Uprzedzam, że znajomość postaci historycznych może wpływać na odbiór tekstu, choć w mojej ocenie nie powinno całkiem niweczyć sensu czytania. Tekst zainspirowany skrajnym zjechaniem panowania Justyniana Wielkiego przez śp. prof. Krawczuka w “Poczcie cesarzy bizantyjskich”. A tytuł od Hanny Malewskiej. Chwała piotr_jbk, gdyż dał zacną betę.
Pozdrawiam serdecznie!
Były dowódca wojsk rzymskich wschodu i zachodu, Flawiusz Belizariusz, wstał tego dnia rześki i z ochotą do działania, która zawsze go cechowała. Pełen energii, ledwo zauważył, że wstał z grobu, nie z łóżka.
Spostrzegł, że jest martwy, gdy chciał postawić pierwsze kroki skrzywionymi po śmierci nogami, które nie nadawały się do szybkiego, żołnierskiego marszu.
– Trudno, nikt nie obiecywał, że będzie łatwo – rzucił pod nosem i ruszył w kierunku Konstantynopola.
Pierwszą osobą, którą spotkał, był jego doradca i serdeczny przyjaciel – za życia i, najwyraźniej, również po śmierci – Prokopiusz. Obok niego w powietrzu wisiały trzy zwoje zapisywane przez lewitujące pióra. Belizariusz to dziwactwo uznał za nieistotne.
– Witaj, Prokopiuszu z Cezarei – pozdrowił go.
– Będziesz mi teraz mówić po nazwisku? – odparł przyjaciel.
– Nie powiedziałem przecież „witaj zcezarei”.
– Ach, stęskniłem się za tą twoją prostotą – zachichotał Prokopiusz.
– Zawsze byłeś mądry, przyjacielu. Czy wiesz może, dlaczego wstałem z grobu? – zapytał Belizariusz, drapiąc się po suchej brodzie.
– Pewnie przez tę małostkową, karykaturalną kanalię, cholernego Justyniana. Zawsze wszystko jest przez niego – warknął Prokopiusz, natychmiast krzywiąc się ze wściekłym grymasem. Lewitujące pióra notowały wszystko, co się działo, choć każde robiło to inaczej.
– Przecież służyłeś mu całe życie, tak jak ja. Nie nazywaj go tak.
– Niech smaży się w piekle – odburknął tylko Prokopiusz, a Belizariusz wiedział, że nie warto się z nim kłócić. Przyjaciel miał duszę filozofa, która nakazywała czasami kwestionować wszystko i wszystkich.
Dalej spotkali cesarza we własnej osobie, który zmierzył Belizariusza chorobliwie podejrzliwym wzrokiem.
– Święty Boże, znowu chcesz wszcząć bunt?!
– Ja wszcząłem kiedyś bunt? – zdziwił się Flawiusz. – Jeden to może stłumiłem, ale wszcząć, to nie wszcząłem. Nika? Pamiętasz, panie?
Zwoje i pióra Prokopiusza cofnęły się nieco w narracji, jakby coś sprawdzając, a następnie zakołysały się, chyba potwierdzając słowa Flawiusza.
– A faktycznie. Nie mogę teraz rozmawiać, buduję wielką świątynię! – rzucił niedbale Justynian.
– Panie, ale to ty do mnie mówisz.
– Renovatio imperii, na razie!
– Czy to nie ty mnie wezwałeś, panie? – zawołał za nim Belizariusz, ale cesarza już nie było.
– Wielki człowiek, przykładny mąż i największy budowniczy w historii! – zachwycił się stojący obok Prokopiusz. Niespecjalnie pasowało to do „smażenia się w piekle”, ale Belizariusz nie był człowiekiem od wytykania nieścisłości innym. Pióra najwyraźniej też nie miały problemu z narracją swoich tekstów.
Dalej spotkali cesarzową Teodorę, najpiękniejszą kobietę w dziejach, która obdarzyła ich przyjaznym uśmiechem.
– Kurtyzana – warknął Prokopiusz.
– Wieśniak – odpowiedziała ze złośliwym uśmiechem.
– Witaj, pani, czy to ty mnie wezwałaś? – grzecznie zapytał Belizariusz.
