Księżyc nad Hyde Parkiem – krótka i zwięzła rzecz o Muzojrukandii

Karol nie­chęt­nie pod­szedł do lu­stra. Ko­lej­ny ranek nie za­po­wia­dał się cie­ka­wiej niż wszyst­kie po­zo­sta­łe, które dotąd dane mu było prze­żyć. Wy­bie­ra­jąc zawód dzien­ni­ka­rza przy­pusz­czał, że bę­dzie mógł, przy­naj­mniej od czasu do czasu, uczest­ni­czyć w nie­zwy­kłych sy­tu­acjach, cał­ko­wi­cie ode­rwa­nych od rze­czy­wi­sto­ści spo­tka­niach, nie­co­dzien­nych zda­rze­niach. Sło­wem – że po­czu­je smak praw­dzi­we­go, po­ry­wa­ją­ce­go życia. Tym­cza­sem zwy­kle re­la­cjo­no­wał wy­stę­pu­ją­ce nader czę­sto w Sta­nach Zjed­no­czo­nych za­ła­ma­nia po­go­dy i, co za tym idzie, stra­ty ma­te­rial­ne po­nie­sio­ne przez miesz­kań­ców, a by­wa­ło, że cza­sem jesz­cze – spo­wo­do­wa­ne ule­wa­mi wy­pad­ki na dro­gach. W pracy wiało nudą na ki­lo­metr i męż­czy­zna coraz czę­ściej utwier­dzał się w prze­ko­na­niu, że to nie jest życie, o któ­rym za­wsze ma­rzył.

Był rok 1893, Karol Hil­dreth skoń­czył wła­śnie czter­dziest­kę i czuł, że czas pły­nie nie­ubła­ga­nie, a on ni­cze­go jesz­cze do tej pory nie osią­gnął i naj­praw­do­po­dob­niej nigdy już nie osią­gnie. Ta świa­do­mość przy­tła­cza­ła go coraz bar­dziej, dra­stycz­nie przy­ci­na­jąc, i tak nie­zbyt wy­ro­śnię­te, skrzy­dła nie­ogra­ni­czo­nej wy­obraź­ni oraz pra­gnień i ma­rzeń am­bit­ne­go dzien­ni­ka­rza. Zdo­ło­wa­ny wy­szedł czym prę­dzej do re­dak­cji pisma „Bo­ston Post”, w któ­rej pra­co­wał od ponad dwu­dzie­stu lat.

Tym razem Edwin Gro­zier, re­dak­tor na­czel­ny, prze­ka­zał mu news o po­waż­nie uszko­dzo­nym, naj­praw­do­po­dob­niej przez nocną wi­chu­rę, dachu domu nie­ja­kich Da­nec­kich, ro­dzi­ny pol­skich emi­gran­tów, ży­ją­cych na cał­ko­wi­tym od­lu­dziu w sta­nie Ver­mont.

Karol do­my­ślał się, że mógł­by w ogóle tam nie je­chać, tylko skle­cić na miej­scu za biur­kiem jakąś zdaw­ko­wą notkę o skut­kach sza­le­ją­cych wia­trów, lecz, nie mając nic lep­sze­go do ro­bo­ty, wzru­szył ra­mio­na­mi i już po nie­speł­na go­dzi­nie je­chał do­roż­ką, by na­stęp­nie prze­siąść się na po­ciąg, zmie­rza­ją­cy do nie­wiel­kiej osady Hyde Park w sta­nie Ver­mont.

Kiedy przy­je­chał na miej­sce i do­tarł do od­osob­nio­ne­go do­mo­stwa, stał się jesz­cze bar­dziej przy­gnę­bio­ny niż wcze­śniej. Dachu prak­tycz­nie nie było wcale, ścia­ny czę­ścio­wo ule­gły za­wa­le­niu, a skrom­ne drew­nia­ne ogro­dze­nie znaj­do­wa­ło się w cał­ko­wi­tej roz­syp­ce. Od miej­sco­wych dzien­ni­karz do­wie­dział się, że po ka­ta­kli­zmie po­szko­do­wa­ną ro­dzi­nę ofiar­nie przy­ję­li do sie­bie krew­ni, zaś od­bu­do­wa znisz­czo­nej po­sia­dło­ści po­trwa la­ta­mi. Spo­rzą­dził krót­ką no­tat­kę i po­że­gnał są­sia­dów, miesz­ka­ją­cych kilka ki­lo­me­trów stąd i nie­zwy­kle za­do­wo­lo­nych, że po przej­ściu tor­na­da na­resz­cie za­wi­tał do nich – jak ma­wia­li – „ktoś z wiel­kie­go świa­ta”.

