Jak Puchatek na wojnę szedł

Sir Fran­ci­szek z całą pew­no­ścią nie nada­wał się do bycia tym kim był (ze wzglę­du na skalę tego nie­na­da­wa­nia się nie spo­sób zwać go dalej „Fran­cisz­kiem”, ra­czej, jak zwy­kli to robić wła­ści­wie wszy­scy, zwać go bę­dzie­my „Pro­siacz­kiem”). Spo­śród wszyst­kich stra­chli­wych stwo­rzeń na tym do­brym świe­cie, on jeden chyba od­czu­wał naj­więk­szy strach przed… no wła­ści­wie przed wszyst­kim.

Jakim zatem cudem zaj­mo­wał sta­no­wi­sko ge­ne­ra­ła głów­no­do­wo­dzą­ce­go? Cóż, o to już trze­ba by za­py­tać króla Ja­ku­ba (i tu po­now­nie, nie spo­sób zwać go „Ja­ku­bem”, ra­czej, zgod­nie z dy­na­stycz­nym brze­mie­niem „Pu­chat­kiem” albo jak zwy­kli to robić jego wro­go­wie „Pu­chat­kE” – ko­niecz­nie z ak­cen­tem na ostat­nią sa­mo­gło­skę).

Król Pu­cha­tek miał sła­bość do tej kru­chej i prze­ra­żo­nej każ­dym dźwię­kiem isto­ty. Z czego ona się brała, trud­no okre­ślić. Jedni mó­wi­li, że Sir Pro­sia­czek za­ofe­ro­wał mu znacz­ną ła­pów­kę w po­sta­ci hek­to­li­trów miodu pit­ne­go. Wia­do­mo prze­cież, że król Pu­cha­tek za miód pitny to i nawet swo­jej żony uży­czył (ce­lo­wo w tym zda­niu nie użyto wy­ra­zu „uży­czył­by”, jako, że w kró­le­stwie pa­no­wa­ła nie­mal­że pew­ność, że król wła­śnie to zro­bił). Ktoś jesz­cze po­wie­dział kie­dyś, że król Pu­cha­tek lubił ota­czać się mier­no­ta­mi. Być może była to i praw­da, ale z czego, na li­tość Krzysz­to­fa, miał wy­bie­rać? Naj­le­piej jego pole ma­new­ru pre­zen­to­wał fakt, że sta­no­wi­sko (jakże pre­sti­żo­we) Dwor­skie­go Cza­ro­dzie­ja spra­wo­wał Sowus – wiel­ki mę­drzec, nie­zna­ją­cy choć­by jed­ne­go za­klę­cia.

Tak więc no… Sir Pro­sia­czek się nie nada­wał, ale tak jakoś wy­szło, że sta­no­wi­sko zaj­mo­wał. I wcale nie odej­mo­wa­ło mu to obec­nie stra­chów.

– Weź się w garść, bo na blade Krzy­cha lico, ode­tnę ci do­sta­wy tych ma­ry­no­wa­nych żo­łę­dzi! – wy­darł się Pu­cha­tek, a głos miał tu­bal­ny, bo i jego brzuch dzia­łał nieco jak tuba. Zwłasz­cza, gdy był pusty.

– Ale kiedy ja nie­spe­cjal­nie… – za­jąk­nął się sir Pro­sia­czek, chyba nie wie­dząc tak do końca, „co on tak nie­spe­cjal­nie”. Tak sobie po­wie­dział, bo zbyt strasz­ne by­ło­by nic nie po­wie­dzieć.

– No do­kład­nie! Wresz­cie z sen­sem! – prych­nął Pu­cha­tek, a pry­chać rów­nież po­tra­fił. – Ty wła­śnie nie­spe­cjal­nie – wes­tchnął, chyba zda­jąc sobie spra­wę, że to nie wina Pro­siacz­ka, że takie spra­wo­wał sta­no­wi­sko. Ktoś go w końcu mia­no­wał, ale tu już Pu­cha­tek nie za­mie­rzał wcho­dzić w szcze­gó­ły i szu­kać win­nych.

