Niebieskie jabłko - nie ma nic większego od małości

– Ile razy po­wta­rza­łem, żebyś prze­sta­ła za nami łazić! – Ude­rzył ją od nie­chce­nia. Nigdy nie bili jej mocno, gdyż wy­glą­da­ła tak mi­zer­nie, jakby po moc­niej­szym cio­sie miała się roz­paść na ka­wał­ki. A cóż, trup przy świad­kach, to już mógł być pro­blem.

– Chcę do was do­łą­czyć, tyle – burk­nę­ła Zavla, ocie­ra­jąc nos i wsta­jąc z ziemi.

Righ pa­trzył na nią gniew­nie, choć głę­bo­ko w oczach miał jakąś obawę.

– Zav, prze­szka­dzasz nam. Je­ste­śmy star­si i mamy no… chło­pac­ką bandę – po­wie­dział mniej agre­syw­nie.

– Za­wsze biorą mnie za chło­pa­ka – żach­nę­ła się, na tyle dum­nie, na ile może to zro­bić ubło­co­na dzie­się­cio­lat­ka.

Wła­ści­wie nie było w tym po­wo­dów do dumy, po pro­stu chcia­ła wku­rzyć Righa. Na­praw­dę to wcale jej się nie po­do­ba­ło, że była brana za chło­pa­ka. Z tym, że szcze­rze nie lu­bi­ła ca­łe­go swo­je­go życia, więc to jedno aku­rat się nie wy­róż­nia­ło na tle in­nych par­szy­wych oko­licz­no­ści.

– Poza tym je­ste­śmy sie­ro­ta­mi. Ty nie – dodał jeden z człon­ków bandy Righa.

To już ob­ru­szy­ło Zavlę.

– Prze­cież moja matka…

– Nie, Zav! – prze­rwał Righ, gro­żąc jej brud­nym pal­cem. – Jesz­cze raz się do nas przy­cze­pisz i to się skoń­czy źle.

– A teraz skoń­czy­ło się do­brze, hę? Albo ostat­nio? – burk­nę­ła i jesz­cze raz do­sta­ła w twarz, tym razem tro­chę moc­niej.

Za­to­czy­ła się i prze­wró­ci­ła na błot­ni­stą drogę. Grupa chłop­ców ode­szła, zo­sta­wia­jąc ją samą w za­uł­ku.

– Gnoj­ki. Mo­gli­by mnie przy­jąć. To dla nich nic wiel­kie­go, a dla mnie… – mam­ro­cząc, ze­bra­ła się z ziemi i po­now­nie otar­ła nos.

W Darm­ness, mie­ście, w któ­rym miała wąt­pli­wą przy­jem­ność miesz­kać jako dziec­ko ulicy, z dnia na dzień za­czy­na­ło robić się coraz zim­niej. Jej katar był tylko ob­ja­wem, że może być jesz­cze go­rzej. Przy­sło­wie mó­wi­ło: „bied­ne­mu wiatr w oczy”, a skoro Zavla była bar­dziej niż bied­na, to w jej twarz naj­wy­raź­niej wiał istny hu­ra­gan nie­po­wo­dzeń. Grupa Righa była spra­wą stra­co­ną. Chłop­cy ewi­dent­nie jej nie chcie­li i nie do­strze­ga­li, by wy­gło­dzo­na dzie­się­cio­lat­ka miała ja­kie­kol­wiek przy­dat­ne umie­jęt­no­ści. Poza tym, wy­ra­ża­li dziw­ną obawę wzglę­dem wy­trzy­ma­ło­ści dziew­czyn­ki. Każdy z tych chłop­ców zna­lazł się na ulicy z ja­kichś przy­czyn, a Zavla tutaj się wła­ści­wie uro­dzi­ła i nie miała żad­nej głęb­szej hi­sto­rii swego losu. Odkąd pa­mię­ta­ła wszyst­kie chwi­le jej życia były „gor­sze” do tego stop­nia, że prze­ra­ża­ło to Righa i jemu po­dob­nych. Jej przy­pa­dek był tak fa­tal­ny, że aż innym źle się ro­bi­ło, gdy go wi­dzie­li.

– Pie­przo­na matka i pie­przo­ny dzia­dek. Mu­siał… umrzeć. – Chcia­ła po­wie­dzieć „zdech­nąć”, ale dzia­dek nie za­słu­gi­wał na takie słowo. Na matkę Zavla nie za­mie­rza­ła nawet mar­no­wać myśli. Je­dy­ne, co ro­dzi­ciel­ka dla niej zro­bi­ła, to psuła sta­tus sie­ro­ty.

Prze­kli­na­jąc świat, udała się do innej dziel­ni­cy, żeby spró­bo­wać ukraść dla sie­bie ja­kieś je­dze­nie. Nie jadła od ponad dnia i głód jej do­skwie­rał. Prze­śli­zgnę­ła się bocz­ny­mi dro­ga­mi do dziel­ni­cy po­łe­dnio­wej. Po­łu­dnio­wej? Zavla nie miała po­ję­cia, jak to się wy­ma­wia, nikt jej nigdy nie na­uczył, czym jest to całe „po­łu­dnie”. W każ­dym razie, gdzie kupcy i han­dla­rze, tam jest i co ukraść, a że do portu za­wi­nę­ło kilka stat­ków, tłum był od­po­wied­nio duży, by się w nim roz­myć.