Hil­dreth za­sta­no­wił się, czy nie za­grzać tu miej­sca dłu­żej, bo po­dróż w jedną stro­nę za­ję­ła mu wię­cej czasu niż pla­no­wał, za­pa­dał zmierz­ch i nie uśmie­cha­ło mu się wra­ca­nie po ciem­ku do Bo­sto­nu. Z dru­giej jed­nak stro­ny, za nie­pla­no­wa­ny noc­leg i wy­ży­wie­nie mu­siał­by za­pła­cić z wła­snej kie­sze­ni, a to dla pod­rzęd­ne­go dzien­ni­ka­rza nie­ma­ły wy­da­tek.

Wahał się przez kilka minut, sto­jąc sam przy ru­inach po­wa­lo­ne­go domu, gdy nagle usły­szał wy­raź­ny dźwięk, przy­po­mi­na­ją­cy plusk wody. Na­słu­chi­wał przez mo­ment zdu­mio­ny.

Dźwięk po­wtó­rzył się.

Dzien­ni­karz z nie­ma­łym tru­dem prze­kro­czył po­roz­rzu­ca­ne szcząt­ki ogro­dze­nia i pod­szedł do ruin.

– Cicho! Ci­szej, mówię! – nie­zna­jo­my męż­czy­zna szep­tał ner­wo­wo we­wnątrz za­wa­lo­ne­go domu.

– Jest tam kto?! – Karol za­wo­łał do­no­śnym gło­sem, lecz od­po­wie­dzia­ła mu tylko cisza.

Pod­szedł jesz­cze bli­żej.

Ruiny prze­ra­ża­ły pust­ką i przy­gnę­bia­ją­cym wi­do­kiem znisz­czo­nych sprzę­tów oraz po­miesz­czeń miesz­kal­nych. Wszę­dzie wa­la­ły się ja­kieś ob­ra­zy, frag­men­ty mebli, po­szar­pa­ne ubra­nia i buty. Ślady zwy­czaj­ne­go, spo­koj­ne­go życia, prze­rwa­ne­go nagle nisz­czy­ciel­ką siłą nie­prze­wi­dy­wal­nej na­tu­ry.

– Cią­gle stoi. – szept był bar­dzo wy­raź­ny.

Karol po­czuł się, jakby prze­kra­czał nie­wi­dzial­ne gra­ni­ce zna­ne­go sobie od dawna, re­al­ne­go świa­ta. Ro­zu­miał, że ktoś go śle­dzi i szep­cze do in­nych śle­dzą­cych. Było w tym tak wiele nie­ja­sno­ści i prze­ra­ża­ją­cej ta­jem­ni­cy, tyle ma­ka­brycz­ne­go mroku i mro­żą­ce­go krew w ży­łach stra­chu, że przez krót­ką chwi­lę wahał się, czy nie za­wró­cić i nie po­biec szyb­ko, na prze­łaj przez pola, pro­sto na sta­cję ko­le­jo­wą, zła­pać ostat­ni po­ciąg i za kilka go­dzin wy­po­czy­wać już w swoim bo­stoń­skim miesz­ka­niu.

Cie­ka­wość jed­nak zwy­cię­ży­ła.

– Nic złego wam nie zro­bię. Halo! Jest tu kto?! – wołał i pod­cho­dził ostroż­nie do wnę­trza za­wa­lo­ne­go bu­dyn­ku.

Znowu cisza.

– Nie umiem jej dłu­żej utrzy­mać, wy­bacz­cie! – jęk­nął nagle jakiś męski głos, do­cho­dzą­cy praw­do­po­dob­nie spod ziemi, może z piw­ni­cy lub schro­nu, znaj­du­ją­ce­go się pod ru­ina­mi domu.

– Tra-la-la-la, je­stem sobie ja, la-la-la! – za­traj­ko­ta­ła skrze­kli­wym gło­sem z wnę­trza młoda ko­bie­ta.

– Edwar­dzie, za­mknij tę drugą twarz! – roz­ka­zu­ją­cym tonem wy­darł się inny męż­czy­zna.

Karol przy­sta­nął.

– Co tu się dzie­je? Kto mówi?! Czy to aby nie żarty? – Ścią­gnął gniew­nie brwi.

– Usły­szał nas! – stwier­dzi­ła inna ko­bie­ta, gdy tym­cza­sem owa pierw­sza cią­gle traj­ko­ta­ła tę samą śpiew­kę. – Idzie tu!

– Mó­wi­li­ście, że roz­pę­ta­nie tor­na­da roz­wią­że nasz pro­blem raz na za­wsze, a do­mow­ni­cy Da­nec­cy uciek­ną w prze­ko­na­niu, że to na­wie­dzo­ne miej­sce, tym­cza­sem przy­by­wa coraz wię­cej żąd­nych sen­sa­cji przy­błę­dów! – z pre­ten­sją wrzesz­czał jakiś męski głos.

– Ci­szej, do dia­bła!

– Za późno. Usły­szał nas.

– Już mó­wi­łeś!

