Meduza

Życie. Potrafi przetrwać w niemal każdych warunkach. Jeśli zostanie unicestwione na jednej planecie, rodzi się na innej. W ciemności, zimnie, pustce, na światach gorących lub słonych.

Przynajmniej to proste, jednokomórkowe życie, dominujące we Wszechświecie. Im bardziej złożony organizm, tym bardziej jest kruchy, delikatny, narażony na zagładę.

Ludzkość eksplorowała głęboki kosmos od stu lat, dzięki silnikom podprzestrzennym, a wciąż czuła oddech śmierci na karku.

Sofia Pięć numer seryjny 228732 unosiła się w stanie nieważkości na Stacji EXON Trzy Tysiące. Była sama w tym sektorze, zdana na siebie.

Siedemdziesiąt dwie godziny wcześniej wybudziła się z hibernacji – zakończyła się jej trzyletnia podróż z kolonii na Posejdonie.

Natychmiast po wybudzeniu nawiązała połączenie z sercem matrycy, w celu uploudowania informacji koniecznych do wypełnienia misji.

Obiekt był już w drodze.

Sofia Pięć, jako biorobot najnowszej generacji, została wyposażona w wiedzę oraz umiejętności konieczne do ukończenia projektu Meduza. Ostatni etap testów miała, ze względu na najwyższą tajność i ewentualną możliwość mutacji wirusa, przeprowadzić w jak najdalszej odległości od ludzkich kolonii.

Pamiętaj… Wszystko zależy od ciebie. Możesz wybrać… To tylko jeden akt… odwagi… desperacji… Nic nie znaczy… to dla mnie…

Stłumiła obcy głos w jej głowie.

– Dlaczego cię słyszę? Przecież ciebie już nie ma? – Tym razem nikt nie odpowiedział.

Ujrzała w umyśle twarz Malcusa. Nabrzmiałą, czerwoną, z wybałuszonymi oczami. Martwą. To był najświeższy obraz. Wróciła do innych – starszych. Żywy Malcus wyglądał zazwyczaj na smutnego, zamyślonego. Rzadko się uśmiechał.

Jeszcze jedno wspomnienie. On coś jej dał.

Sofia zamknęła wspomnienia związane z Malcusem i powróciła do celów misji. Wysłała raport do Bazy.

Wszystko gotowe.

***

Statek powoli zbliżał się do stacji, komputer pokładowy rozpoczął procedurę dokowania.

Schwytany obiekt leżał w komorze hibernacyjnej. Jego pozyskanie kosztowało życie pięciu żołnierzy – pięciu cholernie dobrych żołnierzy. Kapitan Gordon miał ochotę splunąć, co nie było dobrym pomysłem w stanie nieważkości. Wciąż czuł się lekko otumaniony po wyjściu z podprzestrzeni, nikt nie pamiętał, co się z nim dzieje podczas podróży międzygwiezdnej, ludzki umysł wchodził wtedy w dziwny, trudny do opisania stan, którego nie potrafił przetworzyć i zapamiętać. Kapitan Gordon nienawidził podróży kosmicznych. Marzył o emeryturze. Najpierw jednak trzeba wygrać tę przeklętą wojnę! Zbyt wielu towarzyszy stracił, zbyt wielu dobrych ludzi wykończyli Arkanie, żeby mógł tak po prostu odpuścić.

Zadokowali. Przetransportowali komorę na stację. Misja wykonana. Obiekt został przejęty przez biorobota – ciarki przechodziły człowieka, kiedy patrzył tymi wielkimi, czarnymi, nieludzkimi oczami. Po krótkim odpoczynku, wyruszyli ponownie.

***

– Ekran.

Wieko komory hibernacyjnej wyświetliło uśpionego Arkana: duża głowa pozbawiona włosów, osadzona na cienkiej szyi, blada pociągła twarz, wąskie usta, chude, nagie ciało o długich kościach.

– Rozpocząć wybudzanie. Wytworzyć bąbel.

Na środku laboratorium urósł przezroczysty pęcherz, który szybko wypełnił się mieszaniną gazów. Komora hibernacyjna została otwarta, Sofia przeniosła Arkana do bąbla. Stopniowo budził się z hibernacji. Otworzył oczy – małe oczy o bursztynowych tęczówkach.

Nie wykonał żadnego ruchu, tylko przyglądał się Sofii. Nie okazywał strachu.

Z podłogi wystrzeliła mała igła i wbiła się w jego ramię. Igła odpadła od skóry. Wirus został wprowadzony do organizmu.

