Zamek Cierni

– Śpij… dzie­ci­no… śpij… spo­koj­nym snem – wy­szep­ta­łam i spoj­rza­łam na twarz dziew­czy­ny. Jesz­cze przed chwi­lą czoło po­kry­wa­ły zmarszcz­ki, a usta drża­ły, jakby chcia­ła coś po­wie­dzieć. Teraz rysy na­bra­ły spo­ko­ju. Chwi­lę gła­ska­łam ją po gło­wie, po­zwa­la­jąc dłu­gim, ja­snym wło­som prze­śli­zgi­wać się mię­dzy pal­ca­mi.

Jak co ty­dzień tchnę­łam magię w po­dusz­ki, na któ­rych le­ża­ła. Ich kształt był inny o po­ran­ku, w po­łu­dnie i w nocy. Gdyby nie one, stu­let­ni sen zmie­nił­by pięk­ne ciało dziew­czy­ny w krwa­wy wrzód.

– Sen ochro­ni cię przed twoim złem – wy­po­wie­dzia­łam ko­lej­ny wers pro­roc­twa i wsta­łam z klę­czek. Zdmuch­nę­łam świe­cę. Rzeź­bio­na skrzy­nia, na któ­rej stała, po stu la­tach wy­glą­da­ła jak ka­ska­da róż­no­ko­lo­ro­we­go wosku.

Za­mknę­łam drzwi kom­na­ty. Wy­dep­ta­na w kurzu ścież­ka zna­czy­ła mój stały szlak. Do­strze­głam po­kry­te kol­ca­mi macki pną­czy, które prze­bi­ły się przez okna i drzwi są­sied­nich izb. Czar­ne, bez­list­ne pędy coraz od­waż­niej pe­ne­tro­wa­ły wnę­trze zamku. Rzu­ci­łam za­klę­cie za­ka­zu na te, które za­nad­to zbli­ży­ły się do kom­na­ty dziew­czy­ny. Wie­dzia­łam, co mogą zro­bić z żywym cia­łem: za­pu­ścić w nim ko­rze­nie i po­wo­li wy­sy­sać za­war­tość. Utrzy­my­wa­ły ofia­rę jak naj­dłu­żej przy życiu, zra­sta­ły się z nią w jeden nie­ro­ze­rwal­ny twór. W końcu czar­ne włók­na w pełni za­stę­po­wa­ły mięk­kie tkan­ki. Po­wsta­wa­ła gro­te­sko­wa rzeź­ba, kości ob­ro­śnię­te ły­ko­wa­ty­mi splo­ta­mi, na któ­rych roz­pię­ta była za­su­szo­na skóra.

Przed­po­la zamku i po­dwó­rzec były pełne ciał śmiał­ków, któ­rzy chcie­li we­drzeć się do środ­ka. Le­gen­da o śpią­cej kró­lew­nie przy­cią­ga­ła jak ma­gnes. Jedni chcie­li pie­nię­dzy, inni sławy, a nie­któ­rzy ma­rzy­li o roz­ko­szy ob­co­wa­nia z na­sto­let­nim cia­łem. Za­bie­ra­li ze sobą żoł­da­ków, drwa­li, cza­ro­dzie­jów, nawet pi­ro­ma­nów. Chcie­li znisz­czyć cier­nio­wy mur, ale sami pa­da­li jego ofia­rą. Pną­cza tylko wy­da­wa­ły się nie­ru­cho­me – po­tra­fi­ły ata­ko­wać z szyb­ko­ścią bły­ska­wi­cy, a łyko pędów sta­wa­ło się tward­sze od stali. Wcią­ga­ły ich po­mię­dzy wę­żo­we splo­ty łodyg i wię­zi­ły w uści­sku, wci­ska­ły się mię­dzy płyty zbroi, wpeł­za­ły do ust i uszu, by zło­żyć tam na­sio­na. Ogień tylko je roz­ju­szał i utwar­dzał cien­ką, ale twar­dą korę. Soki prze­że­ra­ły stal, mo­siądz, a nawet sre­bro.

Ze­szłam do Sali Ry­cer­skiej, wciąż peł­nej uśpio­nych ciał dwo­rzan. Spraw­dzi­łam wszyst­kie ścia­ny, wy­pa­tru­jąc czar­nych ko­rzon­ków i mło­dych pędów. Kiedy szep­ta­łam słowa za­klęć, ro­śli­ny wiły się ni­czym przy­dep­ta­ne robaki i cho­wa­ły do wnę­trza szcze­lin. Pal­ca­mi prze­su­wa­łam po szorst­kim murze, wy­czu­wa­jąc opusz­ka­mi każde pęk­nię­cie i luźny okruch. Kiedy już uszczel­ni­łam ma­gicz­ną ba­rie­rę, po­czu­łam się zmę­czo­na i pusta. Zo­sta­wi­łam sobie tylko tyle magii, by otwo­rzyć nią drogę do wyj­ścia. Zanim opu­ści­łam po­miesz­cze­nie, spoj­rza­łam jesz­cze raz na nie­ru­cho­me syl­wet­ki, nie­któ­re ubra­ne w ba­lo­we stro­je. Kiedy kró­lew­na ukłu­ła się wrze­cio­nem, trwa­ły przy­go­to­wa­nia do uczty z oka­zji jej uro­dzin. Za­nu­ci­łam słowa pie­śni.

Nocą je­steś tam, gdzie każdy dzień

Cicho… cicho sza

Tam za­ba­wa, trwa

Je­stem ósmą wróż­ką. To mnie nie za­pro­szo­no, kiedy uro­dzi­ła się dziew­czyn­ka.

Król i kró­lo­wa zbyt­nio bali się tego, co chcia­łam im po­wie­dzieć. My, wróż­ki po­sia­da­my dar prze­wi­dy­wa­nia przy­szło­ści, ale nie wszyst­kie mamy od­wa­gę, by w nią wej­rzeć. Ja wi­dzia­łam, jak nici ludz­kich losów spla­ta­ją się w jeden wzór. Śmierć dziewczyny była jej przeznaczeniem.

 Lu­dzie rzad­ko poj­mu­ją isto­tę śmier­ci, na­pa­wa ich stra­chem od mo­men­tu, kiedy zy­ska­ją świa­do­mość ist­nie­nia. Życie to krąg: ży­wi­my się tkan­ka­mi mar­twych istot. Z pąka, li­ścia, kwia­tu mu­si­my w końcu zstą­pić po pniu życia, by zmie­nić się w ko­rzeń. Dzię­ki temu drze­wo bę­dzie sil­niej­sze.

Cza­sem kwiat powinien od­paść zaraz po tym, jak roz­wi­nie płat­ki. Nigdy nie wyda owocu. Jego gni­ją­ca tkan­ka za­ra­zi gałąź, konar, pień, aż w końcu za­bi­je drze­wo. Inne wróż­ki dały dziew­czy­nie urodę, wraż­li­wość, mą­drość, ta­lent. Po­zwo­li­ły jej roz­kwit­nąć, po­słu­cha­ły pod­szep­tów ocze­ki­wań. Czy nie czuły tego, co czaiło się w przy­szło­ści? Nie ro­zu­mia­ły, że czar­na nić, wple­cio­na w tka­ni­nę, roz­le­je barw­nik na całość?

Chcia­łam dać jej śmierć, by zo­sta­ła za­pa­mię­ta­na jako kwiat. Żal miał otwo­rzyć serca króla i kró­lo­wej, by za­czę­li czuć i my­śleć. Mieli prze­żyć gniew, roz­pacz, bez­sil­ność. Do­strzec sens cier­pie­nia i oswo­ić się z nim. Ich zwią­zek, zro­dzo­ny z kon­we­nan­sów, miał się zmie­nić w praw­dzi­wą mi­łość. Tak bar­dzo jej po­trze­bo­wa­li, by spro­stać ko­lej­nym pró­bom. By tka­ni­na, w którą są wple­ce­ni, wy­trzy­ma­ła szar­pa­nie zę­ba­mi, by po­de­szwy butów wroga nie roz­tar­ły jej w pył, by w pró­bach ognia, za­ra­zy i głodu nieść pod­da­nym na­dzie­ję i dawać siłę do walki.