Gierki między nią a Prokopiuszem nie obchodziły go. Jednak przez całe swoje życie Teodora jednym zdaniem lub gestem potrafiła wpływać na losy ludzi i państw. Może była w stanie w swych poleceniach ignorować śmierć?
– Ach, Flawiuszu – zaśmiała się zalotnie Teodora, a w kokietowaniu nie miała sobie równych.
– Czyli nie ty, pani – westchnął dowódca.
Będąc martwym wreszcie stał się odporny na jej urok, co za życia nie było łatwe.
– Nie. Był z ciebie materiał na sam wiesz co, ale purpura cesarska jest najwspanialszym całunem. Dlatego to zawsze musiał być tron, nieważne, kto na nim siedział – uśmiechnęła się i puściła do niego oko.
Poszli z Prokopiuszem dalej. Minęli żonę Belizariusza, namiętnie uprawiającą miłość ze swoim faworytem, zresztą formalnie adoptowanym do rodziny. Flawiusz nie zamierzał im przeszkadzać, w końcu całe życie tego nie robił, nieeleganckie byłoby zatem zrobienie tego po śmierci.
Minął także ostrogockiego króla Witigesa, który na kolanach wręczał mu koronę Italii, prosząc, by ją przyjął, a nie oddawał go pod władzę cesarza. Belizariusz zignorował ten dar za życia, zatem zrobił to również po śmierci.
– Italia? Nie, dziękuję.
Witiges, którego pokonał z łatwością dawno temu, nie mógł mieć dość siły, by wezwać go do wstania z grobu.
– Będziemy tak łazić i łazić, aż znowu przez przypadek podbijemy cały zachód? – rzucił, kiwając głową Prokopiusz .
– To nie był przypadek – obruszył się Belizariusz. Zaczynał odczuwać zmęczenie całą tą sytuacją.
– Nie? Przecież tylko biernie obserwowałeś rzeczywistość, akceptujący wszystkie zbrodnie i zaniechania swojego cesarza. Nie mogłeś tego osiągnąć celowo.
Prokopiusz znowu pełen był gniewu, marszcząc mocno brwi. Belizariusza dziwiła jego opinia, ale nie chciał się kłócić. Nie miał siły na intelektualne utarczki.
Pióra pisały jak szalone i obserwujący je Belizariusz był niemal pewien, że wszystkie trzy piszą zupełnie co innego.
– O! To jest prawdziwy zdobywca zachodu! Narses! – Sekretarz wskazał palcem niskiego mężczyznę o zatłuszczonych włosach.
– Narses? – zdziwił się Belizariusz.
– No, on to po tobie skończył jak należy. Ale w sumie masz rację, nikt go nie lubił, więc i nikt o nim nie pamięta – skwitował Prokopiusz. – To pewnie dlatego, że zawsze był stary.
– I niski.
– Racja. Nikt nie lubi starych i niskich.
– A zatem nie on mógł mnie wezwać.
Dalej ich oczom ukazała się za to zatłoczona ulica Konstantynopola, z boku której siedział ślepy i siwy dziadek, żebrzący o jałmużnę do hełmu legionisty.
– On mnie wezwał? – zastanowił się Belizariusz.
– Flawiuszu, na litość boską, to przecież ty! – zaśmiał się Prokopiusz.
– Ja?
– No nie do końca, ale tak kiedyś o tobie pomyślą. Słuchaj, to nie jest normalne, że po karierze dożyłeś spokojnej starości. Nikt nie lubi spokojnej starości! Pozwól im na nutę tragizmu – przydługo wyjaśnił Prokopiusz.
– Hm… – Flawiusz pomyślał chwilę, ale zaraz przestał. Miał działać, nie myśleć, tylko nie wiedział, gdzie i jak. A zaczynał być już naprawdę zmęczony.
– Zresztą, w którejś rzeczywistości mogłeś tak skończyć – zauważył Prokopiusz.
Potem nie widzieli już nic szczególnego, zatem przysiedli na murku i oglądali życie miasta Konstantyna.
– Powiem ci, że to niesprawiedliwe! – westchnął poirytowany Belizariusz.
– Życie jest niesprawiedliwe – odparł z uśmiechem Prokopiusz.
– Tylko, że my nie żyjemy. Nie spotkaliśmy nikogo żyjącego! Chyba już powinno być sprawiedliwie albo chociaż z sensem?
