Moja dwunożna

Od kiedy pa­mię­tam, to­wa­rzy­szy­ła mi ciem­ność. Obec­na od po­cząt­ku. Od chwi­li, gdy byłem za­le­d­wie małym ziar­nem, aż po dzień dzi­siej­szy.

Poza ryt­micz­nym ka­pa­niem wody ze ścian ja­ski­ni, two­rzą­cym nie­skoń­czo­ną me­lo­dię, nie dzia­ło się tu nic. Ciem­no, mokro, pusto. Życie mi­ja­ło w jed­no­staj­nym ryt­mie: czu­wa­nie, ro­śnię­cie, je­dze­nie. Ten cykl po­zo­sta­wał nie­zmien­ny, jakby wpi­sa­ny w skałę.

Wiele razy my­śla­łem o wyj­ściu na po­wierzch­nię, ale jakaś nie­wi­dzial­na siła trzy­ma­ła mnie tu, gdzie uro­słem. Wszyst­ko było zna­jo­me i wy­god­ne.

Stwo­rze­nia z po­wierzch­ni zrzu­ca­ły w tę czar­ną toń je­dze­nie. Dziw­ne, dwu­noż­ne. Na mój widok za­le­wa­ły się potem, a ich twa­rze wy­krzy­wia­ło prze­ra­że­nie. Krzy­cze­li, pła­ka­li. Głosy, pełne bólu i pa­ni­ki, od­bi­ja­ły się echem od ścian.

Nie­któ­rzy wal­czy­li. Inni tra­ci­li przy­tom­ność. Jedni ucie­ka­li w po­pło­chu jak zwie­rzy­na. Ale wszy­scy koń­czy­li tak samo.

Nie lu­bi­łem tego ca­łe­go że­la­stwa, które no­si­li na sobie. Po odar­ciu z niego byli cał­kiem smacz­ni. Nie mia­łem wy­bo­ru – to było je­dy­ne do­stęp­ne tu po­ży­wie­nie, które zresz­tą do­star­cza­no mi re­gu­lar­nie.

Z cza­sem da­ro­wa­łem kilku życie. Zanim zo­sta­li ople­ce­ni pną­cza­mi i tra­fi­li do pasz­czy moich liści, zdą­ży­li mi opo­wie­dzieć o świe­cie, który ist­niał poza ja­ski­nią.

Świat, który zna­łem, wy­da­wał się ogrom­ny. A jed­nak – był tylko na­miast­ką tego, co znaj­do­wa­ło się na ze­wnątrz. Miej­sce, które uwa­ża­łem za nie­skoń­czo­ne, oka­za­ło się zwy­kłą jamą.

Na­uczy­łem się mówić ich gło­sem. Pró­bo­wa­łem na­wią­zać kon­takt. Zmie­nia­łem kształ­ty, wy­glą­da­łem bar­dziej jak oni. Wło­ży­łem w to wiele wy­sił­ku – całe dni spę­dzi­łem, by upodob­nić się do ich syl­we­tek.

I w końcu wy­glą­da­łem jak dwu­no­gi… choć moje ciało two­rzył zle­pek kol­cza­stych pną­czy i barw­nych, pięk­nych kwia­tów. Nikt tego nie do­ce­nił. Dla nich wciąż byłem tylko za­gro­że­niem. W końcu po­rzu­ci­łem próby. Po­go­dzi­łem się ze swoją rolą. Koń­czy­łem los nie­szczę­śni­ków, któ­rzy tra­fia­li w moje progi, szyb­ko i bez­bo­le­śnie.

Tego dnia było ina­czej. Jak zwy­kle, usły­sza­łem krzyk i dźwięk spa­da­ją­ce­go po­ży­wie­nia. Pod­sze­dłem bli­żej, gotów przy­jąć to, co miało na­dejść.

Na zimną, wil­got­ną po­wierzch­nię spadł dziw­ny dwu­noż­ny stwór. Nigdy wcze­śniej nie wi­dzia­łem ta­kie­go. Miał po­szar­pa­ne ubra­nie, dłu­gie włosy i dziw­nie wy­dę­ty brzuch.

