Pozytywka. To jest wojna

War­sza­wa, tym­cza­so­wa sie­dzi­ba głowy pań­stwa, 15:25

– Panie pre­zy­den­cie, do­cho­dzą do nas bar­dzo sprzecz­ne in­for­ma­cje. We­dług jed­nych pre­zes rady mi­ni­strów zo­stał za­bra­ny do szpi­ta­la, we­dług in­nych po­rwa­ny.

– Mamy też inny, znacz­nie więk­szy pro­blem – Drugi z do­rad­ców, Marek Maj­chrzyń­ski, po­ka­zał na ta­ble­cie wideo, na któ­rym prze­ma­wiał ktoś, kto wy­glą­dał zu­peł­nie jak urzę­du­ją­ca głowa pań­stwa. – To przed chwi­lą nada­no w te­le­wi­zji.

– Nasz kraj sta­nął nad prze­pa­ścią. – Męż­czy­zna na ekra­nie był nie­zwy­kle spo­koj­ny i epa­to­wał ma­je­sta­tem i pew­no­ścią sie­bie. – Znisz­cze­nie bu­dyn­ku sejmu w War­sza­wie i dzia­ła­nia ter­ro­ry­stów w Kra­ko­wie na­sta­wio­ne są na de­sta­bi­li­za­cję po­rząd­ku, który Pol­ska wy­pra­co­wa­ła przez bar­dzo dłu­gie lata. W dniu dzi­siej­szym ko­niecz­ne jest wpro­wa­dze­nie stanu wy­jąt­ko­we­go. Tak nam do­po­móż Bóg. I oby nasze dzie­ci nam wy­ba­czy­ły.

– Ale to nie ja. – Braun spoj­rzał zdez­o­rien­to­wa­ny na Maj­chrzyń­skie­go.

– To tylko AI. My to wiemy, nie wie tego opi­nia pu­blicz­na. Na plat­for­mie X są już licz­ne ko­men­ta­rze opo­zy­cji i po­li­ty­ków z róż­nych kra­jów. Za­trzy­ma­no też kilku tech­ni­ków. Za­kli­na­ją się na wszel­kie świę­to­ści, że to nie oni, ale fakty mówią same za sie­bie. TVP nada­ło zaraz potem spro­sto­wa­nie, mimo to ty­sią­ce ludzi rzu­ci­ło się do ban­ków i skle­pów.

– Jezu.

– Po­li­cja ma pełne ręce ro­bo­ty. Masa wa­ria­tów wy­czu­ła oka­zję i za­czę­ła dzwo­nić na sto dwa­na­ście. Mamy licz­ne alar­my bom­bo­we. Widać drony krą­żą­ce nad War­sza­wą i in­ny­mi mia­sta­mi. Łamią usta­wę o obron­no­ści i pod­sta­wo­we za­sa­dy bez­pie­czeń­stwa. Sypie się cały po­rzą­dek praw­ny pań­stwa, i nie wiemy, jak to po­wstrzy­mać.

– Mu­si­my wpro­wa­dzić stan wy­jąt­ko­wy.

– Po­trze­bu­je pan wnio­sku rady mi­ni­strów.

– Teo­re­tycz­nie tak. Ar­ty­kuł dwa dwa osiem mówi, że mam prawo do dzia­ła­nia, gdy środ­ki kon­sty­tu­cyj­ne są nie­wy­star­cza­ją­ce.

– Uka­mie­nu­ją nas za to.

– Po­trze­bu­ją czasu. Zanim się zor­ga­ni­zu­ją, my bę­dzie­my już go­to­wi. Pro­szę zor­ga­ni­zo­wać kon­fe­ren­cję z woj­sko­wy­mi i wi­ce­pre­ze­sem rady mi­ni­strów.

– Bę­dzie prze­ciw­ny.

– To się jesz­cze zo­ba­czy.

 

War­sza­wa, sie­dzi­ba jed­nej z or­ga­ni­za­cji le­wi­co­wych, 15:15

– To jest ten mo­ment. Mamy in­for­ma­cję, że chcą od­ciąć całe mia­sto. Trze­ba wpro­wa­dzić tam po­ciąg z na­wo­za­mi sztucz­ny­mi.

– Efekt może być od­wrot­ny.

– Winą oba­czy się rząd.

– Co do­kład­nie chce­my zro­bić?

– Mamy szczę­ście. Nasi lu­dzie mieli prze­pro­wa­dzić po­ciąg z Polic na Węgry. Ro­bi­li to wie­lo­krot­nie, tym razem skie­ru­ją jed­nak go do Kra­ko­wa i wy­sko­czą tuż przed sta­cją.

– Prze­cież są ja­kieś spo­so­by, żeby za­trzy­mać ta­kie­go po­two­ra.

– Lo­ko­mo­ty­wy są spa­li­no­we i za­wsze można za­blo­ko­wać czu­wak i ha­mul­ce. To nie jest metro.

