich sze­lest se­da­cji.

– Wra­ca­jąc do Rose… To nie jest żadna służ­ka, tylko córka wpły­wo­wej osoby. Zo­sta­niesz moim dzie­dzi­cem. I zwią­żesz się z tą dziew­czy­ną.

Serce Lon­so­na wy­pa­dło z rytmu, zgu­bi­ło parę ude­rzeń. Prze­łknął ślinę i spoj­rzał Fry­de­ry­ko­wi pro­sto w oczy.

 

 

***

 

 

Do ban­kie­tu zo­stał dzień. Maive wi­ro­wa­ła, kła­nia­ła się, przy­bie­ra­ła różne pozy.

– Do­sko­na­łe wy­czu­cie – za­śmiał się Lon­son. – Chciał­bym teraz zo­ba­czyć cię w sukni.

– Co to, to nie, mój drogi. Mu­sisz po­cze­kać. – Usia­dła na ba­lu­stra­dzie bal­ko­nu, roz­pu­ści­ła spię­te włosy. – Chyba jed­nak tak pójdę.

Lon­son spoj­rzał na drzwi po­ko­ju, oba­wia­jąc się, że zo­sta­ną na­kry­ci. Za­mknął je na klucz, lecz gdyby ktoś chciał wejść, Maive mu­sia­ła­by się scho­wać. Nie po­win­na tu się znaj­do­wać, było to wbrew re­gu­łom pa­nu­ją­cym w po­sia­dło­ści lorda Fry­de­ry­ka. Gdyby nie pomoc Schył­ka, nie prze­śli­zgnę­ła­by się przez wiele par czuj­nych oczu.

– Jak na­zy­wał się ten zdzi­wio­ny na­szym wi­do­kiem star­szy czło­wiek? – za­py­ta­ła.

– Teo­dor. Jest ka­mer­dy­ne­rem – wy­ja­śnił Lon­son. – Mam na­dzie­ję, że nie wy­ja­wi na­szej ta­jem­ni­cy… Moja de­cy­zja była nie­roz­waż­na.

– Od­waż­na – po­pra­wi­ła go, prze­cią­ga­jąc się na tle księ­ży­ca. – Poza tym le­piej spać na wy­god­nym łożu niż na sien­ni­ku.

Lon­son pod­szedł bli­żej, oplo­tła go no­ga­mi.

– Chcia­ła­bym zwie­dzić po­sia­dłość. – Uśmiech­nę­ła się za­lot­nie.

Wy­ba­łu­szył oczy.

– Teraz?

Przy­cią­gnę­ła go za głowę, po­ca­ło­wa­ła; mięk­kie usta, słod­ko–kwa­śne od wina.

– Teraz – szep­nę­ła mię­dzy po­ca­łun­ka­mi.

Do­sko­na­ły po­mysł, po­my­ślał Lon­son. Przy­po­mniał sobie spoj­rze­nie Fry­de­ry­ka, po ple­cach prze­bie­gły mu dresz­cze.

– Zo­sta­nie­my tu do jutra. Wyj­dzie­my do­pie­ro na ban­kiet.

Wy­dę­ła po­licz­ki, nie­za­do­wo­lo­na.

Spró­bo­wał ścią­gnąć ją z ga­le­ryj­ki, ale opar­ła się.

– Zgłod­nia­łam. – Spoj­rza­ła spod gę­stych rzęs z wy­rzu­tem. – Też mam cze­kać do jutra?

– Zejdź, pro­szę. Boję się, że spad­niesz.

Usłu­cha­ła, a on wró­cił do po­ko­ju. Ślad na pod­ło­dze po­zo­sta­wio­ny przez wannę, w któ­rej zażył ką­pie­li, przy­wo­łał obraz Rose. Wy­da­wa­ło mu się, że wciąż czuje jej za­pach.

Usły­szał jakiś nie­po­ko­ją­cy dźwięk na ze­wnątrz, zatem po­spiesz­nie wziął ba­giet­kę i wy­szedł na bal­kon. Maive znik­nę­ła. Coś stuk­nę­ło, a na dole, trzy pię­tra niżej, roz­legł się trzask. Lon­son uj­rzał tam kształt czło­wie­ka, pew­nie kogoś ze służ­by; zło­rze­czył i za­dzie­rał głowę, więc Lon­son scho­wał się, prze­stra­szo­ny, że go na­kry­ją. Ale niby kto, na czym i gdzie, skoro był u sie­bie?

Ro­zej­rzał się, a widok, który mu się uka­zał, zmro­ził mu krew w ży­łach. Maive wdra­py­wa­ła się po dachu bu­dyn­ku. Po­śli­zgnę­ła się na da­chów­ce, ale szyb­ko zła­pa­ła rów­no­wa­gę i już pra­wie była na samej górze. Lon­son za­klął pod nosem, prze­sko­czył ba­lu­stra­dę i ru­szył za nią. Wy­obra­ził sobie, jak dziew­czy­na spada i roz­bi­ja się na bru­ko­wa­nym dzie­dziń­cu. Przy­spie­szył, pod bu­ta­mi za­stu­ko­ta­ło, i zaraz z szyb­ko bi­ją­cym ser­cem usiadł obok niej.

– Osza­la­łaś – po­wie­dział, ła­piąc ją za rękę. – Za­bie­ram cię do po­sia­dło­ści dzień wcze­śniej, ła­miąc za­sa­dy, a ty tak mi się od­wdzię­czasz? – Spró­bo­wa­ła się mu wy­rwać, ale chwy­cił ją moc­niej. – Spójrz na mnie – po­wie­dział wład­czo. – Nie bie­gaj po da­chach!

Pu­ścił ją.

– Prze­pra­szam. – Po­pra­wi­ła suk­nię. – Chcia­łam zo­ba­czyć… Nie po­zwo­li­łeś mi zwie­dzić po­sia­dło­ści i… i uzna­łam, że po­pa­trzę sobie z góry.

– Wolę nie my­śleć, co zro­bisz na ban­kie­cie. – Lon­son nie scho­dził z tonu. – Jak ci cze­goś za­bra­niam, to w tro­sce o cie­bie.

– Masz rację, nie po­win­nam tak się za­cho­wy­wać. Wy­bacz mi.

W jej oczach igra­ły iskier­ki. Na twa­rzy, pod skru­chą, ma­lo­wa­ły się także inne emo­cje. Strach, smu­tek, złość – a może Lon­son, pod wpły­wem wła­sne­go ro­ze­dr­ga­nia, źle ją czy­tał?

Nie od­zy­wa­li się wię­cej. Maive oglą­da­ła ską­pa­ne w pół­mro­ku ele­ganc­kie okien­ne łuki, la­bi­rynt, la­ta­ją­ce ogro­dy. Wtu­li­ła głowę w jego ramię. Lon­son na po­cząt­ku lekko ze­sztyw­niał, lecz po chwi­li po­czuł przy­jem­ne cie­pło roz­le­wa­ją­ce się po ciele. Znał jej hi­sto­rię. Dziew­czy­ny pra­gną­cej wy­rwać się ze swego świa­ta. Uciec od wiej­skie­go, pro­ste­go życia. Od znoju za dnia i nie­cie­ka­wych roz­mów z ro­dzi­ca­mi wie­czo­ra­mi. Mó­wi­ła, że ich kocha, lecz w tej mi­ło­ści było po­czu­cie bli­skie jemu – że spa­dła za da­le­ko od ja­bło­ni.

W od­da­li roz­le­gły się trąby. Za­po­wia­da­ły or­szak gości nad­cią­ga­ją­cych na ju­trzej­szy ban­kiet. Mimo póź­nej pory Li­ber­tia nie­dłu­go ożyła – ar­te­rie mia­sta za­pul­so­wa­ły prze­ta­cza­ją­cy­mi się przez nie ko­nia­mi cią­gną­cy­mi tur­ko­czą­ce wozy. Stu­kot kopyt brzmiał jak pie­częć losu.

