Król jest nagi. Następne ostatnie pokolenie.

Gdzieś da­le­ko stąd

– Jest na­praw­dę pięk­ny – po­wie­dział Ma­ciej, pa­trząc z ogrom­ną mi­ło­ścią na uko­cha­ną żonę i długo wy­cze­ki­wa­ne­go po­tom­ka, le­żą­cych na pro­stym, tanim, szpi­tal­nym łóżku, przez zu­peł­ny przy­pa­dek przy­po­mi­na­ją­cym lek­kie, prze­no­śne nosze po­lo­we.

– Tak – rzu­ci­ła Jola, tuląc do pier­si no­wo­rod­ka.

– To jak się dzi­siaj czu­je­my? – Do po­ko­ju wszedł le­karz pro­wa­dzą­cy, Ma­ciej Za­gór­ny, który nie cze­kał na od­po­wiedź, tylko spraw­dził kartę pa­cjent­ki, wyjął z kie­sze­ni białą ko­per­tę z lo­giem cen­trum edu­ka­cji, ro­ze­rwał ją, wy­cią­gnął ze środ­ka kart­kę ta­nie­go, cien­kie­go pa­pie­ru i szyb­ko prze­biegł po niej ocza­mi.

Ma­ciej ści­snął Jolę za rękę.

– No do­brze. – Le­karz spoj­rzał na nich z po­waż­ną miną. – Tem­pe­ra­tu­ra i elek­tro­li­ty w nor­mie. Krwa­wie­nie usta­ło i nie po­win­no być pro­ble­mów z ko­lej­nym dziec­kiem. – Męż­czy­zna po­ma­chał kart­ką i uśmiech­nął się. – Mamy też w końcu wy­ni­ki. Sto trzy­dzie­ści jeden. Coś nie­by­wa­łe­go. Mu­si­cie być pań­stwo bar­dzo dumni.

– Tak. Je­ste­śmy tacy szczę­śli­wi – rzu­cił tatuś, a ko­bie­ta jesz­cze moc­niej przy­tu­li­ła swoje no­wo-na­ro­dzo­ne dziec­ko.

– Ro­zu­mie­cie chyba, z czym to się wiąże?

W po­ko­ju za­pa­dła głu­cha cisza.

– Pro­szę się nie przej­mo­wać. – Dok­tor znowu spoj­rzał na kartę. – Pa­tryk do­sta­nie bar­dzo do­brych ro­dzi­ców, do tego w naj­bliż­szej gru­pie sto trzy­dzie­stek jest coraz wię­cej uty­tu­ło­wa­nych na­ukow­ców. Na pewno czeka go pięk­ne życie i świe­tla­na przy­szłość.

– Czy mogę go jesz­cze po­trzy­mać? – Jola za­czę­ła cała drżeć.

– Oczy­wi­ście. Nie je­ste­śmy prze­cież bar­ba­rzyń­ca­mi.

– Kiedy go znowu zo­ba­czy­my?

– Z tego, co wiem, sto dwu­dziest­ki mają wi­dze­nia co dwa ty­go­dnie.

 

###

 

Moi sta­rzy nie pro­te­sto­wa­li, gdy mnie od­da­wa­li. Oj­ciec po­dob­no przy­ci­skał matkę do pier­si, ta za­le­wa­ła się pła­czem, ale nie ska­ka­ła na po­li­cjan­tów ani nawet ich nie zblu­zga­ła. Nigdy ją o to nie spy­ta­łem, ale Ma­ciek, jak go na­zy­wa­łem, nie­raz po­wta­rzał, że to była naj­bar­dziej mądra i dziel­na ko­bie­ta na tej dłu­go­ści i sze­ro­ko­ści geo­gra­ficz­nej.

Wiel­ka szko­da, że nie wnio­sła zbyt dużo do mo­je­go wy­cho­wa­nia.

Nie mogła.

Cały czas miesz­ka­łem z przy­bra­ny­mi ro­dzi­ca­mi w osie­dlu sto trzy­dzie­stek, wszyst­ko zgod­nie z pra­wem, które uchwa­lo­no wiele lat przed moimi na­ro­dzi­na­mi. Taki po­dział, w za­leż­no­ści od in­te­li­gen­cji, spraw­dzał się zna­ko­mi­cie i za­stą­pił nie­szczę­sne mia­sta pięt­na­sto­mi­nu­to­we, gdzie upy­cha­no osob­ni­ków i osob­nicz­ki wszel­kie­go ro­dza­ju, wy­znań, ko­lo­rów, płci, prze­ko­nań i po­glą­dów, włą­cza­jąc w to idio­tów i mniej­sze i więk­sze po­two­ry, nar­cy­zów, emo i inne dzi­wo­lą­gi, kre­atu­ry i in­dy­wi­dua, co było zu­peł­nie bez sensu, ładu i skła­du.

Do­ra­sta­łem w gru­pie po­dob­nych do mnie szczę­śliw­ców, w prak­ty­ce znaj­du­jąc się na samej dole dra­bi­ny spo­łecz­nej. Byłem je­dy­ną sto trzy­dziest­ką je­dyn­ką w oko­li­cy, bę­kar­tem z po­cząt­ku prze­dzia­łu, wy­rzut­kiem, który we­dług róż­nych zło­śliw­ców do­stał się tu, gdzie był, wy­łącz­nie przez przy­pa­dek i błąd pro­ce­dur cen­trum edu­ka­cji. To wła­śnie z tego po­wo­du tak czę­sto do­sta­wa­łem naj­bar­dziej nie­wdzięcz­ne prace. I pew­nie dawno temu za­ła­mał­bym się, gdyby nie moja pra­co­wi­tość i wie­dza ogól­na, które wzbu­dzi­ły ogrom­ne za­in­te­re­so­wa­nie pro­fe­so­rów, rów­nież tych z wyż­szych prze­dzia­łów, sta­wia­ją­cych sobie za punkt ho­no­ru do­pro­wa­dze­nie mnie do przy­zwo­ite­go po­zio­mu i udo­wod­nie­nie, że nie wszyst­ko za­le­ży od ogól­nie przy­ję­tych norm i wskaź­ni­ków.

Tak wy­glą­da­ła nasza mała Ar­ka­dia.

 

***

 

– Zo­staw­cie go! Zo­staw­cie! – Bie­głem, cały czas krzy­cząc, w stro­nę grupy wy­rost­ków, znę­ca­ją­cych się na bo­isku fi­zycz­nie i psy­chicz­nie nad le­żą­cym sta­rusz­kiem z dzie­siąt­ką na pier­si.

– Obroń­ca uci­szo­nych!

– Pa­trz­cie, pa­trz­cie, jaki ważny.

– Może to jakiś jego krew­ny?

– Idio­ta, to i po­ma­ga set­kom.

– A może on lubi setki? Po szkla­nie i na rusz­to­wa­nie? Dzia­ders jeden.

– Incel.

– Inba.

– Ku­pers.

– Bam­bik.

– Szam­bik, ram­bik i Mo­zam­bik.

Oni dalej się na­igry­wa­li, a ja uklęk­ną­łem przy star­szym panu i za­py­ta­łem:

– Wszyst­ko w po­rząd­ku?

– Tak – rzu­cił przez za­ci­śnię­te zęby. – Myśl. Tylko. O. Sobie. Chłop-cze.

– Każdy jest ważny.

– Głu­piec z cie­bie. Pie­przo­ny ide­ali­sta. Ile ty wła­ści­wie masz lat?

– Całe czter­na­ście. – Wy­pią­łem z dumą pierś i po­da­łem mu rękę, żeby wstał.

Tamci ode­szli, wi­dząc, że nic tu po nich, a może nawet bojąc się zgło­sze­nia na pod­sta­wie ustaw o roz­rod­czo­ści i czy­sto­ści ra­so­wej.

Dzia­dek cięż­ko dy­szał, więc go za­pro­wa­dzi­łem do po­bli­skiej ławki. Usiadł i po dłuż­szej chwi­li uspo­ko­ił się, i to na tyle, że za­czął mówić:

– Kie­dyś to było le­piej. Lu­dzie byli równi sobie, ale tak mocno, na­praw­dę, nie tak, jak wma­wia­li nam mu­tan­ci, od­mień­cy i wszel­kie mniej­szo­ści.