– Dobra, krót­ko. – Ze­brał myśli w kupę, co za­ję­ło mu chwi­lę. Ro­dzi­nie Pu­chat­ków herb o ty­tu­le „Ro­zu­mek” nie nada­no bez po­wo­du. – Mamy wojnę. Znowu. Więc trze­ba spiąć tyłki i no… tego… jak­to­sie…

– Pobór? – za­su­ge­ro­wał sir Pro­sia­czek, przy­po­mi­na­jąc sobie, że aku­rat on rozum ma.

– Nie no, ten drugi. – Mach­nął ręką Pu­cha­tek, marsz­cząc czoło, jakby co naj­mniej koń­czył li­czyć ostat­nie drze­wa w Stu­mi­lo­wym Lesie.

– Ru­sze­nie? – Pro­sia­czek za­czął już bry­lo­wać mno­gim na­zew­nic­twem woj­sko­wym.

– Po­ru­sze­nie, no mó­wi­łem, prze­cież. – Twarz króla roz­po­go­dzi­ła się, uka­zu­jąc pełen brak ska­że­nia in­te­li­gen­cją.

– Po­ru­sze­nie to spory wy­si­łek jest. Lo­gi­sty­ka na­ka­zu­je, że war­ta­ło­by być pew­nym, że trze­ba je robić – wtrą­cił się naj­mniej lu­bia­ny przez ko­go­kol­wiek pa­la­tyn Kró­lik. Pu­chat­ko­wi bar­dzo się to imię nie po­do­ba­ło, po pierw­sze dla­te­go, że brzmia­ło jak „król”, po dru­gie… no bo mu się nie po­do­ba­ło. Już się parę razy w życiu nie­po­trzeb­nie od­wró­cił, gdy ktoś mówił „kró­li­ku” i za­pa­dło mu to w pa­mięć.

– A ty nie bądź taki mądry – prych­nął Pu­cha­tek, czu­jąc się po tych moc­nych sło­wach jakby wła­śnie ograł sa­me­go Krzysz­to­fa w war­ca­by.

– Kiedy lo­gi­sty­ka… – ma­ru­dził Kró­lik, tu­piąc nogą.

– Lo­gi­sty­ka to dłu­gie i głu­pie słowo – od­burk­nął król.

– Oj nie takie dłu­gie – za­uwa­żył ko­lej­ny z ze­bra­nych, czyli Sowus, jak za­wsze wy­po­wia­da­jąc się w kwe­stiach naj­waż­niej­szych. – Jak sobie o tym po­my­ślę, to słow­nik z czter­dzie­ste­go dru­gie­go jako naj­dłuż­sze słowo wska­zy­wał „Stu­mi­lo­wo­wie­ko­wo­po­wietrzn…

– Lo­gi­sty­ka jest dłu­gie – roz­strzy­gnął Pu­cha­tek, nim bar­dzo zbyt dłu­gie słowo z czter­dzie­ste­go dru­gie­go się skoń­czy­ło. Sowus przy­jął to, jak za­wsze, z po­ko­rą.

– Dobra, dobra – prze­rwał król, tylko za­po­mniał, że nie miał komu prze­rwać, bo nikt nie mówił. – Mamy wojnę. W a ż n ą wojnę. Być może osta­tecz­ną. Pa­mię­ta­cie chyba ostat­nią wojnę, hę? – rzu­cił.

Po­ki­wa­li gło­wa­mi. Nie pa­mię­ta­li, tak samo zresz­tą jak król.

– Nigdy wię­cej cze­goś ta­kie­go. Tamta klę­ska jest… tego no… jak­sie­to…

– Po­raż­ką? – za­su­ge­ro­wał Kró­lik.

– Hańbą? – wtó­ro­wał Sowus.

– Nie no! – Mach­nął okrą­glut­ką ręką król. – Rysą jest! Rysą na pięk­nej korze na­sze­go lasu. So­wu­sie, nie mów, że nie pa­mię­tasz tej klę­ski.

– Ależ oczy­wi­ście, królu – bar­dzo grzecz­nie skła­mał Sowus.

