Zwodzona nadzieja

– Nigdzie sama stąd nie pójdziesz – powiedziałem do Anki, która przez dłuższy czas przeglądała się w małym lusterku.

Było po południu. Siedzieliśmy nad rzeką, słuchając pokrzykiwań różnego ptactwa i szumu przejeżdżających zwodzonym mostem pociągów. Anka trzymała patyk we włosach. Grzebała nim, jakby próbując się w ten sposób upiększyć. Mieszała skomplikowaną potrawę urody, roznosząc zapach kwiatów i papierosów. Szykowała przynętę, chciała żebym nabrał smaku, bym w końcu odszedł głodny. W gardle czułem suchość. Obserwowałem czerwoną smugę na ostrzejszym brzegu lusterka Anki. Ciążyło na nim jej odbicie, niczym perfumy na spękanej od czasu szyi.

– Pokaż mi swoją szminkę – powiedziałem szorstko.

Bez słowa zanurzyła dłoń w beżowej torebce, ubrudzonej lekko błotem. Wyciągnęła zamkniętą szminkę, którą od razu wyrwałem jej z dłoni. Zerwałem wieczko, jakbym odbezpieczał granat i zakręciłem kilka razy, wysuwając czerwony sztyft. Brzeg szminki był postrzępiony. Znowu udawała. Granat został odbezpieczony, nie wiedziałem jednak, kiedy wybuchnie.

– Słuchaj Anka, czy my nie możemy normalnie rozmawiać?

Nic nie powiedziała, czekając, aż rozwiążę kolejną zagadkę kobiecej enigmy. Tyle że te jej zagadki są jak model do sklejania, który ktoś otworzył za wcześnie i rozsypał fragmenty pośród trzcin. W końcu nastąpił wybuch emocjonalnego granatu. Krzyczała straszliwie, wrzeszczała jakby ją przypalano na stosie. Joanka Dark, lokalna rycerka zakonu wariatek. Chciałem uspokoić ją siłą, ale zanim pomyślałem o tym, sam dostałem pięścią w zęby. Poczułem krew, nie wiem czyją. Anka nagle wstała i zaczęła biec w stronę mostu zwodzonego, pobiegłem za nią. Biegliśmy torami po chybotliwych deskach. Spomiędzy rozpadających się podkładów, co rusz błyskała tafla wody. Ance ześlizgnęła się noga, złapałem ją w ostatniej chwili. Znowu chciała mnie walnąć, ale złapałem ją w pasie i nie puszczałem. Wiła się we wszystkie strony, niczym świeżo złapana ryba, mająca jeszcze jakąś nadzieję w sobie. Po drugiej stronie mostu wybrzmiał, jak uderzenie gromu, krzyk kolejarza, który wybiegł sprawdzić, co się dzieje:

– Zostaw ją!

Szykowałem się do ucieczki, ale nadjechał pociąg. Podał sygnał kilkukrotnie. Przyparłem Ankę mocno do barierki, czułem, jak próbuje się wywinąć, ale na chwilę zamarła. Za plecami poczułem silny podmuch, a w uszach zatrąbił przeraźliwy sygnał lokomotywy. Czułem, że tylko trochę brakowało, aby pociąg obtarł mi łydki. Anka roześmiała się, wiedziała, że jest bezpieczna. Przed pociągiem chroniło ją moje ciało. Próbowałem przekrzyczeć stukot:

– Anka, nie pójdziesz sama do domu. Rozumiesz?

Odpowiedziała:

– A czemu miałabym wracać z tobą? Jestem dorosła, wrócę sama.

Liczyłem wagony. Przynajmniej wydawało mi się, że coś liczę. Przejechał już chyba piąty. Towarowy sunął mostem w nieskończoność. Krzyknąłem znowu, widząc, że kolejarz czeka, aż cały skład przejedzie:

– Co powiesz temu kolejarzowi?

Anka ze śmiechem odpowiedziała:

– Zacznę krzyczeć. Zacznę krzyczeć i powiem, że mnie napastujesz i nie znam ciebie.

Chciałem ją natychmiast zostawić na tym moście i uciec wodą. Ale każdy fałszywy ruch niósł ryzyko. I dla mnie, i dla niej.

– Czemu mi to robisz? – zapytałem.

– Nie wiem  – odpowiedziała.