– Nie, to ja pierw­sza po­wie­dzia­łam.

– Nie­praw­da, bo ja!

– Za­mknij­cie się!

– Sam się za­mknij!

– Lu­dwi­ku, wyjdź.

– Ja? Po co?

– Wyjdź i pokaż mu się. Na pewno uciek­nie, kiedy tylko cię zo­ba­czy!

Karol usły­szał od­gło­sy sa­pa­nia, mo­zol­ne wdra­py­wa­nie się, gruzy za­czę­ły pod­ska­ki­wać, jakby spod spodu coś wiel­kie­go wy­ła­zi­ło i nagle oczom dzien­ni­ka­rza uka­za­ła się dość wy­dat­na, okrą­gła, łysa męska głowa. Nie­wie­le mógł do­strzec w za­pa­da­ją­cym mroku, lecz stwier­dził, że spo­glą­da­ła na niego dziw­nie prze­ni­kli­wy­mi, nie­na­tu­ral­nie wiel­ki­mi ocza­mi.

– Dobry wie­czór – wy­krztu­sił z prze­stra­chem dzien­ni­karz.

– Won stąd! – rzu­cił tam­ten zło­wro­go i po­wo­li zbli­żył się do onie­mia­łe­go Ka­ro­la.

Hil­dreth cof­nął się o kilka kro­ków, zmru­żył oczy i wy­tę­żył wzrok, pró­bu­jąc do­ciec, czemu stra­szą­cy go nie­zna­jo­my po­kracz­nie się po­ru­sza i przy tym kiwa głową na boki, jakby miał po­waż­ne pro­ble­my z cho­dze­niem. Kiedy tam­ten był już bar­dzo bli­sko, Karol zo­ba­czył z prze­ra­że­niem, że prócz głowy męż­czy­zna nie ma żad­nej innej ludz­kiej cechy w swej bu­do­wie ze­wnętrz­nej, po­nie­waż całe jego ciało było po­tęż­ne, czar­ne i przy­po­mi­na­ło… po­kaź­ny od­włok oraz dłu­gie od­nó­ża pa­ją­ka-gi­gan­ta!

Dzien­ni­karz wrza­snął, rzu­ca­jąc się do pa­nicz­nej uciecz­ki i sły­sząc za sobą re­chot za­do­wo­lo­ne­go dzi­wo­lą­ga.

– Mó­wi­łem, że mnie się nikt nie oprze! – śmiał się Lu­dwik.

Nagle znowu do uszu ucie­ka­ją­ce­go do­biegł plusk.

Karol za­trzy­mał się wśród po­rzu­ca­nych wła­śnie w po­śpie­chu ruin i obej­rzał.

Plusk po­wtó­rzył się.

– Co to było? – za­py­tał dzien­ni­karz.

– Won stąd, po­wie­dzia­łem! – wrza­snął roz­wście­czo­ny Lu­dwik.

– Nie! – Karol sam był za­sko­czo­ny wła­sną nie­ustę­pli­wo­ścią.

– Coś ty po­wie­dział, przy­błę­do?!

– To, co sły­sza­łeś, dzi­wo­lą­gu! – od­parł hardo Hil­dreth.

– Sły­sze­li­ście? – Czło­wiek-Pa­jąk od­wró­cił się w kie­run­ku ruin.

– Chcesz zgi­nąć, głup­cze? – za­py­tał do­bie­ga­ją­cy z piw­ni­cy ko­bie­cy głos.

– Nie, nie za­mie­rzam. Dla­cze­go miał­bym ginąć? Chcę tylko was zo­ba­czyć.

– Po co?

– Je­stem dzien­ni­ka­rzem. Szu­kam po­dob­nych, cie­ka­wych i in­try­gu­ją­cych new­sów.

– Jesz­cze nam tu bra­ko­wa­ło na­dę­te­go gry­zi­piór­ka! – wy­krzyk­nął pi­skli­wy głos!

– Za­mknij się, Ste­fa­nio! To wszyst­ko przez cie­bie! Gdy­byś cią­gle nie wska­ki­wa­ła do je­zio­ra, nie usły­szał­by nas! – zło­rze­czył męż­czy­zna, zwany Edwar­dem.

– Nie po­tra­fię żyć bez wody, prze­cież wiesz! – od­pa­li­ła ob­ra­żo­na Ste­fa­nia.

– Aaa! – ryk­nął nagle Edward. – Ugry­zła mnie w ucho! Nie zdo­łam dłu­żej kne­blo­wać Ele­ono­ry! Ona wie, że noc jest na­szym dniem, wtedy za­wsze wy­cho­dzi­my na po­wierzch­nię, by za­czerp­nąć ziem­skie­go tlenu. Nie wy­trzy­mam dłu­żej w tej cuch­ną­cej piw­ni­cy! Wy­cho­dzę!

