Dziecko zamknięte w krysztale, czyli pozbawiona wątków humorystycznych rzecz o stracie, przyczynach rozpadu małżeństwa, a także o znaczeniu polityki energetycznej

[1]

– Jest mi nie­zmier­nie przy­kro z po­wo­du pań­stwa stra­ty – po­wie­dział męż­czy­zna w ele­ganc­kim czar­nym gar­ni­tu­rze.

Sie­dzą­ce na ławce mał­żeń­stwo jak na ko­men­dę po­de­rwa­ło głowy. W ich oczach tlił się wyraz głę­bo­kie­go nie­zro­zu­mie­nia. Żona spoj­rza­ła py­ta­ją­co na męż­czy­znę, potem na męża. Ten ostat­ni sko­men­to­wał:

– Chyba coś się panu po­my­li­ło… My ni­ko­go nie stra­ci­li­śmy. Je­ste­śmy w szpi­ta­lu, bo synek prze­cho­dzi ru­ty­no­wą ope­ra­cję, która nie­dłu­go po­win­na się zresz­tą skoń­czyć.

– Prze­ka­zy­wa­nie ta­kich wia­do­mo­ści do­słow­nie łamie mi serce, ale pod­czas ope­ra­cji wy­stą­pią pewne… kom­pli­ka­cje. Woj­tuś ich nie­ste­ty nie prze­ży­je. Przy­kro mi, na­praw­dę.

Po za­le­d­wie dwóch ude­rze­niach serca mąż po­de­rwał się na równe nogi, zła­pał obu­rącz męż­czy­znę w gar­ni­tu­rze i przy­szpi­lił go do ścia­ny. Gło­śno sa­piąc, ce­dził:

– Nie wiem, kim je­steś… Ale to… Bar­dzo… Nie­śmiesz­ny… Żart… – Gło­śno od­dy­cha­jąc, zwol­nił uchwyt i zro­bił kilka kro­ków do tyłu. – Wy­pier­da­laj stąd, czło­wie­ku, albo spo­tka cię po­waż­na krzyw­da.

– Daj mu spo­kój, Rafał, pew­nie na­ćpa­ny jest, albo coś w tym stylu.

– Pew­nie tak – wes­tchnął. – Zejdź mi z oczu.

Męż­czy­zna w gar­ni­tu­rze nie wy­glą­dał na wzru­szo­ne­go. Spo­koj­nym ru­chem się­gnął do we­wnętrz­nej kie­sze­ni ma­ry­nar­ki i wyjął z niej bo­ga­to zdo­bio­ny wi­zy­tow­nik. Otwo­rzył go, wy­cią­gnął kart­kę i bez słowa po­ło­żył na ławce, tuż obok wstrzą­śnię­tej ko­bie­ty. Na­stęp­nie ski­nął głową, od­wró­cił się w kie­run­ku wyj­ścia z od­dzia­łu i za­czął iść. Po kilku kro­kach przy­sta­nął i, zwró­co­ny do mał­żeń­stwa ple­ca­mi, po­wie­dział:

– Od mo­men­tu zgonu mamy je­dy­nie dobę na pod­ję­cie dzia­łań. Po tym cza­sie bę­dzie już zbyt późno. Na wi­zy­tów­ce jest mój numer te­le­fo­nu, od­bio­rę o każ­dej porze dnia i nocy – po­wie­dział, po czym mo­men­tal­nie się od­da­lił.

Ko­bie­ta, z wy­raź­nym wa­ha­niem za­sty­głym na twa­rzy, lu­stro­wa­ła wzro­kiem ka­wa­łek pa­pie­ru.

– Weź to wy­rzuć, Gośka! – wark­nął Rafał.

Zanim ko­bie­ta zdą­ży­ła pod­nieść wi­zy­tów­kę, z sali ope­ra­cyj­nej wy­szedł le­karz. Twarz miał za­sło­nię­tą ma­secz­ką, ale oczy wy­ra­ża­ły głę­bo­ki smu­tek.

