- Opowiadanie: AP - Epizod

Epizod

Dyżurni:

regulatorzy, homar, syf.

Oceny

Epizod

– Jakieś problemy?

– Nie. To dość prosty przyrząd.

Przyznam, że byłem sceptyczny, kiedy zlecałem temu elektronikowi stworzenie rejestratora. Facet miał swoje lata, a poprosiłem go o zaprojektowanie i wykonanie dość skomplikowanego, jak mniemałem, urządzenia elektronicznego. Kilkukrotnie upewniałem się, że zrozumiał, o co mi chodzi. Cena, którą zaproponował, też nie przekonywała. Była śmiesznie niska, zwłaszcza że zażądałem, aby wszystkie elementy były najwyższej jakości. Cóż, jego strata.

Rozliczyliśmy się i już miałem wychodzić, gdy rzucił na odchodne:

– Widziałem dziś pana w telewizji.

– Tak? I co mówili? – zapytałem po chwili wahania. Trochę się spieszyłem, bo miałem umówioną wizytę w klinice onkologicznej, ale ciekawość zwyciężyła.

– Dostał pan od prezydenta order. Ten najważniejszy. Że rozsławił pan nasz kraj. Takie tam. A ja wcześniej o panu nie słyszałem, więc się trochę zdziwiłem. Duma mnie rozpierała, jak się zorientowałem, o kim mówią i że jest pan moim klientem. Coś było o Noblu i że zajmuje się pan układem nerwowym roślin. Dziwne to było. Rośliny mają układ nerwowy?

– Dziennikarze mówią, co im się wydaje. Mają ludzi za głupków, więc upraszczają i potem wychodzą takie kwiatki.

– A już myślałem, że coś przeoczyłem i to mnie trochę zmartwiło. Wie pan, próbuję się orientować, ćwiczyć mózg, krzyżówki i te sprawy, i wydawało mi się, że znam wszystkich naszych noblistów…

– To był Ig Nobel.

– Aaaa, to wszystko jasne.

 

Analizowałem konsekwencje diagnozy, którą przed chwilą usłyszałem. Wiadomość nieoczekiwanie otwierała przede mną nowe możliwości.

Siedziałem zamyślony, co doktor błędnie interpretował. A mi powoli wszystko zaczęło się układać.

– W ostatnich latach medycyna poczyniła na tym polu olbrzymie postępy. Nawet tu u nas. To jeszcze nie wyrok…

– Sześć miesięcy, mówisz? – przerwałem.

– Tak. Mniej więcej. Nieleczony, ale przecież…

– A możesz określić prawdopodobieństwo, że zostało mi pół roku?

– No, wiesz, ciężko dokładnie oszacować. Może to być pół roku, może trochę mniej, trochę więcej, ale to można leczyć…

– Potrzebuję trzy, góra cztery miesiące, by pozamykać sprawy. Więcej nie chcę, ale muszę wiedzieć na pewno, że tyle przeżyję i ani miesiąca krócej, ani dłużej.

Doktor próbował przekonać mnie do leczenia, ale szybko to przerwałem. Niczego też nie tłumaczyłem.

Ustaliliśmy, że poddam się szeregowi badań i będę pod stałą kontrolą, by z jak największą precyzją wyznaczyć moment, od którego pozostaną mi trzy miesiące życia. Dokładnie tyle. Nie dłużej. A gdyby śmierć na ostatniej prostej przyspieszyła swoje nadejście, moje życie miało być za wszelką cenę sztucznie podtrzymane.

– Nie rozumiem cię. Myślałem, że potrzebujesz po prostu czasu na załatwienie jakichś spraw. Ale jaki sens ma leżenie pod aparaturą? To wegetacja, nic w tym czasie nie załatwisz. Zastanów się może nad…

– Wegetacja, powiadasz? To mi odpowiada.

 

Adwokat wysłuchał mnie uważnie. Przejrzał przygotowane dokumenty i po chwili zapytał:

– A co na to twoje dzieci?

– Pod tym względem nie mogę im ufać. Przytakną mi, ale jak przyjdzie co do czego, to skończę w krematorium, a prochy umieszczą na cmentarzu.

– Rozsądnie.

– Sam widzisz.

Prawnik zamyślił się. Nie takie pokręcone zlecenia dostawał i wiedziałem, że w końcu i to przyjmie, ale rytualnie musiał próbować mnie odwieść od tego dziwacznego, jak mniemał, pomysłu.

– Wiesz, że u nas to nielegalne?

– Dlatego zrobisz to w tajemnicy przed wszystkimi. Trumna będzie zamknięta i później spalona. Nikt się nie dowie, że wykradłeś zwłoki i zakopałeś mnie w ogrodzie.

– Mam to zrobić własnoręcznie?

– Jak ci wygodnie. Nie będę wnikał. Warunek jest jeden – zakopiesz mnie tu. – Wskazałem palcem mapkę i dokładne współrzędne. – Dół będzie czekał. Wystarczy, że mnie do niego wrzucisz, a potem zasypiesz przygotowaną ziemią. Zresztą jeszcze dostaniesz dokładne instrukcje. Potem dopilnujesz, by nic tam nie powstało. Nigdy. Zasadzę w tym miejscu drzewo. Jego też nikt nigdy nie będzie mógł ściąć. Taki pomnik sobie wymyśliłem.