Naj­wię­cej ludzi oczy­wi­ście zgro­ma­dzi­ło się przy nowej świą­ty­ni Baera, Ojca Ludz­ko­ści, chcąc po­dzię­ko­wać mu za dobrą po­dróż. Nie­wiel­ki, ale ład­nie po­ma­lo­wa­ny bu­dy­nek, zdobił na prze­dzie wysoki po­mni­k Pierw­sze­go z Ludzi. Mię­dzy ze­bra­ny­mi cho­dzi­li han­dla­rze, sprze­da­ją­cy wszyst­ko, od pie­czo­nych kra­bów, przez noże ma­ry­nar­skie, po świę­co­ne ar­te­fak­ty.

Zavla rów­nież za­trzy­ma­ła się przed świą­ty­nią i po­pa­trzy­ła na cie­pło uśmie­cha­ją­ce­go się Baera z po­mni­ka.

– Ta, wiel­kie dzię­ki, Ojcze Ludz­ko­ści. Jak­byś kie­dyś chciał mnie za­uwa­żyć, to daj znać. A tak w ogóle to niech ci prysz­cze wyjdą. I wszyst­kim w Za­ko­nie i Fo­no­bo­rze też – rzu­ci­ła.

Za­wsze, gdy tędy prze­cho­dzi­ła miała w zwy­cza­ju zwy­zy­wać Pierw­sze­go z Ludzi oraz Fo­no­bor, prze­klę­te kró­le­stwo, w któ­rym przy­szło jej żyć. A że aku­rat ostat­nio przy jej nosie po­ja­wił się pryszcz, to tego sa­me­go ży­czy­ła Ojcu Ludz­ko­ści, kró­lo­wi i jego prze­wspa­nia­łej ad­mi­ni­stra­cji. Jed­nak o dziwo, po­mni­ko­wi nie przy­by­ło prysz­czy od tej groź­by.

La­wi­ru­jąc w tłu­mie, Zavli udało się ze­rwać nie­wiel­ką rybę z tycz­ki han­dla­rza. Kup­czyk pró­bo­wał ją zła­pać, ale zwin­na i nie­wiel­ka dziew­czyn­ka szyb­ko znik­nę­ła mię­dzy ludź­mi. „A Righ uważa, że się do ni­cze­go nie na­da­ję” po­my­śla­ła dumna.

Już miała opu­ścić plac ze zdo­by­czą, gdy w noz­drza ude­rzył nie­zna­ny, a nie­zwy­kle przy­jem­ny za­pach. Był tak świe­ży i od­mien­ny od stę­chłe­go po­wie­trza Darm­ness, że nie mogła się oprzeć po­dą­ża­niu za nim.

Do­pro­wa­dzi­ło ją to do za­kap­tu­rzo­ne­go męż­czy­zny z torbą i sakwą, ewi­dent­nie za­gu­bio­ne­go w tłu­mie. Nie wy­glą­da­ło, by miał przy sobie miecz lub inną broń, co naj­wy­żej gdzieś mógł upchnąć szty­let. W każ­dym razie nie wy­da­wał się groź­ny.

„Świet­nie, po­dróż­ny, nie znaj­dzie mnie w za­uł­kach” uśmiech­nę­ła się. Och, oczy­wi­ście mógł ją zgło­sić na po­li­cję, ale były w Darm­ness miej­sca, gdzie i po­li­cja się nie za­pusz­cza­ła, w prze­ci­wień­stwie do dzie­się­cio­let­niej Zavli.

Za­kra­dła się i szyb­kim, zwin­nym ru­chem się­gnę­ła do torby nie­zna­jo­me­go, wy­cią­gnę­ła z niej pierw­sze, na co na­tra­fi­ły palce i dała susa w tłum. Nawet się nie oglą­da­ła, wie­dzia­ła, że nie­zna­jo­my jej nie zła­pie. Wy­bie­gła z placu, skrę­ci­ła kilka razy, aż wresz­cie zna­la­zła się w za­uł­ku dość par­szy­wym, by po­czuć się w nim, jak u sie­bie.

Wresz­cie mogła przyj­rzeć się wo­recz­ko­wi, który skra­dła. On rów­nież pach­niał świe­żo, ni­czym las. Zaj­rza­ła do środ­ka i wes­tchnę­ła roz­cza­ro­wa­na.

– Li­ście… na­praw­dę? – jęk­nę­ła. Po po­ran­nym nie­po­wo­dze­niu miała na­dzie­ję, że wresz­cie coś się jej udało.

W środ­ku fak­tycz­nie znaj­do­wa­ły się usu­szo­ne li­ście, które choć pach­nia­ły pięk­nie, do ni­cze­go nie mogły się jej przy­dać. Po­cią­gnę­ła nosem i wy­tar­ła katar ob­dar­tym rę­ka­wem.

– Niech Las i Niebo sprzy­ja­ją twemu roz­cza­ro­wa­niu. – Choć głos, który ode­zwał się tuż obok niej był ła­god­ny, to prze­ra­żo­na Zavla pod­sko­czy­ła i bez pa­trze­nia rzu­ci­ła się do uciecz­ki. Drogę za­blo­ko­wa­ła jej jed­nak jakaś po­stać. Zde­rzy­li się, nie­zna­jo­my ją przy­trzy­mał, a część ziół roz­sy­pa­ła się na zie­mię.

