Ratownik z lumpeksu

Janusz „Znachor” Znachorowski, jak co czwartek, udał się na targ do Rudy Śląskiej, spieniężyć wyroby dziadka Dobiesława. Dokładniej rzecz biorąc – sto pięćdziesiąt litrów wyrobów.

Bimber Dzidka Dobiesława był już w zasadzie marką samą w sobie i Janusz nie obawiał się o sprzedaż. Nawet gdyby przywiózł trzysta litrów, wracałby na pusto. Ale po co tyle dźwigać, skoro jego stanowisko było na końcu – za daleko od parkingu.

– Oho! Jak pójdzie tak dalej, przed południem będzie fajrant – powiedział zadowolony, patrząc na wciąż topniejące zapasy towaru.

Wtem, gdzieś z głębi targowiska, doszły go niepokojące odgłosy.

Prowadzony ciekawością i wrodzonym poczuciem obowiązku, podszedł w miejsce zbiegowiska.

Po chwili, kiedy udało mu się przebić przez przednią ścianę ludzi, poczuł szturchnięcie.

– Zrób coś, jesteś ratownikiem – powiedziała starsza kobieta, marszcząc na niego brwi.

– Co, ja?

– No tak, przecież nosi pan polar ratownika.

Janusz popatrzył po sobie. Faktycznie, dziś założył czerwony polar z błękitną naszywką na piersi i ogromnym napisem „RATOWNIK MEDYCZNY” na plecach.

– Aaa, to… – zaśmiał się zakłopotany. – To tylko polar. Ja jestem…

– Nosisz pan polar, to jesteś pan ratownik – wtrącił jakiś mężczyzna, przeciskający się przez coraz większą kupę gapiów. Żeby tylko bliżej, żeby tylko coś zobaczyć.

– Czyli jakbym nosił krawat w biało-czerwone paski, to byłbym Lepper?

– A gdzie tam, na niego jesteś pan za głupi, skoro nie wiesz, że jesteś pan ratownik.

"Ty chyba dawno u dentysty nie byłeś" – pomyślał Janusz, ale nie powiedział tego na głos. Nie miał ochoty szarpać się z tym mądralą. Czasu zresztą też nie miał – trzeba było pomóc poszkodowanej.

– No trudno. Jak nikogo nie ma do pomocy, to ja to zrobię – powiedział na głos, a w myślach dodał: Niczego sobie kobitka, młoda, ładna, taką ratować to wręcz radość, a może i nagroda.

Wtem, jak tsunami, coś w niego wlazło. Co do…? – pomyślał. I po chwili zrozumiał.

– To takie buty – zamruczał pod nosem.

– Co ty tam jęczysz? – zapytała przygarbiona starucha, która od początku nadstawiała ucha.

– Podobają mu się jej buty – podpowiedział korpulentny jegomość z neseserem pod pachą.

– To po wszystkim zapraszam do siebie – rzuciła sprzedawczyni z pobliskiego butiku. – Na pewno coś dla pana mam.

Ale Janusz ich nie słuchał. Właśnie uświadomił sobie, że skądś zna się na pierwszej pomocy. Nie miał pojęcia skąd – przecież nigdy na żadnym kursie nie był, a szkolenia BHP w robocie przesypiał.

Po chwili wysnuł teorię, że ów polar, który zakupiła małżonka w lumpeksie za siedem złotych (przepłaciła, ale co tam), musiał wchłonąć w siebie wiedzę swojego byłego właściciela. A teraz Janusz wchłonął ją w siebie.

– Ciekawa umiejętność. Dobrze wiedzieć, że taką mam – skwitował, po czym stanął nad dziewczyną i przeszedł do udzielania pierwszej pomocy.

– Rozejść się, zróbcie miejsce, żeby biedaczka miała czym oddychać! – wydarł się Janusz. – Ty, gruby, dzwoń na pogotowie!

– Tylko nie gruby! – powiedział korpulentny mężczyzna i ze wstydem wciągnął brzuch. Na niewiele się to zdało – nadal wyglądał jak biały ludzik od znanej firmy opon. – Dlaczego ja?

– Bo ja tak powiedziałem. A poza tym masz komórkę w teczce – odpowiedział Janusz.

– Ta komórka jest służbowa, służy wyłącznie…

– To zasuwaj do automatu! Jak nie masz kasy, to ta pani w czerwonej kiecce ma kartę. Pożycz i leć, bo tej tutaj – wskazał na leżącą dziewczynę – życie między palcami ucieka.

Grubas pożyczył i poleciał.

Kobieta w czerwieni, choć zaskoczona, bez oporów oddała kartę, jedynie zastanawiając się, skąd ratownik wiedział, że ją ma?

– Czy ma ktoś Bee Geesów pod ręką?

– Jasne! – krzyknął facet ubrany jak hipis. – A co puścić?

– Stayin’ Alive.

Muzyka rozebrzmiała na cały plac targowy. Janusz klęknął nad poszkodowaną i jednym szybkim, dla większości niemal niezauważalnym ruchem rozpiął dziewczynie białą bluzeczkę. Jedynie kilku bystrzejszych mężczyzn pokiwało z uznaniem głowami.

Janusz odchylił poły bluzki i ukazał światu dwa krągłe, sterczące spod bielizny, piersiątka dziewczyny.

Tłum jakby się zagęścił.

– A wy, gdzie się gapicie, zboczuchy!? – krzyknął.

Ciżba na chwilę się cofnęła i odwróciła głowy, ale po chwili wróciła do obserwowania.

