Gdy runie tama [Golodh vs. Żongler]

Dura nie mógł uwie­rzyć, że przez dwa­na­ście lat życia nigdy nie wi­dział praw­dzi­we­go słoń­ca.

Było żół­to­czer­wo­ne, tro­chę jak krąg sera chili, który jedli raz na deser z Ka­le­nem. Pro­mie­nie świa­tła pa­da­ły na drze­wa i krze­wy. Dura pa­trzył za­uro­czo­ny na zie­leń, na po­ru­sza­ją­ce się li­ście. Przy­po­mi­na­ły rój owa­dów, stwo­rzon­ek o zie­lo­nych pan­ce­rzach. Chciał wziąć sobie jed­ne­go do ko­lek­cji, ale nie mógł się po­ru­szyć – stał jak wryty, chło­nąc za­pach mo­krej ziemi. Ko­ły­szą­ce się li­ście dźwię­cza­ły ni­czym wodne dzwo­necz­ki. Dura chciał tu zo­stać na za­wsze, ale za­dzwo­nił bu­dzik.

Atlas bo­ta­nicz­ny spadł mu z pier­si, kiedy po­de­rwał się spod koł­dry. Wy­strze­lił z łóżka i prze­biegł przez pokój, by wpu­ścić świa­tło do pra­cow­ni. Świa­tło sło­necz­ne­ było do­stęp­ne od go­dzi­ny siód­mej do czter­na­stej. Było re­gu­lo­wa­ne przez me­cha­nizm Tamy i Dura nie mógł prze­ga­pić ani mi­nu­ty.

Tama Li­ving­sto­ne’a była naj­więk­szą tamą na świe­cie i za­ra­zem naj­więk­szą na świe­cie elek­trow­nią wodną. Dura uro­dził się w Tamie i nigdy z niej nie wy­cho­dził. Raz był na lą­do­wi­sku i wi­dział z góry ogrom­ną rzekę Khaos. Daw­niej na­zy­wa­ła się: Kongo. Do­pó­ki nie wy­stą­pi­ła z brze­gów i nie za­la­ła pół kon­ty­nen­tu. Dura prze­czy­tał w atla­sie o naj­róż­niej­szych ro­śli­nach „tro­pi­kal­nych” i „ba­na­nach”, które można było jeść pro­sto z drzew. Było go­rą­co, a zwie­rzę­ta chło­dzi­ły się w wo­dzie. Zna­lazł też cie­ka­wost­ki o osach, czar­no­czer­wo­nych owa­dach. To na pod­sta­wie ich ob­raz­ków zbu­do­wał swoje ro­bo­ty.

So­lio­sy były prze­ro­bio­ny­mi dro­na­mi sa­dzą­cy­mi, które Dura wy­ko­pał ze schow­ka Ka­le­na. Na uro­dzi­ny Kalen po­zwo­lił mu wziąć sobie, co wyda mu się naj­cie­kaw­sze ze ster­ty pudeł i ru­pie­ci, którą po­więk­szał każ­de­go roku. Drony były ła­do­wa­ne ener­gią sło­necz­ną i Dura uży­wał ich głów­nie do za­si­la­nia swo­jej pra­cow­ni. Do grzbie­tu naj­lżej­szej so­lio­sy Dura przy­spa­wał nawet ka­me­rę. Na­ma­lo­wał so­lio­som czar­no-żółte pasy, a ba­te­rie zło­żył na kształt ośmio­ścien­nych pły­tek, ale mimo wzoru w atla­sie, wy­glą­da­ły dzi­wacz­nie. Dura miał też wra­że­nie, że po­my­lił coś, do­bie­ra­jąc licz­bę nóg do kształ­tu kor­pu­su. Nie zna­lazł ni­g­dzie in­for­ma­cji, ile nóg miały praw­dzi­we owady. Na wszel­ki wy­pa­dek, so­lio­sy miały ich dzie­sięć, co uła­twia­ło lą­do­wa­nie.

Ospa­łe so­lio­sy prze­bu­dzi­ły się i bzy­cza­ły coraz gło­śniej; łak­nę­ły świa­tła, wspi­na­jąc się po ręce Dury. Jedna wy­bra­ła na lą­do­wi­sko jego głowę i cią­gnę­ła teraz za włosy. Dura po­zbie­rał je wszyst­kie, po­przy­cze­piał do ubra­nia, po czym za­niósł do okna. So­lio­sy brzę­cza­ły nie­cier­pli­wie, kiedy po­wo­li otwie­ra­ły się ża­lu­zje, aż Dura otwo­rzył świe­tlik, a ro­bo­ty wy­le­cia­ły. Brzę­cza­ły coraz sła­biej, aż zu­peł­nie prze­stał je sły­szeć. Widok roz­cią­gał się na za­mglo­ną Lu­ala­bę, na Wrota Pie­kieł, do­li­nę daw­nych wo­do­spa­dów. Wy­bu­do­wa­nie tamy zmie­ni­ło kra­jo­braz ponad trzy­sta lat temu, gdy ko­lo­ni­za­to­rzy po raz pierw­szy opu­ści­li Zie­mię. Teraz zo­sta­ły tylko trzy rzeki: Ama­zon­ka, Nil i Kongo. Wiel­ka po­wódź do­tknę­ła dwa­dzie­ścia mi­lio­nów ludzi. Wy­pra­wa po­za­świa­to­wa Li­ving­sto­ne-2 oca­li­ła tych, któ­rzy prze­ży­li. Tego nie było w atla­sie – praw­dzi­we­go życia.

Dura za­piął szel­ki kom­bi­ne­zo­nu, za­ło­żył gu­mo­wą maskę fil­tru­ją­cą, po czym po­biegł do pracy.

*

Kar­ba­la pa­trzy­ła z or­bi­ty na świa­tła Tamy Li­ving­sto­ne'a. Była cudem in­ży­nie­rii i nie tylko – po­są­giem na cześć klasy ro­bot­ni­czej. Pięć­dzie­siąt funk­cjo­nu­ją­cych pię­ter, od kwa­ter pra­cow­ni­czych, po la­bo­ra­to­ria, do lą­do­wi­ska dla he­li­kop­te­rów. Nie było dru­giej ta­kiej w Afry­ce.

