(Nie)przespana warta

Niedawno schwytaliśmy naprzykrzające się nam od jakiegoś czasu bestie.

Wstawki takie jak ta jedynie zaśmiecają narrację, bo dodają znaków, a nic nie wnoszą. Spokojnie można wywalić.

Mieliśmy pilnować te ohydztwa aż do świtu.

Tych ohydztw.

 

W dodatku, przy okazji ostatniego polowania[-,] niektóre zbiegły, a ich nagły powrót – dość prawdopodobny, zważywszy, że [+bo] wciąż byliśmy na ich terytorium[+,] mógł skończyć się tragicznie.

Strasznie skomplikowane zdanie, w ogóle niepłynne i mało czytelne.

 

Perspektywa spokojnej nocy była więc wyjątkowo mglista.

Lepszy efekt można osiągnąć, rezygnując z epitetu, a zamiast tego wykorzystując celny czasownik, w miejsce nijakiego “być”. Np. “Perspektywa nocy malowała się mglisto”.

Pośpiesznie, lecz niechętnie udałem się wraz z innymi wyznaczonymi do pełnienia służby w stronę klatek.

Show, don’t tell. → Powoli zbiegłem wraz z innymi (…). No i pozbywamy się nijakiego “udawać się”.

Byłem pełen podziwu dla ich postawy, szczególnie zważywszy na fakt, że bezpośrednie starcia z nikczemnym gatunkiem schwytanych stworów zazwyczaj kończyły się druzgocącą porażką.

Użyłeś czterech epitetów obok siebie, przez co żaden nie wybrzmiał. Zazwyczaj lepiej jest wybrać jeden-dwa, ale takie, żeby zostały z czytelnikiem, niosły jakiś ciężar. Nie mówię, że używanie epitetów należy całkowicie wyplenić, ale ich nadużywanie rozwadnia tekst.

Jednak po ostatnim triumfie w powietrzu unosiła się – nieprzystająca wręcz do sytuacji – aura beztroskiej nonszalancji.

Beztroska i nonszalancja to synonimy, więc imo mamy tu pleonazm.

w końcu głupiec ostatni przyzna, że jest głupcem, a ponoć wśród orków takowych nie ma.

Nie ma głupców wśród orków, a akapit wcześniej pada, że głupota cechuje orków?

 

Nie powiedziałbym, że zaczynałem się nudzić, bo ten stan towarzyszył mi niemalże od początku. Mógłbym natomiast powiedzieć, że wtedy nastąpiło jego epicentrum.

Apogeum?

Siedziałem więc tak – pełen lęków, w objęciach nocy i niepokoju – starając się czuwać. Powieki stawały się nieznośnie ciężkie, ale wtedy usłyszałem szepty dobiegające z klatki, które momentalnie pozbyły się tego ciężaru.

Momentalnie mnie otrzeźwiły? Nie ma co kombinować.

– Po raz kolejny zdumiewa mnie ich głupota – zaczął jeden z więźniów. – Ich znachor nie potrafi nawet rozróżnić człowieka od elfa.

– Mimo wszystko, sam fakt naszej niewoli i niemożności ucieczki jest trochę upokarzający, nie sądzisz?

Ależ nienaturalnie to brzmi, gość mówi jak narrator.

 

– Spokojnie, chłopcze – kontynuował głos.

Nie mógł kontynuować, bo dopiero zaczął gadać. Niech więc w didaskaliach padnie jakaś wariacja “powiedział”.

Witaj, Etenie!

Technicznie jest wyboiście, ale wszystko to rzeczy do wyklepania i pewnego obycia się z pisaniem. Podobało mi się subtelne, stopniowe wyjawianie kolejnych elementów, które stopniowo zmieniały perspektywę patrzenia na tę historię. Opowiadanie jest króciutkie, a takich momentów było trzy albo cztery, co, nie ukrywam, wypada satysfakcjonująco.

Niestety nie zrozumiałem, co się stało w finale. Myślałem, że główny bohater to jakiś mieszaniec orka i elfa, ale jaki był jego los, pozostało dla mnie zagadką.

