Wcale nie takie znów oczywiste pogawędki dwunastu w brzuchu

– Nie bardzo chce mi się wierzyć, że to ustrojstwo pomieści nas wszystkich – narzekał Koteros, wdrapując się w całym rynsztunku po rozklekotanej drabinie.

– Nie narzekaj. Niektórzy dziejopisarze będą określać naszą liczbę na kilka tysięcy zbrojnych! – uspokajał go wchodzący z tyłu Drabeles. – Ciesz się, gościu, że jest nas tylko tuzin.

– Panowie, na Zeusa, operujcie językiem współczesnym! – zagrzmiał Odyseusz, pełniący funkcję wodza. – Jakie „ustrojstwo”, jacy „dziejopisarze”, jaki „gościu” i jaki „tuzin”?! Nasze rozmowy uwiecznią najwybitniejsi poeci świata. Po naszemu mówimy, po naszemu!

– Ile tu niby mamy wytrzymać? – zżymał się Diomedes, wkraczając do ciasnego wnętrza. – Cuchnie już teraz, a będzie znacznie gorzej.

– Zamknij japę, muszę pomścić ojca, ugodzonego w piętę przez parszywego Parysa! – ryknął rozwścieczony Neoptolemos, gramoląc się mozolnie. – Wytrzymamy, ile trzeba.

– Jasne, brachu, my zawsze z tobą – poparła go reszta towarzyszy, udając zadowolenie.

– Zaraz temu zaradzimy! – usłużnie zawołał Mecebos, rozpylając za pomocą kolorowej buteleczki jakiś środek chemiczny. – Już pachnie konwaliami. Mam jeszcze w zapasie fiołki, bez, maciejkę i piwonie.

– A jedzenie jakieś będzie? Czy skonamy tu z głodu? – dopytywał z dołu król Krety Idomeneus, niechętnie spoglądając na wysoką drabinę i opierając nogę na pierwszym szczeblu.

– Najesz się do syta, gdy zajmiemy Troję! – odparł ponuro syn Achillesa.

– Nie, no, gdzież tam?! Żarcie będzie w trymiga! Mamy dla wszystkich niespodziankę, towarzysze broni – dodał z tajemniczą miną Cerebos, co inni poparli od razu pomrukami zadowolenia.

– Auć! Moja noga! Sandał sobie zniszczyłem przez tak wysoki próg! Gdzie jesteś, przeklęty wieszczku Kalhasie, pomysłodawco tego badziewia?! – wrzeszczał Antielos.

– Panowie, po grecku mówimy. To czasy starożytne. No przecież prosiłem. – Odyseusz pokręcił znowu nosem z niezadowolenia. – W dodatku machinę naszą projektowała sama bogini Atena, zatem nie godzi się złorzeczyć na tak imponującą konstrukcję.

– No właśnie! – poparł go Cerebos. – Koń jest unikatem na skalę światową!

– Wybacz, pani, o, boska Ateno, wszystko jest cacy i debeściarskie, tylko za wysokie progi na moje nędzne nogi – podsumował ponuro Antielos, dotykając z namaszczeniem okolic serca.

– Współcześnie mówimy! – poprawił go Odys.

– Jak dorwę tę dziwkę, to jej rodzony ojciec nie pozna… – zaczął snuć plany zemsty rozwścieczony Menelaos, siadając na drewnianej ławie.

– Zważ, że mówisz o samym Zeusie – upomniał go jeden z towarzyszy, wznosząc trwożliwie oczy.

– Królu, spokojnie, na pewno wygramy tę wojnę. Ukarzesz winowajców – uspokajał drugi.

 

Zza pobliskich murów rozległo się głośne wołanie:

– Biada nam, biada!

– To znowu ta pomylona – szepnął do towarzyszy Koteros.

– Pomylona?

– No wiesz, ta, która odtrąciła samego Apolla.

– Faktycznie wariatka. Przecież on jest odlotowy!

– Po grecku, panowie! – wtrącił Odys. – Mówimy wyłącznie po grecku!

– To jest… boski! Apollo jest boski, każdy to przyzna.

– No. Żadna mu się nie oprze.

– I żaden!

Reszta skwitowała te pogaduchy gromkim śmiechem.

– A jednak. Kasandra mu się oparła. W dodatku okazała się nadzwyczaj przebiegła. Obiecała Apollinowi miłość w zamian za dar przepowiadania przyszłości, lecz potem odmówiła.

– Apollinowi odmówiła? – dziwili się towarzysze, usadawiając ciasno jeden przy drugim.

– Rąbnięta, nie? No i rzucił na nią klątwę!