Adwokat jeszcze raz przejrzał papiery. Wiedziałem, że kwota, którą zadeklarowałem, wytrącała mu wszystkie argumenty.

– Nikt nie będzie wiedział o naszej umowie. Jakie masz gwarancje, że ją wypełnię?

– Liczę na twoją zawodową uczciwość – powiedziałem z uśmiechem.

– Tylko?

– Zabezpieczyłem się.

Spojrzał na mnie badawczym wzrokiem. Faktycznie, wierzyłem w jego zawodową uczciwość. Myślę, że nie miał zamiaru nie dotrzymać umowy, ale zapewne zastanawiał się, czy nie blefuję i jeśli nie, to jak się zabezpieczyłem.

 

Profesor wpatrywał się w pudełko, które przed nim położyłem.

– Mam u ciebie dług, więc to zrobię, ale chciałbym wiedzieć, po co?

– Już o tym rozmawialiśmy. Całe życie zajmowałem się drzewami. Może to głupie, ale chciałbym postawić sobie taki pomnik.

– I co to będzie? Jakiś dąb?

– Nie. To nowy gatunek. Pracowałem nad tym długie lata. Już mi nie zależy, by się tym chwalić, publikować jakieś artykuły, ale też nie chcę, by lata pracy poszły na marne. Niech sobie wyrośnie z mojej głowy.

– Żądasz ode mnie, bym zrobił coś nieetycznego i to na kilku poziomach.

– Daj spokój z tymi gadkami. Znamy się nie od dziś.

– A jak się wyda?

– Nic się nie wyda. Jeszcze strzelisz mowę na moim pogrzebie.

Profesor otworzył pudełko i wyjął z niego kolejne.

– Nasiono jest w środku?

– Tak.

– Będę musiał przetestować to urządzenie. Sprawdzić, czy działa zgodnie z moimi wytycznymi.

– To niemożliwe. Nie będziesz niczego testował. Zapewniam cię, że działa tak, jak się umówiliśmy. Gdy wykryje, że procesy życiowe ustały, umożliwi ziarenku rozwój. I tyle. Twoją rolą będzie wszczepienie tego pod czaszkę. Ryzyko, czy implant działa, biorę na siebie.

 

Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Znałem moich wszystkich pomagierów bardzo długo. Wiązały nas wzajemne zobowiązania, pieniądze i mniej lub bardziej zażyła przyjaźń. Ale każdy z nich wiedział tylko tyle, ile było potrzeba do realizacji planu.

Już od lat pracowałem nad nowym gatunkiem drzewa. Nigdy nie miałem zamiaru dzielić się wynikami tych działań z innymi. Robiłem to dla siebie. Gdy w wypadku zginęła moja żona, ostatecznie odciąłem się emocjonalnie od reszty rodziny, przyjaciół i spraw publicznych. Znajomi zauważyli tę wewnętrzną emigrację. Wiązali ją ze stratą ukochanej. Niechęć do walki o życie tylko to potwierdzała.

Gdy doprowadziłem swoje badania do końca, stanąłem przed dylematem. Cały proces musiał wiązać się z wielkim bólem i dlatego bardzo wiele wysiłku poświęciłem, by był jak najkrótszy. Poniżej trzech miesięcy nie udało się zejść. Nie bałem się fizycznego cierpienia, ale na dłuższą metę podwyższenie poziomu adrenaliny, noradrenaliny i kortyzolu mogło mieć niekorzystny wpływ na przebieg eksperymentu. Ograniczyć należało również środki przeciwbólowe, a już opioidy były kompletnie wykluczone. Jedynym sposobem wydawało mi się samobójstwo w odpowiednim momencie, ale nie mogłem się na to zdecydować. Śmiertelna choroba była rozwiązaniem.

Zleciłem wykonanie odpowiedniego urządzenia, które wszczepione pod czaszkę miało monitorować funkcje życiowe. Swojemu przyjacielowi, profesorowi neurochirurgii, powiedziałem, że gdy urządzenie zdiagnozuje moją śmierć, to uwolni nasienie do rozwoju. W rzeczywistości uwolnienie miało nastąpić dokładnie trzy miesiące wcześniej, a rozpoznanie śmierci miało uruchomić zlecenie zabicia adwokata. Wykrycie w grobie przez odpowiednie czujniki biochipa miało wstrzymać zlecenie i zastąpić innym – wypłatą raty za wykonanie usługi.

Po wszczepieniu implantu wystarczyło już tylko czekać. Kiedy doktor oznajmił, że z dużym prawdopodobieństwem zostało mi trzy miesiące, mechanizm na moje polecenie uwolnił nasiono do rozwoju. Z braku miejsca na bardziej rozbudowaną aparaturę diagnostyczną, nie za dużo z tego, co działo się pod czaszką, mogłem kontrolować. Zresztą na tym etapie i tak niewiele mógłbym zrobić, poza zaspokojeniem ciekawości.

Podczas gdy ciało z dnia na dzień coraz bardziej słabło, w głowie kiełkowało nowe życie. Nasiono spęczniało i pękła skorupa. Bielmo było odpowiednio zaopatrzone w wodę i wszystkie potrzebne substancje. Zarodek szybko i bez przeszkód się rozwijał. System korzeniowy oplótł mózg, a pęd napierał na skórę, spod której usunięto fragment kości.

