Zaprzepaszczony

 

 

A co gdybym zaczął z prawej? – zastanawiał się. Wcześniej nie zwracałem na to nawet uwagi, no bo… co to za różnica. Ale teraz, po tym wszystkim, co szkodzi spróbować?

Ostrożnie postawił stopę, chwilę odczekał dla pewności dopełnienia przesądnego rytuału, po czym wstał. Drugą nogę wciąż trzymał w zapasie w miejscu rozpierdolonego barłogu posłania, czyli konkretnie na zwykłej, przepoconej sofie.

– Jestem gotowy – oznajmił trzymając obydwie nogi na ziemi.

Nie specjalnie uważał, że coś się zmieni, z pewnością miał taką nadzieję, w zakamarkach jego nędznej powłoki tliła się, być może, jeszcze żywa wiara, ale nie okazywał jej nad wyraz wylewnie, zamiast tego wolał odpukać dla świętego spokoju w niemalowane drewno. Dlatego też niespecjalnie odczuwał potrzebę robienia czegokolwiek na siłę czy hura, po prostu czekał i patrzył co się stanie; patrzył i czekał, podobnie jak świnia w niewiarygodnie momentowym momencie przed dostaniem młotkiem w łeb. Nasłuchiwał grzmotu, który nie nastąpił, ale w tym wypadku to nawet lepiej. Wzruszył ramionami i dodał pewnie:

– To będzie dobry dzień.

Podciągnął roletę zakrywającą okno. Słońce już dawno wstało, jednak jego blask nadal drażnił oczy przywykłe do innej intensywności światła.

– Piękny dzień na śmierć – powiedział całkiem optymistycznie, wpuszczając do pomieszczenia nieco spalinowego powietrza.

Drapiący gaz, który ugrzązł w gardle jak sztylet ostrokanciastej muszli ostrygi, przypomniał mu czasy beztroskiego dzieciństwa. No, prawie się wzruszył. To dlatego, że miał to już wszystko w poetyckiej, dalekiej piździe, czy też w pretensjonalnym horyzoncie utraconych zdarzeń.

Za to nie mógł powstrzymać napadu spazmatycznego, alergicznego kaszlu. Jego reakcja była dość raptowna, a przecież każdy oddycha takim samym miejskim dymem i, o dziwo, żyje. Ale on… szkoda gadać. Melancholijnie wysmarkał się w mankiet krótkiej koszuli – tak jakby spadziowy glut z nosa płakał rzewnie, tęskniąc za utraconym domem.

Teatralnie – wszak niekiedy trudno na pierwszy rzut oka rozpoznać kiepską literaturę eksperymentalną – zamknął okno.

Zasiadł przed telewizorem. Ongiś – całkiem fantastyczne słowo – ten kineskopowy odbiornik, stojący w najbardziej reprezentacyjnym miejscu w mieszkaniu sprawiał przyjemność. Wystarczyło być zwykłym optymistą potrafiącym obsługiwać pilot. Tak, w życiu bywa taki czas, gdy wszystko idzie jak z płatka, gdy czujemy się tak lekko i zwiewnie, że możemy z wiatrem unosić się ku koronie Słońca. Pochwyciwszy wolant przełączamy z jednego kanału na drugi na pohybel ziemskiej ciężkości. Dostrzegamy walory płynące z kiepskich rzeczy, jak z filmu, który zamiast rozczarować – śmieszy, w szczególności gdy efekty specjalne tworzono w oparciu o algorytm działania cepa. Z programu publicystycznego, który zamiast nerwowego szczękościsku – usypia, w szczególności gdy prowadzący ma w zwyczaju ani razu nie rzucić mięsem. Warte tyle co nic pozostają kiepskie wiadomości. Co nas obchodzi drożejąca ropa, gdy rower stoi nieużywany, korupcja świń przy korycie, gdy nigdy nie oddaliśmy wyborczego głosu albo zjawiskowa trąba powietrzna siejącą spustoszenie, gdy to spustoszenie dzieje się w ościennym miejscu.

