Z akt detektywa Lowina: Orzeszki panny Chew

 

Na ze­wnątrz sza­la­ła śnie­ży­ca. Jedna z ta­kich, które zdzie­ra­ją prze­cho­dnio­wi ka­pe­lusz z głowy ni­czym pi­ja­ny żar­tow­niś w Nowy Rok i ucie­ka­ją z nim w głąb ulicy. Na­szła mnie ocho­ta, aby od­wie­dzić naj­bliż­szy bar, po­sma­ro­wać su­szo­nym mio­dem łapę bar­ma­na i cmok­nąć szkla­ne ustecz­ka bu­tel­ki whi­sky.

Dobry plan, ale w port­fe­lu mia­łem wię­cej kurzu niż forsy.

Mia­sto za­mar­ło. Po­praw­ka – za­mar­z­ło. Żadne zwie­rzę nie wy­ściu­bia­ło nosa za drzwi i nawet dra­nie o czar­nych ser­cach sie­dzie­li w do­mach z ma­mu­sia­mi, po­pi­ja­jąc cie­płe kakao. Nic więc dziw­ne­go, że od dłuż­sze­go czasu przez próg mo­je­go biura w su­te­re­nie przy Błot­ni­stej 3 nie prze­szedł żaden klient.

Cisza jak przy sta­rym gro­bie uśpi­ła mnie na dobre. Tak, ten śpią­cy ro­puch za biur­kiem to wła­śnie ja w całej zzięb­nię­tej oka­za­ło­ści – Dżast Lowin, pry­wat­ny de­tek­tyw. Cza­sem po­ma­gam zwie­rza­kom, które nie chcą po­wie­rzyć pro­ble­mów łapom po­li­cji. Raz na jakiś czas udaje mi się nawet roz­wią­zać spra­wę.

Spa­łem ja­kieś „o wiele za mało”, kiedy obu­dził mnie stu­kot ob­ca­sów. Chwy­ci­łem na­su­nię­tą na oczy fe­do­rę i za­czą­łem ją pod­no­sić.

Kró­licz­ka. Szczu­pła ni­czym kar­to­te­ka kry­mi­nal­na za­kon­ni­cy. Z czar­nej sukni bez rę­ka­wów wy­sta­wa­ły łapy biel­sze od śnie­gu. Dwóch ko­le­si w mojej gło­wie – ten ze skrzy­deł­ka­mi i ten z ro­ga­mi – za­czę­ło ob­sta­wiać, czy resz­ta jej futra z uwzględ­nie­niem stra­te­gicz­nych miejsc ma ten sam kolor.

We trzech uzna­li­śmy, że warto się prze­ko­nać.

Zdją­łem ka­pe­lusz i unio­słem wzrok.

– Czym mogę…?

Za­krztu­si­łem się.

Przy­zna­ję, miała uro­dzi­wy pysz­czek. Można by go wy­ko­rzy­sty­wać jako ma­try­cę przy pro­duk­cji ślicz­no­tek. Pro­ble­mem był znak kie­li­cha na czole, ozna­cza­ją­cy, że ta pięk­ność może mi za­wią­zać język w trzy­krot­ny supeł zwy­kłym ru­chem łapy i ma­gicz­nym mum­bo-jum­bo.

Fu­tro­mant­ka.

– Nie – po­wie­dzia­łem sta­now­czo.

Unio­sła brwi.

– Nie?

– Otóż to.

Wy­szu­ka­łem w kie­sze­ni igłę mo­drze­wia marki „Bez­ro­bot­ne”, osten­ta­cyj­nie wsa­dzi­łem sobie do pyska i pstryk­ną­łem za­pal­nicz­ką. Do­oko­ła roz­szedł się swąd za­wil­go­co­nych liści klasy C, które upcha­no w wy­drą­żo­nym środ­ku.

– Nie je­stem za­in­te­re­so­wa­ny. – Roz­par­łem się w fo­te­lu. – Życie na­uczy­ło mnie, by nie wsa­dzać pod­gar­dla w spra­wy elit, więc pro­szę za­brać pięk­ny ty­łe­czek i od­ki­cać z po­wro­tem do li­mu­zy­ny. Oszczę­dzi pani kło­po­tów nam oboj­gu.

Wal­nę­ła pię­ścią w blat.

– Nie!

– Nie?

– Otóż to. Nie mam czasu na drob­ne zło­śli­wo­ści i hi­sto­rie pań­skich po­ra­żek. Wy­naj­mu­ję pana. W tej chwi­li.

– Fu­tro­mant­ki nie szu­ka­ją po­mo­cy ta­kich jak ja, panno Chew.

– Pan mnie zna?

Prych­ną­łem.

– Czy­tam ga­ze­ty. Mar­ga­ret Chew, ak­tor­ka, uzdol­nio­na fu­tro­mant­ka, Ozdo­ba Cechu Dłu­go­uchych.

– Nie­na­wi­dzę tego okre­śle­nia. Bru­kow­ce uwa­ża­ją, że ładna ko­bie­ta to bły­skot­ka do prze­su­wa­nia z miej­sca na miej­sce. Mia­łam naj­lep­sze oceny w spla­ta­niu fan­ta­zmów, a je­dy­ne, co widzą ci…

Wy­glą­da­ła na obu­rzo­ną – zmru­ży­ła śle­pia i strzy­gła wą­si­ka­mi. Cho­ler­nie ład­ny­mi wą­si­ka­mi. Ale mnie wzię­ło. Może nie lu­bi­ła tego, jak na­zy­wa­li ją pi­sma­cy, ale nie miał­bym nic prze­ciw­ko, gdyby ozdo­bi­ła moją sy­pial­nię.

– Pan mnie w ogóle słu­cha?!

Roz­kasz­la­łem się, nie­chcą­cy plu­jąc za­pa­lo­ną igłą wprost w Mar­ga­ret. Bez­ro­bot­ny minął ją o włos, a ja za­mar­łem, wy­obra­ża­jąc sobie osma­lo­ną dziur­kę w bie­lut­kim fu­ter­ku i roz­my­śla­jąc, czy roz­plą­tał­bym trzy supły na ję­zy­ku.

– Mój błąd – wy­krztu­si­łem. – Jesz­cze nie obu­dzi­łem się na dobre.

Wspól­nie uwie­rzy­li­śmy w to kłam­stwo.

– Wy­naj­mu­ję pana – po­wtó­rzy­ła, jak­bym nie miał nic do ga­da­nia. – W spra­wie od­zy­ska­nia skra­dzio­nej rze­czy.

– Nie może pani… no… – Zamach­ałem ła­pa­mi w „ma­gicz­nym” ge­ście.

– To tak nie dzia­ła. Stra­ci­łam ja­de­ito­we orzesz­ki. Kon­den­sa­tor fal ma­gicz­nych, jeśli pan ro­zu­mie.

– Zro­zu­mia­łem „orzesz­ki”.

Wes­tchnę­ła.

– Co dwa lata od­by­wa się we­wnętrz­ny tur­niej o przy­wództwo w Cechu Dłu­go­uchych. To jutro. Mam szan­sę wy­grać tur­niej, ale bez orzesz­ków to nie­moż­li­we.

– Chwi­lecz­kę, jeden dzień? – spy­ta­łem, a kiedy ski­nę­ła głową, skrzy­wi­łem pysk. – Rzad­ko to mówię, ale prze­ce­nia pani moje moż­li­wo­ści.

Wsta­ła, na­chy­li­ła się nad bla­tem i spoj­rza­ła na mnie tymi ogrom­ny­mi, czar­ny­mi śle­pia­mi. Czu­łem, jak ślina wy­cie­ka mi z pyska rwą­cym stru­mie­niem. Cały ja – mistrz zim­nej krwi i wła­ści­ciel ob­śli­nio­ne­go gar­ni­tu­ru.

– To nie proś­ba, panie Lowin.

Nagle cały jej urok spły­nął jak słaby ma­ki­jaż w desz­czu.

– Nie lubię, kiedy się mi grozi, panno Chew. Je­stem nie­za­leż­nym de­tek­ty­wem.

Nie do­da­łem, że bez okrusz­ka miodu przy duszy.

Zje­ży­ła się i po­now­nie trza­snę­ła łapą w biur­ko. Zaraz po­li­czę jej za nowy mebel. Pokaż eli­cie, że nie je­steś na ich sznur­ku, a za­czy­na­ją sza­leć.

– W ciągu mie­sią­ca wujek zrobi mi nowe orzesz­ki, a wtedy spra­wię, że ob­ro­śnie pan ró­żo­wą sier­ścią!

– W takim razie pierw­szy raz od­wie­dzę fry­zje­ra.

– Upar­ty z pana facet. Pro­szę nie my­śleć, że rzu­cam słowa na wiatr. – Wró­ci­ła na krze­sło, po czym zlu­stro­wa­ła moje wil­got­ne biuro. Nie przy­pa­dło jej do gustu, a ja po­czu­łem się nieco ura­żo­ny. – W tej pod­mo­kłej dziu­rze futro na­puch­nie raz-dwa. Chce pan skoń­czyć jako ró­żo­wy pom­pon?

Nie dała mi zri­po­sto­wać.

– Och, nie mam czasu, panie Lowin. – Wy­ję­ła ta­blicz­ki miodu. – To za­licz­ka. Ofe­ru­ję po­dwój­ną staw­kę. Pan wie, że mnie stać.

Twar­dy ze mnie gość. Nie­prze­kup­na skała że­la­znych zasad. Moja łapa to co in­ne­go – od razu zgar­nę­ła miód.

– Do­sko­na­le – mruk­nę­ła panna Chew. – Pro­szę się tak nie mar­twić. Wiem, kto ukradł orzesz­ki.

– Na­praw­dę? – Po­lu­zo­wa­łem ob­śli­nio­ny kra­wat. – W takim razie po­ło­wa suk­ce­su za nami. Kim jest ten po­ża­ło­wa­nia godny drań?

– Oba­wiam się, że to ja.

 

***

 

Na ze­wnątrz sy­pa­ło, choć wiatr ze­lżał. Śnieg przy­krył dziu­ra­we chod­ni­ki, ster­ty od­pad­ków i kar­to­no­we sie­dli­ska po dru­giej stro­nie jezd­ni. Mia­łem na­dzie­ję, że utrzy­ma się jak naj­dłu­żej. Świat wy­glą­dał odro­bi­nę le­piej w bieli. Tylko odro­bi­nę. Po­nu­re śle­pia bez­dom­nych ob­ser­wo­wa­ły nas, gdy pod­cho­dzi­li­śmy do li­mu­zy­ny Mar­ga­ret. Dla nich była ry­dwa­nem z in­ne­go świa­ta.

Pan­cer­nik w gru­bych oku­la­rach i z pa­ra­sol­ką w łapie otwo­rzył drzwi fu­tro­mant­ce, a potem zmie­rzył mnie dłu­gim spoj­rze­niem, jak­bym przy­po­mi­nał mu coś przy­kle­jo­ne­go do po­de­szwy, co na do­da­tek trud­no ze­skro­bać pa­ty­kiem. Wokół jed­ne­go oka miał ciem­ną ob­wód­kę si­nia­ka, a na dłu­gim nosie ta­tu­aże.

Już je kie­dyś wi­dzia­łem, ale nie mo­głem sobie przy­po­mnieć, gdzie.

Z wnę­trza do­biegł głos Mar­ga­ret.

– Ar­ma­de­uszu, pan Lowin po­je­dzie z nami.

Bam! Drzwi trza­snę­ły, za­le­d­wie wsia­dłem. Naj­wy­raź­niej nie przy­pa­dłem Ar­ma­de­uszo­wi do gustu.

– Wy­ja­śnie­nia, panno Chew – za­żą­da­łem, gdy ru­szy­li­śmy. Nadal mia­łem jej za złe groź­by, ale roz­pacz­li­wie po­trze­bo­wa­łem forsy. Poza tym byłem naj­zwy­czaj­niej cie­kaw, w co się wpa­ko­wa­ła.

Fu­tro­mant­ka długo mil­cza­ła, gnio­tąc w ła­pkach to­reb­kę. W końcu na­ci­snę­ła jakiś przy­cisk. Szcze­li­nę, za którą wi­dzia­łem kark Ar­ma­de­usza, przy­kry­ła czar­na za­sło­na.

– Wy­ma­gam cał­ko­wi­tej dys­kre­cji, ro­zu­mie pan?

Przy­tak­ną­łem. Stara śpiew­ka. Zwie­rza­ki myślą, że cały świat tylko czeka na ich wsty­dli­we po­tknię­cia. Cho­ciaż w przy­pad­ku ta­kiej szy­chy coś mogło być na rze­czy.