Zbli­ży­łem się, wie­dząc, co za­zwy­czaj na­stę­pu­je. Na mój widok stwo­rze­nie z tru­dem się pod­nio­sło i za­czę­ło czoł­gać w prze­ciw­nym kie­run­ku. Iro­nią było to, że nawet kiedy nie chcia­łem ich prze­stra­szyć, bali się.

Dwu­nóg oparł się o skałę, chwy­cił ka­mień i za­czął nim wy­ma­chi­wać w moją stro­nę.

– Odejdź! Będę się bro­nić… – krzy­czał ze łzami w oczach.

Jakby ten ka­mień mógł co­kol­wiek zmie­nić…

Byli tacy krusi. Mógł­bym za­koń­czyć ich życie z ła­two­ścią, z jaką rosnę. A jed­nak – za­wsze wal­czy­li. Wierz­ga­li, szar­pa­li się, trzy­ma­li ostat­nich chwil z upo­rem, który bu­dził we mnie coś… nie­zro­zu­mia­łe­go.

Usia­dłem w pew­nej od­le­gło­ści, pa­trząc na to eg­zo­tycz­ne po­ży­wie­nie. Nie od­ry­wa­ło ode mnie wzro­ku, cały czas ce­lu­jąc ka­mie­niem w go­to­wo­ści do obro­ny. Drugą koń­czy­ną chwy­ci­ło się za brzuch. Do­ty­ka­ło go de­li­kat­nie, jakby pró­bu­jąc coś wy­czuć.

– Czy mogę cię już zjeść? – za­py­ta­łem, cze­ka­jąc na re­ak­cję.

Mój głos nie brzmiał jak ich. Sztucz­ny, twar­dy i chro­po­wa­ty – po­zba­wio­ny mięk­ko­ści i me­lo­dii, które sły­sza­łem w mowie tych stwo­rzeń. Mimo to czu­łem dumę. To wszyst­ko, na co mo­głem się zdo­być, pró­bu­jąc na­śla­do­wać pro­ces wy­da­wa­nia dźwię­ków przez dwu­noż­nych.

– Ty… ty mó­wisz… – wy­szep­ta­ła, za­sko­czo­na i pełna pa­ni­ki.

– Wy też po­tra­fi­cie mówić. A jed­nak więk­szość z was tylko krzy­czy. Dla­cze­go?

– Bo cię wi­dzi­my – od­po­wie­dzia­ła po dłuż­szej chwi­li, pod­no­sząc głos, jakby do­pie­ro zna­la­zła od­po­wied­nie słowa.

– Ja też was widzę. A jed­nak nie krzy­czę. Nie ucie­kam.

– Je­steś po­two­rem. Nie je­steś taki jak my.

– Myślę. Mówię. Mamy wię­cej wspól­ne­go, niż ci się wy­da­je… Czemu je­steś gruba?

– Nie je­stem gruba. – W jej gło­sie dało się wy­czuć iry­ta­cję. – Je­stem w ciąży.

Stwo­rze­nie wciąż nie opu­ści­ło gardy, ob­ser­wu­jąc mnie z nie­uf­no­ścią.

– Ciąża? To jakaś do­le­gli­wość dwu­noż­nych? Cho­ro­ba?

– Nie! – od­po­wie­dzia­ła szyb­ko. – Ro­śnie we mnie ktoś… ktoś taki jak ja.

– A więc masz pa­so­ży­ta?

– Nie na­zy­waj mo­je­go dziec­ka pa­so­ży­tem! – wrza­snę­ła. – Wkrót­ce stwo­rzę dru­gie­go… ta­kie­go jak ja. Taki po­twór jak ty i tak ni­cze­go nie zro­zu­mie. Pro­szę… nie za­bi­jaj mnie. Chcę zo­ba­czyć swoje dziec­ko…

– W jaki spo­sób stwo­rzysz dwu­noż­ne­go?

– Czło­wie­ka, nie dwu­noż­ne­go. No… wyj­dzie ze mnie – od­po­wie­dzia­ła nie­pew­nie, wciąż się ją­ka­jąc.

– Ze mnie też cza­sa­mi wy­cho­dzą różne rze­czy. Choć… nie oży­wa­ją.

Czło­wiek wydał z sie­bie dziw­ny dźwięk. Jakby się krztu­sił. Był zu­peł­nie inny niż wszyst­ko, co do tej pory sły­sza­łem.