Onegdaj – jeszcze bardziej fantastyczne słowo – wiódł żywot szczęśliwego durnia. Obecnie, wciąż pozostaje durniem, lecz z zasadniczą różnicą: brakującym ogniwem w wątrobie, sercu i pierdolonym półmózgu. Radość płynąca z odczuwania przyjemności umarła w nim bezpowrotnie. Na ekran nawet nie spojrzał, zakrył twarz dłońmi i czekał jak świnia…

I grzmot nastąpił. Wstał – spokojnie acz zdecydowanie. Jednym sprawnym posunięciem ręki sprawił, że stolik kawowy opustoszał. Znana wszystkim prawda głosi, że śmieci nigdy nie powstają z niczego i nie giną bez śladu, a jedynie przekształcają swoją formę – tutaj – z blatowej na podłogową. Dobrze, tam będzie im znacznie lepiej, mógł w tym czasie jeszcze zasugerować, lecz tego nie uczynił, obserwował za to pochód aluminiowej puszki toczącej się po krzywiźnie (tej) ziemi, zatrzymującej się dopiero na pobliskiej (tamtej) ścianie. Po równi pochyłej… i koniec – tak też mógł stwierdzić, lecz wzruszył tylko ramionami. Nie zwlekał ani jednej chwili dłużej, niezwłocznie poczynił następne kroki przekraczając kolejne progi mieszkania. Gdy znalazł niezbędne elementy układanki, wrócił ma sofę. Chciał mieć absolutnie wszystko pod kontrolą, całkowicie wszystko na wyciągnięcie ręki, dlatego istotnie przysunął krawędź blatu, tak blisko, że naciskała na uda. Po jego lewicy leżał nóż kuchenny – zwykły, idealny do obierania kartofli, po prawicy – nóż introligatorski, idealny do krojenia skóry, a na środku… natomiast tam, znalazło się miejsce na smukłe ostrze brzytwy osadzone w rękojeści z elforynu. Gdyby jakiś rekwizyt okazał się trefny, wnet można było skorzystać z dwóch pozostałych kół ratunkowych.

Przystawił kartoflak do żył.

Jego oczom ukazał się las, tyle że nóg, czarnych nóg osadzonych na czarnych, wypolerowanych pantoflach. Zobaczył czerń jakiej nigdy wcześniej nie widział, czerń osadzoną na gustownych garniturach, a także na gustownych garsonkach i wszystkich pozostałych częściach garderoby. Ogólnie zaś wszędzie widział czerń, a jej pogrążony w żalu odcień spowijał marszowy rytm pochodu, kładąc się cieniem również na twarzach, posępnych twarzach szwadronu śmierci. Ów obraz zdawał się przypominać tabor kolejowy – ciągnął się w nieskończoność, z tą różnicą, że momentami gubił swe odbicie w rzeczywistości…

W długich, momentami w monumentalnie długich chwilach, wiódł oczami za czarnymi postaciami, które miarowo – jak jedna, zwarta, nieustępliwa pięść stopy – kroczyły przez plac salonu. Siła ich była nad wyraz przytłaczająca, może nawet całkiem mrożąca, odbierająca mowę albo zapierająca dech, a ponieważ szli potwornie ślimaczym tempem można było bez problemu znaleźć czas, aby podziwiać każdy szczegół lub zanudzić się na śmierć.

I znów ujrzał bliskich, tych których spodziewał się zobaczyć, jak Jima, Ediego, Billa, Robina, Rowana, Johna i tych co do których nie do końca był pewien, że powinien zobaczyć. W tym przypadku dziadek Zygmunt zadziwiał najbardziej, bynajmniej nie dlatego, że umarł dwadzieścia lat temu, ale tym, że przemieszczał się o własnych nogach. Ot, całkiem niezwykła niespodzianka. jako że z rodzinnych opowiadań często przytaczana jest ta jedna anegdota, w której dziadek Zygmunt odnajduje skarb z rzekomej Bursztynowej Komnaty, a później okazuje się, że nie był to skarb, a niewybuch, i nie z zaginionej komnaty tylko dobrze znanej armaty przeciwpancernej.