– Co pan tu robi?

– Je­stem tylko sto dzie­siąt­ką, ale nie zno­szę bez­czyn­no­ści. Dla przy­jem­no­ści sprzą­tam, przy­ci­nam krze­wy i tak dalej. Mam na to per­mit od wielu lat.

– A to pew­nie była nowa klasa – rzu­ci­łem do­myśl­nie. – I o tym nie wie­dzą. Albo wie­dzą, ale nie chcą przy­jąć do wia­do­mo­ści.

– Do­kład­nie.

 

###

 

W tym świe­cie ist­nia­ło bar­dzo mało zasad, a jedną z nich było to, że za po­peł­nio­ną zbrod­nię można było do­stać mak­sy­mal­nie taką samą karę.

Wszyst­ko oce­nia­no na pod­sta­wie ka­ta­lo­gu z hie­rar­chią waż­no­ści. Je­że­li ktoś kogoś truł che­mi­ka­lia­mi, sam mógł być za­tru­ty trwa­le albo tym­cza­so­wo i nie miał prawa do dar­mo­wej opie­ki zdro­wot­nej. Za­bój­stwo ka­ra­no ka­lec­twem albo śmier­cią. Kra­dzież skut­ko­wa­ła ode­bra­niem środ­ków pro­por­cjo­nal­nie do wy­so­ko­ści ak­ty­wów, i tak dalej, i tak dalej.

Cie­ka­wą kwe­stią w tym sys­te­mie po­zo­sta­wa­ło to, że na­pięt­no­wa­nie czy­jejś in­te­li­gen­cji miało bar­dzo wy­so­ką wagę i mogło być uka­ra­ne utra­tą ca­łe­go ma­jąt­ku, a w przy­pad­ku re­cy­dy­wy nawet do­ży­wo­ciem. Po­mi­ja­jąc prze­pi­sy, nikt do końca nie wie­dział, skąd to się wła­ści­wie wzię­ło. Tak dzia­łał sys­tem i to wszyst­kim wy­star­cza­ło.

 

***

 

Sie­dzia­łem w kla­sie na lek­cji hi­sto­rii, nu­dząc się nie­mi­ło­sier­nie, i pa­trzy­łem na na­gra­nie z prze­bie­giem ja­kie­goś prze­słu­cha­nia.

– Mi­nę­ło dzie­więć dni. – Star­szy pan na ekra­nie za­da­wał py­ta­nia, a ko­bie­ta na­prze­ciw­ko uśmie­cha­ła się ner­wo­wo, rów­no­cze­śnie ły­piąc ocza­mi na boki, zu­peł­nie jakby szu­ka­ła ja­kiejś po­mo­cy. – Czy pani agen­cja brała pod uwagę pa­gó­rek jako za­gro­że­nie?

– Trwa do­cho­dze­nie w tej spra­wie.

– To je­dy­ne wy­so­kie miej­sce w oko­li­cy.

– Jest to do­pie­ro wy­ja­śnia­ne.

– Pro­szę sobie nie żar­to­wać. Do tego wy­star­cza pięć minut z mapką w ręku. Po­wo­ły­wa­ła się pani na śledz­two innej agen­cji. Z kim pani się skon­tak­to­wa­ła?

– Nie ro­zu­miem py­ta­nia.

– Na­zwi­sko. Cho­dzi mi o na­zwi­sko.

– To był dy­rek­tor jed­nej z agen­cji.

– Jak się na­zy­wał?

– Nie mogę o tym mówić.

– Ro­zu­miem. Czy roz­ma­wia­ła pani z nim o ma­te­ria­łach wy­bu­cho­wych?

– Tak.

– Czy uzy­ska­ła pani wtedy ja­kieś in­for­ma­cje?

– Tak.

– Chcie­li­by­śmy wie­dzieć, co to było.

– W tej spra­wie trwa szcze­gó­ło­we śledz­two. Nie mogę nic po­wie­dzieć z uwagi na jego dobro.

– Mi­nę­ło dzie­więć dni. Przy­szła pani zu­peł­nie nie­przy­go­to­wa­na. Czy mamy cze­kać sześć­dzie­siąt dni? A może sto? Albo dwie­ście?

– Moim za­da­niem jest prze­ka­za­nie wy­łącz­nie spraw­dzo­nych in­for­ma­cji.

– Wła­śnie w tym jest pro­blem. Pani nic nie prze­ka­zu­je i jak dotąd nie od­po­wia­da na py­ta­nia, tylko cią­gle ucie­ka. Już moje pię­cio­let­nie dziec­ko jest bar­dziej kom­pe­tent­ne. Dzi­siaj nie do­wie­dzie­li­śmy się wła­ści­wie ni­cze­go. Spró­buj­my cze­goś in­ne­go. Czy uzy­ska­ła pani wy­tycz­ne, co może być prze­ka­za­ne tej ko­mi­sji?

– Trwa­ją ko­lej­ne śledz­twa.

– Tak czy nie?!

– Jak wy­ja­śnia­łam, śledz­twa są w toku.

– Nic pani nie wy­ja­śni­ła. Pro­szę od­po­wia­dać tak albo nie.

– Panie prze­wod­ni­czą­cy…

– Tak czy nie?

– Ale panie prze­wod­ni­czą­cy…

– Ja z panią nie dys­ku­tu­ję. Jaka jest od­po­wiedź na moje py­ta­nie?

– Nie.

– Czy ktoś wydał roz­kaz, żeby wstrzy­mać wszel­kie dzia­ła­nia?

– Nie. Oczy­wi­ście, że nie.

– Agen­ci pod­ję­li dzia­ła­nia do­pie­ro po kilku strza­łach. Czy ist­nie­je ukry­ty spi­sek, żeby zabić pre­zy­den­ta USA?

– Nie.

– Dwu­dzie­sto­la­tek ama­tor wszedł na dach i strze­lał, a naj­lep­si agen­ci na świe­cie nie wie­dzie­li, że sta­no­wi za­gro­że­nie. Na­praw­dę mamy w to uwie­rzyć? Co pani ukry­wa? Pani jest pełna gów… – Star­szy pan za­marł z wy­ra­zem wście­kło­ści na twa­rzy.

– Myślę, że prze­rwie­my w tym mo­men­cie. – Na­uczy­ciel wy­łą­czył te­le­wi­zor. – Wielu ludzi pró­bo­wa­ło wy­tłu­ma­czyć za­mach na Trum­pa nie­kom­pe­ten­cją, cha­osem or­ga­ni­za­cyj­nym albo stra­chem przed od­po­wie­dzial­no­ścią, dziś jed­nak wiemy o wiele wię­cej. Na na­stęp­ną lek­cję przy­go­tuj­cie krót­kie pod­su­mo­wa­nie.

Z lek­cji hi­sto­rii bar­dzo do­brze za­pa­mię­ta­łem za­przy­się­że­nie pre­zy­den­ta USA w dwu­dzie­stym pierw­szym roku, gdy cały Wa­szyng­ton ob­sta­wio­no woj­skiem i wpusz­czo­no je­dy­nie garst­kę ofi­cje­li, i wy­da­rze­nia czte­ry lata póź­niej, gdy ludzi były ty­sią­ce, i wła­ści­wie każdy wy­ra­żał szcze­ry en­tu­zjazm. W tym dru­gim przy­pad­ku bar­dzo wy­mow­na była czar­na kre­acja pierw­szej damy, ale jeśli po­mi­nąć ten szcze­gół, to do­sta­li­śmy bar­dzo wy­raź­ny i kon­tra­sto­wy obraz tego, jak dzia­ła dobro i zło.

Wielu nie chcia­ło w to uwie­rzyć, bo taka jest nasza na­tu­ra.