– Dła­wisz się? Też cza­sa­mi wy­da­ję po­dob­ne dźwię­ki, gdy kość utknie w pasz­czy.

– Śmie­ję się – od­po­wie­dzia­ła, opusz­cza­jąc ka­mień. Nadal jed­nak pa­trzy­ła na mnie z ostroż­no­ścią. – Roz­ga­da­ny je­steś jak na po­two­ra. Lu­dzie z po­wierzch­ni opi­su­ją cię ina­czej.

– Śmie­jesz się? To boli?

– Nie. To coś, co wy­da­jesz z sie­bie, gdy je­steś… szczę­śli­wy.

Spró­bo­wa­łem. Wy­da­łem z sie­bie dźwięk, który miał przy­po­mi­nać ten jej. Był twar­dy, nie­przy­jem­ny, zu­peł­nie nie­po­dob­ny do tego, co usły­sza­łem wcze­śniej.

– Prze­stań, pro­szę… Co ro­bisz? – Czło­wiek zła­pał się za głowę.

– Śmie­ję się.

– To było… strasz­ne.

– Za łatwo was prze­stra­szyć. Wszyst­kie­go się bo­icie.

– Pro­szę, nie śmiej się już nigdy wię­cej. Je­stem zmę­czo­na. Chcia­ła­bym za­snąć… Ale przy tobie nie dam rady.

– Za­snąć?

– To coś, co ro­bi­my, żeby od­po­cząć. Za­my­ka­my oczy, śnimy… A potem bu­dzi­my się wy­po­czę­ci.

– Śni­cie?

– Wi­dzi­my ob­ra­zy… takie, nad któ­ry­mi nie mamy kon­tro­li. Gdy za­my­ka­my oczy.

Czło­wiek opadł na ka­mień, gło­śno wzdy­cha­jąc i pa­trząc w górę.

– Czemu nie od­pocz­niesz?

– Bo mnie za­ata­ku­jesz, kiedy będę spać…

Wsta­łem i pod­sze­dłem bli­żej. Dwu­noż­na za­re­ago­wa­ła stra­chem. Za­trzy­ma­łem się tuż obok niej i opar­łem swoje ciało o po­bli­ską skałę. Unio­słem głowę, a koń­czy­ny bez­wład­nie opa­dły.

– Śnię… śnię… śnię – nu­ci­łem ci­chym gło­sem.

– Co ty ro­bisz?

– Śpię. Nie widać?

– Jak się śpi, to się nic nie mówi. Twoje kwia­ty…

Dwu­noż­na chwy­ci­ła się za twarz.

– Coś z nimi nie w po­rząd­ku? Prze­cież są pięk­ne! – spy­ta­łem zdzi­wio­ny.

– Tak… pięk­ne. Czer­wo­ne, mają dziw­ne zęby. I… śmier­dzą pa­dli­ną.

– Wy też śmier­dzi­cie. Zwłasz­cza, gdy się bo­icie. Moje kwia­ty pach­ną pięk­nie. Co to jest pa­dli­na?

– Gni­ją­ce mięso.

Stwo­rze­nie za­mknę­ło oczy. Jej od­dech zwol­nił.

– Co ro­bisz?

– Śpię… – od­po­wie­dzia­ła cicho.

– A więc tak się śpi? Trze­ba za­mknąć te dwie dziw­ne gały na gło­wie? Ja ich nie mam.

Zwi­ną­łem więc swoje kwia­ty. Zwol­ni­łem od­dech. Cze­ka­łem na te nie­kon­tro­lo­wa­ne wizje. Choć nie na­de­szły, trwa­łem w tym sta­nie długo. Trwa­łem, cze­ka­jąc… aż prze­bu­dzi się je­dze­nie.

*

– Ahhh… boli… – Dwu­noż­na prze­krę­ci­ła się na bok, chwy­ta­jąc się za brzuch.

– Co to… ból?

– To uczu­cie, które po­ja­wia się, gdy coś złego dzie­je się z na­szym cia­łem. To ostrze­że­nie… że coś nie dzia­ła tak, jak po­win­no.

– Ja nie czuję bólu. Gdy coś złego dzie­je się z moimi pną­cza­mi lub kwia­ta­mi… więd­ną. A potem od­ra­sta­ją. Czy wam też od­ra­sta­ją koń­czy­ny.

