Niespodzianka z Tybru, czyli zaskakujące przyczyny rozerwania niezdecydowanego płaza

Gdy fale wyrzuciły kosz na brzeg, stanęły nad nim zaciekawione zwierzęta.

– Szczenię ludzkie. Dorodne, m-mniam. – Wilczyca oblizała się.

– Jest i drugie! – stwierdził Krokodyl rozchylając przemoczony kocyk.

– Sss… dajcie je mnie! – zasyczała Żmija.

– Ta, akurat! – powiedziała Małpa, odtrącając ją i dotykając ostrożnie dziecięcych twarzyczek.

– Spokój, cisza! Co tu się dzieje? – Lew wkroczył dumnie i popatrzył na kosz z niemowlakami.

– Ojej, to dzieci! A ja od lat tak bardzo marzę… – zaczęła tkliwie nadbiegająca Lwica.

– Kochanie, nie unoś się, tej nocy ręczę, że… – zaczął zarumieniony Lew, lecz ona przerwała mu stanowczym tonem:

– Nie, mężu! Obiecujesz mi codziennie i nic z tego nie wynika! A tu spadły na nas jakby z nieba, pewnie za sprawą czarów Świętej Kobry. To przeznaczenie. Chciałabym je wychować, jak własne.

– Ściślej, przyniosła je rzeka – sprostował Krokodyl. – I chętnie sam bym się nimi zajął, jeśli łaska, Królu Lwie. Ich skóra nadawałaby się znakomicie na moje buty…

– W żadnym wypadku! Ty masz za dużo własnych spraw! – zarządził surowo Lew.

– Skądże znowu – skłamał potężny gad, roniąc krokodyle łzy.

– A Stefania Harper i Papkin, który pragnie podarować cię niejakiej Klarze? O zakochanym Jacku Coltonie ze szmaragdem nie wspominając!

– Masz słuszność, panie. – Pokornie skłonił kark, co nie przyszło mu z łatwością.

– Królu, czy pamiętasz o mnie, kum, kum?! – rozległo się z głębi lasu.

– Moment! – odkrzyknął Lew.

– A ja? Chętnie wezmę dzieci.

– Niedźwiedziu, poćwicz atak na pana Tadeusza oraz Hrabiego, bo ostatnio nie bardzo się przyłożyłeś. No i zajmij się też Zbyszkiem z Bogdańca.

– My potrafimy należycie niańczyć człowieka. – Hieny wyszczerzyły ostre kły.

– Strzeżecie dla Jurgena Brutala klejnotu Jumanji, a to ważna misja. Dlatego nie dam wam tych dzieci!

– Może ja się nadaję? – zaproponowała Małpa.

– Hm… – Spojrzał na nią krytycznie. – Wydajesz się być najlepszą kandydatką na ich opiekunkę, lecz zażywasz słynnej Fredrowskiej kąpieli. Do tego przydzieliłem ci już Tarzana, co jest nie lada wyzwaniem, bo chłopak zdaje się być wielce postrzelony! Hm… Muszę się zastanowić. Prawdopodobnie te maluchy to bliźniacy, o których nadejściu informowała nas Święta Kobra.

– A my?

– Słonie? Tutaj? Skąd się wzięłyście na etruskiej ziemi?

– Należymy do armii Hannibala.

– To nie ta epoka i nie ta wojna. Zmykać do Afryki!

Nieporadne, czarno-białe ptaki przyczłapały zaraz potem.

– Pingwiny za Słoniami, tylko dalej, na Madagaskar! Nic tu po was – zarządził Lew.

– Ja bardzo kocham ludzkie dzieci, Królu – zaskrzeczał Sęp.

– A szczególnie ich mięso, wiem – odrzekł sceptycznie władca zwierząt. – Poćwicz lepiej ze swymi braćmi loty wróżebne. Kiedy malcy podrosną, macie być przygotowane. Dzięki wam, jak przepowiedziała Wyrocznia Kobry Indyjskiej, jeden z nich założy tu Wieczne Miasto.

– Królu, ja czekam, kum, kum! – wydarła się znów z głębi puszczy Żaba.

– Zaraz!

– Najjaśniejszy Panie, pod ziemią będzie im bardzo wygodnie. – Kret poprawił okulary i popatrzył niepewnie przed siebie, oślepiony blaskiem słońca.

– Calineczka czeka w twojej norze. A potem masz usypać z krewniakami siedem sporej wielkości wzgórz.

– Aż siedem? – jęknął z przestrachem Kret.

– Tyle właśnie. Ni mniej, ni więcej. Święta Kobra przepowiedziała minionej nocy, że znalezione dziecię założy w przyszłości miasto na siedmiu wzgórzach. Więc zabieraj się czym prędzej do pracy.

– Czemu to takie ważne?

– Aby po wsze czasy zapamiętać, że od roku siedemset pięćdziesiątego trzeciego miasto owo będzie się na siedmiu wzgórzach piętrzyć. Ludzie uwielbiają ułatwienia, bo wszelkie daty z trudem wchodzą im do tępych głów.

– Cóż, skoro rozkaz, to rozkaz. – Zwierzak niechętnie zniknął w kopcu Kreta, na którego widok znany z łakomstwa Lew oblizał się i przełknął ślinę.