– A tam! Napisałem trzy całkowicie inaczej opisujące tych samych ludzi kroniki. Nie będę ci wykładał o sensie. – Prokopiusz zeskoczył z murku i przespacerował kilka kroków. Jego lewitujące kroniki wydawały się nie chować urazy za wytknięcie im sprzeczności.
Belizariusz skrzywił się i zmarszczył czoło na tak niejednoznaczną odpowiedź.
– Całe życie poświęciłem Rzymowi. Tłukłem Persów, Hunów, Bułgarów, Wizygotów i Ostrogotów, Wandalów, Longobardów, a we wszystkich rzeczywistościach to nawet reptilian, nazistów i talibów! Mniejsza o to, na chwałę Cesarstwa zrobiłem wszystko. I co, teraz tak po prostu wstałem sobie z grobu i nic nie ma sensu? Mów co chcesz, to jest niesprawiedliwe! – zdenerwował się, machając ręką w gniewie, jakby ciął wroga mieczem.
Przeciwnicy byli jednak o tyle sensowniejsi, że po machnięciu mieczem przestawali być problemem, zaś cała ta metafizyczna bzdura powrotu zza grobu nie chciała się tak łatwo wyjaśnić.
– Nazistów? – zdziwił się Prokopiusz, ale zaraz jedno piórko podfrunęło do jego ucha i zapewne coś wyjaśniło, bowiem dalej nie dopytywał.
– Flawiuszu, Flawiuszu. Spokojnie, może jakoś się to wyjaśni. W końcu jesteś największym dowódcą w dziejach! Ewentualnie komuś natłuczesz i coś się rozwiąże – uśmiechnął się Prokopiusz i odszedł ze swoimi kronikami, zostawiając Flawiusza samego.
Chwilę siedział jeszcze na murku, machając nogami, które po śmierci były bardziej krzywe. Rozegrał w głowie dwie bitwy, powspominał kilka kampanii, wreszcie się znudził i zirytowany postanowił wrócić do grobu.
Po drodze spotkał piękną kobietę, odzianą w purpurowy płaszcz, ze złotym wieńcem laurowym na głowie. Na jej ramieniu siedział złocisty orzeł, a cała postać emanowała słonecznym blaskiem. Wszystko w jej wyglądzie wręcz krzyczało, że ma moc, choćby przyzwania kogoś zza grobu. Jednak, ze wszystkich osób, które spotkał, jej akurat nie znał.
– Nareszcie! To ty mnie wezwałaś! – ucieszył się z ulgą. – Kim jesteś?
– Znałeś mnie całe życie – uśmiechnęła się. – Jestem Chwałą Rzymu.
– O kur…
Belizariusz nie zwykł kalać mowy i zdążył ugryźć się w język.
Orzeł kobiety zaskrzeczał głośno.
– Cichutko, Espequerek – uspokoiła go. – Jesteś mi potrzebny, Flawiuszu. Zmienimy sobie bieg historii – powiedziała tajemniczo, uśmiechając się.
– Prokopiusz utrzymywał, że całe swoje życie zmienialiśmy bieg historii, a ja już nie żyję – zauważył Flawiusz.
– A potem napisał trzy sprzeczne kroniki obrażające lub wychwalające wszystkich z góry do dołu. Bezsens to jego dziedzictwo, nie twoje. Zresztą właśnie teraz pisze w jednej, że zza grobu wezwał cię Justynian, w drugiej, że Teodora, a w trzeciej, że sam się wezwałeś – odparła Chwała Rzymu.
Na prosty umysł wodza wszystkich sprzeczności w tej sytuacji było już zbyt wiele.
– Dobrze, czego potrzebujesz? Ja już generalnie nie żyję i chyba chętnie wróciłbym sobie do grobu. Męczy mnie to całe chodzenie – powiedział zgodnie z prawdą Belizariusz. Wierzył kobiecie i zamierzał być z nią zupełnie szczery. Umarłby sobie jeszcze raz, choć na chwilkę.
– Rozumiem cię, ale Aecjusz już mi odmówił i kończą mi się dowódcy o nieskazitelnym charakterze. Prawie dwa tysiące lat historii Rzymu, a was wcale nie znalazło się tak wielu – westchnęła kobieta i jej blask nieco przygasł. – Ale wiem, co cię przekona! Trzeba obronić Konstantynopol!