I dalej szli pozostali, co druga posępna postać miała znicz, co czwarta kwiaty, co dwudziesta wieniec z inskrypcją na szarfie. Po przechyleniu głowy w odpowiednią stronę i po wczytaniu się w zdania, które charakteryzował patetyczny motyw przewodni zdecydował się jednak odłożyć nóż na stół.  

Przystawił nóż introligatorski do żył.

Jego oczom ukazał się las rąk i światło. Nieznane ręce niosły jego zwiotczałe ciało wprost na główną matę. A światło reflektorów, zamiast rozjaśnić atmosferę panującego półmroku – a zwłaszcza rozproszyć mrok z tysięcy rozwrzeszczanych twarzy – celowo skupiało uwagę na tej jednej postaci, przyodzianej w kuse body na ramiączkach. Mężczyzna nie okazywał wstydu ani zażenowania, przeciwnie, z dumą prężył bicepsy i tricepsy, następnie nie omieszkał prawie rozsadzić klatki piersiowej, eksponując okazały tors. A trybuny tylko szalały z zachwytu, z podziwu i kipiały też z agresji, zagrzewając swojego ulubieńca w mało wyrafinowanych, ale za to w dantejskich słowach.

Rany Boskie! Poprzez aklamację, jak jedna, zwarta, jednogłośna struna głosowa, uparli się, aby Rozpruwacz wypatroszył przyszłego denata w sposób pozbawiony najmniejszego skrupułu.

Z każdym kolejnym okrzykiem, charakterystyczne, jednostajne „umc, umc” wydobywające się z głośników malało (choć na Podlasiu mówi się malaszczało), aż w końcu zmalaszczało do tego stopnia, że można było odetchnąć z ulgą. To był też sygnał dla Rozpruwacza, aby aksamitnym, kocim ruchem wystąpić na środek oktagonu, odebrać od konferansjera mikrofon, otworzyć w lateksowej masce suwak w miejscu, gdzie zazwyczaj mieszczą się usta i kontynuować show:

– Czy, jesteście głodni?  

– Tak!

– Czy, jesteście makabrycznie głodni?

– Taak!

– A, może… jesteście jaroszami!?

– Nie! Niee! Nieee!

– Doskonale. Więc chcecie smażyć na smalcu…

– Chcemy!!!

– …dusić w oleju z wielokrotnego tłoczenia…

– Chcemy!!!

– …aż skórka – oblizał się – będzie delikatnie chrupiąca?

– Mie-lo-ny! Mie-lo-ny! Mie-lo-ny!

– Dawać go tu!

– Jeszcze nie. Panie Rozpruwacz – przecząco pokręcił głową konferansjer, który nie mógł inaczej zareagować, albowiem według harmonogramu teraz miała nastąpić krótka przerwa przewidziana dla sponsora.

Tymczasem miał jeszcze chwilę dla siebie i wykorzystał ją w sposób najbardziej optymalny. Trochę przy tym marudził, jakby nie zdając sobie sprawy z wagi własnoręczne wyrażonej zgody, wymaganej w umowach prawnych. Ostatecznie jednak podpisał cały plik dokumentów, w tym kontrakt na zostanie (pośmiertną) twarzą zakładu pogrzebowego „Jutrzenka” oraz oświadczenie woli w myśl którego przekazywał swój mózg zespołowi szalonych naukowców zrzeszonych w Instytucie Krioniki I Kognitywistyki Uniwersytetu w Sochaczewie, filia w Berlinie.

Na pytanie organizatora imprezy czy przyjmie błogosławieństwo ringowego kapelana trochę się zawahał. „Czy przyjmę błogosławieństwo?” – zwrócił się z zapytaniem do sekundantów, którzy przytrzymywali go, aby ten nie fatygował się męczącym staniem, a przede wszystkim żeby oszczędzał energię przed główną atrakcją wieczoru.

– Ja bym przyjął

– Ja też

– I ja

– A ja, myślę, że to nie ma zna…

– Przymknij się! – ryknął zajadle mężczyzna, wyglądający dosłownie jak każdy emerytowany dresiarz z roszczeniowym, niepohamowanym temperamentem. – Zostało jakieś trzydzieści sekund. Skup się! I dawać go tu!

