Na studiach o tym nie mówili - Wampir w klasie

Hej, mam na imię Wik­tor i je­stem na­uczy­cie­lem w kla­sie 1b w szko­le pod­sta­wo­wej w Kle­pa­ni­sku Małym. Za­wsze czu­łem, że chcę robić coś z sen­sem, a po­nie­waż wie­rzę w prze­zna­cze­nie, za­ak­cep­to­wa­łem fakt, że los po­słał mnie na stu­dia pe­da­go­gicz­ne. O pry­wat­nym życiu nie będę Wam mówił – nie jest to na razie po­trzeb­ne, może jesz­cze przyj­dzie na to pora. Za­wsze ma­rzy­łem o zba­wia­niu świa­ta ni­czym bo­ha­ter książ­ki fan­ta­stycz­nej, po­skra­mia­jąc wiel­kie za­gro­że­nia. W rze­czy­wi­sto­ści przy­szło mi po­skra­miać nie­wdzięcz­ne, roz­piesz­czo­ne dzie­ci. Ale nagle prze­zna­cze­nie, z głę­bin serca, za­czę­ło się wy­peł­niać. Coraz czę­ściej za­uwa­żam, jak wiele w tym za­wo­dzie jest rze­czy, któ­rych nie uczo­no nas na stu­diach. Ro­zu­miem nie­bez­piecz­ne przed­mio­ty, takie jak ka­ra­bin ASG, próby od­wzo­ro­wa­nia se­ria­lu „Squid Game” czy wy­bi­te zęby, ale wam­pir w kla­sie? To lekka prze­sa­da. Ale do sedna. 

Oto, co mi się przy­da­rzy­ło: ostat­nio za­czą­łem po­dej­rze­wać, że dziew­czyn­ka w mojej kla­sie jest wam­pi­rem. Jako osoba in­te­re­su­ją­ca się mi­to­lo­gią po­sia­dam be­stia­riusz i wiem co nieco z tik toka . Wy­da­wało mi się że wiem, jak sobie po­ra­dzić z wam­pi­rem – to jed­nak za mało. Bo po­ja­wia­ło się mnó­stwo pytań. Czy istnieją procedury dotyczące istot paranormalnych w szkołach? Jak zareagować pedagogicznie, dbając o bezpieczeństwo dzieci? Jak zareagować pedagogicznie, dbając o bezpieczeństwo dzieci? Czy może wampiry mogą żyć bezpiecznie w społeczeństwie?

Nie mam wie­dzy, która po­zwo­li­ła­by mi odpowiedzieć na te pytania ,stwierdzić czy jest ona za­gro­że­niem, czy nie. Jeśli tak, to jeśli po­zbę­dę się wam­pi­ra z klasy, za­gi­nie dziew­czyn­ka. Mu­sia­łem więc wy­my­ślić spo­sób, by nie po­nieść kon­se­kwen­cji praw­nych, a jed­no­cze­śnie roz­wią­zać pro­blem. No to wstęp już macie, wie­cie, o co cho­dzi. To ten mo­ment, gdzie de­cy­du­je­cie, czy czy­ta­cie dalej, czy nie. 