– Bar­dzo mi przy­kro, ale…

Słowa zda­wa­ły się nie do­cie­rać do oszo­ło­mio­nej Mał­go­rza­ty.

– Ci­śnie­nie nagle pod­sko­czy­ło…

Twarz ko­bie­ty przy­bra­ła nie­obec­ny wyraz.

– Nie by­li­śmy w sta­nie…

Mał­go­rza­ta wes­tchnę­ła, za­kry­wa­jąc twarz w dło­niach.

– Pró­bo­wa­li­śmy wszyst­kie­go, jed­nak…

Wes­tchnie­nie prze­ro­dzi­ło się w szloch.

– Na­praw­dę, bar­dzo mi przy­kro…

Wrzask Mał­go­rza­ty, bę­dą­cy ema­na­cją pier­wot­nej roz­pa­czy, roz­darł ko­ry­tarz, a razem z nim serca wszyst­kich obec­nych w nim osób.

– Nasz… synek… Nasz ko­cha­ny synek… – za­szlo­chał Rafał.

[2]

– Halo? – Krzysz­tof ode­brał te­le­fon.

– Dzień dobry, Rafał Ko­wal­ski z tej stro­ny… My… My roz­ma­wia­li­śmy dzi­siaj, w szpi­ta­lu. I…

– Tak pa­mię­tam, pro­szę raz jesz­cze przy­jąć naj­szczer­sze wy­ra­zy współ­czu­cia. Co mogę dla pana zrobić?

– Po­dob­no może pan nam pomóc…

– Mogę. Spo­tkaj­my się w ka­wiar­ni pod szpi­ta­lem. Za, po­wiedz­my, kwa­drans. Pa­su­je pań­stwu?

– Oczy­wi­ście – po­twier­dził Rafał.

– Wy­bor­nie. Do zo­ba­cze­nia!

– Mo­ment, jesz­cze jedno.

– Tak?

– Skąd pan wie­dział…?

– Za­wsze wiem – od­po­wie­dział, po czym za­koń­czył po­łą­cze­nie.

[3]

Mał­go­rza­ta bez­na­mięt­nie wpa­try­wa­ła się w wi­zu­ali­za­cję.

– To ma być ta cała pomoc?! – ryk­nę­ła. – Obie­cał pan ura­to­wać Woj­tu­sia, a za­miast tego do­sta­nie­my to… To… Coś?! I co ja mam z tym potem zro­bić? Po­sta­wić na re­ga­le? Jak ozdo­bę?!

– Ko­cha­nie, po­cze­kaj pro­szę. Daj panu Krzysz­to­fo­wi wy­tłu­ma…

– Ty na­praw­dę to roz­wa­żasz?!

– A jakie mamy wyj­ście?

– Zwra­cam uwagę, że to roz­wią­za­nie wy­łącz­nie tym­cza­so­we – wtrą­cił Krzysz­tof.

– Po moim tru­pie! – Mał­go­rza­ta po­de­rwa­ła się na równe nogi.

– Pro­szę cię, po­roz­ma­wiaj­my – po­wie­dział Rafał bła­gal­nym tonem.

– Ty je­steś pier­dol­nię­ty! – zwró­ci­ła się do męża. – Na­praw­dę chcesz oddać… Na­sze­go ko­cha­ne­go Woj­tu­sia, temu szar­la­ta­no­wi?

– Pań­stwa syn nie żyje – stwier­dził Krzysz­tof. – Obec­nie bra­ku­je nam tech­no­lo­gii, by przy­wró­cić mu życie, ale je­ste­śmy bar­dzo bli­sko prze­ło­mu. Ostat­nie testy są… na­praw­dę obie­cu­ją­ce. Myślę, że to kwe­stia mie­się­cy, może kilku lat.

– Nie wy­ra­żam zgody na bez­czesz­cze­nie zwłok mo­je­go dziec­ka! Czy wy to, kurwa, ro­zu­mie­cie?!