Zavla wy­szarp­nę­ła się i przyj­rza­ła bli­żej prze­śla­dow­cy, który oka­zał się mało prze­śla­du­ją­cy. Za­miast ją ata­ko­wać i chwy­tać, przy­kuc­nął i ze­brał roz­sy­pa­ne zioła do wo­recz­ka. Po sa­kwie i tor­bie, a przede wszyst­kim po za­pa­chu, Zavla po­zna­ła, że to czło­wiek, któ­re­go okra­dła. I dla­te­go, jak naj­szyb­ciej się dało, po­bie­gła przed sie­bie.

Zna­lazł ją, gdy za­trzy­ma­ła się kilka za­uł­ków dalej, znów po­ja­wia­jąc się zni­kąd.

– Puść mnie, już ci wszyst­ko od­da­łam! – wark­nę­ła i roz­pacz­li­wie za­mach­nę­ła się na niego pię­ścią.

Nie­zna­jo­my zwin­nie po­chwy­cił jej rękę w po­ło­wie drogi, ale nie szar­pał ani nie zro­bił jej krzyw­dy.

– Nie mam nic two­je­go, daj mi spo­kój! – jęk­nę­ła Zavla, nie chcąc, by ten dzień stał się jesz­cze gor­szy. Ten czło­wiek za­czy­nał na­pa­wać ją stra­chem, a po­nad­to nie miała pew­no­ści, czy znie­sie dziś wię­cej nie­po­wo­dzeń. Na­praw­dę, jaki sens miało takie życie?

Ku jej za­sko­cze­niu nie­zna­jo­my od­pu­ścił. Od­sko­czy­ła i mogła mu się le­piej przyj­rzeć. Miał na sobie pro­sty, ale bar­dzo ładny strój po­dróż­ny, który wy­glą­dał, jak zro­bio­ny z po­zszy­wa­nych ze sobą liści. Oczy męż­czy­zny miały dziw­ną barwę ama­ran­to­wą, a spod kap­tu­ra wy­sta­wa­ło kilka pa­se­mek srebr­nych wło­sów. Jego twarz, skry­ta w pół­mro­ku, wy­ra­ża­ła wię­cej do­stoj­no­ści niż wszyst­kie po­mni­ki Baera razem wzię­te.

Ama­ran­to­we oczy wpa­try­wa­ły się w Zavlę. Nigdy jesz­cze nie czuła na sobie ta­kie­go spoj­rze­nia. Nie było w nim ani od­ra­zy, ani gnie­wu, a nie­ogar­nio­ny spo­kój. Tak pa­trzył ktoś, kto wie i ro­zu­mie wszyst­ko. Taki wzrok mógł mieć sam Baer, o ile tylko ist­niał.

– Po­trze­bu­jesz suszu te­ne­ri. Dla­cze­go? – za­py­tał gło­sem, który su­ge­ro­wał, że kom­plet­nie nie poj­mo­wał, na czym po­le­ga ulicz­na kra­dzież. Cóż, na tym Zavla aku­rat znała się le­piej od więk­szo­ści.

– „Szu­szu”? – Już pierw­sze słowo było dość trud­ne. – Tak, tak wła­śnie – rzu­ci­ła, są­dząc, że taka od­po­wiedź bę­dzie lep­sza.

– Dla­cze­go zatem chcia­łaś go ukraść? Po­da­ro­wał­bym ci por­cję, gdy­byś tylko po­pro­si­ła – po­wie­dział. Przez cały czas prak­tycz­nie się nie po­ru­szył, wbi­ja­jąc w dziew­czyn­kę ten swój ma­gicz­ny wzrok.

– Nie… nie wie­dzia­łam – od­par­ła, bo nie miała po­ję­cia, co in­ne­go może po­wie­dzieć.

– Kra­dzież na­ru­sza har­mo­nię – stwier­dził sucho męż­czy­zna. – Ale to, że jeden ma wiele, a inny mało, rów­nież ją na­ru­sza. Tej an­ty­har­mo­nii nie zmie­ni kra­dzież, a je­dy­nie po­da­ru­nek i po­dzie­le­nie się – wy­ja­śnił, a są­dząc po gło­sie, był to jego na­tu­ral­ny spo­sób wy­sła­wia­nia się.

– Tak, tak. Cóż, to ja już nie będę na­ru­szać two­jej har­mo­nii i…

Zła­pał ją za rękę. Zro­bił to tak szyb­ko, że nawet nie zdą­ży­ła za­re­ago­wać, ale nie spra­wił jej bólu.

– Po­szu­ku­ję har­mo­nii. Bra­ku­je ci jej, tak, jak i mnie. Matka chce, byśmy wspól­nie to zmie­ni­li – rzekł po­waż­nie.

– Moja matka tak nie mó­wi­ła – rzu­ci­ła Zavla, już żałując, że zdecydowała się powiedzieć coś takiego.

– Twoja rów­nież. Matka nas wszyst­kich i wszyst­kie­go co nas ota­cza. Matka Na­tu­ra – wy­ja­śnił krót­ko, cały czas mó­wiąc bez więk­szych emo­cji.

