Prezentuję krótkie ujęcie klasycznego mitu z perspektywy innego bohatera. I tak, wiem, że oryginalnie Ikar wpadł do morza, w mojej wersji troszeczkę go zwiało nad ląd, co by było ciekawie.
Pozdrawiam wszystkich odwiedzających, smacznej herbatki!
A betującym cześć i chwała!
Ojciec miewa dziwne pomysły, które często kończą się tragicznie lub komicznie. Naprawdę, jest trochę szurnięty i wiele złych słów mógłbym o nim powiedzieć. W sumie facet zniszczył mi życie swoimi nieudanymi wyborami i teraz próbuje to na siłę naprawiać.
Ale słodki Zeusie, wyszło mu jak nigdy. To co dotychczas blednie przy doświadczeniu obecnej chwili.
Właśnie lecimy między chmurami, a daleko w dole majaczy miasto. Jego wielkie gmachy z marmuru nie różnią się od dziecięcych konstrukcji z kamyków. Wspaniałe świątynie wydają się małe i niegodne bogów. Są też kropki poruszające się ulicami. Ach, ci smutni, zabiegani w codzienności ludzie! Jak nieistotne wydają się ich zwykłe problemy. Wystarczyło wzbić się ponad to, by móc cieszyć się wolnością. Ba, więcej, by czuć się choć trochę bogiem. Bez ograniczeń poruszać się tam, gdzie ma ochotę. Mogę szybować spokojnie, przebijać chmury i podziwiać świat albo mknąć z prędkością strzały, słysząc wspaniałą melodię świstu powietrza w uszach. Tutaj świat jest piękny i bezproblemowy. Naprawdę ojcu wyszły te skrzydła.
Po dłuższej chwili lotu nie mam już hamulców. Nie powstrzymuję się z tym stwierdzeniem, że „czuję się jak bóg”. Jestem bogiem, w końcu mam boską perspektywę. Lecę wyżej, by móc ich zobaczyć za tym pancerzem z chmur, by móc im powiedzieć: „niech będą pochwaleni Zeus i Hera, to ja, Ikar, człowiek. Jestem wielki. Jestem wspaniały. Jak wy”. Co mnie to, czy się obrażą. A może się zachwycą, powiedzą „spójrz, jacy ci ludzie są piękni”. Tak, jestem piękny w tym locie. Jak ptak, jak… słońce.
Zaraz, zaraz. Ojciec coś do mnie krzyczy, ale go nie słyszę, bo w uszach mam tylko świst powietrza. Lecę jeszcze wyżej. Słońce jest takie wielkie i piękne. Trochę zaczyna mnie znosić na prawo, ojciec dalej coś krzyczy, jak to ojciec. Zrobił skrzydła, ale nawet nie umie się tym cieszyć. Przeklęty pracoholik. Alkoholik zresztą też.
Kurde, faktycznie coś znosi na prawo, pewnie wiatr tu jakoś wieje, choć na twarzy nic nie czuję. Albo bogowie we mnie dmuchają.
O teraz słyszę starego, krzyczy chyba „wosk”. Tylko co na Hadesa ma do tego wszystkiego Wielka Orkiestra Symfoniczna Knossos? Teraz go wzięło na tęsknotę za opuszczaną przez nas Kretą? Dziwne. Chcę go dopytać o co chodzi, ale cholernie znosi mnie na prawo. No teraz to już serio nie jest przyjemne. Macham skrzydłami, żeby wyrównać pozycję, ale coś nie działa. Wymachuję mocniej i mocniej, wreszcie patrzę co jest grane i nagle zamieram. Z tego co kiedyś było wspaniałym skrzydłem, którego nie powstydziłby się Tanatos, nie ma prawie nic, jakieś strzępy, jak u oskubanego wróbla. I zaczynam spadać.
Ojciec panicznie krzyczy, próbuje do mnie podlecieć, ale jest za wolny. Klasyka, chciał dobrze, wyszło jak zawsze. Spadam. Skrzydła już praktycznie się rozleciały, zostawiając nade mną korytarz z piór, przez który sunę w kierunku ziemi. Wrzeszczę, macham rękami i nogami, ale to nic nie zmienia.