 

 

***

 

 

Świe­że po­wie­trze po­ran­ka ide­al­nie kom­po­no­wa­ło się z in­ny­mi wo­nia­mi. Za­wsze lubił sta­jen­ne za­pa­chy – siana, spróch­nia­łe­go drew­na, ob­ro­ku i koni – ko­ja­rzył je z przy­jem­no­ścia­mi pły­ną­cy­mi z od­by­wa­nia po­dró­ży. Przy jed­nym z bok­sów stał po­tęż­ny męż­czy­zna. Czło­wiek, który dbał o jego bez­pie­czeń­stwo, cze­sał wła­śnie czar­ne­go ogie­ra.

– Nie po­wi­nie­neś spro­wa­dzać tu tej dziew­czy­ny – po­wie­dział Schy­łek. – Jeśli lord Fry­de­ryk się o tym dowie, bę­dziesz miał kło­po­ty.

– Dowie się dziś. Przed­sta­wię mu Maive na ban­kie­cie.

Ręka Schył­ka za­trzy­ma­ła się. Spoj­rzał na Lon­so­na z ukosa.

– Aha. Jako kogo?

– Li­ber­tyń­ską szlach­cian­kę.

Rzep ścią­gnął brwi, pod­jął prze­rwa­ną czyn­ność.

– Przy­po­mi­nasz mi zmar­łe­go brata, Był tani butny… Nie prze­ce­niaj swo­jej po­zy­cji – rzekł po­waż­nie. – Na­tu­ra Fry­de­ry­ka jest nie­prze­wi­dy­wal­na.

Lon­son oparł się o belki wol­ne­go boksu. Spló­tł­szy ra­mio­na, prze­chy­lił głowę i za­wie­sił spoj­rze­nia na po­stra­chu Olen­dry. Schy­łek zo­stał mu przy­dzie­lo­ny przez Fry­de­ry­ka, na­su­wa­ło się zatem py­ta­nie, czy mógł mu za­ufać. Praw­do­po­dob­nie zda­wał lor­do­wi ra­por­ty, prze­ka­zy­wał wszel­kie mniej lub bar­dziej waż­kie in­for­ma­cje. Sta­no­wił ucho jego wspa­nia­ło­ści. Z dru­giej nigdy nie za­wiódł Lon­so­na, a teraz jesz­cze się przed nim otwo­rzył, wspo­mi­na­jąc nie­ży­ją­ce­go brata…

– Wró­ci­ła do sie­bie?

Lon­son za­mru­gał, nie ro­zu­mie­jąc py­ta­nia.

– Ta dziew­ka – wy­ja­śnił Rzep.

– Ma na imię Maive. Jest teraz w moim po­ko­ju–

Zgrze­bło ude­rzy­ło w drew­nia­ne wia­dro, kiedy Schy­łek nim rzu­cił.

– Słu­chaj, lubię cię, ale nie po­chwa­lam two­je­go za­cho­wa­nia. Nie wiem, co pla­nu­jesz z tą… Maive… ale uwa­żam, że przy­pro­wa­dza­nie jej tu jest głu­po­tą.

– Do­wiesz się w swoim cza­sie – uciął Lon­son. – Kon­kret­nie w trak­cie ban­kie­tu. Pew­nie scho­wasz się za okien­ną za­sło­ną, żeby za bar­dzo nie rzu­cać się w oczy. Zo­ba­czy­my, kto wtedy wyj­dzie na głup­ca.

Schy­łek zi­gno­ro­wał zło­śli­wość.

Lon­son chciał wra­cać, ale przy­po­mniał coś sobie.

– Dziś py­ta­ło o cie­bie kilka osób.

– Kto?

– Nie wiem, nie znam ich. Ktoś ze służ­by po­sia­dło­ści. I jakiś czło­wiek przed chwi­lą, zanim do­tar­łem tutaj.

Schy­łek ro­zej­rzał się. Byli sami.

– Co chcie­li? – za­py­tał.

Lon­son wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Za­da­wa­li różne py­ta­nia.

 

 

***

 

 

Tego wie­czo­ra po­sia­dłość lorda Fry­de­ry­ka za­pło­nę­ła świa­tłem. Mu­zy­ka zde­rza­ła się ze szme­rem atła­sów, w wy­pie­lę­gno­wa­nych dło­niach stu­ka­ły kie­lisz­ki, po­brzę­ki­wa­ły sztuć­ce. Jedni go­ście sie­dzie­li przy sto­łach, inni zbi­ja­li się w grup­ki i dys­ku­to­wa­li na ważne choć neu­tral­ne te­ma­ty. Wy­so­kie rody krą­ży­ły po utar­tych or­bi­tach, zaś ci mniej wpły­wo­wi, pra­gną­cy coś ugrać, sta­ra­li się je prze­ci­nać.

Maive po­czu­ła się ni­czym płot­ka wpły­wa­ją­ca do akwe­nu peł­ne­go dra­pież­ni­ków. W tej niż­szej po­zy­cji, swej swo­istej sza­ro­ści, od­na­la­zła jed­nak siłę. Sta­wia­ła kroki tak, jak uczy­ły księ­gi: naj­pierw czu­bek, potem cię­żar. Suk­nia nio­sła ją jak obiet­ni­ca, a ame­tyst drżał na szyi, kiedy z iskra­mi w oczach mi­ja­ła wy­ku­sze otwar­te na ocean. Roz­mo­wy fa­lo­wa­ły war­stwa­mi – śmiech nad winem, zgrzyt zębów pod grzecz­no­ścią. Maive szła pod rękę z Lon­so­nem, jakby do­pie­ro uczy­ła się od­dy­chać w po­wie­trzu gę­stym od złota i łgarstw. Tu ski­nę­ła głową, po­zdra­wia­jąc kogoś, tam po­sła­ła per­li­sty uśmiech. Dy­gnię­cie, gest dłoni, poza płyn­nie prze­cho­dzą­ca w ko­lej­ną pozę. Pod tym ka­mu­fla­żem lek­ko­ści kryła się bacz­na ob­ser­wa­cja oto­cze­nia. Le­ciut­ko prze­chy­la­ła głowę ku niemu, gdy Lon­son od­sła­niał ku­li­sy ba­jecz­nie nie­bez­piecz­ne­go świa­ta; nie opo­wia­dał, nie było na to chwi­li, lecz w kilku sło­wach lub zda­niach przed­sta­wiał jej co waż­niej­sze osoby.

Teo­dor prze­cha­dzał się po roz­brzmie­wa­ją­cej roz­mo­wa­mi sali, co chwi­lę przy­sta­jąc, by ze srebr­nej tacy czę­sto­wać gości fry­ka­sa­mi. Uj­rzaw­szy Lon­so­na i Maive, zro­bił to samo, pod ge­stem po­pra­wie­nia wy­po­ma­do­wa­ne­go wąsa pró­bu­jąc ukryć emo­cję – czyż­by nie­smak?

Maive zer­k­nę­ła na Lon­so­na, po czym chwy­ci­ła w palce małe cia­sto na­dzia­ne wa­rzy­wa­mi, dzię­ku­jąc lek­kim ukło­nem.

Lon­son, wi­dząc oce­nia­ją­ce spoj­rze­nie Teo­do­ra, dał Maive znak, by ru­szyć dalej.

Na ga­le­rie wy­to­czo­no wózki pełne przy­sta­wek. Na ta­cach uka­za­ły się owoce morza. Za­pa­chy przy­praw i czosn­ku zmie­sza­ły się z wonią wina i wy­per­fu­mo­wa­nych ciał, po czym wspię­ły po ko­lum­nach aż do skrzą­cych na wy­so­kim skle­pie­niu ży­ran­do­li.

Za­trzy­ma­li się w pu­stym wy­ku­szu, gdzie było tro­chę ci­szej.

– A kim jest tamta ko­bie­ta? – Maive wska­za­ła na ru­do­wło­są damę w dłu­giej aż do ziemi udra­po­wa­nej sukni. – Uchy­lisz mi rąbka ta­jem­ni­cy?

– Nikim szcze­gól­nym.

– I dla­te­go tu się zna­la­zła.

Lon­son nie mógł się nie uśmiech­nąć.

– To Le­ti­tia, pani wpły­wo­we­go rodu Li­ber­tii. Plot­ki gło­szą, że pró­bo­wa­ła swo­ich sił u lorda Fry­de­ry­ka. Bez­sku­tecz­nie.

Maive do­ja­dła cia­sto, ob­li­za­ła palce.