 

###

 

Bar­dzo dużo zmie­ni­ło się w cza­sie wiel­kie­go re­se­tu. Ludz­kość w końcu po­zna­ła toż­sa­mość praw­dzi­wych po­two­rów i kre­atur rzą­dzą­cych świa­tem. Na świa­tło dzien­ne wy­szły za­ma­chy na pre­zy­den­tów i zwy­kłych ludzi, sprzy­ja­nie idio­ty­zmo­wi, nisz­cze­nie klasy śred­niej i wiele in­nych rze­czy. Po­twier­dzi­ło się nawet to, co pi­sa­no o byłym pre­mie­rze Pol­ski, czło­wie­ku, który pró­bo­wał wśli­zgnąć się in­au­gu­ra­cję naj­po­tęż­niej­sze­go po­li­ty­ka na świe­cie i zo­stał za­trzy­ma­ny przez sze­re­go­wych bram­ka­rzy, a potem tłu­ma­czył się jak dziec­ko, że był umó­wio­ny na spo­tka­nie w tej oko­li­cy.

Jak to jest moż­li­we, że sta­cja, gdzie niby zdą­żał, za­po­mnia­ła o gło­wie wła­sne­go pań­stwa i być może wy­da­rze­niu stu­le­cia? Skoro był umó­wio­ny, to nie wie­dział, że tego dnia ulice zo­sta­ły za­mknię­te? I co? Le­ciał wiele go­dzin z Pol­ski, żeby aku­rat wtedy udzie­lać wy­wia­du? To było takie ważne, że nie mogło za­cze­kać? A on po­zo­sta­wał tak ważną per­so­ną, że prze­bi­jał nawet ame­ry­kań­skie­go pre­zy­den­ta?

Wła­śnie tacy lu­dzie nami za­rzą­dza­li. Wma­wia­li nam wszyst­ko, a my ły­ka­li­śmy to jak pe­li­ka­ny.

Po­twier­dzi­ło się po raz ko­lej­ny, że je­ste­śmy je­dy­nie mał­pa­mi, może w gar­ni­tu­rach, ale jed­nak tylko mał­pa­mi. To oczy­wi­ście nie je­dy­ny taki przy­kład.

Dla­cze­go wiele z nas czeka z dziec­kiem do ostat­niej chwi­li, zwięk­sza­jąc ry­zy­ko uszko­dzeń płodu? Jak to moż­li­we, że ak­cep­tu­je­my karty gra­ficz­ne, sa­mo­cho­dy i wiele in­nych pro­duk­tów, które są tak za­pro­jek­to­wa­ne, że mogą się za­pa­lić? Po co nam le­ka­rze, któ­rzy prze­pi­su­ją zle­co­ne przez kor­po­ra­cje leki? Jak to jest, że dziec­ko jest wła­sno­ścią ko­bie­ty, gdy ta chce je usu­nąć, ale tylko męża, gdy cho­dzi o ali­men­ty? Po co nam hu­ma­ni­tar­ne wkłu­wa­nie się przez eg­ze­ku­cją? Co nam daje, że dbamy o zwie­rzę­ta, a chwi­lę potem je za­bi­ja­my? Dla­cze­go nasza wa­liz­ka w sa­mo­lo­cie ma mieć wagę wy­li­czo­ną co do grama, ale nie­waż­ne jest, czy my wa­ży­my osiem­dzie­siąt czy sto pięć­dzie­siąt kilo? Albo co ma dać prze­kła­da­nie rze­czy z ba­ga­żu do ba­ga­żu, skoro i tak po­le­cą w tej samej ma­szy­nie? I nie, ra­czej nie cho­dzi o wy­wa­że­nie.

Ta­kich non­sen­sów było i jest pełno nie tylko w re­al­nym życiu, ale rów­nież na szkla­nym ekra­nie.

Gdy ktoś jest za­ra­żo­ny, dla­cze­go bo­ha­te­ro­wie tracą cenne se­kun­dy i mówią, żeby się nie za­bi­jał, a nie od­bio­rą mu po pro­stu broni? Jak to moż­li­we, że ludz­kość za­wsze może być cu­dow­nie oca­lo­na przez po­je­dyn­cze­go czło­wie­ka, gdy stra­ci­ła już wszyst­ko? Albo czemu z upo­rem ma­nia­ka po­ka­zu­je­my dźwięk w próż­ni? I jak to jest, że sa­mo­cho­dy za­wsze wy­bu­cha­ją?

Czy wiara w to wszyst­ko nie jest do­brym przy­kła­dem, jak bar­dzo je­ste­śmy na­iw­ni i głupi?

 

***

 

– Pa­tryk, te dane, które przed­sta­wi­łeś, nie mają cer­ty­fi­ka­tów. – Ian, mój przy­bra­ny oj­ciec, od razu wy­chwy­cił głów­ny pro­blem z moją pracą do­mo­wą.

– Są praw­dzi­we.

– Nie cho­dzi o to, jakie są, tylko jakie spra­wia­ją wra­że­nie.

– Na pewno nie wy­glą­da­ją jak AI. – Wie­dzia­łem, że stary ma rację, z dru­giej stro­ny nie za­wsze wy­ra­bia­łem się na czas, i to było je­dy­nym po­wo­dem, że nie zdą­ży­łem z pro­ce­sem uwie­rzy­tel­nia­nia.

– To nie­waż­ne. Je­że­li chcesz w życiu do cze­goś dojść, mu­sisz wszyst­ko po­twier­dzać. In­ter­net dla proli jest pełen re­klam, sub­skryp­cji i gówna, a my mu­si­my trzy­mać fason i dawać dobry przy­kład.

– Wie­eem tato.

– Wie­dzieć, a robić, to dwie różne rze­czy. I nie za­po­mnij, że w so­bo­tę przy­cho­dzi Marta z Mać­kiem.

– Jak ja jej nie cier­pię.

– Ma­ciek wy­da­je się być szczę­śli­wy.

– Ta, jasne. Za­sta­na­wiam się, dla­cze­go stary i Jolka nie mogli być razem i mnie wy­cho­wać.

– Nie­do­brze o tym mówić, i sam do­brze o tym wiesz. – Ian, po­sia­dacz im­po­nu­ją­cych stu trzy­dzie­stu dzie­wię­ciu, po­krę­cił głową. – Dobra, nie trać­my czasu na głu­po­ty. Do­kończ jesz­cze pro­ce­sor i idź spać.

– Ale tato, to jest takie nudne.

– Nie mu­sisz my­śleć o pracy i pie­nią­dzach wła­śnie dzię­ki temu co ro­bisz.

– Czy nie wy­da­je ci się, że to nie­spra­wie­dli­we? Lu­dzie rodzą się z pięt­nem i nie mogą nic zmie­nić. Cza­sem chciał­bym się tam obu­dzić. – Po­ka­za­łem w stro­nę gor­szych dziel­nic. – I nie my­śleć, czym muszę się zaj­mo­wać.

– Ale wtedy ko­niecz­ne by­ło­by uży­wa­nie do wszyst­kie­go ge­ne­ra­tyw­nej AI. Był­byś głupi jak but z lewej nogi.

– Chyba mó­wisz o za­ni­ku kry­tycz­ne­go my­śle­nia, co opi­sa­li Wat­son i Mike w dwu­dzie­stym pią­tym. – Za­uwa­ży­łem przy­tom­nie.

– No tak.

 

###

 

Świat bar­dzo się zmie­nił. Po ogrom­nych wpad­kach zwią­za­nych z ła­two­pal­ny­mi pro­duk­ta­mi i mi­liar­do­wych od­szko­do­wa­niach kor­po­ra­cje nie wpro­wa­dza­ły co chwi­la no­we­go sprzę­tu, a po dzie­siąt­kach ty­się­cy zgo­nów i przy­pad­ków ka­lec­twa uchwa­lo­no pierw­sze usta­wy o wol­no­ści opro­gra­mo­wa­nia, na­zwa­ne usta­wa­mi Muska, a potem roz­sze­rzo­no je na inne dzie­dzi­ny cy­fro­wej dzia­łal­no­ści.

Nie dało się zro­bić du­żych pie­nię­dzy na elek­tro­ni­ce z pia­sku, ukró­co­no też po­bie­ra­nie opłat za opro­gra­mo­wa­nie, gry, filmy i mu­zy­kę. Wy­szło to wszyst­kim tylko na dobre. Ludz­kość w cza­sie nowej zło­tej ery w końcu za­czę­ła pisać po­praw­ny kod i uzy­ska­ła do­stęp do mi­lio­nów dzieł, wcze­śniej za­mknię­tych na pół­kach.