– Sły­szał pan o cho­wań­cach? Nie, przy­pusz­czam, że nie. To małe isto­ty, które przy­wo­łu­je­my z astra­lium, by po­ma­ga­ły w two­rze­niu fan­ta­zmów. Są mądre, spryt­ne i za­zdro­sne o nasz świat. Na tur­nie­ju o przy­wódz­two nie wolno ko­rzy­stać z ich po­mo­cy. Mój… moja na­zy­wa się Dona. Wiele jej za­wdzię­czam. – Spoj­rza­ła przez szybę na lśnią­ce od bla­sku neo­nów ulice No­we­go Le­śni­czo­wa. – Przed­wczo­raj zna­la­złam stary fan­tazm. Pro­szę nie pytać, gdzie.

Wcale nie za­mie­rza­łem. Klien­to­wi trze­ba po­zwo­lić się wy­ga­dać.

– Rzu­ci­łam go, zaśle­pio­na am­bi­cją wy­gra­nej. Z po­cząt­ku my­śla­łam, że za­dzia­łał jak na­le­ży… Dona zna­la­zła się we mnie za­rów­no ener­gią, jak i umy­słem. Od tej pory dzie­li­ły­śmy moc i myśli. Wspar­ła­by mnie pod­czas po­je­dyn­ków i… – Wes­tchnę­ła. – Wiem, że to oszu­stwo, ale nie mo­głam się po­wstrzy­mać. Pro­szę mnie źle nie oce­niać.

Ja? Tylko dla­te­go, że z cha­rak­te­ru wcale nie jest lep­sza niż zwy­kły szczur spod mostu, krad­ną­cy śpią­ce­mu ko­le­dze reszt­kę ta­nie­go wina? Z wła­snych ob­ser­wa­cji wiem, że im grub­szy port­fel, tym ła­twiej o gięt­ką mo­ral­ność.

– Szyb­ko oka­za­ło się, że fan­tazm dzia­ła tro­chę ina­czej. Po­ło­wicz­ne opę­ta­nie. Po­zwa­la­ło jej… Ojoj. – Wy­ba­łu­szy­ła śle­pia, za­strzy­gła wą­si­ka­mi.

– Panno Chew?

Za­mru­ga­ła kilka razy, pa­trząc na mnie ba­daw­czo.

– Kim pan jest? Pan Lowin?

– Hm… Do­brze się pani czuje?

– Strasz­ne! To wszyst­ko strasz­ne! – Ro­zej­rza­ła się pu­stym wzro­kiem. – Co panu opo­wie­dzia­ła ta zdraj­czy­ni, ta… ta Dona! – Chwy­ci­ła mnie za koł­nierz i zbli­ży­ła wy­krzy­wio­ny zło­ścią pysz­czek. – Udaje mnie, praw­da? Je­cha­łam pana wy­na­jąć, kiedy prze­ję­ła kon­tro­lę.

– Chwi­lecz­kę! – Ode­rwa­łem sobie jej łapy od pod­gar­dla. – Pani jest Mar­ga­ret Chew?

– Tak!

– Zaraz, zaraz. Czyli pani i Dona na prze­mian kon­tro­lu­je­cie jedno ciało?

– Nie­ste­ty tak. – Spoj­rza­ła na mnie spode łba. – Musi mi pan pomóc od­na­leźć orzesz­ki. Tylko tak mogę się jej po­zbyć.

Na­ci­snę­ła guzik i po­kry­wa od­su­nę­ła się z bur­cze­niem.

– Ar­ma­de­uszu! Dokąd je­dzie­my?

– Do Fur­da­cji, tak jak pani chcia­ła. Czy coś…?

Bzzz! Pan­cer­ny kark znów znik­nął.

– Fur­da­cja? – Zmarsz­czy­łem czoło. – Coś mi to mówi.

– Po­sia­dłość Sia­mu­ta No. Myślę, że ma­czał w tym łapy, a Dona chce go ostrzec. To on prze­wo­dzi teraz Ce­cho­wi i to przede wszyst­kim z nim muszę się zmie­rzyć na tur­nie­ju.

Nie, nie wgnio­tło mnie w fotel. Sia­mut No – fu­tro­man­ta wiel­kiej mocy, jeden z naj­bo­gat­szych kró­li­ków w mie­ście, wła­ści­ciel fa­bryk czę­ści sa­mo­cho­do­wych. Do­tkną­łem ronda ka­pe­lu­sza i po­ło­ży­łem łapę na klam­ce.

– Usza­no­wa­nie, panno Chew. Wy­sia­dam.

– Pan żar­tu­je!

– Po kilku szkla­necz­kach nawet czę­sto. Roz­ka­że pani szo­fe­ro­wi, by za­trzy­mał li­mu­zy­nę, czy mam zo­sta­wić tro­chę skóry na as­fal­cie? Agh!

Miała silne łapy. Fe­do­ra spa­dła, gdy Mar­ga­ret chwy­ci­ła mnie za kark i sta­now­czo we­pchnę­ła sobie mój bied­ny pysk w de­kolt. Każde z oczu przy­sło­ni­ła mi roz­kosz­nie mię­ciut­ka wy­pu­kłość, a na skó­rze czu­łem bi­ją­ce spod sukni cie­pło gę­ste­go futra.

– Och, panie Lowin! – za­szlo­cha­ła Mar. – Bła­gam pana!

– Mrpfh fłe­fłe – za­pew­ni­łem, bez­rad­nie ma­cha­jąc ła­pa­mi. Nie za mocno. Chwyt panny Chew przy­po­mi­nał ima­dło, ale wo­la­łem nie ry­zy­ko­wać.

Jesz­cze by mnie pu­ści­ła…

– Wie­dzia­łam, że mogę na pana li­czyć! – Po­kle­pa­ła mnie po ple­cach i ode­pchnę­ła jak krew­nia­ka po wy­mu­szo­nym, lecz obo­wiąz­ko­wym uści­sku. – Cie­szę się, że do­szli­śmy do po­ro­zu­mie­nia. 

– Ekhm. – Pod­nio­słem ka­pe­lusz. Mar owi­nę­ła mnie wokół palca; łzami i proś­ba­mi wzbu­rzy­ła reszt­ki mo­je­go su­mie­nia, które, o dziwo, jesz­cze za­cho­wa­łem. Nawet nie wspo­mi­nam o per­spek­ty­wie spo­re­go ho­no­ra­rium. Cóż było robić? Wy­piąć się i za­grać cy­nicz­ne­go cwa­nia­ka? Szlag! W duchu przy­rze­kłem po­pra­co­wać nad sobą. Po­trze­bo­wa­łem od­por­no­ści na ko­bie­ce wdzię­ki.

Jasne. Może mi się uda już za mi­lion lat.

– Cała się roz­ma­za­łam. – Mar się­gnę­ła do to­reb­ki. – Pan wy­ba­czy… – Wy­ba­łu­szy­ła oczy. – Nie ma! Znik­nę­ła!

– Chu­s­tecz­ka?

– Ko­per­ta, dur­niu! – wark­nę­ła. – Prze­pra­szam, mia­łam tu bar­dzo ważną ko­per­tę. – Obej­rza­ła sie­dze­nie i pod­ło­gę. – Zo­sta­łam okra­dzio­na, panie Lowin. Drugi raz w ciągu jed­ne­go wie­czo­ru!

– Co było w tej ko­per­cie?

Za­wa­ha­ła się.

– Rze­czy pry­wat­ne.

Ja­aasne. A ja mam nogi do szyi, słod­kie usta i wo­ła­ją na mnie Gi­zel­la. Kła­ma­ła, ale nie mia­łem żad­ne­go punk­tu za­cze­pie­nia, by ją przy­ci­snąć.

– Skoro Dona może znów prze­jąć kon­tro­lę, muszę jakoś roz­po­znać, że pani to pani.

Zmarsz­czy­ła brwi.

– Racja. Po­myśl­my… Coś ta­kie­go, o czym Dona nie wie… W mło­do­ści uwiel­bia­łam jabł­ka z dziad­ko­we­go sadu. Były tak słod­kie, że ob­ja­da­łam się nimi do bólu brzu­cha. Dzia­dek pytał wtedy: „Sło­dziut­ko?”, a ja od­po­wia­da­łam „Aż mdli”. Pro­szę spró­bo­wać.

– Hm… Sło­dziut­ko?

– Aż mdli. Do­sko­na­le.

Nie ufa­łem tej Mar… lub Donie. Która była praw­dzi­wą panną Chew? Mu­sia­łem stą­pać ostroż­nie, aby nie po­pa­rzyć łap. Jedna myśl nie da­wa­ła mi spo­ko­ju – je­że­li roz­ma­wia­łem teraz z praw­dzi­wą Mar, po co Dona mia­ła­by wpa­ro­wać do mo­je­go biura i na­le­gać, bym z nią po­je­chał?

Zgu­bi­łem myśl, gdy za­ha­mo­wa­li­śmy.

 

***

 

Fur­da­cja sta­no­wi­ła kwin­te­sen­cję gustu bo­ga­czy.

Kan­cia­sty gmach ze szkła i mar­mu­ru roz­siadł się na wzgó­rzu, gó­ru­jąc nad są­sied­ni­mi bu­dyn­ka­mi i wzno­sząc osten­ta­cyj­nie ku czar­ne­mu niebu. Ilu­mi­na­cja z ru­cho­mych re­flek­to­rów strze­la­ła sno­pa­mi świa­tła w górę, raz w lewo, raz w prawo, po py­skach gar­gul­ców, któ­ry­mi ozdo­bio­no wyż­sze pię­tra. W oczach ka­mien­nych masz­kar wi­dzia­łem od­bla­ski – ktoś wpadł na idio­tycz­ny po­mysł i umie­ścił tam frag­men­ty ko­lo­ro­we­go szkła. Efekt był rów­nie gro­te­sko­wy, co od­ra­ża­ją­cy. Ale kogo ob­cho­dzi moje zda­nie? Sze­ro­kie scho­dy pro­wa­dzi­ły do wej­ścia, pil­no­wa­ne­go przez kilku po­nu­rych bor­su­ków.

Wszyst­ko do­oko­ła było tak ma­je­sta­tycz­ne, że za­czą­łem się za­sta­na­wiać, czy przy­pad­kiem Sia­mut No nie re­kom­pen­su­je sobie ja­kichś bra­ków na­tu­ry pry­wat­nej.

Naj­wy­raź­niej nie doj­rza­łem do tu­tej­szych stan­dar­dów.

– Chodź­my! – roz­ka­za­ła Mar­ga­ret. – Niech ten kosz­mar się wresz­cie skoń­czy.

Ar­ma­de­usz prze­ka­zał klu­czy­ki do li­mu­zy­ny zzięb­nię­te­mu szo­po­wi w uni­for­mie i ru­szył za nami.

Wmie­sza­li­śmy się mię­dzy licz­nych gości, któ­rzy ostroż­nie stą­pa­li po ośnie­żo­nych stop­niach.

– Tłum­nie tutaj – za­uwa­ży­łem.

– Za­wsze przed tur­nie­jem urzą­dza­my przy­ję­cie w domu przy­wód­cy Cechu – od­par­ła Mar. – Sia­mut No pełni tę funk­cję już trze­ci rok z rzędu. – Ostat­nie słowa wark­nę­ła z nie­skry­wa­ną nie­na­wi­ścią. – Bę­dzie pan mu­siał oddać procę. To spo­tka­nie bez magii i broni. Nikt nawet nie nosi orzesz­ków.

Od­da­łem płaszcz w szat­ni, z kwa­śną miną zda­łem procę oraz ka­my­ki sę­dzi­we­mu bor­su­ko­wi i ode­bra­łem kwit.

Luk­sus przy­gnia­tał.

Zro­zum­cie, moim na­tu­ral­nym śro­do­wi­skiem jest cień, dym z peł­nej po­piel­nicz­ki i reszt­ka go­rza­ły w śred­nio­ czy­stej szklan­ce. Tutaj ścia­ny pysz­ni­ły się bi­be­lo­ta­mi, su­fi­ty ży­ran­do­la­mi świe­cą­cy­mi jak małe słoń­ca, a z ob­ra­zów spo­glą­da­ły za­sty­głe na płót­nie zwie­rzę­ta o na­dą­sa­nych mi­nach. Śmie­tan­ka to­wa­rzy­ska No­we­go Le­śni­czo­wa wy­glą­da­ła rów­nie krzy­kli­wie. Hol błysz­czał od bi­żu­te­rii i lśnią­cych sie­ka­czy, roz­brzmie­wał dźwięcz­ny­mi stuk­nię­cia­mi krysz­ta­ło­wych kie­lisz­ków oraz peł­ny­mi za­do­wo­le­nia roz­mo­wa­mi bo­ga­tych zwie­rza­ków.

W tanim gar­ni­tu­rze po­czu­łem się jak ka­wa­łek sta­re­go chle­ba na dnie wy­traw­ne­go drin­ka.