– Od­por­ny na su­chot­ni­cze wdzię­ki – rze­kła z roz­bra­ja­ją­cą po­wa­gą.

– Lecz przy­znasz, że urodę ma po­są­go­wą.

– W isto­cie, przy­po­mi­na pła­sko­rzeź­bę na na­grob­ku.

Lon­son par­sk­nął, ro­zej­rzał się po sali. Go­ście jedli, krą­ży­li, pili trun­ki. Zro­bi­ło się dusz­niej, od­de­chy przy­spie­szy­ły, na nie­któ­rych czo­łach per­lił się pot, wa­chla­rze po­szły w ruch.

Le­ti­tia roz­pły­nę­ła się w tłu­mie niby blada farba w feeri barw.

Ani śladu Fry­de­ry­ka, ani Rose. Lon­son za­sta­na­wiał się, gdzie się po­dzia­li. Doj­rzał jed­nak Schył­ka. Wy­so­ki męż­czy­zna krą­żył po obrze­żach sali ni­czym strze­gą­cy stada pies. Ich spoj­rze­nia prze­cię­ły się; mru­gnię­cie oka i już Schył­ka nie wi­dział.

Z wrza­wy wy­chwy­cił głosy ob­le­czo­ne w po­ko­rę – wy­so­ki ka­płan Ru­dolf Okari wy­słu­chi­wał in­te­re­san­tów, mię­si­sty­mi usta­mi wy­sy­sa­jąc małże.

– Zaraz się po­zna­cie – szep­nął do ucha dziew­czy­ny, wi­dząc, że ta po­dą­ży­ła za jego spoj­rze­niem. – Za­cho­waj po­wa­gę.

Maive wy­gła­dzi­ła suk­nię i po­pra­wi­ła de­kolt, żeby był skrom­niej­szy.

Lon­son wie­dział, że czeka go nie­zwy­kle ważne spo­tka­nie. Spon­ta­nicz­ne, jak wspo­mniał Schył­ko­wi. De­cy­du­ją­ce o przy­szło­ści w Li­ber­ti.

Sala wcią­gnę­ła ich ni­czym wir mor­ski, któ­re­go dzi­kie prądy sła­bły je­dy­nie na pły­ci­znach ko­lej­nych roz­mów. Po­dej­mo­wa­li kru­che te­ma­ty, rzu­ca­li miał­kie fra­ze­sy, po czym kła­nia­li się i po­dą­ża­li dalej, a Maive ledwo kryła znu­że­nie. Wresz­cie do­tar­li do pulch­ne­go męż­czy­zny w star­szym wieku. Wi­dząc zbli­ża­ją­ce­go się Lon­so­na, Ru­dolf Okari nie­dba­łym ge­stem dłoni, jakby od­ga­niał tłu­ste muchy, po­zbył się trzech wy­kwint­nie ubra­nych męż­czyzn.

– Ar­cy­ka­pła­nie – Lon­son wy­ko­nał po­boż­ny gest, a Maive po­szła w jego ślady. – Chcia­łem wa­szej świą­to­bli­wo­ści przed­sta­wić ko­bie­tę bli­ską memu sercu.

Ru­dolf ob­da­ro­wał Maive ser­decz­nym uśmie­chem. Wziął jej dło­nie w swoje, zer­ka­jąc na pier­ścio­nek dziew­czy­ny.

– Cie­szę się, że cię po­zna­ję, moje dziec­ko – po­wie­dział gło­sem ak­sa­mit­nym i głę­bo­kim, jakby za­mknię­tym w musz­li per­ło­wej. – Za­iste wspa­nia­le bę­dzie przy­pie­czę­to­wać wasze uczu­cie.

Maive po­dzię­ko­wa­ła, siląc się, by wy­paść na uoso­bie­nie cnót i po­ko­ry.

– Chciał­bym, aby ce­re­mo­nia od­by­ła się trze­cie­go dnia ban­kie­tu – wy­pa­lił Lon­son.

Maive za­mru­ga­ła, zdzi­wio­na.

– Szyb­ko. Bar­dzo szyb­ko – po­wie­dział Ru­dolf, pusz­cza­jąc jej ręce.

Ru­szy­li za nim do nie­wiel­kie­go stołu peł­ne­go je­dze­nia. Usie­dli razem. Maive w ocze­ki­wa­niu. Lon­son w na­pię­ciu; był rad, że może spo­cząć, gdyż ko­la­na się pod nim ugi­na­ły.

Ru­dolf zgar­nął z tacy kraba. Dalej mówił, w mię­dzy­cza­sie ła­miąc nogi sko­ru­pia­ka i wy­sy­sa­jąc z nich mięso:

– Myślę, że można wpleść tę waszą małą uro­czy­stość w wy­da­rze­nie lorda Fry­de­ry­ka… Naj­pierw jed­nak mu­si­cie to z nim usta­lić… Je­że­li wyda po­zwo­le­nie, mo­że­my zro­bić to w la­ta­ją­cych ogro­dach… Za od­po­wied­nią opła­tą dla świą­ty­ni, rzecz jasna. Hmm, prze­pysz­ne owoce morza… Są za­iste wy­bor­ne.

Na wiel­kim ta­le­rzu Ru­dol­fa znaj­do­wa­ła się kupka sko­ru­pek oraz pan­ce­rzy naj­róż­niej­szych stwo­rzeń. Wy­sy­sał z nich wnętrz­no­ści niby ma­lut­kie dusze. Po ustach i bro­dzie spły­wa­ły tłuszcz oraz soki.

– Sądzę, że lord Fry­de­ryk nie po­ską­pi złota – rzekł Lon­son, lu­stru­jąc ka­pła­na znad kie­lisz­ka wina.

Ten chwy­cił nóż i za­czął chci­wie roz­łu­py­wać tułów kraba. Nie sko­men­to­wał słów Lon­so­na.

– Cza­sem warto do­po­móc spra­wie, wasza świą­to­bli­wość – włą­czy­ła się Maive, otrzą­snąw­szy się ze zdzi­wie­nia. – Dla­te­go, choć to wbrew ety­kie­cie, ja uży­wam jesz­cze wi­del­ca.

Mó­wiąc to, rów­nież za­bra­ła się za kraba.

Ka­pła­no­wi oczy za­bły­sły jak złote świecz­ni­ki.

Nagle przy­sia­dła się do nich Le­ti­tia. Chłód nie­bie­skich oczu otak­so­wał całą trój­kę i ode­zwa­ła się dźwięcz­nym gło­sem:

– Miło po­znać wy­bran­kę twego serca, Lon­so­nie.

– Skąd pani wie? – za­py­tał, nie omiesz­ku­jąc naj­pierw przed­sta­wić ich sobie.

Wy­mie­ni­ły z Maive szyb­kie uprzej­mo­ści, po czym Le­ti­tia wy­ja­śni­ła:

– Och, mam oko do szcze­gó­łu. Spoj­rze­nia, gesty, lgną­ce do sie­bie ciała…

Ru­dolf za­krztu­sił się, od­chrząk­nął, wziął tęgi łyk wina.

– Te spra­wy, za­iste, le­piej zo­staw­my w al­ko­wach.

Le­ti­tia scho­wa­ła uśmiech za unie­sio­nym wa­chla­rzem.

– Pójdę do lorda – po­wie­dział Okari, wy­tarł­szy chu­s­tecz­ką usta. – Po­mó­wię z nim. Wy­bacz­cie, mam jesz­cze coś do za­ła­twie­nia.

Gdy wol­nym kro­kiem od­da­lił się, Le­ti­tia opu­ści­ła wa­chlarz.

– Nie­ła­two jest wy­rwać się z wio­ski – po­wie­dzia­ła.

Maive otwo­rzy­ła usta, za­mknę­ła. Po­licz­ki oblał ru­mie­niec.

– Lord Fry­de­ryk ma nie­dłu­go ogło­sić coś waż­ne­go. – Wsta­ła, zło­ży­ła wa­chlarz. – Miło było cię po­znać, dziec­ko.

I zaraz roz­pły­nę­ła się po­now­nie w sali.