Nie byli go­to­wi na przy­ję­cie daru. Moja sio­stra, siód­ma wróż­ka, zmie­ni­ła śmierć w sen. Odwlekła to, co nie­unik­nio­ne. Od kiedy zamek oplo­tły cier­nie, za­po­mnia­ła o nim, po­dob­nie jak inne wróż­ki. Może dla­te­go, że nikt ich tu nie po­dzi­wia, nie wy­po­wia­da ży­czeń, nie cie­szy się z ich przy­by­cia? Tylko ja od stu lat do­glą­dam uśpio­nych ciał. Nie na­zy­wa­ją mnie już wróż­ką, tylko cza­row­ni­cą. Bo któż inny wy­my­ślił­by zło­wro­gie, lu­do­żer­cze cier­nie?

One, po­dob­nie jak ja, są straż­ni­ka­mi prze­zna­cze­nia. Mają wy­brać czło­wie­ka, który bę­dzie wy­star­cza­ją­co silny, by spro­stać wy­zwa­niu. Nie mam na myśli próby, która czeka w Zamku Cier­ni. To tylko przed­smak tego, co na­stą­pi póź­niej.

 

* * *

Krok za kro­kiem brnę­ła błot­ni­stą drogą, cią­gnąc za sobą cięż­ki wózek. Kie­dyś za­przę­gnię­ty był do niego osioł, ale na wio­snę mu­sia­ła sprze­dać zwie­rzę, by kupić je­dze­nie dla dzie­ci. Pod­ję­ła de­cy­zję zbyt późno, a osła­bie­nie gło­dem ze­bra­ło żniwo: z dwój­ki dzie­ci zo­sta­ło tylko jedno.

Teraz wra­ca­ła z targu, nie­pew­na tego, co za­sta­nie w domu. Droga do mia­stecz­ka zaj­mo­wa­ła cały dzień. Po­przed­nią noc prze­le­ża­ła pod wóz­kiem, na wil­got­nej od desz­czu tra­wie, z nie­cier­pli­wo­ścią cze­ka­jąc na świt. Nie zmru­ży­ła oka nie tylko przez zimno. Kiedy przy­mknę­ła po­wie­ki, czuła za­pach dymu i go­rą­co pło­mie­ni, ogar­nia­ją­cych le­pian­kę, w któ­rej zo­sta­ła córka. Wi­dzia­ła dzi­kie zwie­rzę­ta, wy­cią­ga­ją­ce ją do lasu. Sły­sza­ła bul­go­ta­nie męt­nej, mu­li­stej wody, która po­chła­nia­ła dziew­czyn­kę.

Trwo­ga do­da­wa­ła jej sił, choć po­de­szwy butów z tru­dem znaj­do­wa­ły opar­cie na śli­skiej gli­nie, a ob­rę­cze kół po­grą­ża­ły się w ko­le­inach. Plecy pa­li­ły jak ogień, a kiedy pod­no­si­ła głowę, przed ocza­mi tań­czy­ły mrocz­ki. Zdy­sza­na, przy­sta­nę­ła na chwi­lę i się­gnę­ła do za­pa­sów zgro­ma­dzo­nych na wózku. Długo się wa­ha­ła, ale w końcu urwa­ła ka­wa­łe­czek chle­ba. My­śla­ła, że w ca­ło­ści za­cho­wa go dla córki, jako przy­smak, który wy­cza­ru­je na twa­rzy dziec­ka uśmiech. Potem zo­sta­ną im mąka i kasza, pełne ro­ba­ków, bo tylko na takie było ją stać.

Mu­sia­ła coś zjeść, by dojść do domu. Nie miała już siły, by szu­kać ko­rzon­ków i ryć w ziemi po­ra­nio­ny­mi dłoń­mi. We­pchnę­ła łap­czy­wie do ust ka­wa­łek boch­na. Na po­cząt­ku pra­wie się nim za­krztu­si­ła. Ból pro­mie­niu­ją­cy od cho­rych zębów prze­szył szczę­ki, ale mimo tego wy­trwa­le gry­zła twar­dą skór­kę, aż po­czu­ła na ję­zy­ku słod­ki smak.

Kiedy za­uwa­ży­ła sa­mot­ne­go męż­czy­znę, wy­stra­szy­ła się. Nie wy­glą­dał na tu­tej­sze­go. Był bar­czy­sty, a jego chód przy­wo­dził na myśl niedź­wie­dzia, kro­czą­ce­go na tyl­nych ła­pach. Miał dłu­gie, roz­czo­chra­ne włosy i zmierz­wio­ną brodę. Przez jedno ramię prze­wie­sił worek, zza dru­gie­go wy­sta­wa­ła rę­ko­jeść mie­cza.

Kim był? Jeśli my­śli­wym, to po co mu miecz? Może ra­czej na­jem­nym żoł­da­kiem, który zde­zer­te­ro­wał? Sa­mot­nym rze­zi­miesz­kiem? A może… Nie, nie mógł być ry­ce­rzem ani księ­ciem, oni za­wsze przy­by­wa­li z licz­ną świtą.

– Szu­kam Zamku Cier­ni. – Pod­niósł głowę i spoj­rzał jej w oczy. Słowa brzmia­ły to­por­nie, jak u ob­co­kra­jow­ca, ale w za­cho­wa­niu nie wy­czu­ła ty­po­wej nie­pew­no­ści. Strach nagle ją opu­ścił, jakby ciem­ny, szorst­ki głos mężczyzny oto­czył ją opie­ką. Po­spiesz­nie od­gar­nę­ła włosy z czoła i prze­łknę­ła reszt­kę chle­ba.

– Idę w tamtą stro­nę, panie.

Mi­nę­ły trzy lata, odkąd w oko­li­cy po­ja­wił się ostat­ni śmia­łek. Daw­niej było ich wielu. Pa­mię­ta­ła, gdy jako dziew­czyn­ka oglą­da­ła barw­ne or­sza­ki. Oj­ciec czę­sto za­bie­rał ją, by pa­trzy­ła na lśnią­ce zbro­je i wy­szy­wa­ne zło­tem szaty. Matka zaś się zło­ści­ła i prze­kli­na­ła pod nosem.

To ona miała rację. Wraz z brzę­czą­cy­mi mo­ne­ta­mi, przy­by­sze przy­nie­śli ze sobą cho­ro­by, któ­rych wcze­śniej nie znano w tych oko­li­cach. Nie­któ­rzy śmiał­ko­wie gi­nę­li bez wie­ści, na­kłu­ci na cier­nie. Inni wra­ca­li po­ko­na­ni, a go­rycz po­raż­ki mie­sza­ła ich zmy­sły. Jej wuj zgi­nął, kiedy pi­ja­ny ry­cerz wtar­gnął do do­mo­stwa. Nie zdo­byw­szy kró­lew­ny, chciał zna­leźć po­cie­sze­nie w ob­co­wa­niu z ja­ką­kol­wiek nie­wia­stą. Ry­cerz prze­szył wuja mie­czem i pobił ciot­kę tak, że nigdy już nie na­zy­wa­no jej pięk­ną. Nie po­niósł za to żad­nej kary.

Począwszy od tego wydarzenia, ich ro­dzi­na i cała wieś za­czę­ła pod­upa­dać. Przybysze traktowali ich coraz gorzej. Są­siedz­two Zamku Cier­ni już nie in­try­go­wa­ło, tylko było jak zło­wro­gi cień, coraz dłuż­szy i zim­niej­szy. Teraz z ca­łe­go rodu po­zo­sta­ła tylko ona i córka.