W końcu straciłem kontakt z rzeczywistością. Byłem cały czas świadomy, wszystko pamiętałem, ale odczuwałem jedynie fizyczny ból. Zdałem sobie sprawę, że chyba umarłem. Ogarnął mnie strach, że wszystko, co zamierzyłem, było tragiczną pomyłką, że będę musiał żyć odcięty od zewnętrznego świata tysiące lat, doznam jedynie samotności i cierpienia. Umościłem się w piekle.

 

Z czasem zacząłem dostrzegać zmiany zachodzące w moim nowym ciele. Pęd przebił się przez warstwę ziemi i poczułem światło. Powoli uczyłem się rozpoznawać również inne bodźce: drżenie ziemi, podmuchy wiatru, temperaturę, wilgotność, a także chemiczne zmiany otoczenia wywołane aktywnością roślin. Cieszyłem się tą nową umiejętnością jak dziecko poznające świat. Doskonaliłem ją. Wiedziałem, z czego wynikała niewielka zmiana temperatury, którą wyczuwałem w swoim otoczeniu. Czy to promienie słońca przebiły się na chwilę przez chmury, czy obok pojawiło się jakieś zwierzę? Czy podmuch wiatru został wywołany czynnikami atmosferycznymi, czy nade mną przeleciał ptak?

Nie posiadałem zmysłu wzroku, ale wszystkie sygnały, które odbierałem i nauczyłem się interpretować, tworzyły obraz mojego otoczenia tak dokładny, jakiego nie mógłbym uzyskać, pozostając w ludzkim ciele.

Zawczasu rozpoznawałem zagrożenia i potrafiłem się przed nimi ustrzec. Odbierałem ostrzeżenia innych roślin o zbliżających się pasożytach, czy zmianach pogodowych. Niektóre mechanizmy obronne zaprojektowałem już wcześniej. Wytwarzałem substancje toksyczne, które odstraszały szkodniki. Miałem grube liście, pokryte parzącymi włoskami, a korę twardą i niesmaczną.

Moja świadomość była oparta o obieg informacji, którego mechanizm znacznie odbiegał od ludzkiego. Teraz impulsy dużo wolniej przemieszczały się z komórki do komórki. Nie przeszkadzało mi to, ale miało wpływ na moje postrzeganie czasu. Świat przyspieszył.

 

Nie przygotowałem dzieci na swoje odejście. Zostawiłem im majątek, ale nie zapewniłem wystarczających środków na jego utrzymanie. Dodatkowo w testamencie zabroniłem sprzedaży olbrzymiego domu z przylegającym do niego terenem. Zrobiłem to z czysto egoistycznych pobudek. Dla pomnika, w którym utkwiłem. Syn przychodził i się żalił. Czasami wypowiadał pretensję lub okazywał złość.

Potem nastały wnuki. Posiadłość ostatecznie popadła w ruinę, a one odeszły w ubóstwie.

Mimo że oglądałem świat jak na przyśpieszonym filmie niemego kina, miałem czas na refleksję. Wiele rzeczy zrozumiałem. Choćby przyczyny mojego odcięcia się od rodziny, przyjaciół i pogrążenia się w pracy. Rację mieli ci, którzy widzieli w tym chęć zagłuszenia bólu po stracie ukochanej. Oddałbym całe późniejsze życie za jedną chwilę dłużej z nią.

 

Rozrastałem się. Potężniałem. A świat ludzi marniał. Odchodziło jedno pokolenie po drugim. Postęp się skończył, bo coraz mniej było takich, którzy byli w stanie nad nim zapanować. Nawet sztuczna inteligencja, która wchłonąwszy całą wiedzę świata i w której upatrywano ratunek, tylko na początku tworzyła pozory kreatywności. Wzorem ludzi i zgodnie z zasadami chowu wsobnego w szybkim tempie uległa degeneracji.

W końcu znalazł się jakiś szaleniec, który nacisnął guzik. Wystrzeliły rakiety i poleciały w różne strony. Inni nie mieli dość siły, by się bronić, ale wystarczyło im determinacji, by odpowiedzieć atakiem.

Radioaktywne skażenie wyeliminowało wiele gatunków. Inne, choć przetrzebione, przetrwały. Dzięki mutacjom genetycznym powstało też wiele nowych silniejszych, bardziej odpornych na surowe warunki.

Potem nastąpił długi okres ekspansji natury. Miałem w tym udział. Zaopiekowałem się przestrzenią wokół. Dawałem cień i schronienie, ostrzegałem wszelkie stworzenia przed niebezpieczeństwami, kształtowałem mikroklimat oraz zawartość chemiczną gleby. W porach suszy zapewniałem odpowiednie nawodnienie, gdy nawiedzały nas ulewy, osuszałem teren. Na początku, by przetrwać, nie dawałem z siebie żadnego pokarmu dla zwierząt. Z czasem nauczyłem się żyć z nimi w symbiozie. Pozwalałem, by słabsze, chore części korony i korzeni służyły za pokarm. Dzięki temu byłem zdrowszy i silniejszy. Asymilowany w liściach azot i odchody zwierząt użyźniały glebę.

Powoli strach przestawał być dominującą emocją mojego ekosystemu.