Lon­son zła­pał Maive za dłoń i za­pro­wa­dził do drzwi skry­tych za ko­ta­rą. Za­mknął je, zo­sta­wia­jąc za sobą par­ność i gwar. Owio­nę­ło ich rześ­kie po­wie­trze. Za­padł już zmrok, ale ogro­dy były oświe­tlo­ne lam­pa­mi, wokół któ­rych uno­si­ły się bez­dź­więcz­ne owady. Bez­sze­lest­ny był także Schy­łek, który skrył się gdzieś w pół­mro­ku.

Lon­son wziął Maive pod rękę i ru­szy­li ścież­ką, za­ta­pia­jąc się w aro­mat kwia­tów.

To wszyst­ko może być moje, po­my­ślał. Po­sia­dłość i ogro­dy. Pod­da­ni i wpły­wy. Rose i za­pew­ne każda ko­bie­ta, jaką sobie bym wy­ma­rzył. Pra­gnie­nie sta­tu­su, ten sztorm w duszy, a w nim Maive ni­czym sta­tek prze­bi­ja­ją­cy się przez spie­nio­ne fale.

Usie­dli na pięk­nie zdo­bio­nej ławce pod lampą. W od­da­li sze­le­ści­ły se­da­cje. Maive przy­su­nę­ła się bli­sko, opar­ła głowę na jego ra­mie­niu. Ode­tchnę­ła z wy­raź­ną ulgą. Mięk­kie włosy pach­nia­ły mio­dem. Mil­cza­ła. Lon­son zro­zu­miał, że wła­śnie po­wo­li do­cho­dzi­ło do niej, czym jest ten świat – nie te­atrem, w któ­rym po sztu­ce wszy­scy zdej­mą maski, lecz wiecz­ną grą. Ilu­zja na szczę­ście koń­czy­ła się tu, w ob­ję­ciach na­tu­ry.

Za­mknął oczy i ją przy­tu­lił. Trwa­li tak złą­cze­ni niby ko­rze­nie drzew, aż nagle…

Wrota otwo­rzy­ły się, z wiel­kiej sali wylał się blask. Ogród za­la­ły licz­ne głosy. Wszy­scy go­ście wy­to­czy­li się na ze­wnątrz, two­rząc ludz­ki ko­bie­rzec. Na czele szedł lord Fry­de­ryk. Wkro­czył na po­dest i uniósł dłoń; za­pa­dła cisza.

– Cie­szę się, że tu je­ste­śmy. Jak wie­cie, nigdy nie wspo­mi­na­łem o swym po­tom­ku. Dziś na­stał czas, by to zro­bić. Za­pew­ne część z was do­my­śla się, kim jest ów mło­dzie­niec. Służy mi wier­nie od lat. Za­wsze jest przy mym boku. To wspa­nia­ły młody męż­czy­zna, któ­re­go chro­ni­łem przed tymi, któ­rzy są na­sze­mu ro­do­wi nie­życz­li­wi. Teraz jed­nak mamy po­tęż­ne­go sprzy­mie­rzeń­ca. Jutro w Li­ber­tii zjawi się am­ba­sa­dor ce­sar­stwa Er­ku­ny. O tym z pew­no­ścią sły­sze­li­ście. Jest jed­nak z nami także córka sa­me­go ce­sa­rza. Moim naj­głęb­szym pra­gnie­niem jest wy­da­nie mego syna za tę cu­dow­ną nie­wia­stę.

Lon­son nie wie­rzył wła­snym uszom. Fry­de­ryk bez mru­gnię­cia oka na­wi­jał go­ściom ma­ka­ron na uszy. Za­ci­snął pięść, za­zgrzy­tał zę­ba­mi.

Uj­rzał, że tłum się przed kimś roz­stę­pu­je.

– Wie­rzę, że zmie­sza­nie na­szych krwi to po­win­ność – kon­ty­nu­ował lord. – O, oto i ona!

Na sce­nie po­ja­wi­ła się Rose. Szła kro­kiem nie­zwy­kle wy­stu­dio­wa­nym. Za­ra­zem skrom­nym, ko­bie­cym i god­nym. Maive jakby zwiot­cza­ła, przy­gar­bi­ła się lekko.

Wśród ludzi roz­le­gły się oży­wio­ne szep­ty.

Ktoś mi­gnął przed nim – Schy­łek! – wci­ska­jąc w dłoń Lon­so­na zimny przed­miot. Zo­rien­to­waw­szy się, że ma w ręku drob­ny szty­let, scho­wał go za poły.

– Czy jest tu mój syn Lon­son? – za­py­tał lord Fry­de­ryk.

Maive po­ru­szy­ła się nie­spo­koj­nie, pu­ści­ła rękę Lon­so­na.

– Cze­ka­my na cie­bie, mój dzie­dzi­cu!

Kilka osób z tłumu roz­po­zna­ło go. Ktoś uśmiech­nął się, ktoś dał lekki znak głową, żeby się ru­szył. Lon­son jed­nak stał w miej­scu jak wryty. Nie wie­dział, co zro­bić. Wresz­cie zdał się na in­tu­icję, która prze­ję­ła kon­tro­lę nad cia­łem. Po­ca­ło­wał Maive w czoło i ru­szył spo­tkać prze­zna­cze­nie. Na po­dest pro­wa­dzi­ły scho­dy. Wszedł po nich wolno, głę­bo­ko od­dy­cha­jąc.

Lord Fry­de­ryk po­ło­żył mu dłoń na ra­mie­niu, gdy Lon­son sta­nął obok niego. Rose pró­bo­wa­ła ukryć eks­cy­ta­cję; uśmiech na jej ob­li­czu za­pa­lał się i gasł niby peł­ga­ją­cy pło­mień.

Wszyst­ko uci­chło. Szep­ty gości, szum ro­ślin, nawet morze zda­wa­ło się za­mrzeć w ocze­ki­wa­niu. Ru­dolf Okari stał na dole, ocie­rał chu­s­tecz­ką pot z czoła. Maive pa­trzy­ła na tę scenę z prze­ra­że­niem w oczach wiel­kich jak u sarny. W pię­ści unie­sio­nej do szyi ści­ska­ła ame­tyst. Le­ti­tia po­de­szła do niej, w ge­ście głę­bo­kie­go współ­czu­cia ob­ję­ła dziew­czy­nę, po­gła­dzi­ła od­sło­nię­te ramię.

– Rose, dzię­ku­ję, że przy­by­łaś z tak od­le­głej kra­iny. – Lon­son wziął jej dło­nie w swoje, spoj­rzał głę­bo­ko w oczy. Wi­dział w nich świe­tla­ną przy­szłość. Cie­płe ką­pie­le z ma­sa­ża­mi. Da­le­kie spa­ce­ry do lasu. Roz­kosz po­ca­łun­ków w księ­ży­co­wym świe­tle. – Cie­szę się, że cię po­zna­łem. Je­steś wy­jąt­ko­wą ko­bie­tą.

Pod skrzą­cą kolią uno­sił się ob­fi­ty de­kolt Rose. Od­dy­cha­ła szyb­ko, płyt­ko, jakby cze­ka­jąc, aż ze­drze z niej suk­nię.

Lord Fry­de­ryk złą­czył dło­nie w pi­ra­mid­kę. Po­ru­szał pal­ca­mi, plo­tąc nie­wi­dzial­ną sieć.

Se­da­cje gó­ro­wa­ły nad nimi ni­czym świad­ko­wie.

Na gra­ni­cy per­cep­cji szum morza.

Lon­son pu­ścił dło­nie Rosy.

– Nie­ste­ty nie mogę przy­jąć twej pro­po­zy­cji – zwró­cił się do lorda.

Ob­li­cze Fry­de­ry­ka stę­ża­ło.

– Jutro przy­je­dzie am­ba­sa­dor – wy­szep­tał. – A po­ju­trze po­bie­rze­cie się.

W gło­sie Lon­so­na tkwił rdzeń zimy:

– Nie zro­bię tego.

Rose prych­nę­ła z po­gar­dą i zbie­gła na dół.

Lord Fry­de­ryk po­ło­żył mu dłoń na ra­mie­niu. Strą­cił ją.

– Nie je­steś moim ojcem – wy­ce­dził Lon­son.

– Poza mną nie masz ojca.