Kiedy uważ­niej przyj­rza­ła się ubra­niu męż­czy­zny, przy­po­mnia­ła sobie zasłyszane kiedyś opowieści. Lu­dzie-ogry, tak ich na­zy­wa­no. Miesz­ka­li za gó­ra­mi na pół­no­cy, w ba­gni­stej kra­inie oto­czo­nej la­sa­mi. Opowieści wspominały o ich okru­cień­stwie – ponoć nadal mieli zwy­czaj spo­ży­wać ciała po­ko­na­nych wro­gów, by zy­skać ich siłę.

Przy­bysz ski­nął głową. Bez słowa chwy­cił za drągi i wy­rwał koła wózka z błota jed­nym ru­chem, jakby po­jazd był za­baw­ką. Szli w mil­cze­niu, ale nie prze­szka­dza­ło jej to. Cza­sem od­wra­ca­ła się, by spoj­rzeć na jego syl­wet­kę, na mu­sku­lar­ne nogi i sze­ro­kie ra­mio­na. Po­dmu­chy wia­tru nio­sły woń futer i zwie­rzę­cych skór, zmie­sza­ne z potem męż­czy­zny.

– Do zamku wie­dzie tamta ścież­ka, panie. Kie­dyś była sze­ro­kim trak­tem, ale za­ro­sła. Mój dom jest na skra­ju wsi. Nie­wie­lu po­zo­sta­ło w niej miesz­kań­ców.

Mężczyzna za­pro­wa­dził wóz aż pod zasłonięte szmatą drzwi. Córka wy­bie­gła ze środka i za­trzy­ma­ła się wpół kroku. Trwoż­nie spo­glą­da­ła na przy­by­sza. Ko­bie­ta przy­wo­ła­ła ją i przy­tu­li­ła do pier­si.

– Nie­dłu­go zmierzch. Nie doj­dziesz do zamku przed za­cho­dem. Może zo­sta­niesz na noc? Ży­je­my skrom­nie, ale po­dzie­lę się wszyst­kim, co mam.

Uśmiech­nę­ła się, po­pra­wi­ła po­ła­ta­ny i za­bło­co­ny przy­odzie­wek, wy­pię­ła wątłe pier­si.

– Od­wdzię­czę się za pokazanie drogi, kiedy wrócę.

Wziął jej dłoń w swoją, za­le­d­wie na mo­ment, ale to wy­star­czy­ło, by po­czu­ła dreszcz. Zo­sta­wił ją, nie­ru­cho­mą, z pół­otwar­ty­mi usta­mi, i ru­szył w stro­nę zamku.

 

* * *

Kiedy do­tarł do kol­cza­ste­go muru, słoń­ce cho­wa­ło się za ho­ry­zont. Czer­wo­ny blask ostat­nich pro­mie­ni padł na wę­żo­we pędy, wień­czą­ce górną kra­wędź prze­gro­dy. Minął zbu­twia­łe reszt­ki żer­dzi, gni­ją­ce płót­na na­mio­tów i po­ra­sta­ją­ce chwa­sta­mi miej­sce po ogni­sku. U pod­nó­ża ścia­ny splą­ta­nych ro­ślin bie­li­ły się kości. Wy­da­wa­ło mu się, że w gę­stwi­nie widzi za­ry­sy ciał, ufor­mo­wa­ne ze zdrew­nia­łych pędów. Gdzie­nie­gdzie w ro­ślin­ną tkan­kę wro­śnię­te były ele­men­ty zbroi, ka­wał­ki roz­dar­tych tka­nin, sple­śnia­łe skó­rza­ne paski i po­kry­te pa­ty­ną sprzącz­ki.

Pod­szedł do pną­czy. Do­strzegł po­ru­sze­nie wśród łodyg – te naj­bli­żej niego co­fa­ły się, a te po bo­kach roz­pla­ta­ły i wy­su­wa­ły, jakby ro­śli­ny za­pra­sza­ły go do środ­ka. Wy­cią­gnął dłoń i do­tknął cien­kie­go, le­d­wie wi­docz­ne­go pędu.

Ło­dy­ga się na­prę­ży­ła, przez chwi­lę wiła ni­czym wąż, aż wresz­cie oplo­tła jego palce i uło­ży­ła się w kłę­bek we­wnątrz dłoni. Na czar­nej po­wierzch­ni kory po­ja­wi­ły się pęk­nię­cia, z któ­rych wy­chy­nę­ły grube, zie­lo­ne pąki. Każdy z nich otwo­rzył się w kwiat, mie­nią­cy się żół­cią, pur­pu­rą i gra­na­tem.

To był jego dar i prze­kleń­stwo za­ra­zem. Do­ty­kiem dłoni dawał mi­łość. Jed­nym mu­śnię­ciem pal­ców ocza­ro­wy­wał i roz­pa­lał. Kiedy jego matka, kró­lo­wa, we­zwa­ła na dwór cza­row­ni­ków i zło­ży­ła krwa­we ofia­ry, by nie­mow­lę otrzy­ma­ło wła­śnie taki dar, nie przy­pusz­cza­ła, jak to się skoń­czy. Chcia­ła dać synowi to, czego sama nie za­zna­ła, uchro­nić go od chło­du, który ranił jej wraż­li­we serce.

Za­miast tego sama zła­pa­ła się w pu­łap­kę do­ty­ku. Za­nie­dby­wa­ła rady, sądy, uczty, a nawet mo­dli­twy, by tylko po­czuć cu­dow­ne palce na swo­jej skó­rze. W nocy bier­nie zno­si­ła to, co robił z jej cia­łem mąż, cze­ka­jąc nie­cier­pli­wie na po­ra­nek i spo­tka­nie z synem.

Za­czę­ła poić króla winem, a sama wy­my­kać się w nocy do sy­pial­ni dzie­dzi­ca. Na po­cząt­ku tylko go przy­tu­la­ła, potem piesz­czo­ty sta­wa­ły się coraz bar­dziej wy­uz­da­ne. Pew­nej nocy król, mimo wy­pi­te­go al­ko­ho­lu, za­uwa­żył nie­obec­ność żony. Na­ka­zał dwo­rza­nom ją śle­dzić i wkrót­ce od­krył, dokąd się uda­wa­ła.

Kolejnej nocy przy­szedł do sy­pial­ni syna. W gnie­wie wy­cią­gnął żonę z łoża i rzu­cił ją na pod­ło­gę. Wyjął szty­let, by po­de­rżnąć gar­dło dzie­dzi­co­wi, ale w ostat­niej chwi­li ten zła­pał go za nad­gar­stek i za­czął bła­gać o da­ro­wa­nie życia. Król pod­dał się magii do­ty­ku. Po jego twa­rzy po­cie­kły łzy. Od­rzu­cił szty­let na pod­ło­gę i padł na ko­la­na.

Syn nie zwol­nił uści­sku. Serce wład­cy biło coraz szyb­ciej, słowa i myśli za­czę­ły się plą­tać, krew na­pły­wa­ła do twa­rzy. Wszech­ogar­nia­ją­ca mi­łość, któ­rej nigdy nie wcze­śniej nie czuł, była zbyt sil­nym prze­ży­ciem. Król chwy­cił się za głowę i stra­cił przy­tom­ność. Kró­lo­wa we­zwa­ła dwo­rzan, a szty­let we­pchnę­ła pod skrzy­nię, by nikt się nie do­my­ślił, co za­szło w kom­na­cie.

Słu­dzy po­nie­śli króla do łoża, w któ­rym już po­zo­stał. Cza­sem na ce­re­mo­nie i świę­ta prze­no­szo­no go i sa­dza­no na tro­nie, a na­stęp­nie dys­kret­nie przy­pi­na­no głowę skó­rza­nym pa­skiem, by nie opa­da­ła. Dwo­rza­nie wy­cie­ra­li ślinę ciek­ną­cą z ką­ci­ka ust i po­pra­wia­li trzę­są­ce się dło­nie.