Miasto nagle nie jest już takie małe, a ludzie przestali być kropkami. Codzienność znów atakuje, ogarnia mnie okrutna rzeczywistość. A więc tak zginę – zwyczajnie. Roztrzaskany na ulicy. Albo gorzej, bo widzę, że spadam prosto na jakiegoś gościa ze zwojami. Zaraz w niego walnę i tyle będzie po nas obu. Żegnaj świecie.
***
Zasapany i dziwnie kulejący mężczyzna w pokraczny sposób wbiegł do holu majestatycznego budynku z kolumnami. Oddychał ciężko i próbował nie upuścić zwojów, które trzymał pod pachą. Na wysokim czole miał sporo krwawych zadrapań. Bez słowa minął kilka osób, w tym kobietę siedzącą za wielką kamienną ladą.
– To już dziesiąty raz w tym miesiącu. Powiadomię szefa – powiedziała.
Mężczyzna machnął na nią ręką i od razu skierował się do pomieszczenia, w którym rezydował szef. Przed wejściem zatrzymał się, odetchnął kilka razy i spróbował się uspokoić. Poprawiłby włosy, ale tych już niestety nie miał.
Bolało go wszystko, ale na razie nie wolno było się temu poddać. Zamierzał tam wejść i powiedzieć co się stało, bez zbędnych upiększeń.
– O bogowie – sapnął pod nosem na swój okrutny los i wszedł do środka.
– Szefie, musi mnie szef wysłuchać, bo dziś to klnę się na Zeusa, nie moja wina…
– Spóźniasz się do pracy dziesiąty raz w tym miesiącu – przerwał mu zmęczony głos znad biurka. – Co znowu za mity wymyślisz żeby się usprawiedliwić, hm? A zresztą, nie chcę tego słuchać, wylatujesz!
– Ale szefie, teraz to naprawdę…
– Skończyliśmy – warknął szef, aż wstając zza marmurowego biurka.
Mężczyzna zrezygnowany opuścił gabinet. Za plecami usłyszał tylko zdegustowane mamrotanie już-nie-swojego-szefa: „spóźnienie to zbrodnia pracownika na zakładzie pracy”.
– Wylecisz, wylecisz – wycedził z rozpaczą świeżo upieczony bezrobotny. – Szkoda, że tamten skutecznie nie wyleciał!
Hej,
wracam po becie :) ciekawy tekst i podoba mi się pomysł na inna odsłone mitu o Ikarze, a szczególnie moją uwagę przykuła gra słów w tytule. Ironiczny humor zakończenia bardzo dobrze zgrywa się z resztą. Ogólnie masz przyjemny styl pisania.
Pozdrawiam :)
Podobało mi się. Nie, żebym się w tekście zakochał, ale nie uważam poświęconego czasu za stracony. Ciekawy punkt widzenia.
“Właśnie lecimy między chmurami, a daleko w dole majaczy się miasto”. – nie wiem czy “się” jest tutaj potrzebne.
Pozdrawiam.
Należę do grupy mitofilów i igraszki z mitami chyba nigdy mi się nie znudzą.
Super, że zobaczyliśmy historię z hmm lotu ptaka.
I miło, że może nie skończyło się tak tragicznie jak w oryginale;)
"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke
Cześć
daleko w dole majaczy się miasto.
To niby nie-po-polsku, ale jak to fajnie pasuje do klimatu narracji :D.
Jego wielkie gmachy z marmuru, wzniesione na wyszukanych kolumnach, nie różnią się
widokiemod dziecięcych konstrukcji z kamyków.
Wywal. Bez tego widać ozzo choozzi.
Są też
nieznacznekropki poruszające się ulicami.
j.w.
Zrobił skrzydła, ale nawet nie umie się tym cieszyć. Przeklęty pracoholik. Alkoholik zresztą też.
Doobreee :D
O teraz słyszę starego, krzyczy chyba „wosk”. Tylko co na Hadesa ma do tego wszystkiego Wielka Orkiestra Symfoniczna Knossos?
<wyciera monitor opluty sokiem z porzeczek> XD Śmiechłem XD
Dobre! Narracja taka jak lubię. W kilku miejscach bym trochę przygolił, żeby wyszło bardziej dosadnie, ale i teraz jest git. Od razu widać to cwaniactwo i pychę podmiotu satyrycznego. Naprawdę dobra robota.