To wy­wo­ła­ło efekt kuli śnie­go­wej, istot­nie zwięk­sza­jąc kre­atyw­ność całej po­pu­la­cji, mocno pod­ko­py­wa­ną przez uży­wa­nie AI, bę­dą­ce gor­szym nar­ko­ty­kiem nawet niż fen­ta­nyl i jego po­chod­ne. W tym świe­cie nie było pro­ble­mem ku­pie­nie czy zna­le­zie­nie dóbr cy­fro­wych, na­to­miast cięż­ko było wy­chwy­cić tam praw­dę. Nową wa­lu­tą stały się cer­ty­fi­ka­ty po­świad­cza­ją­ce, że coś w ogóle ma sens. Ich zdo­by­wa­nie przy­no­si­ło kro­cio­we zyski, po­dob­nie jak wcze­śniej go­rącz­ka złota i po­świad­cza­nie czy­sto­ści wę­glo­wej.

 

***

 

– Osią­gnął pan nie­by­wa­ły suk­ces. – Jakiś łysy facet, któ­re­go wi­dzia­łem pierw­szy raz w życiu, uści­snął mi rękę i wci­snął wi­zy­tów­kę. – Wła­śnie ta­kich ludzi teraz szu­ka­my.

Od pięt­na­stu minut cały czas spo­ty­ka­łem się tylko z po­dob­ny­mi re­ak­cja­mi. Mia­łem już tego ser­decz­nie dosyć i w końcu dys­kret­nie wy­co­fa­łem się, żeby ode­tchnąć świe­żym po­wie­trzem na ta­ra­sie.

– I co dzie­ciacz­ku, my­ślisz, że tak to dzia­ła? – Nagle usły­sza­łem za sobą za­pi­ja­czo­ny głos. – Że po­wiesz, co zro­bić, i tylko inni po­bru­dzą sobie rącz­ki? Wierz mi. Twoje su­mie­nie też bę­dzie mocno ob­cią­żo­ne. A im póź­niej, tym go­rzej dla cie­bie.

– Kim pan jest? – Od­wró­ci­łem się gwał­tow­nie i po­pa­trzy­łem na pi­ja­ka w dro­gim gar­ni­tu­rze.

– Sto sześć­dzie­siąt­ka piąt­ka, do usług. – Za­sa­lu­to­wał.

– Pan jest pi­ja­ny.

– No po­patrz, nie za­uwa­ży­łem. – Za­śmiał się głup­ko­wa­to. – Pniesz się w górę, jakby to co­kol­wiek zna­czy­ło. A ma­te­ria nie jest z gumy, oj nie. Jak zy­skasz po­zy­cję, to stra­cisz coś in­ne­go. No i tam. – Po­ka­zał pal­cem w górę. – Tam trze­ba po­dej­mo­wać same trud­ne de­cy­zje. Sa-me-mu.

– Chce­cie się po­zbyć osiem­dzie­sią­tek, co nie? – Za­da­łem z głu­pia fant pierw­sze py­ta­nie, które wpa­dło mi do głowy.

– Mieli swoje chwi­le szczę­ścia. Pre­zy­dent już ogło­sił, że jest go­to­wy na to po­świę­ce­nie.

– To kto bę­dzie na nas pra­co­wał?

– Prze­cież sam wiesz.

– Setki się w końcu zbun­tu­ją.

– Ale nie za na­sze­go życia. Mają i będą mieć za dużo na gło­wie. Już o to za­dba­my. – Za­śmiał się, ale tak, aż prze­szły mnie ciar­ki po ple­cach.

 

###

 

Unia Eu­ro­pej­ska po­wo­ła­na zo­sta­ła w szczyt­nym celu, jed­nak skoń­czy­ła jak każdy więk­szy sys­tem.

W pew­nym mo­men­cie sku­pio­no za dużo wła­dzy w jed­nym ręku. To był po­czą­tek końca. Eu­ro­kra­ci do­sta­li ogrom­ne na­rzę­dzia i moż­li­wość re­gu­lo­wa­nia każ­de­go aspek­tu życia. Krok po kroku wtło­czo­no każ­de­go w te same ramy i mun­dur­ki. Znisz­czo­no róż­ne­go ro­dza­ju pa­trio­tów i par­tie pra­wi­co­we, i ode­bra­no lu­dziom ich róż­no­rod­ność. Sa­mo­dziel­ność za­stą­pio­no kon­tro­lą. Zro­bio­no z ludzi że­bra­ków, zmu­sza­jąc ich do przyj­mo­wa­nia sub­wen­cji i środ­ków ze pro­gra­mów po­mo­co­wych.

Tak wy­glą­dał ko­mu­nizm w naj­czyst­szej po­sta­ci. To było sprzecz­ne z ludz­ką psy­chi­ką, do­ma­ga­ją­cą się praw­dy, rów­no­ści i wol­no­ści. To się mu­sia­ło bar­dzo źle skoń­czyć. I tak się stało, a teraz hi­sto­ria za­to­czy­ła koło. Wró­ci­ły de­mo­ny i to­ta­li­ta­ry­zmy, a ja zo­sta­łem czę­ścią ca­łe­go pro­ce­su. Katem dla in­nych, po­dob­nie jak po­li­ty­cy czy ma­na­ge­ro­wie w wiel­kich fir­mach, ro­bią­cy coś na pokaz, byle tylko wy­ka­zać, że są do cze­goś po­trzeb­ni.

 

***

 

Nie­waż­ne, czy za dużo do­wie­dzia­łem się w cza­sie od­czy­tu, czy może spo­tka­łem tam nie­wła­ści­wych ludzi. Na pewno wy­da­rzy­ło się wtedy coś, o czym nie­do­brze mówić, i teraz miało to swoje kon­se­kwen­cje.

Po po­wro­cie do domu z prze­ra­że­niem stwier­dzi­łem, że aresz­to­wa­no Iana, a dwóch gli­nia­rzy, któ­rzy po mnie przy­szli, naj­wy­raź­niej nie miało do­brych za­mia­rów. Udało mi się uciec. Po­mógł tro­chę przy­pa­dek i to, że wie­dzia­łem, jak i gdzie od­pro­wa­dzić sta­rusz­ka z bo­iska szkol­ne­go.

Znaj­do­wa­łem się teraz w jed­nym z niż­szych dys­tryk­tów. Nie było to może nor­mal­nie prak­ty­ko­wa­ne, ale cza­sa­mi się zda­rza­ło, że ktoś chciał udać się z wi­zy­tą do osie­dla ludzi gor­sze­go sortu, czy to w ce­lach na­uko­wych, roz­ryw­ko­wych czy ja­kichś in­nych. Prawo nie sta­wia­ło tu ogra­ni­czeń, re­gu­lu­jąc głów­nie sy­tu­ację prze­ciw­ną, przy któ­rej czło­nek grupy niż­szej mu­siał mieć pi­sem­ne za­pro­sze­nie od go­spo­da­rzy, któ­rzy zo­bo­wią­zy­wa­li się go nad­zo­ro­wać.

Nie wie­dzia­łem, co mam ze sobą zro­bić. W jed­nym ze skle­pów wy­bra­łem z półki zwy­kłą wodę i pod­sze­dłem do kasy.

– Cer­ty­fi­kat pro­szę.

– Nie mam. – Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi, nie do końca wie­dząc, o co jej może cho­dzić.

– Ooooo. – Za­wie­si­ła się, sie­dząc ze ska­ne­rem w ręku i naj­wy­raź­niej nie wie­dząc, co zro­bić.

– Chcę tylko kupić wodę.

– To bę­dzie ry­czałt. Muszę do­li­czyć pięć­dzie­siąt pro­cent. I wziąć od­ci­ski pal­ców.

– Nie­eee. To ja dzię­ku­ję.

– A stara bu­tel­ka?

– Nie mam.

– Pro­szę pana, to ja nie mogę pana teraz wy­pu­ścić.