Dwa lata póź­niej kró­lo­wa uro­dzi­ła córkę, a po ko­lej­nym roku syna. Nie­któ­rzy mó­wi­li, że to dar za tro­skli­wą opie­kę nad cho­rym mężem. Na­dwor­ny poeta uło­żył pieśń, w któ­rej szcze­biot dzie­ci przed­sta­wiał jako głos wład­cy. Ci, któ­rzy sze­rzy­li inne plot­ki, skoń­czy­li jako karma dla świń. Kró­lo­wa ka­za­ła wy­sta­wić na placu tar­go­wym ko­ry­ta, do któ­rych wrzu­cano po­rą­ba­ne szcząt­ki, a na­stęp­nie wy­pusz­cza­no wy­gło­dzo­ne zwie­rzę­ta.

Kiedy kró­le­wicz stał się świadkiem takich scen, postanowił uciec z zamku. Straż­ni­cy przy bra­mie wy­pu­ści­li go bez za­jąk­nie­nia – wystarczyło, że po­ło­żył dło­nie na ich ra­mio­nach. Wy­szedł da­le­ko za mia­sto, na tar­ga­ne wia­trem wzgó­rza, i po raz pierw­szy od dłuż­sze­go czasu ode­tchnął głę­bo­ko, jakby pękły nie­wi­dzial­ne okowy na że­brach.

Na po­cząt­ku czę­sto ko­rzy­stał z mocy, która otwie­ra­ła mu wszyst­kie drzwi. Lu­dzie po­trze­bo­wa­li mi­ło­ści, niektórzy byli gotowi oddać za nią cały majątek. Potem, kiedy już minął strach pi­sklę­cia, które zbyt późno opu­ści­ło gniaz­do, za­czął się po­wstrzy­my­wać. Chciał po­czuć to wszyst­ko, przed czym chro­nił go kokon mi­ło­ści: głód, prze­ra­że­nie, roz­pacz. Zmęż­niał, a mło­dzień­cza twarz stop­nio­wo przy­bra­ła ostre rysy lu­dzi-ogrów. Na­uczył się wal­czyć i za­bi­jać. Cza­sem, kiedy wróg wy­da­wał ostat­nie tchnie­nie, ­klę­kał przy nim i kładł dłoń na jego czole.

Było uczu­cie, któ­re­go nigdy nie prze­żył: mi­łość. Ta, którą wzbu­dzał, zbyt szyb­ko za­głu­sza­ła wszyst­ko, co mogło uro­dzić się w jego sercu. Roz­ko­sze ciała były jesz­cze jed­nym fi­zycz­nym ćwi­cze­niem, a dotyk ko­biet przy­wo­ły­wał w końcu wspo­mnie­nie piesz­czot, któ­ry­mi da­rzy­ła go matka. Kiedy usły­szał opo­wieść o Zamku Cier­ni i kró­lew­nie, zmo­żo­nej stu­let­nim snem, wy­ru­szył bez wa­ha­nia na po­szu­ki­wa­nia.

 

Nad ranem wszyst­kie cier­nie po­kry­ły się kwia­ta­mi. Wstał z klę­czek i ode­pchnął ło­dy­gi, które ocie­ra­ły się o niego jak kot. Pną­cza roz­stę­po­wa­ły się przed każ­dym jego kro­kiem. Wi­dział zdrew­nia­łe szcząt­ki ludzi, które wy­glą­da­ły teraz jak ma­ne­ki­ny w od­święt­nych stro­jach, uszy­tych z barw­nych płat­ków. Je­dy­nie oczo­do­ły były wciąż ciem­ne i mar­twe.

Wkrót­ce sta­nął przed bramą zamku i na­parł ra­mie­niem na cięż­kie wrota. Prze­szedł przez ob­ro­śnię­te pną­cza­mi mia­sto. Ki­wa­ją­ce się ło­dy­gi przy­po­mnia­ły mu tłum, który witał jego ojca, po­wra­ca­ją­ce­go do domu po wy­gra­nej bi­twie. Wtedy jesz­cze był silny i dumny, a jego widok wle­wał w serca ludzi od­wa­gę.

Roz­su­nął kur­ty­nę z cier­nio­wych łodyg i wszedł do pa­ła­cu. Prze­szu­kał pię­tro po pię­trze, aż w końcu zna­lazł kom­na­tę kró­lew­ny. Przy­klęk­nął przy łożu. Po­wo­li ujął de­li­kat­ne palce w szorst­ką dłoń. Kró­lew­na była do­sko­na­le pięk­na. Wciąż spała. Nie rzu­ca­ła się na niego, jej oczy nie pło­nę­ły z pra­gnie­nia, uda nie drża­ły nie­cier­pli­wie. Była pierw­szą ko­bie­tą, w któ­rej się mógł za­ko­chać.

 

* * *

Wy­czu­łam, kiedy mur cier­ni za­kwitł. Na­sio­no po­sa­dzo­ne przez wróż­kę za­wsze za­cho­wu­je z nią więź. Po­czu­łam falę mi­ło­ści, która prze­bie­gła przez uśpio­ny zamek. W jedną noc wy­ro­sły pąki, kwia­ty roz­chy­li­ły płat­ki, a potem za­wią­za­ły owoce.

Na­za­jutrz po­czu­łam ból roz­ry­wa­nych tka­nek – rą­ba­nych sie­kie­ra­mi, prze­ci­na­nych szty­cha­mi łopat, wy­dzie­ra­nych łań­cu­cha­mi z ziemi. Ło­dy­gi pa­da­ły jedna po dru­giej, zanim na­sio­na zdą­ży­ły doj­rzeć. Życie jesz­cze się w nich tliło, kiedy za­czął je tra­wić ogień.

Zo­stał tylko jeden pęd, ukry­ty pod zwo­dzo­nym mo­stem. Jego owoc doj­rzał i okrył się twar­dą łu­pi­ną, mimo że prze­pra­wa cała dud­ni­ła od cięż­kich butów i pod­ków koni.

Prze­wi­dzia­łam, że po mnie przyj­dą. Kiedy drze­wa wy­szep­ta­ły, że prze­kro­czy­li gra­ni­ce Wiecz­ne­go Lasu, za­ło­ży­łam tę samą suk­nię, którą mia­łam na sobie w dniu uro­dzin dziew­czy­ny: skrom­ną, szarą, nie pa­su­ją­cą do wróż­ki. Do tego wy­god­ne, skó­rza­ne ci­żem­ki, każdy z wy­ha­fto­wa­nym ręcz­nie kwia­tem.

Usły­sza­łam uja­da­nie psów, tę­tent koni, szczęk me­ta­lu. Pod­la­łam wszyst­kie ro­śli­ny, a potem sia­dłam przed chatą i pa­trzy­łam na nie. Nie­wie­le roz­kwi­tło, więk­szość miała do­pie­ro pąki. Po­my­śla­łam, że nigdy nie zo­ba­czę kwia­tów i ukrad­kiem star­łam łzę.

Nie prze­wi­dzia­łam, że przyj­dzie aż tak wielu, ani tego, że wezwą wszyst­kie sie­dem wró­żek, w tym moją sio­strę. Dla­cze­go aż tak się bali? Nigdy nie uwa­ża­łam się za sil­niej­szą, mą­drzej­szą i spryt­niej­szą. Nie po­rów­ny­wa­łam się z in­ny­mi. Uży­wa­łam tyle magii, ile było mi po­trzeb­ne.

Kiedy za­czę­li ota­czać chatę zro­zu­mia­łam, że strach nie po­cho­dzi od nich, tylko od kró­lew­ny. Byli tylko ręką, która wy­ko­ny­wa­ła po­le­ce­nie. Uśmiech­nę­łam się, za­pew­ne po raz ostat­ni – nie my­li­łam się co do niej.