Kła­mał, gdyż klę­ski tej nikt nie pa­mię­tał. Miała ona miej­sce bar­dzo dawno, tak dawno, że naj­śmiel­si są­dzi­li, że nigdy nie miała miej­sca, a tylko ją wy­my­ślo­no. Ale le­gen­da o wu­zlach i ich wu­wu­ze­lach, od któ­rych dźwię­ków runął na zie­mię pnący się u szczy­tów drzew pałac Dwor­skie­go Cza­ro­dzie­ja była nie do wy­par­cia z pa­mię­ci. Żądza ze­msty tliła się nawet w sir Pro­siacz­ku.

– Tym razem tak nie bę­dzie. Spu­ści­my im takie manto, jak Krzysz­tof. Ko­niec życia le­gen­da­mi. Teraz my się nimi sta­nie­my! – za­de­kla­ro­wał po woj­sko­we­mu, a trze­ba przy­znać, że cha­ry­zmę miał. Pro­blem w tym, że nie­spe­cjal­nie miał kogo prze­ko­ny­wać, bo Kró­lik i tak był prze­ciw­ko, Pro­sia­czek i tak się bał, a Sowus i tak się nie sku­pił.

– A je­ste­ście wszy­scy tacy no…! – Mach­nął ręką król. – Kró­lik, ty mi wy­ślesz te listy. To zna­czy nie mnie, tylko im. Wiesz do kogo no! Mają się sta­wić przy most­ku w go­to­wo­ści bo­jo­wej. Sowus, ty ogar­niesz to no… za­pa­trze­nie, no mó­wi­łem. Za­pa­trze­nie woj­ska ogar­niesz. Ja­kieś tam byle jakie, ale brzuch pełny ma być, to ważne. Jak żoł­nierz za­miast do­wód­cy sły­szy bur­cze­nie brzu­cha to nici z wojny, mówię wam! – mówił, jakby fak­tycz­nie wie­dział.

***

Kró­lik listy wy­słał i nawet na dobre ad­re­sy. Co wię­cej, we­zwa­nie utrzy­mał w po­waż­nym tonie, tak, że wielu prze­ko­na­ło. Wy­star­czy­ło zresz­tą wspo­mnieć słów­kiem o He­fa­lum­pach, czy też po pro­stu „Lum­pach”, by zje­żył się włos na ciele każ­de­go w Stu­mi­lo­wym Lesie, a także by za­grza­ło się serce każ­de­go wo­jow­ni­ka. Takie za­gro­że­nie było prze­cież osta­tecz­ne. „Albo Lumpy albo my!” krzyk­nął kie­dyś (po­dob­no) Krzysz­tof i znik­nął, zatem przy­ję­to, że w jego wy­pad­ku były to jed­nak Lumpy. Ale, jeśli od­wiecz­ny wróg poj­mał, po­ko­nał lub prze­gnał Krzysz­to­fa, to spra­wa ja­wi­ła się jako naj­słusz­niej­sza ze­msta. Kró­lik do­skro­bał nawet na we­zwa­niach, że król wzywa na „Krzy­ś­cja­tę”. To już mu­sia­ło prze­ko­ny­wać.

Sowus także się spi­sał. Za­opa­trze­nia było „jak dla armii”, bo prze­cież dla armii wła­śnie było. Przede wszyst­kim po­dwo­ił za­mó­wie­nia na żo­łę­dzie ma­ry­no­wa­ne i po­tro­ił za­mó­wie­nia na miód pitny (miał po­dwo­ić, ale mach­nął mu się błąd, król go z ja­kichś przy­czyn nie zru­gał). Przy­go­to­wał też inne ma­te­ria­ły na obóz, za­pew­nił wodę pitną i nie­pit­ną.

Sir Pro­sia­czek, jak na głów­no­do­wo­dzą­ce­go przy­sta­ło, nie robił nic, bo i król nic mu nie zle­cił. Po pro­stu to­wa­rzy­szył Pu­chat­ko­wi i to wy­da­wa­ło się wy­star­czać. O zgro­zo, Pu­cha­tek chyba go nawet lubił.