– Matka Na­tu­ra… – Zavli przed ocza­mi sta­nę­ła jedna z abs­trak­cyj­nych hi­sto­rii dziad­ka. – Je­steś tym… no… mir­ti­sem? Mir­ti­si ist­nie­ją?

Nie­zna­jo­my mil­czał, a nawet pu­ścił jej rękę.

– Tak – od­parł krót­ko.

Teraz Zavla wcale nie miała już ocho­ty ucie­kać, bo­wiem w jej nędz­nym życiu wy­da­rzy­ło się coś ogrom­nie cie­ka­we­go, nawet jeśli było to nie­bez­piecz­ne. Pa­mię­ta­ła, jak dzia­dek mówił, gdy po­śli­zgnął się na mchu, który ob­rósł nierówny bruk, że „chod­nik zmir­ti­siał”. Albo, gdy przy­szły ulewy: „mir­ti­si pła­czą”. Albo, gdy po­ka­le­czy­ła się dzi­kim blusz­czem: „mir­ti­si mają ząbki”. Wspo­mnień było tro­chę, ale nie miały wiele sensu, jak więk­szość dziad­ko­wych po­wie­dzeń.

– Je­steś ro­śli­ną? – wy­msknę­ło się jej.

Męż­czy­zna tym razem chyba dał się za­sko­czyć py­ta­niem, po­nie­waż ścią­gnął z głowy kap­tur, uka­zu­jąc po­cią­głą twarz i dłu­gie włosy. Były czy­sto srebr­ne, nie jak u sta­rych ludzi, ale praw­dzi­wie błysz­czą­ce.

W każ­dym razie nie wy­da­wał się być ro­śli­ną.

– Je­stem po­szu­ki­wa­czem har­mo­nii. I sądzę, że mo­żesz mi pomóc, tak jak ja muszę pomóc tobie. Po­zwól, że po­trak­tu­ję cię tak, jak ostat­ni znany przy­pa­dek zło­dzie­ja wśród mir­ti­sów.

Zavla po­czu­ła nie­przy­jem­ny dreszcz stra­chu i ucisk w żo­łąd­ku.

Po ja­kimś cza­sie oka­za­ło się, że zda­niem nie­zna­jo­me­go, ostat­nia kra­dzież wśród mir­ti­sów miała miej­sce trzy­sta lat temu. Dla Zavli „trzy­sta” mogło rów­nie do­brze zna­czyć nie­daw­no jak i bar­dzo dawno, ale zro­zu­mia­ła, że chyba cho­dzi o to dru­gie. Zaś ostat­ni mir­ti­sań­ski zło­dziej, zdru­zgo­ta­ny swym czy­nem, sam oddał to, co za­brał i przy­szedł się po­ka­jać, a wtedy za­pro­szo­no go na po­si­łek, by „przy­wró­cić har­mo­nię”. Dla­te­go Zavla z roz­ko­szą spa­ła­szo­wa­ła „po­da­ro­wa­ną” kaszę z sosem, wraz z uczci­wie skra­dzio­ną rybą oraz po­pi­ła kub­kiem wina, bo, jak to w Fo­no­bo­rze, nie dało się do­stać nic in­ne­go do picia.

– Po­szu­ku­ję drze­wa z nie­bie­ski­mi jabł­ka­mi. Znaj­du­je się ono na sa­mot­nym dzie­dziń­cu, tutaj, w Darm­ness. Tyle wiem – po­wie­dział cicho mir­tis, gdy Zavla jadła. Na głowę po­now­nie wło­żył kap­tur, by nie rzu­cać się w oczy.

– Nie­bł­bie­skie ja­błbł­ka, hm? – po­wtó­rzy­ła z pełną buzią Zavla. Ba­erze, ale do­brze było zjeść coś cie­płe­go.

Mir­tis mil­czał, wpa­tru­jąc się w nią.

– Dla­cze­go nie wiesz, gdzie to jest? Skoro wiesz, że na dzie­dziń­cu? – za­py­ta­ła. Co jakiś czas wo­la­ła spraw­dzić, czy to aby nie jakiś uda­wa­ny mir­tis i czy jego hi­sto­ria jest spój­na.

– Z bie­giem lat mir­ti­si za­czy­na­ją mieć wizje, które uka­zu­ją im an­ty­har­mo­nię. Źró­dłem mojej osta­tecz­nej har­mo­nii bę­dzie przy­wró­ce­nie rów­no­wa­gi temu drze­wu – po­wie­dział.

– Osta­tecz­nej har­mo­nii drze­wu, hmmm… – „To fak­tycz­nie dość mir­ti­sań­skie” do­da­ła w my­ślach Zavla. – To ile masz tych lat? Wy­glą­dasz młodo – rzu­ci­ła, nie przej­mu­jąc się grzecz­no­ścią.

– Nie li­czy­my tego w taki spo­sób jak wy, ale około dwóch ty­się­cy – wy­ja­śnił.

Zavla nie miała pew­no­ści, co o tym my­śleć. Głów­nie dla­te­go, że „ty­siąc” mógł albo sta­no­wić jakąś wy­so­ką licz­bę, albo to samo co „ty­dzień”. Mir­tis nie wy­glą­dał jed­nak na kogoś, kto prze­żył tylko te kilka dni (nie pa­mię­ta­ła, ile do­kład­nie), które ozna­cza­ły „ty­dzień”, więc przy­ję­ła, że za­pew­ne jej roz­mów­ca jest wie­ko­wy.