Pod­nio­słam ręce, by wi­dzie­li, że je­stem bez­bron­na. Wtedy wróż­ki za­czę­ły rzu­cać na mnie za­klę­cia. Ogień sma­gał włosy, dło­nie skuł lód, ka­mien­ne kaj­da­ny wcią­gnę­ły stopy pod zie­mię. Tylko moja sio­stra stała bez­rad­na. Pa­trzy­łam jej w oczy, do­pó­ki mo­głam, do­pó­ki wir wia­tru nie przy­giął mnie do ziemi, wy­krę­cił ręce, zła­mał żebra. Pod­nio­słam twarz, wy­plu­łam zie­mię z ust i zo­ba­czy­łam setki butów dep­czą­cych ogród.

Spę­ta­li mnie łań­cu­cha­mi, wrzu­ci­li na wóz i za­wieź­li do zamku. Po pną­czach zo­sta­ły jasne ślady przylg na mu­rach, lecz nawet te usu­wa­no szczot­ka­mi, pra­co­wi­cie, cal po calu. Za­pa­dał zmierzch, więc wóz usta­wio­no na głów­nym placu i tak po­zo­sta­wio­no mnie na noc.

O pół­no­cy straż­ni­ków zmo­rzył sen. Do­my­śli­łam się, że to spraw­ka mojej sio­stry. Usia­dła na wozie i skraw­kiem wil­got­nej szma­ty zmyła krew z mojej twa­rzy.

– Nie przy­pusz­cza­łam, że cię zwią­żą… Oni chcą tylko wie­dzieć, dla­cze­go rzu­ci­łaś urok.

– Nie oni, tylko kró­lew­na. A ona nie chce ni­cze­go wie­dzieć, chce ze­msty. Wej­rzyj w przy­szłość, sio­stro.

– Nie po­tra­fię!

– Wszyst­kie po­tra­fi­my, je­ste­śmy wróż­ka­mi. Pa­mię­tasz, jak sia­da­ły­śmy nad stru­mie­niem i ob­ser­wo­wa­ły­śmy wodę? Nurt może krę­cić, ale i tak spły­wa w końcu do morza. Podaj dłoń, sio­stro. Po­czuj to… teraz wi­dzisz?

Ści­snę­łam jej dłoń.

– Co wi­dzisz, sio­stro?

– Puść, puść mnie!

Prze­krę­ci­łam głowę, by doj­rzeć jej twarz. Po po­licz­kach cie­kły łzy.

– Zerwę łań­cu­chy… oswo­bo­dzę cię, uciek­nie­my razem!

– Nie. Mój los musi się do­peł­nić.

Prze­tar­ła dło­nią mokre po­licz­ki. Usta za­drża­ły, jakby chcia­ła coś po­wie­dzieć, ale w końcu od­wró­ci­ła się i ode­szła ze spusz­czo­ną głową.

 

* * *

Jeszcze przed świtem gruby wo­jow­nik za­czął wbi­jać na środ­ku placu wiel­ki pal. Kiedy skoń­czył, oparł się o trzo­nek młota i przez chwi­lę po­dzi­wiał swoje dzie­ło, pod któ­rym inni za­czę­li już ukła­dać stos z chru­stu i polan. Sze­ściu ludzi chwy­ci­ło mnie i po­nio­sło w kie­run­ku miej­sca kaźni. Oglą­da­łam szpa­ler łucz­ni­ków i zer­ka­łam im w oczy, ponad wy­ce­lo­wa­ny­mi we mnie gro­ta­mi strzał.

Długo cze­ka­li, aż przyj­dzie kró­lew­na. Po­ja­wi­ła się w tej samej sukni, w któ­rej przespała sto lat. Wy­ba­wi­ciel kro­czył obok niej, trzy­ma­jąc za rękę. Spoj­rzał na mnie ocza­mi dra­pież­ni­ka. Po­marsz­czo­ne czoło i nos, ścią­gnię­te łuki brwi, drga­ją­cy kącik ust zda­wa­ły się ki­pieć gnie­wem. Był szcze­ry i rów­nie czy­sty co uczu­cie, któ­rym za­pa­łał do kró­lew­ny.

Zmie­szał się, kiedy nasze spoj­rze­nia się skrzy­żo­wa­ły. Wi­dzia­łam, że po­mi­mo zło­ści do­strzegł rany, ból i cier­pie­nie. Za­czerp­nę­łam tyle po­wie­trza, na ile po­zwa­la­ły mi łań­cu­chy, i wy­pu­ści­łam je z ulgą. Mój los się do­peł­nił – za­sia­łam w nim ziar­no, po­dob­nie, jak kie­dyś na­sio­na cier­nio­wych pną­czy wokół zamku.

Kró­lew­na stała nie­ru­cho­mo, jakby na coś cze­ka­ła. Po chwi­li wpro­wa­dzo­no wróż­ki. Zro­zu­mia­łam, że każe im pa­trzeć na kaźń, by wie­dzia­ły, co je cze­ka, jeśli się jej sprze­ci­wią. Potem przy­szedł bro­da­ty sta­rzec o roz­bie­ga­nym, nie­obec­nym spojrzeniu. Na ręku niósł sie­dem par kaj­dan. Po­brzę­ki­wa­ły, a w każ­dym od­gło­sie sły­sza­łam echo magii wią­żą­cej ogni­wa.

Kró­lew­na ka­za­ła je za­ło­żyć wróż­kom. Tłu­ma­czy­ła swoim pięk­nym gło­sem, że to tylko na czas mojej kary, by ła­twiej i spo­koj­niej mogły ją znieść. Po­ki­wa­łam głową: to był jeden z darów, które od nich otrzy­ma­ła. Dar śpie­wu, uwie­dze­nia myśli i duszy. Jedna po dru­giej za­kła­da­ły je, zer­ka­jąc po sobie na­wza­jem, jakby chcia­ły się utwier­dzić w prze­ko­na­niu, że po­stę­pu­ją słusz­nie. Je­dy­nie siód­ma wróż­ka pa­trzy­ła pro­sto w moje oczy. Wy­sta­wi­ła dło­nie przed sie­bie.

Już nigdy ich nie zrzucisz, ko­cha­na. Wi­dzia­łam to teraz tak wy­raź­nie, jak nigdy dotąd. Nici prze­zna­cze­nia splo­tły się w nową tka­ni­nę, tym razem czar­ną. Prze­nio­słam spoj­rze­nie na króla. Teraz to on był je­dy­nym bia­łym ście­giem. Pod war­stwa­mi zbroi, zwie­rzę­cych skór i na­pię­tych mię­śni czu­łam bicie czy­ste­go serca.

Wszy­scy cze­ka­li na pro­ces, py­ta­nia i wy­ja­śnie­nia, ale kró­lew­na nie po­wie­dzia­ła ani jed­ne­go słowa. Kiedy dwo­rza­nin podał jej po­chod­nię, szme­ry wśród tłumu zgro­ma­dzo­ne­go na placu uci­chły. Za­pach­nia­ło wo­skiem, tłusz­czem i smołą. Zanim po­de­szła do stosu, ski­nę­ła na gru­ba­sa z mło­tem, a na­stęp­nie wy­ce­lo­wa­ła dłoń w moją stro­nę. Sługa pod­szedł i za­mach­nął się. W ostat­niej chwi­li po­nie­chał ciosu, a obuch opadł na chrust. Stał przede mną, dy­sząc, ze wzro­kiem utkwio­nym w bruku. Za­czę­łam nucić, ochry­płym gło­sem i ze sztyw­nym ję­zy­kiem, bo od mo­men­tu po­rwa­nia nie dali mi kro­pli wody.