Księ­życ do­po­mógł zdez­o­rien­to­wa­ne­mu dzien­ni­ka­rzo­wi, zbli­ża­jąc się do niego bły­ska­wicz­nie i roz­świe­tla­jąc wy­jąt­ko­wo ja­skra­wym bla­skiem całe ruiny wraz z naj­bliż­szą oko­li­cą.

– Tra-la-la-la, je­stem sobie ja, la-la-la! – za­traj­ko­ta­ła znowu skrze­kli­wym gło­sem z wnę­trza ruin młoda ko­bie­ta.

Za chwi­lę z piw­ni­cy wy­sko­czył mło­dzie­niec na oko dwu­dzie­sto­let­ni, w ele­ganc­kim ubra­niu i ze sta­ran­nie przy­cię­ty­mi, gę­sty­mi wło­sa­mi. Obok niego, zda­wać się mogło, cią­gle traj­ko­ta­ła dzi­wacz­ną śpiew­kę nie­wi­docz­na, młoda dziew­czy­na.

– Ele­ono­ro, za­milcz choć na mo­ment! – zga­nił ją su­ro­wym tonem Edward. – Nie wi­dzisz, że mamy go­ścia? – Witam, je­stem sir Edward Mor­da­ke. – Podał pra­wi­cę zdu­mio­ne­mu dzien­ni­ka­rzo­wi.

– Karol Hil­dreth. Miło mi. – Od­wza­jem­nił po­wi­ta­nie. – Sir Edward? Pan jest ary­sto­kra­tą?

– Tak, w rze­czy samej. – Tam­ten sta­rał się za­cho­wy­wać do­stoj­nie, ale widać było, jak dzia­ła­ło mu na nerwy cią­głe śpie­wa­nie zło­śli­wej Ele­ono­ry. – Wy­wo­dzę się ze zna­ne­go rodu… Ele­ono­ro, prze­stań! – wrza­snął i za­krył dłoń­mi uszy.

– Czemu owa dama tak bar­dzo panu do­ku­cza, sir Edwar­dzie? – za­py­tał uprzej­mie Karol, pró­bu­jąc doj­rzeć za mło­dzia­nem nadal nie­wi­docz­ną, śpie­wa­ją­cą dziew­czy­nę.

Nagle onie­miał i otwarł usta ze zdu­mie­nia. Edward od­wró­cił się i na jego gło­wie z tyłu uka­za­ła się twarz śpie­wa­ją­cej Ele­ono­ry. Za mo­ment to znowu męż­czy­zna pa­trzył stra­pio­nym wzro­kiem na dzien­ni­ka­rza.

 

 

(źró­dło: Edward Mor­da­ke i jego dwie twa­rze, natemat.pl)

 

– Cóż, jak za­pew­ne do­strze­głeś, drogi Ka­ro­lu, los nie oka­zał się dla mnie ła­ska­wy. Jako dzie­dzic wiel­kiej for­tu­ny i przed­sta­wi­ciel zna­mie­ni­te­go rodu an­giel­skie­go, byłem zmu­szo­ny opu­ścić uko­cha­ną oj­czy­znę w po­szu­ki­wa­niu wy­bit­nych spe­cja­li­stów w dzie­dzi­nie me­dy­cy­ny, la­ta­mi bła­ga­jąc ich o uwol­nie­nie od prze­śla­du­ją­ce­go cią­gle de­mo­na.

– De­mo­na?

– Nie znaj­du­ję bar­dziej traf­ne­go okre­śle­nia. Owa dama, jak byłeś ła­skaw ją na­zwać, w rze­czy­wi­sto­ści jest sio­strą, ucze­pio­ną nie­ustan­nie głową mojej głowy i to od mo­men­tu uro­dze­nia. Li­czy­my sobie już dwa­dzie­ścia lat, a ona bez prze­rwy śpie­wa mi, śmie­je się i drwi z każ­dej mej roz­ter­ki, z każ­de­go za­ła­ma­nia czy na­pa­du de­pre­sji.

– Czy nie ma dla was żad­nej na­dziei?

– Cóż… Tu­tej­si le­ka­rze za­pew­nia­li wpraw­dzie, że jest moż­li­wość uwol­nie­nia się od owej dru­giej twa­rzy, czyli od Ele­ono­ry, ale jak dotąd każda z prób prze­pro­wa­dze­nia ta­kiej ope­ra­cji nie po­wio­dła się. Po­dej­mo­wa­ne do tej pory formy le­cze­nia oraz ja­kie­kol­wiek in­ge­ren­cje chi­rur­gów nie­ustan­nie koń­czy­ły się fia­skiem. Zdru­zgo­ta­ny nie­po­wo­dze­nia­mi, osta­tecz­nie za­miesz­ka­łem tutaj. A sio­stra moja, w po­dzię­ce za usil­ne sta­ra­nia zgła­dze­nia jej, śpie­wa mi coraz czę­ściej i coraz gło­śniej. Głowa pęka od tego cią­głe­go ja­zgo­ta­nia i pe­wien je­stem, że dłu­żej go nie znio­sę.