– Znowu? Broniłem go już tyle razy i wciąż trzeba to robić? To chyba mija się z celem – westchnął.
– Bezsens – zgodziła się kobieta. – To co, zgadzasz się?
– No dobra. Niech będzie, co mi tam jeszcze jeden raz. – Belizariusz machnął ręką i udał się za Chwałą Rzymu. Espequerek na jej ramieniu krzyknął.
Tym razem rok 1453 miał zupełnie inny przebieg.
Historia ciekawa, ale jak dla mnie niestety nieco płaska. Profesor Krawczuk pisał soczyście, plotkował, a nawet koloryzował, wyśmiewając pozostałych historyków, za ich niechęć do sensacji.
No i u Ciebie wyszła sucha relacja o pikantnych zdarzeniach. Za dużo tego, nie wybrzmiało, nie poruszyło wyobraźni.
Trochę jak w Wilku z Wall street, gdzie po godzinie oglądania ćpania i seksu, człek zaczyna lekko ziewać.
"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke
Witaj. :)
Podczas czytania miałam wątpliwości co do (zawsze – tylko do przemyślenia):
Spostrzegł (be spacji?), że jest martwy, gdy chciał …
Pierwszą osobą, którą spotkał (przecinek?) był jego doradca i serdeczny …
– Witaj (i tu?) Prokopiuszu z Cezarei – pozdrowił go.
– Ach (i tu?) stęskniłem się za tą twoją prostotą…
Lewitujące pióra notowały to (i tu?) co się działo, choć każde robiło to inaczej. – powtórzenie?
… Belizariusz wiedział, że nie warto się z nim kłócić. Dusza filozofa nakazywała czasami kwestionować wszystko i wszystkich. – czy tu na pewno chodziło o wyraz „kwestionować”, czyli zaprzeczać? – wcześniej jest napisane, że on nie chciał się z nim kłócić
Gierki między nią, a Prokopiuszem go nie obchodziły. – zbędny przecinek?
Był z ciebie materiał na sam wiesz co, ale purpura cesarska jest najwspanialszym całunem. Dlatego to zawsze musiał być tron, nieważne kto na nim siedział – uśmiechnęła się i puściła do niego oko. – w tym fragmencie zdecydowanie brakuje przecinków, ale nie mam pewności, gdzie je postawić (?) – może tak (?) Był z ciebie materiał na (tu?) sam wiesz (tu?) co, ale purpura cesarska jest najwspanialszym całunem. Dlatego to zawsze musiał być tron, nieważne (tu?) kto na nim siedział – uśmiechnęła się i puściła do niego oko.
Słuchaj (przecinek?) to nie jest normalne, że po karierze dożyłeś spokojnej starości.
Zresztą, w którejś rzeczywistości mogłeś tak skończyć – czy to nie jest pytanie?
Chyba już powinno być sprawiedliwie albo chociaż z sensem? – tu z kolei mam wątpliwość, czy to jest pytanie (?)
Chwilę siedział jeszcze na murku, machając nogami, które po śmierci były jeszcze bardziej krzywe. – powtórzenie?
Ale wiem (przecinek?) co cię przekona!
Dość często pojawia się określenie „zrobić coś sobie”, czy to celowe?
Świetny pomysł, dużo humoru; pozdrawiam i klikam. :)
Pecunia non olet
Widzę, że bruce zdominowała komentarze:))
Przeczytałam zaciekawiona, tekst moim zdaniem bardzo dobrze napisany, jest i szczypta humoru…
Nie mam się do czego w sumie przyczepić, zatem rada z lektury udają się uroczyście do klikarni
Wspaniałego dnia życzę!
"bądź dobrej myśli, bo po co być złej" Lem
Cóż, Beeeecki, nie czytało się źle, ale nie mogłam pozbyć się wrażenia, że oglądam film z imprezy w której nie uczestniczyłam, a osoby biorące w niej udział znam ledwie ze słyszenia.
Spostrzegł , że jest martwy… → Zbędna spacja przed przecinkiem.
Gierki między nią, a Prokopiuszem go nie obchodziły. → Gierki między nią a Prokopiuszem nie obchodziły go.
…zdaniem lub gestem potrafiła wpływać na losy ludzi i państw. Może potrafiła w swych… → Czy to celowe powtórzenie?