– A ty ile masz lat? – za­py­tał nie­spo­dzie­wa­nie, po raz pierw­szy mó­wiąc wię­cej niż mu­siał.

Zavla po­waż­nie za­sta­no­wi­ła się nad od­po­wie­dzią. Miesz­ka­ła w prze­klę­tym Fo­no­bo­rze, więc ktoś kie­dyś na pewno przy­go­to­wał kart­kę, na któ­rej za­pi­sał jej imię, na­zwi­sko i datę uro­dze­nia i na­stęp­nie in­for­ma­cję tę, Baer jeden wie­dział po co, za­mknął w ja­kimś ar­chi­wum. Inna spra­wa, że Zavla żyła już na świe­cie na tyle długo, by li­cze­nia było jak na nią za dużo.

– Osie­eede­em… dzie­sięć! Na pewno mniej wię­cej dzie­sięć! – oznaj­mi­ła dumna, tak, że już cała karcz­ma o tym wie­dzia­ła.

– Jest mię­dzy nami har­mo­nia. Sta­rość i mło­dość. – Mir­tis chyba był ukon­ten­to­wa­ny, choć za­pew­ne wielu ludzi we­se­lej prze­ma­wia­ło na po­grze­bach naj­bliż­szych.

– Nie wy­glą­dasz na sta­re­go – za­uwa­ży­ła dziew­czyn­ka, znów sprawdzając jego mir­ti­sań­skość i przy­pa­tru­jąc się skry­tej pod kap­tu­rem twa­rzy.

– Ciało i dusza sta­rze­ją się od­mien­nie – od­parł, po­now­nie brzmiąc nie jak czło­wiek. A przy­naj­mniej nikt, kogo Zavla znała z Darm­ness, nie mówił w tak dziw­ny spo­sób.

– Czy po­mo­żesz mi zna­leźć drze­wo z nie­bie­ski­mi jabł­ka­mi? – po­wtó­rzył swoje py­ta­nie mir­tis.

Jego ama­ran­to­wy wzrok nie od­stę­po­wał Zavli, jakby badał każde drgnię­cie jej twa­rzy.

– Po­wie­dzia­łeś, że to bę­dzie współ­pra­ca – dziewczynka zaczęła mówić, przechodząc do tego, co było dla niej istotne.

Mir­tis mógł sta­no­wić in­try­gu­ją­cą cie­ka­wost­kę, ale za­pew­nie­nie sobie prze­ży­cia było co­dzien­no­ścią, o którą na­le­ża­ło za­dbać.

– Po­trze­bo­wa­łaś suszu z liści drze­wa te­ne­ri – przy­po­mniał.

– Tja… Ale, czy on mi się na pewno przy­da? W zimie? – po­wie­dzia­ła, szcze­rze li­cząc, że mir­tis zdra­dzi, co war­to­ścio­we­go może jej dać.

Zima fak­tycz­nie się zbli­ża­ła, a Zavla miała wzglę­dem niej obawy. Ja­kieś dwa lata temu chłód i mróz wy­ci­snę­ły reszt­kę życia z dziad­ka. Od tego czasu dziew­czyn­ce było o wiele trud­niej, a choć jesz­cze trwa­ła je­sień, już teraz mę­czył ją katar. Śmierć, obec­na w jej życiu cały czas, nie ro­bi­ła na niej wra­że­nia, ale nie chcia­ła umrzeć z zimna, bo to chyba naj­gor­szy ze wszyst­kich spo­so­bów odej­ścia.

– W zimie rów­nież. Ale jeśli chcesz leki, to nie mam wiele. Zo­sta­wię ci cały zapas ziół, zia­ren, kwia­tów i wy­wa­rów, który przy­wio­złem z mo­je­go domu w Hal­mi­ta­rze. Więk­szość uod­par­nia na waszą zimę – wy­ja­śnił krót­ko i wy­grze­bał z sakwy śred­niej wiel­ko­ści wy­pcha­ny worek.

„Hal­mi­tar”. Zavla za­pi­sa­ła sobie w pa­mię­ci tę dziw­ną nazwę i się­gnę­ła po po­da­ru­nek, a mir­tis ku jej zdzi­wie­niu nie za­pro­te­sto­wał. Worek pach­niał kwia­ta­mi, igli­wiem, ży­wi­cą i pa­pro­cia­mi, choć dla dziew­czyn­ki z ulicy, która nigdy nie opu­ści­ła mia­sta, to po pro­stu był za­pach lasu, któ­re­go i tak nie wi­dzia­ła w życiu. W środ­ku było wiele ma­łych, ele­ganc­ko uło­żo­nych wo­recz­ków.

– Więk­szość na­le­ży roz­pu­ścić w go­rą­cej wo­dzie, ale można też żuć lub po­ły­kać, efekt bę­dzie zbli­żo­ny – dodał mir­tis, chyba wresz­cie zda­jąc sobie spra­wę, że Zavla nie jest kimś, kto ma do­stęp do go­rą­cej wody.