Wo­do­spa­d pod­świe­tla­no fio­le­to­wy­mi re­flek­to­ra­mi, na tyle in­ten­syw­ny­mi, żeby kryły kolor brud­ne­go błota, z któ­re­go w więk­szo­ści skła­da­ło się Kongo. Rzeka spa­da­ła z klifu do sze­ro­kiej do­li­ny, sto­ją­cej w wiecz­nej mgle. Prócz spróch­nia­łych lub ra­dio­ak­tyw­nych lasów tro­pi­kal­nych, gdzieś po­śród pary i pną­czy mie­ści­ły się pla­ców­ki ba­daw­cze. To tam opra­co­wa­no fi­nal­ne wy­tycz­ne dla misji Li­ving­sto­ne-2, ob­li­czo­no i roz­po­czę­to plan ra­tun­ko­wy na skalę pla­ne­ty. Ponad pół mi­lio­na na­sion ro­ślin ja­dal­nych tra­fi­ło do schro­nów wy­wier­co­nych w lo­dzie aste­ro­idy, a wraz z nią po­wsta­ła pla­ców­ka ba­daw­cza, Skar­biec.

Kar­ba­la spę­dzi­ła w Skarb­cu dwa i pół roku. W krio­ge­ni­ce, potem w bio­nar­ku, a na końcu w in­ży­nie­rii.

– Pan We­bzer pro­szo­ny do sek­to­ru ósme­go. Pani Deon'dor pro­szo­na do sek­to­ra ósme­go.

Wszyst­ko na próż­no.

W sek­to­rze ósmym miała swe leże dy­rek­cja. Ni­czym smo­czy­ca, Na­czel­na strze­gła swo­je­go Skarb­ca. Pra­co­wa­ła przy co­rocz­nym ra­por­cie, oso­bi­ście mo­ni­to­ru­jąc po­stę­py uzu­peł­nia­ją­cych dane tech­ni­ków, dy­sząc siar­ką w zgar­bio­ne karki pra­cow­ni­ków. Pro­jekt mu­siał być za­koń­czo­ny przed po­wro­tem na Zie­mię naj­waż­niej­szych na­ukow­ców, na dwu­ty­go­dnio­wą prze­pust­kę.

Gdy Kar­ba­la do­tar­ła na miej­sce, dok­tor We­bzer już cze­kał. Stał w swoim ja­skra­wym po­ma­rań­czo­wym gol­fie, a gdy Kar­ba­la na niego spoj­rza­ła, zro­bił cier­pięt­ni­czą minę. Ocza­mi wska­zał Na­czel­ną. Ot­ta­wai, oto­czo­na murem prze­su­wa­ją­cych się liczb, wy­da­wa­ła się po­grą­żo­na w me­dy­ta­cji. W dło­niach trzy­ma­ła dwie pla­kiet­ki, za­wie­szo­ne na dwóch czar­nych smy­czach. Nie od­zy­wa­ła się, co mogło zna­czyć, że nie ży­czy­ sobie żad­ne­go ko­men­ta­rza.

Deon’dor i We­bzer do­sta­li po­zwo­le­nie opusz­cze­nia sta­cji. To spe­cjal­nie dla nich rzą­do­wy śmi­gło­wiec robił po­stój na Tamie Li­ving­sto­ne’a.

We­bzer też miesz­kał tu z ro­dzi­ną, i, po­dob­nie jak Kar­ba­la, miał wnuka – lecz jego wnuk był już do­ro­sły, a We­bzer uży­czył mu miesz­ka­nia na czas swo­jej nie­obec­no­ści: na jed­nym z wyż­szych pię­ter, z ogrze­wa­niem i dwu­na­sto­go­dzin­nym do­stę­pem so­lar­nym. Po pracy We­bzer czę­sto roz­ma­wiał z wnu­kiem i jego żoną, która spo­dzie­wa­ła się dziec­ka. We­bzer za­pusz­czał włosy, aż pra­wnucz­ka po­ja­wi się na świe­cie; jego cał­kiem białe ko­smy­ki osią­gnę­ły dłu­gość i gę­stość lwiej grzy­wy. Wy­sy­łał też z or­bi­ty pacz­ki na świę­ta.

Wszyst­ko na próż­no.

Na­czel­na miała spo­koj­ną minę, lecz dane, na któ­rych się sku­pia­ła, świad­czy­ły, że sy­tu­acja jest nie­we­so­ła. Kar­ba­la z da­le­ka roz­po­zna­ła swoje zdję­cie. Po prze­by­tym raku stało się bar­dzo cha­rak­te­ry­stycz­ne: miała gła­dziut­ką jak jajko głowę, upstrzo­ną pie­przy­ka­mi, a w pra­cow­ni opa­li­ła się na brą­zo­wo od re­flek­to­rów pal­miar­ni. Bez oku­la­rów miała lek­kie­go zeza, choć ma­sko­wa­ły to zie­lo­ne trój­kąt­ne oku­la­ry. Stu­den­ci prze­zy­wa­li ją mo­dlisz­ką. Na ko­niec prak­tyk zło­ży­li się na pre­zent w po­sta­ci kol­czy­ka w kształ­cie zie­lo­nej owa­dziej głów­ki.

Długo po kry­zy­sie eko­lo­gicz­nym wcale nie było mo­dli­szek. Przy­wró­co­no je do życia stu­le­cia póź­niej, bru­tal­ną siłą – je, oraz po­zo­sta­łe owady nie­zbęd­ne dla eko­sys­te­mu, od­two­rzo­ne­go na sta­cji ba­daw­czej Li­ving­sto­ne-2. Zom­bie zoo było dzie­dzic­twem ludz­ko­ści i naj­więk­szym osią­gnię­ciem ATLA­Su. Ho­lo­gra­ficz­ne logo kor­po­ra­cji za­lśni­ło w zie­lo­nym świe­tle biura dy­rek­cji, kiedy Na­czel­na wsta­ła, by wrę­czyć im prze­pust­ki. Dłu­gi­mi pa­zu­ra­mi przy­trzy­ma­ła ich dło­nie.

– Tylko nie rób­cie nic głu­pie­go.

Kar­ba­la zmu­si­ła się do uśmie­chu.

Wszyst­ko na próż­no.

*

Dura nie zo­stał za­pro­szo­ny na lą­do­wi­sko, ale i tak po­szedł. To­wa­rzy­szy­ła mu jedna so­lio­sa, którą scho­wał w kie­sze­ni stro­ju ro­bot­ni­ka. Była naj­moc­niej na­ła­do­wa­na i miała ka­me­rę. Bu­cza­ła, do­ma­ga­jąc się uwol­nie­nia, ale Dura chciał ją wy­pu­ścić w ustron­nym miej­scu. Żuł gło­śno gumę, by za­głu­szyć bzy­cze­nie ro­bo­ta, kiedy wje­chał windą z ro­bot­ni­ka­mi na naj­wyż­sze pię­tro Tamy Li­ving­sto­ne’a. Uśmiech­nął się do ka­me­ry prze­my­sło­wej, po czym prze­szedł przez halę pro­duk­cyj­ną. Zo­sta­wił so­lio­sę przy wlo­cie wen­ty­la­cji i uło­żył się wy­god­nie, by obej­rzeć trans­mi­sję z po­wro­tu z or­bi­ty naj­lep­szych na­ukow­ców.

