Całkiem inna królewna i całkiem inna bajka

Pewnego dnia szlak, którym się wspinasz, staje się stromy

Twoje emocje podarte w strzępy

A twoje nerwy zaczynają pełzać

Pamiętaj więc po prostu te dni

Tak długo jak czas, który zatrzymasz

Bracie, lepiej wystrzegaj się „Gry Pozorów”

Lepiej wystrzegaj się „Gry Pozorów”

Lepiej wystrzegaj się „Gry Pozorów”

Bracie, wystrzegaj się, wystrzegaj się „Gry Pozorów”

Bracie, wystrzegaj się, wystrzegaj się „Gry Pozorów”

Lepiej wystrzegaj się „Gry Pozorów”.

 

(fragment tłumaczenia utworu „Skin Deep” („Gra pozorów”/”Uważaj na gruboskórnych”) zespołu The Stranglers, tekstowo.pl, utwór – https://www.youtube.com/watch?v=aw9mEFn38to)

 

– Odtąd będziesz nazywana Śpiącą Królewną! Kiedy skończysz szesnaście lat, zranisz się wrzecionem i zaśniesz na wieki wraz z całym królestwem! Oto mój urodzinowy prezent, ha, ha, ha! – ryknęła Ósma Wróżka, rzucając zły czar na maleńką dziewczynkę.

– Błagam, odczaruj córkę! Ja po prostu nie miałem więcej złotych talerzy…

– Nie ośmieszaj się, Królu! – Spojrzała na niego pogardliwie i odfrunęła.

Na sali zapanowała cisza, przerywana jedynie łkaniem zrozpaczonej Królowej.

– Pragnę was uspokoić – odezwała się z uśmiechem Siódma Wróżka. – Ja jeszcze nie podarowałam Królewnie prezentu. Nie mogąc cofnąć złego zaklęcia siostry, silniejszej od nas wszystkich, odwrócę je. – Podeszła do kołyski. – Po stu latach znajdzie cię Książę i, zachwycony urodą, podarowaną ci przez Drugą Wróżkę, odczaruje pocałunkiem miłości, wybudzając ze snu i ratując tym od śmierci.

Królowa nadal była jednak niespokojna, obawiając się o swą jedynaczkę, więc Król natychmiast wydał rozkaz, by w całym państwie spalono wszystkie maszyny przędzalnicze z niebezpiecznymi wrzecionami. Od razu przystąpiono do realizacji polecenia władcy.

Bawiono się dalej, gdy nagle na środek sali sfrunęła dziwaczna postać.

– Kim jesteś? – zapytał zaniepokojony Król.

– Dziewiątą Wróżką!

– Niemożliwe! Nas jest osiem – zaprotestowały pozostałe.

– Tatko Czarodziej o mnie nie wie – wyjaśniła szybko przybyła.

– A to się mamie Czarodziejce oberwie! – Pierwsza Wróżka zakryła usta z przerażeniem.

– Nie zaprosiliście mnie na przyjęcie!

– Wybacz, Dziewiąta Wróżko, lecz nikt nie wiedział o twoim istnieniu. Zresztą, zabrakło złotych talerzy… – Królowa próbowała załagodzić jej gniew.

– Nie daruję tej zniewagi! I ja wręczę Królewnie prezent! I to taki, że na długo mnie popamięta! – Ze złośliwym uśmiechem zbliżyła się do kołyski bezbronnego maleństwa.

 

Minęło szesnaście lat i zgodnie z rzuconym zaklęciem Ósma Wróżka spojrzała w szklaną kulę, by zobaczyć przepowiedzianą śmierć Królewny.

– Co? W całym państwie nie ma wrzecion? – powiedziała do siebie. – Król sądzi, że mnie przechytrzył, lecz bardzo się myli! – zarechotała i rozpostarła skrzydła, by za moment odlecieć ze swego zamku.

– A cóż to za dziwny dźwięk? – Królewna wdrapywała się mozolnie na poddasze najwyższej wieży swego ojca, pilnie nasłuchując. – Puk, puk, czy można? – zapytała, stukając w drzwi.

– Wejdź, piękna Królewno, zapraszam. Jestem starą prząśniczką i mam tu ostatni warsztat tkacki w twoim państwie. A oto ostre wrzeciono, którym się zaraz… – Ósma Wróżka w przebraniu wieśniaczki dopiero teraz odchyliła chustkę i spojrzała w kierunku Królewny, po czym wrzasnęła wniebogłosy, zrywając się na nogi. – A!!! Do stu czartów! Ktoś ty?!

– Jestem następczynią tronu.

– Co takiego? Ty jesteś Królewną tego państwa?

– Tak.

– Nie masz więcej sióstr?