Od­su­ną­łem się pod ścia­nę, by zro­bić miej­sce bar­czy­ste­mu niedź­wie­dziowi. Pra­wie mnie zdep­tał – była zima, więc facet ledwo wi­dział na oczy. Oczy­wi­ście, nie mógł prze­pu­ścić ban­kie­tu. Ci bez­względ­ni i chci­wi ban­kow­cy rzu­ca­li się na każdą ko­stecz­kę miodu jak gliny na pącz­ki, więc taka im­pre­za sta­no­wi­ła dla nich praw­dzi­wy teren ło­wiec­ki.

– Co ro­bi­my? – spy­ta­łem Mar­ga­ret. O dziwo, wy­da­wa­ła się za­gu­bio­na.

– Obu­dzi­łam się na scho­dach przed Fur­da­cją już bez orzesz­ków. Dona gdzieś je tu ukry­ła. Na pewno z po­mo­cą Sia­mu­ta!

– Jak wy­glą­da­ją te pani, hmm… orzesz­ki? – za­py­ta­łem, bio­rąc jed­no­cze­śnie kie­li­szek szam­pa­na z tacy fret­ko­wej ho­stes­sy i po­dzi­wia­jąc jej nogi.

– Pro­szę nie żar­to­wać. To zie­lo­ne pier­ścion­ki z osa­dzo­ny­mi szma­rag­da­mi w kształ­cie orzesz­ków la­sko­wych. Och! Sia­mut tu zmie­rza.

Rze­czy­wi­ście. Czar­ny kró­lik w bia­łym gar­ni­tu­rze z kwia­tem ja­bło­ni w kla­pie kro­czył ni­czym lord na in­spek­cji swych wło­ści. Za or­szak słu­ży­ła mu gro­ma­da bor­su­czych mię­śnia­ków, a rola bła­zna przy­pa­dła drep­czą­cej przy nim krok w krok mło­dej mysz­ce w ob­ci­słej, sza­rej gar­son­ce.

– Bez wy­mó­wek, panno Plaff. Jeśli go­ście chcą zwie­dzać, pro­szę ich opro­wa­dzić. – Sia­mut uj­rzał nas i zmru­żył śle­pia. – I bez in­cy­den­tów, albo skoń­czy pani na myciu śmiet­ni­ków w Dziel­ni­cy Nie­to­pe­rzy. Panna Chew! – Roz­ło­żył łapy. – Jakże miło, że wpa­dłaś. A twój przy­ja­ciel to…

– Lowin. Dżast Lowin. – Uści­snę­li­śmy sobie łapy.

– Jest ze mną, Sia­mu­cie – syk­nę­ła Mar­ga­ret gło­sem peł­nym lodu.

– Nie wąt­pię. – Fu­tro­man­ta pa­trzył jej w oczy przez dłuż­szą chwi­lę. W końcu uśmiech­nął się, jakby zna­lazł, czego szu­kał. – Za­wsze lu­bi­łaś… eks­tra­wa­gan­cję. Prze­pra­szam, nie­dłu­go będę prze­ma­wiał. Obo­wiąz­ki go­spo­da­rza, sami ro­zu­mie­cie.

Od­szedł wraz ze świtą, po­zo­sta­wia­jąc za sobą woń mar­chew­ko­wych per­fum i dziu­rę w tłu­mie, która na­tych­miast wy­peł­ni­ła się plot­ku­ją­cy­mi fu­trza­ka­mi.

– Drań – usły­sza­łem szept Mar­ga­ret.

– Jest pani pewna, że ma coś wspól­ne­go z kra­dzie­żą orzesz­ków?

Spoj­rza­ła na mnie zdzi­wio­na samą su­ge­stią.

– Ależ na pewno. Mu­si­my prze­szu­kać jego ga­bi­net.

Uszczyp­nij­cie mnie w błony pław­ne!

– Nie było mowy o wła­ma­niach. Mam za­sa­dy…

– Pro­szę mnie nie brać za zło­dziej­kę, panie Lowin! – Zbli­ży­ła pysk. – Od­bie­ram tylko, co moje. Pro­szę! Nie wiem, kiedy Dona znów przej­mie kon­tro­lę… Nie wiem, co wtedy zro­bię. Muszę od­zy­skać orzesz­ki, nim bę­dzie za późno.

– W po­rząd­ku – wes­tchną­łem. Ro­puch z za­sa­da­mi? W duchu wy­śmia­łem sam sie­bie. – Któ­rę­dy?

 

***

 

Prze­py­cha­łem się przez fu­trza­ste morze gości w kie­run­ku wind, kiedy drogę za­stą­pi­ła mi fret­ka z wiel­ką pusz­ką przy­mo­co­wa­ną szel­ka­mi do brzu­cha. Wy­du­si­ła jed­nym tchem:

– Dobry wie­czór zbie­ram na fun­dusz ak­ty­wi­za­cji by­łych więź­niów po­ma­ga­my im zna­leźć pracę pan wspo­mo­że do­wol­ną sumą?

To nie za­brzmia­ło jak py­ta­nie.

– Eee…

– O, cześć, Ar­ma­de­uszu! – Fret­ka uśmiech­nę­ła się do za­sko­czo­ne­go pan­cer­ni­ka. – Jak ci się pra­cu­je u panny Chew?

– Idzie­my! – burk­nę­ła Mar, wy­łaniając się nagle z tłumu. Wzię­ła mnie i Ar­ma­de­usza za łapy i po­cią­gnę­ła w stro­nę windy.

We­szli­śmy do ka­bi­ny ob­słu­gi­wa­nej przez sta­rut­kie­go nie­to­pe­rza w gru­bych oku­la­rach. Wy­glą­dał na rów­nie wie­ko­we­go, co fun­da­men­ty ra­tu­sza.

– Na które? – wy­szep­tał. Bałem się, że zaraz chuch­nie ku­rzem z ubie­głe­go ty­siąc­le­cia.

– Siód­me – od­par­ła Mar.

– Tylko ze spe­cjal­nym po­zwo­le­niem – burk­nął i za­marł jak gar­gu­lec.

Szturch­ną­łem kró­licz­kę i po­ka­za­łem jej ge­stem, że miód może roz­wią­zać spra­wę. Znani mi win­dzia­rze naj­czę­ściej za­ra­bia­li okrusz­ki, więc chęt­nie przyj­mo­wa­li do­dat­ki. Mar wes­tchnę­ła prze­cią­gle, ale wy­do­by­ła żółte kost­ki z to­reb­ki i wsu­nę­ła nie­to­pe­rzo­wi w klapę czer­wo­ne­go uni­for­mu.

– Ja pań­stwa nie wi­dzia­łem – za­pew­nił nie­to­perz. Praw­do­po­dob­nie zgod­nie z praw­dą.

Winda ru­szy­ła ze zgrzy­tem.

Jakąś pełną ciszy mi­nu­tę póź­niej sta­nę­ła na ostat­nim pię­trze. Ledwo wy­szli­śmy z ka­bi­ny, nie­to­perz za­su­nął kratę i po­mknął z po­wro­tem na dół.

Zna­leź­li­śmy się w sze­ro­kim ko­ry­ta­rzu. Na prze­ciw­le­głej ścia­nie cięż­kie fio­le­to­we za­sło­ny zwi­sa­ły nie­mal do po­sadz­ki wy­ło­żo­nej błę­kit­ny­mi ka­fel­ka­mi. Mia­łem na­dzie­ję, że panna Chew znała drogę do ga­bi­ne­tu Sia­mu­ta. Zanim zdo­ła­łem otwo­rzyć pysk, z przej­ścia po lewej stro­nie do­bie­gły bor­su­cze głosy. U­mknę­li­śmy za za­sło­ny – sztucz­ka jak z bajki dla dzie­ci, ale cza­sem naj­głup­sze po­my­sły są naj­lep­sze. Od wy­so­kich okien cią­gnę­ło chło­dem.

Przez szpa­rę mię­dzy płach­ta­mi ma­te­ria­łu wi­dzia­łem trzech czar­no-­bia­łych. Po­grą­że­ni w roz­mo­wie o nie­daw­nym wie­czo­rze bry­dżo­wym prze­szli przez naszą salę i znik­nę­li w dal­szej czę­ści ko­ry­ta­rza.

– Zna pani drogę? – Nawet nie roz­wa­ża­łem moż­li­wo­ści, że za­prze­czy.

– Oczy­wi­ście. Na po­cząt­ku ka­rie­ry nie­raz tam by­wa­łam. Cza­sem nawet na dy­wa­ni­ku.

Do głowy od razu przy­szedł mi nie­wy­bred­ny ko­men­tarz, ale nie mia­łem ocho­ty do­stać w pysk, więc się po­wstrzy­ma­łem. Ledwo, ledwo.

Za­cho­wu­jąc od­stęp za pa­tro­lem bor­su­ków, skra­da­li­śmy się ko­ry­ta­rzem, do­pó­ki Mar nie wska­za­ła ciem­nych drzwi.

– Tam – szep­nę­ła. Po chwi­li na­ci­snę­ła klam­kę, a ja wstrzy­ma­łem od­dech. Spo­dzie­wa­łem się, że fu­tro­man­ta za­bez­pie­czył jakoś wła­sny ga­bi­net, ale nic się nie wy­da­rzy­ło. – Za­mknię­te. Ar­ma­de­uszu, zaj­mij się tym.

Pan­cer­nik z kwa­śną miną spoj­rzał na sze­fo­wą.

– Może jed­nak…

– Rób, nie py­skuj – syk­nę­ła.

Wes­tchnął, wy­cią­gnął spod gar­ni­tu­ru ze­staw wy­try­chów i za­czął grze­bać że­la­stwem w zamku. Nawet się nie za­jąk­ną­łem, że miał je ze sobą. Mój we­wnętrz­ny cynik za­czął wy­po­mi­nać stra­co­ne szan­se na ko­men­tarz.

Kiedy Ar­ma­de­usz skoń­czył, Mar wśli­zgnę­ła się do środ­ka.

– Po­cze­kaj­cie. Spraw­dzę, czy jest bez­piecz­nie.

I za­trza­snę­ła nam drzwi przed py­ska­mi. Co, do licha?! A jak na­dej­dą bor­su­ki?

Otwo­rzy­ła je ner­wo­wą mi­nu­tę póź­niej. Było ciem­no. Przy­naj­mniej dla Mar i Ar­ma­de­usza, ja wi­dzia­łem wszyst­ko: rzeź­by i ob­ra­zy, spore biur­ko z prze­wró­co­ny­mi zdję­cia­mi w ram­kach i re­ga­ły upstrzo­ne wie­lo­barw­ny­mi grzbie­tami ksią­żek. Smugi na­ziem­nych re­flek­to­rów prze­my­ka­ły co chwi­lę za oknem. Mar po­de­szła do biur­ka i włą­czy­ła małą lamp­kę. Ro­zej­rza­ła się ze zmarsz­czo­nym czo­łem.

– Orzesz­ki muszą gdzieś tu być.

Rzu­ci­łem się do po­szu­ki­wań. Ona rów­nież. Pan­cer­nik ru­szał się wol­niej niż le­ni­wiec pod­czas sje­sty.

– Zna­la­złam! Panie Lowin, pro­szę po­dejść.

Dobra. Przy­zna­ję. Nie spo­dzie­wa­łem się, że pój­dzie tak łatwo.

W kącie ga­bi­ne­tu stała sze­ro­ka rzeź­bio­na do­ni­ca; się­ga­ła mi do pasa i była po brze­gi wy­peł­nio­na wodą. Na dnie spo­koj­nie le­ża­ły dwa zie­lo­ne, roz­ma­za­ne punk­ty. Nie mo­głem na nich sku­pić wzro­ku, jakby znaj­do­wa­ły się bar­dzo da­le­ko.

– To orzesz­ki? – spy­ta­łem.

– Tak.

– Wy­czu­wam ha­czyk.

– Ma pan rację. – Mar się­gnę­ła po orzesz­ki. Łapa we­szła w taflę i znik­nę­ła.

– Hę? – za­py­ta­łem wni­kli­wie.

– To stara sztucz­ka, ale nad­zwy­czaj sku­tecz­na. Wodny tunel. Orzesz­ki są na jego końcu. Dżast, pro­szę… tylko ty dasz radę.

Szyb­kie przej­ście na „ty”, proś­ba, po­łech­ta­nie ego. Doda tro­chę wiel­kich oczek, po­ło­ży uszy po sobie i roz­to­pię się jak ma­seł­ko w jej łap­kach.

– Pro­szę… – Zro­bi­ła duże oczka, po­ło­ży­ła uszy.

Ar­ma­de­usz za­bęb­nił szpo­na­mi o kra­wędź do­ni­cy.

– To nie­bez­piecz­ne – za­uwa­żył.

– Nikt cię nie pytał o zda­nie! – wark­nę­ła Mar.

– Wła­śnie, koleś – przy­tak­ną­łem. – Pani de­cy­du­je. 

Ro­ze­bra­łem się do gatek.