Ele­ono­ra, jakby na po­twier­dze­nie słów Edwar­da, za­czę­ła prze­krzy­ki­wać brata śpie­wem oraz wo­ła­niem.

Znowu dał się sły­szeć wy­raź­ny plusk.

– Co to za dźwięk? – zdu­miał się Karol i pod­szedł bli­żej.

– Gdzie?! – wark­nął Lu­dwik, sta­jąc mu na dro­dze i blo­ku­jąc przej­ście.

– Je­steś męż­czy­zną z cia­łem pa­ją­ka? – Dzien­ni­karz spoj­rzał na niego z za­in­te­re­so­wa­niem.

– Jak wi­dzisz, gry­zi­piór­ku! – od­burk­nął tam­ten.

– Lu­dwi­ku, prze­puść go! Już od­krył naszą ta­jem­ni­cę oraz naszą kry­jów­kę – za­rzą­dzi­ła pięk­na ko­bie­ta, wy­chy­la­ją­ca się z piw­ni­cy, lecz zaraz pod­sko­czy­ła wy­so­ko i ru­nę­ła zwin­nie, zni­ka­jąc w głębi.

Znowu dał się sły­szeć wy­raź­ny plusk, a Karol za­uwa­żył nie bez zdu­mie­nia, że pod­ska­ku­ją­ca nie­zna­jo­ma miała lśnią­cy, rybi ogon! Pod­szedł bli­żej od­sło­nię­te­go czę­ścio­wo wej­ścia do piw­ni­cy.

– Co tam jest? – za­py­tał z za­cie­ka­wie­niem.

– Mu­zoj­ru­kan­dia – od­rzekł Edward, wy­raź­nie ce­dząc sy­la­by.

– Że co pro­szę?

– To „Kra­ina Dzi­wo­lą­gów”, zwa­nych „Mu­zoj­ru­ka­mi” od od­wrot­no­ści ła­ciń­skie­go słowa „cu­rio­sum”. Każde z nas jest takim dzi­wacz­nym czło­wie­kiem, czy też ina­czej – hy­bry­dą ludz­ką.

– Dzi­wo­lą­gów? – po­wtó­rzył Karol Hil­dreth i za­czął po­wo­li scho­dzić po ka­mien­nych scho­dach. Świa­tło księ­ży­ca uła­twia­ło tę nie­ła­twą wę­drów­kę, a dzien­ni­karz od­no­sił za­ska­ku­ją­ce wra­że­nie, jakby jego źró­dło było wręcz przy­twier­dzo­ne do czoła męż­czy­zny.

– My wo­li­my sie­bie na­zy­wać „Oso­bli­wo­ścia­mi” – dodał jesz­cze Edward, idąc za nim wraz ze śpie­wa­ją­cą nie­ustan­nie, drugą głową, czyli Ele­ono­rą. – Tylko ostroż­nie! Do na­sze­go świa­ta pro­wa­dzi, na­le­żą­ca jesz­cze do tego, od­ra­ża­ją­ca i nie­mi­ło­sier­nie cuch­ną­ca, pełna nie­bez­piecz­nych pu­ła­pek piw­ni­ca – dodał znie­sma­czo­ny.

Wresz­cie do­tar­li do pod­zie­mi. Oczom zdu­mio­ne­go dzien­ni­ka­rza uka­zał się ba­śnio­wy świat, ukry­ty w pod­zie­miach znisz­czo­ne­go tor­na­dem bu­dyn­ku.

Ba­jecz­nie ko­lo­ro­we wzgó­rza, uj­mu­ją­co pach­ną­ce kwia­ty, la­zu­ro­we niebo, pięk­ne je­zio­ra, rzeki, góry i lasy oraz wszyst­kie po­zo­sta­łe ele­men­ty kra­jo­bra­zu dia­me­tral­nie róż­ni­ły się od na­ziem­nych zglisz­czy, spo­czy­wa­ją­cych po­wy­żej, na po­wierzch­ni i tuż pod nią, w piw­ni­cy. Stał i pa­trzył, onie­mia­ły z za­chwy­tu.

Do je­zior nie­ustan­nie wska­ki­wa­ły ko­bie­ty z ry­bi­mi ogo­na­mi. W więk­szo­ści nie były pół­na­gie, wręcz prze­ciw­nie. W ko­lo­ro­wych, fal­ba­nia­stych i nie­zbyt dłu­gich suk­niach, prze­sia­du­jąc na brze­gach, przy­po­mi­na­ły barw­ne mo­ty­le. Miały sta­ran­nie ucze­sa­ne włosy, naj­czę­ściej w for­mie drob­nych war­ko­czy, upię­tych cia­sno na gło­wach.