Wy­co­fy­wa­łem się, nie chcąc już tej cho­ler­nej wody, ale ka­sjer­ka jakby się ock­nę­ła i wy­dar­ła na cały re­gu­la­tor, po chwi­li do­sta­jąc za­dysz­ki:

– Ochro­na! Ochro­na!

Za­czą­łem ucie­kać, co sił w no­gach.

 

###

 

W niż­szych gru­pach obo­wiąz­ko­we były cer­ty­fi­ka­ty eko­lo­gicz­ne. Po­cząt­ko­wo, przed re­se­tem, po­zo­sta­wa­ły cie­ka­wost­ką. Z cza­sem po­łą­czo­no je z nie­wie­le war­ty­mi pro­fi­ta­mi, na tyle atrak­cyj­ny­mi, że wy­da­wa­ły się war­to­ścio­we. Lu­dzie mieli moż­li­wość wy­bo­ru formy elek­tro­nicz­nej, w te­le­fo­nie i ze­gar­ku, i pla­sti­ko­wej, na kar­cie kre­dy­to­wej. W końcu do­pro­wa­dzo­no do tego, że każda trans­ak­cja była śle­dzo­na. Przy­pi­sy­wa­no do niej okre­ślo­ną ilość punk­tów, a prze­kro­cze­nie ko­lej­nych po­zio­mów eko­lo­gicz­no­ści dra­stycz­nie zwięk­sza­ło ceny ko­lej­nych za­ku­pów.

Cały sys­tem teo­re­tycz­nie wy­mu­szał dobre za­cho­wa­nia, w prak­ty­ce jed­nak kie­ro­wał każ­de­go w kie­run­ku pro­duk­tów tych sa­mych firm i kor­po­ra­cji, two­rzą­cych dzie­siąt­ki po­dob­nych marek i ilu­zję kon­ku­ren­cji na rynku.

 

***

 

Po in­cy­den­cie w skle­pie nadal nie do końca wie­dzia­łem, gdzie ucie­kać. Pogoń na szczę­ście zgu­bi­łem na dru­giej prze­czni­cy, jed­nak nie roz­wią­za­ło to mo­je­go pro­ble­mu. To wtedy zde­cy­do­wa­łem, że pójdę w stro­nę slum­sów, nad rzekę.

Miej­sce wy­glą­da­ło tro­chę jak ba­za­ry z fil­mów, pełne cha­osu, gdzie za­wsze jest masa ludzi, któ­rzy cho­dzą, krzy­czą, prze­ci­ska­ją się, jedzą rze­czy pod­łej ja­ko­ści, a nawet upra­wia­ją mi­łość i mie­rzą ubra­niach na kar­to­nach. To tu naj­wy­raź­niej sku­pia­ło się praw­dzi­we życie. W całej oko­li­cy nie wi­dzia­łem wielu udo­god­nień, które w wyż­szych dys­tryk­tach wy­da­wa­ły się nie­zbęd­ne. Lu­dzie nie mieli tu sa­mo­cho­dów ani ro­we­rów, wiele rze­czy no­si­li albo ro­bi­li sami, do tego cał­kiem przy­pad­kiem zna­la­złem dar­mo­we miej­sca z pod­sta­wo­wym je­dze­niem i wodą.

To wła­śnie tam go zo­ba­czy­łem.

– Po­dejdź do mnie, moje dziec­ko. – Nie­zna­jo­my sta­rzec po­pa­trzył na mnie mar­twy­mi ocza­mi, a mnie aż od­rzu­ci­ło.

– Pan jest ślepy.

– To cał­kiem lo­gicz­ny wnio­sek.

– Ale to prze­cież nie­moż­li­we. Są im­plan­ty.

– Nie wiem, czy chcę pa­trzeć swo­imi ocza­mi na ze­psu­cie tego świa­ta. Już kie­dyś było bar­dzo cięż­ko. Pa­mię­tam, jak sie­dzia­łem przy du­żych mo­ni­to­rach z bańką. Moja głowa cały czas znaj­do­wa­ła się w za­się­gu pro­mie­nio­wa­nia rent­ge­now­skie­go, i bar­dzo bo­la­ły mnie oczy.

– Kiep­ska tech­no­lo­gia.

– Można tak po­wie­dzieć, cho­ciaż nie do końca. Zanim pro­du­cen­ci usta­li­li ja­kieś normy i po­ja­wi­ło się od­świe­ża­nie sto her­ców, mi­nę­ły lata. Wtedy do­sta­li­śmy ekra­ny LCD, które mru­ga­ły tak samo, a nawet go­rzej. Za­czę­ło się od smu­że­nia.

– Po­cząt­ki za­wsze by­wa­ją trud­ne.

– Tak? To jak wy­ja­śnisz fakt, że pro­du­cen­ci oszczę­dza­li na pod­świe­tle­niu, gdy ma­try­ce były już lep­sze? A ekra­ny AMO­LED? Wci­ska­no je wszę­dzie, cho­ciaż mru­ga­ły jak stro­bo­sko­py.

– Ale prze­cież w końcu były od­po­wied­nie cer­ty­fi­ka­ty.

– Pa­pier­ki to jedno, a pa­ra­me­try dru­gie. Wielu pro­du­cen­tów za­cho­wy­wa­ło się jak pro­du­cen­ci aut i oszu­ki­wa­ło.

– I tak pan oślepł?

– Wielu ludzi miało pro­ble­my. Nie tylko ze sprzę­tem, ale rów­nież z czcion­ka­mi na ekra­nach. Cały czas eks­pe­ry­men­to­wa­no, tylko nikt nie chciał się do tego przy­znać. W ten spo­sób stra­co­no prak­tycz­nie całe po­ko­le­nie.

– To co to życie jest warte? – Chcia­łem, żeby udzie­lił mi ja­kiejś wska­zów­ki, ale nie zdą­żył od­po­wie­dzieć.

W moją stro­nę prze­py­cha­ło się kilku ochro­nia­rzy. Nie mia­łem ocho­ty na bliż­szą zna­jo­mość. Znów dałem w długą. Naj­wy­raź­niej we­szło mi to w krew albo to miej­sce na mnie tak dzia­ła­ło.

 

###

 

Wojna to bar­dzo dobry przy­kład tego, jak rzą­dom i wiel­kim fir­mom opła­ca się krzyw­da ludz­ka, jed­nak mó­wie­nie wy­łącz­nie o niej jest zbyt dużym uprosz­cze­niem i nie­do­po­wie­dze­niem.

Zbrod­nie prze­ciw­ko ludz­ko­ści były i są na po­rząd­ku dzien­nym głów­nie w cza­sie po­ko­ju.

Ka­ta­log prze­wi­nień obej­mu­je prze­róż­ne pa­to­lo­gie takie jak ogłu­pia­nie i tru­cie po­pu­la­cji, wy­ko­rzy­sty­wa­nie dzie­ci, ro­bie­nie wszyst­kie­go wy­łącz­nie dla zysku za­miast dla dru­gie­go czło­wie­ka, a przede wszyst­kim ce­lo­we i sys­te­mo­we nisz­cze­nie osią­gnięć in­nych.

Mo­de­lo­wym przy­kła­dem była i jest Ukra­ina, gdzie przez lata dzia­ła­ły róż­ne­go ro­dza­ju la­bo­ra­to­ria bio­lo­gicz­ne, pra­cu­ją­ce wła­ści­wie bez żad­nych ogra­ni­czeń. To tam roz­wi­ja­li kod pro­gra­mi­ści, nie­ustan­nie pro­du­ku­ją­cy blo­ka­dy dla rol­ni­ków i pra­cow­ni­ków in­nych pro­fe­sji, zmu­sza­nych do za­ku­pu cze­goś, co samo w sobie nie kosz­to­wa­ło dużo, ale ge­ne­ro­wa­ło ogrom­ne kosz­ty sub­skryp­cji i ser­wi­su. I tam przy­go­to­wy­wa­no setki ton żyw­no­ści nie speł­nia­ją­cej zbyt wielu norm.

 

***

 

Sie­dzia­łem w ławce i pa­trzy­łem na czło­wie­ka około trzy­dziest­ki, przy­szpi­lo­ne­go jak motyl do ścia­ny na­prze­ciw­ko. Jego roz­ło­żo­ne ręce i opusz­czo­na głowa przy­wo­dzi­ły mi na myśl coś nie­po­ko­ją­ce­go, nie do końca jed­nak wie­dzia­łem co.