Nie zro­zu­miał tych słów. Po­dob­nie jak tłum pod­pi­tych i roz­ocho­co­nych gości, któ­rzy czę­ścio­wo roz­la­li się po ogro­dzie, czę­ścio­wo wró­ci­li na salę, po­zo­sta­wia­jąc lorda Fry­de­ry­ka z naj­głęb­szą moż­li­wą raną – ogni­ste­go wsty­du.

 

 

***

 

 

Na­za­jutrz do po­sia­dło­ści przy­był wraz ze świtą am­ba­sa­dor im­pe­rium Er­ku­ny. Dru­gie­go dnia ban­kie­tu Lon­son do­świad­czał ina­czej, zza sza­rej prze­sło­ny wy­co­fa­ne­go umy­słu. Nawet się nie sta­rał two­rzyć po­zo­rów. Cho­dził wolno jak w smole, a je­dy­nym żywym punk­tem jego twa­rzy był do­łe­czek na po­licz­ku – sym­bol tłu­mio­ne­go, głę­bo­ko skry­wa­ne­go gnie­wu. Tylko Maive za­uwa­ża­ła tlące się wę­gli­ki w ciem­nych oczach Lon­so­na.

– Je­steś bar­dzo go­rą­cy. Na pewno do­brze się czu­jesz?

Ski­nął głową, nie od­zy­wa­jąc się.

Ban­kiet w ca­ło­ści prze­niósł się do ogro­dów.

Lon­son nie prze­jął się naj­waż­niej­szym punk­tem tego dnia. Zo­sta­wił Maive przy jed­nym z okrą­głych sto­li­ków – wy­peł­ni­ły ogro­dy ni­czym ne­nu­fa­ry – i udał się na spo­tka­nie z emi­sa­riu­szem Er­ku­ny. Wy­zna­czo­no je na po­łu­dnie w pięk­nej oran­że­rii. W gę­stwie ro­ślin bzy­cza­ły nie­szko­dli­we owady. Pa­blo­dun sie­dział mię­dzy dwoma po­tęż­ny­mi mę­ża­mi, któ­rych nie ra­czył przed­sta­wić. Gdy Lon­son wszedł, bawił się dłu­gi­mi krę­co­ny­mi wło­sa­mi. Kiedy przy­wi­ta­li się i za­czę­li roz­mo­wę, przy­po­mi­nał roz­ka­pry­szo­ne dziew­czę. Robił z ust dzió­bek, trze­po­tał rzad­ki­mi rzę­sa­mi. Wier­cił się na krze­śle pew­nie z po­wo­du ro­ba­ków w rzyci; zła­pał jed­ne­go, przyj­rzał mu się i wsu­nął mię­dzy zęby. Chrzęst roz­gry­za­nych owa­dów zmie­szał się z chro­bo­tem pióra pod­pi­su­ją­ce­go ko­lej­ne do­ku­men­ty. Pa­blo­dun go­dził się na wszel­kie ustęp­stwa. Jakby wła­dzę w jego ciele spra­wo­wa­ły te przy­po­mi­na­ją­ce ser­del­ki palce.

Per­trak­ta­cje oka­za­ły się śmiesz­nie łatwe. Lon­son nie mu­siał uży­wać swych umie­jęt­no­ści ję­zy­ko­wych. Przy­naj­mniej nie w tym kon­tek­ście.

– Cie­szę się na ju­trzej­sze we­se­le – po­wie­dział emi­sa­riusz Er­ku­ny, za­wie­sza­jąc na nim ma­śla­ne spoj­rze­nie.

Lon­son ze­sztyw­niał. Uśmiech­nął się blado.

– To za­szczyt go­ścić waszą wspa­nia­łość – od­po­wie­dział przy­mil­nie.

– Rose to cu­dow­na dziew­czy­na. Mam na­dzie­ję, że bę­dzie­cie ją tu do­brze trak­to­wać.

Lon­son roz­ło­żył dło­nie w ge­ście szcze­ro­ści.

– Nie ulega wąt­pli­wo­ści. Lord Fry­de­ryk ma w sobie nie­skoń­czo­ne po­kła­dy cie­pła. Po­tra­fi spra­wić, że go­ście po­czu­ją się jak u sie­bie w domu. Na­tu­ral­nie ja rów­nież do­ło­żę wszel­kich sta­rań, aby Rose była szczę­śli­wa.

Na wiel­kim no­ży­co­wym fo­te­lu Pa­blo­dun umo­ścił się jesz­cze wy­god­niej. Lon­son za­sta­na­wiał się, czy emi­sa­riusz za­uwa­żył, iż moc­niej za­ak­cen­to­wał rolę lorda Fry­de­ry­ka niż wła­sną.

– Dziew­czy­na wy­cho­dzi za cie­bie, nie za lorda. Zważ na to.

A więc jed­nak… Czyż­by roz­mo­wy na inne te­ma­ty sta­no­wi­ły je­dy­nie pre­tekst, uwer­tu­rę do kwe­stii za­ślu­bin? Czemu wcze­śniej tego nie za­uwa­żył? W oran­że­rii zro­bił się parno, dusz­no.

– Rose z pew­no­ścią znaj­dzie szczę­ście – rzekł ostroż­nie. – Po­sia­da wiele ta­len­tów i nie­wie­ścich cnót. Nie­wąt­pli­wie każdy byłby szczę­śli­wy, mogąc ją mieć u swego boku.

Po­wie­ki Pa­blo­du­na, wiel­ki ćmy uwie­szo­ne na stro­pie oczu, lekko opa­dły. W przy­cza­je­niu, jakby chcia­ły ze­rwać się na żer.

– Po­do­ba ci się? – wy­pa­lił.

Lon­so­na ta bez­po­śred­niość oszo­ło­mi­ła, ale szyb­ko od­zy­skał rezon.

– Nie znam męż­czy­zny, który po­zo­stał­by obo­jęt­ny na jej wdzię­ki.

Emi­sa­riusz wes­tchnął nagle i po­smut­niał.

– Wy­bacz moje py­ta­nie… Nie mo­żesz tego wie­dzieć, lecz je­stem jej wujem, dla­te­go cza­sem, być może, zbyt mocno się an­ga­żu­ję w tę spra­wę… Rose bar­dzo prze­ży­ła wy­jazd z ro­dzin­ne­go mia­sta. Miała w sobie wiele obaw, czy ci się spodo­ba. To wraż­li­wa dziew­czy­na. Wraż­li­wa i dobra. Niech nie zwie­dzie cię jej pew­ność sie­bie. To tylko pan­ce­rzyk, pięk­ny i su­ge­styw­ny, lecz pod nim skry­wa się kru­che serce.

Za­pa­dła cisza. Lon­son wresz­cie po­wie­dział:

– Dzię­ku­ję za szcze­rość. Za­pew­niam, że nie mam złych in­ten­cji wzglę­dem wa­szej sio­strze­ni­cy.

Pa­blo­dun za­drżał ni­czym larwa na­bi­ta na ha­czyk. Po­tarł po­wie­ki, znów wle­pił w Lon­so­na spoj­rze­nie.

– Trzy­mam cię za słowo. Je­steś świet­nym ne­go­cja­to­rem – dodał, ła­piąc w palce owada. – Cie­szę się, że bę­dzie­my ro­dzi­ną.

Lon­son wstał, ukło­nił się i wy­szedł, sły­sząc za sobą chrzęst roz­gry­za­ne­go pan­ce­rzy­ka.

Tuż przed oran­że­rią na ła­wecz­ce sie­dzia­ła Rose. Na jed­nym z da­chów po­sia­dło­ści uj­rzał po­wie­wa­ją­cy sztan­dar. Wy­da­wał się dziw­ny, ale Lon­son po­sta­no­wił sku­pić uwagę na dziew­czy­nie.

– Miło cię wi­dzieć.

– Cie­bie też. – Po­kle­pa­ła miej­sce obok. – Wy­ba­czam wczo­raj­szą scenę. Usiądź.

Rose wy­glą­da­ła kwit­ną­co. Obok Maive sta­no­wi­ła z pew­no­ścią naj­pięk­niej­szą punkt ogro­dów. Gład­ka, pach­ną­ca, z buzią jak cu­kie­rek oko­lo­ną buj­ny­mi wło­sa­mi się­ga­ją­cy­mi do od­sło­nię­tych ra­mion.