Oprócz Edwar­da Karol do­strzegł jesz­cze kilka osób z po­dwój­ny­mi twa­rza­mi, po­dob­nie jak przy­po­mi­na­ją­cych Lu­dwi­ka, lecz tym razem róż­no­ko­lo­ro­wych męż­czyzn-pa­ją­ków.

Były tam także ko­bie­ty z cia­ła­mi sto­nek ziem­nia­cza­nych, psz­czół lub bie­dro­nek, męż­czyź­ni z pan­ce­rza­mi roz­ma­itych od­mian czar­no­skrzy­dłych chra­bąsz­czy, na­to­miast z po­bli­skich mórz wy­chy­la­ły swe cudne, zło­to­wło­se głowy ko­bie­ty-del­fi­ny, albo też cał­kiem łysi męż­czyź­ni-kal­ma­ry i lu­dzie-wie­lo­ry­by. Kil­ka­krot­nie prze­le­cia­ły obok po­tęż­ne ważki z ludz­ki­mi tu­ło­wia­mi i gło­wa­mi, prze­ga­lo­po­wa­ły ko­bie­to-ga­ze­le oraz pod­peł­zły ko­bie­to-py­to­ny.

Nieco póź­niej po­znał lu­dzi-kra­by, me­lo­no­we dzie­ci, czwo­ro­okie ko­bie­ty, męż­czyzn z usza­mi, tu­ło­wia­mi i koń­czy­na­mi osłów, a także ludzi, ma­ją­cych za­mie­nio­ne ręce z no­ga­mi.

Za­fa­scy­no­wa­ny Hil­dreth zgłę­biał przez ko­lej­ne lata nie­zwy­kłość Mu­zoj­ru­kan­dii, tra­cąc stop­nio­wo po­czu­cie czasu i rze­czy­wi­sto­ści. Przy­po­mniał sobie jed­nak o swo­jej misji i pew­nej nocy stwo­rzył na kart­ce pa­pie­ru, wy­grze­ba­nej z kie­sze­ni, re­la­cję z no­we­go miej­sca po­by­tu, ob­fi­tu­ją­cą w roz­ma­ite ry­ci­ny oraz szcze­gó­ły.

 

– Za­pro­si­li­śmy cię do na­sze­go świa­ta, od­kry­wa­jąc tym samym wszyst­kie tu­tej­sze pod­ziem­ne ta­jem­ni­ce, Ka­ro­lu, lecz mamy jeden wa­ru­nek: abyś nigdy, prze­nig­dy nie wy­ja­wił ko­mu­kol­wiek tego, co tutaj zo­ba­czy­łeś! – oznaj­mi­ła mu zimą 1895 roku wład­czy­ni cu­dow­nej kra­iny, Ko­bie­ta-Lwi­ca o imie­niu Sara.

– Ro­zu­miem – od­po­wie­dział nie­pew­nie.

– Czy mo­żesz dać nam na to swoje słowo?

– Ni­cze­go ta­kie­go wcze­śniej nie żą­da­li­ście, Saro.

– To praw­da, żą­da­my tego teraz.

– Wiesz, wy­ko­nu­ję zawód dzien­ni­ka­rza… Na­tu­ral­ną zatem rze­czą jest, abym…

– Nie, Ka­ro­lu Hil­dreth! – prze­rwa­ła mu sta­now­czo. – Zro­zum…

– To ty zro­zum, Saro – wtrą­cił zde­ner­wo­wa­ny. – Nie­dłu­go koń­czę czter­dzie­ści trzy lata, a nie osią­gną­łem do tej pory ni­cze­go. Życie prze­cie­ka mi mię­dzy pal­ca­mi.

– Źle ci u nas? – zdu­mia­ła się Ko­bie­ta-Lwi­ca.

– Wręcz prze­ciw­nie! Jest mi tu zna­ko­mi­cie. Lecz zdaję sobie spra­wę, że wcze­śniej czy póź­niej będę mu­siał opu­ścić waszą kra­inę.

– Z ja­kie­go po­wo­du?

– Nie pa­su­ję do niej. Nie pa­su­ję do was – od­parł ze smut­kiem.

– My­lisz się! Każdy, kto trafi do Mu­zoj­ru­kan­dii, staje się już na za­wsze jej czę­ścią.

– To bar­dzo miłe, że chce­cie mnie wspa­nia­ło­myśl­nie przy­jąć do swego grona, ale po­wtó­rzę to raz jesz­cze: ja do was nie pa­su­ję.

– Dla­cze­go tak uwa­żasz?

– Nie je­stem jed­nym z was. Nie je­stem hy­bry­dą. Ludz­kim od­mień­cem. Dzi­wo­lą­giem. Mu­zoj­ru­kiem – ce­dził po­wo­li ko­lej­ne słowa, coraz bar­dziej przy­gnę­bio­ny.