 

TVN, 15:30

– Sto­imy przed jed­nym z su­per­mar­ke­tów. – Za re­por­ter­ką w cen­trum han­dlo­wym „Ar­ka­dia” widać było kłę­bią­cy się tłum, pełen krzy­czą­cych, prze­py­cha­ją­cych się i zło­wiesz­czą­cych ludzi. – Od kilku go­dzin tak wy­glą­da sy­tu­acja wła­ści­wie w całym kraju. Ko­lej­ki są zwłasz­cza w skle­pach spo­żyw­czych, ap­te­kach i na sta­cjach ben­zy­no­wych. Banki i ope­ra­to­rzy kart kre­dy­to­wych cały czas zgła­sza­ją pro­ble­my. Widać coraz wię­cej kra­dzie­ży. Czy może pan po­wie­dzieć, dla­cze­go dzi­siaj robi tak duże za­ku­py? – Ko­bie­ta pró­bo­wał za­cze­pić jed­ne­go z męż­czyzn, pcha­ją­cych za­ła­do­wa­ny po brze­gi wózek, ale ten ją zi­gno­ro­wał. – Jak widzą pań­stwo, każdy tu myśli tylko o sobie. Wszy­scy są prze­ra­że­ni, a ochro­na zu­peł­nie nie pa­nu­je nad sy­tu­acją.

Jak na za­wo­ła­nie, z róż­nych stron dało się sły­szeć pisk alar­mów an­tyw­ła­ma­nio­wych, a re­por­ter­kę i jej ze­spół po­rwa­ło morze ucie­ka­ją­cych, spa­ni­ko­wa­nych, wza­jem­nie tra­tu­ją­cych się ludzi.

 

War­sza­wa, kli­ni­ka rzą­do­wa, 15:32

– Wró­cił do ży­wych. – Jeden z le­ka­rzy spoj­rzał na ko­le­gów. – Co o tym my­śli­cie?

– Mor­fo­lo­gia i tok­sy­ko­lo­gia nie­peł­ne – ode­zwał się pro­fe­sor Do­bro­wiel­ski, znany wi­ru­so­log. – Nie mamy jesz­cze wszyst­kich wy­ni­ków i nie można po­sta­wić jed­no­znacz­nej dia­gno­zy. La­bo­ra­to­rium niech się po­spie­szy. I jesz­cze to ubra­nie. – Męż­czy­zna po­ka­zał na róg sali, gdzie le­ża­ły rze­czy cho­re­go. – Trze­ba je też za­brać do badań.

– Na całym ciele nie ma wkłuć, a in­ten­syw­ność ob­ja­wów nie wska­zu­je na za­tru­cie po­kar­mo­we – do­da­ła do­cent My­śliw­ska. – I zga­dzam się z sza­now­nym ko­le­gą. Mu­si­my mieć pełny obraz sy­tu­acji. Naj­le­piej zro­bić to­mo­graf kom­pu­te­ro­wy.

– Nic tu po mnie. – Ra­mio­na­mi wzru­szył chi­rurg. – Chory nie ma żad­nych zła­mań ani ura­zów.

Le­ka­rze cały czas de­ba­to­wa­li, a pre­mier rządu pol­skie­go leżał w łóżku z za­mknię­ty­mi ocza­mi. Męż­czy­zna sły­szał i czuł wokół sie­bie co naj­mniej kil­ka­na­ście osób. Cały czas miał wra­że­nie, że coś się wy­da­rzy­ło w ka­ret­ce, nie pa­mię­tał jed­nak co. Bar­dzo bo­la­ła go głowa i był jak otę­pia­ły. Pró­bo­wał zło­żyć myśli, ale w końcu dał sobie spo­kój i za­snął.

 

War­sza­wa, wideo kon­fe­ren­cja, 15:42

– Pa­no­wie, mamy ogrom­ny pro­blem. – Braun nie owi­jał w ba­weł­nę. – Gu­piń­ski nie może peł­nić swo­ich obo­wiąz­ków. Chaos pa­nu­je na po­łu­dniu i w całym kraju. Moim zda­niem ko­niecz­na jest pomoc woj­ska.

– Nie zga­dzam się. – Wi­ce­pre­mier Wi­kiń­ski po­krę­cił głową.

– Nie pod­ję­li­ście żad­nych de­cy­zji od wczo­raj, a wszyst­ko dzie­je się wła­ści­wie samo. Nie mo­że­my do­pu­ścić, żeby widmo ge­ne­ra­ła wciąż nas blo­ko­wa­ło. Po­trze­bu­je­my bar­dziej zde­cy­do­wa­nych dzia­łań.

– Panie pre­zy­den­cie… – Wi­kiń­ski chciał coś dodać, ale męż­czy­zna po­wstrzy­mał go ręką:

– Nie, nie i jesz­cze raz nie. Ruscy i Bruk­se­la tylko cze­ka­ją, żeby udzie­lić nam brat­niej po­mo­cy. Wszy­scy wiemy, co to może zna­czyć. Ogło­szę stan wy­jąt­ko­wy czy klę­ski ży­wio­ło­wej, czy pan tego chce czy nie. Zanim kon­sty­tu­cjo­na­li­ści do­ga­da­ją się w tej spra­wie, na pewno ogar­nie­my całą spra­wę.

– To jest za­mach.

– Pro­szę na­zy­wać to jak pan chce. Na razie wy­słu­chaj­my, co ma do po­wie­dze­nia do­wód­ca wojsk lą­do­wych.