Od­bior­nik prze­ry­wał, ale Durze to nie prze­szka­dza­ło. Jadł sma­żo­ną ku­ku­ry­dzę i pił słod­ki sok z palmy cu­kro­wej. Wi­dział, jak nad­la­tu­je he­li­kop­ter. Gdy re­flek­to­ry padły na lą­do­wi­sko, drob­ne krop­ki w dole oka­za­ły się dzien­ni­ka­rza­mi. Bla­ski ich sprzę­tu zwa­bi­ły so­lio­sę – pod­le­cia­ła bli­żej, bzy­cząc ra­do­śnie. Pa­trzy­ła, jak he­li­kop­ter za­tacza duże koło i lą­du­je, a śmi­gła – po­dob­ne do płe­tw ryb z atla­su Dury – skła­da­ją się i nie­ru­cho­mie­ją. Nie było wąt­pli­wo­ści, że to rzą­do­wa bio­ma­szy­na: po­ma­rań­czo­wa, przy­po­mi­na­ła wiel­kie­go owada, czar­ne­go żuka o ja­skra­wym chi­ty­no­wym pan­ce­rzu. Dura za­sta­no­wił się, jak wiel­kie były te praw­dzi­we… więk­sze od rzą­do­we­go he­li­kop­te­ra?

Ze środ­ka wy­szedł roz­czo­chra­ny stary męż­czy­zna, który usi­ło­wał osło­nić się przed wia­trem. Wiało znad wody; bry­zgi sma­ga­ły twa­rze ludzi wy­cho­dzą­cych z he­li­kop­te­ra – mimo muru czar­nych pa­ra­so­lek, które utwo­rzy­li ta­mer­si. Ro­ze­pcha­li le­wi­tu­ją­ce kule kamer. Gdy stłu­kli jedną, ośle­pia­ją­cy blask roz­świe­tlił lą­do­wi­sko.

Dura aku­rat pił i roz­lał sok. Nie ze stra­chu, choć lu­dzie roz­bie­gli się albo za­sła­nia­li oczy. Dura po­znał, kto wró­cił.

*

– Co się stało? – za­py­tał. Odło­żył łyżkę do miski. – Z two­imi wło­sa­mi?

– Wy­pa­dły, Dura. Tak cza­sa­mi bywa w ko­smo­sie. Mam też to. – Pod­wi­nę­ła rękaw, by po­ka­zać mu bli­znę. – Tu ugry­zła mnie ol­brzy­mia osa pa­pie­ro­wa. Jest dra­pież­ni­kiem i musi gryźć, bo taką ma pracę. Po­ma­ga kon­tro­lo­wać po­pu­la­cję. Ale oka­za­ła się bar­dzo wred­na. Po­sta­no­wi­li­śmy nie przy­wra­cać jej do życia.

Był pod wra­że­niem. Do­pie­ro po chwi­li za­mknął usta.

– To co bę­dzie teraz… kon­tro­lo­wać po­pu­la­cję?

– Szu­ka­my in­nych, mniej ja­do­wi­tych kan­dy­da­tek.

– Mo­żesz zro­bić osy, które nie gryzą. Jak ja.

– Zro­bi­łeś coś swo­je­go, Dura? – Za­chi­cho­ta­ła­by, gdyby nie kosz­to­wa­ła aku­rat zupy. Opa­rzy­ła się w język i syk­nę­ła, wolną ręką zmniej­sza­jąc parę. Hy­drau­li­ka nie była naj­lep­sza tak głę­bo­ko w Tamie; mi­nę­ła dłuż­sza chwi­la, nim zupa prze­sta­ła bul­go­tać. Kar­ba­la zdą­ży­ła wy­trzeć ręce i przy­ło­żyć zimne ostrze noża do ję­zy­ka. – Pokas – pod­ję­ła. – Ne fe­dziam, se lobis jus sfoje fy­na­la­ski.

– Bab­ciu, nie ro­zu­miem, co mó­wisz.

– Mufie… – Odło­ży­ła nóż. – …że po­wi­nie­neś być dumny ze swo­ich wy­na­laz­ków, Duro Dra­si­lu Deon’dorze, jak wcze­śniej twa matka i babka. Za­ja­daj. Zupa jest z praw­dzi­wych wa­rzyw. Wy­ro­sły na mie­szan­ce mar­sjań­skiej gleby i na­szego ziem­skie­go kom­postu, z pró­bek sprzed za­to­pie­nia. Są „ba­ta­ty” i „orze­chy”.

– Bab­ciu. Daj spo­kój. Prze­stań tak dziw­nie mówić. – Ujął łyżkę pod świa­tło. Nawet ona była pa­miąt­ką z ko­smo­su: z drew­na drze­wa te­ko­we­go, które od­two­rzo­no w spek­ta­ku­lar­nym pro­jek­cie Nowe Indie. – To sma­ku­je jak fa­so­la. Wciąż mamy fa­so­lę, wiesz? Całe farmy fa­so­li. – Po­krę­cił z nie­do­wie­rza­niem głową. – Nie jest już tak, jak wtedy, gdy byłaś w moim wieku. Wiesz, że nie mu­sisz przy­wo­zić mi fa­so­li z ko­smo­su?

– Sam je­steś fa­so­la. Zjedz to razem z tym zie­lo­nym, co sma­ku­je jak ce­bu­la. Czu­jesz, jak to pach­nie, Dura? Ży­ciem!

Dura jadł, a Kar­ba­la od­sta­wi­ła zupę i za­bra­ła się za kro­je­nie śli­ma­ków. Z ci­chym chrzę­stem roz­bi­ja­ła ich sko­ru­py, po czym wkła­da­ła do go­tu­ją­cej wody.

Wspo­mi­na­ła pewną ko­la­cję, na któ­rej po raz pierw­szy i je­dy­ny w swoim życiu skosz­to­wa­ła win­nicz­ków upie­czo­nych w ja­łow­co­wym żarze. Nigdy nie jadła nic wy­bor­niej­sze­go. Na deser ku­charz za­pro­po­no­wał pry­wat­ną wy­ciecz­kę po piw­nicz­ce z winem, gdzie skoń­czy­li nadzy.

Nie było wąt­pli­wo­ści, że wy­gi­nię­cie czę­ści ziem­skiej flory ode­bra­ło ludz­ko­ści dużo wię­cej, niż z po­cząt­ku za­ło­żył sztab kry­zy­so­wy. Stra­ta smaku i za­pa­chu ka­le­czy­ła czło­wie­ka wiele po­ko­leń wprzód. Upo­śle­dzał dwa z pię­ciu pod­sta­wo­wych zmy­słów, za­bi­jał per­cep­cję i tępił; jak zwie­rzę, po­chwy­co­ne siłą, by skoń­czyć w klat­ce, gdzie miało pod­dać ducha. La­bo­ra­to­ryj­ne małpy pod ko­niec życia nie otwie­ra­ły nawet oczu. Jed­nak Kar­ba­la nie chcia­ła my­śleć o tych wszyst­kich okrop­no­ściach, które wi­dzia­ła na Li­ving­sto­ne-2.