…rzucił kiwając głową Prokopiusz . → …rzucił, kiwając głową Prokopiusz.
– To nie był przypadek – obruszył się Belizariusz. Zaczynał być już tym wszystkim zmęczony.
– Nie? Przecież byłeś tylko… → Lekka byłoza.
…wskazał palcem niskiego mężczyznę o zatłuszczonych włosach. → Czy tu aby nie miało być: …wskazał palcem niskiego mężczyznę o przetłuszczonych włosach.
…ukazała się za to zatłoczona ulica Konstantynopola, na uboczu której siedział ślepy i siwy dziadek… → Obawiam się, że rzeczony dziadek nie mógł siedzieć na uboczu wspomnianej ulicy.
…zatem przysiedli sobie na murku… → Czy zaimek jest konieczny? Czy mogli przysiąść komuś innemu?
…piórko podfrunęło do jego ucha i zapewne coś mu wyjaśniło… → Drugi zaimek jest zbędny.
…i z całej swojej irytacji postanowił wrócić do grobu. → A może: …i zirytowany postanowił wrócić do grobu.
Espequerek na jej ramieniu krzyknął głośno. → Zbędne dookreślenie – krzyk jest głośny z definicji.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Siedzę sobie w pracy, cały dzień nie otwiera mi się Portal, na chwilę mignęło mi 25 komentarzy, myślę “co tam się dzieje”. Czy to ptak? Czy to samolot? Nie! To multibruce .
Wszystkim bardzo dziękuję za wpadnięcie i komentarze, ot taki luźny, niespecjalny tekst sobie napisałem. Do wszystkiego odniosę się jutro. Miło, że jesteście 
Pozdrawiam cieplutko, miłego weekendu!
Multibruce miała to samo, więc prosiła, aby Ambush w jej imieniu serdecznie Cię przeprosiła, ale nijak wejść już tu później nie umiałam, strona ciągle wyświetlała mi się jako niedziałająca. Teraz nareszcie mogę sama Cię przeprosić i usunąć niepotrzebne komentarze oraz kliknąć. :)
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
bruce, ależ absolutnie nie ma za co! Problem techniczny mieliśmy wszyscy, a sytuacja całkiem zabawna :))
Witam PoBetowo,
Moim zdaniem tekst jest dobry. Czyta się płynnie, na pewno nie nudzi.
Na plus: ciekawy pomysł, przypomnienie postaci jednego z najwybitniejszych bizantyjskich dowódców, jest humor.
Są sympatyczne odniesienia, do jego relacji z żoną, do Chwały Rzymu, historii pisanej w różnych wersjach.
Plus za usunięcie wulgaryzmów, które wydawały mi się w takim tekście nie na miejscu.
Minusem był dla mnie momentami zbyt potoczny język i nieco pretekstowa fabuła, ale po przemyśleniu myślę, że wynika to w dużej mierze z różnicy pokoleniowej – jestem przedstawicielem średniego pokolenia na forum, a Beeeecki to młody wilk
Serdecznie Pozdrawiam!
Follow on! Till the gold is cold. Dancing out with the moonlit knight...
Beeeecki, dziękuję za wyrozumiałość (oraz za usunięcie wulgaryzmów, o których wspomina Piotr_jbk i Jemu także dzięki za tę sugestię); gdyby wczoraj zamieściły się wszystkie kliknięcia “gotowe” mojego komentarza, miałbyś około setki. :)
Pozdrawiam Was. :)
Pecunia non olet
Szanowni Wszyscy! (wybaczcie zbiorczego tasiemca, ale nie będę sobie podbijał statystyk komentarzy)
Ambush,
Profesor Krawczuk pisał soczyście, plotkował, a nawet koloryzował, wyśmiewając pozostałych historyków, za ich niechęć do sensacji
Oj tak, święta prawda, wybitnie prowadził narrację. Tekst jest chyba zbyt krótki żeby dobrze zarysować wyraziście fascynującą historię (albo przynajmniej nie jest to na moje umiejętności). Dawno nic nie pisałem, chciałem się przełamać czymś krótkim. Miło, że wpadłaś :)
bruce
dziękuję za trafne poprawki.
czy tu na pewno chodziło o wyraz „kwestionować”, czyli zaprzeczać? – wcześniej jest napisane, że on nie chciał się z nim kłócić
Tak to jest ,jak się wykreśla i potem zostają zdania bez podmiotu. Fragment oczywiście odnosi się do Prokopiusza.