 

***

 

Woda była zimna, ale zno­śna. Tunel nie miał żad­nych odnóg, ale pro­wa­dził dobre kil­ka­set me­trów w głąb. Mało kto dałby radę, ale dla mnie – człon­ka ki­jań­skiej uni­wer­sy­tec­kiej dru­ży­ny pły­wac­kiej – była to ła­twi­zna.

Na końcu zna­la­złem dwa zie­lo­ne pier­ście­nie z wy­gra­we­ro­wa­ny­mi sym­bo­la­mi orze­chów la­sko­wych.

 

***

 

– Pff­frrrr – splu­ną­łem wodą jak krztu­szą­cy się wie­lo­ryb. – Mam. – Unio­słem za­ci­śnię­tą łapę.

Wy­sze­dłem z do­ni­cy.

– A gdzie za­ku­ty łeb?

– Ode­sła­łam go, aby pil­no­wał ko­ry­ta­rza. A teraz… – Mar sta­nę­ła tuż przy mnie. – Po­pro­szę orzesz­ki. – Jej głos był cie­pły jak weł­nia­ny kocyk.

– Po­wiedz­my, że na razie zo­sta­ną u mnie, przy­naj­mniej do­pó­ki nie będę pe­wien, że od­da­ję je praw­dzi­wej Mar­ga­ret Chew.

Za­strzy­gła wą­si­ka­mi. Prze­su­nę­ła mi pal­ca­mi po ra­mie­niu.

– Dżast, to ja, Mar­ga­ret.

– Moż­li­we. Mam pięć­dzie­siąt pro­cent szans. Ale ja nie lubię ry­zy­ko­wać, panno Chew. W ka­sy­nach co naj­wy­żej sie­dzę mię­dzy star­szy­mi pa­nia­mi i wrzu­cam drob­nia­ki z pla­sti­ko­we­go ku­becz­ka do jed­no­rę­kich ban­dy­tów.

– A gdy­bym ci udo­wod­ni­ła, że je­stem praw­dzi­wą Mar­ga­ret?

– Spy­tał­bym: do­pie­ro teraz?

Nie od­po­wie­dzia­ła. Mi­nę­ła mnie bez słowa i zga­si­ła lamp­kę. Może za­po­mnia­ła, że wi­dzę w ciem­no­ściach. Może jej to nie ob­cho­dzi­ło. W ta­kich mo­men­tach trze­ba oddać ini­cja­ty­wę ko­bie­cie i sie­dzieć cicho, by nic nie ze­psuć. Naj­le­piej nie od­dy­chać. Nie ru­szać się.

Zsu­nę­ła ra­miącz­ka su­kien­ki. Ma­te­riał spły­nął jej z ło­pa­tek, póź­niej lę­dź­wi, za­krę­cił się roz­kosz­nie na pasie do poń­czoch oraz ogon­ku, a na ko­niec cu­dow­nym łu­kiem zsu­nął z po­ślad­ków. Rzu­ci­ła mi przez ramię spoj­rze­nie, od któ­re­go na­grza­łem się jak fa­rel­ka.

Nie próż­no­wa­łem – zrzu­ci­łem gatki.

Zbli­ży­ła się z ła­pa­mi na pier­siach, aż po­czu­łem jej go­rą­cy od­dech. Uką­si­ła mnie w wargę, lekko, dra­pież­nie, na próbę. A potem wpi­li­śmy się w sie­bie mo­krym po­ca­łun­kiem. Do­pie­ro po chwi­li zo­rien­to­wa­łem się, że jej łapa grze­bie w mojej, wy­cią­ga orzesz­ki, jeden po dru­gim.

Tak, na­zwij­cie mnie głup­cem, który mózg ma tylko po to, aby czasz­ka nie wy­da­wa­ła śmiesz­ne­go echa, kiedy ktoś w nią wal­nie.

Mar nagle ze­sztyw­nia­ła i od­kle­iła wargi od moich.

– Co… co?

– Hm… – Zdo­ła­łem przy­wo­łać na pysk na­miast­kę uśmie­chu. Wy­glą­da­ło na to, że sy­tu­acja zmie­ni­ła się z ra­czej cu­dow­nej na ra­czej tra­gicz­ną. – Sło­dziut­ko? – wy­szep­ta­łem hasło.

Odzew nad­szedł nie­mal pra­wi­dło­wy – rze­czy­wi­ście kogoś ze­mdli­ło, nie­ste­ty mnie, bo obe­rwa­łem ko­la­nem w klej­no­ty. Wspią­łem się na wy­ży­ny elo­kwen­cji i wy­du­si­łem z sie­bie ci­chut­ki pisk, po­dob­ny do dźwię­ku spusz­cza­nia po­wie­trza z opony. Moje pod­gar­dle na­dę­ło się jak wiel­ki balon.

Mar wsko­czy­ła w su­kien­kę rów­nie szyb­ko, jak ją zdję­ła. Nie prze­sta­wa­ła przy tym traj­ko­tać:

– Co za okrop­ne za­cho­wa­nie! Bez­czel­ność! My­śla­łam, że wy­naj­mu­ję pro­fe­sjo­na­li­stę, a z pana dwu­li­co­wy zbe­reź­nik, kawał chama bez żad­nych zasad mo­ral­nych, od­strę­cza­ją­cy śli­ski płaz, który nie po­tra­fi trzy­mać łap przy sobie!

– Z ostat­nim… się… nie zga­dzam… – wy­krztu­si­łem. W końcu kto tu za­ini­cjo­wał zbli­że­nie?

Unio­sła dum­nie głowę i, nie za­szczy­ciw­szy mnie nawet spoj­rze­niem, skie­ro­wa­ła się do wyj­ścia.

– Prze­ślę panu resz­tę ho­no­ra­rium i na tym za­kończ­my zna­jo­mość. – Chwy­ci­ła klam­kę. – Mam na­dzie­ję, że to nasze ostat­nie spo­tka­nie, panie Lowin.

Drzwi otwo­rzy­ły się gwał­tow­nie, tra­fia­jąc Mar pro­sto w głowę. Kró­licz­ka jęk­nę­ła i od­le­cia­ła do tyłu. Drzwi nie jęk­nę­ły i zo­sta­ły na miej­scu. Orzesz­ki wy­pusz­czo­ne z łapy po­to­czy­ły się wprost pod moje błony pław­ne.

No, no… Z tru­dem udało mi się pod­nieść pier­ścion­ki.

Banda bor­su­ków wpa­ro­wa­ła do ga­bi­ne­tu. Jeden pstryk­nął włącz­ni­kiem, ży­ran­dol za­ja­śniał. Ko­niec żar­tów. Szyb­ko wpa­dłem na wy­mów­kę, ale była warta tyle, co pu­cho­wa skar­pet­ka pod­czas bójki ulicz­nej:

– Wie­dzą pa­no­wie, któ­rę­dy do to­a­le­ty?

– Brać go!

Moje kro­cze prze­sta­ło do­skwie­rać – naj­wy­raź­niej uzna­ło, że nie czas na hu­mo­ry. Trzech bor­su­czych ele­gan­ci­ków ru­szy­ło zo­sta­wić mi na ciele fio­le­to­we au­to­gra­fy. Mieli wy­pie­lę­gno­wa­ną sierść i gar­ni­tu­ry pierw­sza klasa; dziew­czy­ny pew­nie mdla­ły na sam widok. Na szczę­ście, byli też mło­dzi. Mło­dość ma swoje za­le­ty, ale nic nie za­stą­pi do­świad­cze­nia.

Pierw­szy pró­bo­wał chwy­cić mnie za nogi. Wy­sta­wi­łem ko­la­no, które przy­tu­lił py­skiem i za­snął przy trza­sku wy­bi­ja­nych zębów. Drugi wy­pro­wa­dził le­wy sier­po­wy pro­sto z pod­ręcz­ni­ka kul­tu­ral­ne­go bok­se­ra. Schy­li­łem głowę i fu­trza­sta pięść roz­bi­ła mi się o czoło. Za­bo­la­ło mnie. Jego bar­dziej – wrza­snął, oglą­da­jąc swoje po­ła­ma­ne palce. Uci­szy­łem go cio­sem w pod­bró­dek. Padł z roz­ło­żo­ny­mi ła­pa­mi jak oba­lo­ne drze­wo. Trze­ci bor­suk uznał, że nie po­do­ba mu się sce­na­riusz nad­cho­dzą­cych wy­da­rzeń, i wró­cił do ko­le­gów przy drzwiach.

Już my­śla­łem, że osią­gnę­li­śmy remis, kiedy do ga­bi­ne­tu wkro­czy­ło minus dwa­dzie­ścia diop­trii w twar­dej sko­ru­pie. Ar­ma­de­usz. Le­d­wie rzu­cił okiem na nie­przy­tom­ną Mar – guz na jej czole za­czy­nał osią­gać zdu­mie­wa­ją­ce roz­mia­ry – i wbił spoj­rze­nie w moją skrom­ną osobę.

– Gdzie orzesz­ki?

– Ro­puch je ma – pod­po­wie­dział któ­ryś fu­trza­sty. – Wi­dzia­łem, jak pod­no­sił. 

Pro­szę, pro­szę. Układ sił wy­le­ciał na śmiet­nik. Pan­cer­nik ode­pchnął bor­su­ki i szedł wprost na mnie. Drzwia­mi nie mo­głem wyjść, tunel wodny wy­da­wał się ku­szą­cą opcją, ale nawet ja nie wy­trzy­mał­bym tam długo, więc zo­sta­ło okno, sie­dem pię­ter nad zie­mią. Kiedy życie tłu­cze cię po mor­dzie, chwy­tasz się cze­go­kol­wiek pod łapą.

Sko­czy­łem do okna, otwo­rzy­łem je i skrzy­wi­łem pysk pod wpły­wem prze­ni­kli­wie zim­ne­go wia­tru. Widok na roz­świe­tlo­ne mia­sto za­pie­rał dech w pier­siach, ale nie mia­łem czasu na ro­man­tycz­ne unie­sie­nia. Gzyms oka­zał się wy­star­cza­ją­co sze­ro­ki, abym zmie­ścił płe­twy. Z orzesz­ka­mi w gar­ści i go­to­wy, aby od­mro­zić sobie wła­sne orzesz­ki, za­czą­łem szo­ro­wać brzu­chem po murze, krok za kro­kiem, w stro­nę na­stęp­ne­go okna koło rzeź­by gar­gul­ca…

Wtedy Ar­ma­de­usz wy­chy­lił się i chwy­cił mnie nad płe­twą. Bał­wan! Stra­ci­łem rów­no­wa­gę, pi­sną­łem – tro­chę wstyd – i spa­dłem. Mój cię­żar oka­zał się za duży nawet dla pan­cer­ni­ka – prze­chy­lił się, po czym krzy­cze­li­śmy już razem, ob­ra­ca­jąc się w po­wietrz­nym tańcu jak za­ko­cha­ne świe­tli­ki.

Puf!

Lą­do­wa­nie na­stą­pi­ło szyb­ciej, niż się spo­dzie­wa­łem. Wy­rżną­łem łbem w pierś pan­cer­ni­ka, aż zo­ba­czy­łem gwiaz­dy. W lewo… W prawo… Świat się ko­ły­sał. Nie… To my się bu­ja­li­śmy?

Spa­dli­śmy na plat­for­mę czy­ści­cie­li szyb, trzy pię­tra niżej. Z okna w ga­bi­ne­cie Sia­mu­ta wy­glądały bor­su­ki i coś krzy­cza­ły, ma­cha­jąc pię­ścia­mi. Ar­ma­de­usz jęk­nął, jedną so­czew­kę oku­la­rów szpe­ci­ło wiel­kie pęk­nię­cie. Wziął na sie­bie całe ude­rze­nie, ale, hej, to on jest pan­cer­ni­kiem! Plat­for­ma znaj­do­wa­ła się przy za­mknię­tych oknach. Nie wi­dzia­łem w po­bli­żu żad­ne­go na­rzę­dzia, a nie za­mie­rza­łem walić w szkło gołą łapą.

Po­mył­ka – mia­łem tu ide­al­ny obiekt do wy­bi­ja­nia okien. Chwy­ci­łem Ar­ma­de­usza za fraki… i wtedy z we­wnętrz­nej kie­sze­ni wy­su­nę­ła się mała, roz­dar­ta ko­per­ta. Nie­pod­pi­sa­na, ale wy­brzu­szo­na. Pie­nią­dze za zdra­dę? Nie mo­gło­by wtedy być wąt­pli­wo­ści, że szo­fer panny Chew współ­pra­co­wał z Sia­mu­tem. Wy­ją­łem pa­pier.