Prze­rwa­ła go­to­wa­nie, by po­dejść i przy­tu­lić wnuka, ku jego zdu­mie­niu.

Po­czu­ła ulgę, gdy – po chwi­li wa­ha­nia – wtu­lił się w nią tak mocno, jak ona w niego.

– Tę­sk­ni­łem, bab­ciu, wiesz?

– Wiem, Dura. Prze­pra­szam. Już nigdy cię nie zo­sta­wię.

*

Dura stał na jed­nej nodze i z wy­su­nię­tym ję­zy­kiem kierował so­lio­sa­mi, la­ta­ją­cy­mi nie­spiesz­nie po pra­cow­ni. Ste­ro­wa­ne ro­bo­ty snuły się ospa­le tuż nad pod­ło­gą. Niektóre zde­rza­ły się w locie, a reszta le­ża­ła bez ruchu na pod­ło­dze. Mimo sta­rań Dury, nie udało się ich włą­czyć.

– Nie wiem, co dzi­siaj z nimi – uspra­wie­dli­wił za­cho­wa­nie pod­opiecz­nych. Roz­dzie­lił dwie za­klesz­czo­ne so­lio­sy, prze­py­cha­ją­ce się w po­wie­trzu. Bu­cząc z iry­ta­cją, od­da­li­ły się w prze­ciw­nych kie­run­kach.

Kar­ba­la zła­pa­ła jedną bez wy­sił­ku.

– Spraw­dza­łeś ba­te­rie?

– Bab­ciu.

– To wcale nie takie oczy­wi­ste. Naj­tęż­sze umy­sły, jakie znam…

– Ba­te­rie są na­ła­do­wa­ne. To coś in­ne­go, sy­gnał… Wiesz, zro­bi­łem je z gra­tów Ka­le­na. Nie mia­łem la­bo­ra­to­rium, jak ty. Ale do tej pory dzia­ła­ły. Star­cza­ło nawet na kon­so­lę.

Kar­ba­la wie­dzia­ła, co za­bu­rza­ sy­gnał. Jed­nak nie mogła zdra­dzić, co ma w ba­ga­żu pod­ręcz­nym. Jesz­cze nie.

– Cały dzień gra­łeś w gry, za­miast bawić się na polu? – Kar­ba­lę roz­ba­wi­ło, jak nie­ak­tu­al­ne jest to po­wie­dze­nie. Pola były pro­duk­tem cał­ko­wi­cie za­leż­nym od czło­wie­ka, jak pa­cjent pod­łą­czo­ny do kro­plów­ki, w tym przypadku koktajlu z wermikulitu i minerałów ilastych. Mogli po­ma­rzyć o na­tu­ral­nych łą­kach, po­lnych kwia­tach, pyle i pył­kach. Nie, tych ostat­nich mi nie bra­ku­je. Na samo wspo­mnie­nie za­chcia­ło jej się ki­chać. Po­tar­ła nos, pa­trząc na po­dejrz­li­wą minę chłop­ca, za­cho­dzą­ce­go w głowę, czy z niego żar­tu­je. – Wiesz, Dura, bycie na­ukow­cem jest tro­chę jak gra na kon­so­li. Mu­sisz być lep­szy i lep­szy, aż bę­dziesz naj­lep­szy. W co wy tam teraz, w Mario…

– Bab­ciu, bła­gam…

– Je­steś by­stry, chłop­cze, a to nie może się zmar­no­wać. Dobra sa­dzon­ka tra­fia się jedna na pół mi­lio­na. Na­tu­ral­nie in­tu­icyj­ny mózg stale wymusza kre­atyw­ne my­śle­nie. Jest bardziej wartościowy od mózgu wy­uczo­ne­go roz­wią­zań. Je­steś dobrą sa­dzon­ką, Dura.

– Ja?

– Nie chciał­byś zo­sta­wić Ziemi i po­le­cieć na Li­ving­sto­ne-2?

*

Dura wy­śli­zgnął się z łóżka i wyj­rzał zza ża­lu­zji. Chciał sprawdzić, czy pod oknem nie stał prywatny po­jazd wspi­na­ją­cy – tego kogoś, kto puka do drzwi w środ­ku nocy, kto nie przyjechał jedną z wielu wind. 

Na ze­wnątrz roz­bły­ski­wa­ły świa­tła dol­nych pię­ter Tamy. Szum nie­ustan­nie pra­cu­ją­cych pomp nie zmie­nił swo­je­go rytmu; para po­kry­wa­ła okno od ze­wnątrz – pod­grze­wa­no wodę, by nie za­mar­z­ła w ru­rach.

Dura pod­kradł się do drzwi. Usły­szał dźwięk zamka, po czym głos babci.

– Kalen, stary dzia­du. Gdy przy­la­tu­ję, wcale nie przy­cho­dzisz mnie od­wie­dzić, i muszą minąć dwa dni, żebyś zauważył, że wró­ci­łam? Przy­po­mi­nasz sobie o trze­ciej w nocy?

– Bala. Do­brze cię wi­dzieć. Ja… Prze­pra­szam, ale…

– Wejdź. Cią­gnie zimno.

– Jest ze mną czło­wiek, do cie­bie. Szu­kał cię w kwa­te­rach pra­cow­ni­ków na­uko­wych, wy­obraź sobie…

– Dzię­ku­ję, panie Kalen, dalej już sobie po­ra­dzę. – Trze­ci głos, star­sze­go męż­czy­zny, był ochry­pły i zdy­sza­ny. – Dla­cze­go tu, nie w kwaterach, Kar­ba­la? Tyle scho­dów. Boże…

– Wchodź, We­bzer. Usiądź sobie w kuch­ni, napij się kawy.

– Kawy, dobre sobie. – Męż­czy­zna zdjął buty. – Masz tu pétrole?

Bez od­po­wie­dzi po­dą­żył do kuch­ni. Dura zo­ba­czył cień na ko­ry­ta­rzu: z grzy­wą roz­czo­chra­nych wło­sów, niósł obu­rącz wiel­ką tecz­kę. Gdy wcho­dził przez drzwi, Dura wstrzy­mał od­dech; ode­tchnął do­pie­ro, gdy usły­szał skrzy­pie­nie otwie­ra­nych ku­chen­nych sza­fek.

Bab­cia i Kalen dalej roz­ma­wia­li: pół­szep­tem, szyb­ko. Dura nie mógł prze­stać słu­chać.

– Nikt was nie śle­dził?