Wy­pa­dek w szko­le to norma , ale nigdy na taką skalę. U mnie w kla­sie za­czę­ła się seria wy­pad­ków koń­czą­cych się ra­na­mi o wiele czę­ściej niż zwy­kle. Był to ko­lej­ny dzień w szko­le. Za­czę­li­śmy od ma­te­ma­ty­ki, potem ka­li­gra­fia i prze­rwa w kla­sie. Dzie­ci mają do dys­po­zy­cji różne gry. Dziew­czyn­ka o imie­niu Sara grała z ko­le­gą Mać­kiem w bier­ki. Do tej pory my­śla­łem, że ta gra jest bez­piecz­na. Już nigdy tak nie po­my­ślę. Kto by po­my­ślał, że będą ranni? Cóż, zdol­ne dzie­ci. Oczy­wi­ście wiem, że wszyst­ko może się zda­rzyć, że wy­pad­ki cho­dzą po lu­dziach – na tym po­le­ga „urok tej pracy”. Ale na­praw­dę za­czy­na­łem się nie­po­ko­ić, gdy w kla­sie coraz czę­ściej po­ja­wia­ły się wy­pad­ki pod­czas bar­dzo pro­stych czyn­no­ści. Ska­le­cze­nie wi­del­cem pod­czas pod­wie­czor­ku, za­cię­cie kartą do gry, ska­le­cze­nie w za­ro­ślach pod­czas za­ba­wy w cho­wa­ne­go, przy­skrzy­nie­nie li­czy­dłem i wiele, wiele in­nych. Więk­szo­ści tych zda­rzeń to­wa­rzy­szy­ła za­wsze jedna i ta sama oso­ba-Sa­ra. Za­czą­łem być de­li­kat­nie za­nie­po­ko­jo­ny i za­czą­łem po­dej­rze­wać że w jakiś spo­sób przy­czy­nia się ona do tych wy­pad­ków, choć za­wsze wy­glą­da­ło to jak wy­pa­dek, a nikt na nią nie skar­żył. Za­czą­łem ją ob­ser­wo­wać i raz za­uwa­ży­łem, że w ką­ci­ku ust miała coś czer­wo­ne­go. „Hmm, nie miała ze sobą je­dze­nia” – po­my­śla­łem. Przy­szła mi do głowy głu­pia myśl: „wam­pir”. Sam się z tego za­śmia­łem i ola­łem to. 

Ale ob­ser­wo­wa­łem ją dalej. Dwa razy usły­sza­łem, że za­zdro­ści ko­le­dze, że leci mu krew, że krew jest taka super. Dziw­ne za­cho­wa­nia – na tyle dziw­ne, że po­sta­no­wi­łem skon­tak­to­wać się z psy­cho­lo­giem szkol­nym. Umó­wi­łem ją na spo­tka­nie, ale znowu prze­szła mi myśl: „to wam­pir”. Oczy­wi­ście, spo­koj­nie, bez obaw, nie je­stem sza­lo­ny. Nie rzu­ci­łem się na nią z koł­kiem osi­ko­wym. Nie zro­bię tego bez do­wo­dów. No i nie mia­łem aku­rat go przy sobie (już noszę). W domu za­czą­łem czy­tać, szu­kać i spi­sa­łem listę do­wo­dów. I udało mi się wy­skro­bać coś ta­kie­go: 

 

Lista po­dej­rza­nych rze­czy od­no­śnie tego, że Sara jest wam­pi­rem: 

 

1.Fascyna­cja krwią

2.Czerwone plam­ki w ką­ci­kach ust 

3.Wypadki koń­czą­ce się krwa­wie­niem za­wsze przy niej 

4.Nie po­ja­wia się w bar­dzo sło­necz­ne dni 

5.Zawsze sma­ru­je się moc­nym kre­mem z fil­trem

6.Nadzwy­czaj­na ak­tyw­ność fi­zycz­na

7.Opowiada dzie­ciom czę­sto o noc­nych przy­go­dach i że nie umie spać ( wcze­śniej za­kła­da­łem, że to wy­obraź­nia) 

 

No dobra, “i co mam z tym robić?” myślę, pa­trząc na kart­kę. Nawet jeśli mam rację, prze­cież nie mogę sam po­dej­mo­wać in­ter­wen­cji. Jako na­uczy­ciel je­stem od­po­wie­dzial­ny za to dziec­ko, no i obo­wią­zu­ją mnie pro­ce­du­ry. Naj­pierw dzia­ła­łem we­dług stan­dar­do­wych pro­ce­dur. Z psy­cho­lo­giem już się skon­tak­to­wa­łem. Po kilku dniach wziął dziew­czyn­kę na roz­mo­wę. Po­pro­si­łem, bym mógł uczest­ni­czyć w tej roz­mo­wie. Przed roz­mo­wą po­ka­za­łem psy­cho­lo­go­wi moją al­ter­na­tyw­ną listę, oczy­wi­ście od­po­wied­nio prze­ro­bio­ną, by nie wziął mnie za wa­ria­ta. Nad­szedł czas spo­tka­nia We­szli­śmy do klasy i usie­dli­śmy na krze­słach. 