Doczekałem się też prób odrodzenia ludzkich społeczności. Niedaleko zaczęły powstawać rachityczne osady. Wycięto okoliczne skarlałe lasy, ale mnie i moje otoczenie zostawiono. Schorowane, zdeformowane ciała były za słabe, a ostrza siekier za tępe, by mnie powalić.

Górowałem nad okolicą, a roślinność wokół była bujna. Wyróżnialiśmy się zdrowiem i witalnością. Święte drzewo, bóstwo w świętym gaju. Zaczęto oddawać mi cześć. Rewanżowałem się. Niedaleko doprowadziłem do wybicia źródła zdrowej wody. Rośliny, którymi się opiekowałem, były wyjątkowo pożywne, ale ludzie traktowali je z szacunkiem. Gatunki, które wzbogaciłem substancjami psychoaktywnymi, spożywane były tylko w celach rytualnych. Zwierzęta też były u mnie bezpieczne. Nikt nie odważyłby się skierować w ich stronę strzały, włóczni, czy zastawić wnyki.

Ludzie ostatecznie zostali przepędzeni. Przyszli ich następcy. Dużo wyżsi i silniejsi. Z twardą niczym pancerz szarą skórą. Z ciałem pozbawionym szyi i z lepszymi narzędziami. Ścięli mnie bez problemu. Podzielili moje ciało na bale i deski.

Moja świadomość została rozproszona. Gasłem powoli, ale nieubłaganie.

 

Niewiele zaznałem szczęśliwych chwil. Widziałem ból i śmierć. Całe moje życie było wielkim cierpieniem. Sam to wybrałem. Dokonałem transgresji z całym psychicznym stanem, w którym wtedy byłem. Gdybym mógł się cofnąć do momentu, kiedy to wszystko się zaczęło, nie zawahałbym się ani przez chwilę. Wybrałbym ponownie taki los, tylko zadbałbym lepiej o byt moich bliskich.

Przeżyłem dziesięć tysięcy lat. Byłem marnym człowiekiem, samolubnym i małostkowym, wielkim naukowcem, sławnym dendrologiem, ale dopiero jako drzewo poczułem więź z innymi organizmami, która pozwalała mi fizycznie rozpoznawać ich emocje i pragnienia, smutek i radość. Nauka nie dała mi takiego zrozumienia natury. Nie jestem tylko przekonany, czy zasłużyłem na tę nobilitację.

 

Mówi się, że żaden rodzic nie powinien chować swojego dziecka. Ja widziałem śmierć wszystkich moich dzieci, a także wszystkich moich potomków. Widziałem, jak chyli się ku upadkowi nasza cywilizacja, by ostatecznie zginąć pod ciosami siekier przedstawicieli nowego gatunku. I ja w końcu po tysiącach lat odszedłem. Kim lub czym byłem? Czy fantomowy ból po ludzkim ciele, który nigdy mnie nie opuścił, czynił ze mnie człowieka?

Ludzkość była tylko epizodem. Jej panowanie podniosło poziom cierpienia i strachu w życiu tej planety. Ciekawe, jak poradzą sobie następcy. Ja już tego nie zobaczę.

Koniec

Komentarze

Witaj. :)

Ze spraw technicznych mam wątpliwości oraz sugestie (zawsze tylko do przeanalizowania):

Przyznam, że byłem sceptyczny, kiedy zlecałem temu elektronikowi stworzenie rejestratora. Facet miał swoje lata, a poprosiłem go o zaprojektowanie i stworzenie dość skomplikowanego, jak mniemałem, urządzenia elektronicznego.– powtórzenie? – może dać „skonstruowanie” lub coś podobnego?

Dół będzie czekał. Wystarczy, że mnie do nie go wrzucisz, a potem zasypiesz przygotowaną ziemią. – razem – omyłkowe rozdzielenie

Gdy w wypadku zginęła moja żona, ostatecznie odciąłem się emocjonalnie od reszty rodziny, przyjaciół i spraw publicznych. Znajomi zauważyli tę moją wewnętrzną emigrację. Wiązali ją ze stratą mojej ukochanej. – powtórzenia?

Podczas gdy moje ciało z dnia na dzień coraz bardziej słabło, w mojej głowie kiełkowało nowe życie. – i tu te same?– celowe?

Zresztą na tym etapie i tak nie wiele mógłbym zrobić, poza zaspokojeniem ciekawości. – razem?

Byłem marnym człowiekiem, samolubnym i małostkowym, wielkim naukowcem, sławnym dendrologiem, ale dopiero jako drzewo poczułem jako więź z innymi organizmami, która pozwalała mi fizycznie rozpoznawać ich emocje i pragnienia, smutek i radość. – czy to powtórzenie jest celowe, czy miało być tu inne słowo?

 

Świetny horror ze znakomitym klimatem i pomysłem, jestem pod wielkim wrażeniem, brawa! :)

Pozdrawiam serdecznie, podwójny klik, powodzenia przy Konkursie i Piórkach. ;) 

Pecunia non olet

Cześć, AP

Bardzo sprawnie napisane. Podobało mi się. Tylko nie rozumiem motywacji bohatera. Bo tak: z jednej strony cierpi po stracie bliskiej osoby, a z drugiej przenosi swoje Ja do formy, jaką jest drzewo, by wegetować w ten sposób tysiące lat. O co kaman? 