To nie był su­szo­ny mio­dek, tylko akt prze­ka­za­nia dwóch fa­bryk me­ta­lo­wych fo­te­li sa­mo­cho­do­wych dla jeży. Nawet ja wie­dzia­łem, że Sia­mut zbi­jał na nich ogrom­ną forsę. A tutaj nieco wy­bla­kłym pod­pi­sem prze­ka­zy­wał je Mar­ga­ret. Pró­bo­wa­łem wy­si­lić zwoje mó­zgo­we, ale za­straj­ko­wa­ły z zimna. 

Za­czy­na­łem dy­go­tać, więc odło­ży­łem roz­my­śla­nia na póź­niej. Snopy na­ziem­nych ju­pi­te­rów śli­zga­ły się wzdłuż okien. Coś ude­rzy­ło w po­ręcz i od­bi­ło się z brzę­kiem. Bor­su­ki do­rwa­ły proce i ce­lo­wa­ły ka­mie­nia­mi pro­sto w mój łeb. W ciem­no­ści nie wi­dzia­ły za do­brze, a silny blask z re­flek­to­rów je ośle­piał, lecz wy­star­czy­łoby jedno szczę­śli­we tra­fie­nie, abym skoń­czył­ jako tro­feum na ścia­nie Sia­mu­ta. Wpa­ko­wa­łem sobie orzesz­ki do wiel­kiej gęby, ko­per­tę z do­ku­men­ta­mi wci­sną­łem mię­dzy wargi. Jesz­cze raz pod­nio­słem Ar­ma­de­usza i trza­sną­łem jego pan­cer­nym łbem w szybę.

Otwór był wy­star­cza­ją­cy, abym otwo­rzył okno od we­wnątrz. Wpeł­złem z ra­do­ścią do cie­płe­go środ­ka. Była to cał­kiem spora to­a­le­ta dla gości, na szczę­ście pusta. Mu­sia­łem się gdzieś ukryć, ale nie tutaj – bor­su­ki z pew­no­ścią już pę­dzi­ły na dół.

Wy­sze­dłem do prze­stron­nej sali z kil­ko­ma rzeź­ba­mi. Drzwi znaj­do­wa­ły się po lewej i po pra­wej. Każdy wybór rów­nie dobry. Albo rów­nie zły. Zza pra­wych do­bie­gły roz­ba­wio­ne głosy. Czyli na lewo. I ostroż­nie – łatwo się wto­pić w tłum na przy­ję­ciu, ale nie jeśli świe­cisz zie­lo­nym tył­kiem, a w gębie trzy­masz ko­per­tę. Gra­tu­la­cje, Lowin, wy­glą­dasz jak li­sto­nosz na plaży nu­dy­stów!

Na­stęp­ne po­miesz­cze­nie było puste i przy­znam, że cie­ka­we. Sia­mut zgro­ma­dził tu ko­lek­cję eg­zo­tycz­nych eks­po­na­tów: od ry­tu­al­nych masek po czę­ści broni i re­kon­struk­cje głów tro­glo­dy­tów. Ru­szy­łem do ko­lej­nych drzwi, byle dalej od gości, któ­rych śmie­ch sły­sza­łem coraz bli­żej. Oka­za­ły się za­mknię­te.

Żaden po­stu­ment nie za­sło­nił­by mnie ca­łe­go, ko­ta­ry nawet nie się­ga­ły pod­ło­gi. Niech to szlag! Chcia­łem się ukryć przed ochro­nia­rza­mi Sia­mu­ta, a nie wy­wo­ły­wać pa­ni­kę.

W po­rząd­ku – myśl, Dżast, myśl! Co ja mó­wi­łem o naj­głup­szych po­my­słach? Za­ło­ży­łem ze­rwa­ną z ma­kie­ty sło­mia­ną spód­nicz­kę ja­kie­goś pier­wot­ne­go zwie­rza­ka, wsa­dzi­łem sobie na łeb wiel­ką drew­nia­ną ko­ro­nę. Jeden z po­stu­men­tów stał pusty. Wsko­czy­łem na niego, ko­per­tę ukry­łem za pa­skiem spód­nicz­ki i przy­bra­łem wo­jow­ni­czą pozę.

W samą porę. Drzwi otwar­ły się i kilka pod­chmie­lo­nych po­sta­ci wto­czy­ło się do środ­ka przy wtó­rze gło­śnych chi­cho­tów.

– A co my tu mamy? – Kró­lik za­ma­chał łapą, nie­mal strą­ca­jąc jedną z gli­nia­nych waz. – Cóż… – Czknął. – Cóż za… – Czknął. – Cóż za ko­lek­cja!

– Och, czy to nie maska płod­no­ści ple­mie­nia Co­To-Kto­To? – za­py­ta­ła siwa pu­stuł­ka. Kro­czy­ła jak ma­ry­narz pod­czas sztor­mu; jedno oko miała otwar­te, dru­gie – za­mknię­te – naj­wy­raź­niej po­szło spać.

Mię­dzy roz­ba­wio­nym to­wa­rzy­stwem krą­ży­ła mysz­ka, którą wi­dzia­łem wcze­śniej przy Sia­mu­cie; dwo­iła się i tro­iła, aby żadna łapa czy skrzy­dło nie znisz­czy­ło eks­po­na­tów.

– Nie, nie, pro­szę nie do­ty­kać! Och, tylko nie tutaj! Bła­gam, to ory­gi­nal­na waza z czwar­tej dy­na­stii!

Miała blond locz­ki, oku­la­ry z okrą­gły­mi szkieł­ka­mi i zbo­la­łą minę star­szej sio­stry, któ­rej po­le­co­no opie­ko­wać się nie­grzecz­nym ro­dzeń­stwem.

Gdy mnie uj­rza­ła, za­trzy­ma­ła się w pół kroku i wy­ba­łu­szy­ła oczy. Przy­pusz­czam, że sta­no­wi­łem zwień­cze­nie jej kosz­ma­rów, ostat­ni gwóźdź do trum­ny; pew­nie już czuła w ła­pach szmat­kę do szo­ro­wa­nia śmiet­ni­ków w Dziel­ni­cy Nie­to­pe­rzy.

Tym­cza­sem pu­stuł­ka zbli­ży­ła się do mnie non­sza­lanc­kim kro­kiem i za­gwiz­da­ła z apro­ba­tą.

– Ależ cudo!

Tak po­wie­dzia­ła: cudo. Od razu ją po­lu­bi­łem. 

Resz­ta zwie­dza­ją­cych po­de­szła z cie­ka­wo­ścią. Wstrzy­ma­łem od­dech. Mia­łem na­dzie­ję, że pod­pi­ci im­pre­zo­wi­cze nie widzą szcze­gó­łów.

– Co tu masz, moja droga? – Jeden z kró­li­ków wy­krzy­wił pysk. – To pa­skudz­two?

– Wy­glą­da jak bra­ku­ją­ce ogni­wo mię­dzy grzy­bem a po­krzy­wą – za­żar­to­wał drugi.

– To nie ma sensu, drogi ko­le­go. Ewo­lu­cja dzia­ła ina­czej, ale… nie pa­mię­tam. Kto ma wino?

– Hej, prze­wod­ni­czą­ca… prze­wod­nicz­ko… – Pu­stuł­ka klep­nę­ła mnie w tyłek. Tyle z sym­pa­tii. Po­wstrzy­ma­łem się, by nie grzmot­nąć jej włócz­nią w pusty łeb. – Co to to?

Mysz­ka pod­bie­gła i za­sło­ni­ła mnie przed to­wa­rzy­stwem, sze­ro­ko roz­kła­da­jąc łapki.

– Nie! Nie do­ty­kać. To… eee… bar­dzo droga re­kon­struk­cja… eee… króla Re­pul­sjo­na Ośli­zgłe­go. Pierw­szy ko­ro­no­wa­ny wład­ca pro­to­żab z do­rze­cza Ko­ka­wan­go.

Skąd ona brała te bzdu­ry?

– Wy­glą­da jak coś, co zo­sta­je w zle­wie po umy­ciu na­czyń – sko­men­to­wał jakiś kró­lik.

Trzy­maj­cie mnie!

– Ale brzy­do­tę od­wzo­ro­wa­li w każ­dym de­ta­lu, praw­da, ko­le­go? O, nie!

– Co się stało?

– Ko­niec wina! Wra­ca­my na dół!

Pu­stuł­ka wy­tar­mo­si­ła mysz­kę za po­li­czek.

– Dzię­ku­je­my za opro­wa­dze­nie, ko­cha­nie. Tra­fi­my już sami.

Od­ma­sze­ro­wa­li z bez­tro­ską wła­ści­wą każ­de­mu pi­ja­ko­wi na dro­dze ku na­stęp­nej flasz­ce. Wszy­scy z wy­jąt­kiem jed­ne­go kró­li­ka, któ­re­mu ze ślepi pa­trzy­ło tak źle, że mógł­by robić za ma­skot­kę kam­pa­nii re­kla­mo­wej tru­cizn.

– Na­resz­cie sami, sło­dziut­ka. – Zbli­żył się do myszy. – Za­wsze mia­łem sła­bość do drob­nych blon­dy­ne­czek. No, chodź… Daj bu­ziacz­ka.

Od­su­nę­ła się, za­sko­czo­na ob­ro­tem spraw. Chyba za krót­ko pra­co­wa­ła wśród wyż­szych sfer.

Byli tuż przy moim po­stu­men­cie, gdy opu­ści­łem łapy.

– Hej, ty! – za­wo­ła­łem.

Nie­do­szły mo­le­sta­tor od­wró­cił się z roz­dzia­wio­ną gębą, więc ją za­mkną­łem kop­nia­kiem. Nie za­pro­te­sto­wał. Spu­ścił ża­lu­zję, zga­sił świa­tło, wy­wie­sił ta­blicz­kę z na­pi­sem „Re­ma­nent” i po­rzu­cił rze­czy­wi­stość na czas nie­okre­ślo­ny.

Przy­pusz­cza­łem, iż mysz­ka bę­dzie nie­sa­mo­wi­cie wdzięcz­na.

– Kim pan jest i co to za głu­pie żarty?!

Ale się prze­li­czy­łem…

– De­tek­tyw Dżast Lowin. – Zla­złem z po­stu­men­tu. – Pro­szę wy­ba­czyć, lecz nie po­ka­żę li­cen­cji. Zo­sta­ła trzy pię­tra wyżej wraz z resz­tą mojej gar­de­ro­by, wli­cza­jąc ka­pe­lusz, do któ­re­go je­stem nie­zwy­kle przy­wią­za­ny. – Skrzy­żo­wa­ła łapki na ni­cze­go sobie pier­siach i za­czę­ła tupać ni­cze­go sobie nóżką. – Wróć­my do rze­czy. Pro­szę uwie­rzyć, po­zo­wa­nie w sło­mia­nej spód­nicz­ce dla bandy pi­ja­nych bo­ga­czy da­le­ce od­bie­ga od mo­je­go wy­obra­że­nia ide­al­ne­go wie­czo­ru. Jeśli cho­dzi o dru­gie py­ta­nie, to do­ko­na­no kra­dzie­ży i po­dej­rze­wam, że pani pra­co­daw­ca ma­czał w tym owło­sio­ne pa­lu­chy.

– Nie­moż­li­we!

– Nawet pani nie wie, jak czę­sto to sły­szę. Chciał­bym po­wie­dzieć, że rów­nie czę­sto, jak „Mia­łeś rację, Dżast” albo „O Jeżu, co za pięk­ny ro­puch!”, ale marny ze mnie kłam­ca. Sia­mut No usta­wia ju­trzej­szy tur­niej. Za­ło­żę się o wła­sny jęzor.

Wy­glą­da­ła na wstrzą­śnię­tą. Przy­po­mi­na­ła uoso­bie­nie de­li­kat­nej nie­win­no­ści, jak pierw­szy po­ca­łu­nek. Mia­łem ocho­tę ją przy­tu­lić i skła­mać, że świat nie jest taki zły. Za­miast tego w wiel­kim skró­cie opo­wie­dzia­łem wy­da­rze­nia dzi­siej­sze­go wie­czo­ru. Gdzieś tam Mar­ga­ret cze­ka­ła na ra­tu­nek, a wraz z nią resz­ta mo­je­go ho­no­ra­rium. Nie mo­głem ich tak zo­sta­wić, ale w obec­nej sy­tu­acji za­bra­kło mi asów w rę­ka­wie.

– Po­trze­bu­ję po­mo­cy, panno Traff.

– Plaff. Pipi Plaff. I wy­klu­czo­ne. Pro­szę się stąd na­tych­miast wy­no­sić!

Grała twar­dą, ale wi­dzia­łem jej długi ogon. Drżał jak u ama­torskiego gra­cza w po­ke­ra na tur­nie­ju o mi­strzo­stwo.

– Mogę odejść, ale kiedy wsa­dzą Sia­mu­ta za prze­krę­ty, i tak po­że­gna się pani z pracą, na do­da­tek w at­mos­fe­rze skan­da­lu. A ja nie omiesz­kam wspo­mnieć, że wo­la­ła pani kryć szefa, za­miast pomóc nie­za­leż­ne­mu de­tek­ty­wo­wi w od­kry­ciu praw­dy.