– Za­pew­niam panią, że od­se­pa­ro­wa­nie głowy i za­mknię­cie jej w krysz­ta­le nie ma nic wspól­ne­go z bezcz…

– Milcz! – prze­rwa­ła Mał­go­rza­ta. – Wy­cho­dzi­my stąd, na­tych­miast! – Spoj­rza­ła na Ra­fa­ła. W jej oczach ma­lo­wa­ła się mie­szan­ka wście­kło­ści i głę­bo­kie­go żalu. – Pro­szę…

– Ja…

Ko­bie­ta po­krę­ci­ła głową i, nie cze­ka­jąc na męża, wy­bie­gła z ka­wiar­ni. Zroz­pa­czo­ny męż­czy­zna je­dy­nie od­pro­wa­dził ją wzro­kiem.

– Musi pan pod­jąć de­cy­zję – po­wie­dział Krzysz­tof po chwi­li mil­cze­nia.

– Do­brze… – wy­szep­tał.

– Można gło­śniej? I nieco wy­raź­niej, jakby był pan uprzej­my.

– Do­brze – po­twier­dził Rafał.

– Wspa­nia­le. Mam tutaj umowę w wer­sji elek­tro­nicz­nej. Pro­szę przej­rzeć i ko­niecz­nie za­zna­czyć w od­po­wied­niej ru­bry­ce, że za­po­znał się pan ze wszyst­ki­mi re­gu­la­mi­na­mi, ogól­ny­mi wa­run­ka­mi usłu­gi i wy­ra­ził zgodę na prze­twa­rza­nie da­nych oso­bo­wych.

– Czy to bę­dzie mnie coś kosz­to­wa­ło?

– Przez cały okres świad­cze­nia usłu­gi ko­niecz­ne jest do­ko­ny­wa­nie bie­żą­cych kon­ser­wa­cji i uzu­peł­nia­nia źró­dła za­si­la­nia – za­czął Krzysz­tof. – Z tego ty­tu­łu po­bie­ra­my mie­sięcz­ną opła­tę…

– Jak wy­so­ką?

– Dwa ty­sią­ce, z co­rocz­ną wa­lo­ry­za­cją. Szcze­gó­ły po­dej­rzy pan póź­niej. Na spo­koj­nie i w domu. Teraz mu­si­my dzia­łać – po­na­glił.

– A jak­bym się roz­my­ślił? W sen­sie, w trak­cie?

– Po­rzu­cił­by pan syna?

– Ja… Nigdy w życiu!

– No wła­śnie, więc pro­szę się tym w ogóle nie przej­mo­wać.

[4]

– To był błąd – po­wie­dzia­ła Mał­go­rza­ta, wpa­tru­jąc się w nie­wy­raź­ne ob­li­cze synka, za­sty­głe w tafli krysz­ta­łu. – Na­praw­dę my­ślisz, że jest ja­ka­kol­wiek szan­sa, że od­zy­ska­my nasze dziec­ko?

– Mu­si­my w to wie­rzyć – od­po­wie­dział Rafał.

Sły­sząc te słowa, ko­bie­ta się skrzy­wi­ła. Oczy miała na­puch­nię­te od łez.

– Wie­rzyć? Nie oglą­da­łeś ostat­nio wia­do­mo­ści? Boga nie ma, zo­sta­ło to spraw­dzo­ne, zmie­rzo­ne i osta­tecz­nie udo­wod­nio­ne.

– Ty znowu o tym? Jakie to w ogóle ma teraz zna­cze­nie? – uciął. – Liczy się tylko to, że Woj­tuś jest teraz z nami.

– To nie jest nasz Woj­tuś – syk­nę­ła.