– Dzień dobry, Saro. Jak się dzi­siaj czu­jesz? – za­czął psy­cho­log. 

– Dzień dobry – od­po­wie­dzia­ła Sara. – Czuję się ok. 

– To świet­nie. Chcia­ła­bym po­roz­ma­wiać z tobą o kilku rze­czach, które za­uwa­ży­li­śmy w kla­sie. – kon­ty­nu­owa­ła pani Marta. 

– Okej – mruk­nę­ła Sara. 

– Za­uwa­ży­li­śmy, że czę­sto mó­wisz o krwi i że cza­sa­mi masz czer­wo­ne plam­ki w ką­ci­kach ust. Czy mo­gła­byś nam po­wie­dzieć, dla­cze­go tak jest? – za­py­ta­ła pani Marta. Spoj­rza­łem na nią za­ła­ma­ny, że pyta pro­sto z mostu. Już wie­dzia­łem, że całe spo­tka­nie bę­dzie klapą. 

– Eeeeeeeeee… – za­czę­ła swoją od­po­wiedź. – To tak dla beki. A plam­ki od soku, który cza­sem piję. 

“To nie­praw­da” – po­my­śla­łem od razu. “Ona nie pije soków, a wtedy na pewno nie miała”. I czemu psy­cho­loż­ka leci po kolei z listy moich spo­strze­żeń? My­śla­łem, że po pro­stu weź­mie to pod uwagę, a nie sko­piu­je. 

Lecz pani Marta, ni­czym nie­wzru­szo­na, kon­ty­nu­owa­ła: 

– Ro­zu­miem. A co z dnia­mi, kiedy jest bar­dzo sło­necz­nie? Za­uwa­ży­li­śmy, że wtedy rzad­ko wy­cho­dzisz na ze­wnątrz. Czy jest jakiś powód? 

W tym mo­men­cie byłem pe­wien, że po­peł­ni­łem błąd, dając tę kart­kę Pani Mar­cie. 

– Mama mówi, że mam de­li­kat­ną skórę – od­po­wie­dzia­ła Sara. 

– To ma sens – od­po­wie­dzia­ła pani Marta. 

“To nie ma sensu” – po­my­śla­łem. Zde­ner­wo­wa­ny wy­sze­dłem pod pre­tek­stem, że za­po­mnia­łem o czymś pil­nym

Nie wiem więc, jak prze­bie­ga­ła resz­ta spo­tka­nia, ale do­sta­łem po nim no­tat­ki od psy­cho­loż­ki. 

 