– On wy­słu­chu­je każ­de­go. – Męż­czy­zna w ko­lo­rat­ce, który usiadł obok mnie i za­cho­wy­wał ciszę przez dobre kilka minut, w końcu ją prze­rwał i spoj­rzał na mnie uważ­nie. – Jest bar­dzo mi­ło­sier­ny.

Teo­re­tycz­nie wie­dzia­łem, o co mu cho­dzi. Teo­re­tycz­nie, bo od lat nie cho­dzi­łem do ko­ścio­ła. Kie­dyś były miej­scem eks­te­ry­to­rial­nym, azy­lem dla tych, któ­rych tro­pio­no. Teraz wła­śnie tego bar­dzo po­trze­bo­wa­łem. Czu­łem, że na ze­wnątrz czeka mnie pogoń, tak długo jed­nak, jak się modlę, mogę być względ­nie bez­piecz­ny.

Nie wiem dla­cze­go, ale do­kład­nie teraz przy­po­mnia­łem sobie mo­ment, jak Ian wziął mnie na ko­la­na i po­wie­dział:

– Zło ist­nie­je i bar­dzo nie lubi, gdy się o nim gło­śno mówi. Ono ma na to aler­gię, a ten, który naj­gło­śniej krzy­czy o nie­to­le­ran­cji, dys­kry­mi­na­cji czy „łapaj zło­dzie­ja”, naj­czę­ściej sam jest winny. I jesz­cze coś. Kie­dyś sta­łem na gro­bie ty­się­cy po­mor­do­wa­nych i pa­trzy­łem, jak wszy­scy wokół mnie za­sta­na­wia­ją się, ja­kie­go ipho­ne kupić albo jaki pasek do­brać do ko­lej­ne­go ze­gar­ka. Lu­dzie zaj­mo­wa­li się głu­po­ta­mi, a nie mo­głem po­zbyć się na­tręt­nej myśli, że ktoś zło­żył tam ofia­rę z nie­win­nych ofiar, które zu­peł­nym przy­pad­kiem w więk­szo­ści nie po­cho­dzi­ły z na­ro­du wy­bra­ne­go. Mia­łem tam dawno nie­wi­dzia­ne po­czu­cie dusz­no­ści i tego, że wszyst­ko zaraz na mnie runie. To było sil­niej­sze ode mnie. Wy­bie­głem z bu­dyn­ku i wtedy je zo­ba­czy­łem. Rzeź­by ludzi z gło­wa­mi zwie­rząt, ko­złów, słoni, pta­ków, już do­kład­nie nie pa­mię­tam. Ohyda. Bluź­nier­stwo. Zro­bi­łem zdję­cia i zaraz potem je wy­ka­so­wa­łem, bo czu­łem, po pro­stu czu­łem, że bije od nich zło w czy­stej po­sta­ci. Teo­re­tycz­nie tak wy­glą­da­ła sztu­ka no­wo­cze­sna, ale ja tam wiem swoje. Był też wie­żo­wiec bar­dzo bo­ga­te­go go­ścia, a w środ­ku, zaraz przy wej­ściu, stała kula z pa­pie­ru. Nie miała jed­nej czę­ści. Wło­ży­łem do środ­ka głowę, a tam były na­pi­sy po he­braj­sku. To mogły być oczy­wi­ście prze­pi­sy na kur­cza­ka, ale ja sobie po­my­śla­łem, że wokół mogą być ty­sią­ce zna­ków złego ducha, a ja ich nie zo­ba­czę, bo je­stem taki ubogi. To nie wszyst­ko. W tym samym roku oglą­da­łem że­nu­ją­cy pokaz w wy­ko­na­niu star­ca, któ­rym wszy­scy ste­ro­wa­li jak ku­kieł­ką, a potem prze­czy­ta­łem, że wziął ósmą dawkę na covid. Ósmą, czy ty to ro­zu­miesz? To tak, jakby był po­du­szecz­ką na igły, taką dużą, żywą, cho­dzą­cą la­lecz­ką vo­odoo. Przez dłu­gie ty­go­dnie wiele ser­wi­sów na­wo­ły­wa­ło go do re­zy­gna­cji, a gdy to zro­bił, pi­sa­ło o szoku i nie­do­wie­rza­niu. To do­brze po­ka­za­ło, jak nie­któ­rzy nie wi­dzie­li nic poza zy­skiem i jak bar­dzo ten świat jest ska­żo­ny. Zło czai się w bar­dzo róż­nej po­sta­ci.

Tyle za­pa­mię­ta­łem z mowy mo­je­go przy­bra­ne­go ojca.

Czy zo­sta­łem wy­rzu­co­ny poza na­wias spo­łe­czeń­stwa, bo wspo­mnia­łem o ho­lo­kau­ście osiem­dzie­sią­tek? A może nie byłem od­po­wied­nio en­tu­zja­stycz­ny?

W mojej gło­wie za­pa­dła cisza, tym bar­dziej, że męż­czy­zna obok mnie też nie po­wie­dział nic wię­cej. Nie pa­trzy­łem na niego, tylko po ja­kimś cza­sie po­czu­łem, jak wsta­je i idzie do tyłu, a potem za­czy­na prze­glą­dać wszyst­kie ławki.

Prze­sta­łem zwra­cać uwagę na co­kol­wiek. Mo­dli­łem się żar­li­wie wła­sny­mi sło­wa­mi. Przy­mkną­łem oczy, a gdy je otwo­rzy­łem, zo­ba­czy­łem obok sie­bie ty­po­wy te­le­fon z przy­kle­jo­ną kart­ką. Wzią­łem go ręki i spoj­rza­łem na no­tat­kę, która była kla­row­na i jasna:

„Po­wo­dze­nia, Pa­try­ku. Szcze­gó­ły w środ­ku”

Ro­zej­rza­łem się. Byłem sam w ko­ście­le. W jed­nej chwi­li po­ło­ży­łem urzą­dze­nie tuż obok sie­bie, a potem po­czu­łem, jak­bym po­peł­nił naj­więk­sze prze­stęp­stwo na świe­cie. Od­su­ną­łem się gwał­tow­nie, za­sta­na­wia­jąc się, co dalej. I wtedy wy­da­rzył się cud. Nie wiem, co się do­kład­nie stało, i czy za­dzia­ła­ła magia tego miej­sca czy oso­bo­wość księ­dza, ale prze­mo­głem się, wzią­łem te­le­fon do ręki, wsta­łem z ławki i ru­szy­łem w stro­nę za­kry­stii.

Za­pu­ka­łem i od razu wsze­dłem do środ­ka.

Po­miesz­cze­nie było małe, a męż­czy­zna za biur­kiem pod­niósł py­ta­ją­co wzrok.

– Dzień dobry. – Za­czą­łem nie­śmia­ło.

– Po­chwa­lo­ny, mój synu, po­chwa­lo­ny. Co cię spro­wa­dza?

– Ja do tego dru­gie­go księ­dza.

– Dru­gie­go?

– Przed chwi­lą zbie­rał śpiew­ni­ki.

– Na pa­ra­fii od dawna je­stem tylko ja. Nie ma tu ni­ko­go in­ne­go. Od wielu lat.

– Ale przed chwi­lą… – Za­wie­si­łem się na chwi­lę.

– Do­brze się czu­jesz, synu?

– Tak. Tak. Ja prze­pra­szam. – Za­czą­łem wy­co­fy­wać się do wyj­ścia. – Po­chwa­lo­ny.

 

###

 

Ludz­kość na­uczy­ła się pod­czas wiel­kie­go re­se­tu, że za­wo­dze­nie sprzy­ja złemu, a szla­chet­ny ton dzwo­nów uskrzy­dla i przy­wo­dzi na myśl tylko to, co dobre. To wła­śnie dla­te­go przez wieki z taką za­wzię­to­ścią nisz­czo­no wszel­kie ko­ścio­ły i całe pięk­no, które im to­wa­rzy­szy­ło. I cho­ciaż ofi­cjal­nie nigdy nie po­twier­dzo­no spi­sku w spra­wie ka­te­dry Notre Dame, wielu ludzi szcze­gól­nie po la­tach są­dzi­ło, że cho­dzi­ło o zła­ma­nie ducha na­ro­du fran­cu­skie­go i całej chrze­ści­jań­skiej Eu­ro­py.