– Nie. Szli­śmy na około. Tak my­śla­łem, że je­steś z Durą. Jak chło­pak?

– Do­brze. Był zdzi­wio­ny. Nie mó­wi­łeś mu, że przy­le­cę?

– Nie wie­dzia­łem… no, czy tym razem na pewno. Chło­pak jest pra­wie do­ro­sły. Od na­stęp­ne­go roku bę­dzie miał wła­sną kartę ro­bot­ni­czą i bę­dzie pra­co­wał ze mną przy kon­ser­wa­cji ska­fan­drów do nur­ko­wa­nia. Go­lia­ty, każdy czte­ry metry wzro­stu. Dura za­wsze chciał je zo­ba­czyć. Mówi, wiesz, że on je na­pra­wi, znowu uru­cho­mi. Mówi, że wszyst­ko da się na­pra­wić. A rze­czy, które bu­du­je, żebyś tylko wi­dzia­ła…

– Dura leci ze mną na L-2, Kalen.

– Bala, co ty…

– Przy­kro mi. Dzię­ku­ję, że zaj­mo­wa­łeś się nim pod moją nie­obec­ność. Lecz teraz jest do stwo­rze­nia lep­szy świat, i tam jest miejsce Dury.

Dura nie za­snął tej nocy. Gdy rano za­dzwo­nił bu­dzik, był już spa­ko­wa­ny. Po­wkła­dał so­lio­sy do skrzyn­ki wy­ło­żo­nej ubra­nia­mi. Czy będą mogły latać po sta­cji ba­daw­czej? Może będą mogły za­py­lać ro­śli­ny, jak praw­dzi­we owady?

Słu­chał chra­pa­nia męż­czy­zny i bab­ci­ne­go mam­ro­ta­nia przez sen, oraz ci­che­go szumu radia, któ­rym za­głu­sza­li swoją ca­ło­noc­ną roz­mo­wę.

– Wy je­ste­ście dużo mil­sze, niż tamte gry­zą­ce osy – po­cie­szył so­lio­sy. – Na pewno znaj­dzie się dla was praca.

*

Stała pod prysz­ni­cem, wle­pia­jąc się w ka­fel­ki.

Nie czuła za­pa­chu wody od ponad dwóch lat. Ta na sta­cjach cuch­nę­ła chlo­rem, lub była zbyt zimna, by mieć ja­ki­kol­wiek za­pach. Khaos pach­nia­ła całą ziem­ską hi­sto­rią. Oraz bru­dem. Jej wła­snym i sta­rych rur, z któ­rej skła­da­ły się wnętrzności fil­tru­ją­ce wodę w Tamie. Za­pach przy­wo­łał wspo­mnie­nie dzie­ciń­stwa – kie­dyś Tama nie była tak roz­le­gła, lecz już wtedy woda cuch­nę­ła. Przez wiele miesięcy po przy­by­ciu do schro­nu, Kar­ba­la nie mogła przy­zwy­cza­ić się do za­pa­chu swo­ich ubrań.

Tamę Li­ving­sto­ne’a po­więk­szo­no w la­tach czter­dzie­stych, a potem pod ko­niec sześć­dzie­sią­tych, i po raz ostat­ni w roku wy­pra­wy po­za­pla­ne­tar­nej, set­nym. Ko­ry­to Kongo po­głę­bia­no, wier­cąc w skal­nym pod­ło­żu, co sku­tecz­nie prze­trze­bi­ło i za­bi­ło las desz­czo­wy, a wraz z nim kra­jo­braz Afry­ki. Po­głę­bia­no, choć już wtedy, gdy pod­ję­to de­cy­zję o wy­bu­do­wa­niu na niej Tamy, Kongo było naj­głęb­szą rzeką na świecie. Pod wodospadem, pod wulkaniczną skałą, wybudowano schro­nie­nie dla pięć­dzie­się­ciu ty­się­cy ludzi. Pora desz­czo­wa wy­par­ła porę suchą, pa­da­ło dzie­więć mie­się­cy na dwa­na­ście. Wodę wykorzystywano na każdy moż­li­wy spo­sób. Wy­do­by­wa­no ropę i że­la­zo, a sto­sun­ki mię­dzy­na­ro­do­we po­zwa­la­ły na sta­bil­ny han­del z Eu­ro­pą. Spro­wa­dza­no głów­nie leki i zboże. Pew­ne­go razu od­by­ła się tu nawet olim­pia­da sportów wod­nych. Sprze­da­wa­no bu­tel­ko­wa­ną wodę marki Kri­sta­le. W Tamie było wszyst­ko: pla­ców­ki ba­daw­cze prze­strze­ni ko­smicz­nej i inne agen­cje ae­ro­nau­tycz­ne. Tu miała też swoją sie­dzi­bę ko­mi­sja do spraw bio­róż­no­rod­no­ści.

Tama była naj­więk­szą ist­nie­ją­cą elek­trow­nią wodną. Ge­ne­ro­wa­ła gar­gan­tu­icz­ną po­tę­gę, do­star­cza­jąc pla­ne­cie czter­dzie­ści i czte­ry gi­ga­wa­ty ener­gii elek­trycz­nej.

Kar­ba­la nie mogła prze­stać pa­trzeć na pły­ną­cą rudą wodę. Drob­ne stru­my­ki lały się po jej ciele jak setki ma­lut­kich błot­ni­stych rzek.

 A teraz musi runąć.

Za­krę­ci­ła wodę i się­gnę­ła po ręcz­nik.

*

– Zna­la­złam pracę dla two­ich os, Dura. Umiał­byś im wbu­do­wać takie mo­du­ły? Mam wzmac­nia­cze za­się­gu, żebyś mógł ste­ro­wać na parę ki­lo­me­trów.

– Co to?

– Nie bierz gołą ręką.

– Ty no­sisz w kie­sze­ni…

– Ja mogę. Mnie już nic nie za­szko­dzi.

Dura wie­dział, że z bab­cią nie ma dys­ku­sji. Za­ło­żył rę­ka­wi­ce spa­wal­ni­cze i obej­rzał pła­ski dysk z każ­dej stro­ny. Był bar­dzo lekki, a wzór i logo przy­wio­dło Durze na myśl pro­duk­cję po­za­świa­to­wą.

– To zbior­ni­ki na prób­ki – wy­ja­śni­ła bab­cia. – Mu­si­my za­brać dla sie­bie tro­chę czę­ści do naprawy.

Nim bab­cia opo­wia­da­ła kłam­stwo, drgał jej kącik ust. Dura miał tak samo – Kalen na­tych­miast po­zna­wał, kiedy oszu­ki­wał.

– Czę­ści? – do­py­tał.