Dziew­czyn­ka za­do­wo­lo­na po­ło­ży­ła sobie worek na ko­la­nach, my­śląc już o tym, jak zgu­bić nie­zna­jo­me­go i za­cho­wać zdo­bycz. Po­przed­nio po­dej­rza­nie szyb­ko ją zna­lazł, ale prze­cież był mir­ti­sem. Zavla nie wie­dzia­ła o nich wiele, więc może po­tra­fił latać? Albo wi­dział przez ścia­ny? Ta cała har­mo­nia, o któ­rej mówił, mu­sia­ła mu coś dawać.

Były jed­nak w Darm­ness miej­sca tak mrocz­ne, że nawet takie umie­jęt­no­ści na nic by się tam zdały. W nie­któ­rych, peł­nych za­uł­ków i przejść, dziel­ni­cach, zo­rien­to­wać mógł się tylko ktoś, kto je znał. A Zavla, chcąc nie chcąc na prze­by­wa­nie w ta­kich miej­scach była ska­za­na od za­wsze.

– Znam dziel­ni­cę z wie­lo­ma opusz­czo­ny­mi do­ma­mi. Pełno tam dzie­dziń­ców z dzi­ki­mi ziel­ska… ro­śli­na­mi – po­wie­dzia­ła, w gło­wie mając już wizję zgu­bie­nia mir­ti­sa. „I czego, jak czego, ale nie­bie­skich ja­błek tam nie znaj­dziesz, panie Har­mo­nia”.

Ona zaś miała wiel­ką szan­sę zdo­być coś cen­ne­go.

Księ­życ scho­wa­ny był za chmu­ra­mi, toteż po­ru­sza­li się w zu­peł­nym mroku. Bu­dy­nek po bu­dyn­ku, prze­cho­dzi­li przez ko­lej­ne, więk­sze lub mniej­sze ruiny, wspi­na­jąc się przez nad­kru­szo­ne mury lub wcho­dząc przez znisz­czo­ne drzwi. W czę­ści po­miesz­ki­wa­li ulicz­ni­cy, inne były zu­peł­nie puste, jed­nak na razie nikt nie zwra­cał uwagi na dwie do­dat­ko­we osoby.

W wielu bu­dow­lach na­tu­ra roz­go­ści­ła się już na dobre, choć oczy­wi­ście nie w for­mie nie­bie­skich ja­błek. Te rosły tylko w jed­nym miej­scu, któ­re­mu da­le­ko było do mi­zer­no­ści Dziel­ni­cy Du­chów, jak na­zy­wa­li oko­li­cę miesz­kań­cy Darm­ness.

W każ­dym bu­dyn­ku mir­tis oznaj­miał krót­ko: „nie tutaj”. Zavlę lekko iry­to­wa­ło, że słowa te za każ­dym razem mu­siał po­prze­dzić dłu­gim my­śle­niem i cho­dze­niem mię­dzy dziką ro­ślin­no­ścią, któ­rej do­ty­kał i coś szep­tał. Na po­cząt­ku jesz­cze za­cie­ka­wi­ło ją, że ro­śli­ny re­ago­wa­ły na słowa, owi­ja­ły się wokół jego palca albo gła­ska­ły li­ść­mi. Wy­da­wa­ły się na­praw­dę z nim roz­ma­wiać.

Pro­blem w tym, że za dru­gim razem Zavlę za­czę­ło to już po­waż­nie nu­dzić. Ot, oka­za­ło się, że nie wie­dzia­ła cze­goś o świe­cie, Ba­erze ko­cha­ny, ni­ko­go to za­sko­czyć nie mogło, skoro co do za­sa­dy miała wie­dzę po­zio­mu rynsz­to­ko­we­go szczu­ra.

Dwa razy próbowała sprawdzić, na ile mir­tis bę­dzie w sta­nie ją od­na­leźć i wol­nym kro­kiem, niby spa­ce­ru­jąc, od­da­li­ła się. Nie miał pro­ble­mu, by po krót­kiej chwi­li być obok niej i oznaj­mić: „nie tutaj”. Co wię­cej, po­ru­szał się tak de­li­kat­nie, że nawet nie było sły­chać jego kro­ków.

– Sprę­żaj się, bo tu wcale nie jest tak bez­piecz­nie – burk­nę­ła nie­za­do­wo­lo­na.

– Nie­bez­pie­czeń­stwo i spo­kój. Har­mo­nia – od­po­wie­dział szep­tem, czym nie zmniej­szył jej iry­ta­cji.

Zavla wciąż cze­ka­ła na dobry mo­ment, ale mir­tis wy­da­wał się nie tra­cić kon­cen­tra­cji i po­dziel­no­ści uwagi. Za­wsze mniej wię­cej wie­dział, gdzie znaj­du­je się dziew­czyn­ka, mimo, że nie mógł jej prze­cież wi­dzieć w ciem­no­ściach.

Wresz­cie, gdy na wschod­nim nie­bie za­czę­ły po­ja­wiać się fio­le­to­we pa­sem­ka, zwia­stu­ją­ce nad­cho­dze­nie po­ran­ka, Zavla zro­zu­mia­ła, że musi to zro­bić teraz.

