Piekło z lodu

Od zawsze pożądała władzy. Odkąd sięgała pamięcią. Inne dzieci, pragnąc szczęścia napychały sobie buzie słodyczami, a ona małe wojsko złożone z młodszych braci prowadziła do ataku. Po udanej bitwie rozdawała im nagrody i godności, a zdrajców karała. Bali się jej. Próbowali schlebiać. Luta zaś upijała się tym, co może z nimi wszystkimi zrobić. Błysk w oczach, pełen nieugaszonego pragnienia, aby mieć wszystko – nigdy nie ginął. Gdy skończyła piętnaście lat, jej ciało zaokrągliło się, przybrawszy kobiecy, dojrzały kształt. Zrozumiała wtedy, że jak magnes przyciąga wszystkich mężczyzn, którzy nie mogą oderwać od niej wzroku, uwiedzeni jej wydatnymi piersiami i biodrami.

Ojciec wydał ją za silnego księcia Albina, aby przypieczętować polityczny układ. Mieszkała w północnej twierdzy, poza którą rozciągały się samotne stepy i nienazwane krainy. Niekiedy słyszała opowieści, że tam właśnie toczy się wiekuista walka dobra ze złem, światłości z czernią, a tętent kawalerii potępionych słychać w nocy nawet w czworakach u służby, ale nie była pewna, czy chce w to wierzyć.

Dziś wracała z polowania. Ludzie na jej widok schylali głowy i klękali, gdy jechała z przyboczną gwardią środkiem wiosek i osad. To jej królestwo!

– Luta! Luta! – Młodzieniec popatrzył na nią wzrokiem pełnym zachwytu.

Zaśmiała się w głos, puściła wodze i wyrzuciła ręce w górę. Jakże pięknie jest żyć!

Wbiegła po schodach, gubiąc po drodze futrzany płaszcz. Rzuciła się mężowi na szyję i przywarła do niego całym ciałem. Wciągnęła jego zapach, który tak bardzo ją nęcił. Oplótł ją ramieniem i ze śmiechem pchnął na łóżko.

 

***

Niektórzy w swoich planach uwzględniają porażkę, są pesymistami, choć oszukują wszystkich, że to zdrowy rozsądek, ostrożni, będą trząść się jak osika, byle tylko nie stracić swojej małej stabilizacji. Luta szczerze nimi wszystkimi gardziła. Uważała, że to, co posiada, zawdzięcza swojej odwadze i mądrości. A miała wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła i była przekonana, że tak będzie zawsze.

Stanęła w progu sypialni. Przez długą chwilę nie potrafiła się ruszyć i nie wiedziała, co się dzieje. Majaczyły przed nią dwie sylwetki, ale nie mogła zrozumieć, dlaczego czas biegnie w zwolnionym tempie:

– Och! – piszczy jakaś dziewczyna, zupełnie naga.

Albin odwraca się w stronę Luty, czy to złość w jego oczach?

Lichtarz chwieje się i z brzękiem pada na posadzkę, trwa to tygodnie albo miesiące.

Luta podnosi dłoń, aby zdusić w sobie krzyk, ale zanim to zrobi, przed oczami przesuwa jej się cała historia. Dziewczyna łapie prześcieradło i próbuje się nim okręcić, włosy ma błyszczące, spadające do pasa, piersi różowe. Albin, również nagi, rusza i łapie Lutę za włosy. Wyrzuca z sypialni i trzaska drzwiami.

Wreszcie ocknęła się. Wpadła do środka.

– Albin, ty szmato! Gdyby nie ojciec… gdyby nie ja… byłbyś nikim! Zadajesz się z dziwką, a ze mną…

Albin podszedł do niej.

– Idź precz, suko!

Uderzył ją w twarz tak mocno, że upadła i poleciała pod ścianę.

Zamarła. To było upokorzenie, którego nie znała. Zapomniała oddychać. W głowie dzwoniły słowa:

Jak to?! Jak to?! Policzek zaczął puchnąć, co przywróciło jej zmysły. Poczuła, jak szara furia podchodzi do gardła i ściska przełyk. Rzuciła się na niego, pochwyciwszy miecz.

– Zabiję cię!!! – wycharczała.

Nie miała z nim szans. Był silniejszy i walczył bez wysiłku. Wybił jej broń z ręki i uderzył pięścią jeszcze raz. Zawyła. Okładał ją, dopóki nie straciła przytomności.

 

 

***

Po długich tygodniach poszukiwań odnalazła pewnego mnicha, który na bagnach ukrywał się, jak to mówił, przed światem. Gdy weszła do zatęchłej celi, rzuciła mu mieszek ze srebrem na stół. Mnich zaczął chciwie przeliczać monety i próbować je zepsutymi zębami.