– Na­sio­na. Kody ge­ne­tycz­ne. Ludz­kie ko­mór­ki ja­jo­we, ła­dun­ki ter­mo­ją­dro­we, ra­kie­ty ba­li­stycz­ne, ro­bo­ty głę­bi­no­we. Szko­da, by się zmar­no­wa­ło. Nie za­bie­rze­my Go­lia­tów, ale parę na­sion…

– Zmar­no­wa­ło? – wy­ła­pał Dura.

– Zie­mia umrze, Dura. To dla­te­go wy­bu­do­wa­no Skar­biec. Ale życie wy­ho­do­wa­ne przez czło­wie­ka za­wsze bę­dzie inne od tego wy­cho­wa­ne­go przez matkę na­tu­rę. Mó­wi­łam ci, jak bio­lo­dzy sklo­no­wa­li ze szczą­tków „sło­nia”? Długo kłó­co­no się, czy ma być „afry­kań­ski”… Nazwa nie ma za­sto­so­wa­nia, je­że­li nie bę­dzie już Afry­ki.

– Jak to, nie bę­dzie, bab­ciu? Całej Afry­ki? Prze­cież je­ste­śmy bez­piecz­ni na Tamie.

– Tama jest tylko tym­cza­so­wym schro­nie­niem. Dla ludzi i nie tylko. Te bun­kry przy­go­to­wa­no na wypadek ka­ta­stro­fy nu­kle­ar­nej. Są tutaj hydry, dak­ty­low­ce, wel­wi­czia prze­dziw­na…

– Ale po co nam one, skoro wszyst­kie są w Skarb­cu?

Bab­cia otarła usta. Otwo­rzy­ła wy­ście­ła­ną wa­li­zecz­kę z dwu­dzie­sto­ma ko­lej­ny­mi pła­ski­mi dys­ka­mi.

– Zro­bisz to dla mnie, ko­cha­ny?

*

Kar­ba­la opła­ci­ła trans­port na wie­czór i po­szła się po­że­gnać z We­bze­rem. Otwo­rzył jej drzwi z wnucz­ką na rę­kach. Blady, z wyłupiastymi czarnymi oczami, przypominał trupa. Biała grzy­wa prze­rze­dzi­ła się, ale nadal się golił, nadal nie­na­gan­nie ubie­rał i wciąż zaj­mo­wał się wnucz­ką, wcale nie wy­pusz­czał jej z rąk. Ze śpią­cym nie­mow­lę­ciem w szar­fie uści­snął krót­ko Kar­ba­lę. To było naj­wy­lew­niej­sze oka­za­nie emo­cji, jakiego do­świad­czy­ła od Da­vi­da We­bze­ra przez trzy­dzie­ści lat wspól­nej pracy. Po­czu­ła, że wcale nie zna ko­smo­bio­lo­ga tak do­brze, jak my­śla­ła.

Ści­śnię­ta ma­lut­ka buzia po­ru­szy­ła ustecz­ka­mi, wy­pu­ści­ła bą­be­lek śliny, po czym po­now­nie za­pa­dła w sen. Kar­ba­la czuła, że po­win­na za­py­tać o imię, o sa­mo­po­czu­cie, ży­czyć po­myśl­no­ści. Po­wie­dzieć, że ma­luch jest po­dob­ny do pra­dziad­ka, bo rze­czy­wi­ście, mała miała grzy­wę gę­stych wło­sów. Lecz nic z tego nie miało zna­cze­nia. Czar­ne oczy We­bze­ra nie były martwe, były w ża­ło­bie. Po osobie, któ­rej nigdy nie pozna, któ­rej nie bę­dzie dane do­ro­snąć. Która do­pie­ro przy­szła na świat, zdro­wa, silna i pięk­na.

– Przy­kro mi.

We­bzer kiw­nął głową. Ledwo, jakby szyja była przy­spa­wa­na do karku. Ol­brzy­mi cię­żar nie po­zwa­lał mu się po­ru­szać. Roz­ma­wia­li o tym wie­lo­krot­nie, lecz żal nie ustę­po­wał; wręcz prze­ciw­nie, na­ra­stał jak guz na sercu.

Który w końcu musi pęknąć.

– Na pewno nie… – Kar­ba­la nie skoń­czy­ła. Znała od­po­wiedź. Oboje znali.

– To już wszyst­ko? – za­py­tał, ko­ły­sząc nie­mow­lę. – Piekę ja­błecz­nik, z tych mio­do­wych ja­błek z Ko­ran­tis-3. Sma­ku­ją jak te z sadu mojej babci. Ze­rwij mi parę, gdy tam bę­dziesz.

Kar­ba­la do­brze wie­dzia­ła, że nie ma żad­ne­go ja­błecz­ni­ka. W miesz­ka­niu nie ma nawet kuch­ni.

Kiw­nę­ła głową.

*

Dura usiadł po tu­rec­ku na tyl­nym sie­dze­niu rzą­do­we­go he­li­kop­te­ra. Wiel­ki­mi słu­chaw­ka­mi od­ciął się od har­mi­dru lą­do­wi­ska.

Głę­bo­ko w sys­te­mie Tamy, za wie­lo­ma ślu­za­mi po­wietrz­ny­mi, chma­ra so­lios roz­dzie­li­ła się, by wle­cieć w głąb wy­łą­czo­nych z obie­gu rur. Dura sku­pił się na jed­nej – na ob­ra­zie z ka­me­ry. Soliosa pruła dalej, ku źró­dłu cie­pła, jak po­in­stru­owa­ła Durę bab­cia, aż wle­cia­ła przez pła­ski wylot rury do wiel­kie­go po­miesz­cze­nia.

Gąszcz zie­le­ni był tak in­ten­syw­ny, że oczy za­bo­la­ły od sa­me­go pa­trze­nia w ziar­ni­sty od­bior­nik. Nigdy nie wiedział ta­kie­go ko­lo­ru. Oka­za­ło się, że było ich wię­cej: żółty, nie­bie­ski, czer­wo­ny, ró­żo­wy, biały… Rzędy ro­ślin w ma­lut­kich kwa­dra­to­wych ogród­kach cią­gnę­ły się we wszyst­kie stro­ny owal­ne­go po­miesz­cze­nia. Krza­ki miały tyle drob­nych liści, że nie można było ich zli­czyć. Nie­któ­re miały tylko ło­dy­gi i były pa­sia­ste, zie­lo­no-białe. Wiel­kie kie­li­chy po­ma­rań­czo­wych kwia­tów miały w środ­ku mnó­stwo ru­cho­mych wło­sków, nie­któ­re rośliny miały za­krzy­wio­ne kolce, a jesz­cze inne były bul­wa­mi albo owo­ca­mi. Dura po­zna­wał nazwy z atla­su: ki­wa­no, piż­mian ja­dal­ny, ba­na­no­wiec mro­zo­od­por­ny…

