Znalezisko

Za murami miasta, na starym wysypisku, o którym już mało kto pamięta, można było znaleźć różne przedmioty zrobione przed wiekami. Czasem zaglądałem tam kierowany bardziej ciekawością niż potrzebą. Lubiłem rozwikłać przeznaczenie nieznanego przedmiotu, a gdy nie działał, starałem się go naprawić, często z powodzeniem.

Ostatnio znalazłem lustro, średniej wielkości, w sam raz nad umywalkę. Było bardzo brudne, nie dało się bez oczyszczenia stwierdzić, czy ma jakieś wady, ale wyglądało na całe. Brakowało mi takiego w łazience. Znalezisko nie ważyło dużo, więc je zabrałem.

W mieszkaniu zacząłem usuwać brud. Wystarczyła woda i ręcznik, żeby zlikwidować warstwę błota i pyłu. Zdziwiłem się, bo przedmiotu nie zrobiono ze szkła. Jakąś blachę wypolerowano tak, że mogła pełnić rolę zwierciadła i chyba takie miała przeznaczenie. Była sztywna, gruba jak zwykłe lustro, ale lekka. Do krawędzi dłuższego boku przyspawano kółeczko z tego samego metalu, z pewnością dla wieszania całości. Miałem haczyk w ścianie nad umywalką, został po lustrze, które dawno temu ‘się rozbiło’, więc spróbowałem powiesić znalezioną blachę.

Wtedy zobaczyłem swoje odbicie i łazienki, poczułem, że coś mnie wciąga w ten obraz i nie potrafię się temu przeciwstawić. Na szczęście dzwonek wizjofonu przerwał czar. Moja dziewczyna chciała się umówić na weekendowy wypad do lasu. Roztrzęsiony opowiedziałem, jak sygnał przychodzącego połączenia mnie uratował. Powiedziała:

– Ehh, ta twoja fantastyczna wyobraźnia. Uspokój się. Zaparz i wypij melisę. Za godzinę będę u ciebie.

Zrobiłem, co kazała z ziółkami i siadłem w pozycji lotosu, żeby się zrelaksować. Niestety, po kilku minutach usłyszałem odgłos z łazienki, jakby coś spadło. Nie wytrzymałem i poszedłem zobaczyć, co się stało.

Ostrożnie uchyliłem drzwi łazienki. Na podłodze przed umywalką leżał zielony osobnik, miał cztery niby-ręce, dwie niby-nogi i dużą głowę z jednym okiem, zresztą zamkniętym. Zanim zdecydowałem się zapytać Obcego, czy nic mu się nie stało, zmienił się w proch. Psedo-lustro wciągnęło ten proch i po chwili nie było ani śladu po gościu. Zatrzasnąłem drzwi i zacząłem kombinować: Co mam zrobić? Gdzieś zgłosić? Kto mi uwierzy?

Gonitwę myśli przerwał dzwonek do drzwi. Otworzyłem bez sprawdzania kogo licho przyniosło akurat teraz, bo myślałem, że to moja Mary przyjechała wcześniej. Dwaj panowie w czarnych garniturach i ciemnych okularach oznajmili:

– Policja galaktyczna.

Machnęli chyba legitymacjami i weszli do środka. Skierowali się od razu do łazienki. Skąd wiedzieli, dokąd iść? – pomyślałem. Weszli, nie zamknęli drzwi łazienkowych, więc widziałem, że narzucili na lustro czarną płachtę, zdjęli je z haczyka, zabrali i wyszli, nic nie mówiąc. Zostałem w szoku i znowu bez lustra.

Gdy po kwadransie przyjechała Mary, od samego wejścia zarzuciła mnie wieściami:

– Mógłbyś czasem oglądać holowizję. Właśnie na wszystkich kanałach mówią, że trwają poszukiwania jakiegoś niebezpiecznego artefaktu, który wygląda jak lustro, bo…

Przerwałem jej monolog:

– Już znaleźli u mnie. Byli „Czarni” i zabrali. Nic nie powiedzieli.

Mary kontynuowała:

– Masz szczęście, bo to wciąga do wnętrza, wypluwa po pewnym czasie, zamienia w proszek i pochłania. Podobno działa we wszystkich światach. Jakiś szaleniec to skonstruował. Złodziej mu ukradł i porzucił na wysypisku.

– Widziałem, co zrobiło z facetem z Pasa Kuipera.

– Ty szczęściarzu! Będziesz sławny! – Obsypała mnie pocałunkami i pociągnęła do sypialni. Nie miałem nic przeciw temu, w końcu sygnał jej połączenia uratował mi życie.

Będę musiał kupić lustro do łazienki, ale jak się powstrzymać od sprawdzenia młotkiem, czy jest zrobione ze zwykłego szkła i nie jest groźnym artefaktem?