Zresztą, w którejś rzeczywistości mogłeś tak skończyć – czy to nie jest pytanie?
bardziej głośne myślenie, zostawię bez pytajnika.
Chyba już powinno być sprawiedliwie albo chociaż z sensem? – tu z kolei mam wątpliwość, czy to jest pytanie (?)
to z kolei jest pytanie w mojej ocenie – Belizariusz jako ten nieskory do refleksji szuka upewnienia się u, jego zdaniem, mądrzejszego Prokopiusza.
Bardzo mi miło, że doceniłaś pomysł! Potem od razu się człowiekowi chce bardziej pisać :).
gdyby wczoraj zamieściły się wszystkie kliknięcia “gotowe” mojego komentarza, miałbyś około setki. :)
A Ty miałabyś nierealnie wielką ilość wykrytych błędów interpunkcyjnych, oscylującą koło tysiąca! (swoją drogą podziwiam ich wychwycenie).
Bardzo dziękuję za klik! A sytuacja z awarią bardzo przyjaźnie zabawna :)
GOCHAW
bardzo dziękuję za odwiedziny i za klika!
regulatorzy
jak zawsze bardzo się cieszę, że wpadłaś :)
Cóż, Beeeecki, nie czytało się źle, ale nie mogłam pozbyć się wrażenia, że oglądam film z imprezy w której nie uczestniczyłam, a osoby biorące w niej udział znam ledwie ze słyszenia.
Zarzut jest w pełni uzasadniony i nawet miałem go z tyłu głowy już podczas pisania. Niemniej, miałem potrzebę w końcu “przelać na papier”, któryś ze swoich pomysłów, co mi ostatnio nie szło, stąd taki niewybitny, ale dla mnie potrzebny tekst. Jeśli nie czytało się źle, to jest to i tak więcej niż mogłem oczekiwać.
Obawiam się, że rzeczony dziadek nie mógł siedzieć na uboczu wspomnianej ulicy.
Śmiechłem z własnego błędu :)
Poprawiłem zgodnie z Twoimi celnymi uwagami, za które bardzo dziękuję.
piotr_jbk
ja bardzo dziękuję Ci za pomoc i dobre porady, zwłaszcza, że ostatnio pisanie mi nie szło i nie było to dla mnie proste.
jestem przedstawicielem średniego pokolenia na forum, a Beeeecki to młody wilk
Wszystkich Was bardzo serdecznie pozdrawiam i dziękuję!
Beeeecki, wszystko jasne; to ja dziękuje, co do wątpliwości – są zawsze tylko do przemyślenia, nigdy nie mam stuprocentowej pewności, dlatego zawsze wolę dopytać. :) Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Beeeecki, bardzo rozumiem Twoją potrzebę napisania pomysłu i dziękuję za zrozumienie, że dla mnie historia okazała się średnio zajmująca.
Cieszę się, że rozśmieszyło Cię niewłaściwe użycie ubocza – mam nadzieję, że dzięki temu w przyszłości już nie popełnisz tego błędu. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
regulatorzy, to chyba ja powinienem dziękować, że mimo wszystko przeczytałaś, zostawiłaś komentarz i jeszcze stwierdziłaś, że nie ma tragedii :)
bruce, Twoje wątpliwości są zawsze bardzo cenne i mile widziane!
Beeeecki, jestem przekonana, że wszystko powinno się dziać w atmosferze wzajemnego zrozumienia. I tego sie trzymam! ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Jednak (+przez) całe swoje życie Teodora jednym zdaniem lub gestem potrafiła wpływać na losy ludzi i państw.
Zabawne. To plus. Uczące ‘mimochodem’. Drugi plus. Przyciąga do czytania tekstów na tym forum. Trzeci plus. Klik, jeśli przydatny. :)
Koalo, bardzo dziękuję za wpadnięcie i znalezienie (aż!) trzech plusów, bardzo mi miło. Za kilk również dziękuję, zawsze przydatny :)
Pozdrawiam!
Przyjemnie się czytało. Od początku zahaczyłeś czytelnika – najpierw niecodziennym wstaniem z grobu, a potem zagadką, kto go wezwał.