Mam podobne odczucia jak @MrBrightside, całkiem nieźle się to czytało, otwarte zakończenie też jest niczego sobie, ale jednak, pozostaje jakiś niedosyt. Mimo to wydaje się całkiem, całkiem fajną, inspirującą historyjką, może zalążkiem czegoś większego (pewnie jako pierwszy rozdział książki lub dłuższego opowiadania: byłoby świetne).

entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

Hej, dzięki za cenne wskazówki, które rzeczywiście dużo usprawniły. Poprawiłem z grubsza większość zauważonych „wyboi”, zostały te które chcę zachować (chociaż nie wykluczam że coś przegapiłem). 

w końcu głupiec ostatni przyzna, że jest głupcem, a ponoć wśród orków takowych nie ma.

Nie ma głupców wśród orków, a akapit wcześniej pada, że głupota cechuje orków?

Chodziło mi o podkreślenie w tym zdaniu, że bohater też nie jest najmądrzejszy.

Bohater świadomy że jego kompani nie są zbyt mądrzy, sam pokazuje swoją głupote, poprzez wiarę w słowa pobratymców że nie są głupi (oczywiście że orkowie nie przyznają się przed samymi sobą do tego).  

Możliwe że faktycznie jest to trochę za mało intuicyjnie napisane i jeśli więcej osób zwróci na to uwagę to usunę ten fragment, ale wolałbym tego nie robić, bo dla mnie jest to ważne zdanie przedstawiające charakterystykę głównego bohatera.

W finale pierwotny zamysł był taki że główny bohater to tak naprawdę elf przygarnięty przez orków i odnaleziony przypadkowo podczas opisanej warty, ale przyznam że teoria o półelfickości, może być nawet ciekawsza w kontekście rozwinięcia dalej tego opowiadania i jest równie poprawna. 

Wcześniej nie planowałem rozwijać tego opowiadania, ale teraz poważnie się nad tym zastanawiam także dziękuję jeszcze raz za komentarze!

W odróżnieniu od @MrBrightside, interpretowałem go jako pełnej krwi elfa porwanego niegdyś przez orków, ale racja, interpretacja o elfie pół krwi jest ciekawsza.

Co do tego zdania:

w końcu głupiec ostatni przyzna, że jest głupcem, a ponoć wśród orków takowych nie ma.

to rzeczywiście daje istotny rys bohatera, ale myślę, że mógłbyś to zrobić lepiej, pogłębić, wręcz ubełkotliwić ten zapis (uczynić celowo bardziej głupim), przykładowo:

…w końcu tylko głupcy są tak głupi, by głupio mówić, że są głupcami, nikt mądry głupim się nie nazwie, a orkowie są na tyle mądrzy by wiedzieć, że głupcami nie są, więc skoro tak mówią, muszą być mądrzy a nie głupi, bo jakby byli głupi toby głupio powiedzieli, że są głupi, a tak mądrze mówią, że nie są…

Słowem, dodać nieco sałaty słownej.

entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

Zwróciło moją uwagę, że protagonista-ork posługuje się wyjątkowo ładną polszczyzną – co, jak na orka, może wydawać się nietypowe (podobnie jak jego strachliwość). Później okazało się, że ma to fabularne uzasadnienie, więc wszystko gra.

Z komentarzy (choć nie wczytywałem się bardzo dokładnie) wynika, że wcześniejsza wersja sugerowała, iż główny bohater dostrzega – albo przynajmniej rozważa – głupotę swojego gatunku. Wygląda jednak na to, że nie do końca wybrzmiało to tak, jak autor zamierzał. Może warto byłoby tę myśl nieco wyraźniej zaznaczyć, zachowując przy tym subtelność? Na przykład wprowadzić wątek, że protagonista od zawsze czuł się inny – choćby przez to, jak mówi? Można by wspomnieć, że inni orkowie wyśmiewali jego „kwiecistą mowę” czy sposób wyrażania się.

To tylko luźna sugestia – generalnie tekst bardzo mi się podobał. Gratulacje!

Poza tym, Używasz sporo wtrąceń, nie jestem pewien czy to wada, może taki masz styl. 

Pozdrawiam,

Zygi

teksty publikuję również na www.zygisonar.com

Wiecie co, no założyłem, że orki to jednak nie są takie tłuki, że gdy widzą smukłego typka ze szpiczastymi uszami, to biorą go za swojego, zwalistego i z zakutym łbem. Elf od orka tak zasadniczo się powinien różnić, że do głowy mi nie przyszło, że orki mogłyby adoptować elfa i nie ogarnąć że jest elfem. ;D

No ale może znaleźli go ledwo żywego, z licznymi ranami i lekko zdeformowanego. Wtedy ciężej byłoby rozróżnić :P  

Ten short to też luźne nawiązanie do teorii, że orkowie to po prostu „spaczone” elfy, która była wspomniana w Silmarilionie, ale wyjaśnienie pochodzenia bohatera zostawię sobie na hipotetyczna kontynuację opowiadania :D 

Czołem!