– Nie… Nie każdy ma tyle szczę­ścia co ty. Czym ty wła­ści­wie je­steś?

– Nie wiem. Je­dy­ne, co znam, to ta ja­ski­nia. Dla­cze­go zo­sta­łaś moim je­dze­niem?

– Czym?! – wy­krzyk­nę­ła z prze­ra­że­niem. – Mam imię. Mów mi… Rel.

– Imię? Co to?

– Lu­dzie na­da­ją imio­na swoim dzie­ciom, kiedy się rodzą. To coś, co nas wy­róż­nia… mię­dzy sobą.

– Dla mnie wszy­scy wy­glą­da­cie tak samo. Nie mia­łem matki. Uro­słem… tutaj, w tej ja­ski­ni.

– To może nadam ci imię – za­śmia­ła się słabo. – Co po­wiesz na… Chwast?

– Trud­no mi oce­nić. Ale niech bę­dzie.

Kon­cept imie­nia wy­da­wał się bez­sen­sow­ny. Po co coś na­zy­wać, skoro jest się je­dy­nym bytem w tym dole? Wielu rze­czy nie ro­zu­mia­łem. Ci dwu­noż­ni… to ja­kieś dzi­wo­lą­gi.

– Jak jest na po­wierzch­ni? – spy­ta­łem, cie­kaw świa­ta, który znaj­do­wał się poza miej­scem, w któ­rym wy­kieł­ko­wa­łem.

– W za­sa­dzie… sama nie wiem. Mimo że tam miesz­ka­łam, nie mogę po­wie­dzieć, by róż­ni­ła się bar­dzo od tej dziu­ry. Tam też było zimno. Mrocz­no. Po­cho­dzę z obozu ban­dy­tów. Han­dla­rzy nie­wol­ni­ków.

– Obóz czego?

– To lu­dzie, któ­rzy krzyw­dzą in­nych ludzi. Więżą ich, wy­ko­rzy­stu­ją… dla ko­rzy­ści – po­wie­dzia­ła Rel, z nutą roz­ba­wie­nia, ale i go­ry­czy.

– Po co wię­zić je­dze­nie? Jakie to może dać ko­rzy­ści?

– Świat na ze­wnątrz jest skom­pli­ko­wa­ny – od­po­wie­dzia­ła Rel. – Nie wy­bra­łam ta­kie­go życia. Moja matka… ro­bi­ła rze­czy, któ­rych wtedy nie ro­zu­mia­łam. Po­zwa­la­ła się krzyw­dzić, by mnie zo­sta­wi­li w spo­ko­ju. My­śla­łam, że była słaba. A potem… znik­nę­ła. I „za­ba­wy” moich wła­ści­cie­li spa­dły na mnie. Do­pie­ro wtedy zro­zu­mia­łam, że mnie bro­ni­ła.

– Czemu sama się nie bro­ni­łaś? Mo­głaś ich zabić.

– Za­bi­ja­nie jest… złe. Nie każdy po­tra­fi.

– Nie jest trud­ne.

Nie ro­zu­mia­łem jej po­dej­ścia. Życie dwu­noż­nych było kru­che. Można je za­koń­czyć z taką ła­two­ścią… Jaką przy­jem­ność mogli czer­pać z trzy­ma­nia in­nych i za­da­wa­nia bólu? Sam za­wsze sta­ra­łem się koń­czyć życie szyb­ko. Nie wi­dzia­łem sensu w prze­dłu­ża­niu cze­goś, co można było zro­bić na­tych­miast.

– Mo­głaś uciec – stwier­dzi­łem, pa­trząc na Rel, sta­ra­jąc się zro­zu­mieć stwo­rze­nie, które tak nie­spo­dzie­wa­nie po­ja­wi­ło się w moim świe­cie.

– Opie­ko­wa­łam się dzieć­mi. To je­dy­ne w życiu, co mi wy­szło do­brze. Mo­głam dać innym kilka do­brych chwil… Czu­łam się po­trzeb­na.

– Je­steś po­trzeb­na. Za­spo­ko­isz mój głód – prze­rwa­łem. Czu­łem, jak głód ro­śnie, a jed­nak… z ja­kie­goś po­wo­du od­wle­ka­łem to. Raz za razem.

