Odcięty palec pewnego pijaka

– Jestem wam bardzo wdzięczy za to, że postanowiliście mnie pochować.

– To ty umiesz mówić? Ale numer! Ja nie mogę!

– Potrafię nieźle nawijać, prawie jak raper, a także przewidywać przyszłość. Posłuchajcie…

***

Długa przerwa trwa w najlepsze. Stoimy na przystanku autobusowym nieopodal podstawówki i raczymy się watą cukrową. Prócz mnie, Piotrek Janik i Paweł Harasymowicz. Trójeczka, trójeczka trójkowych. Słoneczko i nic nie robienie. To wciąga, ach, wciąga. Ale to nie mogło trwać wiecznie. Trzeba było czymś zająć umysły. No i się znalazło. Wdzięczy temacik. Rozpoczął Janik:

– A wiecie, że drzwi obcięły szalonemu Zenkowi palec u ręki?

– Chyba się porzygam – syknąłem.

– To była po trosze wina kierowcy autobusu, po trosze samego Zenka. Pijaczysko! Taki sam jak twój stary, Pablo. I teraz ten palec się wala po czarnych zaułkach naszej budy. Serio! Już nawet zaczął lekko zielenieć, znaczy się gnić.

– E, gadasz od rzeczy – zajęczał Harasymowicz. – Taki palec to się przyszywa. Zresztą komu by się go chciało brać do szkoły. Jeszcze można by się było czymś zarazić, jakimś syfilisem czy czymś takim.

Piotrek i Paweł na ogół we wszystkim się zgadzali, choć wyglądali bardzo, bardzo różnie. Harasymowicz był mały i rudy, a Janik – duży, gruby i miał tylko trzy palce u jednej ręki. Zgadzali się, rozumieli i wszędzie ze sobą chodzili, jakby stanowili jakąś zakochaną parę. Tym razem jednak sprawa odciętego palca ich poróżniła.

– Gadasz od rzeczy, bredzisz jednym słowem – kontynuował rudzielec.

– Jak mi nie wierzysz, to sobie sprawdź, konusie.

Nie wtrącałem się, choć swoje zdanie w sprawie miałem.

***

Salę gimnastyczną racławickiej podstawówki wypełniał zapach kurzu, potu oraz trampek. Siedziała nas tam trójka i się przebierała. Już nie pamiętam, czy się ubieraliśmy przed wuefem w stroje sportowe czy rozbieraliśmy. Dyskutowaliśmy o odciętym palcu, którym w siebie rzucaliśmy i który – uwaga – obwąchiwaliśmy. No dobra, kto obwąchiwał to obwąchiwał. Ja niczego takiego nie robiłem. Od durnot byli inni.

– Ała, ała! – wrzeszczał Harasymowicz, bo dostał palcem w łeb (dostał z palca?).

Jego najlepszy kumpel, Piotrek Janik, droczył się zarówno z nim, jak i ze mną.

– Kto chce paluszki? Umm. Palce lizać – drwił Janik, podsuwając (tymi swoimi trzema palcami) przedmiot zabawy Pawłowi pod sam nos; mnie również chciał podsunąć, ale zrobiłem unik; w końcu jednak grubasek się znudził i cisnął kciukiem gdzieś w kąt.

***

Siostra Ludmiła była korpulentną dziewczyną, no, kiedyś była… Dziewczyną była dawno temu… nim przywdziała habit i się zestarzała, i to bardzo. Miała swoje lata. Mógłbym w sumie inaczej zacząć, mógłbym napisać tak: Siostra Ludmiła o mięsie pulchnym i białym, które drżało przy byle ruchu, nie cierpiała, gdy ministrant, chcący zaznaczyć w specjalnym zeszycie swoją obecność na mszy, podrabiał jej podpis. Wykrzykiwała wtedy na całą zakrystię groźby groźnie brzmiące:

– Nie wolno, Macieju… – mówiła (akurat tak się dzisiaj składa, że) do mnie. – Nie wolno podrabiać czyjegoś podpisu, bo jest to, proszę ja ciebie, nielegalne. Mogę pójść i zgłosić to, proszę ja ciebie, na milicję – tak prawiła, ale nigdy nie szła; umiało się przy pomocy różnych różnistych tematów odwrócić jej uwagę od spraw karnych; tak było i tym razem, kiedy to przemawiał Adaś, a przemawiał tak:

– Proszę siostry, zdarzył się potworny wypadek, wie siostra? Jednemu takiemu pijakowi kierowca obciął przez przypadek palec u ręki, gdy zamykał drzwi swojego wehikułu – perorował ósmoklasista.

– Fuj, ohyda! – skomentowała zakonnica. – Nie mogę, proszę ja ciebie, tego słuchać. O, matko kochana, jestem taka obrzydliwa!

Cofnęła się, a jej białe mięso zafalowało. Zabrakło tylko macek. Powiało Lovecraftem i jakąś niewysłowioną grozą.