– Nie, jestem jedynaczką.

– Masz jakieś imię?

– Owszem: Królewna.

– No tak, jasne. A ile masz lat?

– Szesnaście.

– Hm… To by się zgadzało – szepnęła do siebie czarownica. – Lecz… co się stało? Jak ty wyglądasz? Czemu jesteś smokiem?

– To przez czar ostatniej wróżki, dany mi z okazji chrztu – stwierdziła z pewną dozą smutku.

– Co? Nieprawda! Ja ci tego nie podarowałam!

– Ty? Nie, oczywiście, że nie ty. Przecież jesteś starą prząśniczką – roześmiała się smoczyca. – Mówię o fruwającej czarodziejce.

– Mniejsza z tym – zdenerwowała się Ósma Wróżka. – My tu gadu-gadu, a czas leci. Powinnaś teraz się zrani… Hkm… – chrząknęła niepewnie. – Miałam ci pokazać wrzeciono.

– No właśnie. Zaczęłaś o nim opowiadać i nagle przerwałaś, a to bardzo ciekawe. Nigdy czegoś podobnego nie widziałam w rzeczywistości. – Smoczyca podeszła bliżej.

– To warsztat tkacki.

– Aaa, maszyna przędzalnicza znaczy się? Ta z czasów rewolucji przemysłowej, czy wcześniejsza?

– Co?

– Uczyłam się u prywatnej guwernantki.

Faktycznie mądra, dar od mojej siostry jej się przydał – pomyślała Ósma Wróżka.

Smoczyca uśmiechnęła się prześlicznie, ukazując perłowe zęby, i zamrugała długimi, umalowanymi niebiesko rzęsami, oglądając interesującą machinę.

Dary urody oraz wdzięku i gracji też niczego sobie. Muszę przyznać, że to najpiękniejsza smoczyca, jaką kiedykolwiek widziałam. Oby tylko mój podarunek wiecznego snu był równie trwały – przebiegło Ósmej Wróżce przez myśl.

– Jakie ty masz duże i mądre oczy, prząśniczko. – Smoczyca spojrzała z zachwytem na staruszkę.

– Dz-dziękuję – wyjąkała zaskoczona, lecz zaraz się opamiętała. – Przejdźmy lepiej do rzeczy!

– Jak to się obsługuje? – zapytała Królewna.

– Chcesz spróbować?

– Tak.

– Doskonale, moje dziecko, a zatem siadasz tu… Moment. Hm… Mam poważne obawy, że się nie zmieścisz – stwierdziła stękając z wysiłkiem i próbując wepchnąć do warsztatu tkackiego przynajmniej potężną nogę smoczycy. Na nic.

– Nie dam rady – powiedziała zasmucona Królewna.

– A może cię podeprę? – Czarownica stękając podjęła kolejne próby.

– Jesteś taka kochana, pomocna i ofiarna. Dziękuję ci. – Smoczyca nieoczekiwanie ucałowała jej zniszczone dłonie, a potem policzki.

– Cóż ty robisz? Nie trzeba… – Zdezorientowana Wróżka próbowała się od niej uwolnić.

– Niestety, twoje starania, dobra prząśniczko, są na nic. Nie umiem.

– Spokojnie, zaradzimy temu. – Ósma Wróżka pstryknęła schowanymi z tyłu palcami i uśpiła na moment dziewczynę, po czym za pomocą magii powiększyła szybko maszynę i zbudziła śpiącą.

 

 

– O, zmieściłam się jednak! – Zadowolona smoczyca usiadła ciężko na krzesełku. – To dzięki tobie. Niechże cię ucałuję.

– Daj spokój, Królewno. Trzeba wyciągnąć nieco tylną girę… to jest… nogę – instruowała wiedźma. – Tutaj ją połóż. O, tu, tu, prosto.

– Nie da się. Ugrzęzłam – powiedziała smutno Królewna.

– Niech to szlag! Ależ ty masz potworne łapska! – wyrwało się Wróżce.

– Tak nie można, prząśniczko – przerwała jej posmutniała smoczyca, przygryzając przednimi zębiskami drżącą wargę. Z trudem tłumiła płacz. – Nie dość, że muszę zmagać się codziennie ze spojrzeniami poddanych, pełnymi współczucia oraz odrazy, to jeszcze ty mi teraz dokuczasz. Myślisz, że nie wiem, jakim jestem potworem? Widzę co dnia swoje odbicie w lustrze. Wiem, jaka jestem szkaradna. To może dobić i załamać każdego! – załkała z rozpaczy.

– No, już już. Uspokój się. Nie jest tak źle. – Wróżka próbowała ją pocieszyć, lecz nieoczekiwanie znalazła się pod ścianą.

