Zmierzch dawnych bogów

Strom,

Z trzech wierszy jakie dzisiaj czytałem (nadrabiam zaległości) ten najbardziej do mnie przemawia.

Jest tutaj na tyle treści, że droga do końcowej konkluzji wydaje się bardziej naturalna (każda linia coś wnosi), niż w przypadku krótszych utworów.

Refleksja nad przemijaniem i zmianą (na gorsze) zawsze na czasie.

Pozdrawiam!

Follow on! Till the gold is cold. Dancing out with the moonlit knight...

piotr_jbk

Dzięki, skoro wywołało refleksję, to znaczy, że jest dobrze :)

To wciąż maleństwo, ale tak jak piszesz trochę więcej tu treści niż w tamtych króciakach. Będę to miał na uwadze, choć minimalizm uprawia się łatwiej.

Pozdrawiam również!

Mocne, dosadne i gorzkie oraz nadzwyczaj trafne. :)

Pozdrawiam serdecznie, klik. :)

Pecunia non olet

Dziękuję za klika, bruce!

Cieszy mnie, że wiersz się podobał.

Pozdrawiam również! 

Pecunia non olet

OK, okazuje się, że bogowie też nie mają lekko…

I tej dwójce plugawej świat cały podarują.

Tak jak wam w dawnych czasach darowali.

Czy to nie sugeruje, że z boskością greckich też było coś nie w porządku, skoro świat dostali od ludzi?

Babska logika rządzi!

Finkla,

końcowy wers ma bardziej znaczenie symboliczne. Ludzie darowali im świat, czyli przyjęli greckich bogów jako swoich władców i zaakceptowali ich panowanie, tak jak to robią z nowymi. Wiersz ma charakter pochwalny, choć tak naprawdę wszyscy wiedzą, iż greccy bogowie wcale nie byli tacy nieskazitelni. 

Dzięki za klika!