– Czego chcesz?

– Zemsty.

– Oho, dobrze trafiłaś! Mąż, kochanek, matka, brat? Na kim chcesz się zemścić?

– Nie twoja sprawa.

– Jak uważasz.

Z szuflady wyjął zapisaną kartę papieru.

– Podpisz. Krwią oczywiście. – Nie mógł ukryć podniecenia.

Luta nie czytała uważnie. Coś tam o siłach czarnych demonów, coś tam o duszy. A kogo obchodzi dusza?

– Mam warunek.

– Słucham. – Pustelnik oblizał się.

– Chcę zamek i Albina. Wszystko mogą zabrać, ale nie moją twierdzę i nie mojego księcia!

– Jak najbardziej. Jak najbardziej. – Skwapliwie przytaknął.

W drodze powrotnej nie zwróciła uwagi na śnieg, który dziewiczym płaszczem okrył górski las, bo myślami wybiegała w przyszłość, do mającej nadejść wojny.

 

Tak jak przyrzekł, król dajmonionów przybył z wojskami na przedpola zamku. Zresztą, dostał za to sowitą zapłatę. Cóż przecież może być cenniejszego od duszy? Luta wykrzywiła usta w niewesołym uśmiechu. Nie mogła ukryć obrzydzenia, gdy widziała potępieńców, trzymanych na łańcuchach przez dajmoniony, ich przegniłe ciała, zostawiające na śniegu czarny ślad. I swąd. Swąd, którego nie dało się wytrzymać.

Dajmoniony ciągnęły też ze sobą klatki ze zwierzętami, które otwierano nocą i wypuszczano bestie na żer. Szare tygrysy z poszarpanym pyskiem, skrzydlate bazyliszki, białe niedźwiedzie – wszystkie łaknęły krwi. Wracały przed świtem z posoką na sierści, syte ludzkim mięsem. Po przejściu armii dajmonionów nikt nie miał prawa przeżyć. Kto więc mógł, uciekał na stepy, bo mówiono, że stamtąd nadchodzi armia wybawców, którzy ogromni na ogromnych koniach, pod srebrnymi sztandarami zmierzają ku pomocy. Jeśli to były tylko bajki – to nie została już dla ludzi żadna nadzieja, wiedzieli to.

Armia Albina stanęła do walki na murach twierdzy. Sam książę dowodził, z daleka widać było wyraźnie jego postawną sylwetkę, na widok której Lucie zabiło serce. Znów zmieszały się w niej pożądanie i nienawiść, pragnienie i odraza. Jeśli uratuje go, ocali od czeluści piekła, wtedy każe mu czołgać się przed nią!

Rozpoczęło się natarcie.

Luta z garstką własnych wojsk czekała na wzgórzu, aż armia dajmonionów przełamie obronę i wedrze się do twierdzy. Siły złych duchów walczyły przy bramie i przypuściły szturm na mury od wschodu. W pierwszej linii szli potępieni, dźwigając ciężkie obroże i dzwoniąc łańcuchami. Żołnierze Albina odpychali ich długimi kopiami i drzewcami, a tamci spadali z drabin na ziemię, strzaskani, bez rąk i nóg. Obrońcy zasypywali gradem strzał piechurów, taranujących bramę, wylewali płonącą smołę. Bronili się dzielnie i długo, ale życie nie jest niewyczerpane. W końcu dajmoniony przedarły się do środka, a za nimi Luta triumfalnie wjechała na dziedziniec.

Gdzie jest Albin? Rozglądała się niecierpliwie. Wreszcie będzie musiał się poddać!

Wbiegła na górę, do ich dawnych komnat.

– Albinie! To ja!

Albin był ranny. Jeszcze trzymał się na nogach, ale podpierał mieczem, a jego oddech przechodził w świst. Kilku wyczerpanych żołnierzy leżało pod ścianami.

– Precz!

– Ze mną możesz ocaleć! Przyjdź do mnie! – Wyciągała rękę w jego kierunku.

– Niech ci oczy wyłupią!

– Chwyć moją rękę! Będziemy mogli żyć. Jak kiedyś.

Luta bardziej poczuła niż usłyszała za sobą potępieńcze wycie. Dajmoniony zbliżały się, szukając dusz, które mogłyby pożreć i ofiarować swoim władcom w piekle.

– Teraz – ponagliła – nie mamy dużo czasu!

Ale było za późno. Rzuciły się na Albina, obnażając kły i próbując dostać się do jego szyi.