Przejechał ostatni wagon. Stukot cichł w oddali. Kolejarz biegł w naszą stronę, głośno tupiąc, jego bieg ograniczał stan desek. Musiał uważnie patrzeć, żeby nie trafić w jakąś dziurę. Czując wyrywającą się z objęć Ankę, odskoczyłem od niej. Odwróciłem się w drugą stronę i zrobiłem trzy kroki, skoczyłem. Lecąc w stronę tafli wody, patrzyłem tylko, czy nie ma tam kamieni. Słyszałem pisk Anki w oddali i wrzask mężczyzny. Zniknąłem.

W głębinach nie spotkałem żywej duszy, tylko śmieci. Wyrwałem z dna ciężką oponę. Opadła gdzieś obok, przytrzaskując wór, którego potencjalna zawartość napawała mnie wstrętem. Ludzie myślą, że wszystko co tu wrzucą, znika. Długo tak płynąłem, palcami grzebiąc w mule pokrywającym dno rzeki. Usłyszałem z oddali sygnały i unosząc głowę ku powierzchni, dostrzegłem migające światła. Jednak w tych ludziach jest coś dobrego, szukają mnie. Nie mogą jednak mnie znaleźć. Pierwszy z ratowników zanurzył się. Nie czekając aż w mętnej wodzie zdąży mnie rozpoznać, wcisnąłem się w małą jamę, wcześniej zasłoniętą oponą. Dźwięki ucichły, teraz nie mogli mnie już znaleźć.

***

Ostatni nurek wypłynął z rzeki. Patrząc na resztę ekipy, tylko z rezygnacją pokręcił głową:

– Przepadł, po prostu przepadł. Może go poniosło z prądem, ale gdzie?

Anka ściskała mocno torebkę, ale była zbyt pijana, żeby w pełni zrozumieć sytuację. Obok stał Andrzej, kolejarz z budki. Zdecydował, że dziewczyna sama dziś do domu nie wróci, a jeśli nie ma domu – jak stwierdziła – to zostanie u niego do rana, aż dojdzie do siebie. Andrzej powtórzył policji, że ta dziewczyna nigdzie sama stąd nie pójdzie i w razie jakichś informacji o topielcu, zadzwoni i powiadomi. Jakie jednak informacje miały się pojawić? Tego nie wiedział. Skoro cała ekipa specjalistów nie była w stanie znaleźć chłopaka, to w jaki sposób on, bez żadnego sprzętu, miał dostarczyć wiadomość? Ekipa odjechała, a Anka z Andrzejem poszli do budki. Weszli do małego pokoju, który wydawał się być częścią mieszkalną. Usiedli przy małym stoliku, na którym stało wino i dwie szklanki. Anka zwróciła uwagę na ten niezwykle zastawiony stół, ale Andrzej zabrał szklanki do szafki, wino schował za kanapą. Po chwili przyniósł puszkę szrotów bez główek, trzy przekrojone na pół bułki i dwa kubki z herbatą. Anka powoli trzeźwiała i nabrała nieco więcej smutku. Jej niedoszły chłopak skoczył do wody, pewnie nie żyje, a ona już znalazła nowego. Nie wiedziała, czy jej smutek był prawdziwy, czy po prostu alkohol z niej schodził. Zawsze po tym stawała się smutna i zagubiona.

Andrzej patrzył na dziewczynę i widział, że może to był moment na ruch z jego strony. Wbrew wszystkiemu, może by należało dziewczynę pocieszyć, a przy okazji rozwinąć znajomość, zakończyć etap swej odwiecznej samotności. Jednak się rozmyślił. Sytuacja była zbyt poważna, żeby imprezować. Dziewczyna powinna wypić coś ciepłego, zjeść i pójść spać. Nie rozmawiali ze sobą, siedzieli dłuższy czas, patrząc cierpliwie w przestrzeń, słuchając od czasu do czasu stukotu wagonów przejeżdżających mostem, ciągniętych niepokonaną lokomotywą.