Pierw­sza przy most­ku sta­wi­ła się, jak za­wsze gor­li­wa i bitna, Kan­gu­rzy­ca, zwana też „Pierw­szą Mamą”. Kró­lik co praw­da twier­dził, że wy­my­śla­jąc ten przy­do­mek wy­raź­nie na­pi­sał „Pierw­sza Dama”, ale kto by go tam słu­chał.

Pierw­sza Mama była ka­wa­łem żoł­nie­rza. Nie do zdar­cia w walce, wy­mie­rza­ła ciosy… no wła­śnie. Nie darmo mó­wi­ło się „sprać komuś mordę jak kan­gur”. Nikt jed­nak wy­my­śla­jąc to po­wie­dze­nie nie po­my­ślał, że ktoś bę­dzie chciał użyć go w sto­sun­ku do kan­gu­ra. Tak czy siak, z obec­no­ścią Kan­gu­rzy­cy wojna już miała sens. Sprać mogła każ­de­go i to tak so­lid­nie jak prała kol­czu­gę swo­jej córki na tarce przy rzece.

Jej córka, zwana „Pierw­szą Córką”, przy­by­ła w to­wa­rzy­stwie jeźdź­ca, ka­wa­le­ra or­de­ru Żo­łę­dzia oraz Ho­no­ro­we­go Oby­wa­te­la Stu­mi­lo­we­go Lasu, jak rów­nież czte­ro­krot­ne­go mi­strza olim­pij­skie­go we wszyst­kich dys­cy­pli­nach za­wie­ra­ją­cych w sobie nazwę „skok”, za wy­jąt­kiem skoku o tycz­ce (ze wzglę­dów ho­no­ro­wych od­mó­wił uży­cia tycz­ki, co odro­bi­nę wpły­nę­ło na wynik). Na­do­fi­cer Ty­grys za­iste był chlu­bą ry­cer­stwa Kró­le­stwa. Nie „Chlu­bą”, bo za­szczyt­na i je­dy­na „Chlu­ba” przy­słu­gi­wać mogła wy­łącz­nie Kan­gu­rzy­cy, Pierw­szej Mamie. Ale taka zwy­kła chlu­ba już sir Ty­gry­so­wi na­le­ża­ła się, jak Pu­chat­ko­wi miód pitny.

Wiel­kie­go sta­wia­nia się wojsk było wła­ści­wie tyle. Przy­by­cia Pod­cho­rą­że­go Kła­po­uche­go za „wiel­kie” uznać nie można było. Nie bez po­wo­du nosił tytuł Pod­cho­rą­że­go w woj­sku, w któ­rym zwy­kły Cho­rą­ży nie funk­cjo­no­wał. Ską­d­inąd ten nie­zasz­czyt­ny tytuł nosił na wła­sny wnio­sek, wyż­sze ho­no­ry uzna­jąc za „ob­cią­ża­ją­ce psy­chicz­nie”.

Nie­mniej, gdy Pu­cha­tek wy­szedł przed swój dwór i po­pa­trzył na teren przy most­ku, mógł po­czuć za­do­wo­le­nie. Po­pra­wił na sobie czer­wo­ną ka­mi­ze­lę, do­li­zał reszt­ki miodu pit­ne­go, które z ja­kichś przy­czyn zna­la­zły się na jego łap­kach i chwiej­nym (nie ze wzglę­du na miód pitny, król po pro­stu tak cho­dził) kro­kiem po­czła­pał do most­ka.

– Moi dro­dzy! – ode­zwał się, a wo­jow­ni­cy ze­bra­li się, by po­słu­chać swo­je­go wład­cy.

Pu­cha­tek od­chrząk­nął zbie­ra­jąc cha­otycz­ne myśli.

– Mamy przed sobą… tego… ten… hmmm. – Król zgu­bił myśl. Pew­nie po­wi­nien coś zjeść.