– W sensie?

– Przepowiada wprawdzie przyszłość, lecz nikt z rodaków jej nie wierzy. Zołza!

– Tym lepiej dla nas! Bo my jej chętnie wierzymy, oj, wierzymy!

Zarechotali zadowoleni.

– Panowie, ciszej, ciszej. I po grecku – upominał poddenerwowany Odyseusz.

– Cóż, na nas też rzucił przez swawole co poniektórych – stwierdził ponuro Neoptolemos, spoglądając spode łba na króla Sparty.

– Do mnie pijesz, ćwoku i chamie jeden?! – Poderwał się z ławy Menelaos, doskakując do syna Achillesa i sięgając po miecz.

– Wszyscy od dawna wiedzą, że chucie twojego braciszka, Agamemnona, przysporzyły Grekom mnóstwo kłopotów. Lecz porwać i pohańbić kapłankę Apolla było szczytem szaleństwa tego niewyżytego samca! No i mamy teraz zarazę…

– Panowie, spokojnie. I po grecku! – Odyseusz rozdzielił ich i począł uspokajać.

– Dobrześ uczynił, Odyseuszu, żeś wybrał drzewo jodłowe, poświęcone tak wielu bogom – wtrącił Diomedes, by rozładować napięcie, narastające wśród ukrywającej się garstki oblegających. – Trojanie na pewno dadzą się zwieść.

– Rzemieślnik Epejos wykonał kawał dobrej roboty. Koń jest na serio cool! – pochwalił syn Achillesa, ochłonąwszy nieco.

– Dzięks, brachu! – skłonił się Epejos.

– Po grecku, proszę… – Odyseusz tym razem był wielce ukontentowany z pochwał.

 

Dziwny zgrzyt przeszył nagle powietrze.

– Na wszystkich bogów Olimpu, a cóż to takiego?! – wykrzyknął przerażony Odys.

– Pytasz o ten metaliczny dźwięk, królu? – zapytał z uśmiechem Cerebos.

– W rzeczy samej.

– To z prawej przedniej.

– Że co proszę? Co masz na myśli, Cerebosie?

– Odgłos dochodzi z prawej przedniej nogi naszego konia – wyjaśnił brat pytanego, Mecebos.

– To słyszę. Lecz cóż jest powodem tak straszliwego hałasu?

Zazgrzytało znowu.

Odyseusz przesłonił dłońmi uszy i przezornie zerkał w tamtą stronę.

– Trzeba powiedzieć mechanikom, aby naoliwili – stwierdził rzeczowo Mecebos, oddalił się nieco i wyjął z kieszeni telefon komórkowy, wybierając numer i rozpoczynając cichą rozmowę.

Odyseusz spojrzał na niego zdumiony, opuszczając ręce.

– Dzwoni, żeby nie chodzić na dół. To w końcu spora odległość – wyjaśnił Cerebos. – Będzie z dziesięć pięter. O ile nie piętnaście.

– Jak powiedziałeś? Dz… dzwoni?

– No, smartfonem. Z boskiego satelity. Tak jest wygodniej. I znacznie szybciej.

– Bogowie, co to wszystko znaczy?

– Wiesz, Odyseuszu, tradycja tradycją, pełna zgoda, pozory muszą być zachowane i my się ze wszystkich sił staramy, ale zdobycze najnowszej techniki nikomu jeszcze nie zaszkodziły.

– Co takiego?

Odgłos, dobiegający z prawej kończyny konia trojańskiego, wyraźnie złagodniał.

– Już jest! – Cerebos podszedł do rozsuwających się na boki drzwi, wyjmując z wnętrza sporej wielkości paczki.

– Jest? Kto taki? – nie zrozumiał Odyseusz.

– Nie kto, lecz co. Obiad jest, mości królu! Przyjechał właśnie windą. – Mecebos pomógł bratu wyjąć zawartość paczek i sprawiedliwie rozdzielił ją wśród dwunastu greckich żołnierzy. – Ale odlot! Jeszce gorące! Świeżuteńkie. Mm… A ten zapach. Sajgonki i schabowe, pierogi z kapustą, cztery zupy do wyboru. Wieprzowina, wołowina i dziczyzna. Jest też sushi. Wino, piwo, herbata i kawa. Kurczak, indyk, gęś i kaczka. Bażanty, przepiórki i perliczki. Borowiki w śmietanie, podgrzybki i trufle. Nawet owoce i ciasta, deserów w bród. Sprawili się kucharze, aż miło!

– Tak to można wojować! – chwalili towarzysze, sięgając po jedzenie.

– Teraz polubiłem naszego konia! – dodawali inni.