Janusz chwycił dziewczynę za głowę: jedną ręką za brodę, drugą za czoło i delikatnie odchylił ją do tyłu. Następnie nachylił się policzkiem nad jej ustami, obserwując klatkę piersiową.

Nie poruszała się. Nie wyczuł oddechu ani nie usłyszał żadnych dźwięków. Otworzył jej usta – guma do żucia! Musiał ją usunąć, bo wdech z gumą mógłby tylko pogorszyć sytuację.

Tylko jak? Janusz nie miał rękawiczek. Zanim ktoś by je przyniósł, mogłoby być już za późno. Zdecydował się na ekspresową dezynfekcję: wyjął zza pazuchy manierkę z Dobiesławowym bimbrem, zrobił łyk i rozpylił alkohol na ręce, potem dodatkowo zdezynfekował jeszcze gardło – tak na wszelki wypadek.

Tak odkażonymi rękami wyjął gumę i przeszedł do metody usta-usta.

Ścisnął dziewczynie płatki nosa i przyłożył swoje usta do jej ust. Były miękkie, aksamitne, wilgotne. Janusz aż westchnął z przyjemności, mimowolnie wtłaczając powietrze do jej płuc. Po chwili przypomniał sobie, że przecież robi się dwa wdechy, więc z przyjemnością powtórzył czynność.

Poszło zgodnie z planem – klatka piersiowa dziewczyny uniosła się dwa razy. Można przejść do uciśnięć.

Janusz przestawił się i tak jak wcześniej z bluzką, tak teraz zręcznie postąpił ze stanikiem – lecz tym razem nawet ci wprawieni mieli wrażenie, że haftka rozpięła się sama.

Po rozprawieniu się z biustonoszem, znalazł odpowiednie miejsce – na linii przecięcia mostka pomiędzy sutkami – i w rytm refrenu Bee Geesów rozpoczął uciśnięcia.

Trzy cykle później przyjechało pogotowie i przejęło akcję ratunkową.

Janusz, wykończony jak po nocy z Jowitką, odszedł na bok.

Po chwili podszedł do niego lekarz z karetki.

– Dobra robota. Dzięki! – wyciągnął rękę i pogratulował. – Dzięki tobie dziewczyna będzie żyła.

– Ja tylko zrobiłem, co trzeba – rzucił skromnie Janusz.

– Jeszcze raz dzięki! Żeby więcej było takich jak ty.

Oby nie – pomyślał Janusz i uniósł rękę w pożegnalnym geście.

 

***

 

Po kilku dniach ktoś zapukał do drzwi Janusza.

Jowita otworzyła i po krótkiej rozmowie zawołała męża:

– Janusz, do ciebie. – W jej głosie Janusz wyczuł coś dziwnego, jakby wrogość zmieszaną z podejrzliwością.

Podszedł do przymkniętych drzwi, uchylił je… i zobaczył dziewczynę.

Młodą, ładną, uśmiechniętą dziewczynę, ubraną w przykrótką mini i wydekoltowaną bluzeczkę, która zdecydowanie odsłaniała więcej, niż powinna.

Było na czym zawiesić oko – ale Janusz, stary wyga, oka nie zawieszał. Dobrze wiedział, że Jowitka, mimo iż w kuchni, bacznie obserwuje.

– Słucham? – rzucił sucho.

– To pan! – pisnęła dziewczyna, szczerząc się w anielskim uśmiechu. – To pan mnie uratował!

Janusz dopiero teraz rozpoznał jej twarz i wszystko sobie przypomniał.

– Chciałam panu podziękować… i oddać to. To chyba pańskie. – Dziewczyna wyciągnęła z małej torebeczki stalową piersiówkę i wręczyła mu ją z uśmiechem, w którym było więcej niewinności niż rozumu.

Janusz chwycił przedmiot… i wtedy wszystko wydarzyło się jednocześnie:

Najpierw poczuł ciężar na barkach, dziewczyna rzuciła się na niego i oplotła ręce wokół jego szyi. Potem miękkie, aksamitne, wilgotne i tym razem ciepłe usta mocno przywarły do jego ust.

W uderzenie serca potem – trzask.

W głębi domu wałek do ciasta z łoskotem upadł na podłogę.

To Jowita stała jak wryta z wałkiem pod nogami, patrząc na męża całowanego przez wypindrzoną małolatę.

Dziewczyna, nie zważając na atmosferę, wychyliła się zza Janusza i rzuciła beztrosko:

– Co…? Przecież to nie pierwszy nasz raz!

Z kuchni rozległ się syk przypominający gwizdek czajnika na gazie – z Jowity parowało.

– Uciekaj, dziecko – syknął Janusz, chwycił dziewczynę za ramię i spojrzał jej w oczy z taką powagą, jakby tłumaczył drogę na tamten świat. – Uciekaj!

– Ale…!

– Jeśli nie chcesz, żeby moje uratowanie cię poszło na marne, to dobrze ci radzę – wiej stąd i nie oglądaj się za siebie!

Na pożegnanie jeszcze raz cmoknął ją w czoło, po czym pchnął za furtkę.

– Uciekaj!

Dziewczyna była zbyt młoda, by rozumieć zawiłości dorosłego życia – ale na szczęście posłuchała.

Janusz zamknął furtkę i odwrócił się do idącej jak czołg żony, przybierając minę niewiniątka.

– No, co tam, kochanie? – zapytał, podnosząc ręce w górę, jakby szykował się na nalot artyleryjski.