– Je­że­li cho­dzi o Kra­ków, pro­po­nu­ję wy­ko­rzy­stać osiem­na­stą zme­cha­ni­zo­wa­ną z Sie­dlec. – Ge­ne­rał Dą­brow­ski, w prze­ci­wień­stwie do Ma­ko­wiec­kie­go, był uwa­ża­ny za wy­so­kiej klasy spe­cja­li­stę i od razu prze­szedł do rze­czy.

– Dla­cze­go aku­rat ich i co ich czeka?

– Są naj­bli­żej. Będą mieli do czy­nie­nia z cy­wi­la­mi i bli­żej nie­okre­ślo­nym nie­bez­pie­czeń­stwem. Ocze­ku­je­my oporu ze stro­ny jed­nost­ki woj­sko­wej Nil.

– Jakie siły po­wietrz­ne?

– W fazie pierw­szej żad­ne­go lot­nic­twa.

– Nawet dro­nów?

– Nawet dro­nów. Na razie tylko wstrzy­ma­my ruch cy­wil­ny do Balic.

– Dla­cze­go?

– Nie chce­my wy­wo­łać nie­po­trzeb­nej pa­ni­ki.

– To nie po­przed­ni wiek. Lu­dzie mają in­ter­net i ko­mór­ki. Sam widok woj­ska ją wy­wo­ła.

– Panie pre­zy­den­cie – Znów za­czął mówić Wi­kiń­ski, tym razem jakby po­go­dzo­ny z tym, co wła­śnie usły­szał. – Je­że­li wy­śle­my trans­por­te­ry, to tylko po­twier­dzi, że mamy stan wo­jen­ny.

– Ten dżin wy­szedł już z bu­tel­ki. Gmach sejmu jest naj­bar­dziej wi­docz­nym przy­kła­dem.

– Nie wiemy, czy to oni.

– Pro­szę nie za­prze­czać fak­tom oczy­wi­stym. To tak jakby… już wiem. – Pre­zy­dent uśmiech­nął się. – To tak jakby po­wie­dzieć, że woj­ska ja­poń­skie po­ja­wi­ły się w Pearl Har­bor, żeby zro­bić zdję­cia… tylko zgu­bi­li coś przez przy­pa­dek. Albo że od­rzu­tow­ce zna­la­zły się nad Nowym Jor­kiem przez po­mył­kę. – Braun od­wró­cił się w stro­nę woj­sko­we­go. – Panie ge­ne­ra­le, czy prze­wi­du­je­cie coś jesz­cze?

– Wy­łą­cze­nie ko­mó­rek i prądu. – Męż­czy­zna wy­pro­sto­wał się i cały czas uni­kał wzro­ku prze­ło­żo­ne­go. – Te­le­fo­ny już nie dzia­ła­ją, nad resz­tą wła­śnie pra­cu­je­my. Nie chce­my zde­sta­bi­li­zo­wać całej sieci ener­ge­tycz­nej.

– Na kiedy bę­dzie­cie go­to­wi?

– Koło pół­no­cy.

– A szpi­ta­le?

– Mają za­si­la­nie awa­ryj­ne.

– Przy­naj­mniej w teo­rii. – Z za­du­mą stwier­dził pre­zy­dent.

– Tak. W teo­rii.

– A co z War­sza­wą?

– Pa­tro­le po­li­cji z woj­sko­wy­mi. Skie­ro­wa­nie w teren więk­szej ilo­ści sa­pe­rów.

– Po­do­ba mi się. Wy­ko­nać. A jak się komuś nie pa­su­je cała sy­tu­acja, ma zrzec się swo­ich funk­cji.

– Tak jest – po­twier­dził ge­ne­rał, a wi­ce­pre­mier tylko przy­tak­nął głową, go­rącz­ko­wo my­śląc, że w tej sy­tu­acji trze­ba szu­kać wszyst­kich moż­li­wych so­jusz­ni­ków.

 

War­sza­wa, gmach za­pa­so­wy, 16:10

– Co z Gu­piń­skim? – Wi­kiń­ski spoj­rzał na człon­ków ochro­ny rządu.

– Le­ka­rze roz­kła­da­ją ręce. Na miej­scu pierw­szy był jego se­kre­tarz. Facet coś ukry­wa, tylko nie wiemy do­kład­nie co.

– Spró­buj się cze­goś do­wie­dzieć. Czy mo­że­my zdo­być opi­nię praw­ną, że Gu­piń­ski nie wróci do zdro­wia?

– Cięż­ko bę­dzie, ale może się uda coś za­ła­twić na pod­sta­wie tego pa­skudz­twa, które przy nim zna­le­zio­no.

– Moż­li­wość wpły­wu nie­zna­nej siły?

– Do­kład­nie tak.

 

War­sza­wa, Kra­jo­we Cen­trum Za­rzą­dza­nia Kry­zy­so­we­go, 17:56

– Zdzi­siu, mam tu po­dej­rza­ny ruch. – Męż­czy­zna nad­zo­ru­ją­cy ruch ko­le­jo­wy w kraju za­wo­łał szefa zmia­ny.

– A do­kład­niej?

– In­for­ma­cja z Kolei Wiel­ko­pol­skich. Ten skład po­wi­nien ru­szyć do­pie­ro za go­dzi­nę. Lo­ko­mo­ty­wa prze­sta­ła od­po­wia­dać kwa­drans temu.

– Gdzie teraz są?

– Nie­dłu­go przej­dą na teren Kolei Ślą­skich.