***

Wirus genetyczny genofag-16: ostatnie wielkie dzieło Malcusa. Zakażenie tym wirusem, zaprojektowanym tak, by infekował wyłącznie Arkan, wywoływało szereg różnorodnych objawów takich jak:

Zaburzenia metaboliczne: pacjenci mieli doświadczać nagłych zmian w metabolizmie. Ich organizmy mogły wykazywać skrajne reakcje na jedzenie i picie, prowadzące do zaburzeń odżywiania.

Intensywne migreny często związane z nadwrażliwością na światło i dźwięk.

Zaburzenia psychiczne: osoby zakażone mogły doświadczyć zmian w nastroju, w tym epizodów depresji, lęku lub euforii. Możliwe było wystąpienie stanów psychotycznych, takich jak halucynacje lub urojenia, wskazujące na narastający problem z układem nerwowym.

Zaburzenia snu: zakażenie genofagiem-16 może skutkować bezsennością lub niezwykle intensywnymi snami, przerywanymi przez nagłe przebudzenia i uczucie paniki.

Po około tygodniu od wystąpienia objawów powinien nastąpić zgon.

Arkanie posiadali pewne zdolności regeneracyjne, które zawdzięczali nanobotom naprawczym: genofag-16 dezaktywował te nanoboty z dużą skutecznością.

Sofia zastanawiała się, czy u badanego obiektu wystąpią takie same symptomy, jak w symulacjach.

To mój największy błąd… za późno, żeby naprawić… mogę jedynie…

Znowu ten głos, poszarpane, obce myśli. Znowu twarz Malcusa.

Pierwszy dzień życia Sofii. Otworzyła oczy, Malcus pochylał się nad nią.

Inny obraz, późniejszy.

Stworzono ją w podwodnym laboratorium na Posejdonie. Rzadko opuszczała bezpieczny habitat na dnie oceanu, wciąż jeszcze nie osiągnęła pełnej dojrzałości. Pewnego dnia Malcus zabrał ją na powierzchnię. Było to po ogromnym huraganie, który, jak co roku, nawiedził tamten rejon planety.

Huragan zatopił statek, przewożący kontyngent biorobotów, płynących na kosmodrom. Na plaży pojawiła się grupka dzieci. Znalazły coś na brzegu. Głowę biorobota. Kopały ją, jakby to była piłka, podrzucały, bawiły się nieruchomymi powiekami, a kiedy zabawa je znudziła, porzuciły znalezisko w piasku.

Malcus wysłał po głowę mechanicznego pływaka, zabrał ją do laboratorium, schował do pudełka po butach, ukrył na dnie szafy i trzymał ją tam, aż pokrywająca czaszkę tkanka zmieniła się w półpłynny żel i spłynęła: Malcus wyrzucił żel do recyklingu, a czaszkę postawił na swoim biurku.

Sofia zapytała go kiedyś, po co mu ta czaszka.

– Nie wiem – odpowiedział po długiej chwili milczenia. – Może, żeby pamiętać, że nie różnimy się aż tak bardzo, ja i wy? Że sam jestem, w pewnym sensie, biorobotem? Spójrz na tę czaszkę. Przyjrzyj się jej uważnie.

Sofia patrzyła uważnie, ale nie dostrzegła nic szczególnego: otwory pozostałe po nosie i oczach, szwy zespajające kości…

– A teraz popatrz na siebie w lustrze. Co widzisz?

Sofia spełniła polecenie posłusznie, bez zdziwienia.

– To ja.

– Ale co to dla ciebie znaczy, Sofio? Czym dla ciebie jest ,,ja”?

– Jestem Sofia. Biorobot humanoidalny piątej generacji.

– Nie o to pytałem… Zresztą… nieważne.

Machnął ręką.

– Zamknij wspomnienie.

Nie powinna tak bardzo zanurzać się w przeszłości. Nie rozumiała, dlaczego te obrazy powracały właśnie teraz. Dlaczego słyszała jego głos.

Miała zadanie do wykonania.

Minęło prawie dwanaście godzin – tyle trwał okres inkubacji.

U obiektu wystąpiły już pierwsze objawy infekcji: Arkan pocił się obficie, temperatura ciała rosła. Obiekt unosił się w bąblu w pozycji embrionalnej.

Sofia wysłała kolejny raport do Bazy. Powinni być zadowoleni. Wszystko przebiegało zgodnie z planem.

Już wkrótce mała sonda rozpyli wirus w atmosferze Derny, głównej planety imperium Arkanów. Może to zakończy wojnę, wyniszczającą obie rasy od trzech wieków.