Po­cze­ka­ła, aż mir­tis bę­dzie w po­ło­wie swo­jej me­dy­ta­cji i naj­ci­szej, ale też naj­szyb­ciej, jak po­tra­fi­ła, rzu­ci­ła się bie­giem. Kosz­to­wa­ło ją to wy­wrot­kę i zdar­cie łokci o ka­mie­nie, które wy­da­ły nie­przy­jem­ny, gło­śny zgrzyt. Udało jej się jed­nak wy­do­stać z bu­dyn­ku, prze­biec przez kilka uli­czek, skrę­cić parę razy i za­szyć się w rogu pu­ste­go za­uł­ka. Dy­sza­ła cięż­ko z wy­sił­ku, ale też ze stra­chu. Kto wie­dział, co ta­kie­go mógł zro­bić mir­tis? Je­dy­nym co ją uspo­ka­ja­ło był dotyk wy­pcha­ne­go worka, który mógł pod­trzy­mać jej zdro­wie w zimie. W naj­gor­szym razie mogła jego za­war­tość komuś sprze­dać. Stara zie­lar­ka na pewno wy­su­pła­ła­by ja­kieś drob­nia­ki, żeby to nabyć, a dla Zavli i tak byłby to ma­ją­tek.

Cze­ka­ła w bez­ru­chu chwi­lę, dwie, trzy (a także wię­cej, lecz ko­lej­ność li­czeb­ni­ków lekko się mie­sza­ła). Nikt jej nie za­cze­piał. Za­czy­na­ło robić się widno i nawet w tak par­szy­wej dziel­ni­cy na uli­cach za­czę­li po­ja­wiać się lu­dzie. A gdzie byli prze­chod­nie, tam mogła mię­dzy nimi znik­nąć.

Wsta­ła i otar­ła nos z ka­ta­ru. Go­to­wa była ze swoją zdo­by­czą wejść w nowy, za­pew­ne lep­szy niż ostat­nie, dzień. Nawet ona mogła mieć szczę­ście.

– Las i Niebo nie sprzy­ja­ły moim po­szu­ki­wa­niom. Ty, jak widzę, rów­nież – ode­zwał się za nią głos mir­ti­sa.

Zavla krzyk­nę­ła ze stra­chu i pędem po­bie­gła w kie­run­ku ulicy. „Gdzie są lu­dzie, tam nie zrobi mi krzyw­dy” po­wta­rza­ła w gło­wie, choć wcale nie była tego pewna. Może nawet wo­la­ła­by umrzeć z zimna, niż z rąk tego mir­ti­sa.

Wy­pa­dła na drogę, zde­rza­jąc się z ja­kimś po­dej­rza­nie do­brze ubra­nym, jak na tę oko­li­cę, męż­czy­zną. Prze­wró­ci­ła się, a worek wy­padł jej z rąk, tak, że mniej­sze wo­recz­ki roz­sy­pa­ły się po dro­dze.

– Bło­go­sła­wień­stwo Baera – po­zdro­wił ją męż­czy­zna, z któ­rym się zde­rzy­ła. Na pier­si ka­fta­na wy­szy­te miał dzie­sięć gwiazd, sym­bol Za­ko­nu Baera.

„Tego tylko bra­ko­wa­ło” jęk­nę­ła w my­ślach. Mir­tis także zaraz zna­lazł się przy niej.

– To wszyst­ko on, to ten mir­tis, ja nic nie zro­bi­łam! – krzyk­nę­ła pa­nicz­nie, oczy­ma wy­obraź­ni wi­dząc, jak wście­kły mir­tis się na nią rzuca.

Wy­obraź­nia Zavli chwi­lę jesz­cze sza­la­ła, ale rze­czy­wi­stość mocno od niej od­bie­ga­ła. Mir­tis schy­lił się i ze­brał roz­sy­pa­ne wo­recz­ki. Urzęd­nik za­kon­ny pod­szedł do niego i po­roz­ma­wia­li krót­ko. Zavla w tym cza­sie ze­bra­ła się z ziemi i umknę­ła w jeden z za­uł­ków, gdzie z po­wro­tem upa­dła na zie­mię.

Wresz­cie męż­czyź­ni uści­snę­li sobie dło­nie i gdzieś po­szli.

Zavla z szoku ledwo ze­bra­ła się z brud­nej drogi. Żyła i to było naj­waż­niej­sze, znik­nę­ło rów­nież owo okrut­ne uczu­cie prze­ra­że­nia. Znów skora była za­ry­zy­ko­wać, by jej życie tro­chę się po­pra­wi­ło, dla­te­go ukrad­kiem po­dą­ży­ła za dwój­ką męż­czyzn.

Zmie­rza­li do dziel­ni­cy po­łu­dnio­wej, a kon­kret­nie do nowej świą­ty­ni Baera. Jej drzwi były za­mknię­te, ale urzęd­nik wszedł do środ­ka, a mir­tis zo­stał na ze­wnątrz, ocze­ku­jąc spo­koj­nie.

Zavla przy­glą­da­ła się mu uważ­nie i nie do­strze­gła nic groź­ne­go. Zro­bi­ło się jej głu­pio, że chcia­ła go oszu­kać i okraść. Wy­rzu­ty su­mie­nia nie sta­no­wi­ły naj­przy­dat­niej­sze­go uczu­cia wobec po­trze­by prze­trwa­nia w Darm­ness, ale mimo to nie po­tra­fi­ła się ich po­zbyć. Po­wo­li i ostroż­nie po­de­szła do ocze­ku­ją­ce­go mir­ti­sa, który od razu ją za­uwa­żył.