“Sara wy­ja­śni­ła, że jej opo­wie­ści o krwi wy­ni­ka­ją z za­mi­ło­wa­nia do opo­wia­da­nia hi­sto­rii. Czer­wo­ne plam­ki w ką­ci­kach ust mogą być efek­tem picia soku. Sara ma de­li­kat­ną skórę i używa kremu z fil­trem, aby unik­nąć po­pa­rzeń, co może tłu­ma­czyć jej rzad­kie wy­cho­dze­nie na ze­wnątrz w bar­dzo sło­necz­ne dni. Dziew­czyn­ka jest pełna ener­gii i lubi bie­gać oraz grać w różne gry z ko­le­ga­mi. Jej nad­zwy­czaj­na ak­tyw­ność fi­zycz­na może być zwią­za­na z jej na­tu­ral­ną ener­gią. Sara cza­sa­mi ma pro­ble­my ze snem, które mogą wy­ni­kać z trud­no­ści w uspo­ko­je­niu się.  Za­cho­wa­nia Sary mogą mieć na­tu­ral­ne wy­ja­śnie­nia, które wy­ni­ka­ją z roz­wo­ju ukła­du ner­wo­we­go. Nie­mniej jed­nak warto kon­ty­nu­ować ob­ser­wa­cję i współ­pra­cę z psy­cho­lo­giem szkol­nym, aby upew­nić się, że dziew­czyn­ka jest bez­piecz­na i do­brze się roz­wi­ja. Na­le­ży rów­nież zwró­cić uwagę na fakt, że w obec­no­ści Sary czę­sto do­cho­dzi do lo­so­wych zda­rzeń z udzia­łem in­nych uczniów, ta­kich jak ska­le­cze­nia.” 

 

Czyli tak, przy psy­cho­lo­gu nie po­ja­wi­ły się żadne po­dej­rza­ne za­cho­wa­nia dziew­czyn­ki. Ale nie od­pusz­cza­łem i na­le­ga­łem na spo­tka­nie z ro­dzi­ca­mi. Razem ze spe­cja­li­stą skon­tak­to­wa­li­śmy się z nimi i umó­wi­li­śmy na spo­tka­nie. Nie­ste­ty, trzy razy prze­kła­da­li ter­min. Za­uwa­ży­łem sche­mat – prze­kła­da­li je w sło­necz­ne dni i za­zwy­czaj na ostat­nią chwi­lę. Osta­tecz­nie, w dzień, w któ­rym się spo­tka­li­śmy, było już ciem­no.

Gdy ro­dzi­ce w końcu się po­ja­wi­li, za­pro­si­łem ich do klasy. Po­sta­no­wi­łem być pewny sie­bie i za­pre­zen­to­wać swoją pewną sie­bie po­sta­wę. Chcia­łem być tak pewny sie­bie jak nigdy pewny sie­bie nie byłem. Czy wspo­mi­na­łem już, że chcia­łem być pewny sie­bie? Pew­nie tak. Uzna­łem, że pew­ność sie­bie to moja je­dy­na broń w tym mo­ne­cie. Usia­dłem z luzem, ale pełen gra­cji na krze­śle, ni­czym Dok­tor House pod­czas peł­nej dia­gno­zy, spo­glą­da­jąc na ro­dzi­ców pew­nie, ale i z tro­ską. Pani psy­cho­log usia­dła nie­po­rad­nie, nie czu­jąc się pew­nie, być może dla­te­go, że przed spo­tka­niem po­in­for­mo­wa­łem ją, że przej­mu­ję ini­cja­ty­wę tego spo­tka­nia. 

– Dzień dobry, dzię­ku­ję, że zna­leź­li Pań­stwo czas na spo­tka­nie – po­wie­dzia­łem, za­czy­na­jąc nieco for­mal­nie. 

– Dzień dobry. Oczy­wi­ście, czy coś się dzie­je z Sarą? – za­py­ta­ła ner­wo­wo mama. 

Po­sta­no­wi­łem za­cząć od obaw i prze­ma­wiać do nich z po­wa­gą: 

 – Sza­now­ni Pań­stwo ,za­uwa­ży­li­śmy, że Sara ma bar­dzo dużo ener­gii i cza­sa­mi trud­no jej się uspo­ko­ić, do tego  opo­wia­da­ła nam rów­nież hi­sto­rie o krwi, które mogą bu­dzić pewne obawy. Czy mo­gli­by Pań­stwo wy­ja­śnić, skąd mogą po­cho­dzić te opo­wie­ści? 