W dłoni Mał­go­rza­ty nie­spo­dzie­wa­nie po­ja­wi­ła się pier­siów­ka. Ko­bie­ta roz­dy­go­ta­ny­mi pal­ca­mi od­krę­ci­ła na­kręt­kę i po­cią­gnę­ła so­lid­ny łyk. Po chwi­li ko­lej­ny. I na­stęp­ne. Tru­nek palił w gar­dło, ni­czym go­rą­ca lawa wy­cie­ka­ją­ca z wul­ka­nu, ale nie była to wy­star­cza­ją­ca prze­szko­da do opróż­nie­nia całej za­war­to­ści.

Rafał spoj­rzał na żonę za­sko­czo­ny, jed­nak po­wstrzy­mał się od ko­men­ta­rza.

[5]

Zamek w drzwiach za­skrzy­piał prze­cią­gle, jakby z nie­chę­cią. Mał­go­rza­ta bez słowa we­szła do miesz­ka­nia, na jej twa­rzy ma­lo­wa­ło się prze­mę­cze­nie. To­reb­ka nie­dba­le zsu­nę­ła się z ra­mie­nia i upa­dła na pod­ło­gę, two­rząc im­pro­wi­zo­wa­ną in­sta­la­cję pseu­do­ar­ty­stycz­ną ze sfa­ty­go­wa­ny­mi szpil­ka­mi, które ko­bie­ta zdję­ła kilka se­kund wcze­śniej. Na­stęp­nie Mał­go­rza­ta ru­szy­ła ko­ry­ta­rzem w kie­run­ku kuch­ni, a wil­goć jej stóp po­zo­sta­wia­ła ulot­ne ślady na par­kie­cie. Mi­ja­jąc salon, ce­lo­wo od­wró­ci­ła głowę. Nie chcia­ła pa­trzeć na smut­ne ob­li­cze Woj­tu­sia wy­glą­da­ją­ce z wnę­trza krysz­ta­łu. Ten widok za każ­dym razem roz­dzie­rał jej serce.

Przy stole ku­chen­nym sie­dział Rafał. Za­nie­dba­ny za­rost i po­pla­mio­na ko­szul­ka zdra­dza­ły znie­chę­ce­nie ro­sną­ce w męż­czyź­nie, ni­czym zło­śli­wy guz. Męż­czy­zna sie­dział sku­lo­ny nad kom­pu­te­rem i ner­wo­wo na­ci­skał kla­wia­tu­rę. Uda­wał, że pra­cu­je, bo tak było ła­twiej. Wtedy nie mu­siał nic mówić. Mógł uda­wać, że nie za­uwa­żył po­wro­tu żony.

Mał­go­rza­ta po­de­szła do lo­dów­ki i ją otwo­rzy­ła, ze środ­ka biło pust­ką, je­że­li nie li­czyć po­kry­te­go ple­śnią sera i sta­rej szyn­ki.

– Nie zro­bi­łeś za­ku­pów? – za­py­ta­ła z wy­rzu­tem w gło­sie.

– Co? – Rafał dalej nie pod­niósł głowy znad kom­pu­te­ra.

– Je­steś nie­praw­do­po­dob­ny! To ja ha­ru­ję przez cały dzień…!

– A ja to niby co robię?! Od­po­czy­wam?

– Nie roz­ma­wia­my teraz o tym…

– My już w ogóle nie roz­ma­wia­my! – od­ciął się Rafał. – Wiecz­nie masz tylko pre­ten­sje i za­rzu­ty. A za­pier­da­lam tak samo cięż­ko, jak ty. Zresz­tą, dalej je­stem w pracy, wi­dzisz?! – Mach­nął przed ocza­mi żony kom­pu­te­rem, jakby na po­twier­dze­nie.

– Nie mu­sie­li­by­śmy tak żyć, gdy­byś nie pod­pi­sał tej cho­ler­nej umowy.

– Mia­łem po­zwo­lić Woj­tu­sio­wi umrzeć?! To su­ge­ru­jesz?