Chodź

Dzie­ci­no… chodź

Otrzy­masz dar

…YNAH­CO­KU NORT

…YNAH­CO­KU JAR

RAJ UKO­CHA­NY

Do­pie­ro wtedy ude­rzył, jakby chciał za­głu­szyć słowa. Przez tłum prze­szło wes­tchnie­nie, dla jed­nych jesz­cze zgro­zy, dla in­nych już ulgi. Nie prze­rwa­łam pie­śni, choć ból zgru­cho­ta­nych kości zda­wał się roz­ry­wać mnie od środ­ka.

Kró­lew­na po­de­szła do stosu. We­pchnę­ła po­chod­nię mię­dzy ga­łę­zie. Chrust naj­pierw za­sy­czał, a potem zajął się ogniem. Pło­mie­nie ła­ko­mie po­chło­nę­ły stopy i wkrót­ce wspię­ły się do ud. Prze­kro­czy­łam gra­ni­cę cier­pie­nia – teraz w my­ślach ist­nia­ły tylko słowa pie­śni, które wciąż się prze­bi­ja­ły przez trzask pło­mie­ni.

SEN

Jest chwi­lo­wym złu­dze­niem

Bo ON… po­da­ru­je ci wła­dzę

A TY – bez li­to­ści… na tro­nie… we krwi

Od­naj­dziesz się

Dusze wró­żek wzla­tu­ją wprost do nieba jako smuż­ki srebr­nych iskier, by kie­dyś po­now­nie po­ja­wić się na ziemi. Ja ostat­kiem sił zna­la­złam ziem­skie schro­nie­nie dla świa­do­mo­ści: łu­pi­nę ziar­na cier­ni­ste­go pną­cza, ukry­te­go pod zwo­dzo­nym mo­stem.

 

* * *

Kró­lew­na była do­peł­nie­niem cu­dow­ne­go do­ty­ku kró­le­wi­cza: bez­den­nym wor­kiem na mi­łość. Dzię­ki darom wró­żek za­wsze bu­dzi­ła za­chwyt. Je­dy­na córka wład­ców była po­dzi­wia­na i uwiel­bia­na, ale nie mu­sia­ła dawać nic od sie­bie. Mimo szes­na­stu lat świat jej uczuć był ubogi i być może dla­te­go tak łatwo się pod­da­ła nie­na­wi­ści.

Nie­na­wi­dzi­ła ósmej wróż­ki. Swoją prze­po­wied­nią zbu­rzy­ła jej świat, ska­za­ła ją na za­po­mnie­nie. Od kiedy wy­cię­to pną­cza, kró­lew­na ma­rzy­ła tylko o ze­mście. Kiedy swąd spa­lo­ne­go ciała wróż­ki wnik­nął głę­bo­ko w pa­ła­co­we mury, wład­czy­ni wcale się nie uspo­ko­iła. Owład­nął nią żal po­rzu­ce­nia przez ro­dzi­ców. To ich próż­ność spro­wa­dzi­ła wróż­ki i ścią­gnę­ła na nią fatum. Kiedy się ukłu­ła wrze­cio­nem i za­pa­dła w sen, ode­szli. A prze­cież mogli wal­czyć o nią, zmu­sić wróż­kę, by od­czy­ni­ła urok.

Usu­nę­ła wszyst­kie ślady ich obec­no­ści z zamku. Kiedy skoń­czy­ła, za­pra­gnę­ła spro­wa­dzić za­po­mnie­nie na cały ród: na­ka­za­ła kru­szyć po­są­gi, palić ob­ra­zy, wy­ry­wać stro­ny z ksiąg, skuć ze ścian ma­lo­wi­dła. Za­bro­ni­ła śpie­wać pie­śni sła­wią­ce bo­ha­te­rów. Od tej pory była tylko ona, jakby jej prze­bu­dze­nie za­czy­na­ło bieg hi­sto­rii.

Kró­le­wicz my­ślał, że kiedy kró­lew­na zbu­du­je wokół sie­bie nowy świat i oto­czy się po­dzi­wem pod­da­nych, od­naj­dzie uko­je­nie. Było wprost prze­ciw­nie: stała się nie­spo­koj­na i draż­li­wa. Szu­ka­ła no­we­go uj­ścia dla żalu.

Kiedy zamek oto­czy­ły cier­nie, po­bli­skie wło­ści stop­nio­wo przej­mo­wa­li są­sie­dzi. Po stu la­tach go­spo­da­ro­wa­li na nich od dwóch lub trzech po­ko­leń. Nawet nie chcie­li sły­szeć o do­bro­wol­nym od­da­niu te­re­nów, które przy­no­si­ły im nie­ma­łe wpły­wy z po­dat­ków.

Pew­ne­go ranka, po ko­lej­nych nie­uda­nych ne­go­cja­cjach, kró­lew­na bez słów po­da­ła kró­le­wi­czo­wi miecz. Z za­sko­cze­nia ude­rzy­li na straż­ni­cę i wy­wle­kli obroń­ców, a na­stęp­nie przy­wią­za­li ich do pa­li­sa­dy. Kiedy ka­za­li im przy­się­gać wier­ność nowej wład­czy­ni, ona prze­cha­dza­ła się wzdłuż sze­re­gu, pod­nie­co­na i wy­prę­żo­na jak stru­na. Oczy kró­lew­ny chło­nę­ły widok kaźni tych, któ­rzy ośmie­li­li się jej sprze­ci­wić.

Kró­le­wicz stał się jej że­la­zną dło­nią, ge­ne­ra­łem, katem. Za­wsze po­ja­wia­ła się w miej­scu po­tycz­ki i z da­le­ka ob­ser­wo­wa­ła prze­bieg walki. Lu­bo­wa­ła się w wy­my­śla­niu su­ro­wych kar dla poj­ma­nych jeń­ców. Do­kład­nie oglą­da­ła ciała po­le­głych – przy­klę­ka­ła przy każ­dym, do­ty­ka­ła, roz­cie­ra­ła krew na pal­cach, cza­sem nawet sma­ko­wa­ła.

Po­cząt­ko­wo na­po­ty­ka­li głów­nie utwo­rzo­ne w na­pręd­ce od­dzia­ły chło­pów, dzier­żą­cych włócz­nie, widły i lesz­czy­no­we łuki. Ko­men­de­ro­wa­li nimi ry­ce­rze, któ­rzy nie mieli po­ję­cia o sztu­ce wo­jen­nej. Kró­lew­na szyb­ko od­zy­ski­wa­ła zie­mie, a są­sie­dzi z nad­spo­dzie­wa­ną ocho­tą pod­ję­li prze­rwa­ne roz­mo­wy i sami za­pro­po­no­wa­li ustęp­stwa.

Wkrót­ce oka­za­ło się, że chcie­li je­dy­nie kupić tro­chę czasu, by po­ta­jem­nie zgro­ma­dzić za­cięż­ne woj­sko. Po kilku ty­go­dniach na spor­ne zie­mie wkro­czy­ły od­dzia­ły do­brze uzbro­jo­nych i wy­szko­lo­nych na­jem­ni­ków.

W od­po­wie­dzi młoda wład­czy­ni po­sta­no­wi­ła użyć wró­żek. Trans­por­to­wa­no je na miej­sce bitwy w klat­ce, przy­ku­te ma­gicz­ny­mi kaj­da­na­mi do prę­tów. Za­wsze po­ja­wia­ła się tylko jedna – wszyst­kie po­zo­sta­łe, uwię­zio­ne w zamku, sta­wa­ły się za­kład­nicz­ka­mi. Rzad­ko ata­ko­wa­ły bez­po­śred­nio. Ła­twiej było im ob­da­rzać wal­czą­cych da­ra­mi, po­dob­nie, jak uczy­ni­ły kie­dyś wobec kró­lew­ny.