– Sss… może oddasz dzieci mnie, Królu?

– Nie, Żmijo! Mały Książę powinien ci w zupełności wystarczyć. Bo Adama i Ewę już zbałamuciłaś.

– Daj je mnie! – dopominał się Mamut.

– Nadal szukasz epoki lodowcowej? Trzeba iść na północ! Masz już swego brzdąca! Na tym koniec.

– Może powierzysz je nam? – zapytała para Lampartów.

– Zajmijcie się rękawiczką nadobnej Kasi. Poza tym, niech no spojrzę do notatek… – Lew zaczął nerwowo wertować kajet. – W południe mamy robotę. Trzeba pożreć kilkudziesięciu niewolników z zachodu. Czekają też pojmani Grecy i Asyryjczycy, a ich mięso bywa ciężkostrawne, zatem zejdzie z kilka godzin. Dodatkowo wieczorem nakazano nam spałaszować jeszcze gladiatorów pojedynkujących się na arenie. Mowy nie ma, panowie, bo nie wyrobimy się z terminami!

– Królu, ja nadal czekam! – wydarła się z głębi puszczy Żaba.

– Chyba zwariuję! – wrzasnął zdenerwowany Lew. – Moment! – odkrzyknął do niej. – Wkrótce powiem ci, Żabo, czy jesteś mądra, czy piękna!

– To jak będzie, mężu? – Zniecierpliwiona Lwica machała ogonem, a to nie wróżyło najlepiej.

Inne zwierzęta czym prędzej usunęły się w cień odchodząc bądź chowając w pobliskim zagajniku.

– Zrozum, kochana moja – powiedział Lew, siląc się na spokój – to ludzkie dzieci, nie potrzebujemy takich. One wymagają ciągłej troski, opieki, nadzoru.

– Wszystko to im zapewnię.

– Są małe, potrzebują mleka – argumentował dalej.

– Z czasem pojawi się i u mnie, jako efekt naturalnego instynktu macierzyńskiego, a na razie skorzystamy z pomocy Wilczycy. Właśnie urodziła młode, ma pod dostatkiem mleka.

– Wiesz, jak będą wyglądały po wilczym mleku? Poza tym są za słabe, aby przeżyć wśród nas.

– Najjaśniejszy Panie, za pozwoleniem, to dzieci ludzkiego boga wojny i królewny, one już wyglądają okropnie. Dzięki temu jednak przetrwają wszystko – podpowiedział z oddali Ptak, za co władca zmierzył go groźnym spojrzeniem.

– Sam widzisz, mężu. Los nam je podarował i musimy mu zaufać.

– Królu! – wydzierała się dalej Żaba.

– Jeszcze momencik! – odkrzyknął ze złością, po czym zwrócił się łagodnym tonem do żony: – Kochanie, zrozum… Wilczyca nie zgodzi się pomóc i karmić ludzkich dzieci. Prędzej je pożre. Chyba widziałaś dzikie błyski w jej oczach. W dodatku nie wypada, aby Król Zwierząt wychowywał ludzkie podrzutki!

– Moja w tym głowa – uśmiechnęła się szelmowsko Lwica.

– Co ty planujesz, bestyjko? – Lew popatrzył na nią zdumiony.

– Zmuszę Wilczycę do karmienia – szepnęła mu na ucho – a potem rozszarpię na strzępy wraz z wilczkami. Wdzieję jej skórę, futro i zamieszkam w opuszczonej norze. Wszyscy będą sądzili, że to Wilczyca wychowuje i karmi bliźniaki. Ją uwiecznią na posągach i godłach. Nikt nie pozna prawdy.

– Na Boga Zwierząt! Ależ ty masz podłą naturę, żono!

– I za to mnie kochasz. – Zawadiacki uśmiech nie schodził z jej pyska.

– Przyznaję. W razie czego, ja o niczym nie wiem.

– Oczywiście, najdroższy.

– Hm… Skoro prawdą jest, co posłyszał nad rzeką Ptak, że to synowie boga i królewscy potomkowie, mogą nam potem zaszkodzić, podrastając i nabierając sił.

– Obiecuję ci, że gdy staną na nogi, oddam ich pasterzom.

– Dobrze zatem, niech ci będzie. Powinniśmy chyba nadać chłopcom jakieś imiona.

– Skoro to bliźniacy wychowywani wśród zwierząt, niechaj mają nazwy od pierwszych liter naszych imion, na przykład: Remus i Romulus.

– Nie za trudne do wymówienia? Da się je zapamiętać?

– Owszem, mężu. Ciekawe, czy dokonają czegoś istotnego i zapiszą się w dziejach.

– Przeczucie mi mówi, że tak! Zresztą Wyrocznia Kobry podobnie.

– Co ze mną, Królu Lwie?! – dopytywała z oddali zniecierpliwiona Żaba. – Dowiem się wreszcie, czy jestem piękna, czy mądra? No bo przecież się nie rozerwę!

– A, rozrywaj się, Żabo! – ryknął rubasznie włada zwierząt, po czym szepnął do Lwicy – trzeba coś przekąsić, a przepysznych, chrupiących żabich udek nigdy dosyć…