– Ach nie! Nie! – krzyczała. Na próżno.

Albin bronił się, odcinając dajmonionom skrzydła, ręce, nosy i uszy, ale wszystko na nic. Wywlokły go, gdy jeszcze żył. Pociągnęły za sobą, nakładając żelazną obręcz na szyję.

 

 

Król dajmonionów nie zamierzał dotrzymywać słowa. Nawet stare mamki to wiedzą, nawet małe dzieci, że złe duchy gwałcą, mordują, ale nigdy nie czynią chociażby najmniejszego dobra i nie okazują nikomu litości.

Zamek padł. Obrońców, tych którzy przeżyli, porywały skrzydlate bestie, szukając w nich choćby namiastki zła, dzięki której mogłyby się pożywić. Odzyskać wigor i energię. Wysysały z nich krew, lubieżnie oblizując usta.

Nie ma już królestwa. Nie ma już Albina. Nic jej nie zostało. Widziała to wyraźnie. Wcześniej próbowała się oszukiwać, bo tylko tak mogła dalej żyć. A teraz? Życie od śmierci przestało się różnić, a nawet stało się gorsze.

Czy współczuła pokrzywdzonym? Tym, których rozerwały śnieżne tygrysy i rozszarpały bestie? Nie bądź głupia! – mówiła sobie – przecież nikomu nie współczujesz, a i sobie współczuć nie umiesz!

Klęski wojsk nie są niczym zaskakującym. Porażka jest częścią strategii wojennej, mimo że nikt nie walczy, by przegrać. Można podnieść się i szykować do następnej potyczki, zbierać siły i zapasy. Ale jest też inna porażka. Kiedy wszystko, czym się do tej pory żyło, znika. Kiedy wewnętrzne ja okazuje się kłamstwem. Kiedy pragnienia rozsypują się i nic nie wyrasta na ich miejscu. Z takiej klęski nie sposób się podnieść.

Powoli lodowe igły zaczęły wrastać w ciało. Czuła, jak nogi i ręce oplata lodowy powróz. Poddała się chłodowi, do płuc wciągnęła zimne powietrze, a ono rozeszło się w środku, rozlało po tętnicach i żyłach. Serce jeszcze biło, lecz coraz słabiej, coraz rzadziej. Uśmiechnęła się w myślach, bo usta już miała sklejone lodową skorupą. Wreszcie cisza. Wreszcie tylko ja.

Włosy, które były oznaką jej zmysłowego piękna, teraz zamieniały się w chrzęszczącą słomę. Mleczne, nieludzkie.

Gdy już zanurzała się w białe nieistnienie, a serce ostatni raz biło długą chwilę temu i gdy zaczęła tracić świadomość, ktoś chwycił ją pod ręce i ciągnął po śniegu.

– Panie, co chcesz z nią zrobić? Przecież to Luta.

– Nie żyje już?

– Zaraz się rozsypie na milion lodowych kawałków! Panie!

 

***

– Czy wiesz, kim jestem?

Przyjrzała mu się. Jeszcze oczy nie przyzwyczaiły się do tego, aby widzieć, bo szklana skorupa przysłaniała źrenice. Przed nią majaczyła sylwetka świetlistego wojownika.

Skinęła głową.

– Po co… dlaczego mnie uratowałeś?

Szeptała, bo nie miała skąd brać sił, aby mówić. Przypomniała sobie, kim jest. Ból w sercu stał się nie do wytrzymania.

– Rzuciłaś do walki przeciwko ludziom siły ciemności. Myślałaś, że możesz wyjść z tego cało?

Pokręciła głową.

– Nic nie myślałam.

– Czego pragniesz?

Zaskoczyło ją to pytanie. Zawsze wiedziała, czego pragnie. Zmysłów, przyjemności. Władzy. Przymknęła powieki. Wewnątrz niej nic nie było. Żadnego pragnienia. Nawet tego, by istnieć.

– Niczego.

– Pozwól, że będę walczyć za ciebie.

– Za mnie?

Nie rozumiała. Co to znaczy, walczyć za kogoś?

Archistrateg Michał wydał rozkazy. Centurie aniołów szykowały się do bitwy. Roty piechurów schodziły ku dolinie. Pancerni na ciężkich koniach, w pełnej zbroi stali gotowi do wymarszu.

– Bitwa ma się rozegrać na Białych Równinach – mówił – wojska demonów będą liczne. Jeśli przegramy, wszystko pochłonie ciemność i biel śniegu i lodu. Życie będzie toczyło się pod skorupą ziemi, gdzie nie dochodzi ani jeden promień słońca. Nasz Pan odwraca oblicze swoje od ludzi. Tylko my jesteśmy ich nadzieją.