Pozdrawiam

Witam.

 

Troszkę mi tu nie zagrało tempo: najpierw mamy wyjątkowo pieczołowity, wręcz dłużący się opis przeniesienia świadomości bohatera do drzewa, a potem ziuuu w przyspieszeniu oglądamy dziesięć tysięcy lat. Rozumiem, że to tak miała działać świadomość bohatera, ale mimo wszystko, nie służy to tekstowi moim zdaniem.

 

Poza tą jedną grubszą wątpliwością, jest to ciekawa wizja i zgrabnie opisana. Pomysł przenoszenia świadomości do drzewa zdecydowanie intryguje.

 

Pod kreseczką jakieś tam drobne wątpliwości językowe.

 

Klikam i pozdrawiam.

lata (!),

Na taki zapis chyba nie ma miejsca w wypowiedzi bohatera? Nie wiem, co inni myślą, ale to mi bardziej pasuje do artykułu/hasła w encyklopedii niż beletrystyki.

 

Liście były grube, pokryte parzącymi włoskami, a kora twarda i niesmaczna.

Moja świadomość była oparta o obieg informacji, którego mechanizm znacznie odbiegał od ludzkiego. Teraz impulsy dużo wolniej przekazywane były z komórki do komórki.

Byłoza letka tutaj.

 

Sam sobie to wybrałem.

“Sam dla siebie”? Albo po prostu “sam”?

Dlaczemu nasz język jest taki ciężki

  1. Suche dialogi, przydałoby się je trochę urozmaicić, wprowadzić do nich trochę dynamiki typu: podrapał się po brodzie, wstałem i odszedłem na parę kroków, zamyślił się patrząc przez okno.
  2. Zbyt mocna ekspozycja. Opowiadanie przypomina bardziej streszczenie dłuższego utworu niż docelowy tekst. Myślę, że lepiej byłoby to bardziej rozbudować i więcej "pokazać" zamiast bezpośrednio mówić.
  3. Opowiadanie byłoby znacznie bardziej interesujące, gdyby zaczynało się od sceny z perspektywy "drzewa", w sumie może nawet od samego końca i dopiero potem zmierzało do rozwiązania zagadki – kto tak naprawdę jest narratorem i czemu podjął decyzję o przemianie?
  4. Jest trochę błędów gramatycznych, ale to można poprawić łatwo za pomocą jakiegoś AI albo worda. Polecam wspierać się takimi narzędziami – sam mam z tym pełno problemów!
  5. Ogólnie opowiadanie trochę nudne, bo tak naprawdę nie przedstawia żadnej niewiadomej – niczym nie przyciąga uwagi. Napisane jest w miarę dobrze (poza błędami), ale nie poczułem na koniec żadnej satysfakcji. Dobrym pomysłem byłoby dać bohaterowi jakąś konkretną motywację do podjęcia takiej drastycznej przemiany – może gdyby wiedział, że ludzkość czeka zagłada i chciałby w ten sposób przeżyć, aby na koniec wrócić do dawnej postaci lub w jakiś sposób zrekonstruować cywilizację?

Cześć, bruce! Bardzo dziękuję! Jesteś dla mnie zbyt łaskawa.

Przeanalizowałem Twoje sugestie i wątpliwości. Zgadzam się ze wszystkimi. Poprawki naniosłem.

 

Witaj, Heskecie! Dziękuję za bardzo miłe słowa.

Motywacje mogą być złożone. Ciekawość naukowca, ucieczka od życia w inne życie. Może kiedy zaczynał prace nad nowym gatunkiem, chciał żyć jak najdłużej.

 

Cześć, GalicyjskiZakapiorze!

Dziękuję za miłe słowa, uwagi i wątpliwości.

Charakter bohatera zmienił się po transgresji. I tak – jego świadomość trochę inaczej wtedy zaczęła działać. Przygotowania do przeniesienia opisuje dokładniej, a potem nabiera dystansu, patrzy na świat bardziej panoramicznie, bez zwracania uwagi na detale. Rozumie, że jest tylko epizodem w życiu planety, więc się nie rozwodzi.

Sam sobie to wybrałem.

To miało nawiązywać do zdania „ludzie ludziom zgotowali ten los”, ale po przemyśleniu uznałem, że poprawię. Byłozę ze wskazanego fragmentu usunąłem, jaki i „lata (!)”.

 

Przepisany, witaj!

Dziękuję za analizę i podpowiedzi. Jasne, można tę historię opowiedzieć inaczej.

Pozdrawiam i także dziękuję, świetny tekst. :)

Pecunia non olet

Dzięki za wytłumaczenie. Postanowiłem udać się do klikarni. 

Pozdrawiam :-) 

Cześć!

– Potrzebuję trzy, góra cztery miesiące, by pozamykać sprawy. Więcej nie chcę, ale muszę wiedzieć na pewno, że tyle przeżyję i ani miesiąca krócej, ani dłużej.

Mam wątpliwość logiczną, czy może być trzy, góra cztery miesiące i ani miesiąca krócej, ani dłużej. Tzn trzy-cztery z założenia dają jakiś luz. Ale w sumie to wypowiedź, więc bohater zapewne mógł tak sobie powiedzieć.

