Już są...

-Już są! Już są! Przygotować się! – krzyknął biały jeździec na siwym koniu, który właśnie przybył do miasta ze swych mrocznych zwiadów.

Stałam wtedy przerażona w oknie wypatrując niebezpieczeństwa, które miało przyjść od strony południa. Jeżdziec spojrzał na mnie, jakby chciał mi powiedzieć, że muszę się ratować, że miasto nie przetrwa nocy. Patrzył tak na mnie przez jakąś chwilę, a jego jasny wzrok przeszył mnie na wskroś. Zawładnął mym umysłem ukazując wizję tego, co zaraz miało nastąpić. Widziałam jak miasto staje w płomieniach, jak wspaniałe budynki obracają się w gruz. Na ulicach panował niesamowity chaos, wszyscy krzyczeli trawieni ogniem, a oprawcy chwytali ich za ręce, ciągnęli ku sobie kalecząc i tak spalone już ciała. Krzyk cierpienia unosił się razem z gęstym dymem, dusząc swymi oparami każdego mieszkańca. Ujrzałam przerażoną kobietę z dzieckiem na rękach, a za nią trzy czarne zjawy ze srebrnymi ostrzami, odbijającymi krwawy blask pożogi. Pędziły za nią zwiewnie, a ta biegnąc krzyczała głośno wzywając pomocy, lecz nikt oprócz mnie jej nie słyszał. W przerażonych oczach tliła się jeszcze nadzieja, lecz zjawy dopadły ją i wbiły głęboko miecze przeszywając nimi matkę, a dziecko śmiertelnie raniąc. Kobieta upadła, ucałowała jeszcze na pożegnanie swego małego synka, który głośno płakał. Zjawy nie znały jednak litości. Szarpnęły kobietą, odrzuciły na bok i wbiły nóż prosto w serce. Wtedy płacz zamilkł. Nastała cisza, a z wysokości padło na nią jasne światło. Pojawiły się Duchy Jawy i zabrały duszę kobiety oraz dziecka do dobrej krainy, pozbawionej cierpienia. Mroczne zjawy popatrzyły wtenczas na mnie wymawiając dziwne słowa w języku, który zaczął mnie dusić. Upadłam na podłogę mego domu, chwytając się za szyję krzycząc głośno Puść! Puść!

-To była tylko wizja… -odetchnęłam, opierając się o chłodną ścianę, która ukoiła moje myśli.

Powoli wstałam czołgając się do okna. Chciałam zobaczyć jeszcze jeźdźca, lecz już go tam nie było. Opuściłam głowę, a moją twarz owiał spokojny wiatr północny.

-To już koniec –pomyślała. – Muszę ratować siebie i mojego małego Tila póki jeszcze nie jest za późno.

Patrzyłam na południową część ogrodów Enerii, z której miało nadejść zagrożenie. Wzrok mój wpatrzony był w najwyższe drzewo, stare święte drzewo zasadzone jeszcze przez założycieli ogrodu oraz miasta, gdy w Ekinie panował dobrobyt oraz pokój, a zło nie istniało. Zmiana nadeszła jednak już niedługo po tym jak Święte Miasto – Eneria wzniosło się w dziewiczej dolinie, chronionej przez krąg pasma górskiego. Otoczone cudownym ogrodem, kwitło przez pięćset dwadzieścia trzy lata, aż do dnia, który miałam zapamiętać do końca swoich dni. Kilkaset lat wcześniej w Jawie jeden z Eriarów zwany Iszchim, wywołał bunt, który spowodował wielkie zniszczenie we wszechświecie. Razem z nim przeciw Jedynemu Stwórcy – Etrunowi, sprzeniewierzyli się trzej Lirnowie oraz liczne orszaki jawiańskich duchów. Wydarzyło się to zaraz po otwarciu złotej skrzyni, w której Etrun uwięził zło uczynione przez „Nieobecnego”, którego imię zna tylko on oraz Iszchi. Ponoć „Nieobecny” dalej istnieje, czekając na wyzwolenie z najgłębszej otchłani wszechświata.

Gdy skrzynia została otworzona, nasze ciała stały się materialne, tracąc swój duchowy ideał i piękno. Od tamtego czasu śmierć stąpa po ziemi zbierając swoje żniwa, a zło zdołało zapuścić głęboko korzenie w sercach niektórych istot. Teraz stałam bezsilnie wypatrując niebezpieczeństwa, którego nie potrafiłam zrozumieć.

– Czemu Jawianie nam nie pomagają? Czy Etrun opuścił swoje dzieci i zostawił je w potrzebie? – pytałam rozgoryczona, patrząc na gwiazdy i stare drzewo skąpane w blasku księżyca. Moje włosy głaskał wiatr, a łzy spływały mi po policzkach, kapiąc co chwila na kamienny parapet. Nagle poczułam ciepło, a w oddali czerwony blask jakby ognia unoszący się ku górze. Była to ognista góra, której powstanie zapowiedzieli starzy mędrcy niedługo po buncie Iszchiego zwanego teraz „Wrogiem Ekinu”. Usłyszałam donośny głos rogów, a zaraz po tym las stanął w płomieniach i ziemia zaczęła się trząść. Z czarnych chmur padał płonący deszcz, a miasto stanęło w ogniu. Wtedy dopiero zdałam sobie sprawę z zagrożenia. Wiedziałam, że nadszedł już czas, czas na ucieczkę. Szybko podbiegłam do śpiącego Tila i powiedziałam:

– Til! Til! Obudź się! Zbudź się moja droga dziecino!