– Wiesz… bo­la­ło mnie. To nie wy­bi­te zęby i si­nia­ki bo­la­ły naj­bar­dziej. Bli­zny po prze­mo­cy psy­chicz­nej… nie goją się nigdy. Gdy tylko prze­sta­li mnie po­trze­bo­wać, gdy nie mo­głam już pra­co­wać. Wy­rzu­ci­li mnie tutaj.

– Prze­mo­cy psy­chicz­nej? Co to zna­czy?

– To wtedy, gdy ktoś źle cię trak­tu­je. Mówi o tobie okrop­ne rze­czy. Gar­dzi tobą. Wma­wia ci, że je­steś ni­czym.

– Nie ro­zu­miem.

– Co czu­jesz, kiedy na­zy­wa­ją cię po­two­rem?

Za­sta­no­wi­łem się. To py­ta­nie nie miało sensu. Byłem po­two­rem – tak samo jak ka­mień jest ka­mie­niem. A Rel była dwu­noż­ną. Nie czu­łem z tego po­wo­du ni­cze­go szcze­gól­ne­go.

– Nic. Tym wła­śnie je­stem.

– Cza­sa­mi ci za­zdrosz­czę, wiesz? Może to my, lu­dzie, wszyst­ko kom­pli­ku­je­my. Twój świat… jest pro­sty. Cichy. W tej dziu­rze nie ma co robić. Gdyby nie roz­mo­wy z tobą… osza­la­ła­bym. Jak sobie ra­dzi­łeś, będąc sam?

– Tu jest wiele rze­czy do ro­bie­nia. Co­dzien­nie słu­cham me­lo­dii, którą śpie­wa­ją kro­ple wody, spa­da­ją­ce na skały.

– Kap, kap, kap – prze­rwa­ła Rel, uśmie­cha­jąc się krzy­wo. – To żadna me­lo­dia.

– Dla mnie… jest pięk­na. Co­dzien­nie ob­ser­wu­ję, jak ro­śnie moje ciało. Dbam o pną­cza, które two­rzą tę po­stać. Kie­dyś byłem znacz­nie więk­szy.

– To po co ufor­mo­wa­łeś ciało po­dob­ne do na­sze­go?

– Byłem cie­kaw… jak to jest. Moje stare ciało już ob­ra­sta­ło nie­mal całą jamę. Ro­bi­ło się cia­sno.

– Ha! Pan Chwast czuł się sa­mot­ny? – Rel uśmiech­nę­ła się lekko.

– Nie wiem, co to sa­mot­ność.

– Tak wiem, Chwa­ście… wiem.

Rel po­ło­ży­ła dło­nie na brzu­chu i spoj­rza­ła na niego z czu­ło­ścią.

– Ma­lu­szek coraz bar­dziej kopie… Chcesz po­czuć?

Nie­pew­nie zbli­ży­łem się do Rel. Scho­wa­łem kolce, które gdzie­nie­gdzie ufor­mo­wa­ły się na mojej ręce, i bar­dzo de­li­kat­nie po­ło­ży­łem dłoń na jej brzu­chu. Byłem świa­do­my, że jest znacz­nie bar­dziej kru­cha ode mnie. Mu­sia­łem uwa­żać. Cze­ka­łem… choć wła­ści­wie nie wie­dzia­łem, na co. I wtedy to po­czu­łem. Lek­kie ude­rze­nie – z wnę­trza Rel. Szyb­ko cof­ną­łem dłoń, za­sko­czo­ny.

– Jak… coś może żyć w środ­ku dwu­noż­ne­go?

– Opo­wie­dzia­ła­bym mu bajkę… ale żad­nej nie znam – po­wie­dzia­ła cicho.

– Bajkę? Czym to jest? Ten dwu­noż­ny w środ­ku jest… świa­do­my?

– Bajka to… wy­my­ślo­na opo­wieść. Ko­lo­ro­wa. Z do­brym za­koń­cze­niem. Wiesz: księż­nicz­ka, ry­cerz, walka z po­two­rem, ślub… i pięk­ne życie. Nie wiem, czy jest świa­do­my ale żyje. Po­ru­sza się. I z dnia na dzień… jest coraz bar­dziej go­to­wy, żeby wyjść na świat. „Dawno, dawno temu była księż­nicz­ka…” – za­czę­ła Rel z uśmie­chem. – Teraz twoja kolej, Chwa­ście.