 

Ogólnie tekst napisany dobrze. Pomysł może nie jest odkrywczy, ale osobiście zafascynowała mnie motywacja bohatera i nie mogłem jej rozgryźć, choć chciałem. Wyjaśnienie – niejednoznaczne, nieoczywiste, otwarte, również przyniosło mi satysfakcję. To chyba najważniejsze w tym tekście i moim zdaniem w pełni się udało.

Lekką wątpliwość nasuwa mi druga część. Rozumiem, że zmiana narracji na opisową jest owocem przemiany bohatera w drzewo, ale mimo to nie mogę się wyzbyć wrażenia kroniki. A może tak właśnie ma być? 

 

Niemniej, dobre opko, intrygujące, skłaniające do refleksji. Najpierw pomyślałem sobie “kurczę, tytuł taki nieintrygujący, może dałoby się go rozwinąć, by zachęcał mocniej”, ale po przeczytaniu nie mam wątpliwości, że tytuł jest znakomicie dobrany do przesłania.

Klikam, pozdrawiam i trzymam kciuki w konkursie!

bruce, Heskecie, jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam!

 

Cześć, beeeecki!

Nasiono potrzebowała minimum trzech miesięcy, by się rozwijać w mózgu żywego człowieka. Problemem było wyznaczenie odpowiedniego momentu. Śmiertelna choroba przyniosła rozwiązanie. Kiedy doktor tłumaczył, że warto podjąć próbę leczenia, bohater dostrzegł szansę i zaczął kalkulować. Gdyby zdecydował się na trzy miesiące i dobrał odpowiedni do takiego okresu egzemplarz oraz sparametryzowane warunki, to musiałyby to być dokładnie trzy miesiące i ani miesiąca w te lub we w te. Podobnie, gdyby zdecydował się na cztery miesiące, to musiałaby to być dokładnie cztery miesiące. Ale zgadzam się, że dla doktora, który nie znał zamiarów swojego pacjenta, jego wypowiedź mogłaby wydawać się nielogiczna.

Dzięki za miłe słowa i podzielenie się wątpliwościami.

Pozdrawiam!

Fajny pomysł, żeby zamienić człowieka w roślinę. Celowo. I żeby on sam to sobie zrobił. Bardzo fajny.

Mam wątpliwości co do przetrwania apokalipsy z gałązką w dziupli. Wystarczyłaby bombka zbyt blisko, żeby przewrócić/zwęglić akurat to drzewo i pozamiatane. Albo radioaktywność. DNA mu się od tego nie popsuło? Bo gdyby za ludzkiego życia znalazł sposób, żeby ochronić DNA przed mutacjami, to nobla miałby jak w banku. Być może niejednego. Dlaczego żaden piorun go nie trafił?

A co ze zmianami klimatycznymi? Ziemia-śnieżka, czterdzieści stopni w cieniu, zima nuklearna i odcięcie od promieni słonecznych, wahania stężenia CO2? Drzewa słabo się przemieszczają, więc jak sobie bohater z tym poradził?

No, jakoś trudno mi uwierzyć w takie super, hiper i przekokszone drzewo.

Ale czytałam z ciekawością.

Babska logika rządzi!

Cześć, Finklo!

Nastąpił upadek cywilizacji, zwieńczony niezbyt intensywną wojną atomową. A jak pokazuje przypadek Czarnobyla, po takich wstrząsach natura się odradza. W tamtych okolicach nie powstały nowe gatunki, a mutacje genetyczne doprowadziły do wzrostu odporności na promieniowanie, np. u wilków.

Dzięki za miłe słowa i pozdrawiam!

 

Dawno nie czytałem tak dobrego opowiadania. Fabuła jest spójna, przekaz przejrzysty, świat wiarygodny. Jestem przekonany, że to Twoja tematyczna wiedza uwiarygodniła tekst. Pomysł, aby zmieszać długowieczność drzewa z ludzką świadomością, jest niesamowity. Sprawił, że wkręciłem się w historię. Gratuluję!

AP, owszem, natura się odradza, życie błyskawicznie kolonizuje ubytki, jeśli tylko mu się nie przeszkadza. Ale powalone wybuchem osobniki nie odrastają, to nowe siewki pną się w górę w wyścigu do słońca. A przy gatunku liczącym jedną sztukę… No, to się nazywa trzymać wszystkie jajka w jednym koszyku.

Babska logika rządzi!

Ciekawy pomysł na epizod. Powodzenia. :)

TaTojoto, witaj!

Bardzo dziękuję za tak miłe słowa.

 

Finklo, masz rację, bohater miał szczęście, że mu atomówka nie spadła na koronę.

 

Koalo, dzięki i też życzę powodzenia. Może kiedyś się skusisz, by wziąć udział w konkursie? 

Bez sztuki można przeżyć, ale nie można żyć

Sam pomysł przemiany człowieka w roślinę nie jest szczególnie odkrywczy, ale tworzysz fajny klimat. Czytało się dobrze. Pozdrawiam!

Cześć, Adexx!

Dzięki za wizytę i miłe słowa. 

Pozdrawiam!

Jest taki kanał na YT, Astrofaza, jakiś czas temu gościem była pani, która zajmuje się roślinnością. Twoje opowiadanie mi przypomniało ten odcinek, ponieważ wspominano tam o komunikacji roślin, itd. U ciebie jest tego sporo. 