– Kon­fron­ta­cję – pod­szep­nął mu Sowus, który wśród obo­wiąz­ków za­wo­do­wych miał wpi­sa­ne „bo­ga­te słow­nic­two”. Na­praw­dę tak miał.

– Tak wła­śnie. Mamy przed sobą kom­pro­mi­ta­cję! – oznaj­mił.

– Ozna­cza to, że uda­je­my się na eks­po­zy­cję na skraj lasu. Bo poza lasem jest coś czego w tym lesie nie chce­my. To zna­czy, jakby jest w tym lesie, ale my nie chce­my tego tu – za­czął wy­ja­śniać król, czu­jąc całym sobą wiel­ką mą­drość, która pły­nę­ła z jego słów. Ry­ce­rze jej nie czuli, ale i ry­cerz nie jest od czu­cia, a okła­da­nia nie­przy­ja­cie­la. Dla­te­go bez więk­szych opo­rów wo­jow­ni­cy za­skan­do­wa­li:

– Nie chce­my! – roz­brzmia­ło po lesie, nio­sąc się echem mię­dzy sta­ry­mi drze­wa­mi.

– W ta­kiej gru­pie nie mu­si­my się ni­cze­go bać! – Król zro­bił pauzę, bo mu­siał za­czerp­nąć od­de­chu do swo­ich nie­wiel­kich płuc. – Na pa­mięć po Krzysz­to­fie! Na jego wiel­ką… te­go­no… Krzysz­tof­ność! Albo Lumpy albo my! – za­krzyk­nął i rze­czy­wi­ście te słowa, choć nie miały sensu, to miały coś co mogło chwy­tać za serce.

„Nie bez po­wo­du je­stem kró­lem” po­my­ślał sobie. „A może bez po­wo­du? Słabą mam ostat­nio pa­mięć” od­po­wie­dział sobie po chwi­li w my­ślach, ale na dłuż­sze roz­wa­ża­nia już nie miał sił. Po­trze­bo­wał coś zjeść.

– Niech żyje Krzy­ś­cja­ta! – za­wo­łał Ty­grys, za­wsze nad­mier­nie en­tu­zja­stycz­ny. Dla przy­kła­du zda­rza­ło się temu ka­wa­le­rzy­ście za­szar­żo­wać tak in­ten­syw­nie, że lą­do­wał za li­nia­mi wroga i to tak da­le­ko, że nie zdą­żał wró­cić na pole bitwy nim bitwa się skoń­czy­ła.

– Krzy­ś­cja­ta! – za­wtó­ro­wa­ły Pierw­sza Mama i Pierw­sza Córka.

– Nie ina­czej. – W nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach prze­bił się niski głos Kła­po­uche­go, choć wcale nie krzy­czał.

Pu­cha­tek był za­do­wo­lo­ny, jak za­do­wo­lo­ny byłby każdy wład­ca ma­ją­cy przy­zwo­itą i wier­ną armię. A że ze­bra­ni wy­krzyk­nę­li ro­do­we za­wo­ła­nie herbu „Ro­zu­mek”, mógł czuć się już zu­peł­nie we­so­ły. „Co bę­dzie dziś na śnia­da­nie?!” wy­brzmia­ło bar­dzo do­no­śnie i kil­ka­krot­nie. A kró­lo­wi przy­po­mnia­ło to, że czas na dru­gie śnia­da­nie.

Za­kwa­te­ro­wa­nie tak licz­ne­go woj­ska wy­ma­ga­ło spo­re­go wy­sił­ku, ale i temu po­do­ła­no. Głów­nie dla­te­go, że nad wszyst­kim czu­wa­li Kró­lik i Sowus, któ­rzy, czego by nie mówić, mieli tro­chę oleju… to zna­czy miodu, w gło­wie, a także dla­te­go, że Kan­gu­rzy­ca z wła­snej woli wy­pra­ła i wy­su­szy­ła wszyst­kim kol­czu­gi, zbro­je i hełmy. Ko­lej­ne­go dnia woj­sko było w peł­nej go­to­wo­ści bo­jo­wej.