 

***

 

Byłem w re­stau­ra­cji i szu­ka­łem ko­lej­nej ofia­ry. W oko wpa­dła mi do­brze ubra­na ko­bie­ta, która naj­wy­raź­niej nie ra­dzi­ła sobie z ży­ciem. Bi­dul­ka sie­dzia­ła przy barze i pa­trzy­ła się z po­nu­rą miną na kie­li­szek wina, w końcu jed­nak jakby coś sobie po­sta­no­wi­ła, bo uśmiech­nę­ła się sama do sie­bie, zo­sta­wi­ła pie­nią­dze i udała w stro­nę to­a­let.

Po­sze­dłem za nią i sta­ną­łem przy wej­ściu.

Cze­ka­łem.

– Prze­pra­szam bar­dzo. – Spoj­rza­łem jej głę­bo­ko w oczy, gdy wy­cho­dzi­ła. – Za­pła­ci­ła pani za dużo za drin­ka.

Oczy za­świe­ci­ły się jej jak cho­in­ka na Boże Na­ro­dze­nie, a ona uśmiech­nę­ła ko­kie­te­ryj­nie.

– Tak? – Po­pra­wi­ła włosy. – Na­praw­dę?

– No tak. Może po­roz­ma­wia­my o tym przy ko­la­cji?

– Tak od razu, bez zbęd­nych wstę­pów?

– A po co tra­cić życie? Mia­łem taką ko­le­żan­kę, która da­wa­ła się po­nieść i czę­sto na tym bar­dzo do­brze wy­cho­dzi­ła. Cza­sem de­li­kat­ny, zmy­sło­wy seks, a cza­sem ostre rżnię­cie. Naj­lep­sza była jed­nak hi­sto­ria z pre­zen­tem od ko­le­ża­nek. Taki wąski, sto­ją­cy, z ru­cho­mym czub­kiem. Wy­star­czy­ło go tylko lekko objąć pal­ca­mi i po­trzeć, a ze środ­ka wy­ska­ki­wał dżin.

– Mo­ni­ka. – Za­ru­mie­ni­ła się i po­da­ła mi rękę.

– Jan. – De­li­kat­nie pod­nio­słem ją i po­ca­ło­wa­łem, pa­trząc jej głę­bo­ko w oczy. – Za­pra­szam.

Wró­ci­li­śmy na salę, gdzie zna­leź­li­śmy wolny sto­lik. Za­czę­li­śmy roz­ma­wiać o wszyst­kim i o ni­czym. Oka­za­ło się, że dziew­czy­na zna się na kul­tu­rze i sztu­ce, go­to­wa­niu, a nawet, co mnie za­sko­czy­ło, tech­ni­ce. Od słowa do słowa zna­leź­li­śmy punk­ty wspól­ne i roz­ma­wia­li­śmy, aż zro­bi­ło się późno.

– Na mnie już czas. – W pew­nym mo­men­cie spoj­rza­ła z wy­raź­nym żalem na ze­ga­rek na ścia­nie.

– Od­pro­wa­dzę cię.

Kiw­nę­ła głową.

Tak jak my­śla­łem, prze­szli­śmy na par­king.

– Je­dziesz? – Uśmiech­nę­ła się ko­kie­te­ryj­nie, sto­jąc przed izerą caro plus.

– Nie mogę.

– Spo­tka­my się jesz­cze?

– Daj mi swój numer. – Wy­cią­gną­łem z kie­sze­ni te­le­fon.

Wpi­sa­ła go, a ja za­dzwo­ni­łem, z za­do­wo­le­niem sły­sząc sy­gnał dzwon­ka ze środ­ka auta. To było nie­śmier­tel­ne „Nokia tune”.

 

###

 

Do­pro­wa­dzo­no do per­fek­cji pro­ces pro­duk­cji wielu przed­mio­tów przed­mio­tów co­dzien­ne­go użyt­ku. Jeden te­le­fon przy­pa­dał na każ­de­go oby­wa­te­la, a co wię­cej, więk­szość ele­men­tów po­zo­sta­wa­ła mo­du­ło­wa i wy­mie­nial­na po­mię­dzy róż­ny­mi mo­de­la­mi. Lu­dzie nigdy się z nimi nie roz­sta­wa­li i nawet sobie nie wy­obra­ża­li, żeby mieć dwa czy trzy, co było za­bro­nio­ne praw­nie.

Wład­cy świa­ta w swo­jej próż­no­ści uzna­li, że to za mało, i zro­bi­li, jak to się ład­nie mówi, do­dat­ko­wą opty­ma­li­za­cję kosz­tów. Stare, dro­gie sys­te­my bez­pie­czeń­stwa i roz­po­zna­wa­nia twa­rzy za­stą­pio­no śle­dze­niem te­le­fo­nów. Skwa­pli­wie wy­ko­rzy­sta­ły to wszel­kie grupy prze­stęp­cze, wy­po­sa­ża­ją­ce swo­ich człon­ków w pod­ra­bia­ne ko­mór­ki.

W ten spo­sób uczci­wych po­zba­wio­no pry­wat­no­ści, a tym, któ­rzy mieli wpły­wy, dano po­tęż­ne na­rzę­dzie, żeby nadal mogli upra­wiać swój prze­stęp­czy biz­nes.

To do­kład­nie tak jak z bro­nią.

Roz­bro­jo­no ludzi, a nie za­bra­no jej ban­dy­tom.

 

***

 

Nasza zna­jo­mość roz­wi­ja­ła się zgod­nie ze sce­na­riu­szem. Spo­ty­ka­łem się z Mo­ni­ką dosyć re­gu­lar­nie i wy­mie­nia­łem do­świad­cze­nia­mi, ener­gią, a przede wszyst­kim pły­na­mi ustro­jo­wy­mi. Dziew­czy­na po­ma­ga­ła mi, ubie­ra­ła i spra­wia­ła przy­jem­ność drob­ny­mi pre­zen­ta­mi, sama znaj­du­jąc ogrom­ną ra­dość w go­to­wa­niu i sprzą­ta­niu. Po­trze­bo­wa­ła mi­ło­ści i czu­ło­ści, i mę­skiej ręki, która cza­sem ją przy­tu­li­ła i po­gła­ska­ła, cza­sem po­chwa­li­ła, a cza­sem skar­ci­ła albo zwią­za­ła i dała so­lid­ne­go klap­sa. Taka była jej na­tu­ra. Wszyst­ko za­le­ża­ło od pory dnia i hor­mo­nów, i nie było sensu z tym wal­czyć.

Mie­li­śmy dobry czas i pie­nią­dze jej ta­tu­sia, szefa jed­nej ze spół­ek ubez­pie­cze­nio­wych, zaj­mu­ją­ce­go się wszyst­kim, tylko nie córką. Nigdy go nie wi­dzia­łem ani nie in­te­re­so­wa­ło mnie, jak wy­glą­da.

Uży­wa­jąc sklo­no­wa­nej ko­mór­ki, cały czas po­zo­sta­wa­łem nie­wi­docz­ny dla sys­te­mu. Wie­dzia­łem, że je­stem bez­kar­ny. Cza­sem mia­łem z tego po­wo­du wy­rzu­ty su­mie­nia, jed­nak te szyb­ko prze­cho­dzi­ły, gdy przy­po­mi­na­łem sobie, że bo­ga­cze mają góry pie­nię­dzy.

 

###

 

To był świat męż­czyzn. Mogli prze­bie­rać w ko­bie­tach, które wy­czer­pa­ły for­mu­łę po trzech fa­zach fe­mi­ni­zmu. Nie po­mo­gło do­ma­ga­nie się rów­nych praw, twier­dze­nie, że fa­ce­ci są nie­po­trzeb­ni i ko­bie­ty mogą nimi zo­stać po kilku ope­ra­cjach.