– Wiesz to na pewno?

– Oczy­wi­ście!

– My­lisz się i to bar­dzo. Dla­te­go masz teraz przy­siąc, że nigdy nie zdra­dzisz na­sze­go świa­ta!

– Nie mogę tego zro­bić – stwier­dził, schy­la­jąc głowę.

– Nie mo­żesz, czy też nie chcesz? – wtrą­cił sto­ją­cy obok Edward.

– Nie mogę.

– Cze­muż to? – zdu­mie­li się oboje: Sara i an­giel­ski, dwu­twa­rzo­wy par.

– Mamy dziś ósmy grud­nia 1895 roku i mój ar­ty­kuł, prze­sła­ny po­przez El­wi­na, dziec­ko-go­łę­bia, do „Bo­ston Post” o wa­szym ma­gicz­nym świe­cie, wła­śnie ran­kiem uj­rzał świa­tło dzien­ne. Nie zdo­łam już nic zro­bić. Cały świat po­znał waszą ta­jem­ni­cę.

– Jak mo­głeś?! – za­wo­łał z wy­rzu­tem Edward.

– To zdraj­ca, to zdraj­ca je­eeeest! – za­śpie­wa­ła pi­skli­wym gło­sem z tyłu jego głowy Ele­ono­ra.

– Ka­ro­lu, wobec tego mu­sisz li­czyć się z po­waż­ny­mi kon­se­kwen­cja­mi, które do­tkną nie tylko cie­bie, ale rów­nież re­dak­to­ra Gro­zie­ra i jego bli­skich.

– Wszy­scy skoń­czy­cie mar­nie, mar­nie, mar­nie­eee! – za­skrze­cza­ła druga twarz para An­glii.

– Nie wy­trzy­mam tego dłu­żej! – krzyk­nął zroz­pa­czo­ny Edward i otwarł po­kaź­nej wiel­ko­ści pier­ścień, jaki miał na palcu wska­zu­ją­cym, bły­ska­wicz­nie za­ży­wa­jąc tru­ci­znę.

Upadł na po­kry­tą bujną trawą zie­mię Mu­zoj­ru­kan­dii i znik­nął, po­zo­sta­wia­jąc po sobie przez kilka chwil je­dy­nie szkie­let z wy­raź­nie wi­docz­ny­mi, dwie­ma przy­le­ga­ją­cy­mi do sie­bie czasz­ka­mi. Za mo­ment i po nim nie było śladu.

Inne stwo­rze­nia także po­czę­ły mor­do­wać się i zni­kać. Trwa­ło to kilka mie­się­cy, czyli dłu­żej, niż można by się spo­dzie­wać, lecz nic w tym dziw­ne­go – wszak w roz­le­głej „Kra­inie Oso­bli­wo­ści” były ich prze­cież mi­lio­ny!

Karol pa­trzył na to wstrzą­śnię­ty.

– Nie, nie chcia­łem tego! Nie chcia­łem uni­ce­stwić wa­sze­go świa­ta! Za­mie­rza­łem uczy­nić go sław­nym! Uwiecz­nić! Spra­wić, by stał się nie­śmier­tel­ny!

– Po­nie­kąd udało ci się tego do­ko­nać, Ka­ro­lu Hil­dreth. He­le­na – ko­bie­ta-wy­rocz­nia, prze­ka­za­ła mi, że wiele z nas dzię­ki two­je­mu ar­ty­ku­ło­wi prze­trwa całe wieki i prze­nik­nie do li­te­ra­tu­ry oraz sztu­ki. A nie­licz­ni, jak na przy­kład ja, praw­dzi­wa matka pię­cio­let­nie­go obec­nie Czło­wie­ka– Lwa, do­cze­ka­ją się po­tom­ków, da­nych ca­łe­mu świa­tu od hoj­nej Na­tu­ry – po­wie­dzia­ła ze spo­ko­jem do dzien­ni­ka­rza Sara, od­bie­ra­jąc sobie życie jadem z za­bój­czej ro­śli­ny jako ostat­nia z dzi­wo­lą­gów.

 

 

(Ste­fan Bi­brow­ski, znany jako “Czło­wiek-Lew”, ciekawostkihistoryczne.pl)

 

 

– Dla­cze­go mu­sie­li­ście zgi­nąć? Czemu nie chcie­li­ście trwać dalej? – pytał zroz­pa­czo­ny dzien­ni­karz, klę­cząc obok i tuląc jej twarz.

– Bo w Mu­zoj­ru­kan­dii nie ma miej­sca dla zwy­kłych ludzi – wy­szep­ta­ły mar­twie­ją­ce usta Ko­bie­ty-Lwi­cy zanim stały się cał­ko­wi­cie nie­ru­cho­me.