Pu­cha­tek wy­szedł ran­kiem z dworu i sta­nął przy most­ku. Zwy­czaj­ne prze­cią­gnął­by się i spró­bo­wał do­tknąć pal­ców u nóg, ale dziś jesz­cze miał w pla­nach wiel­ką bitwę. Sowus po­wta­rzał mu, że ist­nie­je coś ta­kie­go jak „prze­mę­cze­nie” i że jest ono bar­dzo groź­ną cho­ro­bą.

– Sir Pro­siacz­ku, czyń ho­no­ry – po­wie­dział król, a głów­no­do­wo­dzą­cy prze­ra­ził się na samą myśl, co ma czy­nić. Ze stra­chu pra­wie po­pruł swój biały wo­jen­ny sza­li­czek. Dobre dwie mi­nu­ty za­ję­ło mu wyj­ście ze stanu ataku pa­ni­ki, a gdy już ze­brał się do po­wie­dze­nia cze­goś, głos ugrzązł mu w ma­lut­kim gar­dle.

– Na mi­sia-pa­ty­sia! Nie czyń ho­no­rów i już się nie kom­pro­mi­suj – prych­nął zde­ner­wo­wa­ny Pu­cha­tek.

– Kom­pro­mi­tuj – po­pra­wił szep­tem Sowus.

– Nie kom­pro­mi­to­wuj, wła­śnie! – Pu­cha­tek na­praw­dę był zde­ner­wo­wa­ny.

 – So­wu­sie, jak się czyni ho­no­ry? – za­py­tał ci­szej, sto­ją­ce­go po lewej Dwor­skie­go Cza­ro­dzie­ja.

– Hmmmmm… – mruk­nął Sowus i mruk­nię­cie to za­pi­sa­no jako trze­cie naj­dłuż­sze w hi­sto­rii Stu­mi­lo­we­go Lasu.

– Jak po­wta­rzał mój stry­jecz­ny pra­pra­dzia­dek w kro­ni­ce z trzy­dzie­ste­go dru­gie­go „Kto na wojnę idzie, ten niech wy­pa­tru­je myszy”… A może to o po­lo­wa­niu było. Ale już na pewno po­wta­rzał, mój stry­jecz­ny pra­pra­dzia­dek w sen­sie, on po­wta­rzał wła­śnie, że „Gdzie wiatr wieje, tam drze­wa stoją” – wy­ja­śnił na tyle długo, że Pu­cha­tek zdą­żył po­drze­mać i obu­dzić się w mię­dzy­cza­sie.

– Gdzie wiatr wieje, tam drze­wa stoją? To ja po­wiem „Gdzie Lumpy wieją, tam nasze woj­ska stoją”. Dobre nie? – za­do­wo­lił się, wy­pi­na­jąc brzuch do przo­du. Ka­mi­zel­ka wo­jen­na nie do końca go za­sła­nia­ła.

– Tylko, że Lumpy nie la­ta­ją, panie – za­uwa­żył Kró­lik, bez wiary, że jego uwaga zo­sta­nie wzię­ta pod uwagę.

Na uwagę pa­la­ty­na Pu­cha­tek za­re­ago­wał tu­bal­nym śmie­chem. Za­wtó­ro­wał mu sir Pro­sia­czek, Sowus, a nawet żoł­nie­rze, któ­rzy ocze­ki­wa­li na sy­gnał do wy­mar­szu.

– Lumpy nie la­ta­ją! Też mi coś! – Pu­cha­tek wy­da­wał się umie­rać ze śmie­chu.

– Nie­wie­le o nich wiemy poza po­da­nia­mi od Krzysz­to­fa, ale na pewno nie la­ta­ją i nie po­tra­fią prze­miesz­czać się pod zie­mią. Nie mają nawet skrzy­deł, zgod­nie z ry­sun­ka­mi, które mamy – tłu­ma­czył się Kró­lik, choć jego słowa tra­fia­ły na twar­dą ścia­nę nie­zro­zu­mie­nia.

– Wy­star­czy tej za­ba­wy. – Król za­rzą­dził ko­niec wy­mu­szo­nych śmie­chów. – Zwal­niam cię, Kró­li­ku – rzu­cił jakby od nie­chce­nia.