Na­pię­cie na twa­rzach ro­dzi­ców znik­nę­ło, a tata, uśmie­cha­jąc się lekko 

– Sara uwiel­bia opo­wia­dać hi­sto­rie. Cza­sa­mi jej wy­obraź­nia po­no­si ją tro­chę za da­le­ko. Co do ener­gii, za­wsze była bar­dzo ak­tyw­na. 

– Czy za­uwa­ży­li Pań­stwo coś nie­po­ko­ją­ce­go w jej za­cho­wa­niu w domu? Może pro­ble­my ze snem lub trud­no­ści w uspo­ko­je­niu się? – za­py­ta­łem. 

– Nie !!- nie­mal wy­krzyk­nę­ła mama i do­da­ła bar­dzo ner­wo­wym tonem. – Sara śpi jak nor­mal­ne dziec­ko, ale jest bar­dzo ak­tyw­na i cza­sa­mi trud­no jej się wy­ci­szyć przed snem. Czy­ta­łam, że tak dzie­ci mogą mieć. 

– Yhym – po­wie­dzia­łem, no­tu­jąc in­ten­syw­nie swoje spo­strze­że­nia. Wie­dzia­łem więc, że ta roz­mo­wa nie przy­nie­sie od­po­wie­dzi, któ­rych szu­ka­łem. Wy­ko­rzy­sta­łem więc resz­tę spo­tka­nia na stan­dar­do­we te­ma­ty szkol­ne. Dal­sza część spo­tka­nia do­ty­czy­ła po­stę­pów Sary w nauce.Gdy spo­tka­nie do­bie­gło końca, po­sta­no­wi­łem pod­su­mo­wać:  

– Dzię­ku­ję Pań­stwu za spo­tka­nie. Pro­szę pa­mię­tać, że je­ste­śmy tutaj, aby wspie­rać Sarę i Pań­stwa. Jeśli za­uwa­żą Pań­stwo coś nie­po­ko­ją­ce­go, pro­szę nas o tym po­in­for­mo­wać. 

– Jasne, ro­zu­mie­my – po­wie­dzia­ła mama z nieco wy­mu­szo­ną wdzięcz­no­ścią. – Dzię­ku­je­my za… – za­cię­ła się na chwi­lę. 

– Za wspar­cie – dodał tata, ra­tu­jąc sy­tu­ację. Po wszyst­kim od­pro­wa­dzi­łem ich do drzwi i wró­ci­łem do domu.

W Wol­nej chwi­li za­bra­łem się do ana­li­zy spo­tka­nia. W moim od­czu­ciu nic ono nie wnio­sło. Choć, po dłuż­szym prze­my­śle­niu, cen­nym tro­pem oka­zał się temat snu dziec­ka. Mama od­po­wia­da­ła na ten temat bar­dzo ner­wo­wo i nie­ty­po­wo, jakby coś ukry­wa­ła. To nie zga­dza­ło się z tym, co mó­wi­ła Sara. Stan­dar­do­wo, po raz ko­lej­ny na­su­nął mi się wnio­sek: „Oni na serio są wam­pi­ra­mi”. Za­czą­łem jesz­cze wię­cej o tym czy­tać. Sko­rzy­sta­łem rów­nież z czatu ze sztucz­ną in­te­li­gen­cją. Na po­cząt­ku mu­sia­łem prze­ko­nać ją, żeby prze­sta­ła mi mówić, że to nie­praw­da i coś po­ra­dzi­ła. Nie było łatwo, lecz w końcu mi się to udało. I AI wy­my­śli­ła prze­pis na pre­pa­rat ochron­ny przed wam­pi­ra­mi: 

 

Skład­ni­ki: 

3 ząbki czosn­ku 

1 litr wody świę­co­nej 

1 łyżka su­szo­ne­go dziu­raw­ca 

In­struk­cje: 

Przy­go­to­wa­nie czosn­ku: Obierz i roz­gnieć ząbki czosn­ku. 

Do­da­nie dziu­raw­ca: Dodaj su­szo­ny dziu­ra­wiec do wody świę­co­nej. 