Mał­go­rza­ta miała dość. Jesz­cze w sa­mo­cho­dzie obie­cy­wa­ła sobie, że tego dnia nie wy­buch­nie, że utrzy­ma emo­cje na wodzy i nie da się spro­wo­ko­wać. Ale za­wio­dła. Struż­ki łez spły­nę­ły jej po po­licz­kach. Ko­bie­ta ukry­ła twarz w dło­niach i wy­bie­gła z kuch­ni, a potem z miesz­ka­nia. Nie zmie­rza­ła w żad­nym kon­kret­nym celu, po­trze­bo­wa­ła uciec, jak naj­da­lej.

Ską­pa­ny w desz­czu chod­nik, pełen ostrych jak brzy­twa ka­mie­ni, ranił bose stopy Mał­go­rza­ty. Wresz­cie ko­bie­ta była zmu­szo­na sta­nąć, gdyż zu­peł­nie za­bra­kło jej tchu. Kątem oka ob­ser­wo­wa­ła, jak po­bli­ska ka­łu­ża bar­wi­ła się na czer­wo­no od krwi, jej wła­snej krwi.

Gdy Mał­go­rza­ta unio­sła głowę, spo­strze­gła bil­l­bo­ard przed­sta­wia­ją­cy uśmiech­nię­te mał­żeń­stwo trzy­ma­ją­ce krysz­tał z utrwa­lo­nym wi­ze­run­kiem dziec­ka. Taki sam cho­ler­ny krysz­tał, z takim samym, pier­do­lo­nym wi­ze­run­kiem dziec­ka. Ko­bie­ta za­wy­ła z bez­sil­no­ści i schy­li­ła się, by pod­nieść z ziemi ka­mień. Wzię­ła za­mach i rzu­ci­ła w kie­run­ku re­kla­my. Chy­bi­ła. Go­rącz­ko­wo za­czę­ła szu­kać cze­go­kol­wiek, czym mo­gła­by za­ata­ko­wać bil­l­bo­ard, ale ni­cze­go ta­kie­go nie zna­la­zła. Usia­dła na ziemi i za­czę­ła pła­kać.

W tym samym cza­sie Rafał otrzy­mał maila za­wie­ra­ją­ce­go wy­so­kość zwa­lo­ry­zo­wa­nej opła­ty za krysz­tał pod­trzy­mu­ją­cy życie Woj­tu­sia. Ko­lej­ny raz pod­wyż­ka oka­za­ła się znacz­nie wyż­sza, od pro­gno­zo­wa­nej. Męż­czy­zna wes­tchnął prze­cią­gle i spraw­dził stan konta. Z prze­ra­że­niem od­krył, że nie dys­po­no­wa­li wy­star­cza­ją­cy­mi środ­ka­mi na opła­ce­nie naj­bliż­szej bie­żą­cej opła­ty. Je­że­li cze­goś nie wy­my­ślą, to ich synek umrze, tym razem osta­tecz­nie i nie­od­wra­cal­nie.

[6]

– Pro­szę nas zro­zu­mieć, nie mamy jak za­pła­cić – bła­ga­ła Mał­go­rza­ta.

– Nie macie miesz­ka­nia? Prze­cież można sprze­dać miesz­ka­nie i po kło­po­cie – od­po­wie­dział spo­koj­nie Krzysz­tof.

– Sprze­da­li­śmy… Trzy lata temu, tuż przed roz­wo­dem… – Ra­fa­ło­wi łamał się głos.

– W takim wy­pad­ku zo­sta­ły wam dwie opcje. Mo­że­cie od­stą­pić od umowy, a my prze­ka­że­my krysz­tał do uty­li­za­cji…

– Albo? – wtrą­ci­ła Mał­go­rza­ta.

– Cóż, uru­cho­mi­li­śmy ko­lej­ny eks­pe­ry­men­tal­ny pro­gram, który zu­peł­nie zmie­nia spo­sób po­strze­ga­nia krysz­ta­łów.

– Co ma pan na myśli? – za­py­tał Rafał.