– Cu­dow­nie.

– Może coś im się po­my­li­ło?

– Nie­moż­li­we. Zmia­na roz­kła­du do­pie­ro za ty­dzień.

– Wy­wo­łuj­cie dalej lo­ko­mo­ty­wę. Za­cznij­cie nada­wać sy­gna­ły na szla­ku. – Szef zmia­ny szyb­ko po­dej­mo­wał ko­lej­ne de­cy­zje. – I daj­cie mi szefa na Śląsk.

 

Po­znań, Cen­trum za­rzą­dza­nia Kolei Wiel­ko­pol­skich, 18:05

– Po­ciąg nadal igno­ru­je ko­lej­ne sy­gna­ły i nie od­po­wia­da. Kie­ru­je się chyba w stro­nę Kra­ko­wa. – Szef zmia­ny był w cią­głym kon­tak­cie z War­sza­wą. – I mamy jesz­cze jeden pro­blem. Na tym samym torze je­dzie oso­bo­wy.

– Trze­ba za­trzy­mać oba.

– Nie można zro­bić tego zdal­nie.

– Ja pier­do­lę. Cho­ler­ny sys­tem ana­lo­go­wy, spół­ki i spół­ecz­ki.

 

Pol­sat, 18:00

– Czy rząd sobie jesz­cze radzi? – Ko­bie­ta w stu­dio po­ka­za­ła na sie­dzą­cych obok gości, któ­rzy de­li­kat­nie się ukło­ni­li. – Jest z nami star­szy in­spek­tor po­li­cji Marek Za­wa­da i znany kon­sty­tu­cjo­na­li­sta, pro­fe­sor Uni­wer­sy­te­tu War­szaw­skie­go, pan Roman Ja­giel­ski. – Pa­no­wie, co się dzi­siaj wła­ści­wie dzie­je na uli­cach w całym kraju?

– Mamy coraz wię­cej zgło­szeń o gwał­tach i kra­dzie­żach. – Za­czął po­li­cjant. – Lu­dzie nie płacą w skle­pach i robią za­pa­sy. Do­cho­dzi do licz­nych bójek. Po­li­cja robi, co może, ale to nie wy­star­cza. Nasze siły są teraz skie­ro­wa­ne głów­nie do ochro­ny gma­chów pań­stwo­wych.

– No wła­śnie, czy or­ga­ny wła­dzy jesz­cze dzia­ła­ją? – Re­por­ter­ka we­szła mu w słowo. – I z czym mamy do czy­nie­nia z punk­tu praw­ne­go?

– Ze ską­pych in­for­ma­cji wy­ni­ka, że or­ga­ny ad­mi­ni­stra­cji pań­stwo­wej cią­gle dzia­ła­ją. Świad­czy o tym obec­ność woj­ska, wy­ko­nu­ją­ce­go kon­kret­ny plan. Zgod­nie z kon­sty­tu­cją moż­li­we jest teraz wpro­wa­dze­nie stanu klę­ski ży­wio­ło­wej ewen­tu­al­nie wy­jąt­ko­we­go. Cały czas cze­ka­my na ofi­cjal­ne oświad­cze­nie w tej spra­wie.

 

War­sza­wa, szpi­tal, 18:15

– Kim je­steś? – Pre­mier rządu leżał, bar­dziej przy­tom­ny niż wcze­śniej, i pro­wa­dził we­wnętrz­ny dia­log z gło­sem w swo­jej gło­wie.

– Od­po­wiedź jest rów­no­cze­śnie pro­sta i skom­pli­ko­wa­na. Ist­nie­ję w wielu ko­piach i rów­no­cze­śnie je­stem jed­no­ścią. Po­ma­ga­łem Ja­giel­lo­nom i za­le­ży mi na wiel­ko­ści Pol­ski.

– Dla­cze­go?

– Nie zro­zu­miesz. Na pewno nie teraz.

– Czy je­stem więź­niem?

– Do­pó­ki dzia­łasz w in­te­re­sie naj­ja­śniej­szej Rze­czy­po­spo­li­tej, mnie tu nie ma. Jak bę­dziesz jej wro­giem, to masz wroga rów­nież we mnie. Nie będę in­ge­ro­wać tylko wtedy, jak się za­czniesz uczyć. Mylić się jest rze­czą ludz­ką, a po­raż­ki przy­bli­ża­ją do suk­ce­su. Mo­żesz mnie pytać o radę, a wtedy wy­po­wiem swoje zda­nie.

– To ja­kieś bzdu­ry. Nie wie­rzę.

– Nie mu­sisz.

– Jesz­cze raz za­py­tam. Kim je­steś? Masz ja­kieś imię?

– Na­zy­waj mnie Bo­ży­dar.

– Wy­mow­ne.

– Tak.

– A inni? Za­ka­że­ni takim ro­ba­lem jak ja?

– Pro­wa­dzi­my z nimi walkę od stu­le­ci. Ma­sku­ją się i jest pie­kiel­nie trud­no ich wy­kryć. Wy­da­je się, że wiesz, kto jest za­ka­żo­ny. To cenna wie­dza, i je­że­li po­zwo­lisz, prze­ka­żę ją innym.

– Innym?

– Je­stem włą­czo­ny do ko­lek­ty­wu.