– Która zna­la­zła ma­gicz­ną ro­śli­nę, która była też po­two­rem… i ją po­żar­ła.

– Eee… mu­si­my nad tym jesz­cze po­pra­co­wać – za­śmia­ła się Rel.

Chwy­ci­ła ka­mień i za­czę­ła nim ry­so­wać po ścia­nie ja­ski­ni. Spoj­rza­łem na linie, które po­cząt­ko­wo ni­cze­go nie przy­po­mi­na­ły. Nie ro­zu­mia­łem, co robi.

– Co to jest? – za­py­ta­łem, wi­dząc pięć dziw­nie uło­żo­nych kre­sek i kółko.

– Ja. Nie widać?

– Nie przy­po­mi­na cie­bie. Nie ma brzu­cha.

Zi­gno­ro­wa­ła moją uwagę i do­ry­so­wa­ła dru­gie­go, mniej­sze­go lu­dzi­ka obok. Razem trzy­ma­li się za ręce.

Wzią­łem ka­mień i do­łą­czy­łem do niej. Na po­cząt­ku moje linie były cha­otycz­ne, bez ładu i skła­du. W końcu… na ścia­nie po­ja­wił się de­ta­licz­ny ry­su­nek kwia­tu. Jego pną­cza się­ga­ły do dłoni mniej­sze­go lu­dzi­ka.

– Masz ta­lent – przy­zna­ła Rel, pa­trząc na moje dzie­ło.

– Ta­lent? Czym to jest?

– Hmm… nie­któ­rym rze­czy przy­cho­dzą ła­twiej niż innym. Taki dar. Umie­jęt­ność.

– A więc mam ta­lent… Czuję się dziw­nie. Chyba… cho­ru­ję.

– Co czu­jesz?

– Dziw­ne… cie­pło.

– Nie je­steś chory – po­wie­dzia­ła mięk­ko. – Na tym ry­sun­ku wy­glą­da­my jak ro­dzi­na. Po­krę­co­na, na swój spo­sób… ale chyba szczę­śli­wa.

– Nie wiem, co to ro­dzi­na.

– To grupa istot, które chcą sie­bie chro­nić. Są bli­sko. Po­ma­ga­ją sobie.

– Nadal nie ro­zu­miem.

Może to była cie­ka­wość. A może coś in­ne­go, czego jesz­cze nie ro­zu­mia­łem. Rel chyba przy­zwy­cza­iła się do mojej obec­no­ści. Każ­de­go dnia roz­ma­wia­li­śmy. A ja po­zna­wa­łem świat, któ­re­go nigdy nie wi­dzia­łem – i któ­re­go mimo wszyst­ko nie po­tra­fi­łem pojąć.

*

– Więd­niesz – po­wie­dzia­łem pew­ne­go dnia, pa­trząc na nią uważ­nie.

Rel przy­sta­wi­ła dło­nie do ścia­ny ja­ski­ni, zbie­ra­jąc wodę, którą łap­czy­wie piła, lecz woda nie ga­si­ła naj­waż­niej­sze­go głodu.

– Je­stem głod­na… – po­wie­dzia­ła ze łzami w oczach.

Wy­cią­gną­łem reszt­ki jed­ne­go z dwu­noż­nych, le­żą­ce na końcu ja­ski­ni, i po­da­łem je Rel. Spoj­rza­ła na mnie z gnie­wem i z roz­ma­chem wy­trą­ci­ła mięso z moich dłoni.

– Nie zjem tego! Tak nie można! Nie tknę dru­gie­go czło­wie­ka! Chcia­łam wie­rzyć, że nie je­steś po­two­rem… Two­jej na­tu­ry nic nie zmie­ni! – krzy­cza­ła, a z jej oczu wciąż pły­nę­ły łzy.

Prze­sta­ła się do mnie od­zy­wać. Nie ro­zu­mia­łem dla­cze­go. Mogła prze­żyć. Uga­sić głód. A jed­nak od­rzu­ca­ła pomoc. Czemu była na mnie zła. Prze­cież nie zro­bi­łem nic złego… To było je­dy­ne roz­wią­za­nie.