Dałem jej dzie­sięć se­kund do na­my­słu. Ska­pi­tu­lo­wa­ła po sied­miu.

– Co mam zro­bić? – pi­snę­ła.

– Muszę wró­cić na górę i od­szu­kać pannę Chew oraz moje ciu­chy. Naj­le­piej uni­ka­jąc to­wa­rzy­stwa. Zo­sta­wi­łem za sobą bar­dzo wner­wio­ne­go pan­cer­ni­ka z bólem łba, więc po­spiesz­my się, nim wy­wę­szy mój trop.

– Pro­szę za mną. Tu jest przej­ście służ­bo­we. Zdra­dzę panu, że wi­dzia­łam już pannę Chew. – Się­gnę­ła do za­wie­szo­ne­go przy spód­ni­cy pęku klu­czy. Prze­su­wa­ła je po me­ta­lo­wym kółku, strzy­gąc wą­si­ka­mi. – Który to był?

– Nie pani jedna wi­dzia­ła Mar­ga­ret Chew. „So­ko­ła z al­ta­ny” oglą­da­łem czte­ry razy. A parę minut temu mia­łem ją na wy­cią­gnię­cie łapy.

– Spo­tka­łam ją wczo­raj, gdy opusz­cza­ła ga­bi­net pana No. Wy­glą­da­ła na za­do­wo­lo­ną, chyba z po­wo­du ko­per­ty… O, mam. – Zamek szczęk­nął.

– Chwi­lecz­kę. – Za­blo­ko­wa­łem drzwi łapą. – Ko­per­ta? Taka mała, szara?

– Tak, do­kład­nie. To ważne?

– Trud­no po­wie­dzieć… Z pew­no­ścią cie­ka­we. Może po­cią­gnie mi jakiś sznu­re­czek w mózgu, ten po­ru­szy ko­lej­ny i roz­wią­za­nie samo spad­nie w prze­bły­sku ge­niu­szu, ale wąt­pię. Znam sie­bie. Muszę prze­my­śleć spra­wy. Chodź­my.

Wy­sta­wi­łem głowę i od razu ją scho­wa­łem. Jakaś ry­jów­ka z wia­drem i mopem była w drodze na niż­sze pię­tro. Nie do­strze­gła mnie. Od­cze­ka­łem chwi­lę i dałem znak Pipi. Ru­szy­li­śmy na górę. Po­wo­li, ci­chut­ko, pro­fe­sjo­nal­nie.

Klat­ka scho­do­wa, w prze­ci­wień­stwie do po­miesz­czeń dla gości, wy­ma­ga­ła pil­ne­go re­mon­tu i prze­ma­lo­wa­nia. Tak to już jest z bo­ga­czami. Za pięk­ną fa­sa­dą kryje się za­zwy­czaj brud i nędza.

Po­ko­na­li­śmy jedno pię­tro, kiedy nad nami roz­legł się tupot wielu łap. Zga­dy­wa­łem – bor­su­ki. Pę­dzi­ły w naszą stro­nę i zgad­nij­cie, kogo szu­ka­ły.

Mysz­ka rzu­ci­ła się do naj­bliż­szych drzwi, szu­ka­jąc klu­cza. Całe szczę­ście, że tym razem otwo­rzy­ła je bły­ska­wicz­nie. Wsko­czy­li­śmy do środ­ka. Świe­żo wy­my­te ka­fel­ki były śli­skie jak sztucz­ki ko­mi­wo­ja­że­ra. Moje błony za­pew­nia­ły ide­al­ną przy­czep­ność, ale mu­sia­łem objąć Pipi w pasie i przy­tu­lić, by nie upa­dła przez swo­je czó­łen­ka na wy­so­kim ob­ca­sie. Tupot bor­su­ków roz­brzmiał tuż obok. Znie­ru­cho­mie­li­śmy przy ścia­nie nie­dłu­gie­go ko­ry­ta­rza. Koń­czył się uchy­lo­ny­mi drzwia­mi, ale nie wi­dzia­łem, dokąd pro­wa­dzi­ły.

– Może mnie pan już pu­ścić – wark­nę­ła mysz­ka.

– Śli­sko tu.

– Po­ra­dzę sobie. – Sta­nę­ła nie­pew­nie. – Nie ufam pań­skim łapom.

Au! Za­bo­la­ło. Prze­cież nawet ni­cze­go nie pró­bo­wa­łem! Bez słowa otwo­rzy­łem drzwi z po­wro­tem na klat­kę scho­do­wą… Za­miast niej uj­rza­łem sze­ro­ką pierś w po­mię­tym gar­ni­tu­rze. Nie­wąt­pli­wie wy­da­wa­ła się zna­jo­ma. Po­wo­li unio­słem wzrok.

– Nie­spo­dzian­ka – burk­nął Ar­ma­de­usz, po czym kop­nię­ciem w brzuch włą­czył mi bieg wstecz­ny.

Wstyd się przy­znać, ale chyba za­kum­ka­łem. W każ­dym razie wy­po­le­ro­wa­łem za­dkiem ka­fel­ki na błysk i wy­pa­dłem za drzwi po dru­giej stro­nie ko­ry­ta­rza, nie­ru­cho­mie­jąc w przy­sia­dzie z roz­ło­żo­ny­mi no­ga­mi. Byłem rów­nie za­sko­czo­ny jak dzik po zna­le­zie­niu tru­fla.

Pipi zro­bi­ła to, co myszy po­tra­fią naj­le­piej – pi­snę­ła i wzię­ła nogi za pas. Dobry plan, ale za­po­mnia­ła o ogo­nie. Ar­ma­de­usz go przy­dep­nął, jedną łapą chwy­cił mysz za kark, drugą za­brał jej klu­cze, po czym za­mach­nął się nią i pchnął do mnie jak wiel­ką kulę do krę­gli. Roz­płasz­czo­na brzu­chem na pod­ło­dze Pipi su­nę­ła wprost mię­dzy moje nogi. Ona wrzesz­cza­ła, ja ledwo ła­pa­łem po­wie­trze. Oboje by­li­śmy prze­ra­że­ni po­ten­cjal­nym zde­rze­niem. Usu­ną­łem się w ostat­nim mo­men­cie, chwy­ci­łem mysz­kę i prze­ko­zioł­ko­wa­li­śmy bez­piecz­nie kilka me­trów do tyłu. Wy­lą­do­wa­ła na mnie, co – mimo oko­licz­no­ści – oka­za­ło się cał­kiem przy­jem­ne.

– Ura­to­wa­łem panią – oświad­czy­łem uro­czy­ście.

– Niech mnie ktoś ra­czej ura­tu­je przed panem!

Wsta­ła z od­ra­zą na pysku. Za­czy­na­łem po­dej­rze­wać, że nie je­stem w jej typie. Pod­bie­gła do włącz­ni­ka świa­tła.

Ży­ran­dol w stylu „ładne, ale nie stać mnie” roz­świe­tlił salę kon­cer­to­wą. Wy­glą­da­ła na nie­czyn­ną: żad­nych krze­seł, for­te­pian na pod­wyż­sze­niu za­sło­nię­ty prze­ście­ra­dłem. Ścia­nę za miej­scem dla pu­blicz­no­ści zdo­bi­ły róż­no­ra­kie in­stru­men­ty mu­zycz­ne, parę szkla­nych ga­blot za­wie­ra­ło co cen­niej­sze okazy – na­stęp­na część ko­lek­cji Sia­mu­ta.

– Niech pan coś zrobi! On tu idzie! – krzyk­nę­ła Pipi.

Mu­sia­ła jesz­cze po­pra­co­wać nad wy­cią­ga­niem oczy­wi­stych wnio­sków. Prze­cież nie wko­pał nas tutaj, że­by­śmy sobie po­tań­czy­li.

– Jest stąd inne wyj­ście? – za­py­ta­łem, wsta­jąc i spraw­dza­jąc, czy nie po­łkną­łem orzesz­ków. Le­ża­ły bez­piecz­nie pod ję­zy­kiem. Wiel­ki pysk bywa przy­dat­ny.

– Tak! – Po­pę­dzi­ła do drzwi na końcu sali.

 Ar­ma­de­usz czła­pał ko­ry­ta­rzem. Od­piął gu­zi­ki przy man­kie­tach, zrzu­cił ma­ry­nar­kę, strze­lił szel­ka­mi. Chyba miał mnie za idio­tę, jeśli my­ślał, że za­mie­rzam wal­czyć z pan­cer­ni­kiem.

Mysz­ka pi­snę­ła.

– Za­mknię­te!

– To niech je pani otwo­rzy – od­par­łem i z uśmie­chem po­ma­cha­łem „pa­pat­ki” Ar­ma­de­uszo­wi. Pora ucie­kać.

– Za­brał mi klu­cze!

Moje roz­cią­gnię­te w uśmie­chu wargi okla­pły jak przed­się­bior­ca pod­czas kon­tro­li skar­bo­wej. Wy­co­fu­jąc się pod ścia­nę z ko­lek­cją, zlu­stro­wa­łem po­miesz­cze­nie. Brak okien, brak opcji. Z pew­no­ścią sala ta po­sia­da­ła do­sko­na­łą aku­sty­kę. W naj­bliż­szym re­per­tu­arze prze­wi­dzia­no nie­sa­mo­wi­ty kon­cert w to­na­cji B-ból, zagra dla pań­stwa wir­tu­oz per­ku­sji, ma­estro Szkla­ne Oczka Ar­ma­de­usz, a za bęben po­słu­ży pewna sfa­ty­go­wa­na ro­pu­sza morda.

Szo­fer za­mknął za sobą drzwi.

– Mamy ra­chun­ki do wy­rów­na­nia, panie Lowin – wark­nął.

– Przy­kro mi, nie sie­dzę w księ­go­wo­ści.

– Nie bę­dzie pan tak wy­szcze­ka­ny, gdy wyrwę panu język.

Nad­cią­gał jak lo­ko­mo­ty­wa. Zdją­łem naj­bliż­szą gi­ta­rę. Ude­rzy­łem, ce­lu­jąc wprost w pełen ta­tu­aży no­chal. Ar­ma­de­usz ugiął tro­chę nogi i in­stru­ment roz­trza­skał się na opan­ce­rzo­nej gło­wie. Spoj­rza­łem ze zdzi­wie­niem na odła­ma­ny gryf w moich ła­pach.

Chwil­kę póź­niej do­sta­łem w pysk. Wpa­dłem w szkla­ne ga­blo­ty, roz­bi­łem je i wy­lą­do­wa­łem gdzieś w innej ga­lak­ty­ce.

– Nic mi nie jest! – za­pew­ni­łem Pipi z pod­ło­gi. – Widzę tylko kilka gwiazd – do­da­łem cicho.

– Nie niszcz eks­po­na­tów, bar­ba­rzyń­co! – usły­sza­łem od­po­wiedź.

– Wła­śnie. – Po­gro­zi­łem pal­cem Ar­ma­de­uszo­wi. – Tro­chę kul­tu­ry!

– Mówię do cie­bie, Lowin!

Ach, więc nagle prze­szli­śmy na ty? W wol­nym cza­sie muszę wy­ja­śnić jej parę spraw. Wsta­łem, pod­no­sząc le­żą­ce obok wie­ko­we skrzyp­ce.

– Za­bra­niam! To ory­gi­nal­ny Stru­sio­va­rius! – Głos Pipi przy­brał de­spe­rac­kie tony. Za­czę­ła biec w moją stro­nę; pi­snę­ła, gdy pękł jeden z ob­ca­sów i za­ry­ła w pod­ło­gę, co jed­nak nie po­zba­wi­ło jej za­pa­łu. – Nie! – wrza­snę­ła roz­pacz­li­wie. – To uni­kat!

– Też je­stem uni­ka­tem – od­par­łem.

Skrzyp­ce tra­fi­ły w bark szo­fe­ra i roz­pa­dły się przy akom­pa­nia­men­cie pisku Pipi, od któ­re­go za­drża­ło szkło w oca­la­łych ga­blo­tach. Pan­cer­nik spre­zen­to­wał mi bis w po­sta­ci pra­we­go sier­po­we­go. 

– I tak nie mam zębów! – za­śmia­łem się na wpół przy­tom­ny.

Ar­ma­de­usz się­gnął po wiel­ki bęben, uniósł go i pod­szedł ze zło­wiesz­czym uśmie­chem.

– Nie od­wa­żysz się – szep­ną­łem.

Od­wa­żył.

Usły­sza­łem dźwięk roz­dzie­ra­nej skóry i świa­tło przy­ga­sło. Bęben utknął mi na gło­wie. W środ­ku śmier­dział stę­chli­zną i ku­rzem.

– Naha ż huaha! – wrza­snę­ła Pipi.