– Po­wiedz, czy nie roz­ma­wia­ło nam się do­brze? – za­py­ta­ła, prze­chy­la­jąc głowę na bok.

Lon­son spo­czął przy niej.

– Ow­szem. Je­steś in­te­re­su­ją­cą ko­bie­tą.

– Więc może nie po­do­bał ci się masaż?

Przy­po­mniał sobie dotyk jej drob­nych dłoni na pier­si.

– Po co ten cyrk z uda­wa­niem służ­ki? – za­py­tał i spoj­rzał jej pro­sto w oczy.

– Żeby szyb­ciej się do cie­bie zbli­żyć, głup­ta­sie! Nie lubię nie­do­myśl­nych chłop­ców.

– Ja nie prze­pa­dam za ma­ni­pu­la­tor­ka­mi.

Rose po­smut­nia­ła, spu­ści­ła wzrok.

– W Er­ku­nie każdy by mnie chciał. Tra­fi­łam w obce miej­sce, w któ­rym je­stem gor­sza od byle wiej­skiej dzie­wu­chy! – do­koń­czy­ła ze zło­ścią.

Lon­son zro­zu­miał, że Rose pierw­szy raz w życiu do­świad­cza od­rzu­ce­nia. Wcze­śniej każda jej za­chcian­ka, prze­cież córki ce­sa­rza, była speł­nia­na. Po­licz­kiem spły­nę­ła łza. Wy­cią­gnął rękę, żeby ją po­cie­szyć, ale ze­rwa­ła się z ławki, jak pyłek mle­czu chwy­co­ny wia­trem, i pod­wi­nąw­szy suk­nię, po­bie­gła w stro­nę skra­ju klifu. Sły­szał cich­ną­cy szloch.

Tknię­ty po­czu­ciem winy, ru­szył za nią. Maive po­cze­ka. W końcu i tak nie wie­dzia­ła, ile zaj­mie mu spo­tka­nie z Pa­blo­du­nem.

Po­my­ślał, że wy­star­czy, iż prze­pro­si Rose, a wszyst­ko się ułoży. Nie była mu obo­jęt­na. Co praw­da jesz­cze nie tyle, co do Maive, ale też żywił do niej uczu­cia. Może po­trze­bo­wał czasu, aby roz­kwi­tły w pełni? W końcu Maive znał dłu­żej. Miał z nią sil­niej­szą więź. Co by się stało, gdyby le­piej po­znał Rose?

Spo­tkał ją przy se­da­cjach. Nie­któ­re li­ście zdo­bi­ły złote plam­ki. Dziew­czy­na krą­ży­ła mię­dzy pięk­ny­mi drze­wa­mi. Wy­da­ło mu się, że kątem oka do­strze­ga coś uno­szą­ce­go się w po­wie­trzu. Jakąś dro­bi­nę. Dro­bin­ka na skra­ju per­cep­cji.

– Rose, za­cze­kaj – po­wie­dział gło­śniej, żeby go usły­sza­ła. Nie­po­trzeb­nie, byli tu bo­wiem sami, a ciszę mącił je­dy­nie cichy sze­lest liści.

Dziew­czy­na za­trzy­ma­ła się, obej­rza­ła. Ma­ki­jaż roz­ma­zał się, buzia drża­ła, jakby miała zaraz pęk­nąć.

– Zo­staw mnie – po­wie­dzia­ła, nie spusz­cza­jąc z niego udrę­czo­ne­go spoj­rze­nia.

Lon­son zbli­żył się, za­cho­wu­jąc jed­nak pewną od­le­głość. W pier­si wciąż drgał mu uśmiech Maive, jed­nak teraz pa­trzył na łzy Rose. Skrzą­ca kolia fa­lo­wa­ła na de­kol­cie. Wiot­kim cia­łem wstrzą­sa­ły dresz­cze.

– Rose…

Skró­cił dy­stans, aż po­czuł jej od­dech mie­sza­ją­cy się z wia­trem.

Przy­tu­lił ją. W ob­ję­ciach po­czuł duszę Rose, pę­ka­ją­cą, roz­sy­pu­ją­cą się te­atral­nie.

– Dla­cze­go mi to ro­bisz… – za­łka­ła. – Dla­cze­go… Dla­cze­go…

Kilka dro­bi­nek po­draż­ni­ło noz­drza. Po­ca­ło­wał Rose w czoło i od­szedł.

Po dro­dze za­trzy­mał go ar­cy­ka­płan Okari. Po­licz­ki trzę­sły mu się z obu­rze­nia.

– Jak śmiesz? Lord Fry­de­ryk przed­sta­wił mi twą wy­bran­kę. Z pew­no­ścią nie jest nią ta cała Maive! Jutro zwią­żesz się z nią przed ob­li­czem sa­me­go boga.

Lon­son nie za­mie­rzał się sprze­czać. Nie za­mie­rzał także być miłym. Minął Ru­dol­fa i ru­szył ścież­ką dalej. Spoj­rzał na głów­ny bu­dy­nek po­sia­dło­ści, przez nie­któ­rych na­zy­wa­ny pa­ła­cy­kiem, któ­re­go wszyst­kie okna i bal­ko­ny był po­otwie­ra­ne; tem­pe­ra­tu­ra oraz al­ko­hol naj­wi­docz­niej da­wa­ły się go­ściom we znaki.

Wresz­cie wró­cił i spę­dził resz­tę czasu z Maive. Na prze­kór emo­cjom wzbu­rzo­nym przez po­przed­nie spo­tka­nia po­sta­no­wił się z nią do­sko­na­le bawić. Pili szam­pa­na, prze­ści­ga­jąc się w wy­my­śla­niu zwa­rio­wa­nych sce­na­riu­szy wspól­ne­go życia. Maive dro­czy­ła się z nim, ri­po­sto­wa­ła z sobie wła­ści­wą zręcz­no­ścią, prze­cze­sy­wa­ła włosy i bez krę­pa­cji śmia­ła się do roz­pu­ku; żywe sre­bro, po­my­ślał Lon­son, roz­ko­szu­jąc się spły­wa­ją­cym gar­dłem trun­kiem.

Póź­niej udali się do jego po­ko­ju, gdzie dziew­czy­na, zmę­czo­na wra­że­nia­mi, za­snę­ła. Przy­krył ją i wy­szedł na taras, chcąc po­od­dy­chać świe­żym po­wie­trzem.

Na dachu po­sia­dło­ści uj­rzał za­wie­szo­ną flagę. Tę samą, która ło­po­ta­ła na wie­trze, kiedy spę­dzał czas w ogro­dach. Stąd wi­dział ją wy­raź­niej. Oka­za­ła się dużo bar­dziej nie­re­gu­lar­na, niż są­dził do­tych­czas. Wy­da­wa­ła się rów­nież po­szar­pa­na. Widok ten wzbu­dził w nim nagły, pod­skór­ny nie­po­kój.

Usły­szał głos Maive. Wró­cił, ro­ze­brał się i po­ło­żył przy niej. Dziew­czy­na mó­wi­ła coś przez sen. Wtu­lił się w nią i nie­dłu­go sam od­pły­nął. Po­chło­nął go kosz­mar. Lord Fry­de­ryk – ludz­ka głowa z pa­ję­czym tu­ło­wiem – prze­my­kał ko­ry­ta­rza­mi po­sia­dło­ści, snu­jąc opo­wie­ści, tka­jąc kłam­stwa.

 

 

***

 

 

Za­sło­ny zwi­nę­ły świa­tło w jasny rulon, który umo­ścił się na koł­drze. Maive otwo­rzy­ła oczy, ziew­nę­ła.

– Już ranek? – zdzi­wi­ła się.

Lon­son stał na bal­ko­nie, wpa­tru­jąc się w kształt za­sty­gły na dachu.

– Ostat­ni dzień ban­kie­tu.

Go­ście roz­la­li się po te­re­nach po­sia­dło­ści ni­czym fala po pia­sku. Po­da­no ob­fi­te śnia­da­nia. Wiel­ką salę oży­wi­ły roz­mo­wy, błysk sztuć­ców, za­pach kwia­tów i bryzy. Al­ko­wy pęcz­nia­ły od szep­tów. Możni Li­ber­tii dys­ku­to­wa­li z oso­bi­sto­ścia­mi z Er­ku­ny. Nie było końca kur­tu­azyj­nym ukło­nom, po­wścią­gli­wym uśmie­chom i dys­tyn­go­wa­nej gry po­zo­rów.