***

Czułem, że minęło już wiele czasu. Wypływając z otchłani zapragnąłem znów poczuć smak powietrza. Ta brudna woda nie dawała mi żyć. Ułożyłem się na plecach i pozwoliłem rzece, by mnie uniosła brzuchem w stronę księżyca. Złożyłem obietnicę i nie mogłem zawieść tej ziemskiej niewiasty. Za długo chodziłem po suchej ziemi, za bardzo myślałem po ludzku, by znów niczego nie czuć. Ona jest słaba, jej lusterko umazane szminką, jej brudna torebka, którą niedbale rzuciła przy brzegu, kiedy mieliśmy się całować, obserwując wschód słońca. To wszystko były insygnia słabości, miękkości ludzkiej, poematy o nadchodzącej śmierci. Czy ja powinienem się tym przejmować? Wróciłem do rzeczywistości. Wylądowałem z głębin na powierzchni, otworzyłem oczy i wyplułem z całej siły wodę, zalegającą jeszcze w płucach. Zastanawiałem się, czy księżyc zdoła zabarwić moją skórę, najpewniej już siną. Ręce miałem blade jak trup, a przecież skoro pragnąłem czegoś dokonać, nie mogłem być trupem. Podpłynąłem do brzegu, przedarłem się przez zarośla. Czułem, że trzciny zbyt łatwo rozcinają skórę, ale żadna krew nie wypływała. Przykładając ranę do ust, czułem tylko mdławy posmak glonów. Rozejrzałem się dookoła, nikogo nie było. W ciemności widziałem dosyć dobrze, więc gdyby Anka gdzieś tutaj się błąkała, od razu bym zauważył. Po drugiej stronie mostu paliło się światło w oknie. Z tamtej strony nadszedł wtedy za dnia kolejarz. Postanowiłem, że pójdę zapytać gdzie jest Anka, mimo ryzyka jego gniewnej odpowiedzi. Obiecałem przecież, że odprowadzę dziewczynę do domu.

Wszedłem na most, mijając zakaz, który informował, jakie nieszczęście spotka tego, który ośmieli się ten zakaz złamać. Zatrzymałem się w miejscu, gdzie stałem z Anką przypartą do barierki, gdy za nami przejeżdżał pociąg towarowy. Złapałem się za łydkę, ale poza szorstkim pergaminem skóry, wystającym z naddartych spodni, nie rozpoznałem żadnych uszkodzeń. Obserwowałem przemykające w oddali kształty ptactwa. One znały swój cel podróży, często razem frunęły w kluczach. Te, które padały po drodze, zostawały na zawsze w wodzie czy wśród pól rzepaku. Wśród miejsc, gdzie ludzie szukali swojego szczęścia, gniło dawne życie. Tam nieraz padały ptaki, którym tak zazdrościli żyjący. Zazdrościli zawsze tej ich wolności. A przecież ptactwo jest kruche, można je zniszczyć zaciśnięciem pięści. Tyle że ptaki potrafią zwykle uciec, zanim ktokolwiek je złapie i przekona się, że ich piękno trwa tak długo, dopóki nikt go nie dotknie, nie skaże silnym dotykiem. Przyparłem głowę do barierki, nie czułem jej zimna. Uderzyłem głową mocniej i nie poczułem bólu. Zsunąłem się pod barierką na plecy i patrzyłem w gwiazdy, rozłożyłem ręce, jakbym chciał siebie zobaczyć na jakimś dziele malarskim, wiszącego na krzyżu, a potem wstającego jakby nigdy nic. Ręką wyczułem szorstkość skóry, pewnie sztucznej. Kształt był oczywisty. W miejscu, gdzie po raz ostatni stałem z Anką, została jej torebka, pozostawiona jak skóra węża, który wijąc się, pognał gdzieś, by w innej postaci czynić krzywdę kolejnej osobie. Czy ta dziewczyna była zła, czy to może ja jestem zły? Rozpiąłem zamek torebki i włożyłem do niej rękę. Wśród wielu przedmiotów mogłem wymacać klucze, notes, telefon, szminkę i lusterko. Wyczułem popękany brzeg zwierciadełka, który nie czynił mi żadnej krzywdy, mimo ostrości. Wyciągnąłem je i choć trwała noc, wystarczył blask księżyca, bym ujrzał własną twarz. To nie było w pełni ludzkie oblicze. Brakowało mu barwy. Nie mogłem przecież tak pokazać się Ance, jeżeli jeszcze ją dzisiaj zobaczę. Wyciągnąłem szminkę, znalazłem również puder i perfumy. Po krótkiej toalecie wyglądałem już prawie jak człowiek, piosenkarz z lat osiemdziesiątych. Żywy, wesoły trup o zapachu fiołków. Nuciłem pod nosem piosenkę.

