Aranae

I.

Pamiętał. To zresztą jej zasługa. Nie potrafił zapomnieć tamtego dnia, tamtego zmierzchu…

Na szczycie wzgórza, szepcząc słowa zaklęć skierowała dłonie w kierunku oddziału wojowników. Jej ciemne włosy unosiły się skutkiem energii, jaką w sobie wyzwoliła. Dziewczę tak młode jeszcze, nierozumiejące mocy, która oplatała jej palce.

Nienawidził jej, po tym jak zniszczyła całe jego życie. Byli nim wojownicy. Poświęcił im tak wiele, doprowadził do perfekcji ich walkę. Po to tylko, żeby jedna smarkula słowem, kiwnięciem palca zmiotła cały oddział w przeciągu chwili. Trud kilkudziesięciu lat w jednym momencie stracił sens. Teraz szedł po jej głowę, jedyny sens.

Ujrzał szczyt samotnej wieży wyrastający z mgły. W pierwszych korytarzach, schodach, celach nie znalazł nikogo. Podobnie w pozostałych. Zszedł do piwnicy, a raczej do podziemi. Do ciągnącego się w nieskończoność labiryntu ciemności. Stąpał uważnie, starał się nie hałasować. Coś przyciągnęło jego uwagę. Słaby niebieskawy blask majaczył w oddali. Pochodził z wnętrza jednej z cel. Mężczyzna oparł się o ścianę zaraz przy wyjściu. Ostrożnie spojrzał w głębię pomieszczenia. Wewnątrz swobodnie unosiły się błękitne kule światła. Coś przysłoniło jedną z nich. Zerwał się na powrót pod ścianę. To kształt ludzki przysłonił blask. Zajrzał jeszcze raz. Miała jedną z kul blisko głowy. Zapewne coś czytała. Na jej twarzy ujrzał czarno wymalowane runiczne słowa. Jej włosy były dłuższe niż pamiętał.

Westchnęła. Zerwał się ponownie.

– Widziałam cię…

Osłupiał.

– Widziałam cię…

– Jak? Gdzie? – wycedził.

– We mgle! We mgle! – krzyknęła – Mgłą me oko!

– Przeklęta… – z obnażonym mieczem wszedł do celi.

Naraz zniknęły błękitne kule i nastała ciemność. Nie ruszał się, słuchał. Czy ona tu jeszcze jest? Starał się oddychać bardzo cicho. Pomyślał, że się z nim bawi, że to tylko gra. Na śmierć i życie. Przewlekła cisza doprowadzała go do poczucia bezradności, głupiego oczekiwania, na co? Przeklął w myślach ciszę.

– Nie użyję magii… – wyszeptała.

Nie odezwał się, skoczył do przodu i ciął mieczem. Coś przeskoczyło nad jego głową – poczuł wibracje powietrza. Zanim usłyszał jak lekko ląduje wykonał całym ciałem zwrot w tył, nadając tym samym większej siły ciosowi, jaki wyprowadzał mieczem. Trafił w coś twardego, mimo oporu naparł całym ciałem. Przeszkoda znikła i niebezpiecznie stracił równowagę. Dziewczyna nie wykorzystała jego błędu. On zaś zrobił przewrót w przód i nie wstając przybrał pozycję podobną wyczekiwaniu na pierwszą linię jazdy. Miecz wystawił jak włócznię, aby wróg szarżując gotów był się nań nabić. Cisza. Nic się nie działo. Nie mógł tak długo napinać mięśni w oczekiwaniu. Podjął decyzję. Ze skulonej postawy odbił się i skoczył do przodu wykonując cięcie mieczem. Raz, dwa i jeszcze. I znów czerń i tylko powietrze. Przestał. Cisza.

Wtem zapłonęły błękitne kule rozświetlając całe wnętrze korytarza. Stała krok przed końcem ostrza jego miecza. Przybrała pozycję obronną – lewą ręką zasłoniła tors i szyję, prawa zaś, skierowana do tyłu dzierżyła sztylet. Zmieniła się od tamtego czasu. Jej twarz mimo tajemniczego makijażu była twarzą już nie dziecka, ale dojrzałej dziewczyny. Spojrzał na naramiennik, który zatrzymał cios. Drgnął, oczy rozszerzył w zdziwieniu i cofnął się o krok w przypływie lęku. Ten zmienił się w gniew. Runął naprzód wkładając całą siłę, szybkość i furię w cios. Rozciąłby ją na pół, gdyby nie ten przeklęty naramiennik – zasłoniła nim głowę tak, że ostrze miecza spadło jak grom na osłonę. Miecz złamał się, jej ramię zazgrzytało, ona sama jęknęła i padła na ziemię. W tym samym jednak momencie zdążyła się podnieść i skoczyć ku niemu. Cięła prawą ręką – idealnie. Padł na ziemię charcząc, krew tryskała mu z szyi. Przemknęły mu ostatnie myśli i obrazy: naramiennik – czarna łuska najpewniej pochodząca z cielska jakiegoś demona; dziewczyna – jej zgruchotane ramię, połamana ręka; cios, tak jak ją nauczył…

Ból był nie do zniesienia. Mimo to, nie mogła pozostać tu ani chwili dłużej. Na zewnątrz oślepiło ją światło dnia. Wdrapała się na wierzchowca, czując, że ktoś ją obserwuje.

– Gdzie ma podążyć? Do magicznego Tapum? Do przepychu Veav? A może mityczna Leria? Dlaczego tak bardzo pociąga ją dno Eomhe? Czy znajdzie tam cokolwiek? A jeśli tak? I to coś właśnie woła? Więc dalej… Aranae osierocona, Aranae wyklęta udaje się ku odludnemu wyschłemu morzu Eomhe, gdzie mroczne moce wybrały swe gniazda. Któż jej pomoże? Jak wiele czeka sideł? – głośno mówił do siebie mag. Odwrócił twarz od wizji w zwierciadle uśmiechając się złowrogo…