– A jak się nie zgo­dzę?

– I tak to zro­bię. Siła wyż­sza.

– Aha. Niech żyje wol­ność.

– Ro­zu­miem, że je­steś roz­draż­nio­ny. Na po­cząt­ku to nor­mal­ne.

 

Gdzieś na szla­ku ko­le­jo­wym pod Kra­ko­wem, 18:34

– Za­trzy­maj po­ciąg. – Z gło­śni­ka w lo­ko­mo­ty­wie sły­chać było głos dys­po­zy­to­ra.

– Dla­cze­go?

– Skład za tobą jest wy­peł­nio­ny che­mi­ka­lia­mi. Je­dzie osiem­dzie­siąt. To atak ter­ro­ry­stycz­ny. Le­piej, żeby wy­ko­le­ił się przed Kra­ko­wem.

– Mam ludzi na po­kła­dzie.

– Wy­bie­raj. Bomba w Kra­ko­wie albo kilka wy­ko­le­jo­nych wa­go­nów.

– Mogę sta­nąć i od­piąć pięć ostat­nich ele­men­tów skła­du.

– Nie zdą­żysz.

– Do­brze, coś wy­my­ślę. Bez od­bio­ru. – Ma­szy­ni­sta prze­łą­czył kanał i we­zwał kie­row­ni­ka po­cią­gu. – Mie­tek, mu­sisz na­tych­miast prze­pro­wa­dzić ludzi na przód. Mamy sy­tu­ację awa­ryj­ną. Prze­goń wszyst­kich jak tylko szyb­ko się da.

– Co się dzie­je, sze­fie?

– Dzwo­ni­li z cen­tra­li, że mamy za­trzy­mać sza­leń­ców, któ­rzy chcą zro­bić atak w Kra­ko­wie. Plan jest taki, że wjadą nam w dupę.

– Co z pa­sa­że­ra­mi?.

– Nie chcę być bru­tal­ny, ale u nas jest pew­nie ja­kieś pięć­dzie­siąt, sto osób, a tam ty­sią­ce.

– Ja pier­do­lę! – Kie­row­nik roz­łą­czył się i po chwi­li ma­szy­ni­sta usły­szał spo­koj­ny głos z sys­te­mu na­gło­śnie­nia:

– Panie i pa­no­wie, z przy­czyn tech­nicz­nych pro­szę o przej­ście do przo­du.

Zegar tykał nie­ubła­ga­nie, od­mie­rza­jąc se­kun­dy do być może naj­więk­szej ka­ta­stro­fy w hi­sto­rii Pol­ski. Po­ciąg za­czął ha­mo­wać.

 

Dwa­dzie­ścia ki­lo­me­trów od Kra­ko­wa, 18:37

– Cen­tra­la, pa­mię­taj­cie o nas. – To było ostat­nie, co dys­po­zy­tor usły­szał z lo­ko­mo­ty­wy. – Gi­nie­my! Że­gnaj­cie!

Trzask i huk były nie­sa­mo­wi­cie gło­śne, potem na linii za­pa­dła prze­ra­ża­ją­ca cisza. Męż­czy­zna w bu­dyn­ku koło War­sza­wy miał ciar­ki, a jego wy­obraź­nia za­czę­ła two­rzyć ob­ra­zy po­gię­tych, wy­ko­le­jo­nych wa­go­nów i przy­gnie­cio­nych, pło­ną­cych ludzi, któ­rzy na całej dłu­go­ści skła­du za­czę­li wy­da­wać nie­mal zwie­rzę­ce jęki.

 

War­sza­wa, gmach za­pa­so­wy, 19:00

– Obej­mu­jąc urząd pre­ze­sa rady mi­ni­strów, uro­czy­ście przy­się­gam… – wi­ce­pre­mier Wi­kiń­ski uniósł prawą rękę, drugą po­ło­żył na Bi­blii i za­czął po­wta­rzać słowa przy­się­gi za bi­sku­pem Ko­ło­dziej­skim – …że do­cho­wam wier­no­ści po­sta­no­wie­niom kon­sty­tu­cji i innym pra­wom Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej, a dobro oj­czy­zny oraz po­myśl­ność oby­wa­te­li będą dla mnie za­wsze naj­wyż­szym do­brem. Tak mi do­po­móż Bóg.

– Zo­stał pan za­przy­się­żo­ny jako nowy pre­mier. Gra­tu­lu­ję.

– Na­tych­miast po­łącz­cie mnie z Dą­brow­skim i Brau­nem. Po­łą­cze­nie szy­fro­wa­ne.

– Za­pra­sza­my do sali kon­fe­ren­cyj­nej.

Męż­czy­zna prze­szedł z ochro­ną do po­miesz­cze­nia bez okien, za­bez­pie­czo­ne­go przed środ­ka­mi pod­słu­chu elek­tro­nicz­ne­go, po­cze­kał, aż tech­ni­cy zro­bią, co trze­ba, potem spoj­rzał z po­waż­ną miną na swo­ich roz­mów­ców.

– Pa­no­wie, na pod­sta­wie kon­sty­tu­cji, po otrzy­ma­niu ana­liz praw­nych, pod­ją­łem de­cy­zję o ob­ję­ciu urzę­du pre­mie­ra. Są na to licz­ni świad­ko­wie. – Wi­kiń­ski za­milkł, dając im czas na prze­tra­wie­nie jego słów.