Odyseusz spoglądał na nich oszołomiony.

– Królu, może ziemniaczków z koperkiem? Albo kopytek? – Mecebos wskazał rozłożone miski, pożerając łapczywie udko z kurczaka.

– Skąd to macie? – Król Itaki z niedowierzaniem wąchał podawane, wykwintne dania. – To od barbarzyńców?

– Ależ skąd! Podejrzewałem, że trochę tu zabawimy, a nikt nie lubi walczyć z pustym żołądkiem, więc zatrudniłem kucharzy – wyjaśnił spokojnie Mecebos. – Na dole, w prawym kopycie, jest restauracja. Także na wynos.

Odgłosy mlaskania, dochodzące z miejsc, zajmowanych przez druhów, świadczyły o pełnym poparciu tego dalekowzrocznego planu.

– Ale jak…? Skąd? – Odyseusz otwarł usta ze zdumienia.

Po chwili się zreflektował i zapytał nieco spokojniej:

– Dlaczego wszyscy mówicie trudnym do zrozumienia językiem? Skąd te nazwy, słowa, zwroty? Skąd są wam znane takie potrawy oraz mechanizmy?

– Cóż… – Cerebos jednym ruchem dłoni otarł pobrudzoną jedzeniem, gęstą brodę i popatrzył z uśmiechem na wodza. – Kasandra mi o nich opowiedziała, gdy z nią byłem… Pokazała wszystko, co i jak działa.

Odyseusz nie zdążył nawet odpowiedzieć, gdy nagle z drugiej strony otwarły się identyczne drzwi, a we wnętrzu obszernej sali tym razem ukazała się grupa niskich niewiast o nietypowym kształcie oczu.

– Azjatki już zapraszają – powiedział zadowolony Mecebos. – Panowie, kto na masaż, kto do sauny, a kto na basen? Winda czeka! Zapraszamy!

– Voila! – dodał roześmiany Cerebos. – To jest… tentego… jak mawiają Francuzi…

– Francuzi? – Odys znowu otwarł usta.

– Czyli… Hm. Gallowie. Mieszkają na zimnej północy. Cezar ich podbije. Kilkaset lat później.

Kilku żołnierzy greckich błyskawicznie porzuciło niedokończone potrawy i zniknęło szybko w windzie lewej przedniej kończyny konia.

– Szlachetni Hellenowie, przecież tak nie wolno! Rozrywki rozpraszają umysł i zniewalają ciało. Nam trzeba na Troję! – gorączkował się Odyseusz.

– Spokojnie, wodzu – odparł Koteros, wgryzając się w okazały, świński ryj. – Jesteśmy pod jej murami. Troja nie zając, nie ucieknie. Żyć też trzeba.

– Chyba nadeszła burza z ulewą. – Jeden z żołnierzy nasłuchiwał miarowych odgłosów z zewnątrz.

– Uruchomić piorunochron i opancerzenie! – pospiesznie zarządził Cerebos, a jego brat nacisnął klawisze na smartfonie. – To na wypadek, gdyby Zeus rzucił w nas piorunem – wyjaśnił zdumionemu Odyseuszowi.

Odgłosy szybko zostały stłumione.

Po kilku godzinach bracia ukryli za pomocą sterowania metalową powłokę konia trojańskiego i na powrót stał się on drewniany.

 

– Biada nam, biada! – Tym razem usłyszeli z zewnątrz donośny głos męski.

– Kasandra zmieniła płeć? – zapytał dowcipnie jeden z Greków.

– Niechby tylko spróbowała! Niemożliwe! Taka sztuka! – krzyczeli pozostali ze śmiechem.

– No, byłaby strata dla całej Hellady!

– He, he! Prawda!

– Nie dziwię się Apollinowi. Mnie od razu uwiodła.

– I mnie.

– I mnie także.

– Hm. Wychodzi na to, że tylko ja jeden nie byłem ze słynną trojańską królewną oraz wieszczką – stwierdził z przekąsem Odyseusz.

– I żałuj, wodzu, żałuj! – rozległy się głosy dookoła.

Poczuli wyraźne, prostoliniowe ruchy olbrzymiego konia. Najwidoczniej jechali w nim ku Troi, jak zaplanowano.

– Biada, powiadam wam! Oddalcie tę pułapkę, bo przyniesie zagładę! – Na zewnątrz dalej wydzierał się zrozpaczony mężczyzna.

W bok konia uderzyło coś niewielkiego.