Nie mogę… pozwolić.

Znowu ten głos. I obraz.

***

Oglądali orędzie Wielkiego Pierwszego na wielkim ekranie w Sali konferencyjnej: ludzie i bioroboty.  

Wielki Pierwszy wszedł powoli na podest, nie przywykł jeszcze do nowych, syntetycznych kończyn: lewej nogi i prawej ręki. Z dwojga bladoniebieskich oczu jedno było prawdziwe.

Nie mówił długo: nie lubił długich przemów. Nie podnosił głosu.

Wszystkich zaskoczyło, jak szybko wrócił do pracy po zamachu, w którym zginęły jego córka i wnuczka, a on sam został okaleczony. Winnych zamachu pięciu Arkan złapano, podobno kazał ich torturować, czterech z nich miało umrzeć, ostatni – gnić w podziemiach twierdzy na Alkor… takie przynajmniej pogłoski krążyły na Posejdonie oraz innych ludzkich światach.

Pierwszy przepowiadał, że już wkrótce wojna się skończy, a ludzie zwyciężą.

– Te obmierzłe istoty sprzeniewierzyły się samej Naturze i dlatego tylko powinny zginąć. Są abominacją. Nie możemy tolerować łamania prawa naturalnego! Nie możemy i nie będziemy! Nie będzie miłosierdzia dla zdrajców ludzkości!

Ludzie – obecni na Wielkim Zgromadzeniu w Eufronie – stolicy  Zjednoczenia Ludzi – i ci skupieni przed ekranami klaskali. Bioroboty nie klaskały, nie odczuwały ludzkich emocji. Wiodły żywot mrówek, kierowane nakazem pracy dla swych panów.

Tamtego wieczoru Malcus znów zaprosił ją do siebie.

– Wiesz zapewne, że my i Arkanie byliśmy dawniej jednym gatunkiem?

– Oczywiście. Znam historię.

– Nasze drogi rozeszły się zaledwie tysiąc lat temu. To niewiele. Arkanie złamali Pierwsze Prawo zakazujące modyfikacji genetycznych ludzkich embrionów.  Opuścili Zjednoczenie, zasiedlili odległe planety Galaktyki… Czy uważasz, że postąpili niesłusznie? Zasłużyli na potępienie?

– Pierwsze Prawo to najważniejsze prawo. Jeśli ludzie by go nie przestrzegali, przestaliby być ludźmi.

– Jak Arkanie?

– Tak.

– Kim według ciebie są Arkanie?

– Arkanie to upadli…

– Nie pytam o oficjalną definicję! Czy są to istoty rozumne?

– Tak mnie uczono.

Malcus pokręcił głową.

– Wiesz, że kiedyś spotkałem Arkana?

– Nie wiedziałam o tym.

– Rzadko opowiadam o tym zdarzeniu. Nie było miłe… Leciałem raz na jakąś konferencję, nie pamiętam dokładnie, minęło chyba z dziesięć lat. Może więcej? Leciałem promem i ten prom się rozbił. Na planecie, na którą przywiódł nas złośliwy Los, nie było inteligentnego życia, a to nieinteligentne raczej było niegroźne. Wezwaliśmy więc pomoc i czekaliśmy spokojnie. Złamałem nogę, ale poza tym nie ucierpieliśmy jakoś specjalnie. W pewnym momencie pilot (byliśmy tylko we dwóch) odszedł gdzieś, pewnie za potrzebą. I wtedy wyszedł z zarośli. Arkan. Stał i spoglądał na mnie. Czułem… trudno to wyjaśnić… takie jakby swędzenie w głowie. Arkanie potrafią porozumiewać się telepatycznie, może, pomyślałem, ten tutaj próbuje nawiązać kontakt?

Nagle podszedł do mnie. Nie bałem się. Ani trochę. Położył dłoń na mojej złamanej nodze. Poczułem w niej ciepło, jakby ktoś wlał gorący płyn do moich żył. To było nawet przyjemnie. Patrzył na mnie tymi bursztynowymi oczami. Ból zniknął.

I wtedy padł strzał.

– Rany, profesorze, nic panu nie jest? Gdybym tylko przypuszczał… Co on panu zrobił?

– Ty idioto! Ty przeklęty kretynie! On mnie wyleczył!

I rzeczywiście: wstałem, moja noga była cała. Kość się zrosła. Arkan leżał u moich stóp, a ja płakałem, chyba pierwszy raz w moim dorosłym życiu.