Panie ze­szły do na­roż­ni­ka. Biały czło­wiek z po­wro­tem po­szedł ścież­ką, którą nie­zmien­nie po­dą­ża­li mu­zuł­ma­nie i bie­do­ta. Dzię­ki temu od lat współ­czyn­ni­ki za­stę­po­wal­no­ści po­ko­leń biły ko­lej­ne re­kor­dy.

Cały pro­ces za­po­cząt­ko­wał Trump i jego ad­mi­ni­stra­cja.

 

***

 

– Dzień… – Za­mar­łem w pół słowa, wi­dząc, kto otwo­rzył drzwi do willi Mo­ni­ki.

– O pro­szę Pa­try­ku, ty jed­nak cza­sa­mi za­po­mi­nasz ję­zy­ka w gębie. – Star­szy pan, który za­cze­pił mnie w moim po­przed­nim życiu na od­czy­cie, za­pro­sił mnie do środ­ka. – Może wej­dziesz?

– No nie wiem – bąk­ną­łem, lekko prze­stra­szo­ny.

– Cał­kiem faj­nie sobie to wy­my­śli­łeś. Bar­dzo cie­szę się, że zdo­by­łeś tro­chę do­świad­cze­nia. Zna­jo­mość z moją przy­bra­ną córką też roz­wi­ną­łeś jak na­le­ży. Ko­ron­ko­wa ro­bo­ta. Bravo, bra­vis­si­mo! – Za­kla­skał w ręce. – Mamy bar­dzo dużo do omó­wie­nia. Chodź.

Prze­szli­śmy do tej czę­ści domu, któ­rej nigdy nie od­wie­dza­łem. Pro­wa­dzi­ło do niej ukry­te przej­ście. Ze­szli­śmy scho­da­mi i zna­leź­li­śmy się naj­wy­raź­niej w pry­wat­nej bi­blio­te­ce. Książ­ki, któ­rych nie­wie­le wi­dzia­łem w całym swoim życiu, zaj­mo­wa­ły całą prze­strzeń, od pod­ło­gi do su­fi­tu, czyli ja­kieś pięć­dzie­siąt me­trów kwa­dra­to­wych.

– Whi­sky? Bur­bon? Może wódka? – Za­wie­sił się na chwi­lę. – Nieee, wódka jest zbyt pro­stac­ka. – Nalał i podał mi drin­ka, cały czas uważ­nie mnie ob­ser­wu­jąc. – Za­sta­na­wiasz się pew­nie, po co to wszyst­ko.

– Chyba tak. – Wzią­łem od niego szkla­necz­kę i usia­dłem w głę­bo­kim, wy­god­nym fo­te­lu klu­bo­wym.

– Chcia­łem, żebyś dla mnie pra­co­wał. Wła­śnie prze­sze­dłeś wie­lo­stop­nio­wy pro­ces re­kru­ta­cyj­ny. Nie będę mówił fra­ze­sów i głu­pot, że cho­dzi o dobro ludz­ko­ści. Ro­bo­ta jest trud­na, ale cie­ka­wa. Naj­waż­niej­sze nie będą ad­re­na­li­na ani pie­nią­dze, tylko coś zu­peł­nie in­ne­go. To gra o prze­trwa­nie. W na­gro­dę do­sta­niesz ode mnie kil­ka­na­ście in­te­li­gent­nych i atrak­cyj­nych ko­biet w róż­nych miej­scach ca­łe­go globu. Im wię­cej za­płod­nisz, tym le­piej. Za­pew­nię im nie­złe życie, a dzie­ciom wy­kształ­ce­nie i utrzy­ma­nie do osiem­na­ste­go roku życia. To jak, wcho­dzisz w to? Jak bę­dzie?

– No nie wiem. Ofer­ta jest hojna, ale na pewno z ha­czy­kiem.

– Nie ma na świe­cie nic za darmo.

 

###

 

Ga­ze­ty bar­dzo chęt­nie pi­sa­ły o mi­lio­ne­rach, tym­cza­sem dziw­nym tra­fem każdy za­po­mi­nał, że ich wy­czy­ny moż­li­we są dzię­ki ty­siąc­om wy­rob­ni­ków, któ­rzy przez pracę na kogoś za­prze­pasz­cza­ją całe swoje życie.

Lu­dziom bo­ga­tym w pew­nym mo­men­cie za­czę­to przy­pi­sy­wać coraz więk­szą ilość go­tów­ki. Było to łatwe, wręcz au­to­ma­tycz­ne, i wią­za­ło się tylko ze zmia­ną za­pi­sów w kom­pu­te­rze. Ta pa­to­lo­gicz­na sy­tu­acja zwięk­sza­ła oczy­wi­ście in­fla­cję, jed­nak przez lata nikt nic z tym nie robił.

Innym pro­ble­mem było to, że bo­ga­ci mogli wy­mu­szać płat­no­ści w tak zwa­nych kryp­to, w ca­ło­ści kon­tro­lo­wa­nych przez nich.

Oni trzy­ma­li się od tego bar­dzo da­le­ko. Przez dzie­siąt­ki lat dą­ży­li do tego, żeby sys­te­mo­wo nisz­czyć wszyst­kich, któ­rzy im za­gra­ża­li, czyli przede wszyst­kim sil­nych bia­łych męż­czyzn, i za­wsze ucie­ka­li od tego, co robił plebs. Mieli swój świat i roz­ryw­ki, o ja­kich ni­ko­mu się nie śniło, a pe­do­fi­lia i pa­le­nie dzi­wek to tylko drob­ne epi­zo­dy.

 

***

 

Za­zna­łem z Mo­ni­ką nie tylko wiele chwil szczę­ścia, ale rów­nież smut­ku, zmę­cze­nia i znie­chę­ce­nia. Naj­bar­dziej bo­la­ło mnie chyba to, że nie chcia­ła przy­jąć mojej sper­my. Tkwi­li­śmy sple­ce­ni w na­szym związ­ku, a ra­czej czymś, co zwią­zek przy­po­mi­na­ło, i roz­wi­ja­li­śmy się aż do mo­men­tu, gdy do­ro­śli­śmy i zde­cy­do­wa­li­śmy się przejść na zu­peł­nie inny po­ziom.

W pod­ję­ciu de­cy­zji bar­dzo po­mo­gła mi praca dla Eu­sta­che­go. Stary drań do­trzy­mał swo­jej obiet­ni­cy. Czu­łem, że to lekko per­wer­syj­ne, że spo­ty­kam się z jego córką, a mimo to mam dzie­ci i przy­stań w każ­dym por­cie.

Na pewno roz­wi­ną­łem się przy tym wszyst­kim. Jako do­ro­sły, od­po­wie­dzial­ny czło­wiek w końcu po­ją­łem, że każda rzecz, w tym całe nasze życie, ma swój po­czą­tek i ko­niec. Nie ru­sza­ła mnie już głu­po­ta hord idio­tów, któ­rzy wi­dzie­li tylko swój ko­niec nosa i glę­dzi­li coś o to­le­ran­cji, rów­no­ści i wol­no­ści, ale tak na­praw­dę tkwi­li w pu­łap­kach swo­ich umy­słów. Praw­dę mó­wiąc nic mnie już nie ogra­ni­cza­ło. Po­go­dzi­łem się nawet z tym, że rację mieli księ­ża, wiecz­nie krzy­czą­cy, żeby nie przy­wią­zy­wać się do rze­czy do­cze­snych.

To ostat­nie tak­to­wa­łem oczy­wi­ście z pew­nym przy­mru­że­niem oka i cały czas pra­co­wa­łem nad za­bez­pie­cze­niem swo­je­go bytu i pla­nem A, B i C na wy­pa­dek ka­ta­kli­zmu czy wojny.

Nad­cho­dzi­ł nowy kon­flikt. Czy­jaś próż­ność nie zo­sta­ła za­spo­ko­jo­na, a może komuś za­bra­kło pta­sie­go mlecz­ka czy trzech mer­ce­de­sów za­miast dwóch. Jakiś kacyk mie­szał cały czas jak w tyglu, chcąc zmie­nić świa­to­wy po­rzą­dek rze­czy i rów­no­wa­gę sił. To jed­nak temat na zu­peł­nie inną opo­wieść.