Z technikaliów – pewnie zaraz tu wpadnie któryś z guru interpunkcji i wyliczy brakujące przecinki, ale to szczegóły.
pozdrawiam i powodzenia
M.
Jestem bandzior! Świr! Sadysta! Niepoprawny optymista!
Ambush, pnzrdiv.117 – jeszcze raz wielkie dzięki za betę, naprawdę jestem wdzięczny. Ambush, dziękuję za klik, bardzo mi miło :).
Ogólnie masz przyjemny styl pisania.
pnzrdiv.117 dziękuję, bardzo miło to przeczytać :)
Canalusie, miło że wpadłeś i cieszę się, że sądzisz, że czasu nie zmarnowałeś.
“Właśnie lecimy między chmurami, a daleko w dole majaczy się miasto”. – nie wiem czy “się” jest tutaj potrzebne.
Obstawałbym jednak przy wersji z “się”, ale może ktoś sprowadzi mnie do pionu. Na razie stwierdzę, jak MordercaBezSerca, że tak mi pasuje, nawet jeśli nie po polsku.
I MordercaBezSerca, również dzięki za wpadnięcie i komentarz! Dobre poprawki, wprowadzę. Przepraszam za opluty ekran, choć w sumie nie wiem, czy do końca przepraszam :)).
Z technikaliów – pewnie zaraz tu wpadnie któryś z guru interpunkcji i wyliczy brakujące przecinki, ale to szczegóły.
A na to czekam oczywiście, krytyka zawsze mile widziana.
Pozdrawiam serdecznie!
WOSK – XD
Fajne, uśmiechnęło. Ciekawe, ile mitów powstało jako wymówka dla wkurzonego szefa. ;)
Show us what you've got when the motherf...cking beat drops...
Witaj.
Z technicznych spraw zatrzymał mnie ten fragment:
Po dłużej chwili lotu… – albo brakuje “sz”, albo “g” zamiast “ż”.
I czasem cytowane wypowiedzi masz zaczęte od wielkiej litery, a czasem od małej.
Bardzo mocno przeżywałam zawsze mit o Ikarze. Do tego ilustracja z podręcznika szkolnego, omawiana na lekcji, ukazująca tragedię tego bohatera wobec całkowitej obojętności ludzi, pracujących na ziemi, utrwaliła mi się w pamięci przez tyle lat… W moim odczuciu znakomicie ukazałeś boleść ojca, niechcący skazującego (swym wynalazkiem) syna na tak straszną śmierć, jego bezradność, gdy widział straceńczy lot Ikara, wreszcie – odczucia młodego bohatera.
Druga część pokazała, że potrafisz także umiejętnie zmienić fabułę jednego z najsłynniejszych greckich mitów, że dodajesz mu smaczku oraz mnóstwa humoru, co na pewno nie było łatwe.
Klikam za bardzo ciekawy pomysł oraz jego wykonanie, brawa! :) Do tego – świetne wykorzystanie tytułu innego klasyka literatury! :)
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
bruce, bardzo mi miło, że przeczytałaś i cieszę się pozytywnym odbiorem (a już za klik to w ogóle dziękuję). Słusznie wskazane przez Ciebie błędy poprawiłem.
Faktycznie jest coś na rzeczy z mitem Ikara, ja sobie pozwoliłem patos przepleść takim wątkiem pobocznym. Chyba najbardziej pamiętna dla mnie wizja tego mitu jest ta Iwaszkiewicza, z historią z II wojny. Ponadczasowość tego motywu jest zadziwiająca.
Jeszcze raz dzięki!
Pozdrawiam!
Zgadzam się z Tobą całkowicie, ten mit jest absolutnie wyjątkowy. :)
To ja bardzo dziękuję i serdecznie pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Spodobał mi się pomysł na nową odsłonę upadku Ikara i nadanie tytułowi szczególnego znaczenia. ;)
…a daleko w dole majaczy się miasto. → …a daleko w dole majaczy miasto.
…wielkie gmachy z marmuru, wzniesione na wyszukanych kolumnach… → Na czym polegało wyszukanie kolumn? Czy gmachy na pewno były wzniesione na kolumnach?
Wystarczyło wzbić się ponadto, by móc cieszyć się wolnością. → Wystarczyło wzbić się ponad to/ ponad wszystko, by móc cieszyć się wolnością.
