Ambitny ork

Zamierzałem napisać tekst z orkiem w roli głównej, taki przygodowy, w którym przysłowiowa głupota orka miała prowadzić do zabawnych sytuacji. Poprosiłem o konsultację ‘merytoryczną’ Kosmatego, zaprzyjaźnionego orka, który wcześniej już występował w moich szortach.

– Muszę odmówić. Nie będę miał czasu i nie tylko to jest przyczyną – powiedział. W jego głosie pobrzmiewał smutek.

– Ale, dlaczego? – spytałem zaniepokojony. Dotychczas chętnie doradzał, śmiał się ze scen, w których nie grzeszył bystrością.

– Nie chcę być postrzegany jako ten sympatyczny, ale głupi ork. Sam nauczyłeś mnie czytać i zrozumiałem po zapoznaniu z opowiadaniami o mnie i braciach orkach, że pora to zmienić. Te pływające w oceanach orki nie są uważane za głupie, lecz nie potrafią czytać, a ja tak, więc jestem mądrzejszy.

Kosmaty lekko się uśmiechnął, więc zrozumiałem, że to był żart. No, proszę!

– I co zamierzasz? – zadałem kolejne pytanie.

– Zgłoszę się do oddziału Mensy. Chcę zostać członkiem.

– Tam trzeba zdać trudny test, żeby przyjęli – zauważyłem odkrywczo.

– Problem w tym, że mam trudności z pisaniem. Moje łapska są tak wielkie, że każde pióro i długopis łamią, ale krzyżyki dam radę stawiać.

Wyszukałem firmę produkującą metalowe długopisy, których nawet on nie łamał i kupiłem ich kilkadziesiąt. Wręczając je orkowi kilka dni później, powiedziałem tylko:

– Powodzenia, przyjacielu. Niech ci przyniosą szczęście.

Kosmaty zniknął na kilka miesięcy. Martwiłem się, czy czegoś sobie nie zrobił po nieudanej, jak sądziłem, próbie dostania do Mensy. Nagle się pojawił promieniejący.

– Czyżbyś zdał test? – spytałem, nie wierząc, że to mówię.

– Zdawałem, ale nie zostałem członkiem. Wszystko ci opowiem.

Relacja Kosmatego:

„W dniu grupowego testu wszedłem do oddziału. Trochę się zdziwili, a gdy usłyszeli, że ja na test, zaczęli sobie urządzać śmichy-chichy. To mnie zdenerwowało i uderzyłem pięścią w stół. Połamał się i wtedy od razu zaprzestali. Jedna zgrabna blondynka zaprowadziła mnie na salę, gdzie miał być egzamin. Siedzący tam ludzie, byli tak przejęci, że wcale nie zdziwił ich mój widok. Organizatorzy musieli sprowadzić metalowy taboret, bo drewniane krzesła się łamały pode mną i to trochę opóźniło rozpoczęcie testu, ale nikt nie protestował.

 Po kilku minutach, gdy usiadłem, rozdano kartki z pytaniami i ogłoszono, że można zaczynać, więc zacząłem wybierać odpowiedzi i malować krzyżyki. Na kilka pytań wiedziałem, gdzie postawić. Resztę umieściłem tak, żeby było ładnie.

Po paru tygodniach dostałem zaproszenie, żebym odebrał osobiście wynik.

Gdy pojawiłem się, cały zarząd gratulował mi wyniku. Wprawdzie, jak mówili, trochę punktów mi zabrakło, żebym został członkiem stowarzyszenia, ale to podobno norma. Nie wszyscy zdają za pierwszym razem. Przygotowali specjalne pismo potwierdzające moje starania i niezwykły rezultat. To mi wystarczyło, bo na członkowskie składki nie byłoby mnie stać. Jestem u…satysf…fak…cjowany. Trudne słowo z przekleństwem w środku”.

Ork pokazał mi zaświadczenie z Mensy. Pomyślałem, że faktycznie mają wysokie IQ, bo tak potrafili zredagować, że Kosmatego nie zdenerwowali, może się tym pismem chwalić i jest szczęśliwy. Tylko ja już nie będę mógł pisać o niemądrych orkach. Może to i dobrze. Zapunktuję u orków i orek. (Też umiem żartować jak ork, nieprawdaż?)