– Do tej pory naj­więk­szy pro­blem i za­ra­zem koszt sta­no­wi­ło do­star­cze­nie ener­gii, nie­zbęd­nej do pod­trzy­my­wa­nia życia osób za­mknię­tych w krysz­ta­łach. Jed­nak opra­co­wa­li­śmy urzą­dze­nie, które po­zwa­la na… W dużym uprosz­cze­niu po­zwa­la za­mia­nę ról.

– Dalej nie ro­zu­miem co ma pan na myśli…

– Po­zwo­lę sobie ująć to na­stę­pu­ją­co. Krysz­ta­ły są fa­scy­nu­ją­ce, bar­dziej niż się spo­dzie­wa­li­śmy. Nasi na­ukow­cy od­kry­li me­to­dę na mo­dy­fi­ka­cję ich struk­tu­ry sub­a­to­mo­wej, a w kon­se­kwen­cji od­wró­ce­nie po­la­ry­za­cji. W kon­se­kwen­cji nie po­trze­bu­ją już ener­gii, a za­czy­na­ją ją wy­twa­rzać…

– Chce­cie prze­ro­bić na­sze­go synka na ba­te­rię?! – wrza­snę­ła Mał­go­rza­ta, która w mig po­ję­ła, o co cho­dzi.

– Więc teraz to jest „nasz synek”, a nie „to coś”…? – za­py­tał z prze­ką­sem Rafał. – Skąd taka nagła zmia­na? Przy­po­mnia­łaś sobie, że masz dziec­ko? In­stynkt ma­cie­rzyń­ski nie­spo­dzie­wa­nie po­wró­cił?

– Za­mknij mordę! Ty… Ty…!

Rafał do­sko­czył do byłej mał­żon­ki i mocno ją objął.

– Nie mamy wy­bo­ru – wy­szep­tał.

– Rze­czy­wi­ście, nie macie wy­bo­ru – po­wie­dział Krzysz­tof i te­atral­nie roz­ło­żył ręce.

[7]

Wnę­trze ga­bi­ne­tu znaj­du­ją­ce­go się na czwar­tym pię­trze wie­żow­ca w ści­słym cen­trum Olsz­ty­na urzą­dzo­ne było z iście kli­nicz­ną pre­cy­zją. No­wo­cze­sne, wręcz ste­ryl­ne i wy­zu­te z ja­kiej­kol­wiek oso­bo­wo­ści. Ścia­ny po­kry­wa­ły czar­ne pa­ne­le aku­stycz­ne, a mi­ni­ma­li­stycz­ne ume­blo­wa­nie w od­cie­niach sza­ro­ści do­da­wa­ło prze­strze­ni wra­że­nia chłod­ne­go pro­fe­sjo­na­li­zmu.

Na środ­ku po­miesz­cze­nia usta­wio­ne były dwa pi­ko­wa­ne fo­te­le w be­żo­wym ko­lo­rze. Męż­czy­zna w ele­ganc­kim gar­ni­tu­rze z non­sza­lanc­ką pew­no­ścią sie­bie po­pra­wił man­kiet ko­szu­li i umo­ścił się wy­god­nie na jed­nym z sie­dzeń. Ge­stem wska­zał ko­bie­cie, by usia­dła.

– Sły­szał pan za­pew­ne o pro­jek­cie usta­wy za­ka­zu­ją­cej wy­ko­rzy­sty­wa­nia ludz­kiej esen­cji jako źró­dła ener­gii? – za­py­ta­ła mło­dziut­ka re­por­ter­ka o sza­fi­ro­wych oczach, kie­ru­jąc jed­no­cze­śnie mi­kro­fon dyk­ta­fo­nu w stronę roz­mów­cy.

– Oczy­wi­ście – od­po­wie­dział Krzysz­tof.

– Chciał­by pan to jakoś sko­men­to­wać?

– Po­pu­li­stycz­ne mrzon­ki. Pro­jekt nigdy nie trafi pod gło­so­wa­nie.