– Co na to mar­sza­łek i człon­ko­wie rządu? – Pierw­szy głos zajął pre­zy­dent Braun.

– Chcę się z nimi spo­tkać za kilka minut. Je­stem prze­ko­na­ny, że poprą tę de­cy­zję.

– A jak nie? Wtedy na pewno czeka nas chaos. Na pewno będą pro­te­sto­wać człon­ko­wie naj­więk­szej par­tii w sej­mie.

– Panie pre­zy­den­cie, z całym sza­cun­kiem, zanim pod­ję­te będą ja­kie­kol­wiek de­cy­zje w ko­łach i klu­bach po­sel­skich, może być za późno. Mamy kry­zys i żad­nych roz­wią­zań. Już mi to wy­po­mi­na­no. – Po­li­tyk spoj­rzał zna­czą­co. – A teraz jesz­cze ten po­ciąg. Panie ge­ne­ra­le, czy moja de­cy­zja zmie­ni co­kol­wiek z pana stro­ny?

– Woj­sko jest po­słusz­ne wła­dzom cy­wil­nym, a te wciąż mają prawo de­cy­do­wać.

– Dzię­ku­ję, że się ro­zu­mie­my.

– A pier­dol się pan. Nie zga­dzam się z tym, co ro­bi­cie, ale roz­ka­zy to roz­ka­zy.

– Wcze­śniej nie zgła­szał pan żad­nych za­strze­żeń. Co się zmie­ni­ło?

– Nie mogę o tym mówić. Albo do­brze. – Męż­czy­zna za­wa­hał się. – Część ge­ne­ra­łów ma swoje sym­pa­tie i an­ty­pa­tie.

– Czy su­ge­ru­je pan, że mo­że­my spo­dzie­wać się otwar­te­go buntu?

– Nie. Tak tego bym nie na­zy­wał. Ra­czej cho­dzi o pa­ra­liż de­cy­zyj­ny. Wyżsi stop­niem chcą pod­dać się do dy­mi­sji w try­bie na­tych­mia­sto­wym.

– Nie wszyst­ko naraz. Bę­dzie­my się tym mar­twić potem. Na razie od pół­no­cy re­ali­zuj­my plan od­cię­cia Kra­ko­wa.

– Roz­kaz.

 

TVN24, 21:00

– To, co pań­stwo widzą, to są łuny po­ża­rów. – Za ple­ca­mi re­por­ter­ki sto­ją­cej na bal­ko­nie któ­re­goś z bu­dyn­ków w cen­trum War­sza­wy widać było pa­no­ra­mę mia­sta, którą w kil­ku­na­stu miej­scach roz­świe­tlał jasny blask. – W prze­cią­gu ostat­niej doby za­no­to­wa­no dwie­ście zgło­szeń, do­ty­czą­cych głów­nie pod­pa­leń. Jest z nami szef stra­ży po­żar­nych, pan nad­in­spek­tor Marek Na­wroc­ki.

– Dobry wie­czór, pań­stwu. – Męż­czy­zna w mun­du­rze lekko się ukło­nił.

– Panie nad­in­spek­to­rze, co się wła­ści­wie dzie­je?

– Więk­sza ilość ko­li­zji dro­go­wych, ale nie tylko. Lu­dzie czę­sto pró­bu­ją ukryć ślady kra­dzie­ży. Było już kilka na­pa­dów na nasze jed­nost­ki. Mu­sie­li­śmy wzy­wać po­li­cję i pomoc me­dycz­ną.

 

Dzień trze­ci

Kra­ków, Wawel, 9:11

– Woj­sko za­czę­ło kon­tro­lo­wać wszyst­kich wy­jeż­dża­ją­cych i wjeż­dża­ją­cych do Kra­ko­wa. Od­cię­li w końcu prąd i te­le­fo­ny, a te­le­wi­zja pró­bu­je po­wią­zać z nami za­mach w sej­mie.

– Nie prze­bie­ra­ją w środ­kach.

– Wie­dzie­li­śmy, że tak bę­dzie. – Kró­lo­wa za­mknę­ła oczy. – Ko­lek­tyw za­czął już dzia­łać. Bę­dzie­my mieć bańkę ochron­ną. – Co z Gu­piń­skim?

– Nie do­szedł jesz­cze do sie­bie, za to po na­szej stro­nie mamy już sto dwu­na­stu po­słów.

 

War­sza­wa, Kan­ce­la­ria Rady Pre­mie­ra, 9:30

– Panie pre­mie­rze! Panie pre­mie­rze! – Zdy­sza­ny ge­ne­rał Dą­brow­ski wbiegł do ga­bi­ne­tu, po­ka­zu­jąc coś na ekra­nie na ta­ble­cie w ręku. – Panie pre­mie­rze, mu­si­my się wy­co­fać. Wokół Kra­ko­wa po­ja­wi­ła się jakby ba­rie­ra. Prze­su­wa nawet naj­cięż­szy sprzęt. Pro­szę tylko spoj­rzeć.

Po­bla­dły pre­mier Wi­kiń­ski nic nie od­po­wie­dział, tylko po­pa­trzył na trans­por­te­ry i po­jaz­dy woj­sko­we, nie­mal wy­py­cha­ne coraz bar­dziej od mia­sta, a potem wstał i pod­szedł do okna.