***

Andrzej przykrył Ankę kocem, podziurawionym jak po ostrzale. Jednak dziury nie powstały przez kule. Nie pojawiły się jako ślad bitew, podczas których ludzie padali bez pieśni, twarzą w błocie. To były otwory po przegranych wieczorach, pełnych samotności, dziury wypalone papierosami. Usiadł na chwilę przy niej, czekał aż uśnie. Czuł się odpowiedzialny za tę dziewczynę. I tak nie miał wiele do roboty. Musiał otworzyć most nad ranem, a wcześniej przywitać swojego zmiennika. Kolega mieszkał ze sto kilometrów stąd i zajeżdżał od strony lasu. Andrzej musiał jednak dotrwać do rana, a czuwanie przy Ance było tylko trochę bardziej wymagające, niż czuwanie przy ciszy wypełnionej koncertem dziesiątek świerszczy. Nie był pewien, czy już zasnęła. Ściągnął z siebie koszulę, odsłaniając nagi tors, bacznie obserwując twarz dziewczyny. Nie zauważył nawet cienia grymasu czy zastanowienia. Uznał, że zasnęła. Zabrał wino, jedną szklankę, resztki jedzenia i wyszedł na korytarzyk. Otworzył drzwi drugiej kanciapy, gdzie stała leżanka jego zmiennika. Przed położeniem się, pociągnął jeszcze spory łyk z butelki, szklankę stawiając na małym stoliku. Czuł, że dobrze się dzisiaj spisał i będzie miał o czym opowiadać.

Tymczasem rozbudzona Anka buszowała pod stołem w poszukiwaniu alkoholu. Znalazła tylko jedną szklankę, ale wino zniknęło. W pamięci miała jeszcze nagi tors Andrzeja, ale pomyślała, że na to jeszcze przyjdzie pora jutro. Teraz, jeszcze przed snem, chciała mieć czystą w garści. Jeśli nie wino, to na pewno jakaś połówka gdzieś się znajdzie. Miała dobrą intuicję. W składanej kanapie znalazła lekko nadpitą flaszkę wódki i cztery piwa.

***

Noc skryła moje wszelkie obawy za morzem gwiazd. Spojrzałem jeszcze raz w lusterko. Wyglądało to nie najgorzej, a przynajmniej w takich ciemnościach nie pozostawiało wiele do życzenia. Rzuciłem okiem w stronę budki kolejarzy, światło już zgasło. Nie byłem pewien, czy znajdę tan Ankę, ale wierzyłem, że przynajmniej należy spróbować ją tam odnaleźć. Powoli szedłem, gdy spostrzegłem światła przeczesujące powierzchnię rzeki. Kucnąłem, kryjąc się za metalowymi elementami mostu, które teraz poza ciężarem przeprawy, stały się filarem mojej pewności siebie. Kilka łódek z włączonymi światłami płynęło niespiesznie. Pewnie mnie szukali, nie pomyślałem o tym. Jednak nawet jeśli mnie spotkają, to co powiedzą. Że się znalazłem? Wypłynąłem brzuchem do góry i stanąłem na nogach. Czy tak stwierdzą i zapiszą w swoich śmiesznych protokołach? Rozbawiła mnie perspektywa cudownego odnalezienia. Zarzuciłem torebkę na ramię i powoli stąpałem w stronę budki, za którą rozpościerał się ogromny las, ledwie zaznaczony w ciemnościach. Gdy już stanąłem blisko budynku, rozbłysło momentalnie światło. Fotokomórka, niczym światło punktowe na scenie, ukazało postać Anki z butelką w ręce, która chwiejąc się, próbowała zapalić papierosa. Diva szykująca się do koncertu odstawiała pijany taniec. Zauważyła mnie z torebką wiszącą na ramieniu. Musiała widzieć jednak niewiele, skoro zapytała:

– Ma pani może ognia?

Powiedziała, próbując rozpalić zwisającego jej z ust peta w blasku skwierczących gwiazdek. Odpowiedziałem jej łagodnie:

– Mam, ale musisz do mnie podejść.

Anka bez marudzenia podeszła. Światło zgasło, gdy oddaliła się wystarczająco od fotokomórki. Obraz w oczach pewnie rozmazywał się jej wystarczająco, by nie dociekać kim jestem. Po drodze pociągnęła łyka z flaszki, poczułem odór alkoholu. Zanim zdążyłem poszukać zapalniczki, rzuciła się na mnie i objęła.

– Pani mnie zabierze ze sobą! – krzyknęła z nadzieją.

Mówiąc, przytulona otarła włosami moją twarz. Torebka spadła z ramienia. Anka mówiła dalej:

– Byłam tu z takim chłopakiem, poznałam go na dyskotece. Opowiadał ciekawe rzeczy, chciałam go trochę powodzić za nos, a on… On skoczył do wody! Boję się, że nie żyje.

Nie wytrzymałem, odpowiedziałem jej:

– Zawszę skaczę. Czy to takie dziwne?