Mie­sza­nie: Dodaj roz­gnie­cio­ny czo­snek do mie­szan­ki wody świę­co­nej i dziu­raw­ca. 

Go­to­wa­nie: Pod­grze­waj mie­szan­kę na małym ogniu przez około 10 minut, nie do­pusz­cza­jąc do wrze­nia. 

Chło­dze­nie: Po­zwól elik­si­ro­wi osty­gnąć, a na­stęp­nie prze­lej go do bu­tel­ki. 

Pa­mię­taj, żeby uży­wać go w spo­sób dys­kret­ny. 

 

Skoro psy­cho­log za­wiódł, po­sta­no­wi­łem przy­rzą­dzić elik­sir – tak na wszel­ki wy­pa­dek, ale jesz­cze go nie uży­wać. Czu­łem, że na mik­stu­rę przyj­dzie czas. Prze­la­łem ją do bu­te­lecz­ki po per­fu­mach i w ten spo­sób po­wstał mój spray na wam­pi­ry. Sztucz­na in­te­li­gen­cja pod­po­wie­dzia­ła, że po­wi­nie­nem udać się na eg­zor­cyzm do księ­dza. Choć uzna­łem, że eg­zor­cyzm to prze­sa­da, po­mysł wydał mi się dobry. Na­stęp­ne­go dnia uda­łem się do Księ­dza z na­szej szko­ły, choć do tej pory my­śla­łem, że w na­szej szko­le nie uczy żaden Ksiądz. Mimo nie­po­ko­ją­ce­go uczu­cia i dziw­ne­go wra­że­nia, że tu coś nie gra, od­da­li­łem te myśli i po­sze­dłem. „Może w ten spo­sób uda się zrzu­cić od­po­wie­dzial­ność za ewen­tu­al­ne kon­se­kwen­cje na Ko­ściół” – po­my­śla­łem ego­istycz­nie. Po chwi­li na­szła mnie druga myśl: „Oni mają za sobą setki lat walki z de­mo­na­mi”. 

Uda­łem się do po­ko­ju na­uczy­ciel­skie­go, gdzie sie­dział wła­śnie Ksiądz. “Ale zbieg oko­licz­no­ści” Opo­wie­dzia­łem mu wszyst­ko, a on uwie­rzył mi od razu. Bar­dzo mnie to za­sko­czy­ło. Za­uwa­żył moje zdzi­wie­nie. Wy­ja­śnił więc, że nie mówią o tym świec­kim, by nie siać pa­ni­ki, ale dodał, że isto­ty nad­przy­ro­dzo­ne są wszę­dzie. Po­wie­dział, że bę­dzie­my mu­sie­li ob­ser­wo­wać te dziew­czyn­kę, bo ak­tu­al­nie jest pokój mię­dzy wam­pi­ra­mi a Ko­ścio­łem.

– Wielu z nich jest po­śród nas – po­wie­dział ksiądz.

– Do­brze więc, że nie uży­łem sprayu, który przy­rzą­dzi­łem – po­wie­dzia­łem i po­ka­za­łem mój wy­na­la­zek. Ksiądz po­wie­dział mi też, że tej ro­dzi­ny nie zna i że za­cznie ich ob­ser­wo­wać. 

Po kilku dniach od roz­mo­wy z Księ­dzem dzie­ci za­czę­ły zgła­szać się do mnie, że coś je ugry­zło. Mia­łem na­dzie­ję to za ja­kieś ro­bac­two. Jed­nak zda­rza­ło się to coraz czę­ściej. Przyj­rza­łem się śla­dom i ugry­zie­nia były zbyt ide­al­ne. Ro­dzi­ce też to za­uwa­ży­li, więc zgło­si­li mi swój nie­po­kój. Zgło­si­łem ra­port do se­kre­ta­ria­tu, na­stęp­nie do hi­gie­nist­ki. Gdy za­ła­twi­łem for­mal­no­ści, na­tych­miast zgło­si­łem się do Księ­dza, bo mia­łem po­dej­rze­nia, że to nie przy­pa­dek. Ksiądz utwier­dził mnie w tym prze­ko­na­niu, gdy zo­ba­czył ugry­zie­nie u jed­ne­go z dzie­ci.