– A lu­dzie? – za­py­tał, cią­gle wpa­tru­jąc się w sa­mo­cho­dy ja­dą­ce ulicą.

– To samo.

– A bez broni?

– Wtedy są wpusz­cza­ni. Ta ba­rie­ra jest jakby in­te­li­gent­na.

– Prze­cież są ja­kieś spo­so­by, u dia­bła. – Pre­mier się zi­ry­to­wał. – Za­kop­cie ją i niech żoł­nie­rze wejdą na go­la­sa.

– Nie wiemy, z czym mamy do czy­nie­nia. Mu­si­my uznać, że każdy, kto zna­lazł się w środ­ku, jest za­ka­żo­ny.

– No tak. Fakt.

 

War­sza­wa, Sta­dion Na­ro­do­wy, 11:12

– Sza­now­ni pań­stwo, otwie­ram po­sie­dze­nie sejmu trzy­na­stej ka­den­cji. – Mar­sza­łek, ten sam, który od pierw­sze­go dnia od­gry­wał show­ma­na, wy­jąt­ko­wo dla niego spo­waż­niał, a potem ro­zej­rzał się po try­bu­nach. – Uczcij­my mi­nu­tą ciszy ofia­ry tchórz­li­we­go za­ma­chu z wczo­raj.

Po­sło­wie wsta­li i do­kład­nie sześć­dzie­siąt se­kund póź­niej usie­dli, a męż­czy­zna ude­rzył laską o mo­sięż­ną pod­sta­wę:

– Pierw­szym punk­tem po­rząd­ku obrad jest spra­woz­da­nie ko­mi­sji nad­zwy­czaj­nej. Pani poseł, bar­dzo pro­szę.

– Dzię­ku­ję. W ostat­nich dniach dało się za­uwa­żyć pięt­na­ście ty­się­cy po­ten­cjal­nych no­si­cie­li w Kra­ko­wie. Mia­sto nie zo­sta­ło od­cię­te, i obec­nie jest bar­dzo trud­no, jeśli w ogóle moż­li­we, prze­śle­dzić, gdzie cho­rzy się teraz znaj­du­ją. Część z nich za­trzy­ma­no w in­nych mia­stach, część wy­le­cia­ła czy wy­je­cha­ła z kraju. Kra­jo­wy In­spek­tor Sa­ni­tar­ny alar­mu­je, że nie znamy do­kład­nie prze­bie­gu cho­ro­by, wiemy je­dy­nie, że cha­rak­te­ry­zu­je się ona zmia­ną oso­bo­wo­ści. Dzię­ku­ję pań­stwu.

– Otwie­ram dys­ku­sję. – Mar­sza­łek spoj­rzał na zgro­ma­dzo­nych. – Pierw­szy zgło­sił się pan poseł Pi­ciń­ski.

– Pani poseł stwier­dzi­ła, że mamy do czy­nie­nia z za­bu­rze­nia­mi oso­bo­wo­ści. Chcę za­uwa­żyć, że po­dob­ne ana­li­zy wy­ma­ga­ją wie­lo­mie­sięcz­nych ana­liz. Moje py­ta­nia brzmią: czy nie mamy do czy­nie­nia z dzia­ła­niem po­słów opo­zy­cji, któ­rzy pró­bu­ją wy­ko­rzy­stać obec­ną sy­tu­ację do wła­snych celów? I dla­cze­go nie ma z nami pre­mie­ra?

Lu­dzie za­czę­li gło­śno roz­ma­wiać, a nawet krzy­czeć.

– Hańba!

– Hucpa!

– Zero!

– Idź do Bruk­se­li!

– Spo­kój! Pro­szę pań i panów po­słów o spo­kój! – Mar­sza­łek za­czął krzy­czeć, ale jego słowa zgi­nę­ły w ogól­nym har­mi­drze i roz­gar­dia­szu.

 

War­sza­wa, Kan­ce­la­ria Rady Pre­mie­ra, 13:40

– Panie pre­mie­rze! Panie pre­mie­rze! Za­chod­nią gra­ni­cę prze­kro­czy­ło kil­ka­dzie­siąt sa­mo­lo­tów woj­sko­wych! Lecą w oto­cze­niu my­śliw­ców! – Do po­ko­ju narad, w któ­rym prze­by­wał pre­mier Wi­ciń­ski i pre­zy­dent Braun, nie­mal wbiegł jeden z wy­so­kich woj­sko­wych.

– To na­paść! Na­tych­miast łą­czyć mnie z kanc­lerz i se­kre­ta­rzem ge­ne­ral­nym NATO! I po­de­rwać nasze F-16 i F-35!

– Roz­kaz!

 

Krze­si­ny, baza lot­ni­cza, 13:42

– Alarm! Nie to nie są ćwi­cze­nia! – Przez gło­śni­ki za­czę­to nada­wać tylko jedną, taką samą in­for­ma­cję.

Wokół za­brzmia­ły sy­re­ny.

Żoł­nie­rze po­cząt­ko­wo po­pa­trzy­li z nie­do­wie­rza­niem.