– To Laokoon, kapłan Apollina. Próbuje z synami powstrzymać wjazd konia do Troi – relacjonował Diomedes, wyglądający przez szybkę w oku wielkiej machiny. – Rzucił oszczepem. Pewnie chce udowodnić, że ktoś tu jest.

– Pomiesza nam szyki! – niepokoił się król Itaki.

– Spokojnie, wodzu. Na nic się zdadzą starania jego i synów.

– O czyich synach mówisz, Diomedesie?

– Laokoona.

– A odkąd to kapłanowi wolno płodzić dzieci?

– Nie wolno. W tym sęk. Zbezcześcił kult Apollina i nie minie go kara. Zaraz poprosi Posejdona o nową burzę dla greckiej armii, by zmieść nas z powierzchni ziemi. Równocześnie jednak Apollo wyśle dwa krwiożercze węże, by ostrzec Trojan przed naszą „końską pułapką”, a te zabiją omyłkowo kapłana z synami. – Posłyszeli przerażający krzyk mordowanych. – Trojanie właśnie teraz to widzą. I, uznając śmierć całej trójki za znak od bogów, wprowadzą konia za mury. Dobra nasza! Jasnowidz przypadkowo i wbrew swej woli wielce nam dopomógł.

 

Rzeźba antyczna „Grupa Laokoona”, Wikipedia

 

Grecy spokojnie poczęli rozchodzić się na leże, część udała się do windy jadalnej, inni do salonów masażu i SPA.

– Może nieco świateł i muzyki dla ukojenia nerwów, królu? – zaproponował uśmiechnięty Cerebos, po czym uruchomił telefonem umieszczone pod sufitem błyskające kule i wieże stereo oraz wyciszenie akustyczne.

Po chwili rozległy się wyjątkowo głośne takty heavymetalowego utworu.

Odyseusz ryknął i czym prędzej zasłonił uszy, spoglądając z przerażeniem na uśmiechnięte twarze współtowarzyszy.

– Ta kapela daje czadu! – chwalił jeden, wystukując rytm dłońmi na kolanach. – Nieźle sadzą!

– Są niesamowici! – przyznawał z lubością drugi, zamykając oczy i kładąc się na pościeli. – Trzeba pojechać kiedyś na koncert.

– Co to za piekielne dźwięki?! – próbował przekrzyczeć utwór król Itaki. – Czy to Hades zawitał do nas jeszcze przed bitwą?

– Nie, spokojnie, Odyseuszu.

– Jeśli wolisz, włączymy pop. Albo reggae. Ballady rockowe też są spoko.

– Nie, zostaw to – rzekł syn Achillesa. – Mocne uderzenie jest najlepsze do zemsty!

– Neo, wyluzuj, przecież wiesz, że wygramy. Pomścisz ojca.

– Panowie, kino już otwarte, zapraszamy do kończyny tylnej lewej. Premiera filmu o templariuszach. – Cerebos zachęcał głośno towarzyszy, wskazując odległą windę. – A, jeśli ktoś woli, w prawej obok jest nadawana komedia romantyczna z gwiazdami Hollywood.

– Dość! – zaoponował rozgniewany Odyseusz, zrywając się z wygodnego fotela. – To są chyba jakieś kpiny! My tu jesteśmy, aby walczyć, a nie oddawać się cielesnym rozrywkom! Mamy zdobyć Troję!

– O, przepraszam, z całym szacunkiem, Odysie, lecz ciebie czeka jeszcze mnóstwo przygód i podróży, a nam się także coś od życia należy! – ryknął gniewnie król Krety Idomeneus. – Póki nie zapadnie zmrok, nie możemy i tak niczego uczynić. Każesz siedzieć tyle dni w zatęchłym, cuchnącym brzuchu jakiegoś drewnianego potwora, dopóki nam nie zesztywnieją stawy?! Walczyć, umierać, poświęcać życie?! A wszystko tylko dlatego, że jakiegoś rogacza zdradziła kobieta?! Też mi powód!

Na te słowa dopadł do niego mąż Heleny, chwytając za gardło.

– Puuść! – zarzęził ostatkiem sił przyduszony Idomeneus.

– Odszczekaj to, psie! – Menelaos nadal trzymał zaczerwienioną szyję nieszczęśnika.

– Może to odszczekać nawet po stokroć, lecz i tak wszyscy wiedzą: jesteś słaby, Menelaosie – stwierdził ponurym tonem Antielos. – Ta kobieta cię omamiła. Wystarczy tylko, że znowu spojrzysz w błękitne oczy, a wybaczysz jej wszystko, nawet zdradę.

– Nie, nieprawda, jak dorwę tę sukę, to jej powyrywam…

– Po grecku proszę! – przerwał zniesmaczony Odyseusz.