Spryt po­zwa­lał wo­jow­ni­kom oszu­kać prze­ciw­ni­ków. Groź­ny wy­gląd spra­wiał, że serca wro­gów ogar­nia­ła trwo­ga jesz­cze przed roz­po­czę­ciem walki. Pie­śni bo­jo­we po­dwa­ja­ły siłę i zapał, a humor po­zwa­lał szy­dzić z wroga. Naj­sku­tecz­niej­szy oka­zał się ta­niec: dzię­ki gra­cji ru­chów żoł­nie­rze kró­lew­ny uni­ka­li cio­sów, a sami za­da­wa­li je bez trudu.

Tylko siód­mej wróż­ki nie wy­pro­wa­dzo­no z lochu. Nie­któ­rzy po­wia­da­li, że po śmier­ci sio­stry owład­nę­ło nią sza­leń­stwo, inni, że sama za­pa­dła w sen, by za­po­mnieć o cier­pie­niu. Kiedy dzie­ciom śniły się kosz­ma­ry ma­wia­no, że to moc wróż­ki prze­ni­ka grube mury.

Po pię­ciu mie­sią­cach walk są­sie­dzi mu­sie­li w końcu się uko­rzyć przed kró­lew­ną. Tylko jedna gra­ni­ca wciąż sta­no­wi­ła za­gro­że­nie – ta, za którą roz­po­czy­nał się kraj lu­dzi-ogrów. Kró­le­wicz prze­czu­wał, że w końcu przyj­dzie mu się zmie­rzyć z matką, od któ­rej uciekł w mło­do­ści, a być może rów­nież z wła­sny­mi dzieć­mi. Łu­dził się, że je­sien­ne słoty prze­rwą wojnę i od­wle­ką mo­ment kon­fron­ta­cji do na­stęp­ne­go roku. Jak na złość po­go­da była jed­nak sło­necz­na i cie­pła, a zwia­dow­cy przy­no­si­li ko­lej­ne wie­ści o zbie­ra­ją­cej się za gó­ra­mi armii lu­dzi-ogrów.

 

Kró­le­wicz wspiął się na wzgó­rze i spoj­rzał na mia­sto. Zamek Cier­ni coraz bar­dziej przy­po­mi­nał mu miej­sce, z któ­re­go uciekł za mło­dych lat. Pod bu­ta­mi chrzę­ści­ły reszt­ki ka­mien­nych po­są­gów po­przed­nich wład­ców, wy­wie­zio­ne wo­za­mi i stłu­czo­ne na mia­zgę.

Wie­dział, że za chwi­lę czeka go roz­mo­wa, w trak­cie któ­rej będą mu­sie­li pod­jąć de­cy­zje o woj­nie – lub ra­czej wy­słu­cha tego, co po­sta­no­wi­ła kró­lew­na. Nie spie­szył się z po­wro­tem, choć słoń­ce cho­wa­ło się już za chmu­ry, a od gór wiał zimny wiatr. Kiedy wresz­cie ru­szył w stro­nę zamku czuł, jakby miał nogi z oło­wiu. Czy dzie­ci nazwą go star­szym bra­tem, choć jest ich ojcem? Jak zo­sta­ły wy­cho­wa­ne, czy kró­lo­wa nadal chcia­ła uczy­nić je źró­dłem mi­ło­ści, jak jego, czy może za­pra­gnę­ła wlać w nie su­ro­wość ojca? Czy mają jego oczy, usta, nos? Czy zo­ba­czy je, kiedy bę­dzie mu­siał z nimi wal­czyć?

Był tak za­my­ślo­ny, że kiedy prze­cho­dząc przez most roz­pi­nał fu­trza­ną kapę, upu­ścił złotą bro­szę. Jak wszyst­kie ozdo­by, miała kształt wrze­cio­na. To był znak roz­po­znaw­czy kró­lew­ny, któ­rym chcia­ła po­ka­zać świa­tu, że ni­cze­go już się nie boi.

Bro­sza wpa­dła po­mię­dzy deski. Kró­le­wicz za­wró­cił i zszedł po stro­mej skar­pie. Kiedy wresz­cie od­na­lazł ozdo­bę wśród chwa­stów, jego spoj­rze­nie wy­ło­wi­ło jesz­cze jeden przed­miot. Na mar­twym pę­dzie kol­cza­ste­go pną­cza lśni­ła gład­ka łu­pi­na na­sio­na. Kró­le­wicz się za­wa­hał, a potem szyb­kim ru­chem ze­rwał owoc i scho­wał do kie­sze­ni. Kiedy przez mo­ment trzy­mał go w dłoni, po­czuł przy­jem­ny dreszcz, jakby moc miłości zo­sta­ła od­wza­jem­nio­na.

Przy bramie zamku zobaczył strażnika, pochylonego nad ciałem kobiety ubranej w łachmany.

– Obłąkana. Wydzierała się, że zamek jej wszystko odebrał. Królewna kazała ją zabić, była zbyt głośna.

Królewicz klęknął i odwrócił głowę kobiety. Zaklął. Nigdy nie dopełnił obietnicy. Chwycił stygnącą dłoń w swoją.

 

Kró­lew­na cze­ka­ła na łożu, gła­dząc swój na­pię­ty brzuch. Kiedy pod­szedł, ujęła jego dłoń i przy­tknę­ła do ciała.

– Czu­jesz, jak się po­ru­sza? Dzie­dzic dwóch tro­nów aż rwie się do walki!

– Dwóch? Ledwo od­zy­ska­li­śmy twoje zie­mie, a na gra­ni­cy wciąż jest nie­spo­koj­nie.

– Czas, żebyś ode­brał to, co ci na­leż­ne.

– Do­brze wiesz, że wy­rze­kłem się wszyst­kie­go.

– Nie mo­żesz się wy­rzec tronu, prawo do niego jest za­pi­sa­ne w two­jej krwi! Ona pul­su­je rów­nież w jego ży­łach! – Przy­ci­snę­ła jesz­cze moc­niej dłoń do brzu­cha.

– Jak mam się upo­mnieć? Woj­sko lu­dzi-ogrów zmiaż­dży naszą armię. Za pa­no­wa­nia ojca nie mieli sobie rów­nych, a od tam­te­go czasu ich siła tylko rosła.

– Mamy wróż­ki! – Jej oczy za­lśni­ły, a palce moc­niej ści­snę­ły jego dłoń.

– Nawet one nie po­mo­gą. Po­win­ni­śmy dzię­ko­wać opatrzności, że lu­dzie-ogry jesz­cze nie zde­cy­do­wa­li się ude­rzyć. Czy nie le­piej za­pla­no­wać obro­nę?

– Czemu po pro­stu nie od­wie­dzi­my twego ro­dzeń­stwa?

Kró­le­wicz mi­mo­wol­nie za­drżał, bo­wiem nie wy­ja­wił jej praw­dy o po­cho­dze­niu dzie­ci kró­lo­wej.

– Matka każe nas uwię­zić. Być może po­da­dzą nasze ciała na uczcie, jak to zwy­kli czy­nić z po­ko­na­ny­mi wro­ga­mi.

– Mężu, za­ufaj mi. Za­bie­rze­my ze sobą wróż­kę, by było nam raź­niej.

– Żadna z nich nie ma ta­kiej mocy, by nas ochro­nić! Do­brze znam ich moż­li­wo­ści z bitew!

– Nie znasz wróżki, która bę­dzie nam to­wa­rzy­szyć.

– Czyż­byś mó­wi­ła o tej, która osza­la­ła z roz­pa­czy?

– Czy sza­leń­stwo nie jest naj­moc­niej­szą bro­nią? Wy­ru­szy­my o świ­cie.

– W twoim sta­nie wy­pra­wa jest sza­leń­stwem! Zgu­bisz nie tylko nas, ale i dziec­ko!

– Zbu­du­ję mu lep­szy świat. Ile bę­dzie warte jego życie, jeśli ma się ukry­wać za mu­ra­mi? A teraz od­po­czy­waj, mężu, czeka nas długa droga.