W naj­dal­szej czę­ści ogro­dzo­nej na­tu­ry były pro­sto­kąt­ne pa­let­ki ziemi o róż­nych ko­lo­rach, przez które prze­ta­cza­ły się sta­ro­daw­ne ro­bo­ty kro­czą­ce, wy­ko­pu­ją­c dołki w rów­nym od­stę­pie od sie­bie. Dura po­znał model, jego drony sa­dzą­ce były z samej pro­duk­cji. Drony od ko­pa­nia dołów? My­ślał, że nie było do nich czę­ści za­mien­nych i nie dały się już uru­cho­mić. Tak mówił Kalen, ale Dura za­wsze prze­czu­wał, że stary in­ży­nier się myli – wszyst­ko można na­pra­wić i uru­cho­mić po­now­nie, wy­star­czy tylko wie­dzieć, jak. Węże i rurki roz­py­la­ły mgieł­kę wody nad nie­któ­ry­mi miej­sca­mi. So­lio­sa po­le­cia­ła w stro­nę wody, zwa­bio­na wi­do­kiem. Na jed­nym z ogrom­nych liści sie­dzia­ła wiel­ka sza­ro­zie­lo­na mokra istota, z ocza­mi po bo­kach małej głowy. Tra­fi­ła so­lio­sę dłu­gim ró­żo­wym ję­zy­kiem, który nagle wy­strze­lił jej z pasz­czy. So­lio­sa od­bi­ła się i, bzy­cząc, po­le­cia­ła zyg­za­kiem w prze­ciw­nym kie­run­ku. Dura od­zy­skał ste­ro­wa­nie do­pie­ro po chwi­li – za­sięg robił się coraz gor­szy. Musi wy­star­czyć, my­ślał roz­go­rącz­ko­wa­ny. Chcę to wszyst­ko zo­ba­czyć…

Było pięk­niej­sze niż w atla­sie, było tu, w Tamie…

Ko­lum­na na środ­ku słu­ży­ła jako miej­sce do wspi­nacz­ki dla czep­nych łodyg. Na samej górze było okrą­głe okno z gru­be­go żół­te­go szkła, które wpuszczało przyjemne żółte świa­tło. My­śla­łem, że słoń­ce jest czer­wo­ne, po­my­ślał Duro, wspo­mi­na­jąc swój sen. Było tu również…

Drze­wo!

Po­kie­ro­wał so­lio­sę ku ol­brzy­mo­wi. Miał zaokrąglony pień i ga­łę­zie tylko na samej górze. „Ba­obab afry­kań­ski”.

Bab­cia mó­wi­ła, że nie ma już Afry­ki…

Nim skoń­czył myśl, obraz za­fa­lo­wał i znik­nął, jakby so­lio­sa wy­łą­czy­ła się w locie. Dura stra­cił widok z ka­me­ry. Ścią­gnął słu­chaw­ki i ro­zej­rzał się po lą­do­wi­sku. Ta­mer­si bie­ga­li z krót­ko­fa­lów­ka­mi, roz­brzmie­wa­ło dud­nie­nie alar­mu. Sy­gna­ły mi­go­ta­ły, na prze­mian czer­wo­ne i białe.

Kar­ba­la wpa­dła do śmi­głow­ca i za­trza­snę­ła drzwi. W dłoni ściskała pilota; był identyczny, jak ten do sterowania solios. Gdy dostrzegła, że Dura na niego patrzy, wyrzuciła go przez okno.

– Bab­ciu… Co się dzie­je?

– Awa­ria Tamy. Po­waż­na, są­dząc po… – Urwa­ła, zagłuszona ja­zgo­tem sy­re­ny alar­mo­wej. Dźwięk po­ru­szał że­bra­mi Dury, kłuł w gar­dło i skro­nie. Po­wie­trze pach­nia­ło me­ta­lem. – Au­to­pi­lot. Od­la­tu­je­my.

– Po­twier­dzam.

Wnę­trze śmi­głow­ca roz­świe­tli­ło się, śmi­gła po­ru­szy­ły.

– A so­lio­sy? Nie wró­ci­ły…

– Zbu­du­jesz nowe, Dura! Chyba nie chcesz wy­glą­dać tak, jak ja? Bez wło­sów bę­dziesz przy­po­mi­nał jajo.

– Do pierw­sze­go pi­lo­ta. He­li­kop­ter rzą­do­wy RZ-UK prosi o kon­takt. Dwie jed­nost­ki po­li­cyj­ne…

– Igno­ruj. – Bab­cia za­pię­ła pasy. – Cel: Ko­ran­tis-3.

– Po­twier­dzam.

*

Ka­ta­stro­fa w Afry­ce

Wy­buch elek­trow­ni wod­nej na rzece Khaos

We­dług wstęp­nych wy­li­czeń śmierć po­nio­sło trzy­dzie­ści ty­się­cy osób, a licz­ba ofiar przekracza sto ty­się­cy. Pro­gno­zy Szta­bu Kry­zy­so­we­go ostrze­ga­ją Eu­ra­zję przed klę­ską ży­wio­ło­wą. Wstrząs wy­wo­ła­ł alarm ją­dro­wy na Oce­anie Spo­koj­nym. Trwa ewa­ku­acja pod­wod­nych bun­krów i mi­gra­cja oca­la­łych do ośrod­ka ra­tun­ko­we­go GI­BRAL­TAR-2. Trwa­ją pro­te­sty, rząd Zjed­no­czo­nej Nowej Afry­ki podał się do dy­mi­sji. W związ­ku z ma­so­wo re­zer­wo­wa­ny­mi lo­ta­mi, tym­cza­so­wo wstrzy­ma­no ruch na sta­cjach SUN, MEZA i KO­RAN­TIS-2.

„To ko­niec Ziemi, jaką znamy”, mówi Na­czel­na Ko­mi­sji Ko­smicz­nej, Hun­dra Ot­ta­wai. „Wy­buch zo­stał wy­wo­ła­ny serią po­mniej­szych eks­plo­zji w sys­te­mie pomp Tamy Li­ving­sto­na. Nie usta­lo­no ich przyczyny. Pod­czas prac ra­tun­ko­wych od­sło­nię­to wnę­trze Tamy, któ­rym oka­zał się sys­tem bun­krów flo­rycz­nych. Za­bez­pie­czo­no część prze­cho­wy­wa­nych tam za­so­bów. Ludz­kość bę­dzie mu­sia­ła po­le­gać w ca­ło­ści na za­pa­sach zgro­ma­dzo­nych w Skarb­cu”.

Już wkrót­ce roz­pocz­nie się re­la­cja na żywo z pro­ce­su są­do­we­go. Przypominamy, że zgodnie z kodeksem postępowania karnego w sprawie procesowania seryjnych morderców i zbrodniarzy wojennych, zostało podane serum praw­do­mów­ności.