– Jak to nie? A ja? – pytał sam sie­bie, pła­cząc i sie­dząc na czer­nie­ją­cej tra­wie.

Po­pa­trzył uważ­nie na taflę po­bli­skie­go, wy­sy­cha­ją­ce­go szyb­ko je­zio­ra. Jego od­bi­cie po­ka­zy­wa­ło zna­jo­me­go, oglą­da­ne­go w lu­strze od ponad czter­dzie­stu lat męż­czy­znę z czymś mocno za­ska­ku­ją­cym – nie­ty­po­wym, ja­snym owa­lem na środ­ku czoła.

– Czy to ja? Je­stem… Czło­wie­kim-Księ­ży­cem – stwier­dził zszo­ko­wa­ny. – Sta­łem się od­mień­cem?! Nie!

Osza­la­ły z wście­kło­ści i gnie­wu Karol rzu­cił się na zie­mię, po­ły­ka­jąc po­spiesz­nie tru­ci­znę, zna­le­zio­ną w dru­gim pier­ście­niu, tkwią­cym w miej­scu znik­nię­cia szkie­le­tu dwu­twa­rzo­we­go Edwar­da.

– Teraz na za­wsze będę już jed­nym z Mu­zoj­ru­ków – wy­szep­tał uspo­ko­jo­ny, po czym stra­cił przy­tom­ność.

 

Ar­ty­kuł Ka­ro­la Hil­dre­tha w „Bo­ston Post” z grud­nia 1895 roku zy­skał wiel­ką po­pu­lar­ność na całym świe­cie. Oglą­da­no z za­cie­ka­wie­niem za­miesz­czo­ne obok opi­sów ilu­stra­cje „ludz­kich dzi­wo­lą­gów”, za­głę­bia­no się w szcze­gó­ło­we dzie­je każ­de­go z za­cza­ro­wa­nych stwo­rzeń, od­kry­tych przy­pad­kiem na od­lu­dziu stanu Ver­mont przez bo­stoń­skie­go dzien­ni­ka­rza. Wielu szu­ka­ło śla­dów za­cza­ro­wa­nej kra­iny, skry­tej w piw­ni­cy. Sa­me­go domu Da­nec­kich, jego ruin ani fun­da­men­tów nigdy wpraw­dzie nie zna­le­zio­no, lecz to nie prze­szka­dza­ło ko­lej­nym twór­com w opi­sy­wa­niu dal­szych losów za­pre­zen­to­wa­nych w pu­bli­ka­cji: Lu­dwi­ka, Ste­fa­nii, Edwar­da i Ele­ono­ry, czy też mą­drej Sary.

Groź­ba Ko­bie­ty-Lwi­cy speł­ni­ła się bar­dzo szyb­ko. Re­dak­tor na­czel­ny „The Bo­ston Post”, Edwin Gro­zier, prze­żył za­ła­ma­nie ner­wo­we, po któ­rym prze­ka­zał po­pu­lar­ną ga­ze­tę swemu sy­no­wi, Ri­char­do­wi, lecz ten z kolei po­padł w de­pre­sję (po nie­spo­dzie­wa­nej śmier­ci uko­cha­nej żony pod­czas po­ro­du).

A on sam, autor słyn­nej pu­bli­ka­cji, Karol Hil­dreth, jako nie­śmier­tel­ny Czło­wiek-Księ­życ, za uwiecz­nie­nie na ła­mach prasy ma­gicz­nej Mu­zoj­ru­kan­dii, tra­fił na nie­bo­skłon, do­da­jąc na­tu­ral­ne­mu ziem­skie­mu sa­te­li­cie zarys swo­ich rysów twa­rzy, i odtąd spo­glą­da cią­gle na Zie­mię, swym bla­skiem oświe­tla­jąc i od­sła­nia­jąc nie­jed­ną ta­jem­ni­cę, ukry­tą przed więk­szo­ścią ludzi. Cza­sem, w przy­pły­wie złego hu­mo­ru, na­rzu­ca czar­ny woal na całe swoje ob­li­cze lub tylko jego frag­ment, lecz za­zwy­czaj nie trwa to zbyt długo. Bo Ka­ro­la, jak na dzien­ni­ka­rza-pa­sjo­na­ta przy­sta­ło, nadal fa­scy­nu­ją nie­zwy­kle zja­wi­ska i stwo­rze­nia z po­gra­ni­cza świa­tów.

 

 

 

(ilu­stra­cje, po­wsta­łe pod ko­niec XIX wieku na pod­sta­wie ar­ty­ku­łu Char­le­sa Lo­ti­na Hil­dre­tha pt. "Cuda współ­cze­snej nauki: nie­któ­re pół­ludz­kie po­two­ry, które kie­dyś uwa­ża­no za wy­wo­dzą­ce się z dia­bel­skie­go na­sie­nia" w „Bo­ston Sun­day Post”, źró­dło: zalajkowane.pl)