– Trenerze… Ojcze…

– Mój synu…

– O, Boże…!

– Jeszcze nie, ale wkrótce…

– Nie! Nie o to chodzi… Proboszcz tutaj?!

– Niezbadane są wyroki Pana…

– To znaczy!?

– Modernizujemy się, chłopcze.

– I, co się stanie teraz z parafią?

– Będzie… inaczej. Witraże fotowoltaiczne, podgrzewane klęczniki, a to dopiero początek, dzięki oprzyrządowaniu optyczno-elektronicznemu – jako pierwsi – rozszerzymy rzeczywistość.  

– No tak. A to, co to jest?

– Spokojnie. To święcona wazelina.

– Dziesięć sekund…

– Chłopcze, zostało niewiele czasu. Czy pragniesz pojednać się z Bogiem?

– Chyba. Owszem…

– Wyznaj zatem grzechy.

– Ale… ale oni będą się śmiać!

– No, cóż. W obecnej sytuacji – westchnął – nie masz wyboru.

– I czasu też już nie ma – zauważył konferansjer, który stał tuż obok, zaraz przy głównych schodkach prowadzących na ring.

Światło nieoczekiwanie zgasło, tak jakby zabrakło prądu, jednakże był to tylko skrupulatnie zaplanowany zabieg reżysera spektaklu, potem nastąpił gong.

– Panowie! To nasz sygnał. Ruchy!

Wtedy hala znów rozpromieniła się, podobnie z resztą, jak publiczność, która zawyła przeciągle. 

– …mocniej go! Zaraz się wyrwie – Prowadzili go, pod górę, w pięciu mężczyzn, a jednak nie bez wysiłku.

– Nie wygłupiaj się!

Nie wygłupiał się, po prostu zapierał każdą częścią swojego ciała, jednakże dopiero przy wejściu do stalowej klatki jego opór zyskał na efektywności przerastając wszelkie oczekiwania organizatora. Ten, zdaje się, że nie przewidział jednego – desperacji człowieka witruwiańskiego wpisanego w prostokąt otworu drzwiowego.

– Posłuchaj mnie. To jest ten dzień, to jest ta chwila…

– Upragniona chwila.

– Zgadzam się.

– Ja też  

– A ja dodam, że jedyna i niepowtarzalna

– I zjawiskowa.

– Właśnie. Dlatego spójrz mi w oczy i powiedz: „jestem samobójcą”

Nie słuchał, nienaturalnie wykręcił głowę odrzucając ją do tyłu, może nawet tak jakby nie posiadał większości kręgów szyjnych.

W tłumie dostrzegł jedyną przychylną postać, to ich spojrzenia spotkały się.

– Nie opuściłem Cię!

– Ojcze?!

– Powiedz tylko, czy żałujesz!?

Czy żałuję? – pytał samego siebie.

– Jak jasna dupa słonia!!!

Wpakowali go do środka, nadając prędkość wcale nie równą sile kopniaka z rozpędu, lecz raczej czemuś, co można nazwać niewłaściwym potraktowaniem kinetyki – jako rozpędzonego sposobu przypieprzenia butem w dupę.

Poleciał wprost w objęcia Rzeźnika z Kentucky, mistrza wagi hiper ciężkiej, posiadającego bilans stu czterdziestu dziewięciu walk zakończonych nienaturalnym zgonem przeciwnika. Ekspertyzy niezależnych lekarzy medycyny sądowej, które wnosił zamiast pasa mistrzowskiego, raczej potwierdzały fakt, że nie tylko był wyjątkowym zwyrodnialcem, ale również wyjątkowo paskudnym czubkiem. Ten fakt, jak i inne, ale głownie ten, tak go przeraziły, że… nie miał wyboru. Zniesmaczony odłożył nóż introligatorski na stół.

Przyłożył zatem brzytwę do żył.

I, ujrzał pionowy słup jaśniejącego światła…