Anka rozpoznała mój głos, odskoczyła i najwyraźniej ujrzała moją prawdziwą twarz, chciała krzyknąć. Doskoczyłem do niej, zatkałem usta dłonią i powiedziałem przez zęby:

– Posłuchaj mnie, dziewczyno. Może nie będzie z nas pary, ale sama mówiłaś, że chciałaś być małą syrenką. Ja wiem, że jesteś już duża, bo wszystkie jesteście duże, wy ziemskie kobiety. Najecie się ziemniakami, mięsem rybim. Tak, zjadacie ryby, a one się karmią waszymi topielcami. Sam to widziałem nieraz. Jak obiecałem, tak zrobię. Nigdzie sama stąd nie pójdziesz. Rozumiesz?

Zaciągnąłem ją na środek mostu, a ona jakby bez świadomości zacisnęła się na moim ciele. Jej łydki objęły plecy jak macki ośmiornicy. Anka próbowała rozchwiać mnie, żebym się przewrócił. Nie wiedziała, że niejeden sztorm przetrwałem i nie jestem słaby. Ugryzła mnie pod szyją, skóra łatwo ustąpiła, zostawiając jej w ustach woskową popelinę.  Wypluła obrzydzona.

– Przestań, Anka, to nie potrwa długo.

W torebce rozbrzmiał głośny sygnał telefonu. Melodia, którą słyszałem na dyskotece. Powiedziałem rozbawiony:

– Wiesz, Anka, że pod wodą dźwięk się lepiej rozchodzi? Słychać muzykę z całej okolicy.

Niosłem ją i czułem, że już nie ma tyle siły. Tak jak ryba opiera się wędkarzowi, gdy już wie, że nie ma szans na przetrwanie. Anka nagle jednak zaczęła krzyczeć z całych sił, światła z łodzi momentalnie skierowały się na nas. Anka krzyczała:

– Ratujcie mnie, on chce mnie wrzucić do wody. Ratujcie mnie, to wariat!

Mężczyzna z budki usłyszał krzyki. Zapaliło się światło przy wyjściu, zaczął biec w naszą stronę. Nie miałem dużo czasu. Wciąż nie mogłem jednak zerwać z siebie Anki. Zacisnęła się na mnie jak narzędzie tortur, po czym wbiła swoje usta w moje usta, poczułem odór alkoholu i zapach martwych ryb, jej ślina była dla mnie jak kwas mordercy. Nie mogłem znieść tego smaku.  Nogi miała piękne, usta piękne, ale nie przynosiła mi żadnej radości. Próbowałem ją z siebie zerwać, ale bez skutku. Przewróciliśmy się na tory. Z oddali wybrzmiał sygnał pociągu. Powiedziałem do Anki:

– Uspokój się, zaraz i tak nas rozjedzie. Wolisz zginąć na torach, pozwolić swojej krwi wsiąknąć w podgniłe podkłady? Pozwolić, by potem inni ludzie szli tędy i spluwali na twoje resztki zastygłe w drewnie? Czemu nie chcesz zostać moją syrenką? Przecież powiedziałaś, że chcesz.

Anka cisnęła mnie coraz bardziej. Nie byłem w stanie znaleźć oparcia, żeby wstać i trafiałem co chwila nogą w jakieś otwory albo ześlizgiwałem się z szyn. Krzyknęła do mnie:

– Dla mnie śmierć to śmierć. W twojej wodzie będę tak samo martwa jak ty.

Odpowiedziałem:

– Nie jestem martwy. To znaczy…

Słyszałem jeszcze raz sygnał pociągu, zaraz ten koszmar się skończy. Jednak zamiast uderzenia, poczułem silną rękę mężczyzny. Krzyknął do mnie:

– Nie żyjesz.

Zanim dostałem pięścią w twarz, powiedziałem ze śmiechem:

– Masz rację, tępaku.

Jeszcze chciałem coś dodać, ale to nie było wszystko. Mężczyzna uniósł mnie i wrzucił z powrotem do rzeki. Wśród blasku lamp błąkających się po rzece łódek, chlusnęło wodą. Pociąg nie nadjechał, ten człowiek otworzył most. Tym cholernym ludziom się udało. Wygrali znowu, zawsze wygrywają. Pociąg nie wpadł do wody, choć po cichu na to liczyłem. Mają te swoje sygnały, komunikaty. Słychać je w głębinach, ale z oddali, jakby z zaświatów. I oni będą mi mówić, że jestem martwy. To oni wszyscy nie żyją! Nie żyją naprawdę!

Pomyślałem sobie, że to nie wszystko. Że jeszcze wrócę, nie do tej, to do innej. Jestem z wody, a one przecież prawie w całości zbudowane są z wody. Jedno mogę obiecać: Zanim nasze ciała wyschną, powtórzymy wszystko.