– To jest zła­ma­nie zasad – po­wie­dział i dodał: – Jed­nak nie opła­ca się wy­ta­czać otwar­tej wojny, bo nie wia­do­mo, do ja­kiej nacji na­le­żą, ła­twiej jest ich wy­ku­rzyć z na­szej szko­ły i oko­li­cy. Zgo­dzi­łem się z księ­dzem, choć nie wiem, o co cho­dzi z tymi na­cja­mi, ale nie jest mi to po­trzeb­ne, przy­naj­mniej teraz.  

Kon­ty­nu­acja ob­ser­wa­cji Sary i jej ro­dzi­ny za­czy­na przy­no­sić efek­ty i w opar­ciu o nowe dane za­czę­li­śmy po­dej­mo­wać kroki. Ksiądz za­an­ga­żo­wał się bar­dziej, przy­go­to­wu­jąc plan dzia­ła­nia, który miał na celu dys­kret­ne po­zby­cie się wam­pi­ra z klasy, jed­no­cze­śnie chro­niąc uczen­ni­cę przed ostra­cy­zmem i pro­ble­ma­mi praw­ny­mi. 

Ksiądz za­pro­po­no­wał, żeby pod­czas naj­bliż­szych re­ko­lek­cji szkol­nych zor­ga­ni­zo­wać spe­cjal­ne za­ję­cia dla całej klasy. Za­pro­po­no­wał rów­nież, aby ucznio­wie przy­nie­śli swoje ulu­bio­ne je­dze­nie na wspól­ny pik­nik. Wie­dział, że wam­pi­ry nie to­le­ru­ją czosn­ku, więc na­uczy­ciel przy­go­to­wał sma­ko­wi­te prze­ką­ski z do­dat­kiem czosn­ku. Był to spo­sób na dys­kret­ne osta­tecz­ne spraw­dze­nie czy Sara rze­czy­wi­ście jest wam­pi­rem. Dzień re­ko­lek­cji nad­szedł, a cała klasa cie­szy­ła się wspól­ny­mi za­ba­wa­mi na świe­żym po­wie­trzu. Ucznio­wie przy­nie­śli swoje ulu­bio­ne po­tra­wy, a na­uczy­ciel dodał do stołu kilka prze­ką­sek przy­go­to­wa­nych z czosn­kiem. Sara wy­glą­da­ła na za­sko­czo­ną, gdy zo­ba­czy­ła je­dze­nie. Pró­bo­wa­ła unik­nąć prze­ką­sek, co utwier­dzi­ło mnie i księ­dza w na­szych po­dej­rze­niach. Po za­koń­cze­niu re­ko­lek­cji spo­tka­łem się z księ­dzem, aby omó­wić dal­sze kroki. 

 – Mu­si­my dzia­łać ostroż­nie – po­wie­dział ksiądz. 