Perspektywa spokojnej nocy malowała się mglisto.

Ja bym jednak napisał “mgliście”.

Po ostatnim triumfie w powietrzu unosiła się – nieprzystająca do sytuacji – aura nonszalancji.

Mam wątpliwość na ile aura nonszalancji może się unosić w powietrzu.

Ułamki sekund później przybity włócznią do klatki, mógł się jej pierwszy i ostatni raz dokładnie przyjrzeć

Tutaj nie rozumiem części zdania po przecinku.

W sumie całkiem przyjemny tekst, ciekawa odwrócona perspektywa z nawiązaniem do świata Tolkiena. Osobiście, nie urzekało mnie to manicheistyczne ujęcie zły orków, którzy są źli, bo są źli (choć to oczywiście w pełni pasuje do świata Śródziemia). Zręcznie napisane pod względem klimatu i napięcia.

Pozdrawiam!

Dzięki za komentarz i sugestię z „mgliście”, rzeczywiście ta wersja jest poprawna.

Ułamki sekund później przybity włócznią do klatki, mógł się jej pierwszy i ostatni raz dokładnie przyjrzeć

To jest nawiązanie do tego że całą warte przespał ten ork (podobnie jak pozostali) nie patrząc na to czego miał pilnować i dopiero gdy zostaje przybity włócznią do drewnianej klatki, to przygląda się tejże klatce, bo ma ją tuż przed twarzą i nie ma po prostu wyjścia.

Cieszę się że się podobało! :D

To jest nawiązanie do tego że całą warte przespał ten ork (podobnie jak pozostali) nie patrząc na to czego miał pilnować i dopiero gdy zostaje przybity włócznią do drewnianej klatki, to przygląda się tejże klatce, bo ma ją tuż przed twarzą i nie ma po prostu wyjścia.

Hmm… to może jakoś bardziej bym to podkreślił? Np.: “Ułamki sekund później, przybity włócznią do klatki, mógł się wreszcie pierwszy raz dokładnie przyjrzeć jej kratom.”

Taka sugestia :)

Cześć Eten !!

Opko nad wyraz interesujące. Widzę, że jednym z celów było zaskakiwanie czytelnika. Z czasem dowiadujemy się czegoś nowego co zmienia historię. No ale końca nie zrozumiałem. :)

Pozdrawiam!!!

Jestem niepełnosprawny...

Ot, scena nocnej warty zakończona odbiciem więźniów i niespodziewanym przeistoczeniem się bohatera-strażnika, ale dlaczego owo przeistoczenie nastąpiło – nie wiem.

…za gwa­rant bez­pie­czeń­stwa. → …wy­star­czy­ły za gwa­rancję bez­pie­czeń­stwa.

Gwarant to ktoś dający gwarancję, poręczyciel.

„Nie­do­brze” – po­my­śla­łem. – „Ide­al­na oka­zja. Co bę­dzie, jeśli teraz spró­bu­ją uciec?” → Druga półpauza jest zbędna. Przed myśleniem nie stawia się półpauzy.

Tu znajdziesz wskazówki, jak można zapisywać myśli bohaterów.

Po­wie­ki sta­wa­ły się nie­zno­śnie cięż­kie, ale wtedy usły­sza­łem szep­ty do­bie­ga­ją­ce z klat­ki, które mo­men­tal­nie po­zby­ły się tego cię­ża­ru. → Czy dobrze rozumiem, że szepty dobiegające z klatki pozbyły się ciężkości powiek?

A może miało być: Po­wie­ki sta­wa­ły się nie­zno­śnie cięż­kie, ale wtedy usły­sza­łem do­bie­ga­ją­ce z klat­ki szepty, które mo­men­tal­nie zdjęły ten ciężar.

…łu­dząc się, że elf wska­zy­wał na coś in­ne­go. → …łu­dząc się, że elf wska­zy­wał coś in­ne­go.

Wskazujemy coś, nie na coś.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jeżeli masz zamiar kontynuować przygody głównego bohatera, wprowadź wcześniej poprawki sugerowane przez moich przedpiśców. Pomysł ma potencjał, ale tekst wymaga edycji. :)