– Skąd ta pew­ność?

– Po­li­ty­ka ener­ge­tycz­na ca­łe­go kraju od lat opie­ra się na na­szych roz­wią­za­niach. Ni­ko­mu nie za­le­ży na tym, by wszę­dzie zga­sły świa­tła, praw­da?

– A co z za­rzu­ta­mi, że wasze roz­wią­za­nia są nie­mo­ral­ne?

– Nie ro­zu­miem, co ma do rze­czy mo­ral­ność.

– To ina­czej, jak pan oceni po­ja­wia­ją­ce się w me­diach in­for­ma­cje, że ce­lo­wo wpro­wa­dza­li­ście w błąd ro­dzi­ny osób znaj­du­ją­cych się w krysz­ta­łach?

– Po­mó­wie­nia.

– Czyli twier­dzi pan, że nigdy nie pa­da­ły de­kla­ra­cje, że ten stan jest wy­łącz­nie tym­cza­so­wy, że pra­cu­je­cie nad przy­wró­ce­niem tych osób do życia?

– Droga pani, nigdy nie skła­da­li­śmy żad­nych obiet­nic bez po­kry­cia, ani też nie wpro­wa­dza­li­śmy ni­ko­go w błąd. W ra­mach pro­gra­mu „Ła­zarz” przez wiele lat pro­wa­dzi­li­śmy in­ten­syw­ne ba­da­nia nad moż­li­wo­ścią przy­wró­ce­nia pod­sta­wo­wych funk­cji ży­cio­wych po usta­niu pracy mózgu, jed­nak re­zul­ta­ty były nie­za­do­wa­la­ją­ce. Mogę za­gwa­ran­to­wać, że nasze elek­trow­nie są za­si­la­ne cał­ko­wi­cie do­bro­wol­nie, po­nie­waż każ­do­ra­zo­wo uzy­ska­li­śmy wszel­kie wy­ma­ga­ne zgody od ro­dzin zmar­łych.

– Za­rzu­ca się wa­szej spół­ce, że ce­lo­wo sta­wia­li­ście ludzi pod ścia­ną, bez­praw­nie pod­no­sząc opła­ty.

– Pro­szę uwa­żać na słowa. Przy­po­mi­nam, że do­tych­czas wy­gra­li­śmy każdy pro­ces są­do­wy do­ty­czą­cy wa­lo­ry­za­cji kosz­tów kon­ser­wa­cji i utrzy­ma­nia życia.

– Ale obie­cy­wa­li­ście wskrze­sić tych ludzi! – nie wy­trzy­ma­ła re­dak­tor­ka.

– Wręcz prze­ciw­nie, obie­ca­li­śmy utrzy­my­wać ich w krysz­ta­le, nic wię­cej. – Na twa­rzy Krzysz­to­fa ma­lo­wał się pa­skud­ny uśmiech.

– Ro­zu­miem… – wes­tchnę­ła pro­wa­dzą­ca wy­wiad ko­bie­ta. – Czy otrzy­mam od pana jakiś ko­men­tarz w spra­wie pań­stwa… – Spoj­rza­ła do no­tat­ni­ka. – Ko­wal­skich?

– Przy­kra hi­sto­ria, na­praw­dę do­świad­cze­ni ży­ciem lu­dzie.

– Dwój­ka ludzi do­ko­na­ła sa­mo­spa­le­nia pod waszą sie­dzi­bą i je­dy­ny ko­men­tarz to „przy­kra hi­sto­ria”…? – nie­ do­wie­rza­ła re­por­ter­ka.

– To była tra­gicz­na de­cy­zja, a do tego zu­peł­nie nie­po­trzeb­na. Choć­by spa­li­ła się i setka ludzi, to ni­cze­go to nie zmie­ni.

– Dla­cze­go?

– Bo nie można cof­nąć po­stę­pu, nie­za­leż­nie od kosz­tów.