– Nic nie sły­szę! – od­krzyk­ną­łem, mo­cu­jąc się z drew­nia­nym kor­pu­sem, ale i tak wie­dzia­łem, o co cho­dzi. Znów byłem winny de­wa­sta­cji ja­kie­goś za­byt­ko­we­go cho­ler­stwa z do­li­ny Sre­te-à-tête lub in­ne­go Hu­la-Bu­la. Czy ja sobie ten bęben sam na łeb wsa­dzi­łem?!

Za­ro­bi­łem pię­ścią w brzuch, potem kop­nię­cie jako pre­mia, od­rzut i zde­rze­nie z czymś twar­dym – ścia­na, bez dwóch zdań. Świat za­wi­ro­wał, bęben pękł z trza­skiem. Zrzu­ci­łem z sie­bie reszt­ki in­stru­men­tu.

Roz­ba­wio­ny Ar­ma­de­usz sta­nął przede mną i ude­rzył pię­ścią w pięść. Od­głos przy­po­mi­nał do­mknię­cie wieka od trum­ny.

– Coś nie­tę­go pan wy­glą­da, panie Lowin.

Wy­tar­łem za­krwa­wio­ne wargi. W pod­gar­dlu mia­łem drza­zgi, w ple­cach okru­chy szkła. 

– Zwy­czaj­ny dzień pry­wat­ne­go de­tek­ty­wa – od­par­łem. – Bez si­nia­ków nawet nie wra­cam do domu. Za to wiem coś, co panu umknę­ło.

– A cóż ta­kie­go, panie Lowin?

– Prze­szli­śmy do sek­cji dętej.

Zro­zu­miał, do­pie­ro kiedy przy­wa­li­łem mu sak­so­fo­nem w brzuch. Metal to inna śpiew­ka. Tym razem po­czuł. Sap­nął i wy­ba­łu­szył oczy, więc po­pra­wi­łem w to samo miej­sce, po czym strze­li­łem ję­zy­kiem – tra­fi­łem w oku­la­ry i we­ssa­łem je do gęby. Krzyk­nął i za­ma­chał na oślep ła­pa­mi, ale unik­ną­łem bez trudu. Z czy­stym su­mie­niem umó­wi­łem jego pysk na rand­kę w ciem­no z sak­so­fo­nem. Przy­dzwo­ni­łem mu tak mocno, że metal za­skrzy­piał z wy­rzu­tem. Ar­ma­de­usz zwiot­czał, za­to­czył się i usiadł pod ścia­ną.

Sta­ną­łem nad nim w bo­jo­wej pozie i osten­ta­cyj­nie wy­plu­łem oku­la­ry. Ście­ka­ła z nich ślina oraz krew.

– Bę­dziesz śpie­wał albo szkieł­ka zginą śmier­cią tra­gicz­ną.

– Bez­li­to­sny… z pana ro­puch… panie Lowin.

– Dla zło­dziei za­wsze.

Tym­cza­sem, pisz­cząc ża­ło­śnie i za­ła­mu­jąc łapy, Pipi do­czła­pa­ła do resz­tek in­stru­men­tów i za­czę­ła je pod­no­sić z pod­ło­gi. Do­sko­na­le wie­dzia­łem, kto do­sta­nie burę za wszyst­kie znisz­cze­nia.

Po­sta­no­wi­łem tro­chę po­ble­fo­wać i zo­ba­czyć, jak Ar­ma­de­usz za­re­agu­je.

– Pra­cu­jesz dla Sia­mu­ta. Na jego zle­ce­nie ukra­dłeś orzesz­ki panny Chew. Z po­cząt­ku nie mo­głem sobie przy­po­mnieć, skąd znam te ta­tu­aże. Do­pie­ro spo­tka­nie z ho­stes­są na par­te­rze od­świe­ży­ło mi pa­mięć, że to znaki „Twar­dych mord”: zło­dziei, kie­szon­kow­ców i wła­my­wa­czy.

Krę­cił łbem przez całą prze­mo­wę.

– To nie tak. Nie ukra­dłem orzesz­ków.

Od­rzu­ci­łem sak­so­fon. Za­brzę­cza­ł o pod­ło­gę, a Pipi jęk­nę­ła:

– O, Jeżu! Tylko nie ory­gi­nal­ny…

Nie słu­cha­łem dalej. Byłem za­ję­ty wy­cią­ga­niem drzazg z pod­gar­dla.

– Nie ściem­niaj, koleś. Zwi­ną­łeś też ko­per­tę. Lep­kie pa­lusz­ki, co?

– Cóż… Ko­per­tę ukra­dłem.

– Dla­cze­go? Co to za do­ku­men­ty?

– To był po­mysł Dony. Spo­tka­ła się z Sia­mu­tem i za­pro­po­no­wa­ła układ: orzesz­ki panny Chew za fan­tazm, po któ­rym Dona już na za­wsze prze­ję­ła­by kon­tro­lę nad cia­łem Mar­ga­ret. Sia­mut się zgo­dził.

– Skąd wiesz?

– Pod­słu­chi­wa­łem.

– Mhm. A pa­pie­ry?

– Sia­mut dał je Donie jako za­bez­pie­cze­nie umowy. Ale to fał­szyw­ki!

– Co ta­kie­go?

– Ro­bi­łem przy pod­ra­bia­niu pa­pie­rów, zwie­rza­ku. Te są tref­ne.

Czyli Dona zo­sta­ła oszu­ka­na. Mia­łem wy­ro­bio­ne zda­nie o wyż­szych sfe­rach, a takie nu­me­ry tylko utwier­dza­ły mnie w prze­ko­na­niu, że na górze nikt nie gra fair. Tak samo, jak i na dole. Naj­pierw ro­lu­jesz in­nych, żeby wspiąć się na szczyt, potem, aby z niego nie spaść. 

– Ona o tym wie? – za­py­ta­łem.

– Nie sądzę.

– A ty do­wie­dzia­łeś się do­pie­ro po kra­dzie­ży, więc zo­sta­je py­ta­nie, czemu je buch­ną­łeś?

Zro­bił zbo­la­łą minę, o ile to moż­li­we z roz­bi­tym py­skiem i wiel­kim guzem nad lewym okiem. Wi­dzia­łem, że wal­czy ze sobą.

– Mar­ga­ret mną po­mia­ta. Od­sie­dzia­łem swoje, chcia­łem uło­żyć sobie życie na nowo, ale nikt nie chce za­trud­nić fa­ce­ta po wy­ro­ku. Praca u panny Chew była speł­nie­niem moich próśb. Przy­naj­mniej do­pó­ki nie do­sta­łem parę razy w pysk, bo miała zły humor. O wy­zwi­skach nie wspo­mnę.

– Jeśli li­czysz na współ­czu­cie, pu­kasz pod nie­wła­ści­wy adres.

– Dona trak­to­wa­ła mnie ina­czej. Za­wsze miła i uśmiech­nię­ta. Bałem się, że Mar­ga­ret dowie się o umo­wie z Sia­mu­tem i wy­krę­ci jakiś numer, więc ukra­dłem ko­per­tę, aby nie mogła się wy­co­fać.

– Ale nie po­wie­dzia­łeś Donie, że ją oszu­ka­no.

– Skąd! Przy­znać się, że grze­ba­łem jej w to­reb­ce?

Kiedy co­dzien­nie bru­dzisz łapy w miej­skim bło­cie pół­prawd, kłamstw i prze­ina­czeń, wy­ra­biasz w sobie od­po­wied­ni in­stynkt. Hi­sto­ria Ar­ma­de­usza trzy­ma­ła się kupy. Nie kła­mał.

– W po­rzą­decz­ku. Gra­łeś fair. – Rzu­ci­łem mu oku­la­ry. – Tylko ni­cze­go nie pró­buj. Jesz­cze jedno: wiesz, jak od­róż­nić Donę od praw­dzi­wej Mar­ga­ret?

Po­krę­cił głową.

– No to mamy pro­blem. – Tym razem się­gną­łem do gęby i wy­ją­łem spod ję­zy­ka pier­ścion­ki. – Mam orzesz­ki, ale nie wiem, kiedy Mar­ga­ret to Dona, a kiedy nie. Pięć­dzie­siąt pro­cent szan­s to…

Umil­kłem na widok zdzi­wio­nej miny Ar­ma­de­usza.

– Ale… To nie są orzesz­ki panny Chew!

Ga­pi­li­śmy się wspól­nie na dwa ka­wał­ki ma­gicz­nej bi­żu­te­rii, a ja po­pę­dza­łem swój mózg do szyb­szych ob­ro­tów: „Cała na­przód, leniu! Do­rzuć­cie węgla do kotła!”.

– Zło­dziej! – usły­sza­łem krzyk Pipi, a zaraz potem do­sta­łem po­wy­gi­na­nym sak­so­fo­nem w czasz­kę. Po tej spra­wie kupię sobie nowy ka­pe­lusz, bo stary nie wej­dzie na wszyst­kie guzy.

Wy­lą­do­wa­łem na pod­ło­dze. Mysz­ka pod­nio­sła orzesz­ki i wy­bie­gła, drąc się wnie­bo­gło­sy.

– Ra­tun­ku! Zło­dziej!

– A tej co? – Ar­ma­de­usz wy­da­wał się rów­nie zdzi­wio­ny, jak ja.

– Jak to piszą w kry­mi­na­łach… ko­lej­ny puzel do ukła­dan­ki. – Sala wi­ro­wa­ła, a ja chwia­łem się jak ama­tor moc­nych trun­ków w so­bot­ni wie­czór. Rzu­ci­łem pan­cer­ni­ko­wi ko­per­tę z fał­szy­wy­mi do­ku­men­ta­mi. – Masz swój hak. Po­wo­dze­nia.

– Dzię­ki, koleś.

Od stro­ny ko­ry­ta­rza sły­sza­łem już tupot wielu łap. Po chwi­li do sali wpa­ro­wa­ła de­le­ga­cja bor­su­czych mię­śnia­ków na czele z blon­d­wło­są mysią pięk­no­ścią.

Z tru­dem wsta­łem i unio­słem łapy. Mysz­ka dwo­iła mi się przed ocza­mi, zle­wa­ła w jedno i dzie­li­ła na nowo…

Uśmiech­ną­łem się sze­ro­ko jak facet po wy­gra­nej w lo­te­rii.

– Pro­szę we­zwać po­li­cję, panno Plaff. Wszyst­ko wy­tłu­ma­czę.

Koleś o apa­ry­cji sta­re­go sera huk­nął mnie pro­sto w szczę­kę.

To był na­praw­dę dobry cios, je­de­na­ście na dzie­sięć w skali do dzie­się­ciu, więc na­tych­miast zwi­ną­łem żagle.

 

***

 

Chyba mnie gdzieś nie­śli albo pły­ną­łem jach­tem po morzu z zie­lo­ne­go dy­wa­nu.

Potem sie­dzia­łem, a jakaś ciem­na plama łą­czy­ła moje łapy z krze­słem za po­mo­cą taśmy kle­ją­cej. Pysk przed zaklejeniem za­kne­blo­wa­li. Szmata, której użyli, sma­ko­wa­ła le­piej niż to, co za­zwy­czaj jadam na śnia­da­nie. Kiedy wy­szli, mia­łem wresz­cie czas, aby po­my­śleć.

Za­ry­zy­ko­wa­łem unie­sie­nie po­wie­ki. Za­mknę­li mnie w ga­bi­ne­cie Sia­mu­ta. Na biur­ku ktoś po­sta­wił zdję­cia – nie wi­dzia­łem, co na nich było, ale się do­my­śla­łem.

Bywa, że naj­lep­sze po­my­sły wpa­da­ją do­pie­ro do obo­la­łej głowy. Czu­jesz każdy guz i si­niak, nie mo­żesz sku­pić wzro­ku, a ja­ki­kol­wiek ciąg przy­czy­no­wo-­skut­ko­wy do­sta­je kopa w zadek i skrę­ca w dziw­ne miej­sca, dokąd nor­mal­nie by nie tra­fił. Ma to swoje za­le­ty. Prze­śle­dzi­łem całą spra­wę od po­cząt­ku do końca, potem drugi raz i trze­ci.

Ten stu­kot ob­ca­sów po­znał­bym wszę­dzie.

Mar­ga­ret we­szła w to­wa­rzy­stwie Sia­mu­ta; nim za­mknę­ła drzwi, do­strze­głem na ze­wnątrz kilku bor­su­czych dry­bla­sów. Ostat­ni akt za­po­wia­dał się nad­zwy­czaj cie­ka­wie.

O ile po­zwo­lą mi mówić.

– Szko­dli­wy z pana ro­ba­czek, panie Lowin. – Kró­lik wy­cią­gnął igłę mo­drze­wia ze zło­co­nej igiel­ni­cy i wsu­nął sobie do pyska. Przy­pa­lił.

Mar­ga­ret wzię­ła go pod łapę.