Kiw­nął głową. Na­uczył się już, że nie wygra z jej ob­se­sja­mi. Kiedy od­szedł od łoża, by scho­wać przy­odzie­wek, mi­mo­wol­nie się­gnął do kie­sze­ni. Na­sio­no wy­da­ło mu się dziw­nie cięż­kie, a za­ra­zem cie­płe. Za­ci­snął na nim dłoń. W gło­wie za­czę­ły roz­brzmie­wać słowa pie­śni. Znał ten głos. Wtedy, na placu, wy­ło­wił go spo­śród trza­ska­nia pło­ną­cych ga­łę­zi.

Kosz­mar mija gdy… za­pa­dasz w sen

Sen uchro­ni cię przed twoim złem

Wróci, kiedy dzień… roz­to­czy czar

… UKO­CHA­NY TRON… UKO­CHA­NY RAJ!

!az­dałw!ałis!asak­ka­sa! siła! wła­dza!

SEN… jest je­dy­nie złu­dze­niem

Bo ON… zrobi wszyst­ko! Co ze­chcesz!

A TY… bez li­to­ści, na tro­nie we krwi

Od­naj­dziesz

…Sie­dem ście­żek w mrok… pro­wa­dzi w mrok!

Wi­jesz się jak ktoś… kto zo­sta­je

Cho­ciaż bar­dzo chciał odejść

 

* * *

Obu­dził go po­ca­łu­nek. Zo­ba­czył nad sobą twarz kró­lew­ny. Uśmie­cha­ła się, wy­raź­nie pod­nie­co­na, jakby nie­cier­pli­wie cze­ka­ła na ten mo­ment. Od­wró­cił głowę i zo­ba­czył swój dzie­cię­cy pokój.

Po­wo­li przy­po­mniał sobie po­dróż do ro­dzin­ne­go kraju w to­wa­rzy­stwie wróż­ki, prze­bra­nej za służ­kę. Tak jak przy­pusz­czał, tuż za gra­ni­cą zo­sta­li poj­ma­ni i do­pro­wa­dze­ni do zamku. Tam ich spę­ta­no, rzu­co­no na pod­ło­gę Sali Tro­no­wej i ka­za­no ocze­ki­wać przy­by­cia wład­czy­ni. Kiedy leżał na zim­nej po­sadz­ce, upo­ko­rzo­ny, ze ści­śnię­tym żo­łąd­kiem i ser­cem bi­ją­cym jak młot, nie­spo­dzie­wa­nie po­czuł sła­bość, a po­wie­ki same opa­dły, po­grą­ża­jąc go w głę­bo­kim śnie.

– Witaj, drogi mężu. Czas, żebyś za­siadł na na­leż­nym ci tro­nie.

Pró­bo­wał od­gad­nąć, jakim spo­so­bem zna­lazł się w kom­na­cie i co zna­czą słowa kró­lew­ny. Ta pa­trzy­ła na niego tak, jak jesz­cze nigdy dotąd. Za­nu­rzy­ła palce w jego wło­sach, do­tknę­ła szyi i po­ca­ło­wa­ła jesz­cze raz, na­mięt­nie i ła­ko­mie. Kiedy skoń­czy­ła, po­czuł, że go mdli. W po­wie­trzu wy­czu­wał dziw­ny odór.

– Co ze straż­ni­ka­mi, dla­cze­go je­ste­śmy wolni? Jak to moż­li­we, że kró­lo­wa zmie­ni­ła zda­nie?

– Wróż­ka uśpi­ła cały zamek i mia­sto.

– Co nam po tro­nie, skoro od­bio­rą go, jak tylko się obu­dzą?

– Nie od­bio­rą! – Spoj­rza­ła na niego błysz­czą­cy­mi ocza­mi, a w sze­ro­ko otwar­tych źre­ni­cach i drga­ją­cych ką­ci­kach ust do­strzegł iskrę sza­leń­stwa. – Za­bi­łam ich wszyst­kich. Za­ję­ło mi to sie­dem dni i sie­dem nocy. Zanim cię prze­bu­dzi­łam, za­nu­rzy­łam się w balii, by obmyć ciało. Kiedy z niej wy­cho­dzi­łam, woda była czer­wo­na jak barszcz.

– Co z moją matką i ro­dzeń­stwem?!

– Za­cho­wa­łam tra­dy­cję. Po­trak­to­wa­łam ich tak, jak na­ka­zu­ją oby­cza­je lu­dzi-ogrów.

Zrzu­cił jej na­tręt­ne dło­nie z szyi i wstał. Po­wo­li do­cie­ra­ło do niego zna­cze­nie jej słów. Po­cząt­ko­wo był za­sko­czo­ny, ale teraz rysy jego twa­rzy zdo­mi­no­wa­ło obrzy­dze­nie.

– Co? Co z nimi zro­bi­łaś?

– Po­zwo­li­łam, by dzie­dzic skosz­to­wał ich siły. – Po­gła­dzi­ła się po cią­żo­wym brzu­chu. – Wraz z moją krwią mą­drość i spryt prze­pły­ną do jego żył. Czy nie jest to lep­szy dar niż za­klę­cia wró­żek? Skoro o nich mowa… wróż­ki nie będą już po­trzeb­ne. Wy­sła­łam do zamku go­łę­bia z li­ści­kiem, by je za­bi­to, a ciała spa­lo­no. Siód­ma wróż­ka uła­twi­ła mi za­da­nie i sama ode­bra­ła sobie życie. Wra­ca­jąc zaś do waż­niej­szych spraw… przy­go­to­wa­łam strój, byś mógł z dumą otwo­rzyć bramy mia­sta przed pod­da­ny­mi. Leży tam, na skrzy­ni.

W szcze­li­nie mię­dzy nóż­ka­mi drew­nia­ne­go kufra za­lśni­ła rę­ko­jeść szty­le­tu. Aż dziw, że przez tyle lat nikt go stam­tąd nie wyjął. Przy­klęk­nął. Udał, że oglą­da ozdob­ne zło­ce­nia na kró­lew­skim płasz­czu i wy­cią­gnął broń spod skrzyni, a na­stęp­nie ukrył w fał­dach stro­ju. Kiedy zdej­mo­wał stary ka­ftan, w kie­sze­ni po­czuł okrą­gły przed­miot. Naj­wy­raź­niej straż­ni­kom czar­ne na­sio­no nie wy­da­wa­ło się groź­ne.

Na­ło­żył płaszcz i pod­szedł do kró­lew­ny. W jed­nej dłoni czuł zimno me­ta­lu, w dru­giej łu­pi­na za­czę­ła pul­so­wać po­mię­dzy pal­ca­mi.

Na sukni kró­lew­ny wy­kwi­tła czer­wo­na plama. Trzy­mał ją w ra­mio­nach, do­pó­ki jej serce nie ude­rzy­ło ostat­ni raz. Na­sio­no wy­pa­dło mu z ręki i po­to­czy­ło się po ka­mien­nej pod­ło­dze. Kiedy na­po­tka­ło głę­bo­ką rysę, łu­pi­na pękła, a wę­żo­wy ko­rzeń bły­ska­wicz­nie wpił się w za­głę­bie­nie. Gięt­kie macki pną­czy naj­pierw oplo­tły kom­na­tę, a potem się­gnę­ły do jego ciała. Kiedy owi­nę­ły się wokół głowy, wy­da­ło mu się, że sły­szy słowa pie­śni…

… śpij… dzie­ci­no… śpij… spo­koj­nym snem

On uchro­ni cię… przed twoim złym

… SNEM!

Bę­dzie tylko wspo­mnie­niem

Bo JA dam ci wszyst­ko! Co ze­chcesz!

A TY… sie­dem ście­żek zo­ba­czysz we krwi

Od­naj­dziesz je

Od­naj­dą cię

Od­naj­dę cię

Od­naj­dziesz się…