Podniósł się pomruk, który rósł i rósł. Żołnierze zapinali rynsztunek, poprawiali uprzęże. Myśleli o przyszłym starciu. Czy zdołają dać odpór złu?

 

***

 

Namiot Archistratega rozbili na wzgórzu, skąd widać było pole przyszłej bitwy. Mróz stawał się coraz potężniejszy. Słychać było z daleka, jak trzeszczą uwięzione w lodzie nurty rzeki i jęczą zastygłe wodospady. Słupy mgły sunęły ku nim z północy. Za sięgającymi niebios szarymi obłokami kryły się wojska nieprzyjaciela. Michał pozwolił Lucie oglądać starcie ze swego namiotu.

Dajmoniony rzuciły do walki ciężkozbrojną piechotę, która mrowiem rozlała się po równinie. Mieli grzechoczące pancerze zrobione z ludzkich kości, obuchy i pałki. Twarzy – jeśli to, co im zostało było w ogóle twarzą – nie zasłaniali. Wzbudzali przerażenie zdeformowanymi kształtami nosa i ust. Na lewej flance stała konnica potępionych. Jeźdźcy nie byli żywi ani martwi. Zawieszeni między światem śmierci a światem żywych, kiwali się bez przystanku na boki.

– Niedługo podciągną artylerię i hufce powietrzne. Przygotujcie się!

Archistrateg zamierzał poprowadzić do walki swą elitarną gwardię i w decydującym momencie uderzyć w samo serce wrogich sił.

Gdy Luta rozpoznała króla czarnych duchów, poczęło w niej kiełkować zapomniane uczucie. Gniew.

– Panie! Pozwól mi walczyć!

Michał spojrzał na nią z wysokości siodła.

– Po której stronie chcesz walczyć? Czy nie po stronie śmierci i zła?

Luta stała upokorzona, ale jakże inne to było uczucie niż owa furia na zimnej posadzce zamku.

– Panie! Nie jestem kimś dobrym. Wiem to. Ale czy ktoś upadły i zły nie może chwycić za broń i sprawić, że choć na mgnienie oka odzyska siebie samego? Stanie się na powrót człowiekiem?

Michał skinął głową i rzucił jej miecz. Odwrócił się do żołnierzy. Naraz wyrosły im wszystkim na plecach skrzydła husarskie, które załopotały, zaszumiały i okryły aniołów swoim cieniem. Michał powoli skierował oddział ku dolinie.

 

Jeśli ktoś nigdy nie miał do czynienia ze świetlistymi wojownikami, mógłby pomyśleć, że w starciu z armią ciemności nie mają szans. Że są słabi i naiwni. Że musieliby być w równej mierze okrutni, bezwzględni i straszni, aby mogli się równać z siłami zła. Mylą się jednak ci, którzy nie dowierzają Archistrategowi i jego żołnierzom, ponieważ moc nie ramion i oręża decyduje w walce, do której przystępują.

Michał dowodził natarciem. Skierował swe główne siły na oddziały niewolników w okowach i potępionych. Świetliści rozcinali jednym uderzeniem miecza łańcuchy i kajdany, uwalniając na zawsze jeńców, a oni rozpływali się w powietrzu z cichym westchnieniem. Armia dajmonionów topniała. Wojownicy w błyszczących pancerzach, z szumem skrzydeł, spychali ją coraz bardziej, aż zupełnie zamknęli w okrążeniu. Cięli bez wahania i bez litości. Michał ze swym oddziałem uderzył na króla sił zła, który w końcu straciwszy swoich potępionych, zarządził odwrót.

 

Epilog

 

Bitwa, która rozegrała się na Białych Równinach, nie będzie ostatnią. Wszyscy są pewni, że kiedy znów nadejdą czasy mroku, skrzydlaci żołnierze w świetlistych zbrojach jeszcze raz pojawią się wśród ludzi. Tymczasem chodzą po pobojowisku, szukając swych krewnych i przyjaciół, którzy dołączyli do Archistratega Michała i nie powrócili. Ziemia w tym miejscu pełna jest odrąbanych kończyn i skrzydeł. Kalekie dajmoniony ciągną teraz na północ, gdzie z nienawiścią będą rozpamiętywać porażkę. Ludzie mówią, że wśród trupów nie było księżnej, która sprowadziła całe to nieszczęście na naszą krainę. Czyżby przeżyła? Wydaje się to mało prawdopodobne. Jeśli jednak jest gdzieś tam, czy ma siłę, by żyć dalej i czy będzie szczęśliwa?