Pomysł z przeniesieniem świadomości jest kapitalny, ale jak na mój gust za mało akcji/dynamiki. Z drugiej strony, przeczytałem na jednym wdechu, więc muszę przyznać, że dla mnie było ok.

 

Jedna nieistotna uwaga co do pewnego wątku. Ten motyw z pieniędzmi dla adwokata. Z tego co rozumiem, adwokat wiedział, że naukowiec jakoś się zabezpieczył, więc ryzykował, że nie dostanie honorarium. To powinno wystarczyć, zlecenie zabójstwa to takie s…stwo. Bohater stwierdził, nie dość, że adwokat nie dostanie pieniędzy to jeszcze go zabiją. On i tak by się o tym nie dowiedział bo byłby martwy, ale zabrałby ze sobą prawnika. 

Ogólnie kiedy naukowiec został ścięty i zabity, wcale nie było mi go szkoda. Nie tylko ze względu na adwokata. Zmarła mu żona, a on olał całą rodzinę, wszystko straciło znaczenie. 

Miałem okazję być na większej ilości pogrzebów niż ślubów, z wiekiem te proporcje się zmieniają i postawa naukowca po stracie mnie odrzuca. 

To nie zarzut do opowiadania, bo nie starasz się go wybielić, po prostu pokazałeś takiego człowieka. 

 

Pozdrawiam 

Cześć AP!

Intrygujący, dający wiele literackich możliwości pomysł przemiany dendrologa w drzewo. Językowo dobre opowiadanie.

Najbardziej jednak rzucającym się w oczy mankamentem jest brak spójności. Tekst jest podzielony na dwie części, “ludzką” i “drzewną”, ale nie ma między nimi przejścia ani mostu. Być może z tego powodu, że metamorfoza bohatera jest opisana skrótowo i szybko. Charakter bohatera trochę się nie klei. Z jednej strony odciął się od rodziny, z drugiej ma jakieś wyrzuty sumienia… Przygotowanie do wszczepienia nasionka jest nieproporcjonalnie długie w stosunku do opisu kilku tysięcy lat potem. No i pojawienie się nowego gatunku mieszkańców Ziemi – potraktowane zdawkowo.

Motywacje bohatera są niejasne, więc zabrakło napięcia i niepewności, które w takim opowiadaniu dobrze pasują.

Tym niemniej, sama historia wciąga.

Pozdrawiam!

Cześć,

 

zacznę od tego, że pierwotnie miałem bardzo podobny zamysł, zabierając się za pisanie na ten konkurs. Stwierdziłem jednak, że na pewno ktoś zamieni kogoś w drzewo. Jak widać, nie myliłem się :) 

 

Twoja zamiana wyszła ciekawie i miejscami intrygująco, ale nie wszystko w tym opowiadaniu jest satysfakcjonujące. Początek, z tymi urywkami i rozmowami z różnymi osobami, według mnie udany. Bo powoli odkrywa karty, można sobie samemu łączyć kropki. A potem nagle łączysz je sam i to wszystkie niemal naraz, kładąc czytelnikowi przed oczami gotowe scenariusze, które nie wymagają już w zasadzie żadnej analizy. Ta forma streszczenia od momentu przemiany w drzewo jest zrozumiała, bo też jak inaczej opowiedzieć wydarzenia z dziesięciu tysięcy lat, ale odnoszę wrażenie, że może jakby to inaczej poukładać, a pewnych informacji nie podawać tak wprost, to opowiadanie mogłoby na tym zyskać. 

 

Tekst ciekawy, poprawnie napisany, zdecydowanie biblioteczny, lecz raczej nie piórkowy.

 

Pozdrawiam!

Hej, AP! Opowiadanie mi się podobało, a rozbicie go na dwie, osobne struktury narracyjne wcale mi nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie; od początku wiedziałem, że to nastąpi i czekałem, aż to nastąpi. Zręcznie napisane, zawsze interesowała mnie taka odległa przyszłość. Tak myślałem, że bohater zostanie świętym drzewem, było to logiczne następstwo. Pierwotne, animistyczne kultury wierzyły często, że rośliny mają duszę i sądziłem że pójdziesz tu bardziej w cykliczność historii, niż nową, niezbadaną przyszłość, zdominowaną przez nowy gatunek humanoidów. Ogólnie, moja opinia będzie dosyć lapidarna – nie poczułem zbyt wiele satysfakcji, ale nie zmarnowałem czasu. 18 tysięcy znaków minęło bardzo szybko, nic nie dłużyło się specjalnie. Solidne opko, dobre do krótkiego oderwania się od pracy. Powodzenia w konkursie, AP, pozdrawiam (chciałbym ciepło, ale lato deszczowe, więc po prostu serdecznie)!

Jeśli Bóg z nami - któż przeciwko nam?

Cześć, chalbarczyk!

Motywacje bohatera są niejasne…

Facet ma pomysł, żeby przenieść świadomość człowieka na drzewo. Pracuje nad tym długie lata. Jeśli to by się udało, mógłby przedłużyć swoje życie o kilka tysięcy lat. Czy to jest możliwe? W trakcie badań wyszło mu, że tak. Jako naukowiec, chce sprawdzić, czy to się da zrobić. Jako człowiek chce po prostu dłużej żyć. Gdy umiera jego ukochana, nic go już nie trzyma przy dotychczasowym życiu. Zapomina przy okazji o innych najbliższych. Dla mnie klasyka. Zatraca się w pracy i dąży do celu.