„niech będzie pochwalony Zeus i Hera… → Piszesz o bogu i bogini, więc: „niech będą pochwaleni Zeus i Hera…
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
regulatorzy bardzo dziękuję za przeczytanie i jak zawsze bardzo trafne poprawki!
SNDWLKR w sposób absolutnie bezczelny nie zauważyłem twojego komentarza, wybacz! Bardzo dziękuję za przeczytanie i docenienie WOSK-u :)
Bardzo proszę, Beeeecki. Miło mi, że mogłam się przydać. :)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Ave, Beeeecki! ;)
Podobała mi się Twoja wariacja na temat klasycznego mitu. Chociaż przyznam, że dużo roboty zrobiła tutaj druga część. Taki twist nie-twist, dodający historii smaczku, humoru i drugiego dna. Fajnie to wyszło.
WOSK zmiótł mnie z planszy xD
Pozdrawiam serdecznie i klikam do biblioteki ;)
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Ave Cezarze,
Bardzo miło, że wpadłeś. Uwaga o drugiej części jest o tyle słuszna, że pierwsza pełni w stosunku do niej służebną funkcję. Ale też bez niej, druga część nie mogłaby powstać.
WOSK jest zaszczycony zmieceniem z planszy :)
Bardzo dziękuję za klika, klik dobra rzecz.
Pozdrawiam serdecznie!
Zabawne choć tragiczne. Doobre. Tytuł świetny, całość zasługuje na klik. Jak go uzasadnić merytorycznie nie spojlerując?
Koalo,
dziękuję bardzo, miło, że wpadłeś.
Jak go uzasadnić merytorycznie nie spojlerując?
Opowieść o naruszeniu przepisów BHP oraz nieuzasadnionym rozwiązaniu umowy o pracę :))
Dlatego sam napisałem tylko we wstępie “Prezentuję krótkie ujęcie klasycznego mitu z perspektywy innego bohatera”, co nie jest do końca prawdą.
Dziękuję za klik przybliżający do biblioteki, kto wie może dobiję do debiutanckich 5-ciu klików :).
Pozdrawiam serdecznie!
Hej,
jedyne co mi tak trochę zgrzytało to język. Hamulec, pracoholik, szef. To dość współczesne słowa i mi się tak nie zgrywały z przedstawioną sytuacją. A poza tym fajne. Ciekawe, że rzeczy, które powstały tak dawno nadal można ciekawie opowiedzieć :)
Tytuł kojarzy się z dziełem Dostojewskiego z wiadomych powodów :D
Klikam i pozdrawiam. To co, już pięć?
Kto wie? >;
skryty,
tak właśnie pięć, dziękuję bardzo! Przyjemna to sprawa :). Co do języka, pełna zgoda (szef też mi nie pasowało troszkę), ale że celem była raczej zabawa z symbolem niż zgodność językowa ze stylem mitu, to pozwoliłem sobie taki zabieg poczynić.
Pozdrawiam serdecznie!
Kliknęłabym ale masz juź pięć. Pomysł z wielką orkiestrą świetny. Ale skoro nieco nagiąłeś oryginał to nie mogłeś Ikarowi darować życia? Mogł przecież wylądowac na dostawcy pumeksu albo gąbek morskich
Cześć Nova!
Pełna zgoda, że mógł sobie chłop jeszcze pożyć. Uznałem, że w przypadku tak zaplanowanej przeze mnie puenty, wprowadzanie przeżycia Ikara wprowadzałoby dodatkowy wątek, a chciałem utrzymać tekst raczej krótki. Ale przeszedł mi ten pomysł przez głowę, przyznaję.
Czysto teoretycznie nie powiedziałem wprost, że Ikar zginął, nie ma opisu jego rozkawszonego ciała itp. Niemniej, wizja jego przeżycia wobec zderzenia z brukiem i po części z niefortunnym przechodniem byłaby chyba zbyt bliska wizji wiewiórki z “Epoki lodowcowej”, która niezależnie od tego z jakiej wysokości spadnie, zawsze się pozbiera i dalej hasa w poszukiwaniu żołędzia :).
Także zadałaś ciekawe pytanie.
A hipotetyczny klik cenię równie jak te prawdziwe, a myślę, że śmiało może powędrować do innego autora, któremu kilka brak :)
Pozdrawiam serdecznie!
Fajne :)
Przynoszę radość :)
Dziękuję!! ;)