To ogromne łzy Królewny zmieniły się w niewielkie jezioro, podrywając starowinkę i rzucając ją na mur wieżycy.

– Przestań natychmiast płakać, bo mnie utopisz! – ryknęła.

Smoczyca zareagowała błyskawicznie, uniosła delikatnie jej wątłe ciało, posadziła na swoim grzbiecie i otwarła drzwi, a woda spłynęła po schodach.

– Przepraszam cię – wyszeptała do wiedźmy.

– Dobrze już, dobrze. To moja wina. Nie powinnam…

– To łzy Królewny! – rozległo się nagle w dole.

– Mieliście jej pilnować! – wrzeszczał Król.

– Dzisiaj kończy szesnaście lat!

– Ktoś jest z nią na górze! Alarm! – Służba zamkowa pędziła po schodach.

– Córko, jesteś tam?! – pytał przerażony Król.

– Tak, tato! – odkrzyknęła smoczyca. – Miła pani pokazuje mi warsztat tkacki i wrzeciono!

– Nieee!

– Jeszcze tego brakowało. A miało pójść szybko i sprawnie – marudziła pod nosem Ósma Wróżka, stając wreszcie na nogach i otrzepując się z wody.

Pstryknęła znowu schowanymi palcami i uśpiła całe królestwo prócz smoczycy. Krzyki ucichły.

– Dziwne. Myślałam, że tata biegnie tu ze służącymi. – Królewna popatrzyła zdumiona na zamykające się drzwi.

– Mniejsza z tym. Przybiegnie później. Może spróbujemy jeszcze raz, dobrze? – zaproponowała nieco już poddenerwowana Ósma Wróżka.

– Bardzo chętnie. Chciałabym nauczyć się tkać!

Wiedźma znowu czarami powiększyła warsztat i tym razem smoczyca bez problemu usadowiła się w nim właściwie.

– Ależ wspaniale się czuję! – Z pasją przystąpiła do pracy.

– Świetnie. – Oczy Wróżki rozbłysły złowrogo. – Nareszcie! Tu nić, tu kołowrotek, a teraz najważniejsze: wrzeciono!

Uniosła przednią łapę smoczycy i skierowała ku ostrej igle, wykonując szybki ruch. Nic. Jeszcze raz. Znowu nic.

– Ki czort?! – Spojrzała zdumiona na palce Królewny.

– Coś nie tak, prząśniczko? – zapytała dziewczyna.

– Nie, nie, wszystko w porządku. Próbuję nauczyć cię obsługiwania tej maszyny. – Powtórzyła te same działania. Bez skutku.

– I jak mi idzie?

– Ależ ty masz grub… – zaczęła gniewnie, lecz, widząc łzy, napływające do wielkich oczu, złagodziła ton i dokończyła, siląc się na serdeczność – niezwykle mocne i twarde palce, Królewno.

– To fakt – rozgadała się znowu smoczyca, wychodząc niemrawo z wnętrza warsztatu i siadając obok na podłodze. – To przez smoczą skórę. Kiedyś czytałam w pewnej książce o innych smokach, że ma ona setki warstw! Nic nie zdoła jej przebić! – dodała z dumą.

– Że co proszę?! Niemożliwe! – Zaskoczona Ósma Wróżka pstryknięciem uśpiła Królewnę, po czym zamieniła wrzeciono w sztylet i próbowała przebić nim skórę palca dziewczyny. Na nic. Pomyślała chwilę i zmieniła na tasak. To samo. Nóż rzeźniczy? Bez efektu. Szabla? Podobnie. Miecz? Też. Bagnet? Tak samo. Piła mechaniczna? Też nic. Siekiera? Nic. Topór? Także. Szpila do kapelusza Olbrzymki? Nic! Rożen na pieczonego dzika, tudzież sarnę? To samo! Rakieta sterowana? Znowu fiasko! Nic, dosłownie nic nie potrafiło przebić choćby jednego palca Smoczycy!

– Co to za skórsko, do diaska?! – pytała samą siebie zdumiona Ósma Wróżka.

Zmieniała sprowadzane z różnych epok ostre przedmioty na żelazne, stalowe, diamentowe, srebrne, wreszcie złote i – dalej nic!

 

 

 

Wytrwała czarownica podejmowała rozpaczliwe próby przez lata, lecz żadna nie przyniosła oczekiwanego rezultatu. Smoczej skóry nie udało się przebić. U kresu sił opadła wreszcie zmęczona i zasnęła obok smoczycy.

 

Po pewnym czasie na schodach rozległy się wyraźne kroki.

– Puk, puk, czy można wejść?! – Donośny męski głos wskazywał na nowego przybysza.