– Skar­bie, za­łatw go i wra­caj­my na przy­ję­cie. Nie wiem, kiedy znów Mar przej­mie kon­tro­lę.

– Mó­wi­łaś, że wy­czu­wasz nad­cho­dzą­cą zmia­nę oso­bo­wo­ści, a mnie bar­dzo cie­ka­wi, co skło­ni­ło na­sze­go zie­lo­no­skó­re­go ko­le­gę do tak głu­pie­go czynu.

Od­po­wiedź na to py­ta­nie za­zwy­czaj bywa pro­sta – al­ko­hol i ko­bie­ty. W do­wol­nej ko­lej­no­ści.

– Skar­bie… – Kró­licz­ka miała ten spa­ni­ko­wa­ny błysk w oku. – Nie warto.

Mu­sia­łem gadać, ina­czej już po mnie. Jak skło­nić bo­ga­tą szy­chę, aby zdję­ła ci kne­bel? To pro­ste – za­śmia­łem się, co z po­wo­du kne­bla przy­po­mi­na­ło rzę­że­nie sta­re­go sil­ni­ka.

Sia­mut za­strzygł wą­si­ka­mi i zdjął mi szma­tę, zanim Mar zdą­ży­ła za­pro­te­sto­wać.

– Co pana tak bawi?

– Dzię­ku­ję. Teraz mogę umrzeć, śmie­jąc się z wa­szej walki.

Mar pa­trzy­ła na mnie wil­czym wzro­kiem, ale jej głos ocie­kał mio­dem.

– Nie słu­chaj…

Na próż­no. Sia­mut uniósł łapę.

– Daj mu mówić. Nikt tu nie bę­dzie wal­czył.

Od­chrząk­ną­łem.

– Sły­sza­łem te słowa przed co naj­mniej trze­ma strze­la­ni­na­mi. Może pan zmie­ni zda­nie, kiedy opo­wiem pewną hi­sto­rię. Opo­wieść o bied­nym de­tek­ty­wie wplą­ta­nym w in­try­gę wyż­szych sfer. Sia­mut No, prze­wod­ni­czą­cy Cechu, który bał się, że stra­ci wła­dzę oraz Dona, cho­wa­niec, która chcia­ła ukraść ciało swej pani. Tak by się przy­naj­mniej wy­da­wa­ło. Za­war­li­ście umowę: akt prze­ka­za­nia fa­bry­ki fo­te­li sa­mo­cho­do­wych jako za­bez­pie­cze­nie w za­mian za orzesz­ki Mar­ga­ret, aby nie mogła wy­grać tur­nie­ju, a po tur­nie­ju fan­tazm dla Dony, by prze­ję­ła na stałe osobę Mar­ga­ret Chew. Nie­ste­ty, otrzy­mał pan pod­rób­ki, zro­bio­ne przez jej wujka. – Strze­la­łem przy­pusz­cze­nia­mi jak pi­ja­ny nie­to­perz na strzel­ni­cy, ale Sia­mut uniósł brwi tak wy­so­ko, że pra­wie wy­je­cha­ły mu na kark.

– Co ta­kie­go?!

– Naj­lep­sze przed nami! – kon­ty­nu­owa­łem. – Potem nasza cwana Mar­ga­ret wy­ko­rzy­sta­ła mnie, by ukraść pana orzesz­ki. Dzię­ki temu mogła za­cho­wać do­ku­men­ty i wy­grać na tur­nie­ju. Dwie pie­cze­nie na jed­nym ogniu! Prze­wró­ci­ła zdję­cia na biur­ku, gdyż przed­sta­wia­ją pana z jego orzesz­ka­mi, na­stęp­nie ode­sła­ła szo­fe­ra, aby nie wi­dział, co krad­nę. Tylko ja mo­głem za­nur­ko­wać do wod­ne­go tu­ne­lu i dla­te­go byłem po­trzeb­ny. Tak, panno Mar! Uszy pani opa­da­ją. One już wie­dzą, że przed­sta­wie­nie do­bie­ga końca. – Czas strze­lić z ar­ma­ty. – Nie ma żad­nej Dony!

Kró­licz­ka stała jak spa­ra­li­żo­wa­na, na­to­miast oczy Sia­mu­ta na­bie­gły krwią i żądzą mordu. A ja jesz­cze nie skoń­czy­łem…

– Naj­lep­sza rola na­szej śnież­no­bia­łej ak­to­recz­ki. Oszu­ka­ła pana, mnie i swo­je­go szo­fe­ra, po­nie­waż po­trze­bo­wa­ła po­moc­ni­ka oraz ochro­nia­rza. Nie­ste­ty dla niej, za­gra­ła aż za do­brze. Pan­cer­nik Ar­ma­de­usz uznał, że nowa, miła Dona od­po­wia­da mu znacz­nie bar­dziej niż stara, zgryź­li­wa Mar­ga­ret. Bie­dak na­praw­dę w to wie­rzył, dla­te­go ukradł ko­per­tę z do­ku­men­ta­mi…

– To on?! – Mar za­ci­snę­ła pię­ści.

– Jako były zło­dziej, od­krył pewną cie­ka­wą rzecz. Do­ku­men­ty są fał­szy­we! Nawet nie wie­dząc o oszu­stwie Mar­ga­ret, pan No po­sta­no­wił ją oszu­kać. 

Tym razem to brwi Mar­ga­ret po­wę­dro­wa­ły w górę, ale zaraz potem roz­my­śli­ły się i wró­ci­ły na miej­sce, by zając po­zy­cje do ataku.

Przez pyski dwojga oszu­stów prze­le­ciał cały ze­staw emo­cji, od zdzi­wie­nia, nie­do­wie­rza­nia, na­głe­go olśnie­nia, aż po – na co li­czy­łem – wście­kłość. Mój plan za­kła­dał do­pro­wa­dze­nie ich do walki, a potem „im­pro­wi­zacja w za­mie­sza­niu”. Le­d­wie jed­nak kró­li­ki spoj­rza­ły na sie­bie z nie­na­wi­ścią, od stro­ny drzwi do­bie­gły krzy­ki i pod­nie­sio­ne głosy.

Do środ­ka wpa­ro­wa­ły na­stęp­ne kró­li­ki ze zna­kiem kie­li­cha na czo­łach, jeden za dru­gim, aż cały ga­bi­net ob­rósł sier­ścią i bielą sie­ka­czy.

Jak na ko­men­dę wy­bu­chła wrza­wa, z któ­rej zdo­ła­łem wy­chwy­cić co piąte słowo, ale ktoś nie­wąt­pli­wie po­in­for­mo­wał po­zo­sta­łych człon­ków Cechu Dłu­go­uchych o po­ten­cjal­nym ma­cza­niu pa­lusz­ków w wy­ni­kach nad­cho­dzą­ce­go tur­nie­ju.

I nagle wszyst­kie oczy zwró­ci­ły się na mnie.

– To może niech żaba opo­wie – zde­cy­do­wał jakiś wą­sa­ty star­szy kró­lik.

– Ro­puch – mruk­ną­łem i do­da­łem gło­śniej: – Z przy­jem­no­ścią, sza­now­ni pań­stwo.

Spre­zen­to­wa­łem tę samą hi­sto­ryj­kę, wzbo­ga­ca­jąc o szcze­gó­ły, bez któ­rych zwie­rza­ki zu­peł­nie nie­zwią­za­ne ze spra­wą mo­gły­by się po­gu­bić. Para zło­czyń­ców pró­bo­wa­ła coś po­wie­dzieć, ale ich au­to­ry­tet pi­ko­wał jak ceny akcji upa­da­ją­cej firmy i wszel­kie pro­te­sty na­tych­miast stłu­mio­no. Kiedy skoń­czy­łem za­pa­dła cisza. Po chwi­li nikt już nie pa­trzył na mnie, za to w stro­nę Mar i Sia­mu­ta ob­ró­cił się bar­dzo, bar­dzo roz­gnie­wa­ny ze­staw py­sków.

Kiedy nikt nie pod­wa­żył mojej hi­sto­rii, za­czą­łem się za­sta­na­wiać, czy nie dałem wła­śnie pew­nym wpły­wo­wym gru­pom pre­tek­stu do usu­nię­cia Mar­ga­ret i Sia­mu­ta z ju­trzej­sze­go tur­nie­ju. Może kró­li­ki mają ślicz­ne fu­ter­ka, ale w głębi dusz praw­dzi­we z nich re­ki­ny.

 

***

 

Nie byłem zdzi­wio­ny, że żaden z dłu­go­uchych waż­nia­ków nie ru­szył łapą, by mnie uwol­nić. Mieli waż­niej­sze spra­wy na gło­wie, tym bar­dziej że pod Fur­da­cję przy­był cały hu­fiec ra­dio­wo­zów. Wrza­wa prze­nio­sła się na par­ter. Pew­nie w ga­bi­ne­cie było za mało miej­sca, aby szep­tać po ką­tach i knuć nowe spi­ski. 

Tak więc zo­sta­łem tylko ja, sło­mia­na spód­nicz­ka i taśma kle­ją­ca.

I wtedy zja­wi­ła się moja blond wy­ba­wi­ciel­ka.

– Przy­pusz­czam, że to pani za­wdzię­czam nie­spo­dzie­wa­ne naj­ście hordy obu­rzo­nych kró­li­ków?

– Wbrew zdro­we­mu roz­sąd­ko­wi po­sta­no­wi­łam panu za­ufać. – Pipi za­czę­ła uwal­niać mnie za po­mo­cą no­ży­czek. – Chcia­łam za­dzwo­nić na po­li­cję, ale Sia­mut wy­łą­czył te­le­fon i po­wie­dział, że nie­któ­re spra­wy trze­ba za­ła­twiać po cichu. Na do­da­tek za­gro­ził mi, że jeśli pisnę choć słów­ko, wy­le­cę na zbity pysk. Uzna­łam, że to po­twier­dza pań­skie po­dej­rze­nia i odej­dę na wła­snych wa­run­kach.

Wsta­łem, roz­tar­łem nad­garst­ki.

– Nie do­ce­ni­łem pani. Prze­pra­szam.

– Ja rów­nież. Na­bi­łam panu spo­re­go guza.

Za oknem była pięk­na noc. Świa­tła ju­pi­te­rów krą­ży­ły bez celu i za­czął sypać pu­szy­sty śnieg.

Pod­sze­dłem do mysz­ki. Wy­pro­sto­wa­łem plecy, zmru­ży­łem śle­pia. Gdy masz na sobie tylko sło­mia­ną spód­nicz­kę, mu­sisz się nie­źle na­gim­na­sty­ko­wać, by zro­bić wra­że­nie.

– Może spo­tka­my się gdzieś na mie­ście i po­prze­pra­sza­my na­wza­jem? – Mój głos był głę­bo­ki jak ko­pal­nia złota.

Od­sła­nia­jąc drob­ne ząbki, uśmiech­nę­ła się i na­chy­li­ła ku mnie, aż po­czu­łem jej go­rą­cy od­dech. Nasze usta zna­la­zła się w obie­cu­ją­cej bli­sko­ści. Wtedy po­wie­dzia­ła, pa­trząc mi pro­sto w oczy:

– Wo­la­ła­bym wy­szo­ro­wać każdy śmiet­nik w Dziel­ni­cy Nie­to­pe­rzy.

Po czym ob­ró­ci­ła się i wy­szła.

Wy­da­łem z sie­bie jakiś nie­ar­ty­ku­ło­wa­ny dźwięk. Dzie­sięć wspa­nia­łych ri­post przy­by­ło jed­no­cze­śnie i jak zwy­kle za późno.

Ko­bie­ty!

 

***

 

Na­stęp­ne dni upły­nę­ły spo­koj­nie.

Pew­ne­go wie­czo­ru za­dzwo­nił Ar­ma­de­usz. Zwol­nił się z po­sa­dy u Mar­ga­ret, ale dzię­ki nie­ocze­ki­wa­ne­mu wsta­wien­nic­twu Pipi, wraz z nią zna­lazł ro­bo­tę u innej szy­chy. Spra­wiał wra­że­nie za­do­wo­lo­ne­go.

Sia­mut i Mar­ga­ret stali się krót­ko­trwa­ły­mi bo­ha­te­ra­mi na­głów­ków, lecz ich spra­wa umil­kła po ko­lej­nej afe­rze z nie­le­gal­nym bim­brem cho­mi­czej pro­duk­cji. Oboje za­czy­na­li wspi­nać się z po­wro­tem po dra­bin­ce miej­skiej so­cje­ty. Tak to już jest z bo­ga­cza­mi, że za­wsze spad­ną na czte­ry łapy.

A ja? Nie roz­gła­szam tego wszem wobec, ale gdy­by­ście chcie­li uj­rzeć cud na­tu­ry, za­pra­szam do su­te­re­ny na Błot­ni­stą 3.

Ro­puch z ró­żo­wym fu­trem to nie­co­dzien­ny widok…