Kiedyś będzie...

Nie jestem wolny. Ograniczają mnie cztery ściany, para butów, obrotowe krzesło. Zawsze gdy spoglądam w okno widzę to samo niebo pogrążone w cyklicznej monotonii. Studiuję, pracuję, biorę rentę. Różnie to bywa. Czasem w biedzie, parzę kilka razy jedną herbatę, lub w bogactwie zaznaję rozkoszy bliskości.

Mam marzenia, wielkie oceany barw, których nie jesteś w sanie rozróżnić. Czasem skromniej, lekko romantycznie widzę siebie pośrodku tłumu w okularach, z laurem na głowie, schowanym pod czarnym kapturem. Płynę wtedy i obdarowuje uśmiechem, tych którzy o niego nie proszą. W końcu wybucham rechotem, pełnym ironii i buty. Jestem aniołem, noszę w sercu cud. Ścinam głowy moimi skrzydłami i piję krew tryskającą z tętnic. Osiadam wtedy pośrodku i czekam na błagania. Udzielam komunii swego ciała niewiastom, które piją ze mnie boskość

I właśnie dlatego się oszukuję. Z każdym dniem, z każdym stopniem na klatce buduje swoje oblicza. Kreuję twarze, zmieniam charaktery. Każdy chce przynależeć do społeczności, więc i ja wyruszam by poznać podobnych sobie. Szukam miejsca, w którym poczuje się tak jak w swoich wizjach. Szukam głów, które przyjmą z pokorą oddzielenie od swych ciał oraz innych aniołów, którzy są piękni jak ja, z którymi będę śmiał się i tańcował, tańcował po wieki wieków na ciałach mych ofiar niedostatecznie godnych by z nami obcować.

W krainie, zwanej Vinterią nie ma zła. Nikt nie może uderzyć cię w twarz, ani napluć ci na buty, a wszystko dlatego, że jesteśmy aniołami. Mamy piękne twarze i skrzydła. Potrafimy ładnie mówić i decydować o świecie, który nie jest nas godny. Mimo wszystko o nim marzymy, skrycie, bo nikt nie śmie o tym wspominać. Dlatego między naszymi ważnymi debatami układamy pieśni. Urządzamy też czasem igrzyska i wynosimy się nawzajem na ołtarze.

Najpiękniejsze pieśni czcimy niczym największych bogów i celebrujemy ich ułożenie. Tańcujemy wtedy w kole przed ich stwórcami, oddając niskie pokłony.

Gdy muszę wrócić więc i patrzeć na to samo niebo tęsknie za tą niedoścignioną krainą. Swoje niepowodzenia umiem już ignorować i czekam na dzień, w którym zostanę wybrany. Czas zapełniam sobie więc osądami, organizacją i upiększaniem budowli naszego wspaniałego świata. Wiem, że on kiedyś mnie za to wynagrodzi, więc już teraz pogardzam innymi, wyśmiewam odmienność i szydzę z niepowodzeń. Bo kiedyś… kiedyś będzie inaczej.

Będę unosił się na skrzydłach i będę kochał wszystkich tych najmniejszych moich braci. Będę uśmiechał się spontanicznie i szeroko i obdarowywał swoim szczęściem. Kiedyś rozdam swoje pieśni i będę śpiewał je przy każdej okazji. I opuszczę społeczność Vinterii, bo odnajdę nową. Nie przyznam się już nigdy do niej i wymażę z pamięci wszystko co jej zawdzięczam.

I tylko czekam na ten czas. Czekam na coś co wynagrodzi mi te wszystkie zmarnowane dni i pokaże im wszystkim, że się mylili. I wiem, że to już nie długo, bo kiedyś na pewno będzie inaczej.