– Tu jest wspa­nia­le – za­chwy­ca­ła się Maive. – Wy­star­czy przy­zwy­cza­ić się do nie­szcze­ro­ści.

– I cza­sa­mi po­dra­pać się po ple­cach, kiedy swę­dzi od wbi­te­go w nie noża.

Lon­son sta­rał się dzie­lić z Maive lek­kość ducha. Spa­ce­ro­wa­li pięk­nym ogro­dem, po­wie­trze de­ko­ro­wa­ły ko­lo­ro­we mo­ty­le, a słoń­ce sku­ba­ło szyję. Mimo siel­skich oko­licz­no­ści w ciele czuł na­pię­cie, jakby ktoś bo­le­śnie mocno na­cią­gnął w nim wraż­li­we stru­ny.

– Je­stem pod wra­że­niem – po­wie­dzia­ła Maive. – Sprze­ci­wi­łeś się sa­me­mu lor­do­wi Fry­de­ry­ko­wi.

Sam nie wiem, czy to od­wa­ga, czy głu­po­ta, po­my­ślał.

Maive, wi­dząc jego wa­ha­nie, za­ko­ły­sa­ła kie­lisz­kiem szam­pa­na i do­da­ła:

– Po­wiedz mi, co wi­dzie­li go­ście?

Wzru­szył ra­mio­na­mi. Nie od­po­wie­dział.

Wkro­czy­li do la­bi­ryn­tu. Za­głę­bia­li się weń, a inne głosy ci­chły, aż zo­sta­li zu­peł­nie sami.

– Syna sprze­ci­wia­ją­ce­go się ojcu. – Maive moc­niej ści­snę­ła jego dłoń. – Kogoś, kto ma wła­sne zda­nie, a nie jest tylko na­rzę­dziem w jego rę­kach. Sta­łeś się bar­dziej wia­ry­god­ny.

– Osła­bi­łem po­zy­cję rodu. Widać w nim sła­bość, pęk­nię­cie. Bę­dzie można nami ła­twiej ma­ni­pu­lo­wać.

– Za­ra­zem wzmoc­ni­łeś wła­sną. A Fry­de­ryk nie jest twoim ojcem. Więc jego ród nie jest twoim.

– Lecz in­te­re­sy ow­szem.

– Masz mnó­stwo ko­rzy­ści – zro­zu­mia­ła.

Ich cię­żar ugrzęzł mu w brzu­chu, pod­pły­nął do gar­dła, za­le­pił usta; nie wie­dział, co po­wie­dzieć.

Wy­szli z la­bi­ryn­tu na po­la­nę pełną gości. Mię­dzy nimi zyg­za­ko­wa­tą trasą po­ru­szał się Teo­dor. Ka­mer­dy­ner niósł na tacy po­kro­jo­ną bezę. W po­wie­trzu, dotąd za­wsze nie­ska­zi­tel­nie czy­stym, po­ja­wi­ły się pod­świe­tla­ne słoń­cem na złoto dro­bin­ki. Wpa­try­wa­ła się w nie Le­ti­tia. Skła­da­ła i roz­kła­da­ła wa­chlarz, nie­zde­cy­do­wa­na, czy jest już zbyt dusz­no. Wy­so­ki ka­płan Ru­dolf sie­dział z Pa­blo­du­nem. Dzie­li­li za­in­te­re­so­wa­nia sma­ko­ły­ka­mi – ich dys­ku­sja spro­wa­dza­ła się głów­nie do mla­śnięć i po­mru­ków – afir­ma­cji spo­ży­wa­nych po­traw.

Rose roz­ma­wia­ła z absz­ty­fi­kan­ta­mi przy kie­lisz­ku wina. Była ra­do­sna, jakby za­po­mnia­ła o Lon­so­nie.

Lord Fry­de­ryk roz­snu­wał sieć, niby w bez­tro­sce prze­cha­dza­jąc się po zie­lo­nej prze­strze­ni. Za­trzy­mał się w we­ran­dzie, skąd w sa­mot­no­ści ob­ser­wo­wał gości. Zimne spoj­rze­nie za­trzy­ma­ło się na Lon­so­nie, przy­szpi­li­ło go na drgnie­nie po­wie­ki, by nagle po­wę­dro­wać do góry.

Lon­son od­chy­lił głowę, zmru­żył oczy. Wiatr ze­rwał flagę z dachu po­sia­dło­ści. Prze­pro­sił Maive i po­dą­żył za spa­da­ją­cym ma­te­ria­łem. Zle­cia­ła dość szyb­ko – prze­mok­nię­ta? – wprost do la­bi­ryn­tu.

Od­na­lazł ją po dłuż­szym cza­sie. Pod­nió­sł­szy ją, po­czuł lekki odór. Przy­glą­dał się przez mo­ment nie­re­gu­lar­nym kształ­tom. Wy­pło­wia­ły, nie­jed­no­li­ty kolor, wło­ski po jed­nej stro­nie… Gdy po­cią­gnął dalej, na całą wy­so­kość, roz­wi­nę­ła się w kształt ludz­kiej syl­wet­ki. W oko­li­cach pach oraz na brzu­chu wid­nia­ły na­cię­cia.

Upu­ścił ją, zro­bił krok w tył i zgi­nął się wpół. Zwy­mio­to­wał wszyst­ko, co miał w brzu­chu. Po­dob­nie w środ­ku nic nie zo­sta­ło ze Schył­ka – sama skóra, za­cho­wa­na jed­nak w do­brym sta­nie. Ktoś go wy­pa­tro­szył jak rybę. I za­wie­sił na dachu.

Lon­son, upior­nie po­bla­dły, usiadł pod ży­wo­pło­tem. Wy­tarł rę­ka­wem usta, za­mknął oczy, pró­bu­jąc ze­brać roz­sza­la­łe myśli. Kiedy tro­chę się uspo­ko­ił, zro­zu­miał, co się wy­da­rzy­ło. Schy­łek od dwóch lat wie­dział o jego schadz­kach z Maive. Mimo to nic nie po­wie­dział lor­do­wi Fry­de­ry­ko­wi. Na do­miar złego po­mógł im do­stać się do po­sia­dło­ści nie­zau­wa­żo­ny­mi. Dla­te­go zo­stał uka­ra­ny. Ta nie­zwy­kła su­ro­wość, nie­by­wa­łe okru­cień­stwo miało jesz­cze jeden cel – na­stra­szyć Lon­so­na.

Po­ma­cał się po pasie – szty­let wciąż tam był. Wstał i na mięk­kich jesz­cze no­gach wy­do­stał się z la­bi­ryn­tu. Chciał pójść po Maive, ale zo­ba­czył z da­le­ka, że jest bez­piecz­na, więc skie­ro­wał kroki w kie­run­ku Fry­de­ry­ka.

– O! Do­brze cię wi­dzieć, drogi chłop­cze – rzekł Fry­de­ryk, kiedy Lon­son przed nim sta­nął z za­cię­tą miną. – Je­stem prze­ko­na­ny, że zro­zu­mia­łeś swój ostat­ni błąd. Nie przej­muj się. – Po­ło­żył mu dłoń na ra­mie­niu. – Nie je­stem pa­mię­tli­wy.

Lon­son miał wra­że­nie, że język mu spuchł i za­tkał gar­dło.

Lord po­kle­pał go po ple­cach.

– Nasza po­zy­cja w mie­ście sta­nie się nie­za­chwia­na. Twój zwią­zek z Rose przy­pie­czę­tu­je nasze pa­no­wa­nie.

Wez­bra­ła w nim złość.

– Nie zro­bię tego, choć­byś miał po­wie­sić wszyst­kich gości.

Fry­de­ryk nawet nie drgnął.

– Nie pytam. A tą twoją Maive mo­że­my przy­jąć jako służ­kę.

I zo­sta­wił go sa­me­go.