-Mamo, czemu mnie budzisz? – zapytał rozespany.

-Nie mamy czasu synku. Musimy uciekać, bo wróg Ekinu zbliża się do miasta – odpowiedziałam z płaczem w oczach.

-Wróg Ekinu? Wróg Ekinu tutaj? Mamo ja nie chcę umrzeć! – odrzekł przerażony.

Wzięłam go pospiesznie na ręce i szybko wybiegłam na zewnątrz. Usłyszałam głośny huk, a kiedy się obejrzałam zauważyłam kobietę z mej wizji. Głośno krzyczała trzymając w swych dłoniach niemowlę, które szlochało. Zatrzymałam się nie wiedząc dlaczego. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa, a umysł cały czas kazał pomóc biednej kobiecinie. Po chwili biegłam już razem z nią, mówiąc że wszystko będzie dobrze, że nie mamy się czym martwić, że musimy pędzić do wrót znajdujących się na północnych obrzeżach cytadeli. Po chwili przypomniałam sobie o trzech zjawach, a gdy obejrzałam się za siebie moje serce opanował niesamowity lęk.

-Biegnijmy! Szybko! Dalej, nie poddawajmy się! – krzyczałam, dodając sobie oraz mej nowej towarzyszce nowych sił. Moje starania były jednak marnym poświęceniem, gdyż oto zjawy zaczęły nas doganiać i już wyciągnęły srebrzyste miecze z czarnych pochew.

-To koniec – pomyślałam. – Nie ma ratunku.

Kobieta spojrzała na mnie, a w jej oczach ujrzałam przerażenie. Serce chciało wylecieć mi przez gardło. Nie miałam już sił by biec dalej. Spowolniłam tempa ale kobieta pociągnęła mnie za ramię i powiedziała:

– Biegnijmy! Już blisko!

Wiedziałam jednak, że nie przebyłyśmy nawet połowy drogi, a zjawy dopadną nas wcześniej, czy później tak jak widziałam to w wizji. Lecz oto usłyszałam stukot końskich kopyt, a mą twarz spowił gęsty blask.

-Boże! Czy ja umarłam! – głośno wołałam w myślach.

-Nie umarłaś kobieto! – usłyszałam nagle głos mówiący do mnie zza pleców. Odwróciłam się, a mym oczom ukazał się biały jeździec. Zszedł szybko z konia i rzucił się na zjawy, które przeklinały go w swoim czarnym języku.

-Wsiądźcie na konia i ratujcie życie! – krzyknął. – Wsiądźcie na niego! Nie ma czasu! Szybko!

Pośpiesznie wskoczyłam na grzbiet białego wierzchowca, po czym wciągnęłam na niego Tila. Chciałam zabrać ze sobą biedną kobietę, lecz nie było już miejsca. Spojrzałam z żalem na jej zasmuconą, jasną twarz osmaganą gdzieniegdzie czarnym dymem. Po chwili zapłakana kobieta powiedziała:

-Weź ze sobą chociaż moje niewinne dzieciątko. Ja mogę spłonąć, lecz nie taki los pisany mojemu maleństwu. Zabierz go ze sobą daleko stąd, poza Enerię , do bezpiecznych krajów i tam wychowaj jak swego syna. Proszę zabierz go stąd – prosiła z niezwykłym bólem. Serce krajało mi się z rozpaczy. Spojrzałam w tył widząc jak nieznajomy walczy ze zjawami, lecz on był jeden, a napastników aż trzech. Ze łzami w oczach wyciągnęłam powoli ku nieznajomej dłonie, a ta pocałowała jeszcze syna na pożegnanie, po czym oddała mi go w swe ramiona i upadła na ziemię głośno szlochając. Obróciłam się jeszcze raz w stronę jeźdźca, lecz ten ponownie krzyknął:

-Dalej, ruszaj!

Wzięłam w dłonie lejce i mocno szarpnęłam, a zwierze ruszyło do przodu zostawiając szybko w tyle tajemniczą kobietę oraz mężczyznę ubranego w biały płaszcz, któremu zawdzięczałam teraz życie. Poczułam niebywałą ulgę, a jednocześnie wielką rozpacz. Wiedziałam, że mój ukochany został w mieście poświęcając się dla swych przyjaciół oraz wszystkich mieszkańców. W duchu dziękowałam mocno nieznajomemu, który uratował nam wszystkim życie. Pocałowałam syna w rozpalone czoło i powiedziałam mu, że już dobrze, że nie ma się czym martwić, a najgorsze zostało za nami, daleko w tyle.