– Wy­rzu­casz mnie z pracy? – zdzi­wił się Kró­lik, choć za­brzmiał pra­wie jakby mówił „na­resz­cie”.

– Nie, nie. Za szyb­ko mó­wisz. Zwal­niam cię, żebyś tro­chę wol­niej mówił – ła­ska­wie wy­ja­śnił król, nie pa­trząc nawet na Kró­li­ka. Teraz przed ocza­mi miał tylko swoją armię.

– Gdzie Lumpy wieją, tam nasze woj­ska stoją! – krzyk­nął z prze­ko­na­niem. – Wy­marsz! – oznaj­mił i z pew­nym tru­dem prze­szedł po most­ku.

Woj­ska w za­mie­sza­niu roz­po­czę­ły wy­marsz, każdy żoł­nierz w inną stro­nę. To nie spodo­ba­ło się kró­lo­wi, który po­czął krzy­czeć i wy­da­wać sprzecz­ne roz­ka­zy. Przy czym sir Ty­grys zdą­żył już być o dobre pięć rzu­tów żo­łę­dziem dalej. Kil­ka­na­ście minut trwa­ło, by wszy­scy ze­bra­li się po­now­nie wokół wład­cy.

– To jesz­cze raz – za­rzą­dził Pu­cha­tek. – Wy­marsz! Tam! – Wska­zał łapką kie­ru­nek.

– To po­łu­dnie, wasza wy­so­kość – do­ra­dził mu szep­tem Kró­lik.

– Jeny! Po­łu­dnie, a ja bez dru­gie­go śnia­da­nia. Za­ła­tw­my to szyb­ko – jęk­nął Pu­cha­tek, a jego brzuch za­wtó­ro­wał mu burk­nię­ciem.

I tak oto wiel­ka, być może naj­więk­sza w hi­sto­rii Stu­mi­lo­we­go Lasu, armia, w chwa­le udała się na wojnę, która trwa­ła od wie­ków. Ma­sze­ru­jąc na po­łu­dnie, speł­nia­no ży­cio­wą misję każ­de­go miesz­kań­ca wier­ne­go Krzysz­to­fo­wi – walkę z he­fa­lum­pa­mi i wu­zla­mi.

W pięk­nym szyku bo­jo­wym, z sir Ty­gry­sem i Pierw­szą Mamą na czele i Kła­po­uchym w ogo­nie, woj­sko za­wę­dro­wa­ło na pole bitwy, gdzie roz­strzy­gnąć się miała przy­szłość lasu. Słoń­ce świe­ci­ło i dało się czuć, że Krzysz­tof im sprzy­ja. Czuło się to mniej wię­cej tak, jak czuje się, że zaraz spad­nie deszcz. Niby nikt tego nie wie, ale jakoś wia­do­mo, że to pewne. I tak Pu­cha­tek pa­trząc na ho­ry­zont (tak na­praw­dę głów­nie pod nogi, by się nie po­tknąć) miał pew­ność, że dziś do­ko­na się po­msta i za­pa­nu­je spra­wie­dli­wość. Że dziś wróg… trud­no po­wie­dzieć co z nim, ale na pewno coś nie­mi­łe­go.

Sta­nę­li w szyku bo­jo­wym, go­to­wi zmieść z po­wierzch­ni ziemi każ­de­go kto sta­nie przed nimi. Cze­ka­li w ciszy. Cze­ka­li. Mi­nę­ło pięć minut. Pięt­na­ście. Pół go­dzi­ny i go­dzi­na.

Wróg się nie sta­wił. Jak za­wsze do­tych­czas, nie przy­był, by wal­czyć. I dzię­ki temu dalej miał ist­nieć w gło­wach miesz­kań­ców lasu i dalej ich stra­szyć oraz wy­ja­dać za­pa­sy, gdy nie pa­trzą. Wróg zwy­cię­żył, choć nie przy­był. A zu­peł­nie mniej­sze zna­cze­nie miało to, czy ist­niał na­praw­dę.