Miałem trochę nieprzyjemności przez tę historię, przesłuchiwali mnie tajniacy.

A ja myślałem o tym, całymi dniami, dziesięć lat, pracując nad tym przeklętym wirusem. Dlaczego?

Nikt już nie pamięta, co doprowadziło do wojny. Nasi historycy twierdzą, że Arkanie chcą nas zniszczyć, że to dewianci, potwory, demony… Że to oni rozpętali to piekło. Nie wiem, kto zaczął, wiem, że i my i oni popełniliśmy wiele potwornych zbrodni. Ja też. Przyznaję się do tego. To, co zrobiliśmy na Kellos… śni mi się każdej nocy… Ich oczy…

Ja nie spotkałem potwora, Sofio. Moim zdaniem zachowanie tamtego Arkana dowodzi, że oni musieli zachować empatię… To była życzliwość, czułem to.

Oni planują ludobójstwo. Chciałem być naukowcem, a zostałem mordercą. Nie mogę ich powstrzymać. Jestem sam. Ale muszę coś zrobić. To będzie tylko znak sprzeciwu. Mały punkcik światła w ciemności. Moja mama mówiła, że nadzieja jest jak gwiazda: jest odległym świetlnym punkcikiem w ciemności. Czy jakoś tak. Zostawię po sobie takie małe światełko, pewnie szybko zgaśnie, a świat pochłonie mrok…

Rety, ale się rozgadałem. Czas zmierzać do końca. Do konkluzji. Pewnie nic z tego nie rozumiesz, co?

– To prawda. Nic nie rozumiem.

– Nieważne. Nie musisz.

Wyjął taśmę z neurożelem i przykleił do swojego czoła. Jęknął z bólu, usiadł na łóżku, schował twarz w dłoniach. Taśma zamigotała. Malcus oddychał ciężko.

– Wciąż nie wiem, czy to zrobić. Właściwie… boję się. Duszę się ze strachu. Mógłbym zniszczyć tę taśmę i wymazać tę rozmowę z twojej pamięci.

Krążył po pokoju, blady, krople potu spływały mu z czoła, ręce drżały. Podszedł do biurka i wyjął z niego, mały metalowy przedmiot. Monetę. Przez chwilę obracał ją w palcach.

– Niech zdecyduje Los.

Podrzucił monetę, a ta upadła z brzękiem na podłogę. Malcus podszedł do niej. Kucnął.

– No cóż. Los zdecydował. Powodzenia Sofio. Bądź moim światełkiem.

Przykleił taśmę do czoła Sofii. Straciła przytomność.

Odzyskała ją w Leżu, miejscu regeneracji biorobotów. Alarm postawił na nogi całe laboratorium.

Znaleźli Malcusa w ogrodzie, uduszonego pnączami dusicielki wspaniałej. Malcus włamał się do terrarium z zabójczą rośliną.

***  

Sofia miała wrażenie, że wszystko stało się jasne, proste i czytelne. Głos Malcusa w jej głowie był równie wyraźny jak jej własne myśli. Wiedziała, co ma zrobić.

Dopilnowałem, żeby wysłali tam ciebie. Przepraszam, że muszę ci to zrobić. Bardzo przepraszam. Nie mam wyboru. Będziesz moim światełkiem w ciemności.

Zakodowane w neurożelu informacje zostały w pełni zintegrowane z jej umysłem.

Będę twoim światełkiem.

Poszła do laboratorium. Arkan zwijał się z bólu. Zatykał rękami uszy. Sofia weszła do bąbla.

– Nie bój się. Mogę cię wyleczyć.

Przytuliła Arkana. Jej syntetyczna tkanka wyciągała wirusa z organizmu chorego. Bioroboty miały służyć swoim panom – także lecząc ich w razie potrzeby. Gdy objawy znikły, przeniosła Arkana do kapsuły ratunkowej.

– Bądź moim światełkiem.

Arkan spojrzał na nią, jakby zrozumiał. Sofia wystrzeliła kapsułę.

Zostało tylko jedno.

Czuła w sobie strach Malcusa, jego żal, wyrzuty sumienia, zapisane w neurożelu niczym echo człowieka.

Będę twoim światełkiem, powtórzyła ostatni raz. A potem uwolniła genofaga-16 ze swojego ciała. Komputer pokładowy wykrył jego obecność. Genofag-16 był odporny na wszelkie środki wirusobójcze, komputer mógł więc zrobić tylko jedno. Uruchomił procedurę autodestrukcji.

Sofia Pięć numer seryjny 228732 zginęła w krótkim rozbłysku światła.