– Prze­pra­szam, że chcia­łam cię okraść – wy­mam­ro­ta­ła, nie pa­trząc mu w oczy.

– Do­brze, że przy­szłaś. Muszę ci oddać to, co twoje – od­parł i wrę­czył jej pełen worek.

– Wie­dzia­łam, że nie­bie­skie jabł­ka rosną tylko w świą­ty­ni. Każdy w Darm­ness to wie – od­po­wie­dzia­ła za­wsty­dzo­na, nie od­bie­ra­jąc pre­zen­tu z jego rąk.

– Roz­ma­wia­łem dziś z wie­lo­ma ro­śli­na­mi. Pod­nio­sło mnie to na duchu przed naj­waż­niej­szą chwi­lą próby. To dzię­ki tobie. Za­słu­ży­łaś na to – po­wie­dział nieco cie­plej­szym gło­sem niż do­tych­czas. Nawet jego po­waż­ne ob­li­cze nie wy­da­wa­ło się aż tak zdy­stan­so­wa­ne i groź­ne.

– Dla­cze­go je­steś dla mnie miły? Oszu­ka­łam cię i chcia­łam cię okraść – wy­pa­li­ła Zavla, oba­wia­jąc się tego, czego nie ro­zu­mia­ła.

– Wła­śnie dla­te­go. To, jak po­stą­pi­łaś, jest tylko har­mo­nicz­nym od­bi­ciem zła, które cię spo­ty­ka. Ale har­mo­nię można osią­gnąć wy­łącz­nie rów­no­wa­żąc. Nie­mi­łe, miłym. Stare, mło­dym. A przede wszyst­kim wiel­kie, małym. Pa­mię­taj o tym, mała dziew­czyn­ko, es git nyc gyrss dem kissd, „nie ma nic więk­sze­go od ma­ło­ści” – po­wie­dział i pierw­szy raz się do niej uśmiech­nął.

Zavla po­czu­ła głę­bo­kie wzru­sze­nie, po­dob­ne do tego, które czuła, gdy umarł dzia­dek. Wtedy jed­nak było jej bar­dzo smut­no, teraz nie po­tra­fi­ła po­wie­dzieć, co czuje, bo nawet nie była w sta­nie zro­zu­mieć, co mir­tis do niej po­wie­dział.

– Mogę po­cze­kać aż wyj­dziesz. Wiesz, jest jesz­cze wiele dzi­kich ogro­dów w Darm­ness, za parę ziół i maści mogę cię opro­wa­dzić – po­wie­dzia­ła i od­wza­jem­ni­ła uśmiech.

Mir­tis przy­kuc­nął, by ich twa­rze były na tej samej wy­so­ko­ści. Wszyst­ko to, co wcze­śniej wy­glą­da­ło w nim groź­nie, teraz wy­da­wa­ło się tak od­le­głe. Był ła­god­ny i spo­koj­ny, jakby chciał dawać świa­tu coś do­bre­go i pro­ste­go, jak ro­śli­na wy­pusz­cza­ją­ca owoce, bez za­sta­na­wia­nia się dla kogo to robi i co z tego bę­dzie miała.

– Wie­rzę, że tak jest. Ale isto­tą har­mo­nii jest, by zna­leźć do­kład­nie to, czego się szuka, nie wię­cej i nie mniej. Har­mo­nia mo­je­go życia jest w tam­tym drze­wie. Taka jest na­tu­ra mojej osoby – po­wie­dział cie­pło.

Po­wo­li wy­cią­gnął dłoń i po­gła­skał Zavlę po ra­mie­niu. Dotyk jego de­li­kat­nej dłoni był przy­jem­ny i przy­po­mniał dziew­czyn­ce, jak dzia­dek gła­skał ją po gło­wie.

– Las i Niebo będą ci sprzy­ja­ły, nawet jeśli ich nie do­strze­gasz – za­pew­nił mir­tis.

Zaraz potem wszedł z odźwier­nym do środ­ka świą­ty­ni, a drzwi się za nim za­mknę­ły.

Zavla nie wi­dzia­ła go już nigdy wię­cej. Kilka na­stęp­nych dni krę­ci­ła się w oko­li­cy świą­ty­ni, ale mir­ti­sa tam nie było i coś jej pod­po­wia­da­ło, że nigdy nie opu­ścił tych murów. Że, czym­kol­wiek by nie była ta cała har­mo­nia, to w pełni zre­ali­zo­wał ją wła­śnie przy drze­wie z nie­bie­ski­mi jabł­ka­mi. I tam za­koń­czył swoją długą po­dróż.

– Nie ma nic więk­sze­go od ma­ło­ści – po­wta­rza­ła sobie, gdy na­de­szły zim­niej­sze dni, a ona za­czę­ła za­ży­wać zioła, mniej wię­cej zgod­nie z za­le­ce­nia­mi mir­ti­sa.

Czuła, że wła­śnie ten suchy liść, który trzy­ma w rę­kach, to coś wiel­kie­go, przy czym mały wy­da­wał się nawet jej par­szy­wy los.