Kar­ba­la Deon’dor v. Pla­ne­ta Zie­mia

– Czy dzia­ła­ła pani sama?

– Tak.

– A dok­tor David We­bzer, przed po­peł­nie­niem rozszerzonego sa­mo­bój­stwa?

– Przez lata gro­ma­dził dane, był współ­au­to­rem wy­li­czeń. Lecz to ja je­stem od­po­wie­dzial­na. David po­go­dził się z za­pro­po­no­wa­nym prze­ze mnie roz­wią­za­niem.

– Czy ktoś wpły­nął na tę de­cy­zję?

– Nie.

– Czy na­le­ży pani do or­ga­ni­za­cji ter­ro­ry­stycz­nej?

– Nic mi o tym nie wia­do­mo.

– Jakie są pani po­glą­dy po­li­tycz­ne?

– Nie­istot­ne w tej kwe­stii.

– A pani po­glą­dy etycz­ne?

– Hu­ma­ni­ta­ryzm. Generalizuję.

– Czy to sar­kazm, pani Deon’dor? Przy­po­mi­nam, że prawo do­pusz­cza zwiększenie dawki serum.

– Mówię praw­dę, pro­ku­ra­to­rze Ste­ele. Humanitaryzm zakłada oszczę­dze­nie czło­wie­ko­wi nie­po­trzeb­ne­go cier­pie­nia.

– Spo­kój na sali roz­praw! Pro­szę do­okre­ślić!

– Moim pla­nem było do­tar­cie do bun­kra wy­bu­do­wa­ne­go w Kun­de­lun­gu po lu­do­bój­czych zbrod­niach Bel­gów na po­cząt­ku ze­szłego tysiąclecia, któ­re­go położenie odkryłam podczas pracy na Li­ving­sto­ne-2. Pierwotną wersję Skarbca. Zgro­ma­dzo­ne tu prób­ki po­cho­dzi­ły bez­po­śred­nio z re­zer­wa­tów przy­ro­dy i zo­sta­ły uszczelnione pięćdziesięcioma piętrami zabezpieczeń. Projekt zakładał porażkę podboju kosmosu i powrót ludzi na zmie­nio­ną po­wierzch­nię pla­ne­ty. Po apokalipsie mielibyśmy odkryć bunkier ratunkowy i z jego pomocą ożywić Ziemię.

– Pani Deon’dor. Mówi pani, że był to akt koniecznego poświęcenia. Lecz po co ludz­kości ziemskie za­pa­sy z Li­ving­sto­ne, jeśli po­sia­da ich kopie, na ge­ne­ru­ją­cej mi­liar­do­we do­cho­dy sta­cji ba­daw­czej Skar­biec? Na Li­ving­sto­ne-2, gdzie znaj­du­je się wszyst­ko, co nie­zbęd­ne, by od­two­rzyć eko­sys­tem przy­ja­zny czło­wie­ko­wi?

– Z tego po­wo­du, że Skar­biec na Li­ving­sto­ne-2 jest pusty.

– Su­ge­ru­je pani, że…

– Kor­po­ra­cja ATLAS jest kłam­li­wą kurwą. Tak, panie pro­ku­ra­to­rze, to wła­śnie su­ge­ru­ję. Ba­da­nia są fał­szo­wa­ne od czasu po­raż­ki pro­jek­tu sklo­no­wa­nia sło­nia afry­kań­skie­go. Nie ma żad­ne­go sło­nia. Je­dy­ny słoń we wszech­świe­cie jest w tym po­miesz­cze­niu, i jest nim na­iw­ne za­ufa­nie oby­wa­te­li wobec ko­smicz­nej kor­po­ra­cji. Wi­dzia­łam Skar­biec, ludz­ko­ści. Jest pusty. Ziem­skie za­pa­sy to wasza je­dy­na szan­sa. Ro­zu­mie­cie już, dla­cze­go Tama mu­sia­ła runąć?

*

Durę nu­dzi­ły wia­do­mo­ści, ale na stat­ku były tylko trzy ka­na­ły, a na wszyst­kich mó­wio­no o tym samym.

DEON’DOR UNIE­WIN­NIO­NA

PRZE­RWA­NIE TAMY LI­VING­STO­NA OD­SŁA­NIA SPI­SEK KOR­PO­RA­CJI

SKAR­BIEC LUDZ­KO­ŚCI PUSTY

Dura za­gryzł wargę i wy­łą­czył od­bior­nik. Od­ru­cho­wo po­szu­kał ręką so­lio­sy w kie­sze­ni, ale wy­brzu­sze­nie w kom­bi­ne­zo­nie było jabł­kiem. Wyciągnął owoc po raz pierw­szy, odkąd opu­ści­li Ko­ran­tis-3.

– Od­wa­gi, chłop­cze. – Bab­cia wy­glą­da­ła już le­piej, ale wciąż było widać czar­ne żyły na jej twa­rzy i szyi, po­zo­sta­łość po pro­ce­sie. Dura nie za­uwa­żył, kiedy się obu­dzi­ła. Po­ru­szy­ła obo­la­łym cia­łem, by wstać z ka­na­py. – Tam gdzie le­ci­my, jabł­ka bę­dzie­my mu­sie­li wy­ho­do­wać sobie sami. Wciąż je­steś pe­wien, że chcesz zo­stać ze mną?

– Chcę. – W gar­dle miał gulę, wiel­ką jak jabł­ko. – Muszę zbu­do­wać nowe so­lio­sy.

– Na Li­ving­sto­ne-3 zbu­du­jesz dużo wię­cej niż so­lio­sy. Wszyst­ko można na­pra­wić i uru­cho­mić po­now­nie, wy­star­czy tylko wie­dzieć, jak. Praw­da?

– Zie­mię?

– A nawet Słoń­ce. Szyb­ko, zo­bacz. W końcu je widać.

Słoń­ce było ośle­pia­ją­cym bia­łym świa­tłem. Dura nigdy nie wi­dział ta­kie­go, ale nie mógł prze­stać pa­trzeć.

Na Ziemi so­lio­sy że­ro­wa­ły na so­lar­nych ochła­pach. Światło widoczne z Tamy nigdy nie było praw­dzi­we. Prawdziwe Słońce wy­glą­da­ło jak bomba za­trzy­ma­na w cza­sie, w mo­men­cie de­to­na­cji.

Oka­za­ło się, że bab­cia miała rację. I choć Dura wie­dział, że nigdy jej nie wy­ba­czy, lu­dzie nie mieli wy­bo­ru: mu­sie­li prze­żyć w ko­smo­sie. Zbu­du­ję dla nas nową Zie­mię, obie­cał sobie. Skoro znisz­czy­li­śmy starą.

Tam­ten sen mógł być tylko jed­nym w całym atla­sie pięk­nych snów.