Trochę słabo pamiętam tę historię, ale coś tam się w głowie kołacze.
A i tak zawsze wolałam starożytną Grecję.
Babska logika rządzi!
Hej,
Już na wstępie opowiadanie mnie zaciekawiło, no a później mamy poszukiwanie nekromancera. Jest humor i naprawdę dobre opisy, prowadzące czytelnika przez tok wydarzeń. Spodobała mi się wizja trzech latających piór, gdzie każde pisało co innego :) Przyjemny tekst i według mnie, słaba znajomość występujących postaci historycznych nie przeszkadza w odbiorze.
Pozdrawiam i klikam :)
Cześć,
uśmiechnąłem się przynajmniej kilka razy :).
Dobrze się czytało, masz niezłe poczucie humoru!
Pzdr,
Zygi
teksty publikuję również na www.zygisonar.com
Finkalo, bardzo się cieszę, że “zahaczyło” :). Właściwie to najważniejsze w takim szorcie, bo wykonanie pozostawia tu z mojej strony trochę do życzenia, tym bardziej cieszy, że pomysł się sprawdził. Dziękuję za wpadnięcie.
pnzrdivie, czołem, miło, że wpadłeś!
no a później mamy poszukiwanie nekromancera
Śmiechłem. Zresztą dobrze wykorzystana nekromancja to zawsze powód do dobrych żartów. Znakomicie również, jeśli czyta się dobrze bez szczególnej znajomości tej historii, bo nie ukrywam, że w tym zakresie moja obiektywność jest wypaczona, ponieważ temat mam dość mocno rozgryziony.
Zygi, uśmiech to najlepsza recenzja takiego tekstu :). Dziękuję.
Pozdrawiam Was serdecznie!
Niby gdzieś się już coś podobnego czytało, ale jako historyka mnie zaintrygowałeś. Niezłe, zabawne. Od tej strony nie znałem – może za wyjątkiem Teodory ;-) – ani Belizariusza, ani Prokopiusza ;-)
szoszoonie, cieszy, że wpadłeś!
Belizariusz jest bohaterem kilku powieści, choć akurat żadna z nich mnie nie porwała, w tym nawet “Przemija postać świata” H.Malewskiej (od której innego opowiadania bezczelnie ukradłem tytuł). Natomiast jest, z tego co kojarzę, fantasy/SF z alternatywną rzeczywistością, bodaj opowiadające o wojnie Cesarstwa Bizantyjskiego z ery Justyniana z indyjskim imperium opanowanym przez AI z przyszłości (czytałem tylko recenzje kiedyś, nie same powieści).
Także nie taki ja znowu oryginalny, ale jakaś zabawa historią wyszła, miło, że się spodobała :)
Pozdrawiam!
Ave, Beeeecki!
Fajny tekst, chociaż nie da się nie zauważyć, że fabuła jest tu w zasadzie szczątkowa i niezbyt istotna. Można nawet się pokusić o stwierdzenie, że tu w ogóle fabuły nie ma…
Niemniej, czytałem z zaciekawieniem i kilkukrotnie zaśmiałem się pod nosem. Uwspółcześnione dialogi postaci historycznych wyszły naprawdę przyjemnie i (o dziwo!) naturalnie. Za to duży plus.
Dzięki za podzielenie się nietuzinkową lekturą!
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Ave Cezarze,
cześć i chwała za wpadnięcie. Fabuła, przereklamowana sprawa, awangardowy antyfabularyzm :). A na serio to się zgodzę, fabuły to nie ma za bardzo, ale to trochę jak ze swetrem, który być może i jest wieśniacki, ale taki właśnie ma być. Ot tekst na poziomie Bieszczad, przy Himalajach innych Portalowiczów, których podziwiam, ale miło, że i Bieszczady da się lubić :)
Pozdrawiam serdecznie, chwała i sława!
Fajnie udało Ci się przyciągnąć czytelnika tym wstawaniem z grobu :) Nie ma to jak dobry początek.
Później było trochę tak jak napisała Ambush z tym Wilku z Wall Street ;)
Czołem grzelulukasie!
Dzięki za wpadnięcie i komentarz. Klasyczne autorskie tricki, ciekawe pierwsze zdanie i dobry tytuł. Cieszę się, że to się udało :)
Pozdrawiam!