Z każ­dym dniem sła­bła. Jak moje kwia­ty, gdy wię­dły.

– Prze­pra­szam… – szep­nę­ła, ledwo sły­szal­nie. – Jesz­cze tro­chę… Już bli­sko… Czuję to…

Jej od­dech był płyt­ki, a ciało wię­dło jak zwię­dły liść.

– Pro­szę… obie­caj mi… Obie­caj, że oszczę­dzisz moje dziec­ko. Ze mną mo­żesz zro­bić, co ze­chcesz… ale jego… wy­puść na ze­wnątrz. Pro­szę…

Nie ro­zu­mia­łem, dla­cze­go tak wal­czy­ła. Może… kiedy ma się tylko jedno życie, staje się ono cen­niej­sze.

– Obie­cu­ję. Zro­bię, co mogę, Rel.

Na­stęp­ne­go dnia Rel do­zna­ła dziw­nych kon­wul­sji. Trwa­ło to długo. Ję­cza­ła z bólu, a ja choć chcia­łem pomóc – nie wie­dzia­łem jak. Nie zna­łem się na dwu­noż­nych. Od­dy­cha­ła coraz cię­żej. Aż w końcu… uj­rza­łem ma­łe­go dwu­noż­ne­go, po­kry­te­go krwią.

Rel, ostat­kiem sił, spoj­rza­ła na dziec­ko. Uśmiech­nę­ła się. I za­czę­ła pła­kać. Ob­ję­ła małe ciało. Nie po­ru­sza­ło się. Nie sły­sza­łem jego od­de­chu. Wy­da­ła z sie­bie krzyk było w nim coś, co wy­wo­ła­ło dziw­ną re­ak­cję mo­je­go ciała.

Za­czę­ło drżeć bez kon­tro­li, każdy kwiat na moim ciele opadł.

Ko­ły­sa­ła dziec­ko w ra­mio­nach i nu­ci­ła pio­sen­kę. Me­lo­dia sta­wa­ła się coraz cich­sza… Aż w końcu opa­dła bez sił, wciąż trzy­ma­jąc dziec­ko. Już się nie ru­szy­ła.

Cze­ka­łem parę dni. Może mój dwu­nóg się prze­bu­dzi, uro­śnie na nowo… Lecz Rel wy­glą­da­ła jak pusta po­wło­ka.

Tak jak obie­ca­łem – zo­sta­wi­łem dziec­ko w spo­ko­ju.

Nie mo­głem po­żreć jej ciała. Zo­sta­wi­łem je w rogu ja­ski­ni. Wy­ko­pa­łem duży dół i za­ko­pa­łem Rel od szyi w dół, zo­sta­wia­jąc głowę na wierz­chu. Może kie­dyś uro­śnie i znów ze mną po­ga­da? Roz­ło­ży li­ście, wy­ho­du­je pięk­ne kwia­ty i bę­dzie taka jak ja? Mó­wi­ła, że w ta­kich chwi­lach lu­dzie się modlą. Tylko… do kogo ja mam się mo­dlić? Nie było boga, który wy­słu­chał­by moich słów. Nie przy­cho­dzi­ły mi do głowy słowa mo­dli­twy.

Na­bra­łem w ręce wody i pod­la­łem swego dwu­no­ga.

 – Ro­śnij, kwit­nij, wróć. – To były moje ostat­nie słowa.

Zda­łem sobie spra­wę, że cze­goś mi bra­ku­je. Cięż­ko to opi­sać. Nikt nie od­po­wia­dał już na moje py­ta­nia. Nikt nie bał się mnie, wbi­ja­jąc wzrok w ka­mień z nie­zro­zu­mie­niem. Nie mia­łem już przy kim uda­wać, że śpię. Pa­no­wa­ła dziw­na pust­ka. Nie wie­dzia­łem, czym ją za­peł­nić.

Dwu­noż­ny, który wy­szedł z Rel, wciąż się nie po­ru­szał. Jego ciało było zimne… ale obie­ca­łem, że za­nio­sę je na po­wierzch­nię. I tak zro­bię.

Może… razem z tym małym, kru­chym cia­łem znaj­dę świat, któ­re­go do tej pory tylko słu­cha­łem. Na po­wierzch­ni… na­uczę się żyć.