Bohater w pierwszej części jest małostkowy, nastawiony na realizację pomysłu. Nie ufa ludziom, nie dba o relacje z nimi. Opowiada ze szczegółami swoją, egoistyczną historię. Jako drzewo nabiera dystansu. Widzi świat już inaczej, współczująco. Zaprojektował swój organizm tak, jakim był człowiekiem. Z czasem zrozumiał, że popełnił błąd. Egoizm nie był najlepszym rozwiązaniem. Symbioza z innymi organizmami lepiej się sprawdzała. Tekst jest podzielony na dwie części, “ludzką” i “drzewną”. Taki był zamysł. Ten podział miał oddać przemianę bohatera. Z egoisty stał się osobą dbającą o swój ekosystem. Zmienił mu się charakter, a, jako że jest narratorem, to i charakter opowieści się zmienił. Pierwsza część jest pełna dialogów, ale nie ma tam między postaciami „chemii”, jest interes. Druga część jest pozbawiona dialogów, ale bohater podziela z innymi organizmami emocje. Pierwsza część to detaliczne opisy realizacji swojej fiksacji, druga część to spojrzenie szerzej na swoje miejsce w naturze. 

No i pojawienie się nowego gatunku mieszkańców Ziemi – potraktowane zdawkowo.

Bo to jest opowieść o czymś innym. Pojawienie się nowego gatunku kończy jeden z epizodów w dziejach Ziemi.

 

Dziękuję za przeczytanie i opinię.

 

Pozdrawiam!  

Witaj, TomaszuObłudo!

Jest taki kanał na YT, Astrofaza, jakiś czas temu gościem była pani, która zajmuje się roślinnością.

Czyli temat nie jest Ci obcy. Kanału nie znam. Polecasz?

 

Zasugerowałem w opowiadaniu, że bohater znał się wcześniej z adwokatem, więc prawnik mógł się spodziewać, do czego jego klient jest zdolny. Z powodu zawodowej uczciwości lub z obawy zemsty wolał wypełnić umowę. Ale faktycznie obaj ryzykowali. Jeśli adwokat nie wykonałby zlecenia, straciłby pieniądze i może coś więcej. Jeśli dendrolog nie wypłaciłby kasy, to adwokat pozwoliłby na ścięcie drzewa.

Bohater jako człowiek nie był zbyt sympatyczny. To fakt. Jednak chciałem pokazać, że bycie drzewem go zmieniło. Miał czas na refleksję. Zrozumiał, że nie był jako człowiek w porządku i dalszym życiem to odpokutował.

 

Dzięki za przeczytanie, miłe słowa i podzielenie się przemyśleniami.

 

Pozdrawiam!

Cześć, Realucu!

 

Masz rację, można tę samą historią opowiedzieć inaczej. W pierwszej wersji na początku bohater mówi, że pochował swoje dzieci, widział upadek cywilizacji itd., a potem opowiada, jak do tego doszło. Przemyślałem sprawę i doszedłem do wniosku, że takie ułożenie historii, jak ją ostatecznie zaprezentowałem, lepiej odda to, co chciałem przekazać. Ale nie upieram się, że nie można było tego zrobić lepiej.

 

Dziękuję za przeczytanie i podzielenie się wrażeniami.

 

Pozdrawiam!

Cześć, Cezarze!

 

Dziękuję za wszystkie miłe słowa, choć zamiast „nie poczułem zbyt wiele satysfakcji, ale nie zmarnowałem czasu”, wolałbym przeczytać: „w życiu niczego lepszego nie przeczytałem”. No, trudno.

 

Pozdrawiam!

Hej, niezwykle ciekawy temat, dobrze napisany. Pomysł z dendrologiem zmieniającym się celowo w drzewo całkiem intrygujący. Czytało się z zainteresowaniem, mimo zmiany opka na bardziej opisowe i streszczające, nie zmniejszyło mi to przyjemności z czytania. Lubię takie spojrzenia poprzez tysiące lat. 

Pytanie tylko, kto to opowiada, skoro drzewo już porąbane i przerobione na deski… :D a narracja pierwszoosobowa. 

Gratuluję dobrego opowiadania i powodzenia w konkursie! :)

AP, może zabrzmiało to zbyt szorstko :)

Dobre opowiadanie, nie żałuję, że poświęciłem mu swój czas. Podobało mi się.

 

Pozdrawiam

Jeśli Bóg z nami - któż przeciwko nam?

Hej, JolkoK!

Dzięki za wizytę i miły komentarz.

Pytanie tylko, kto to opowiada, skoro drzewo już porąbane i przerobione na deski… :D a narracja pierwszoosobowa. 

Oj tam. To nie pierwsza historia opowiadana przez kogoś, kto umarł i zapewne nie ostatnia.

 

Pozdrawiam i czekam na Twoje opowiadanie. Zdaje się, coś szykujesz na ostatnią chwilę.

Cezarze, droczyłem się.

 

Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam!

Nowa Fantastyka