– Siostro, siostro! – wołał najmłodszy z nas, niejaki Przemuś, o ptasim nazwisku Wronka (to, że ptasim, to akurat widać gołym okiem, więc…). – Co powinniśmy z tym palcem zrobić? Zakopać? Zalać spirytusem i zachować ości dla potomności? Oddać temu moczymordzie, bo to jego zguba?

– To część ludzkiego, proszę ja ciebie, ciała, a ciału należy się szacunek. Ludzi chowa się przecież na cmentarzu, a więc na ziemi świętej, a to z uwagi na szacunek właśnie. Powinniście go czym prędzej zakopać. Takie jest moje zdanie, zdanie siostry Ludmiły – podsumowała. – No, a teraz daj mi, Macieju drogi, swój kajet. Podpiszę się, bo, jak widać, jesteś, a raczej będziesz obecny na naszej mszy. No już! Myk, myk! Dawaj, proszę ja ciebie, ten zasrany zeszyt! – Wróć! „Zasrany” nie powiedziała.

***

– Jestem wam bardzo wdzięczy za to, że postanowiliście mnie pochować – powiedział odcięty palec pewnego pijaka.

– To ty umiesz mówić? – zapytał pełniący obowiązki księdza Adaś. – Ale numer! No ja nie mogę!

– Potrafię nieźle nawijać, jak raper prawie, a także przewidywać przyszłość. Dam wam próbkę swoich wróżbiarskich możliwości. Patrzcie tylko. Zacznę od ciebie, Adaśko. Jak dorośniesz, zostaniesz księdzem, ale takim prawdziwym, z koloratką i wianuszkiem wielbicielek przykościelnych, wyświęconym przez biskupa z bentleyem. I co? Zadowolony?

Adaś nic nie odpowiedział, ale widać było błysk w jego rozmarzonych oczach, które zdawały się mówić: „mów do mnie jeszcze, jeszcze, jeszcze”.

– Ty, Maciek – mały odcięty członek pewnego pijaka zwrócił się do mnie – zostaniesz artystą, choć artystą niespełnionym. Będziesz się tułał po obcych krajach i szukał swojego miejsca na ziemi. Dzieciaki w Hiszpanii będą do ciebie przychodziły na lekcje gry na skrzypcach. Będziecie razem cudnie pitolili i grali flamenco. Ole! Ola!

Zadumałem się i zasmuciłem i tak tkwiłem w tym zasmuceniu i zadumaniu jak ta skonfundowana żyrafa; kochałem Polskę powiatową i nie bardzo chciałem stąd wyjeżdżać.

– Basia, ty skończysz pedagogikę i urodzisz śliczną dziewczynkę, będziesz samotną matką, taką, jakich pełno na prowincji. Tomek. – Palec spojrzał ze smutkiem na najdziecinniejszego i najmniejszego z naszej ferajny. – Ty wiesz, że wypadki chodzą po ludziach, na przykład wypadki komunikacyjne? Twoja przyszłość wypada blado, oj, blado. Pozwól, że nie będę wdawał się w szczegóły i ciebie martwił. Póki co pamiętaj: carpe diem! Żyj chłopaku! Wyrywaj laski? Pij dobre wino! Baw się póki możesz!

Monolog kciuka w żaden sposób nie wpłynął na tempo marszu konduktu pogrzebowego, z udawanym księdzem (w tym charakterze niezawodny Adaś) i ministrantami-przebierańcami (mną i Tomkiem).

– A nie szkoda się go pozbywać? – pomyślałem tak na głos. – Nie lepiej udać się z nim do cyrku?

Mieliśmy zamiar pochować tę gadającą część ludzkiego mięsa w pobliżu parafialnego cmentarza w Racławicach zwanych poetycko Racławią. To było dobre miejsce, dobre i odpowiednie. Całe szczęście my, dzieci ulicy Ogrodowej, polne Jaśki i wiejskie Małgośki, mieliśmy niemałe doświadczenie w robieniu podobnych imprez, jako że nigdy nie brakowało we wsi martwych kotów, psów i świnek morskich, z którymi należało zrobić porządek, oczywiście ostateczny. Ludzie się na nas oglądali, stare babki łkały żałośnie, a myśmy szli. I szli. I szli. I śpiewali, jak to na pogrzebie, wiadomo. Ech, super sprawa i super zabawa!

– Jestem wam bardzo wdzięczy. Bardzo, bardzo! Nie ma to jak dobry pogrzeb, dobry i odpowiedni.

– I skromny – dorzucił Wronka o nazwisku ptasim, ale to widać gołym okiem, więc się zamknę.

– I skromny – powtórzył palec.

– Ament – rzekłem „ament”, bo wtedy jeszcze nie wiedziałem, że powinno mówić się „amen”, a wcześniej nikt mnie nie poprawiał, nikt nie instruował.

– Amen – powtórzył nasz nowy przyjaciel-kciuk.