Za­stał Maive przy sta­wie. Klę­cza­ła i na­chy­la­ła się nad oczkiem wod­nym. Ode­pchnę­ła ne­nu­fa­ry i rzęsę wodną, po czym zmo­czy­ła dwie chu­s­ty. Wsta­ła, lekko je wy­ci­snę­ła i prze­my­ła twarz. Po­wie­dzia­ła mu, że w po­wie­trzu unosi się coś dziw­ne­go. Lon­son spo­czął na tra­wie obok. Sta­rał się wy­rzu­cić z głowy obraz skóry Schył­ka.

Uro­czy­stość miała odbyć się na nie­wiel­kim wznie­sie­niu w ogro­dach. Go­ście uda­dzą się tam tłum­nie, ota­cza­jąc Ru­dol­fa krę­giem. Lord Fry­de­ryk i Rose będą już cze­kać obok ka­pła­na. To sta­nie się już zaraz. A on, Lon­son, sprze­ci­wi się swemu panu. Go­ście to wy­czu­wa­li. Spo­dzie­wa­li się skan­da­lu, być może cze­goś znacz­nie gor­sze­go. Stra­że lorda oraz Pa­blo­du­na za­cie­śni­ły kręgi. Klin­gi nie błysz­cza­ły już na obrze­żach, lecz bli­żej, go­to­we do ataku. Wzię­cia od­we­tu za hańbę. At­mos­fe­ra zro­bi­ła się wi­siel­cza. I nagle bańka ocze­ki­wań pękła.

Nie­ocze­ki­wa­nie wzmógł się po­ry­wi­sty wiatr. Silne po­dmu­chy szar­pa­ły poły szat i ob­ru­sy sto­li­ków. Wy­ry­wa­ły z dłoni non­sza­lanc­ko dzier­żo­ne kie­lisz­ki z winem, które po­pla­mi­ło suk­nie i żu­pa­ny. Damy po­pra­wia­ły fry­zu­ry. Oczko wodne zmarsz­czy­ło gład­ką dotąd po­wierzch­nię. Kur­tu­azja i ety­kie­ta znik­nę­ły niby zdmuch­nię­ty pło­myk świe­cy; za­sko­cze­nie i nie­po­kój wy­krzy­wi­ły po­god­ne dotąd ob­li­cza; bo­ga­ci lu­dzie ob­ru­sze­ni na na­tu­rę. Wiatr gwiz­dał w uchy­lo­nych oknach i szcze­li­nach po­sia­dło­ści.

Pierw­szy silny po­dmuch osłabł, lecz wciąż wiało mocno. Le­ti­tia wsta­ła z trawy i w ob­sta­wie Teo­do­ra ru­szy­ła do stołu. Ru­dolf Okari nie przej­mo­wał się gnu­śną po­go­dą. Jadł z ta­le­rza peł­ne­go zupy, prze­gry­za­jąc chle­bem i kieł­ba­są. Pa­blo­dun wgry­zał się w udziec kur­cza­ka. Rose tań­czy­ła, nie ba­cząc na wzdy­ma­ną suk­nię.

Maive chwy­ci­ła Lon­so­na za rękę i po­cią­gnę­ła za sobą. Po­bie­gli do środ­ka po­sia­dło­ści. Tam scho­wa­li się w wy­ku­szu. Za­mknę­li okno i ob­ser­wo­wa­li ogro­dy. Do ust i nosa przy­ło­ży­li mokre chu­s­ty.

Ga­łę­zie se­da­cji, które przebudziły się po latach i zaczęły pylić, fa­lo­wa­ły, sze­le­ści­ły. Po­wie­trze roz­iskrza­ło mi­lio­nem zło­ci­stych dro­bi­nek. Wi­ru­jąc, mknę­ły przez ogro­dy. Osia­da­ły na tra­wie, krze­wach, kwia­tach. Lgnę­ły do spo­co­nych twa­rzy i wy­mię­tych szat. Otwo­rzo­ny­mi na oścież drzwia­mi wpa­da­ły do wiel­kiej sali. W po­ko­jach go­ścin­nych ro­bi­ły bącz­ki i kła­dły się na ba­ty­sto­wej po­ście­li. Ozło­ci­ły spa­dzi­ste dachy po­sia­dło­ści.

Lu­dzie po­my­li­li zja­wi­sko z chma­rą owa­dów. Lord Fry­de­ryk od razu zro­zu­miał, że se­da­cje pylą na po­tę­gę. Uznaw­szy to za dobry omen, roz­ło­żył ra­mio­na, wi­ta­jąc w ogro­dach pyłki.

Jeden z gości zła­pał się za głowę, za­to­czył i upadł. Straż­ni­cy pod­nie­śli alarm. Za­czę­li wyj­mo­wać broń, lecz zanim do­szło do roz­le­wu krwi, se­da­cje za­py­lił moc­niej i stało się coś zgoła nie­ocze­ki­wa­ne­go. Za­mie­ra­li w pół kroku, z mie­czem le­d­wie wy­do­by­tym z po­chwy, po czym pa­da­li jak muchy. Go­ście krztu­si­li się, chwy­ta­li za szyje, wy­ba­łu­sza­li oczy. Wy­cią­ga­li przed sie­bie ręce, szu­ka­jąc ra­tun­ku. Osu­wa­li się w mro­wie kwia­tów. Do­ty­ka­li po si­nie­ją­cych twa­rzach. Ude­rza­li gło­wa­mi w stoły; Ru­dolf Okari rąb­nął nią w ta­lerz zupy, któ­rej przed chwi­lą wziął do­kład­kę. Uto­pił się w grze­chu ob­żar­stwa. Pa­blo­dun my­śląc, że w gar­dle utkwi­ła mu kość, po­de­rwał się z krze­sła i pró­bo­wał ją wy­do­stać pal­ca­mi; z dło­nią w ustach wy­rżnął w stół pełen po­traw. W po­śmiert­nym uści­sku po­cią­gnął za sobą obrus, za­sta­wę i jadło. Le­ti­tia padła z Teo­do­rem na zie­mię i szcze­pie­ni jak kraby sto­czy­li się z lek­kie­go wznie­sie­nia.

Lord Fry­de­ryk drgnął, jakby po­cią­gnę­ła go nie­wi­dzial­na nić. Za­trze­po­tał pal­ca­mi, plo­tąc swą sieć, po czym osu­nął się w nią bez­gło­śnie. Ostre jak stal spoj­rze­nie zma­to­wia­ło.

W po­ko­jach go­ścin­nych sje­sty oka­za­ły się wiecz­ne. Zło­ci­sty lak śmier­ci za­pie­czę­to­wał usta.

W la­bi­ryn­cie ktoś umarł, świę­cie prze­ko­na­ny, że użą­dli­ła go osa.

W wiel­kiej sali za­dę­ło moc­niej i pyłki wpa­dły do każ­de­go za­ka­mar­ka, każ­dej al­ko­wy.

Usły­sze­li głos Rose. Bie­ga­ła ko­ry­ta­rzem, po­ty­ka­jąc się.

Lon­son i Maive przy­tu­li­li się i owi­nę­li w kokon grubą ko­ta­rą.

– Ko­cham cię – szep­nął przez chu­s­tę i wstrzy­mał od­dech.

 

Tru­pów nigdy nie od­na­le­zio­no. Pręd­ko wy­kieł­ko­wa­ły z nich pędy se­da­cji. W ciągu paru go­dzin zdrew­nia­ły, a li­ście roz­wi­nę­ły się szyb­ciej niż ago­nia. Ko­rze­nie wro­sły głę­bo­ko w zie­mię, za­bie­ra­jąc ze sobą ciała. Po­sia­dłość lorda Fry­de­ry­ka po­chło­nę­ły drze­wa. Desz­cze zmyły po­zo­sta­łe ślady. La­ta­ją­ce ogro­dy prze­obra­zi­ły się w na­tu­ral­ną ka­te­drę. W Li­ber­tii mó­wio­no, że jeśli do drew­na przy­ło­ży się ucho, można usły­szeć roz­mo­wy z ban­kie­tu.

 

Pyłki opa­dły. Za­kry­ły zło­tym ca­łu­nem mar­mu­ro­we pod­ło­gi.

Ko­ta­ra w wy­ku­szu za­dy­go­ta­ła.