Zaskoczona wiedźma zbudziła się i otwarła mu drzwi.

– Jestem Książę. Przybyłem, aby zrzucić czar i pocałunkiem zbudzić… Ojej, czy to ty jesteś piękną Śpiącą Królewną? – Młodzian z przerażeniem spojrzał na jej pomarszczoną twarz.

– Nie, ona leży tam. – Odsunęła się nieco, ukazując śpiącego stwora.

Książę wszedł do środka.

– To smoczyca? O tym nie było mowy w baśni o Śpiącej Królewnie!

– Innej tu nie ma.

– To ja po to przemierzałem niezliczone lądy i morza, piaski pustyni i dzikie bory, walczyłem z groźnymi bestiami i przeszedłem przez otaczające zamek, wysokie, kolczaste zarośla, aby stanąć naprzeciw wstrętnego i obrzydliwego smoka!?! – Rozjuszony zaczął ciskać wściekłe spojrzenia dookoła.

– Nie przesadzaj. Nie jest aż tak źle. Popatrz tylko na nią…

– Nie zdzierżę! Normalnie zaraz mnie rozniesie! Jak ja się teraz w domu pokażę?!

– Nic nie poradzę, Mości Książę, tak wygląda Śpiąca Królewna – stwierdziła Ósma Wróżka, ale zamiast satysfakcji, poczuła nieoczekiwanie żal i smutek.

Popatrzyła na załamanego Księcia i na oddychającą miarowo smoczycę. I przypomniała sobie jej maleńkie oczka, gdy przed laty leżała w kołysce. I strach rodziców po rzuceniu klątwy, potem rozbrajającą ufność, gdy zajrzała do niej po szesnastu latach, widząc wrzeciono. Zobaczyła znów jej dziewczęce uśmiechy, opowieści, spojrzenia. A później pocałunki w podzięce za pomoc, przytulenia i wszystkie serdeczne słowa. I ratunek przed utopieniem we łzach… Wiedźma uświadomiła sobie, że nikt nigdy nie był dla niej tak miły i nie okazał tyle serdeczności, co ta obca, szesnastoletnia dziewczyna. I poczuła się z tym potwornie.

– Oto twoja prawdziwa, Śpiąca Królewna – powiedziała, cicho wzdychając i odczarowała smoczycę, a ta stała się prześliczną dziewczyną.

Zachwycony Książę podszedł, ucałował ją i zrzucił zły urok. Królewna i wszyscy dookoła wybudzili się ze stuletniego snu.

Przez drzwi wpadł rozgniewany Król ze strażą.

– Aresztować tę wiedźmę! – Wskazał prząśniczkę. – Na stos z nią!

– Tato, proszę… – zaczęła Królewna, widząc ze zdumieniem przemianę czarownicy w Ósmą Wróżkę.

– Dziecko kochane, nie jesteś już smokiem, jakie to szczęście! – Król uściskał ją serdecznie, po czym zwrócił się do Księcia:

– Za odczarowanie królestwa oraz przywrócenie mojej najdroższej córce ludzkiej postaci daruję ci…

– To nie moja zasługa Królu, lecz jej. – Książę ukłonił się z szacunkiem, po czym wskazał pojmaną i wyprowadzaną po schodach wiedźmę.

– Czy to prawda? – Zdumiony władca spojrzał na Królewnę, a widząc jej przytaknięcie, zapytał czarownicę: – Dlaczego?

– Bo zrozumiałam, Królu, ile radości i szczęścia daje okazanie miłości drugiemu człowiekowi – odpowiedziała. – Jest to wspanialsze niż tysiące bezeceństw i zbrodni!

– Dziękuję ci. Za to, co zrobiłaś, daruję ci życie i uczynię królewską czarodziejką. Straże, puścić aresztowaną!

– Jestem ci wdzięczna, kochana Wróżko. – Królewna przytuliła ją serdecznie.

– Nie, to ja wam dziękuję – stwierdziła czarownica.

– A skąd tu tyle niebezpiecznych rzeczy? – Król rozejrzał się z niepokojem, widząc w całej sali mnóstwo ostrych narzędzi oraz uzbrojenia.

– Aaa, to tylko prząśniczka uczyła mnie samoobrony i fechtunku! – pośpiesznie wyjaśniła Królewna.

– Szczerozłotymi: piłą mechaniczną, rakietą dalekiego zasięgu i toporem? – zdumiał się Król.

– Nowoczesność, tatku, nowoczesność… – dodała rozbawiona Królewna, mrugając porozumiewawczo do Wróżki.

A potem to już wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

Natomiast rozrzucone przedmioty przetopiono na złote talerze. Król nareszcie miał ich pod dostatkiem.