– …podios z kulos!

– Nie zrobisz tego. Kochasz Helenę nad życie. Znam cię. I doskonale rozumiem. Na twoim miejscu też nie potrafiłbym jej skrzywdzić. Przecież to najpiękniejsza kobieta na świecie – rozmarzył się Odys.

– No to już zaczynamy rozumieć, czemu jako jedyny z naszej dwunastki nie miałeś nigdy Kasandry, wodzu – powiedział z szyderczym uśmiechem Cerebos.

– Ty też byłeś z moją żoną Heleną, łotrze?! – ryknął poczerwieniały z wściekłości Menelaos.

– Pragnę jednak wyraźnie podkreślić, że było to jeszcze, zanim poznała ciebie – uspokoił go czym prędzej struchlały Odys, uciekając wzrokiem.

 

Nieoczekiwanie z zewnątrz usłyszeli swoje imiona. To zaniepokojona Helena, obawiając się, że Kasandra może mieć rację, obchodziła kilkakrotnie drewnianego kolosa. Próbowała swój słodki głos upodobnić do tonacji greckich żon i tym sprowokować ukrywających się w pułapce żołnierzy, gdyby istotnie tam byli.

– Nie wytrzymam tego, muszę wyjść! – ryczał król Tracji Diomedes!

– Ja tak samo! – wołał rozgorączkowany Antielos. – Żona mnie wzywa. Nie usiedzę!

– Oj, bo jak przyduszę, to nie powstaniesz! – ostrzegł groźnie Odyseusz i dał znak pozostałym, aby silnie ich trzymali. Gdy to nie pomogło, zjechali z nimi windą do restauracji bądź kina.

– Sprytna, bestyjka! – Odys uśmiechnął się z uznaniem.

– Dobrze, że nikt z Trojan nie wierzy w proroctwa Kasandry – dodał Neoptolemos.

– Jak to zatem się stało, że wy jej uwierzyliście? – dopytywał władca Itaki.

– Sam rozumiesz, wodzu, skoro owa pociągająca niewiasta zabierała mnie w czasy przyszłe, pokazywała zdumiewające zjawiska i zdobycze, nieznane obrazy i przedmioty, nie śmiałem wątpić. To nie mglista zapowiedź klęski, którą głosi tu co chwila słuchaczom, głuchym na rozpaczliwe wołania, lecz namacalne dowody, które możemy zawsze zobaczyć, poczuć i dotknąć. Dla Trojan stała się obłąkana i niebezpieczna, lecz dla nas, przemierzających z nią co noc przyszłość, była od lat i jest nadal przewodnikiem po nowych, lepszych czasach.

Zamyślili się nad wagą bezcennego daru, który Kasandra otrzymała przed laty od zadurzonego w niej Apolla i którym tak hojnie obdarowywała później swoich greckich kochanków.

 

Tymczasem z rozstawionych po całym wnętrzu głośników rozległ się komunikat:

– Uwaga! Zapadł zmrok, mieszkańcy śpią po uczcie. Do broni!

– Pamiętajcie, najpierw wyskakujemy z wnętrza konia i otwieramy bramy Troi. Wojska Agamemnona powinny tam już stać, czekając na nasz sygnał. Atakujemy całą armią! – komenderował Odyseusz.

– Za naszych! – krzyknął król Krety.

– Za Grecję!

– Współcześnie, proszę…

– Za Helladę!

– Za honor!

– Za miłość!

– Za bogów!

– A co z koniem, wodzu?

– Przez uchylne kopyta, a potem bramy trzeba wypuścić całe zaplecze, by nikt żyw tu nie został. Musimy rzucić pochodnię, gdy wszyscy już wyjdziemy. Niech koń spłonie doszczętnie wraz z Troją. Należy do niej, bo został stworzony na jej zgubę.

– Nie szkoda zamontowanych w nim zdobyczy techniki? – spojrzał ze smutkiem Cerebos.

– Będą nowe. A póki co, na Troję!

– Wymordujemy mieszkańców i zburzymy ją całą! Zrównamy z ziemią! Zetrzemy w proch! – palił się do walki żądny zemsty syn Achillesa.

– Lecz opowieść o sławnej Troi i o naszym koniu przetrwa wieki. Tylko pamiętajcie, druhowie: o nowościach cicho sza! – upomniał Odyseusz i skoczył zręcznie na drabinkę.

Kilka sekund później wszyscy stali już na trojańskiej ziemi, nie zważając na ogarnianego płomieniami, jodłowego kolosa.

 

 

Koń trojański, kadr z filmu „Troja”, imdb.com