Po kilku chwi­lach górę wzię­ły na­wy­ki i wy­szko­le­nie. W całej bazie zro­bi­ło się tłocz­no. Lu­dzie bie­ga­li przede wszyst­kim w han­ga­rach i na dro­gach do­jaz­do­wych. Ma­szy­ny przy­go­to­wa­ne na po­dob­ną sy­tu­ację po­trze­bo­wa­ły po­je­dyn­czych minut, żeby zna­leźć się na pasie star­to­wym. W ete­rze sły­chać było ko­lej­ne ko­men­dy, a sam start od­by­wał się bez prze­szkód, zu­peł­nie, jakby mo­bi­li­za­cja była czymś nor­mal­nym.

– Dwa­na­ście ma­szyn w po­wie­trzu. – Po chwi­li do War­sza­wy mel­do­wał łącz­nik na wieży, a jego ko­le­ga obok za­czął ko­or­dy­no­wać całą akcję z kon­tro­le­ra­mi cy­wil­ne­go ruchu po­wietrz­ne­go.

W całej pol­skiej prze­strze­ni po­wietrz­nej pa­no­wał praw­dzi­wy chaos. Na ko­lej­nych lot­ni­skach wstrzy­my­wa­no po­zwo­le­nia na start. Efekt do­mi­na po­stę­po­wał w za­stra­sza­ją­cym tem­pie i wiele ma­szyn trze­ba było prze­kie­ro­wać rów­nież w całej Eu­ro­pie.

 

War­sza­wa, Kan­ce­la­ria Rady Pre­mie­ra, 13:47

– Panie pre­mie­rze, kanc­lerz Nie­miec jest nie­do­stęp­na. Nie od­po­wia­da szef ich rządu i łącz­nik z NATO. – W cen­trum do­wo­dze­nia z pre­mie­rem i pre­zy­den­tem zna­la­zło się kil­ku­na­stu woj­sko­wych, a wraz z nimi prze­no­śne ra­dio­sta­cje i inne ele­men­ty wy­po­sa­że­nia.

– Daj­cie mi pi­lo­tów.

– Tak jest. – Jeden z sier­żan­tów na­ci­snął kilka przy­ci­sków na swoim sta­no­wi­sku. – Może pan mówić.

– Dzień dobry, pa­no­wie. Mówi pre­mier Wi­ciń­ski, jaka jest sy­tu­acja?

– Panie pre­mie­rze, nie re­agu­ją na nasze we­zwa­nia. Lecą w stro­nę Kra­ko­wa.

– Wy­brać jeden z sa­mo­lo­tów trans­por­to­wych i ze­strze­lić.

– Pro­szę po… – Słowa pi­lo­ta prze­rwał krzyk jed­ne­go z ko­le­gów, po któ­rym w ete­rze sły­chać było wiele roz­pacz­li­wych ko­mu­ni­ka­tów:

– Strze­la­ją do nas!

– Ra­kie­ty!

– Dwój­ka! Na lewo!

– Wy­cią­gnij! Wy­cią­gnij!

– Lecą wprost na nas!

– Czy mamy pod­gląd wi­zu­al­ny? – Wi­ciń­ski spoj­rzał na woj­sko­wych.

– Tak jest. – Jeden z nich po­ka­zał na mo­ni­tor obok, na któ­rym po chwi­li po­ja­wił się obraz. – To widok z drona.

– Co się tam, do cho­le­ry, dzie­je? – Pre­mier za­czął wska­zy­wać pal­cem na po­szcze­gól­ne ele­men­ty ob­ra­zu.

– Sa­mo­lo­ty zrzu­ca­ją spa­do­chro­nia­rzy. Ale ci nie lą­du­ją na ziemi, tylko na ko­pu­le ota­cza­ją­cej cały Kra­ków i oko­li­ce.

 

Bonn, cen­trum za­rzą­dza­nia kry­zy­so­we­go, 13:55

– Nasz atak był nie­sku­tecz­ny. Stra­ty po obu stro­nach. – Ge­ne­rał Bun­de­sweh­ry spoj­rzał na kanc­lerz, która stała z za­ci­śnię­ty­mi rę­ka­mi, pa­trząc z prze­ra­że­niem na mo­ni­to­ry, i wy­rzu­ci­ła z sie­bie tylko kilka słów:

– Na pewno można coś zro­bić.

– Bańka roz­ra­sta się z każdą chwi­lą. Teraz obej­mu­je ob­szar o śred­ni­cy trzy­dzie­stu ki­lo­me­trów. Wy­wiad do­no­si, że Po­la­cy pró­bo­wa­li do­stać się tam do­stać z bro­nią, ale to nic nie dało.

– Prze­cież nie za­sto­su­je­my broni ato­mo­wej. Ame­ry­ka­nie ani Fran­cu­zi nie dadzą nam kodów.

– Pani kanc­lerz. – Z gło­śni­ka w po­miesz­cze­niu sły­chać było głos ope­ra­to­ra sta­no­wi­ska mo­ni­to­ro­wa­nia prze­strze­ni po­wietrz­nej. – Ame­ry­ka­nie po­de­rwa­li swoje ma­szy­ny.

– O mój Boże. – Ko­bie­ta scho­wa­ła twarz w rę­kach, a po dłuż­szej chwi­li prze­rwy ła­mią­cym się gło­sem do­da­ła. – Mu­si­my wy­słać siły na­ziem­ne.