 – Ale mam plan i przy­da nam się twój elik­sir. – Po­sta­no­wi­li­śmy upo­zo­ro­wać w szko­le wsza­wi­cę, Du­chow­ny po­wie­dział, że to ogar­nie i fak­tycz­nie wszy­scy uwie­rzy­li. Szko­ła na szczę­ście zo­sta­ła ob­da­ro­wa­na przez dar­czyń­cę, który nie chciał się ujaw­nić, pre­pa­ra­ta­mi na wszy. To Księ­dzem rów­nież zor­ga­ni­zo­wał na ma­so­wą skalę. Wszy­scy więc cho­dzi­li wy­psi­ka­ni spre­jem na wam­pi­ry. Oczy­wi­ście do­da­li­śmy skład­ni­ki, które wszy rów­nież od­pę­dza­ją. Ksiądz miał wła­sną pra­cow­nię, w któ­rej mógł wy­twa­rzać mik­stu­ry i leki. Miał w tym spore do­świad­cze­nie i wie­dzę. Nasze dzia­ła­nie za­czę­ło przy­no­sić efek­ty. Dziew­czyn­ka kilka razy w szko­le ze­mdla­ła od pre­pa­ra­tu. To był dobry pre­tekst, by znów we­zwać jej ro­dzi­ców. Na spo­tka­nie za­pro­szo­ny zo­stał rów­nież Ksiądz. Na spo­tka­niu od razu wy­ło­ży­li­śmy karty na stół. 

– Czy za­uwa­ży­li­ście, że Sara ma pro­ble­my z prze­by­wa­niem na słoń­cu? – za­py­tał ksiądz. 

– Tak, za­wsze unika słoń­ca. Nie wie­dzie­li­śmy, że to pro­blem – od­po­wie­dzia­ła matka Sary. 

– Czy Sara kie­dy­kol­wiek wspo­mi­na­ła o pra­gnie­niu krwi? – kon­ty­nu­ował ksiądz. 

– Cza­sa­mi mówi, że krew jest fa­scy­nu­ją­ca, ale my­śle­li­śmy, że to tylko dzie­cię­ca cie­ka­wość – dodał oj­ciec. 

– Czy je­ste­ście świa­do­mi, że jej za­cho­wa­nie może wska­zy­wać na coś nie­ty­po­we­go? – za­py­ta­łem. 

– Już wie­cie? – za­py­ta­ła mama. 

– Tak, od ja­kie­goś czasu – od­po­wie­dzia­łem. 

Ro­dzi­ce przy­zna­li się do tego, że są ro­dzi­ną wam­pi­rów. Oka­za­ło się, że w nor­mal­nym spo­łe­czeń­stwie są od nie­daw­na, że wcze­śniej żyli w za­mknię­tej spo­łecz­no­ści, która nie­daw­no się roz­pa­dła. Ksiądz za­pro­po­no­wał, aby Sara zo­sta­ła wy­sła­na do spe­cjal­nej szko­ły, gdzie po­mo­gą jej się za­adap­to­wać w na­szym spo­łe­czeń­stwie. Zgo­dzi­łem się z tym, wie­rząc, że to naj­lep­sze roz­wią­za­nie za­rów­no dla Sary, jak i dla resz­ty klasy. 

Ro­dzi­ce Sary, choć po­cząt­ko­wo nie­chęt­ni, zgo­dzi­li się na prze­nie­sie­nie córki, gdy Ksiądz za­pew­nił ich, że nowa szko­ła bę­dzie bar­dziej od­po­wied­nia dla jej po­trzeb. Sara opu­ści­ła szko­łę w Kle­pa­ni­sku Małym, a cała sy­tu­acja zo­sta­ła roz­wią­za­na w spo­sób, który nie wzbu­dził po­dej­rzeń. Ode­tchną­łem z ulgą, wie­dząc, że udało się unik­nąć po­waż­nych pro­ble­mów, a jed­no­cze­śnie za­pew­nić Sarze od­po­wied­nie wspar­cie i opie­kę.

*****

I w końcu spo­kój. Coś czuję, że to nie ostat­nia przy­go­da tego typu. Tym bar­dziej, że po­ja­wia­ją się ostat­nio te sny, ale mniej­sza z tym, szko­da gadać o nic nie­zna­czą­cych snach. Przy­naj­mniej taką mam na­dzie­ję, że nic one nie zna­czą. Wszyst­ko udało się za­koń­czyć przed Świę­ta­mi Wiel­ka­noc­ny­mi. Koń­czę pisać, pro­blem za­że­gna­ny, czas w końcu się wy­spać.